Feestelijk slot Cultuurstad
'Ik hang alles zelf op'
ID
Leiden
07
iTim Krabbé bouwtmachines die moeten
Partner
Cultuur Kunst
culturen
Met Kalman Balogh de Balkan door
Fraaie verbeelding van groeipijnen
ïRIJDAG 28 NOVEMBER 1997
CHEF JAN RUSDAM, 071-5356444. PLV CHEF AO VAN KAAM 071 -535644
IQ65 bij Velvet Music
leiden De legendarische Haagse beatformatie Q65 verzorgt
morgen vanaf 12.00 een zogeheten in store optreden bij cd-win-
kel Velvet Music aan de Nieuwe Rijn. Het onversterkte concert
dient als promotie van de nieuwe plaat 'Trinity' die vandaag uit
komt. Op deze cd heeft de groep oude nummers in een nieuw,
akoestisch, jasje gestoken. Er staan ook 'echte' nieuwe stukken
op. In de Nederlandse popencyclopedie wordt de groep geka
rakteriseerd als „de Nederlandse Stones, compleet met onaan
gepast gedrag en moeilijkheden met drugs. Spraak-, smaak- en
hitmakend." Q65 treedt morgen aan met Joop Roelofs op gitaar,
Frank Nuijens, ook gitaar en met zanger Wim Bieler. Toetsen
man Erik van den Berk vult het basistrio aan.
LClVaticaan nodigt BB King uit
Vaticaanstad» De Amerikaanse bluesgitarist BB King en de Fran-
k^se zangeres Mireille Mathieu zijn uitgenodigd om op 19 decem
ber op te treden tijdens het kerstconcert in het Vaticaan. Het tra
ditionele concert vindt plaats in de Paulus VI-zaal. De artiesten
die aan het concert deelnemen, zijn onder meer uitgekozen we
gens hun inzet om positieve boodschappen te verspreiden. De
zangers worden bijgestaan door het filharmonisch orkest van
Monte Carlo, onder leiding van Renato Serio en James DePriest.
De opbrengsten van de avond zijn bestemd voor het project '50
kerken voor Rome in het jaar 2000'. Dit project van het bisdom
Rome is erop gericht om nieuwe kerken te bouwen in de arme
buitenwijken van de stad.
Fans bewijzen Barbara de laatste eer
parijs Zo'n 2000 fans hebben gisteren op de begraafplaats van
Bagneux bij Parijs afscheid genomen van de chansonnière Bar
bara. Zij overleed maandag op 67-jarige leeftijd. De populaire
zangeres werd zonder religieuze ceremonie bijgezet in de fami-
liecrypte in het joodse gedeelte van de begraaiplaats. Onder de
aanwezigen waren minister Trautmann van Cultuur en haar
voorganger Jack Lang, de acteur Gérard Depardieu en verschei
dene zangers en acteurs.
[EI
Dijkstal populair bij de Jostiband
zwammerdam Op een paar muzikanten na kenden de 180 leden
van de Jostiband die meneer in dat donkerblauwe pak niet eens.
Maar omdat 'die lange' ze een mooie prijs kwam bezorgen, was
het al snel goed. Ondanks zijn lokale onbekendheid maakte mi
nister Dijkstal (Binnenlandse Zaken) zich gisteravond in een rap
tempo populair in de Hooge Burch, het thuishonk van de Josti
band. De minister blies eigenmachtig drie deuntjes en voerde
als klapstuk een one-manshow op, waarin hij gewapend met
sledebel swingend voorging in polonaise. Dijkstal was naar het
Zwammerdamse woon- en behandelcentrum voor verstandelijk
gehandicapten gekomen om de ANV-Visserneerlandia Welzijn-
prijs uit te reiken aan de Jostiband. Volgens het juryrapport
spannen de begeleiders zich 'al meer dan 30 jaar in om met de
gehandicapte medemens een muzikale prestatie te realiseren.
Een activiteit waar bovendien een therapeutische werking
vanuit gaat.'
Driedaags afscheid op drie Leidse podia
leiden pablo ca8enda
Weggaan doet pijn, scheiden
doet lijden, afscheid is als de
blues, treurig maar mooi. Goed
afscheid nemen is namelijk een
kunst. En dat willen de Leidse
Schouwburg, het LAK-theater
en de Stadsgehoorzaal aan het
eind van Leiden Cultuurstad
ook drie dagen lang laten zien.
Als afsluiting van 'Leiden '97,
stad van culturen' treedt, van 11
tot en met 13 december, op drie
podia in Leiden een keur aan
artiesten op die het culturele
jaar op feestelijke wijze uitgelei
de doen.
In de Leidse Schouwburg
wijdt Helmert Woudenberg, op
donderdag 11 december, een
solo aan Milarepa, een legenda
rische elfde-eeuwse Tibetaanse
yogi. Woudenberg vertelt in de
stad van
monoloog 'De Dood van
Milarepa', het derde deel uit
een drieluik over het leven van
de monnik, over de magische
Tibetaanse spirituele denkwe
reld en de lotgevallen van de
fameuze kluizenaar. Vooraf
gaand aan de voorstelling, tij
dens de pauze en bij de nazit
zingt Krisiskoor 'De Goot' een
keur aan levensliederen.
Het LAK-theater staat vrijdag
12 december in het teken van
'het afscheid'. Het theater bena
derde enkele gezelschappen om
een handvol adieu's over het
voetlicht uit te strooien. Jan
Keesmaat van het Ro-theater
draagt een afscheidsscène voor
uit de Aeneis van Vergilius. The
atergroep Het Volk brengt af-
scheidsteksten van Piet Paal-
tjens. Liederen met een hoog af-
scheidsgehalte van Tom Waits
worden uitgevoerd door thea
tergroep Blue Train.
Dansgroep Raz brengt de
voorstelling 'Ik ga zei zij, waar
heen zei hij' uit, waarin twee
mensen afscheid van elkaar
moeten nemen maar in alles
aan elkaar worden herinnerd.
De Amsterdamse Theaterschool
speelt 'Gurkenviertel', over een
jongen die een geschikt mo
ment zoekt om met zijn overle
den vader te spreken.
In de Stadsgehoorzaal geeft
de Senegalese 'masterdrummer'
Doudou N'Diaye Rose op zater
dag 13 december een exclusief
concert. De godfather van de
percussie heeft naam gemaakt
als virtuoos op de sabar, een
West-Afrikaans percussie-in
strument dat met een stok
wordt bespeeld. Hij was leraar
Helmert Woudenberg in 'De Dood van Milarepa'. foto carel winkel
op de kunstacademie in Dakar, vier drummers van zijn percus-
richtte de eerste vrouwelijke sie-orkest en de percussiegroep
slagwerkgroep de Rosettes op Anamadutchi zal hij Leiden
en speelde met de Rolling Sto- Cultuurstad met veel bombarie
nes en Josephine Baker. Met uiüuiden.
recensie susanne lammers
Concert: Kalman Balogh The Gipsy
Cimbalom band. Gehoord: 27/11, Stads
gehoorzaal, Leiden.
Het klinkt als een harp, als een
xylofoon, als een clavecimbel,
maar ook als een gitaar van de
Shadows. De cimbalom is een
instrument met veel verschil
lende stemmen. Kalman Balogh
speelt op een grote, met meer
dan 150 snaren.
Balogh en The Gipsy Cimbal
om band spelen Oost-Europese
zigeunermuziek en dat klinkt
als Stéphane Grapelli in de Hot
Club de France met, vreemd ge
noeg, een Caraïbisch sausje.
Dat is overigens ook de verdien
ste van Séndor Budai en Lazlo
Major op viool en Ferenc Ko-
vacs op trompet. Hij speelt ook
wel tweede viool, maar met zijn
trompet komt er een heel apart,
haast Mexicaans kleurtje bij.
Gitarist S&ndor Kuti en bassist
Csaba Novdk leggen de basis en
daarop kunnen de vier andere
bandleden naar hartelust excel
leren. Akelig muzikaal zijn ze al
lemaal, en bovendien erg ver
liefd op hun instrument. Heel
bescheiden komen ze over,
maar als ze spelen, spelen ze
gepassioneerd. Ze slepen je de
hele Balkan door: van Transsyl-
vanische Suites tot Macedoni
sche bruiloftsdansen tot Hon
gaarse liefdesliedjes en die
rondreis is verhelderend.
De kleine nuanceverschillen
per streek komen in zo'n pre
sentatie helder naar voren. Bo
vendien is de uitleg van Kélmdn
Balogh prettig. Als je weet dat
een sensueel, slangenbezweer-
derig, oosters dingetje een
bruidsdans is, krijgt het toch
een andere lading. Maar ze spe
len ook onbekommerde feest
nummers, waarin Séndor Budai
zich als een onvervalste Stehgei
ger laat zien, van een niveau
waar André Rieu 's nachts in
zijn bedje alleen maar kan dro
men. Hij speelt Brahms' be
roemde Slavische Dans uitda
gend en met schwung en tovert
een hele dierentuin uit zijn
viool. Het hartverscheurendst
zijn echter de tedere momen
ten, als de instrumenten je
zachtjes aaien of alle zes de mu
zikanten heel voorzichtig een
liefdesliedje zingen. Een beetje
verlegen en meer voor elkaar
dan voor ons.
Toch is de Stadsgehoorzaal
niet de juiste plek om naar deze
muziek te luiste ren. De entou
rage is te keurig en te stijf om
onbekommerd mee te kunnen
leven. Wie durft hier in vredes
naam uit zijn dak en zijn stoel
te gaan, ook eens 'Hop! te roe
pen, te dansen, te feesten? En
daar is deze muziek toch voor
bedoeld.
eiden pablo cabenda
ijna iedereen in boekhandel De -Kier heeft zich
eergevleid tussen wolkenkrabbers gevormd
loor de laatste Snoecks, de nieuwste Minco en
let Complete Bierboek. De bedrijfsleider heeft
iet de geïnteresseerden verzocht plaats te nemen
lissen de opeengestapelde bestsellers en uitver-
e[C oopjes want Tim Krabbé schrijver van succesro-
nans als 'De Renner', 'De Vertraging' en 'Het
louden Ei' gaat ter promotie van zijn jongste
indje 'De Grot' live een interview geven.
Vervolgens nemen interviewer Cees van Hoore
"M" de einterviewde plaats op een zwarüeren-
lank, voorzien van een consumptie, een sche-
nerlamp die gezellig design moet uitstralen en
:n geïnteresseerd lees/ luister publiek. Dat zit
oor het merendeel op de grond, maar het deert
niet. Fans schikken zich graag in een ietwat volg
zame positie als hun idool zich nader komt ver
klaren. Na de keuze van de wapens ;„gaan we jij
en en jouen?"- begint de woordenstrijd. Krabbé is
happig, goedmoedig en bereid om veel van zijn
schrijverschap bloot te geven. Meer dan van zijn
roman. Niet helemaal onlogisch want hij schrijft
literaire thrillers en daarvan is het onbeleefd om
voortijdig de clou te onthullen. „Je gaat toch ook
niet de uitslag van een Ajax-Feyenoord verklap
pen aan een groepje tv-kijkende supporters?"
Hij kan zich wel helemaal vinden in de vergelij
king van 'De Grot' met een solide uurwerk. „Ik
bouw ook min of meer machines die moeten
kloppen. Er wordt wel eens gezegd dat mijn stijl
nogal kaal is omdat ik niet houd van dat exu
berante. Het moet voor mij tastbaar, haast 'vast-
pakbaar' zijn. Ik ben zeer wars van wat Jan Mul
der noemt 'dat lelijke gemooischrijfHet is de
wet van de economie. Als je bij een schaakpro
bleem een stelling met 18 stukken kunt uitvoeren
en je doet het met 26 dan ben je een prutser. Net
zo met het schrijven. George Bernard Shaw ver
meldde ooit aan het eind van een brief. Had I
more time, I would have written you a shorter let
ter."
„Maar het gebeurt ook wel eens dat je helemaal
blokkeert. Ik heb heel veel onafgemaakte, in de
steek gelaten romans liggen. De eerste versie van
mijn jaren '60 grote roman Escobar, 110.000 met
de hand geschreven bladzijden ligt nog steeds in
de kast."
Maar als hij ze eenmaal af heeft, mag iedereen
ze op zijn eigen manier interpreteren. Hij ergert
zich echter dood aan mensen, lees recensenten,
die hem in een bepaalde thematische hoek willen
duwen. Krabbé schrijft geen thema's maar verha
len. En de enige drijfveer voor dat schrijven is het
verhaal zelf.
„Ik ben geen themakoeli. Iemand die zich tij
dens het schrijven voortdurend bewust is van het
schrijven en gevangen door zijn personages. Ar
jan Peters van de Volkskrant was een halve recen
sie boos omdat ik nergens in mijn boek naar Pla
to's Grot heb verwezen. Ik heb er geen moment
aan gedacht. Dan vermeldt hij dat de dichter Jac
ques Perk niet in Laroche is overleden en verklapt
vervolgens de plot. En dat is zijn hele recensie"
Krabbé zelfheeft vooralsnog weinig reden voor
boosheid. Er worden, per dag, ongeveer 1000
exemplaren van De Grot verkocht en hij is al toe
aan de derde druk. „Een week nadat het boek uit
kwam. stonden er al zes filmers op mijn stoep. Ik
kan zo de filmrechten verkopen.
Het zijn voor het College van Be
stuur van de Rijksuniversiteit
Leiden moeilijke tijden. De uni
versiteit bezuinigt fors. Mede
daardoor doopt het aantal stu
denten drastisch
terug. Regelmatig
komt de universi
teit in opspraak.
De universteitsbe-
stuurders worden
dan, al dan niet
uit afgunst over
succes, onder
druk gezet om
wat te doen tegen
een professor die
niet juist gehan
deld zou hebben.
Wat later krijgen
de bestuurders
dan weer het ver
wijt dat zij zelf
die professor niet
juist hebben be
handeld. Geluk
kig neemt het
College van Bestuur ook beslui
ten die niet zo omstreden zijn.
Zoals het besluit om de kunst
collectie van het Prentenkabinet
in Leiden te laten.
Twee doctorandi van het In
stituut Collectie Nederland heb
ben over het Prentenkabinet een
merkwaardig advies uitge
bracht. In dit advies 'Impressies
op papier' constateren zij wat
allang bekend was: dit Leids
academisch erfgoed is een
'kroonjuweel'. Nergens anders
hebben onderzoekers en studen
ten kunstgeschiedenis een verge
lijkbare collectie prenten, teke
ningen en foto's onder handbe
reik. Dat geeft de Leidse univer
siteit een voorsprong op andere
universiteiten.
Naast dergelijke open deuren
bevat het advies evenwel ook
dubieuze opmerkingen. Met na
me over De Lakenhal en de
Leidse politiek. Huisvesting van
de verzameling van het Prenten
kabinet in ons Stedelijk Museum
De Lakenhal wordt afgeraden.
Reden: onvoldoende
(inter)nationale uitstraling van
De Lakenhal en de vrees dat de
collectie daar een verborgen be
staan zal gaan leiden. Voorts
wordt de vrees genoemd, dat het
Prentenkabinet dan zal worden
overgeleverd aan de willekeur
van de gemeentepolitiek. De
voorkeur gaat uit naar het on
derbrengen van de collectie bij
de Leidse Universiteitsbiblio
theek (UB)
Ik draag de UB een warm hart
toe en wil er niets kwaads over
horen. Buiten vakkringen heeft
de UB echter ook weer niet zo'n
internationale uitstraling, dat
gerenommeerde gidsen als Mi-
chelin of Baedeker ernaar ver
wijzen. Bij De Lakenhal is dat
wel zo! Volgens de Michelingids
scoort zelfs geen van de Leidse
rijksmusea beter dan De Laken
hal.
Sinds de nationale overheid
zich met universiteiten bemoeit,
heeft de Rijksuniversiteit Leiden
vooral onder de
willekeur van de
Rijksoverheid ge
leden, bepaald
niet onder die
van de stad Lei-
den. Integendeel:
juist bij de huis
vesting van uni
versitaire instel
lingen hebben
stad en school
steeds succesvol
samengewerkt.
In de toekomsti
ge uitbreiding
van De Lakenhal
kan de stad aan
het Prentenkabi
net een promi
nente positie ge
ven. Eendrachti
ge samenwerking geeft weer
nieuwe kansen, bijvoorbeeld op
de vestiging van het nieuw op te
richten fotomuseum. Mr H. W.
Wertheimer heeft daarvoor 22
miljoen nagelaten. Amsterdam
en Rotterdam zullen elkaar de
vestiging van het nieuwe foto
museum in Nederland betwis
ten. De combinatie van muse
umstad, centrale ligging. Pren
tenkabinet en nieuwe uitbrei
ding maakt dan De Lakenhal
tot een voor de hand liggende
vestigi ngsplaa ts.
De Rijksmusea in Leiden heb
ben fors geïnvesteerd in uit brei
ding en vernieuwing, of zijn
daar nog mee bezig. Voorbeel
den: Museum Boerhaave: Rijks
museum van Oudheden: Natu
ralist Rijksmuseum voor Volken
kunde. Hierdoor is de positie
van Leiden ah de museumstad
van Nederland versterkt. Het
wachten is nog op De Lakenhal.
Al zeker een kwart eeuw wordt
over de uitbreiding van de Di
ken hal vergaderd. Leidse politici
kunnen nu laten zien dat zij ook
tot uitvoering van de voorne
mens willen komen.
De uitbreiding van de laken
hal is een majeur project. Leiden
heeft wel vaker majeure projec
ten van de grond gekregen. Zoals
recentelijk de infrastructuur
rond het Centraal Station. Wat
bij fysieke infrastructuur lukt.
moei ook bij culturele infra
structuur kunnen lukken. Het is
tijd om nu echt met de voorbe
reidingen te beginnen, waaron
der het zoeken van bondgeno
ten. Het College van Bestuur van
de Rijksuniversiteit heeft nu wat
steun en bemoediging nodig,
maar kan zich zeker weer ont
wikkelen tot een zelfbewuste en
waardevolle partner voor de
stad Leiden, ook voor cultuur.
'Tijdopname' Leidse fotografen
leiden henk van beekger naast materiaal van nu. Zo
willen de fotografen heden en
verleden van Leiden laten zien.
Vooral het Natuurhistorische
museum is voor de leden van
de LAFV een inspiratiebron.
Tweemaal staat het oude ge
bouw aan de Raamsteeg gepor
tretteerd naast het futuristische
Naturalis-gebouw aan de Dar-
winweg.
I)e tentoonstelling is tot eind
december te zien in het stad
huis in Leiden, maandag tot en
met vrijdag tussen 8.30 uur en
17.00 uur, donderdag tot 20.00
Door het plexiglas van een abri
aan de Breestraat is duidelijk de
roos van bloemenwinkel Hos-
man te zien. De klok onder het
uithangbord van de lijstenma
ker hangt er nog. Het is even na
driéën. Deze foto - 'Stadsbeeld'
van Dick van den Berg - is on
derdeel van de tentoonstelling
'Tijdopname' in het Leidse
stadhuis. De Leidse Amateur
Fotografen Vereniging (LAFV)
viert met deze tentoonstelling
haar 75-jarig bestaan. Op de ex
positie hangen foto's van vroe-
theater
recensie wunand zeilstra
borstelhng: 'Alfa' naar 'Het Boek Alfa'
an Ivo Michiels door De Wetten van Ke-
ler Regie Dominique Hoste. Gezien
7/11, LAKtheater Leiden Aldaar nog te
zien: vanavond.
xk
Sint
in iJ
e
jar!
laar liefst zeven toiletten met
chte closetpotten en deurtjes
taan §r op het podium. Waar
in?! Het stuk zelf lijkt geen uit-
luitsel hierover te geven en al
nterprelerend valt er nauwe-
ijks een goede reden voor te
■denken. Misschien is het de
Dcatie voor één van de peste-
ijscènes, waarin de hoofdper-
oon door drie glurende meisje
zordt belaagd.
Doordat met grote regelmaat
Ie spelers achter één van de
leurtjes verdwijnen, krijgt deze
ch al opvallende enscenering
log eens extra de aandacht.
)aar komt nog bij dat dit aspect
ien van de weinige onduidelijk-
eden in deze verder zo door-
ichtige voorstelling vormt.
En dat dit stuk zo overzichte
ik is, staat in contrast met de
lam van het boek waarop het
gebaseerd. Want volgens de
ogrammatoelichting bestaat
Iet Boek Alfa' van de Vlaamse
iteur Ivo Michiels uit één lan-
gedachtenstroom en bevat
it bijna geheel geen leeste-
ins. Wat dus ongetwijfeld las-
leesbaar zal zijn, is vertaald
ar een toegankelijke voorstel-
ig met stevige muzikale inter-
lezzi en prachtig verstilde mo-
Lenny van der Munnik, schakel tussen bedrijven en kunstenaars
Herman van de Wijdeven en Joost Verkaart in 'Alfa'.
menten. De soepele overgangen
tussen de uiteenlopende scènes
zijn een aanwinst voor de voor
stelling.
Een soldaat op wacht kijkt te
rug op zijn verleden. We zien
pesterijen, verliefdheden,
vluchtpogingen en onzekerhe-
foto a. swietkowiak
den van de ik-figuur die hier
door drie verschillende acteurs
wordt vertolkt. Het gaat om de
fantasierijke verbeelding van
groeipijnen waaraan door een
interessante combinatie van er
varen spelers en middelbare
scholieren wordt vorm gegeven.
warmond wim koevoet
„Het is net vissen. De telefoon
hoorn is m'n hengel. Bellen,
bellen en nog eens bellen", zegt
de Warmondse Lenny van der
Munnik van het kunstbemidde
lingsbureau Art Intercession. In
haar vergelijking is zij, de kunst
bemiddelaarster, de visser, die
in actie komt als een bedrijf, de
vis, toehapt. Het kunstwerk,
meestal een prent of schilderij,
is het aas.
Ze zit morgen vijf jaar in het
vak. Met het nodige succes. Met
haar eerste lustrum als kunstbe
middelaar sluit de 45-jarige
charmante blondine een turbu
lente periode in haar toch al
veelbewogen leven af. Dat doet
ze met een feestje bij het voor
name schilderkundig genoot
schap Pulchri aan de Haagse
Lange Voorhout.
De voormalige slijter heeft
onder meer een echtscheiding
achter de rug en een stukgelo
pen politieke carrière bij Pro
gressief Warmond. Daar was zij
een der slachtoffers van een in
terne partijtwist. Het was een
directeur van uitgeverij Wolters-
Kluwer, waar Van der Munnik
werkte, die haar onbewust op
het idee van Art Intercession
heeft gebracht. „Op m'n af
scheidsfeest beklaagde hij zich
erover dat hij zo veel zondagen
moest opofferen aan bezoekjes
aan galeries waar bijna nooit
iets voor zijn kantoor was te
vinden. Hij wist dat ik heel en
thousiast was over kunst en
vroeg me of ik niet eens wat wil
de schilderen. Hij had altijd ge
dacht dat ik zelf een kunstenaar
was."
Van der Munnik heeft geen
schilderstalenten maar wel an
dere, vindt ze. Haar zakelijke in
zichten zijn groot, ze heeft lef, is
doortastend en wekt al snel ver
trouwen. Om wat meer thuis te
raken in de beeldende kunst,
heeft Van der Munnik geduren
de een half jaar, elke dag na
haar werk, 'alle bakken met
kunst, van A tot en met Z', van
de Culturele Raad van Zuid-
Holland bekeken. „Ik heb zelf
selecties gemaakt en deze door
gesproken met de documenta
list. Een prima leerschool voor
m'n nieuwe werk."
Ze bemiddelde al snel beken
de kunstenaars als Denis Jully,
Theo Koster, Hans Leyerzapf en
Susan Schildkamp. „Zij zitten
tegen het museale aan." Hun
werk brengt ze onder in catalo
gi. Met de telefoon probeert ze
de interesse op te wekken voor
de prenten en schilderijen.
Heeft ze een voet tussen de
deur dan valt eerst de catalogus
op de deurmat en niet lang
daarna komt ze zelf over de
vloer. Is de bemiddeling rond
dan komt ze zélf terug. „Met ge
reedschapskist Ik hang alles
zelf op. Ik vind dat je kunst als
het ware in moet kunnen lopen
en de meesten hangen een
schilderij te hoog op."
„Ik maak drie partijen geluk
kig: Een: de kunstenaar, want
die hoeft niet meer te leuren
met zijn werk en kan rustig
door blijven schilderen. Boven
dien komt een kunstenaar die
zelf aan huis verkoopt nooit
verder dan z'n kennissenkring
of z'n dorpje. Twee: het bedrijf,
want dat krijgt een fantastisch
visitekaartje. Drie: mezelf, want
ik vang provisie."
Tot haar klantenkring mag ze
onder meer de Leidse brand
weer, Europol, Stork, Rabobank
en de politie in Den Haag reke
nen. Kunst voor in de directie
kamers, voor op de gangen, bij
recepties en in vergaderzalen,
vertelt ze al die bedrijven, moet
je niet huren. „Kunst huren is
alsof je een nieuw behangetje
laat plakken. Uit ervaring weet
ze dat directeuren daarvan ge
makkelijker zijn te overtuigen
dan managers die lager op de
Lenny van der Munnik: „Kunst huren i<
laat plakken."
hiërarchische ladder staan. „De
pest is dat juist mensen in de la
gere regionen het kunsthudget
van een bedrijf beheren. Zij wil
len er snel van af zijn en huren
liever wat."
Van der Munnik is na vijf jaar
kunstbemiddelaarschap zo ver
dat ze het aandurft om in 1991
met compagnon I lenk Pruijser
een galerie in Warmond te be
ginnen, in haar voormalige slij
lerij aan de Dorpsstraat. „D<
galerie is voor Warmonders nie
interessant. Die komen één keei
kijken en schrikken dan zo var
de prijzen dat ze wegvluchten."
