Gevecht tegen een
oneerlijke tegenstander
Carolien van Batenburg
ligt goed op schema
fSport
HET TALENT
Top-basketbalster Margreet Visscher neemt afscheid van het leven
In basketbalkringen spreken ze met respect en ontzag over haar. Margreet Visscher (30),
55 A-interlands en een veelvoud aan jeugdinterlands. Leidse Margreet, de onverzettelijke
center met de briljante scores. Op basis van wilskracht, keihard trainen en een geweldige
wedstrijdmentaliteit werkte 'Vis' zich met een bepaald niet fluwelen techniek op tot een
teamspeler die haar tegenstanders sloopte. Nu speelt ze haar laatste wedstrijd. Eentje die
niet te winnen is, hoe veel wilskracht ze ook toont. Visscher, ex-Parker/Leiden, ex-
Grasshoppers, vecht tegen een ongeneeslijke vorm van kanker. „Maar laten de mensen
nou niet denken dat ik een zielig verhaal wil ophangen. We gaan allemaal dood. Ik heb
de pech dat het bij mij een beetje eerder kómt."
op 19-jarige leeftijd, kort na haar behaal-
diploma op het Stedelijk Gymnasium in
aden, debuteerde ze als prof in Spanje en
(am vervolgens in de vaderlandse compe-
ie uit voor Voorburg, Amsterdam,
SM rasshoppers en Haaksbergen. Bij het
wentse Tonego vocht ze zich driemaal
lar de landstitel. Het 'Dream Team', met
Ijf internationals en drie Amerikaanse
™ofs, doorbrak de hegemonie van aartsri-
1 Den Helder. Maar als gevolg van spon-
ir- en bestuursperikelen stortte het
iventse basketbalbolwerk ineen. Zelfs de
impioensreceptie schoot er bij in. Mar-
eet Visscher, geboren in een Leids hore-
i-gezin, verdween uit beeld. Op eigen ver-
ik praat ze nu over haar afscheid van het
isketbal én van het leven. Visscher is na-
ielijk ongeneeslijk ziek. Kanker is nu haar
iponent.
Sinds anderhalve week weet ze dat er
I en hoop meer is. Een kwestie van weken?
f haalt ze de zomer nog? „Niemand durft
it te voorspellen. Dit is m'n laatste wed-
rijd. Met vals spel, want op deze tegen-
ander kan ik geen greep krijgen. Jammer,
ant ik had nog graag één keer m'n hele
ucendoos open willen doen."
„Het idee dat ik over een tijdje met zo'n*
illig berichtje in de krant sta, zit me dwars,
largreet Visscher overleden. Bij die en die
ub gespeeld'. Dat was het dan. Op die ma-
ier wil ik het niet. Ik heb namelijk nog iets
vertellen. Nadat Tonego naar de knop
en was gegaan ben ik voor veel mensen uit
ield verdwenen. Die zullen zich afge-
raagd hebben: wat is er toch met die Vis-
her gebeurd? Als topsporter kon ik niet op
in behoorlijke manier afscheid nemen,
aarom wilde ik dit interview. Dit verhaal
waar ik nog met mijn volle verstand bij
ben."
Ze begon haar carrière bij Parker Leiden.
„Basketbal was mijn leven. Vanaf mijn der
tiende. Eerst zat ik op tennis en ballet, maar
op aanraden van school ging ik basketbal
len. Binnen twee maanden speelde ik in het
Nederlands kadettenteam. Ik had slechte
ogen en nog geen lenzen. Daarom liep ik zo
dicht mogelijk bij m,!n tegenstanders. Kon
ik tenminste hun rugnummers zien. Zo
werd ik mandekker. Fysiek beresterk. Ik
kwam wel eens voor vier teams uit. Zo com
bineerde ik AMVJ en drie nationale teams,
de kadetten, junioren en senioren. M'n ou
ders stonden klaar als ik op Schiphol aan
kwam met de jeugd, ik kreeg een koffer met
andere kleren en dan ging ik zo 's avonds
met de senioren weer naar het buitenland."
„Na het gymnasium zou ik in Amsterdam
studeren. Kunstgeschiedenis. Twee dagen
had ik er opzitten toen er een telefoontje
kwam. Ik kon als prof naar El Almendro in
Spanje. 'Nou ma, ik ga vrijdag naar Madrid',
vertelde ik thuis, want mijn beslissing stond
meteen vast. 'Voor hoe lang?'. 'Een jaartje',
en weg was ik. Negentien jaar en daar zat ik
op een Spaanse luchthaven, waar twee ge
likte figuren me kwamen afhalen en me
met een handje peseta's in een hotel drop
ten. Aan de ene kant geweldig: je bent prof,
\touw en blond, een buitenlandse ster.
Maar anderzijds was ik ook iemand die na
een mindere wedstrijd van de sponsor te
horen kreeg dat-ie na nog zo'n slechte
beurt het vliegtuig kon pakken. In m'n eer
ste wedstrijd stond ik tegenover zo'n groot
Amerikaans wijf. Toen d'r neus in puin lag,
beklaagde ze zich dat wij het als buiten
landse speelsters voor elkaar moesten op-
k had nog graag één keer m'n hele trucendoos open willen doen."
FOTO ARCHIEF
nemen. Maar daar had ik schijt aan."
„Terug in Nederland ging ik voor
Grasshoppers spelen. Een ploeg met vech
tersmentaliteit. Dat sprak mij aan. Ik kon
ook naar Den Helder, maar ik wilde niet on
der Meindert van Veen spelen, want dan
hadden ze me er meteen een psychiater bij
moeten leveren. In het Nederlands team
botsten wij al te vaak. Den Helder liep als
een rode draad door m'n carrière, want al
tijd en overal kwam ik ze in finale tegen. Ik
vond 't een computerteam. Allemaal dezelf
de meiden: toefje op het hoofd met een
sjaaltje. Haarlakgeur in de kleedkamer en
vreselijk arrogant. Linda Moll was de enige
die ik een beetje normaal vond. Dat werd
later een heel goede vriendin, tot op de dag
van vandaag. Ze zoekt me nu gelukkig nog
steeds op."
„Ik merk wie mijn vrienden zijn. Die ko
men, bellen of sturen een kaartje. Daphne
Berends, Sandra van Embricqs, Marie-José
Allers, Petra Weeda en toch ook Crystal Co
leman en Yvette Roberts. Veel bekenden of
mensen van wie je dat absoluut niet ver
wacht, ook van de bond. vallen af. Die laten
niets van zich horen of durven zich niet te
laten zien. Bang om een aftakelende kan
kerpatiënt te zien. Van Meindert van Veen
vind ik het klasse dat hij een oproep heeft
geplaatst in z'n basketbalblad. 'Het gaat
niet goed met Margreet Visscher. Ze is on
geneeslijk ziek. Laten we haar niet vergeten.
Stuur een kaartje of brief. Dan krijg je hart
verwarmende reacties zoals van Hennie
Koffeman van Urk. Die schrijft 'Lieve Mar
greet, nou ja... 'lieve'...!' Prachtig, want zo'n
lieverdje was ik inderdaad niet! Of van on
bekenden die schrijven dat ze altijd zo van
mijn inzet hebben genoten."
„Met Tonego zijn we drie keer op rij
landskampioen geworden. Het seizoen
1992-1993 was zwaar. Ik wist dat coach
Wim van Ek bikkelhard met de training zou
beginnen. Ik wilde voorkomen kotsend van
het veld te moeten en ben me die zomer al
suf gaan trainen. In Den Helder, nota bene,
haalden we de titel. Voor het eerst een
Twents team landskampioen. In 1993-1994
hadden we het 'Dream Team' met coach
Anno Koning. Toffe peer, maar hij kon niet
met de meiden omgaan. Door interne
strubbelingen zijn we toen uit de Europa
cup gekegeld. Te veel kapiteins op één
schip. Drie Amerikanen en vijf Nederlandse
internationals. Wat er toen allemaal in de
kleedkamer is voorgevallen! Ik heb wel eens
op het punt gestaan iemand aan een Weer
haak op te hangen."
„Het seizoen 1994-1995 was het meest
merkwaardige. De sponsor stopte, er was
geen geld en we speelden voor de kat z'n
kut. Maar ik had m'n woord gegeven, dus
Margreet Visscher. „We gaan allemaal dood. Ik heb de pech dat 't mij wat eerder overkomt"
geen gezeur. Ook Linda en Daphne bleven
Tonego trouw. Yvette haakte af, net als Van
Ek. Met een paar meiden uit het tweede en
Gary Williams als coach zijn we toch door
gegaan en hebben we Den Helder in de
play-off-finale wéér verslagen. Dat was gro
te klasse. Vreselijk dat het bestuur daarna
de zaak niet meer op de rails kreeg en ons
terugtrok uit de eredivisie. Er was één
troost: mijn eigen team dat ik coachte, he
ren 4, werd kampioen. Gaaf. De laatste
wedstrijd tegen Den Helder blijkt achteraf
ook écht mijn laatste wedstrijd te zijn ge
weest."
„Laten de mensen nou niet denken dat ik
een zielig verhaal wil ophangen. We gaan
allemaal dood. Ik heb de pech dat het bij
mij een beetje eerder komt. Hoewel het
gruwelijk is en het m'n lichaam steeds ver
der opeet, zie ik kanker niet als iets engs.
Het is een ziekte. Die raakt één op de vier
mensen en ook mij. Vanaf het moment dat
ik aan het kwakkelen raakte ben ik er steeds
van uitgegaan dat ik beter zou worden.
Het begon 4 oktober 1995. Een frontale
aanrijding op de weg Hengelo-Haaksber
gen. Op het eerste gezicht geen letsel, maar
een dag later vreselijke koppijn en last van
mijn nek en schouders. Een ongelukkig mo
ment, want drie dagen later kreeg ik een
aanbod van een club in België. Ik zei dat ik
'door omstandigheden' nog niet kon reage
ren. Of ze een paar dagen later even wildèn
terugbellen. Wat er aan mij mankeerde
bleef onduidelijk. Pas na maanden bleek
dat ik een whiplash had. 'Oh wat erg, dacht
ik, zou ik wel weer kunnen basketballen?"
„Dan ga je relativeren. Tijdens de behan
delingen die ik onderging zag ik dat er véél
ergere dingen zijn. Aan dat leed van ande
ren trek je je dan op. Ik bleef intussen wel
klungelen. 'Dat zullen je hormonen wel
zijn, want je speelt immers niet meer',
dacht ik. Maar ik voelde toen al dat het kan
ker was. 'Het zit goed fout, Ot', zei ik tegen
m'n vriend. De gynaecoloog in Enschede
geloofde me niet. Pas na vijf maanden stel
den ze het vast: baarmoederhalskanker."
„Oké, opereren en dan weer opknappen.
Zo stelde ik het me voor. Helemaal niet:
'Goh wat erg dat ik kanker heb'. Toen volg
de een uitzaaiing in de lies en kreeg ik alle
complicaties die je maar bedenken kunt. Ik
kon niet meer plassen, dus dat werd kathe-
teriseren. Zware trombose in m'n linker
been. Darmverkleving en problemen met
de ontlasting waardoor een stoma nodig
werd. Toen de linkernier eruit, want die
bleek verrot. Een hele zware operatie, maar
ik vond het minder erg dan de tandarts. Ik
dacht namelijk weer op te knappen. Tot de
dokter kwam en me ineens vertelde dat
'hét' weer terug was.
Een dreun. Ik wilde het eerst niet geloven,
belde in paniek m'n vriend, maar die was
op dat moment niet bereikbaar. De dokter
en zusters heb ik de kamer uitgeschopt."
„De volgende dag wilde ik naar huis. 'Ik
ben verkankerd en ga toch dood'. Thuis
voelde ik me, gek genoeg, weer wat beter en
wilde er opnieuw voor vechten. We zijn
naar het academisch ziekenhuis in Leiden
gegaan. Daar vingen ze me geweldig op.
'Als ik dood ga, dan hoor ik dat het liefst
hier, want jullie trekken er tenminste nog
een uur voor uit om me dat behoorlijk te
vertellen', zei ik. De chemokuren hielpen
niet en vorige week maandag kregen we te
horen dat niets meer baat."
„Door die 'chemo' ben ik in korte tijd be
hoorlijk afgetakeld. Aan de buitenkant zie je
het niet. Bij kanker denk je aan uitgemer
gelde types, maar dat is bij mij niet zo. Het
heeft me wel gesloopt. De tijd dat ik nog
een wandelingetje kon maken is voorbij. Ik
kan alleen nog in bed of op de bank liggen.
Öe afgelopen weken ben ik er naar toe ge
groeid dat ik dood ga. Het leven zal verder
gaan, want dat draait niet alleen om mij.
Een laatste strohalm heb ik niet meer. Al
leen een medicijnpompje met morfine om
de pijn te verlichten."
„Naar het ziekenhuis ga ik niet terug.
Thuis doodgaan, dat is wat ik wil. Ik hoop
dat ik rustig weg zal glijden. Ze hoeven me
niet kunstmatig in leven te houden. Mocht
ik gruwelijke pijn krijgen of geestelijk hele
maal aftakelen, dan wil ik niet verder. We
hebben de mogelijkheid van euthanasie al
besproken. Ik hoop samen met Ot nog iets
van de zomer te mogen meemaken. Dat is
mijn doel. Misschien hebben we samen nog
een paar leuke maanden. Dan kun je er vre
de mee hebben. Op dit moment ben ik
trouwens niet ongelukkig. Natuurlijk, er zijn
momenten dat ik niets kan verdragen of
chagrijnig ben, maar toch... we lachen nog,
praten met vrienden, ik lees veel en kijk te
levisie. Verder is alles geregeld. Op mijn be
grafenis zou ik graag cadeautjes willen. Die
kunnen dan met me mee. Heb ik iets leuks
voor onderweg."
Ï)uizenden kinderen
in de regio sporten,
misschien wel
honderden van hen
worden als 'talent'
beschouwd.
Toptalenten zijn
chter schaars. In een
serie van twaalf
everingeaschenkt
deze krant aandacht
aan deze
veelbelovende
sporters uit de regio.
,'sn n de zesde aflevering
komt de 15-jarige
hockeyster Carolien
van Batenburg uit
Oegstgeest aan bod.
(an Batenburg speelt
ot komende zomer in
de A-junioren van
OHC en maakte deel
it van het Nederlands
team onder zestien
jaar.
Ze heeft net de belangrijkste beslissing uit haar
nog korte hockeyloopbaan gemaakt, misschien
wel de grootste uit haar jonge leven. Komende
zomer maakt de 15-jarige Carolien van Baten
burg de overstap van LOHC, de club waar ze
sinds haar achtste met veel plezier speelde, naar
HGC in Wassenaar. „Een emotioneel besluit",
•zegt haqr moeder. „Eén waar best een traantje
om is gelaten."
Samen met haar ouders is Carolien na lang
wikken en wegen tot het besluit gekomen om van
club te wisselen. „Wat sport betreft willen we
haar best stimuleren maar uiteraard niet pushen.
Ik denk dat het nooit wat zou worden, als ze te-
gén haar zin zou gaan. En het is nog maar de
vraag of ze de echte top zal bereiken. Ze is nog zó
jong en staat eigenlijk nog aan het begin. Mocht
ze het niet halen, heeft ze het in ieder geval ge
probeerd." Carolien knikt bevestigend. Niet dat
ze verlegen is maar als je moeder je gedachten
prima verwoordt, is het makkelijk zwijgen.
Van jongsafaan is ze al gek van sport. Basketbal
en schaatsen vindt ze cool maar met vier groot
ouders en twee ouders die aan hockey deden, lag
de keuze al vroeg vast. En de Oegstgeestse bleek
gezegend met talent, toonde zich op de trainin
gen leergierig en kwam onlangs tot de conclusie
dat haar sportieve toekomst niet bij Leiden lag,
zoals de club van oudsher wordt genoemd. Het
was geen makkelijke opgave haar teamgenootjes
te vertellen dat ze volgend jaar niet meer samen
spelen. „Een van hen zei dat ze het zo jammer
vond dat het ook afgelopen zou zijn met andere
dingen, zoals het samen video kijken", herinnert
haar moeder. „Dat is natuurlijk niet zo. Ze hoc
keyen dan wel niet meer samen maar voor de rest
moet alles bij het oude blijven."
De overgang lag gevoelig. Sportief gezien is het
stapje van LOHC naar de Haagse Gazelle Combi
natie niet meer dan logisch voor iemand die uit
komst in het Nederlands B-juniorenteam en daar
opvallende prestaties neerzet. Tijdens de afgelo
pen paasvakantie won 'Oranje onder 16' een
sterk bezet zeslandentoemooi in Keulen en
rechtsvoor Van Batenburg werd met acht doel
punten topscorer.
Carolien wil slagen, maar niet ten koste van al
les. Haar school (momenteel 4 VWO .op het Rij-
lands Lyceum) gaat voor, al schiet het huiswerk
er jaarlijks rond de paasdagen wel bij in. Haar
grootste droom is deelnemen aan de Olympische
Spelen. Wanneer en in welke sporttak maakt haar
niet uit. 'Al ga ik als kaartjesknipper' liet ze zich
eens ontvallen.
Het is eep droom, zeker geen obsessie. Hockey
neemt in het leven van Carolien een voorname
plaats in, maar daarnaast heeft ze genoeg dingen
van de dag aan haar hoofd zoals de ergernis over
het leren van Duitse woordjes of de typische tie
neraanbidding van Johnny Depp.
LOHC is trots een talent als Carolien te kunnen
afleveren en zij zal haar oude club ook altijd hoog
blijven houden. „Ik heb veel te danken gehad aan
Leiden en aan trainer Maurits Eikerlhout in het
bijzonder. Ik had het geluk dat ik in een goede
lichting zat. Vier speelsters uit het huidige A-team
zijn ook geselecteerd voor Zuid-Holland en we
hebben nog kansen op het kampioenschap waar
op ik, zeker gezien het feit dat ik wegga, erg ben
gebrand."
Coach Eikenhout, die na veertien jaar aan de
Hofbrouckerlaan te hebben gewerkt eveneens bij
LOHC vertrekt en naar Gooische afreist, vindt de
overgang van Van Batenburg niet meer dan nor
maal. „Geen enkele eerste-klasseclub heeft zo'n
goede jeugd als Leiden maar bij de senioren stokt
het. Bij HGC kan Carolien zich verder ontwikke
len en het is aan de begeleiding van die club wel
toevertrouwd om talenten rustig te brengen."
Moeder en dochter Van Batenburg (vader
werkt in het buitenland en ontbreekt derhalve op
de foto) moeten wennen aan de professionalise
ring van de hockeysport waarmee Carolien te
maken krijgt. Een tweejarig stick-contract dat ligt
te wachten op een krabbel, wordt nog serieus ge
nomen maar de officiële voorschriften van de
hockeybond hoe (jeugd)internationals zich ten
opzichte van de pers moeten gedragen, wekt een
tikkeltje op de lachspieren. Ze móét de namen
van de hoofdsponsors noemen en aldus ge
schiedt.
Carolien gaat onbevangen en op haar eigen fri
vole manier een nieuw avontuur in Wassenaar te
gemoet. Aan haar kwaliteiten zal het volgens Ei
kenhout zeker niet liggen. „Ze is een ouderwetse
rechtsbuiten die de moderne techniek en tactiek
verstaat. Ze kan zich moeiteloos ondergeschikt
maken aan het teambelang en laten we eerlijk
zijn, dat zijn toch prima eigenschappen voor ie
mand van vijftien. Of ze ooit de top bereikt, hangt
natuurlijk van een heleboel, meestal onvoorziene
factoren af. Ze ligt in elk geval goed op schema."
De details
Zelfs het bericht uit de duim zou
zijn gezogen, dan nog is de kop
boven het artikel in De Volks
krant van maandag de kop van
het jaar 'Van Gaals contract
met Barcelona is rond, op 327
details na.'
1. Spaanse sportpers op Neder
landse les. 2. Ronaldo moet mee
verdedigen. 3. Spaanse prinses
voor Willem-Alexander. 4. Intro
ductie Hemaworst in Barcelona.
5. Inspraak 'man of the match'-
verkiezing. 6. Voorzitterschap
Spaanse trainersbond. 7. Schotel
voor ontvangst Goede Tijden,
Slechte Tijden. 8. Popescu weg.
9. Amunike weg. 10. Huis. 11.
Tuin. 12. Keuken. 13. Radio en
tv. 15. Troskompas met Spaanse
programmagegevens. 16. Gratis
notitieblokken. 17. Video. 18.
Bad. 19. Tuinvijver. 20. Tuinvij-
vervissen. 21. 18-Holes golfbaan
in achtertuin. 39. Stoitchkov
weg. 40. Shell-zegeltjes na het
tanken. 41. Abonnement Libelle,
Viva en Flair voor mevr. Van
Gaal. 44. Hoge afkoopsom. 45.
Van der Lem en Hoek mee. 47.
Trainingskamp in Callantsoog.
48. Froger op Spaanse radio. 49.
Samenwerking met Sparta. 50.
Column in El Periodico. 51. Jan
Wegereef arbiter in Spanje. 52.
Guardiola op vier. 53. Mooi
weer. 54. Af en toe regenbui voor
de tuin. 55. Wekelijks 50 tulpen
uit Amsterdam. 105. De Boer.
106. De Boer. 107. Verbod op
domme vragen. 108. Winterstop
in Spanje. 109. Broodje van Co-
otje in Barcelona. 110. Barcelo
na hoofdstad van Spanje. 111.
Cuatro- tres- tres. 112. Doce
puntos ('douze points') voor Mrs.
Einstein. 113. Snackbar om de
hoek. 114. Busquets naar Spar
ta. 115. Geen verkeersdrempels
om Nou Camp. 116. Donderdag
koopavond. 117. ExcusesAlva.
118. Barcelona in Spel Zonder
Grenzen. 119. Frikandellen in
kantine Barcelona. 120. Spaanse
vertaling boek over ontvoering
Heineken. 121. Eigen strand.
122x Eb of vloed naar keuze. 123.
Eerste kievitsei in Barcelona.
124.1. Marina ereburgeres van
Spanje. 125. Viva Espaha nieuw
volkslied van Catalonië. 126.
Baia weg. 127. Van der Sar. 128.
Haringstalletje op Ramblas. 129.
Spanje in de Benelux. 130. Lees
map. 131. Verse thee in de rust.
132. Bij voorkeur kersenthee.
133. Met bruine suiker. 134. Een
Picasso aan de wand. 135. Harry
Vermeegen naar TV Catalunya.
136. Verbod op naam 'arena' in
Spanje. 137. Start Elfstedentocht
in Barcelona. 138. Soep met bal
len in spelershome. 139. Maggi
idem dito. 140. Melkboer aan
huis. 141. Eén peseta meer dan
Ronaldo. 142. Halve peseta des
noods. 143. Alleenzeggenschap
transferbeleid. 144. Miércoles ge
haktdag. 145. 4 Nieuwe corner-
vlaggen. 149. Thuiswedstrijden
zondag half drie. 150. Drum
band in de rust. 151. Elsemieke
Havenga mediatrainer. 152. Op
halen grof huisvuil in Barcelona
op dinsdag. 153. Erepresesvan
de wijkraad. 154. Delta-werken
toepassen op Gibraltar. 155. Een
Nederlandstalige CD van Julio
Iglesias. 156. Vaste rummikub-
avond. 157. Ronaldo op appel-
moesdieet. 158. Tweede kopje
koffie gratis. 159. Voorzitter vak
jury bloemencorso Barcelona.
160. Introductie St. Nicolaasvie-
ring in Spanje. 161. Benoeming
tot burgemeester van Lloret de
Mar. 162. Hutspotrestaurant op
Ramblas. 163. 80 Ingevroren
halve kippen. 243. Abelardo
weg. 244. Cuellar weg. 245.
Overmars. 246. Verbod op witte
zakdoekjes in Nou Camp. 247.
Wekelijks verse pindakaas. 248.
En leverworst. 249. En hagelslag.
250. En beschuit. 251. En ge
stampte muisjes. 252. En katjes
drop. 253. En vleessalade van
Schaaper. 254. Krokusvakantie.
255. Bart Veldkamp naar Span
je. 256. Lingo op TVE. 257. Inza
melpunt oude kranten in Nou
Camp. 258. Wijnkelder. 259.
Schuilkelder. 260. Sauna. 261.
Zwembad. 262. Lage en hoge
duikplank. 264. Spaanse pers al
leen op donderdag welkom bij
training. 265. Primera Division
omdopen in eredivisie. 266. Au
to. 267. Fiets. 268. Scooter. 269.
Tuinkabouter naar evenbeeld
van Dani. 270. Wegomlegging
i.v.m. paddentrek. 271. Invoe
ring vlaggetjesdag. 272. Vijftig
snipperdagen. 322. Ere-titel Di
recteur Aankopen. 323. Nuhez
naar Sparta. 324. Strenger par
keerbeleid binnenstad Barcelo
na. 325. Serieuze aanpak iep
ziekte in stadsparken. 326. In
trekken verblijfsvergunning van
de familie Cruijff.
Dus heeft Van Gaal toch gelijk:
„327Details? Nee hoor, zó veel
eisend ben ik ook weer niet.
Frank
Snoeks
is ver
slagge
f!
ver van
Studio I
Sport 1
lH X
Carolien van Batenburg: „Ik had het geluk dat ik in een goede lichting zat'
FOTO HENK BOUWMAN