Gevecht tegen een oneerlijke tegenstander Carolien van Batenburg ligt goed op schema fSport HET TALENT Top-basketbalster Margreet Visscher neemt afscheid van het leven In basketbalkringen spreken ze met respect en ontzag over haar. Margreet Visscher (30), 55 A-interlands en een veelvoud aan jeugdinterlands. Leidse Margreet, de onverzettelijke center met de briljante scores. Op basis van wilskracht, keihard trainen en een geweldige wedstrijdmentaliteit werkte 'Vis' zich met een bepaald niet fluwelen techniek op tot een teamspeler die haar tegenstanders sloopte. Nu speelt ze haar laatste wedstrijd. Eentje die niet te winnen is, hoe veel wilskracht ze ook toont. Visscher, ex-Parker/Leiden, ex- Grasshoppers, vecht tegen een ongeneeslijke vorm van kanker. „Maar laten de mensen nou niet denken dat ik een zielig verhaal wil ophangen. We gaan allemaal dood. Ik heb de pech dat het bij mij een beetje eerder kómt." op 19-jarige leeftijd, kort na haar behaal- diploma op het Stedelijk Gymnasium in aden, debuteerde ze als prof in Spanje en (am vervolgens in de vaderlandse compe- ie uit voor Voorburg, Amsterdam, SM rasshoppers en Haaksbergen. Bij het wentse Tonego vocht ze zich driemaal lar de landstitel. Het 'Dream Team', met Ijf internationals en drie Amerikaanse ™ofs, doorbrak de hegemonie van aartsri- 1 Den Helder. Maar als gevolg van spon- ir- en bestuursperikelen stortte het iventse basketbalbolwerk ineen. Zelfs de impioensreceptie schoot er bij in. Mar- eet Visscher, geboren in een Leids hore- i-gezin, verdween uit beeld. Op eigen ver- ik praat ze nu over haar afscheid van het isketbal én van het leven. Visscher is na- ielijk ongeneeslijk ziek. Kanker is nu haar iponent. Sinds anderhalve week weet ze dat er I en hoop meer is. Een kwestie van weken? f haalt ze de zomer nog? „Niemand durft it te voorspellen. Dit is m'n laatste wed- rijd. Met vals spel, want op deze tegen- ander kan ik geen greep krijgen. Jammer, ant ik had nog graag één keer m'n hele ucendoos open willen doen." „Het idee dat ik over een tijdje met zo'n* illig berichtje in de krant sta, zit me dwars, largreet Visscher overleden. Bij die en die ub gespeeld'. Dat was het dan. Op die ma- ier wil ik het niet. Ik heb namelijk nog iets vertellen. Nadat Tonego naar de knop en was gegaan ben ik voor veel mensen uit ield verdwenen. Die zullen zich afge- raagd hebben: wat is er toch met die Vis- her gebeurd? Als topsporter kon ik niet op in behoorlijke manier afscheid nemen, aarom wilde ik dit interview. Dit verhaal waar ik nog met mijn volle verstand bij ben." Ze begon haar carrière bij Parker Leiden. „Basketbal was mijn leven. Vanaf mijn der tiende. Eerst zat ik op tennis en ballet, maar op aanraden van school ging ik basketbal len. Binnen twee maanden speelde ik in het Nederlands kadettenteam. Ik had slechte ogen en nog geen lenzen. Daarom liep ik zo dicht mogelijk bij m,!n tegenstanders. Kon ik tenminste hun rugnummers zien. Zo werd ik mandekker. Fysiek beresterk. Ik kwam wel eens voor vier teams uit. Zo com bineerde ik AMVJ en drie nationale teams, de kadetten, junioren en senioren. M'n ou ders stonden klaar als ik op Schiphol aan kwam met de jeugd, ik kreeg een koffer met andere kleren en dan ging ik zo 's avonds met de senioren weer naar het buitenland." „Na het gymnasium zou ik in Amsterdam studeren. Kunstgeschiedenis. Twee dagen had ik er opzitten toen er een telefoontje kwam. Ik kon als prof naar El Almendro in Spanje. 'Nou ma, ik ga vrijdag naar Madrid', vertelde ik thuis, want mijn beslissing stond meteen vast. 'Voor hoe lang?'. 'Een jaartje', en weg was ik. Negentien jaar en daar zat ik op een Spaanse luchthaven, waar twee ge likte figuren me kwamen afhalen en me met een handje peseta's in een hotel drop ten. Aan de ene kant geweldig: je bent prof, \touw en blond, een buitenlandse ster. Maar anderzijds was ik ook iemand die na een mindere wedstrijd van de sponsor te horen kreeg dat-ie na nog zo'n slechte beurt het vliegtuig kon pakken. In m'n eer ste wedstrijd stond ik tegenover zo'n groot Amerikaans wijf. Toen d'r neus in puin lag, beklaagde ze zich dat wij het als buiten landse speelsters voor elkaar moesten op- k had nog graag één keer m'n hele trucendoos open willen doen." FOTO ARCHIEF nemen. Maar daar had ik schijt aan." „Terug in Nederland ging ik voor Grasshoppers spelen. Een ploeg met vech tersmentaliteit. Dat sprak mij aan. Ik kon ook naar Den Helder, maar ik wilde niet on der Meindert van Veen spelen, want dan hadden ze me er meteen een psychiater bij moeten leveren. In het Nederlands team botsten wij al te vaak. Den Helder liep als een rode draad door m'n carrière, want al tijd en overal kwam ik ze in finale tegen. Ik vond 't een computerteam. Allemaal dezelf de meiden: toefje op het hoofd met een sjaaltje. Haarlakgeur in de kleedkamer en vreselijk arrogant. Linda Moll was de enige die ik een beetje normaal vond. Dat werd later een heel goede vriendin, tot op de dag van vandaag. Ze zoekt me nu gelukkig nog steeds op." „Ik merk wie mijn vrienden zijn. Die ko men, bellen of sturen een kaartje. Daphne Berends, Sandra van Embricqs, Marie-José Allers, Petra Weeda en toch ook Crystal Co leman en Yvette Roberts. Veel bekenden of mensen van wie je dat absoluut niet ver wacht, ook van de bond. vallen af. Die laten niets van zich horen of durven zich niet te laten zien. Bang om een aftakelende kan kerpatiënt te zien. Van Meindert van Veen vind ik het klasse dat hij een oproep heeft geplaatst in z'n basketbalblad. 'Het gaat niet goed met Margreet Visscher. Ze is on geneeslijk ziek. Laten we haar niet vergeten. Stuur een kaartje of brief. Dan krijg je hart verwarmende reacties zoals van Hennie Koffeman van Urk. Die schrijft 'Lieve Mar greet, nou ja... 'lieve'...!' Prachtig, want zo'n lieverdje was ik inderdaad niet! Of van on bekenden die schrijven dat ze altijd zo van mijn inzet hebben genoten." „Met Tonego zijn we drie keer op rij landskampioen geworden. Het seizoen 1992-1993 was zwaar. Ik wist dat coach Wim van Ek bikkelhard met de training zou beginnen. Ik wilde voorkomen kotsend van het veld te moeten en ben me die zomer al suf gaan trainen. In Den Helder, nota bene, haalden we de titel. Voor het eerst een Twents team landskampioen. In 1993-1994 hadden we het 'Dream Team' met coach Anno Koning. Toffe peer, maar hij kon niet met de meiden omgaan. Door interne strubbelingen zijn we toen uit de Europa cup gekegeld. Te veel kapiteins op één schip. Drie Amerikanen en vijf Nederlandse internationals. Wat er toen allemaal in de kleedkamer is voorgevallen! Ik heb wel eens op het punt gestaan iemand aan een Weer haak op te hangen." „Het seizoen 1994-1995 was het meest merkwaardige. De sponsor stopte, er was geen geld en we speelden voor de kat z'n kut. Maar ik had m'n woord gegeven, dus Margreet Visscher. „We gaan allemaal dood. Ik heb de pech dat 't mij wat eerder overkomt" geen gezeur. Ook Linda en Daphne bleven Tonego trouw. Yvette haakte af, net als Van Ek. Met een paar meiden uit het tweede en Gary Williams als coach zijn we toch door gegaan en hebben we Den Helder in de play-off-finale wéér verslagen. Dat was gro te klasse. Vreselijk dat het bestuur daarna de zaak niet meer op de rails kreeg en ons terugtrok uit de eredivisie. Er was één troost: mijn eigen team dat ik coachte, he ren 4, werd kampioen. Gaaf. De laatste wedstrijd tegen Den Helder blijkt achteraf ook écht mijn laatste wedstrijd te zijn ge weest." „Laten de mensen nou niet denken dat ik een zielig verhaal wil ophangen. We gaan allemaal dood. Ik heb de pech dat het bij mij een beetje eerder komt. Hoewel het gruwelijk is en het m'n lichaam steeds ver der opeet, zie ik kanker niet als iets engs. Het is een ziekte. Die raakt één op de vier mensen en ook mij. Vanaf het moment dat ik aan het kwakkelen raakte ben ik er steeds van uitgegaan dat ik beter zou worden. Het begon 4 oktober 1995. Een frontale aanrijding op de weg Hengelo-Haaksber gen. Op het eerste gezicht geen letsel, maar een dag later vreselijke koppijn en last van mijn nek en schouders. Een ongelukkig mo ment, want drie dagen later kreeg ik een aanbod van een club in België. Ik zei dat ik 'door omstandigheden' nog niet kon reage ren. Of ze een paar dagen later even wildèn terugbellen. Wat er aan mij mankeerde bleef onduidelijk. Pas na maanden bleek dat ik een whiplash had. 'Oh wat erg, dacht ik, zou ik wel weer kunnen basketballen?" „Dan ga je relativeren. Tijdens de behan delingen die ik onderging zag ik dat er véél ergere dingen zijn. Aan dat leed van ande ren trek je je dan op. Ik bleef intussen wel klungelen. 'Dat zullen je hormonen wel zijn, want je speelt immers niet meer', dacht ik. Maar ik voelde toen al dat het kan ker was. 'Het zit goed fout, Ot', zei ik tegen m'n vriend. De gynaecoloog in Enschede geloofde me niet. Pas na vijf maanden stel den ze het vast: baarmoederhalskanker." „Oké, opereren en dan weer opknappen. Zo stelde ik het me voor. Helemaal niet: 'Goh wat erg dat ik kanker heb'. Toen volg de een uitzaaiing in de lies en kreeg ik alle complicaties die je maar bedenken kunt. Ik kon niet meer plassen, dus dat werd kathe- teriseren. Zware trombose in m'n linker been. Darmverkleving en problemen met de ontlasting waardoor een stoma nodig werd. Toen de linkernier eruit, want die bleek verrot. Een hele zware operatie, maar ik vond het minder erg dan de tandarts. Ik dacht namelijk weer op te knappen. Tot de dokter kwam en me ineens vertelde dat 'hét' weer terug was. Een dreun. Ik wilde het eerst niet geloven, belde in paniek m'n vriend, maar die was op dat moment niet bereikbaar. De dokter en zusters heb ik de kamer uitgeschopt." „De volgende dag wilde ik naar huis. 'Ik ben verkankerd en ga toch dood'. Thuis voelde ik me, gek genoeg, weer wat beter en wilde er opnieuw voor vechten. We zijn naar het academisch ziekenhuis in Leiden gegaan. Daar vingen ze me geweldig op. 'Als ik dood ga, dan hoor ik dat het liefst hier, want jullie trekken er tenminste nog een uur voor uit om me dat behoorlijk te vertellen', zei ik. De chemokuren hielpen niet en vorige week maandag kregen we te horen dat niets meer baat." „Door die 'chemo' ben ik in korte tijd be hoorlijk afgetakeld. Aan de buitenkant zie je het niet. Bij kanker denk je aan uitgemer gelde types, maar dat is bij mij niet zo. Het heeft me wel gesloopt. De tijd dat ik nog een wandelingetje kon maken is voorbij. Ik kan alleen nog in bed of op de bank liggen. Öe afgelopen weken ben ik er naar toe ge groeid dat ik dood ga. Het leven zal verder gaan, want dat draait niet alleen om mij. Een laatste strohalm heb ik niet meer. Al leen een medicijnpompje met morfine om de pijn te verlichten." „Naar het ziekenhuis ga ik niet terug. Thuis doodgaan, dat is wat ik wil. Ik hoop dat ik rustig weg zal glijden. Ze hoeven me niet kunstmatig in leven te houden. Mocht ik gruwelijke pijn krijgen of geestelijk hele maal aftakelen, dan wil ik niet verder. We hebben de mogelijkheid van euthanasie al besproken. Ik hoop samen met Ot nog iets van de zomer te mogen meemaken. Dat is mijn doel. Misschien hebben we samen nog een paar leuke maanden. Dan kun je er vre de mee hebben. Op dit moment ben ik trouwens niet ongelukkig. Natuurlijk, er zijn momenten dat ik niets kan verdragen of chagrijnig ben, maar toch... we lachen nog, praten met vrienden, ik lees veel en kijk te levisie. Verder is alles geregeld. Op mijn be grafenis zou ik graag cadeautjes willen. Die kunnen dan met me mee. Heb ik iets leuks voor onderweg." Ï)uizenden kinderen in de regio sporten, misschien wel honderden van hen worden als 'talent' beschouwd. Toptalenten zijn chter schaars. In een serie van twaalf everingeaschenkt deze krant aandacht aan deze veelbelovende sporters uit de regio. ,'sn n de zesde aflevering komt de 15-jarige hockeyster Carolien van Batenburg uit Oegstgeest aan bod. (an Batenburg speelt ot komende zomer in de A-junioren van OHC en maakte deel it van het Nederlands team onder zestien jaar. Ze heeft net de belangrijkste beslissing uit haar nog korte hockeyloopbaan gemaakt, misschien wel de grootste uit haar jonge leven. Komende zomer maakt de 15-jarige Carolien van Baten burg de overstap van LOHC, de club waar ze sinds haar achtste met veel plezier speelde, naar HGC in Wassenaar. „Een emotioneel besluit", •zegt haqr moeder. „Eén waar best een traantje om is gelaten." Samen met haar ouders is Carolien na lang wikken en wegen tot het besluit gekomen om van club te wisselen. „Wat sport betreft willen we haar best stimuleren maar uiteraard niet pushen. Ik denk dat het nooit wat zou worden, als ze te- gén haar zin zou gaan. En het is nog maar de vraag of ze de echte top zal bereiken. Ze is nog zó jong en staat eigenlijk nog aan het begin. Mocht ze het niet halen, heeft ze het in ieder geval ge probeerd." Carolien knikt bevestigend. Niet dat ze verlegen is maar als je moeder je gedachten prima verwoordt, is het makkelijk zwijgen. Van jongsafaan is ze al gek van sport. Basketbal en schaatsen vindt ze cool maar met vier groot ouders en twee ouders die aan hockey deden, lag de keuze al vroeg vast. En de Oegstgeestse bleek gezegend met talent, toonde zich op de trainin gen leergierig en kwam onlangs tot de conclusie dat haar sportieve toekomst niet bij Leiden lag, zoals de club van oudsher wordt genoemd. Het was geen makkelijke opgave haar teamgenootjes te vertellen dat ze volgend jaar niet meer samen spelen. „Een van hen zei dat ze het zo jammer vond dat het ook afgelopen zou zijn met andere dingen, zoals het samen video kijken", herinnert haar moeder. „Dat is natuurlijk niet zo. Ze hoc keyen dan wel niet meer samen maar voor de rest moet alles bij het oude blijven." De overgang lag gevoelig. Sportief gezien is het stapje van LOHC naar de Haagse Gazelle Combi natie niet meer dan logisch voor iemand die uit komst in het Nederlands B-juniorenteam en daar opvallende prestaties neerzet. Tijdens de afgelo pen paasvakantie won 'Oranje onder 16' een sterk bezet zeslandentoemooi in Keulen en rechtsvoor Van Batenburg werd met acht doel punten topscorer. Carolien wil slagen, maar niet ten koste van al les. Haar school (momenteel 4 VWO .op het Rij- lands Lyceum) gaat voor, al schiet het huiswerk er jaarlijks rond de paasdagen wel bij in. Haar grootste droom is deelnemen aan de Olympische Spelen. Wanneer en in welke sporttak maakt haar niet uit. 'Al ga ik als kaartjesknipper' liet ze zich eens ontvallen. Het is eep droom, zeker geen obsessie. Hockey neemt in het leven van Carolien een voorname plaats in, maar daarnaast heeft ze genoeg dingen van de dag aan haar hoofd zoals de ergernis over het leren van Duitse woordjes of de typische tie neraanbidding van Johnny Depp. LOHC is trots een talent als Carolien te kunnen afleveren en zij zal haar oude club ook altijd hoog blijven houden. „Ik heb veel te danken gehad aan Leiden en aan trainer Maurits Eikerlhout in het bijzonder. Ik had het geluk dat ik in een goede lichting zat. Vier speelsters uit het huidige A-team zijn ook geselecteerd voor Zuid-Holland en we hebben nog kansen op het kampioenschap waar op ik, zeker gezien het feit dat ik wegga, erg ben gebrand." Coach Eikenhout, die na veertien jaar aan de Hofbrouckerlaan te hebben gewerkt eveneens bij LOHC vertrekt en naar Gooische afreist, vindt de overgang van Van Batenburg niet meer dan nor maal. „Geen enkele eerste-klasseclub heeft zo'n goede jeugd als Leiden maar bij de senioren stokt het. Bij HGC kan Carolien zich verder ontwikke len en het is aan de begeleiding van die club wel toevertrouwd om talenten rustig te brengen." Moeder en dochter Van Batenburg (vader werkt in het buitenland en ontbreekt derhalve op de foto) moeten wennen aan de professionalise ring van de hockeysport waarmee Carolien te maken krijgt. Een tweejarig stick-contract dat ligt te wachten op een krabbel, wordt nog serieus ge nomen maar de officiële voorschriften van de hockeybond hoe (jeugd)internationals zich ten opzichte van de pers moeten gedragen, wekt een tikkeltje op de lachspieren. Ze móét de namen van de hoofdsponsors noemen en aldus ge schiedt. Carolien gaat onbevangen en op haar eigen fri vole manier een nieuw avontuur in Wassenaar te gemoet. Aan haar kwaliteiten zal het volgens Ei kenhout zeker niet liggen. „Ze is een ouderwetse rechtsbuiten die de moderne techniek en tactiek verstaat. Ze kan zich moeiteloos ondergeschikt maken aan het teambelang en laten we eerlijk zijn, dat zijn toch prima eigenschappen voor ie mand van vijftien. Of ze ooit de top bereikt, hangt natuurlijk van een heleboel, meestal onvoorziene factoren af. Ze ligt in elk geval goed op schema." De details Zelfs het bericht uit de duim zou zijn gezogen, dan nog is de kop boven het artikel in De Volks krant van maandag de kop van het jaar 'Van Gaals contract met Barcelona is rond, op 327 details na.' 1. Spaanse sportpers op Neder landse les. 2. Ronaldo moet mee verdedigen. 3. Spaanse prinses voor Willem-Alexander. 4. Intro ductie Hemaworst in Barcelona. 5. Inspraak 'man of the match'- verkiezing. 6. Voorzitterschap Spaanse trainersbond. 7. Schotel voor ontvangst Goede Tijden, Slechte Tijden. 8. Popescu weg. 9. Amunike weg. 10. Huis. 11. Tuin. 12. Keuken. 13. Radio en tv. 15. Troskompas met Spaanse programmagegevens. 16. Gratis notitieblokken. 17. Video. 18. Bad. 19. Tuinvijver. 20. Tuinvij- vervissen. 21. 18-Holes golfbaan in achtertuin. 39. Stoitchkov weg. 40. Shell-zegeltjes na het tanken. 41. Abonnement Libelle, Viva en Flair voor mevr. Van Gaal. 44. Hoge afkoopsom. 45. Van der Lem en Hoek mee. 47. Trainingskamp in Callantsoog. 48. Froger op Spaanse radio. 49. Samenwerking met Sparta. 50. Column in El Periodico. 51. Jan Wegereef arbiter in Spanje. 52. Guardiola op vier. 53. Mooi weer. 54. Af en toe regenbui voor de tuin. 55. Wekelijks 50 tulpen uit Amsterdam. 105. De Boer. 106. De Boer. 107. Verbod op domme vragen. 108. Winterstop in Spanje. 109. Broodje van Co- otje in Barcelona. 110. Barcelo na hoofdstad van Spanje. 111. Cuatro- tres- tres. 112. Doce puntos ('douze points') voor Mrs. Einstein. 113. Snackbar om de hoek. 114. Busquets naar Spar ta. 115. Geen verkeersdrempels om Nou Camp. 116. Donderdag koopavond. 117. ExcusesAlva. 118. Barcelona in Spel Zonder Grenzen. 119. Frikandellen in kantine Barcelona. 120. Spaanse vertaling boek over ontvoering Heineken. 121. Eigen strand. 122x Eb of vloed naar keuze. 123. Eerste kievitsei in Barcelona. 124.1. Marina ereburgeres van Spanje. 125. Viva Espaha nieuw volkslied van Catalonië. 126. Baia weg. 127. Van der Sar. 128. Haringstalletje op Ramblas. 129. Spanje in de Benelux. 130. Lees map. 131. Verse thee in de rust. 132. Bij voorkeur kersenthee. 133. Met bruine suiker. 134. Een Picasso aan de wand. 135. Harry Vermeegen naar TV Catalunya. 136. Verbod op naam 'arena' in Spanje. 137. Start Elfstedentocht in Barcelona. 138. Soep met bal len in spelershome. 139. Maggi idem dito. 140. Melkboer aan huis. 141. Eén peseta meer dan Ronaldo. 142. Halve peseta des noods. 143. Alleenzeggenschap transferbeleid. 144. Miércoles ge haktdag. 145. 4 Nieuwe corner- vlaggen. 149. Thuiswedstrijden zondag half drie. 150. Drum band in de rust. 151. Elsemieke Havenga mediatrainer. 152. Op halen grof huisvuil in Barcelona op dinsdag. 153. Erepresesvan de wijkraad. 154. Delta-werken toepassen op Gibraltar. 155. Een Nederlandstalige CD van Julio Iglesias. 156. Vaste rummikub- avond. 157. Ronaldo op appel- moesdieet. 158. Tweede kopje koffie gratis. 159. Voorzitter vak jury bloemencorso Barcelona. 160. Introductie St. Nicolaasvie- ring in Spanje. 161. Benoeming tot burgemeester van Lloret de Mar. 162. Hutspotrestaurant op Ramblas. 163. 80 Ingevroren halve kippen. 243. Abelardo weg. 244. Cuellar weg. 245. Overmars. 246. Verbod op witte zakdoekjes in Nou Camp. 247. Wekelijks verse pindakaas. 248. En leverworst. 249. En hagelslag. 250. En beschuit. 251. En ge stampte muisjes. 252. En katjes drop. 253. En vleessalade van Schaaper. 254. Krokusvakantie. 255. Bart Veldkamp naar Span je. 256. Lingo op TVE. 257. Inza melpunt oude kranten in Nou Camp. 258. Wijnkelder. 259. Schuilkelder. 260. Sauna. 261. Zwembad. 262. Lage en hoge duikplank. 264. Spaanse pers al leen op donderdag welkom bij training. 265. Primera Division omdopen in eredivisie. 266. Au to. 267. Fiets. 268. Scooter. 269. Tuinkabouter naar evenbeeld van Dani. 270. Wegomlegging i.v.m. paddentrek. 271. Invoe ring vlaggetjesdag. 272. Vijftig snipperdagen. 322. Ere-titel Di recteur Aankopen. 323. Nuhez naar Sparta. 324. Strenger par keerbeleid binnenstad Barcelo na. 325. Serieuze aanpak iep ziekte in stadsparken. 326. In trekken verblijfsvergunning van de familie Cruijff. Dus heeft Van Gaal toch gelijk: „327Details? Nee hoor, zó veel eisend ben ik ook weer niet. Frank Snoeks is ver slagge f! ver van Studio I Sport 1 lH X Carolien van Batenburg: „Ik had het geluk dat ik in een goede lichting zat' FOTO HENK BOUWMAN

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1997 | | pagina 23