Relatiegedoe waar ellende van komt LET OP: vanLeest Barbie in verleidelijke muzikale verpakking Kanjers bundelen krachten in een muzikaal feestje Cultuur&Kunst Seeldengids Oegstgeest eidraad kunstminaars McCartneys oratorium: /tonder magie MET GRATIS COLLECTOR'S ITEM! LUISTERSESSIE/ PREMIERE VOOR BEIDE CD'S OP 28 FEBRUARI Mare Scheepmaker is niet 'avondvullend' El Legamo: rijp voor grote werk Timdelerclub ziet spoken JAANDAG 24 FEBRUAR11997 EGSTGEEST ARJAN VAN PUK Iets mooi vinden is het ultieme icht van de beschouwer." De- filosofische woorden sprak A. ïbordus, lid van de Oegstgees- tr kunstadviescommissie, za- irdagmiddag tijdens de pre- [ntatie van De Beeldengids in et gemeentehuis. De Beelden ds biedt een overzicht van de ïventien openbare kunstwer- »n die de gemeente rijk is en in karakterisering van hun (akers. In de gids staat bij elk beeld in korte uiüeg over het materi- il waarvan het vervaardigd is, i stijl waartoe het behoort en tijd waarin het gemaakt is. daar ik heb bewust niet ge- igd wat de kunstenaar met het instwerk bedoelt", zegt Labor- js, die de teksten in de gids hreef. „De beschouwer moet zelf een betekenis aan geven i ook zelf beslissen of hij het ooi vindt. Ik kan alleen maar ihtergrondinformatie geven. Toch is juist die achtergrond formatie volgens Labordus oodnodig om een kunstwerk kunnen begrijpen en waarde- p. Als voorbeeld noemde hij »t omstreden beeld Doorlo- »nde Beweging van Frans de yMUZIEK I RECENSIE ERIK QUINT yerpool oratorio' van Paul McCartney Carl Davis. Uitvoenng: Delfts Jonge- Sjkoor, Delfts Jongenskoor, Bel Canto ■jdft, Whenhaston Boy's Choir, Arti Voca- Pro Musica, Randstedelijk Begeleidings .Test, Liverpool Project Choir, Mannen- Ipr de Vereenigde Zangers Den Haag, »pneke Kaasschieter (sopraan), Joke de I (alt). Justin Lavender (tenor), Nigel ffe (bas), Wim Loef (orgel), Thijs Sikking J (dirigent). Gezien- 21/2, Delft. Wit, dat door bezwaar van bur gers uit het Hofbrouckerpark dreigt te verdwijnen. Volgens Labordus horen leken in zo'n geval geen recht op inspraak te krijgen. „Een chirurg vraagt zijn patiënt toch ook niet om advies voor de operatie", zei Labordus. Het idee voor De Beeldengids is al enkele jaren oud en komt van burgemeester Scheenstra, die destijds de portefeuille kunst en cultuur beheerde. Hij ontving zaterdag dan ook het eerste exemplaar uit handen van wethouder G. Kempen. Op de voorkant van de gids staat een collage van het openbaar kunstbezit van Oegstgeest, die Labordus maakte ter gelegen heid van het vijfentwintigjarig burgemeesterschap van Scheenstra in 1992. Sinds dat jubileum is het aan tal openbare kunstwerken in Oegstgeest alleen maar ge groeid en op 8 maart wordt Jan Wolkers' Vrouwen in Verzet, het zeventiende standbeeld in Oegstgeest, onthuld. Ook over dit beeld is in De Beeldengids een uitleg te vinden, waarmee het boekje meer dan volledig is. Vrouwen in Verzet wordt het eerste glazen kunstwerk in Oegstgeest, maar angst voor Z; liefde voor zijn geboortestad ,0' 'erpool moet de voornaamste jjfveer geweest zijn voor Paul cCartney om een oratorium k componeren. Maar ook ijdel- k ,'id en geldingsdrang moeten iscibben meegespeeld, want wel- i andere popster durft zich n zo'n stuk te wagen? ki)e vraag wie het vervolgens i rft uit te voeren, is minder •^langrijk dan die wat iemand 3e zielt deze draak buiten Enge* ^id op de planken te zetten. |n het de naam van McCart- ly en de relatie met The Beat- die tot de verbeelding heb- n gesproken van initiator en igent Thijs Sikking, of heeft icca met 'Liverpool oratorio' irkelijk iets nieuws aan de issieke vorm toegevoegd? ert)p enkele stijlbreuken na, aronder een onbedoeld maar erst vermakelijk brokje musi- in de tweede akte, is van dat «altste geen sprake. McCartney 3tludt zich met zijn werkstuk nelijk strikt aan de voorwaar- n voor een oratorium; een els episch en deels lyrisch ïzikaal drama zonder toneel- ïikking, met veelal een bijbel- inhoud. De Maria van Jesse- k is wat dat betreft een uit- kende locatie voor een orato- m over hoop, vrede en liefde. Het uit acht delen bestaande 'haal begint in 1942, als tij- is een bombardement een ld geboren wordt. De oor- 'sjongen groeit op met de mmen van geesten, een vi- en toont hem zijn toekomsti- bruid. De aanstaande vader ikt echter aan de drank, moe- en kind krijgen een ongeluk, ïar alles komt weer goed als der plechtig belooft zijn leven leteren. Liverpool oratorio' werd bij première in 1991 door klas- ke recensenten met de grond ijk gemaakt, maar dat heeft >te aantallen Beatlefans op ftijd er niet van weerhouden Delft bijeen te komen. Hoe- 1 dirigent Sikking lof verdient or al zijn voorbereidende rk (hij voegde acht koren, iaronder twee uit Engeland een uit België samen) klinkt resultaat iel en mager. Het ïeel heeft ook iets knulligs, ikele minuten voor aanvang 'aaien zangers naar bekenden het publiek en is een foto- laf in dienst van de organisa- druk in de weer met een ukentrapje om het ruim 400 in tellende gezelschap voor nageslacht vast te leggen, ^oor de leden van het Rand- fdelijk Begeleidinsgorkest is een minder vrolijke dag, ïdat een deel van hun instru- fntarium gestolen is. Voor n is na afloop een collecte ae toepasselijk in een kerk) houden. Het Delftse initiatief st perfect in de tijdgeest van igavoorstellingen met hon- rden medewerkers en voor el bezoekers moest het ook magie hebben van een unie- eenmalige gebeurtenis. Die igie rook echter al lang voor pauze naar de waterige koffie f in het intermezzo geser- erd werd. Berdien Stenberg en Jan Vayne in Stadsgehoorzaal De beeldengroep van Joop van Kralingen op het plein Wilhelminapark. FOTO BEELDENGIDS In de gids bevindt zich een plat tegrond met de locaties van de beelden, bedoeld voor het uit stippelen van een fietstocht. Maar ook zonder zo'n tocht is De Beeldengids het lezen zeker waard. scherven is ongegrond. Het kunstwerk is namelijk gemaakt van speciaal gefabriceerd glas, dat sterker is dan steen. De Beeldengids heeft een op lage van drieduizend exempla ren en is gratis verkrijgbaar aan de balie van het gemeentehuis. RECENSIE DICK HERMSEN Concert; Berdien Stenberg Jan Vayne 'Duo Concerto' Gezien 22/2, Stadsge hoorzaal, Leiden. Wanneer twee kanjers uit de amusementsmuziek de krach ten bundelen, is het altijd maar weer afwachten of zo'n combi programma niet aan spanning inboet. Versnippering van talent ligt op de loer. In 'Duo Concer to' verzorgen Berdien Stenberg en Jan Vayne samen een muzi kaal feestje. Ze spelen solo en soms musiceren ze als duo. Een twaalfkoppig orkest zorgt voor een sfeervolle inkleuring van het instrumentaal decor. Het genre - welluidende, lichtklas- sieke muziek met zo nu en dan een softe beat als ritmische on dersteuning - geniet grote po pulariteit. Ons land heeft op dat terrein nog al wat te bieden. Zoals be kend haalde de president van de Verenigden Staten, Jan Vay ne naar Amerika om te spelen op zijn inhuldigings-party. Ook Berdien Stenberg kan bogen op een roemrijk verleden. Vorig jaar vierde ze haar twaalfenhalf- jarig jubileum in de muziek. De flirt tussen de langgelokte pia nist en de kittige dwarsfluitiste blijkt een succesformule. De Stadsgehoorzaal was afge lopen zaterdagavond weliswaar niet geheel uitverkocht, maar de zaal was goed bezet. Oud en jong, sjiek en losjes, een gemê leerd gezelschap bevolkte de zaal. De rood fluwelen gordij nen op de achtergrond van het podium waren zacht verlicht. Voortdurend waren de musici gehuld in een dun rookgordijn. In combinatie met de aandacht voor kleding en presentatie viel er op de sfeercontouren van de voorstelling weinig aan te mer ken. Het werd allemaal uiterst plezierig in beeld gebracht. Het orkest, eigenlijk het vaste begeleidingsensemble van Ber dien, bestaat uit vaardige muzi kanten. De klank was mooi in evenwicht en paste goed bij het spel van de beide solisten. Ar rangementen van het orkest zijn nooit heel spannend maar wel transparant en altijd aange naam. Improviseren op een gegeven thema was al populair in de tijd van Mozart. Nog steeds kun je een zaal er plat mee spelen. Je moet het echter wel in je vin gers hebben. Vayne draait zijn hand er niet voor om. Een colla ge van Queen, Chopin, Borsato en Bach zette het publiek op het puntje van de stoel. Zijn zeer humoristische inleiding zorgde voor de nodige hilariteit in de zaal. Mooi was het deel van het programma waarin de solisten samen schitterden. Ingetogen en muzikaal klonken Bizet's Ha banera uit 'Carmen' en het the ma uit de film 'Schindlers List'. Onder meer stukken uit West Side Story en The Sound of Mu sic krijgen een lichtvoetig en prettig zittend jasje aangetrok ken. De voorzichtig ingezette samenwerking zal zeker vervolg krijgen. Het publiek vond het allemaal prachtig. In de pauze gingen gesigneerde cd's als zoe te broodjes over de toonbank. Het duo en het orkest werden rijkelijk beloond met een ova tioneel applaus. Hoofdrol voor Hugo Maerten in 'Phaedrain LAKtheater Een koningin is verliefd op haar stiefzoon. Daar kan ze niet aan toegeven, totdat ze hoort dat de koning tijdens een reis is overleden. In het openbaar verklaart ze haar liefde voor de stiefzoon. Die blijkt evenwel een andere liefde te hebben. Dan komt toch de koning terug. De ko ningin verraadt de stiefzoon. Die wordt verbannen en komt op wrede .wijze om, waarna de koningin een einde aan haar leven maakt. Wie goed is in quizzen weet dat het hier over de koningin van Athene, Phaedra, gaat. Het door Jean Racine in 1677 geschreven toneelstuk 'Phae dra' is vrijdag en zaterdag te zien in het Leidse LAKthea ter. LEIDEN RIJK VAN ROTTERDAM De Belgische acteur/regisseur Hugo Maerten speelt de koning, Theseus. Het gesprek begint met de vraag of het eigenlijk niet een erg simpel verhaaltje is, Necrologie Frans Boelen In de necrologie van de oud directeur van de Leidse Schouwburg, Frans Boelen, is jl. zaterdag verzuimd te vermelden dat de aanklacht wegens verduistering tegen adjunct-directeur Hans Ka- gie destijds is vervallen. Ka- gie is toen, evenals Boelen, op korte termijn in vrijheid gesteld. Zij kregen beiden een boete. 'Phaedra'. Relatiegedoe en daar komt dan ellende van. Het lijkt wel Grieks-klassieke 'soap'. Maerten; „Nou, nou... Het verschil met 'soap' is dat de schrijvers van dat genre zo slim zijn dat ze de scènes om de an derhalve minuut van locatie la ten wisselen. Bij ons duurt een scène al gauw meer dan tien minuten en ze spelen zich alle maal op dezelfde locatie af." Dat is een kwestie van vorm, maar wat spreekt een acteur in het stuk van Racine aan? „Dat is, denk ik, heel particulier. Het ongelukkige liefdesverhaal inte resseert mij op dit moment niet, want daar heh ik privé geen last van." Maerten moet hartelijk la chen om zijn antwoord, maar het voldoet niet. „Wat ik in mijn rol heel prettig vind om te doen is aan het slot van het stuk het waarschijnlijk afscheid nemen van het geloof in een hogere macht. Dat is vervat in een zeer goed geschreven monoloogje van een minuut of vier." Wat de acteur ook leuk vindt aan het personage Theseus is dat hij, volgens de historische geschriften, nauwelijks een vrouw kon zien zonder in vuur en vlam te geraken. „Dat vind ik een sympathieke karaktertrek. Dat-ie daar de energie voor heeft. Ik speel dat niet direct, maar ik heb het in mijn achter hoofd. Het zit in een rugzakje. Niks mee doen, maar wel lekker meenemen." Toch rijst de vraag naar de noodzaak van het spelen van 'Phaedra'. „Dat weet ik niet. Ik denk dat het een fascinatie van Mark is. Wat mij in mijn eigen rol raakt is heel egocentrisch. Ik speel mijn personage. Daarbij heb ik wel empathie voor de an dere personages. Maar wat Phaedra betreft denk ik: Ja mens, pech gehad. Ik vind dat niet zo erg om dat bij deze rol te denken, want dat huwelijk was volgens mij niet zo geslaagd." „Wat ik leuk vind aan The seus is dat hij, omdat hij heel veel geluk heeft gehad in de meest moeilijke situaties, denkt dat hij een speciale band heeft met God. Hij heeft monsters verslagen en veldtochten ge wonnen. Hij is overal geëerd, zoals wij het in ons leven nooit zullen meemaken. Daar moet je een Ratelband-achtige blijmoe digheid van krijgen. Daardoor reageert hij net iets te snel op uiterlijke kenmerken. En hij wordt ook belazerd bij het le ven, laten we welwezen! Dat zit allemaal in dat ene stuk. In een 'soap' doen ze over zoiets een half seizoen." Reserveer nu 'Pop' van U2 en/of 'Nine Lives' van Aerosmith en ontvang voor elke CD de GRATIS exclusieve, luxe, genummerde Woodbox' Beperkte oplage; een waar Collector's Item! Alléén bij vanLeest! TUSSEN 16.00 -18.00 UUR IN ONZE WINKELS COMPACT DISCS Haarlem, Grote Houtstraat 130 Leiden, Haarlemmerstrqat 119 Hugo Maerten: „Theseus wordt belazerd bij het leven.' FOTO GPD/HENK RODRIGO RECENSIE WUNAND ZEILSTRA Voorstelling 'Struisvogel onthoofd' van en door Mare Scheepmaker Gezien: 22/2, Kapelzaal Leiden. Dat Mare Scheepmaker in 1995 bij het Leids Cabaretfestival de juryprijs won, was zonder meer knap. Hij moest het immers in zijn eentje opnemen tegen twee trio's, onder wie de wervelende dames van 'De Bloeiende Maagden'. Het optreden van Scheepma ker is statisch, hij zingt niet en muziek (met uitzondering van een enkel losstaand geluidsfrag ment op band) ontbreekt. Daar komt nog eens bij dat hij stot tert. Normaal gesproken een ernstige handicap voor een ca baretier, maar Scheepmaker weet van de nood min of meer een deugd te maken. Zijn optre den krijgt in elk geval een apart soort timing. Iets onbenoembaars is er in zijn aanwezigheid op het podi um dat de aandacht van het pu bliek weet vast te houden. De sympathieke manier waarop hij de zaal met gortdroge humor en kronkelredeneringen a la Her man Finkers bespeelt en aan het lachen krijgt, pleit voor zijn talent. Maar aan een avondvul lend optreden is hij nog niet toe. Voor de pauze duurt zijn pro gramma 'Struisvogel onthoofd' hooguit vijfendertig minuten, na de pauze is het niet veel lan ger. Niet zozeer de duur als wel de kwaliteit van het gebodene is mager. Met name het tweede deel is ronduit slecht. Scheep maker leunt nog sterk op de grappen uit zijn conference van het cabaretfestival en weet daar na twee jaar weinig opvallends aan toe te voegen. Gezien de mogelijkheden van moderne geluidstechniek is het bovendien een raadsel waarom Scheepmaker voortdurend met een microfoon van flink for maat in de hand staat. Volstrekt onnodig in een zaal als de Ka pelzaal en op die manier legt hij zichzelf nog eens extra beper kingen op. Dat is echt jammer. Het krediet dat de overwin ning op een festival biedt, schept verwachtingen die Mare Scheepmaker nog niet waar maakt. MUZIEK RECENSIE HANS PIET Concert: No Doubt met Gwen Stefani (zang), Tom Dumont (gitaar). Adrian Young (drums) en Tony Kanal (bas), aan gevuld met zanger/trompettist en zanger- /toetsenist. Gehoord: 21/2, Statenhal, Den Haag. Dat No Doubt met die ene hit 'Don't speak' als een komeet omhoog is geschoten aan het Nederlandse popfirmament is minder verwonderlijk dan het lijkt. De groep, die in november nog in de Max in Amsterdam speelde en vrijdagavond in de uitverkochte Statenhal in Den Haag resideerde, verdient die roem. Het Californische kwartet, dat met Gwen Stefani de verleide lijkst zingende Barbiepop in huis heeft, lijkt de magie te heb ben ontdekt die elke perfecte popgroep kenmerkt. Eigenlijk alleen aan de verbindende tek sten schort het nog een beetje, hoewel Gwen soms heel humo ristisch uit de hoek kan komen. Zo was er die korte pauze waar in de zaal een massaal 'olé' scandeerde, maar direct stil viel toen Stefani met haar innemen de kinderstemmetje riep: 'maar ik ben hier toch de zangeres?' Het voordeel van een hit is dat je het publiek niet echt meer voor je hoeft te winnen. Zeker niet als zo'n nummer af komstig is van een innemend album als 'Tragic kingdom' en je al direct bij de eerste paar nummers laat horen, dat, on danks een belabberd afgestelde instaljatie - toetsen en gitaar konden nergens accenten aan brengen - de vocale prestaties (ook in de samenzang) ver bo ven het gemiddelde van een doorsnee concert liggen. Gwen, die haar vrouwelijk heid op een aangename manier uitbuitte, was al heel snel de gangmaakster van een dam pend feest, waarbij niet alleen luidkeels werd meezongen, maar de hele zaal wild mee- sprong op de aangename ritmes van het materiaal. Dat de in het zweet badende mensenzee zich zo gemakkelijk liet gaan, is be grijpelijk. Gwen spreekt met haar teksten een heel directe taal, die bovendien de gevoe lens van de aanwezigen ver woordt en die nog eens wordt geaccentueerd door haar Bar- bie-achtige manier van doen. En vlak de muziek niet uit. Het gaat om zeer geraffineerde ska-rock, die de ene keer wat meer de rockkant uitgaat en het volgende moment meer reggae- elementen heeft. Bovendien worden de composities met klasse uitgevoerd. De gitaarsolo in 'Don't speak' was prachtig, maar ook de aanvulling van de blazers en de bij vlagen uitge voerde strakke, veelkleurige sa menzang sprak boekdelen. Daarbij lijdt het werk niet echt onder het feit, dat het soms - omwille van de livesfeer - be hoorlijk werd uitgerekt. Gwen koos, in het heetst van de strijd, de batterij luidsprekers uit om hoog boven de zaal Oos ters, dus verleidelijk heupwie gend, op te dansen en hitste de menigte nog even lekker op door te roepen dat de ene kant van de zaal beter zong dan de andere kant. Allemaal met de beste bedoeling natuurlijk, want de soms als losgeslagen tieners gillende toeschouwers genoten anderhalf uur lang met volle teugen. CHEF JAN RIJSDAM, 071-5356444 RECENSIE HANS KEUZERS Supertrio; ONAGER, El Legamo, KAF. Ge zien: 22/2, LVC, Leiden. Aan het rijtje Nederlandstalige bands en artiesten lijkt geen einde te komen. Een aantal ja ren geleden zou het een hels karwei zijn geweest om drie be hoorlijke bandjes uit de streek te halen. Nu schieten ze als paddenstoelen uit de grond. Wie titels bedenkt als 'Win dows 95' en 'Grafwervel' scoort in ieder geval qua titels hoog op de orginaliteitsschaal. maar ONAGER heeft wat meer moeite met de tekstinvulling zelf. De 100% Leidse groep overgiet die teksten met een voorspelbare punky, hardcore-achtige men- gelsound. Zanger Jeroen klinkt met zijn rauwe stem als een re gelrechte kopie van frontman Bob Fosko van de Raggende Manne en lijkt qua aankleding zo uit een borrel van Minerva gelopen. De Zoeterwoudse formatie El Legamo mocht als voorpro gramma van de Tröckener Kecks aan het grote werk ruiken en werd onlangs Popslagwin- naar bij Radio 3. Podiumerva ring heeft de band dus voldoen de. Sluit je ogen bij het nummer 'De wereld draait' en de stem van zanger Patrick Wolters komt akelig dicht in de buurt van Martin Buitenhuis van Van Dik Hout. Dat is op zichzelf niet zo erg, want de groep heeft vol doende eigen smoel om op ei gen benen te staan. Het refrein van het lekkere up tempo pop- pynummer 'De muur' wordt daarnaast nog eens door een waar legioen Zoeterwoudena- ren naar de eindstreep ge schreeuwd. El Legamo heeft voor hun jonge leeftijd een op vallend charmant charisma. Jammer dat het eind van het optreden het werk muzikaal een beetje inzakt met al te plicht matige stagedive-activiteiten. De groep KAF slingerde het overgrote deel van de teksten onverstaanbaar de zaal in. En dat is vervelend als je je eigen teksten van behoorlijk niveau vindt. 'Heen en weer' en 'Nooit meer kwijt' krijgen een heavy uitvoering die je het best het predikaat voorspelbaar en voor al uitgekauwd kan geven. De Nederlandstalige hype leverde zaterdag met El Legamo in elk geval één exponent op die met een gerust hart het clubcircuit in kan en die met de sound ho ge ogen kan gooien in het prille popjaar '97. THEATER RECENSIE WUNAND ZEILSTRA Voorstelling: 'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet' ('Blithe Spirit') van Noel Coward door de Timdelerclub. Regie Ronald van Brand wijk. Gezien: 21/2. schouwburg, Leiden Een bekend stuk, een succesvol stuk maar zeker niet het beste stuk van Noel Coward. Met na me de ontknoping zit daarvoor te rafelig in elkaar. Toch weet de Timdelerclub er een onderhou dende toneelavond van te ma ken. De hoofdpersoon ziet zijn eerste vrouw verschijnen als spook die zijn huidige vrouw niet kan waarnemen. Dat is al lemaal het gevolg van een spiri tistische seance die op zijn ver zoek heeft plaats gehad. Renate Hundersmarck haalt stevig uit om een excentriek medium te kunnen spelen. Haar nuchtere uitstraling botst met haar volledige overgave in een toestand van trance. Dat werkt geestig. Zo ook de ver baasde reacties van echtgenote twee (Auke Krispijn) op de geestverschijning van haar voorgangster (Jolanda van Gor- kum). Deze dames dragen de humor van het stuk, terwijl de hoofdpersoon (gespeeld door Robert Emmen) tevergeefs tracht de situatie de baas te blij ven. De voorstelling als geheel had nog iets meer vaart kunnen hebben. Bovendien laat de ver staanbaarheid door het vrij zachte spreken nog wel eens te wensen over. Dat geluid gaf dit maal extra problemen, omdat men in het kale toneelhuis van de schouwburg speelde. Na tuurlijk waren er decorstukken, maar de plaats van handeling was in een soort modern kaal design geplaatst. Weliswaar bood dat een sobere, effectieve vormgeving, waaruit echter he laas veel geluid kon weglekken. De wat flauwe ontknoping van het stuk kon de Timdelerclub met een eigen feestje compen seren. Er werd een jubilaresse in het zonnetje gezet. Agnes Ou- werkerk kreeg een sieraad van het overkoepelend orgaan voor het amateurtoneel, omdat zij maar liefst vijftig jaar aan de Timdelerclub is verbonden.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1997 | | pagina 11