Religie Tibet legt
't af tegen politiek
Oskar start niet
zo besf
Een klassiek geval van beroving
Feiten Meningen
Vergeten oorlog
Sudan nekt
Oost-Afrika
DONDAG 30 NOVEMBER 1995 va
NIEUWSANALYSE
Staat het Sudanese Volksbevrijdingsleger
(SPI A) met kerst in Juba? Wie helpt de zui
delijke rebellen bij hun snelle en succesvol
le opmars? Zijn Sudanese regeringstroepen
echt in staat Uganda binnen te trekken om
hel Ugandese leger eên lesje te leren? Er
wordt druk gespekuleerd op de VN-basis
hier in het noordwesten van Kenya, maar
niemand die de antwoorden heeft.
De enige zekerheid is dat de al twaalf jaar
durende burgeroorlog in Zuid-Sudan, zoals
ieder jaar rond deze tijd, ook nu weer in alle
hevigheid is opgelaaid. En dat waarschijn
lijk nog vele jaren achtereen zal doen. De
rest van de wereld toont nauwelijks nog in
teresse; serieuze vredesinitiatieven worden
niet langer besproken.
Fons Klaasen is net terug uit Yambio, waar
hij werkt als hulpverlener. Een plaats in
West-Fquatoria, vlakbij de Zaïrese grens,
dal vrijwel helemaal in handen is van het
SPI A. Van de oorlog ondervindt men hier
weinig last, al was er enige weken wel even
een serieuze dreiging. Klaasen: „De VN had
ons er voor gewaarschuwd dat wij waar
schijnlijk het nieuwe doel voor Sudanese
bombardementen zouden zijn. In het oos
ten heeft Khartum de belangrijkste plaatsen
al in handen, dus zouden ze wel eens naar
West-Fquatoria kunnen uitwijken. We ver
moeden dat ook het SPIA om die reden zo
vroeg zijn offensief richting Juba is gestart,
zodat het leger van het Westen werd afge
leid en zich toch weer op het Oosten moest
richten. Yambio is maar een keer gebom
bardeerd."
Het tijdstip en de snelheid waarmee het
SPIA enkele weken geleden haar nieuwe of
fensief inzette en militaire successen wist te
behalen, kwam voor iedereen als een ver
rassing. Het was duidelijk dat de rebellen
van John Garang zich fiks hadden weten te
versterken en hulp van derden kregen.
Maar van wie? Khartum beweert dat Ugan
da achter de opmars van het SPLA zit en de
beweging niet alleen met wapens steunt,
maar zelfs duizenden soldaten heeft ingezet
op Sudanees grondgebied. Ook Tanzania
en Eritrea zouden aan de zijde van de rebel
len strijden.
Die beschuldigingen bevreemden niemand
omdat Uganda en Eritrea al geruime tijd in
onmin leven met Sudan en eerder dit jaar
hun diplomatieke betrekkingen met Khar
tum verbraken. Zowel Eritrea als Uganda
ontkennen echter alle aantijgingen en ook
het SPLA houdt vol geen steun van buiten
landse soldaten te krijgen.
Dat ze nu zo sterk staan, is volgens het re
bellenleger te danken aan wapens die op de
nationale strijdkrachten zijn veroverd (al
zeggen rebellen ook wapens uit Zuid-Afrika
te hebben gekregen) en de rekrutering van
zo'n 20.000 nieuwe strijders, vrijwilligers uit
opvangkampen en jongens die weer uit eer
der afgesplitste rebellengroepjes zijn terug
gekeerd. Toch staat hel zo goed als vast dat
ook Uganda de rebellen llink wat steun
geeft, alleen is niet duidelijk op wat voor
manier.
I let SPIA heeft een basis van Ugandese re
bellen van de Lord's Resistance Army in
Zuid-Sudan uitgeschakeld en Kampala is de
Sudanezen daar veel dank voor verschul
digd. Op hun beurt vallen ook Ugandese
soldaten dergelijke bases in Zuid-Sudan
aan, maar of ze tegelijkertijd ook meevech
ten met het SPIA tegen het Sudanese leger,
blijft de vraag. Hulpverleners ter plekke vin
den het wel opmerkelijk dat juist daar waar
de Ugandese rebellen zich ophielden, het
SPIA zijn nieuwe offensief is gestart.
Sudans leider Omar El-Bashir heeft de we
reld nu verzekerd Kampala haar steun aan
het SPIA betaald te zullen zetten en Ugan
da te zullen aanvallen. Zijn leger (aangevuld
met duizenden islamitische fundamentalis
ten) zou al op weg zijn naar de grens. 'BluF,
'Grootspraak', 'Geen schijn van kans',
'I-achwekkend, zo luiden de reakties van
waarnemers en hulpverleners. Wat het leger
in dit grensgebied in handen heeft, is een
aantal grote plaatsen, waar ze zich hebben
ingegraven. Daarbuiten heerst het SPLA.
Met een flink leger naar de grens doorsto
ten, is dus niet eenvoudig. Bovendien is het
aantal overgangen dat de moeite waard is
beperkt, omdat een groot deel van de grens
is bedekt met dicht regenwoud. Wat Khar
tum wel kan en ook regelmatig doet, is dor
pen in Uganda bombarderen. Uganda heeft
inmiddels wel haar troepen aan de grens in
paraatheid gebracht.
En zo gaat het nu al 12 jaar in Zuid Sudan;
aanvallen, tegenaanvallen, veroveringen,
heroveringen en niemand die nog een uit
weg uit deze cirkel van geweld ziet. „Helaas
niet, nee", verzucht Philip O'Brian, hoofd
van de VN-hulpoperatie Lifeline Sudan. „Ie
dereen is het erover eens dat vrede alleen
door overleg tot stand kan komen, maar
niemand die nog initiatieven ontplooit en
een akkoord is dus nog lang niet in zicht.
I loe triest ook, de gevechten zullen nog wel
eindeloos doorgaan.
De oorlog duurt al zó lang dat het Westen er
geen belangstelling meer voor heeft en in
ternationale druk op de strijdende partijen
uitblijft. Degenen die nog wel geïnteres
seerd zijn, pleiten vooral voor een regionale"
oplossing, via de internationale organisatie
tegen woestijnvorming IGADD. Ook minis
ter Pronk (ontwikkelingssamenwerking)
maakt zich daar sterk voor. Maar nu twee
leden van IGADD, Uganda en Eritrea, hun
betrekkingen met Khartum hebben verbro
ken, lijkt ook die weg voorlopig geen soe
laas te bieden.
lokickokio frans van den houdt
correspondent
bonn peter van nuusenburg
correspondent
MLUITQJ
PI&TEHT HIE£"'
U MAh
T2 4C?gN
ofëo
Natuurlijk ben ik gewaarschuwd. De fax van de Memisa-coördina-
tor in Nampula, in het noorden van Mozambique, was heel duide
lijk. Pas tijdens de treinreis altijd goed op je spullen.
Je denkt bij het instappen, 's ochtends om half zes in Cuamba. op
zo'n 400 kilometer van Nampula, dat het wel zal meevallen. Het is
druk in de trein, maar je vindt zonder veel problemen een zitplaats.
De rugzak past in het rek, de handbagage kan tussen de benen op
de vloer. Stipt op tijd vertrekt de trein, die het traject twee keer per
week aflegt, om zes uur van het station. De kaartjes zijn dan al ge
controleerd door een ploeg van vier conducteurs. 'Betaal voor je
kaartje en help mee aan de opbouw van ons land' heb ik ergens als
aansporing gelezen.
Mozambique probeert zich te herstellen van een allesvernietigende
burgeroorlog, waaraan pas twee jaar geleden definitief een einde is
gekomen. Ruim twintig jaar lang is niets gedaan aan het onder
houd van wegen. Omdat er geen geld was of omdat de strijd dit on
mogelijk of zinloos maakte. Een stad als Nampula,'hoofdstad van
een van de dichtst bevolkte provincies van Mozambique, was ei
genlijk alleen via de lucht-goed bereikbaar. De spoorlijnen zijn be
ter onderhouden omdat die van vitaal belang zijn voor de geheel
door land omsloten buurlanden. Zimbabwe en Malawi. Militairen
uit die landen bewaakten het spoor, maar desondanks stokte het
transport regelmatig.
Voor mijn gevoel vordert de trein gestaag. Bij de halteplaatsen on
derweg worden door de meeste reizigers grif inkopen gedaan. Hele
emmers mango's komen door het raam naar binnen, maar ook
kammen bananen, zakken mais, kippen en suikerriet. De wagon
begint aardig vol te raken. Denk ik. Naarmate de tijd verstrijkt, de
kaart aangeeft dat we helemaal niet zo veel vooruitgang maken, en
de trein vaker stopt, leer ik dat het begrip 'vol' heel relatief is.
Steeds weer wanneer ik concludeer dat er nu echt niets of niemand
meer bij kan, bewijst een nieuwe passagier het tegendeel.
De bankjes in dit van oorsprong Zuidafrikaanse treinstel zijn ge
maakt voor drie personen. Er zijn ook bankjes voor twee personen.
Na zes uur reizen kom ik op een gemiddelde bezetting van zes
zeven, als ik de kinderen niet allemaal meetel. De ijverige conduc
teurs klauteren over de rugleuningen van de banken en over de ba
len mais om verder duwend en trekkend toch hun taak uit te voe
ren. Zwartrijden is er niet bij, en wie iets te veel bagage heeft moet
zelfs bijbetalen. Eén zak mais kan. maar drie of vier moeten in de
goederenwagons worden vervoerd. Dat wil echter niet iedereen.
Tegen drie uur 's middags komt Nampula in zicht. Eindelijk. Vanuit
Malawi ben ik al drie dagen onderweg, over een afstand van nau
welijks 750 kilometer. Dan wil je er wel eens uit. Maar de waarschu
wing flitst door mijn gedachten wanneer de trein in Nampula aan
komt en tweehonderd zweterige lijven zich tegelijkertijd in bewe
ging zetten om zo snel mogelijk uit de trein te komen. In dit ge
krioel en gewoel, ben je een gemakkelijk doelwit, wat nu?
Ik besluit te blijven zitten, m'n tas stevig tegen me aangeklemd,
geld en paspoort goed verstopt. Maar op deze manier heb ik geen
goed overzicht. M'n grote zware rugzak ligt immers iets verderop in
het rek. Die neem je niet zo maar even mee. Maar toch, als iemand
het probeen, sta ik machteloos. Tussen mij en mijn bagage bevin
den zich wel twintig mensen, die allemaal druk in de weer zijn om
hun spullen en kinderen te verzamelen. Ik klim op de bank, dan
kan ik mijn rugzak beter zien. Ik kijk gespannen voor me uit. Ik ken
de verhalen van andere reizigers, in andere landen, treinen en sta
tions. Dit is een klassieke situatie. Een goudmijn voor dieven. En als
enige blanke in een trein mei misschien wel tweeduizend passa
giers blijf je niet onopgemerkt.
Ik wacht tien minuten tot het wat rustiger is geworden. Ik kan zon
der duwen en sjorren naar de uitgang lopen. Mijn rugzak blijft ha
ken aan het bagagerek. De handtas dus maar even op de bank ge
zet. Binnen handbereik, maar niet alleen van mij. Een duw, een
sprint een jongen verdwijnt door de deur. Ik kijk om de tas is
weg, de plek op de bank is leeg. De dief heeft net iets meer geduld
gehad dan ik. Op het moment dat ik m'n rugzak pak en omgesp
slaat hij toe. Meer tijd heeft hij niet nodig. Inderdaad, een klassieke
situatie.
Mijn weg wordt versperd. Ik loop twee kinderen bijna omver. Met
een rugzak van twintig kilo is het moeilijk sprinten. En dan; in deze
mensenmassa ben je kansloos. Op zoek dus maar naar de politie.
Die is snel gevonden. Ik krijg een stoel, een handdruk van een
vriendelijke beambte, die meteen een papiertje pakt om mijn re
laas op te schrijven. In een bonte mengeling van quasi-Spaans en
drie woorden Portugees leg ik uit wat er is gebeurd. Op een velletje
papier teken ik de tas, en geef een opsomming van de inhoud.
Niets spectaculairs geen camera, geen geld, geen paspoort
maar wel m'n opschrijfboekje met aantekeningen van interviews.
En verder mijn veldfles, zonnepet, bril, candarel en adresboekje.
Op de zwarte markt goed voor een paar duizend meticais (7000
meticais is 1 gulden). Voor mij lastig om hier te vervangen.
Ik krijg met veel moeite contact met de mensen die me vooraf nog
zo hebben gewaarschuwd. Uiteindelijk is om acht uur de aangifte
compleet, met vier handtekeningen eronder. Ik vraag om een kopie
voor de verzekering. Ai, dat is lastig. Eerst moet de recherche een
onderzoek instellen. Over een paar dagen, misschien weken, moet
ik nog maar eens langkomen. Ik krijg wel het dossiernummer op
een briefje. Zou de verzekering dat voldoende vinden?
nampula hans jacobs
Chinese overheid kiest nieuwe Panchen Lama
De gelovigen in Tibet zitten sinds gisteren met een lastig probleem. Er
zijn nu twee Panchen Lama's. De Chinese autoriteiten wezen gisteren de
elfde Panchen Lama aan die na de Dalai Lama de nummer twee is
in de hiërarchie van het Tibetaanse boeddhisme. De Dalai Lama zelf ver
koos in mei al een andere jongen als wedergeboorte van de tiende Pan
chen Lama, die in 1989 overleed. Opnieuw speelt de politiek de
Tibetaanse gelovigen parten.
Een ding kan men de nieuwe
leider van de Duitse sociaal-de
mocraten niet ontzeggen. Oskar
Lafontaine heeft een formidabel
talent om leven in de brouwerij
te brengen. Nog geen twee we
ken na zijn verrassende coup
tegen de vorige SPD-voorzitter,
Rudolf Scharping, is de sfeer in
de partij veranderd.
De geest van het sterfhuis is ge
weken voor een nieuw, zij het
nog broos elan. En niet alleen
de SPD fleurt daarvan op. Ook
de regering van bondskanselier
Kohl is weer opgeschrikt uit de
middagslaap waarin ze zich
door de machteloosheid van de
oppositie had laten wiegen.
Maar of Lafontaine het juiste
middel heeft gekozen om Bonn
wakker te schudden, wordt toch
ook in zijn eigen kring betwij
feld. Vuurwerk afsteken is leuk,
maar als het in de eigen hand
ontploft, is het al gauw minder
feestelijk.
Lafontaine ziet mogelijkheden
om de huidige regering van
CDU, CSU en FDP bij de vol
gende Bondsdagverkiezingen,
in 1998, uit het zadel te lichten.
Een meerderheid voor het 'link
se kamp' is geen utopie maar
een reële mogelijkheid, zei hij
kort na zijn aantreden als partij
leider. Slimme cijferaars had
den al snel door dat de SPD sa
men met alleen de Groenen, de
andere officiële oppositiepartij,
niet op een meerderheid kan
rekenen. Dat betekent dat dat er
een dritte im Bunde moet wor
den gevonden. En die derde
partij kan alleen de 'post-com-
munistische' PDS zijn.
De PDS, die als Socialistische
Einheitspartei Deutschlands
(SED) de DDR naar de onder
gang mocht leiden, moet wor
den verlost van het taboe, dat
sinds de hereniging op haar
rust. De post-communisten
worden door de regeringspartij
en en grote delen van de SPD
beschouwd als ondemocratisch.
De democratische etiquette
schrijft voor dat je zo'n partij,
isoleert en vervolgens van de
politieke kaart veegt. Samen
werking is dan uit den boze.
Maar voor Lafontaine betekent
WIM STEVENHAGEN
dat standpunt een ontkenning
van de werkelijkheid. De PDS
heeft in het oosten van het land
een aanzienlijke aanhang, rond
de 20 procent, en is daar door
het handig bespelen van de on
lustgevoelens van de Ossi'seen
stevige concurrent van zijn ei
gen SPD. Door de PDS 'deel te
laten nemen aan onze demo
cratie' wordt ze ingekapseld en
kan ze en dat is de aantrek
kelijke meerwaarde van deze
neutraliseringstaktiek wor
den gebruikt om de SPD aan de
macht te helpen.
Deze analyse wordt vooral ge
deeld door sociaal-democraten
die met de steun van de PDS
hun eigen ambities willen ver
wezenlijken. Zo wil de SPD-Iei-
der in de deelstaat Mecklen-
burg-Vorpommeren, Ringsdorf,
dolgraag minister-president
worden. Nu is hij vice-premier
in een grote coalitie met de
CDU. Na de verkiezingen van
vorig jaar was, op grond van de
uitslag, een coalitie met de PDS
mogelijk. Maar de toenmalige
partijleider, Scharping, stak
daar een stokje voor. Scharping
is nu van het toneel gejaagd en
dus ziet Ringsdorf zijn kans
schoon. Nog voor Kerstmis zou
een machtswisseling mogelijk
zijn, aldus een door de Genossen
in de regionale hoofdstad Sch-
werin druk besproken scenario.
Niet alle sociaal-democraten
zijn overigens zo machtshonge
rig dat ze de PDS ongegeneerd
het hof willen maken. Met na
me voormalige DDR-dissiden-
ten, maar ook leden van de
rechtervleugel, waarschuwen
voor samenwerking met een
partij, die nog steeds niet in het
reine is met haar stalinistische
verleden.
Dat is een moreel argument en
dat weegt bij Lafontaine door
gaans minder zwaar dan
machtspolitieke overwegingen.
Maar ook uit het oogpunt van
machtspolitiek valt er genoeg in
te brengen tegen een al te inni
ge relatie met de PDS. Groenen-
leider JoscVika Fischer hield La
fontaine de oude wijsheid voor
dat de kiezers in meerderheid
conservatief zijn. Wie Kohl uit
De meeste Tibetanen geloven
dat de zes jaar oude Gedhun
Choekyi, aangewezen door de
Dalai Lama, de geest heeft ont
vangen van de overleden Pan
chen Lama. Dat de Chinezen
gisteren de eveneens 6-jarige
Gyaincain Norbu tot nieuwe
Panchen Lama bombardeer
den, markeert een nieuwe fase
in de strijd die Peking voert om
de loyaliteit van de 2,6 miljoen
inwoners van Tibet.
De Panchen Lama was de
machtigste religieuze leider die
na de inval van Chinese troepen
in 1959 in Tibet bleef. De hoog
ste geestelijke leider, de Dalai
Lama, week toen uit naar een
ballingsoord in India. De tiende
Panchen Lama werd door velen
in Tibet gezien als een verrader.
Hij fungeerde als contactper
soon met de Chinese regering
en werd min of meer de regent
in Tibet.
Peking, dat constant vreest dat
zijn gezag in de weerspannige
regio in het Himalaya-gebergte
wordt ondermijnd, keurde in
mei onmiddellijk de eenzijdig
gemaakte keuze van de in Chi
nese ongenade gevallen Dalai
Lama af. De woedende Chinese
leiders namen geen halve maat
regelen. De geestelijke die aan
het hoofd had gestaan van het
comité dat de jongen moest
identificeren, verdween vrijwel
onmiddellijk van het toneel en
zeker twintig monniken werden
gearresteerd. In juli verdwenen
de 'gouden' jongen en zijn ou
ders uit hun dorp in Oost-Tibet.
Ze zouden in een hotel in Pe
king worden vastgehouden.
Vervolgens greep Peking terug
op een meer dan tweehonderd
jaar oude ceremonie om een
nieuwe Panchen Lama aan te
wijzen. Gisteren werd dan ook
in het heiligste der heiligen in
Tibet, de Johkang Tempel in de
hoofdstad Lhasa, onder toe
ziend oog van een Chinese mi
nister de naam van de jongen
getrokken uit een gouden urn
die was geplaatst voor een
Boeddha-beeld. „Alles strikt
volgens de rituelen van het Ti-
betaans boeddhisme", berichtte
het staatspersbureau Nieuw
China.
De Dalai Lama is ervan be
schuldigd dat hij deze procedu
re niet heeft gevolgd, zodat zijn
keuze niet geldig zou zijn. De
volgens de Chinezen door kei
zer Qian Long in 1792 met de
Tibetanen afgesproken rituelen
bepalen dat de keizer de hoog
ste lama's benoemd. Tegen
woordig zou dat dus de com
munistische regering zijn. De
overeenkomst zou tevens Pe-
kings aanspraak op de soeverei
niteit over Tibet moeten onder
steunen.
Met de aanwijzing van Gyain
cain Norbu zijn er nu twee
'nummers twee', een die de ze
gen heeft van de 'God-Koning'
van de Tibetanen en een andere
die is goedgekeurd door de
overigens atheïstische Chine
se regering.
Tibetanen in Peking maken zich
Gyaincain Norbu, de zes jaar oude jongen wiens naam gisteren tevoor
schijn werd gehaald uit een gouden urn. De foto werd verspreid door
het Chinese staatspersbureau. foto xinhua
zorgen over de handelswijze
van de Chinese overheid. Vol
gens hen staat zelfs het overle
ven van hun godsdienst op het
spel. Ook vrezen ze dat de be
noeming van de tweede Pan
chen Lama een volgende stap is
op weg naar de vernietiging van
het hele culturele erfgoed in Ti
bet. „Als een schijn-heilige op
die post wordt neergezet, kan
de hele geestelijke stamboom in
stukken uiteen vallen. In een
cultuur die wordt gedomineerd
door haar godsdienst is het
handhaven van de lijn in de af
komst van de geestelijke leiders
cruciaal", zegt een van hen.
Het lijkt erop dat de Chinese re
gering vraagt om moeilijkhe
den. „De selectie is iets heiligs
en religieus. Dat de Chinese
overheid zich in zo'n zaak
mengt terwijl ze zelf niets eens
gelovig is, is niet aanvaardbaar
voor het Tibetaanse volk", zegt
de Tibetaanse Kesang Takla
vanuit Londen.
Robert Barnett van het Tibet In
formatie Netwerk in Londen
spreekt over „een waarlijk mid
deleeuwse situatie. We hebben
een hooggekwalificeerde kandi
daat met officiële goedkeuring
en de Chinese overheid heeft
een schijn-heilige. Dit is een
formule die vraagt om onrust".
Zoals vaak in Tibet blijkt de
kwestie van de nieuwe Panchen
lama niet zozeer van gods
dienstige aard te zijn als wel van
politieke aard. „Het is geen reli
gieuze vraag, maar een kwestie
van soevereiniteit", aldus een
Euopese deskundige in Peking.
Hij geeft aan dat de benoeming
van de nummer twee in de hië
rarchie alvast een vingeroefe
ning is voor de.tijd dat na het
overlijden van de huidige Dalai
Lama een nieuwe religieuze
topman moet worden aangewe
zen. Een van de belangrijkste
scheidsrechters in dat proces is
namelijk niemand minder dan
de zittende Panchen Lama. De
manier waarop die wordt ge
vormd en opgeleid door de
Chinese Communistische Partij
of door boeddhistische monni
ken is dan ook van onmis
kenbaar belang voor de toe
komst van de Tibetanen.
peking yvonne van der heupen
correspondent
pe
het machtscentrum wil verdol
ven, heeft de stemmen uit
politieke midden nodig. Doq.,
met zoveel tamtam het per- vj,
spectief van een linkse meer
derheid uit te venten, wordei
deze kiezers afgestoten en
wordt de kans op een wisseli
van de wacht in Bonn alleen^
maar kleiner.
Kohl onderstreepte vorige wPl
de juistheid van Fischers verf'1
manende woorden. Met de r1
toenadering tot de PDS, 'eenel;
anti-westerse, anti-democraf'^
sche partij', leverde LafontaiK1
Kohl de munitie, die hij met j-*1
graagte zal afvuren. Volgendla'
jaar maart worden er in drie
deelstaten Baden-Württeip
berg, Rijnland-Palts en
Sleeswijk-Holstein verkie^y
gen gehouden. Die zijn zo bevc
langrijk, ook voor de verhoud/t
gen in Bonn, dat ze 'de kleintu:
Bondsdagverkiezingen' wort^a
genoemd. Dankzij Lafontainhj
hoeft de CDU nu niet op zoek
naar een campagnethema. Ce
De CDU is zodoende de ene
partij die van Lafontaine's viw^
sioen van linkse eenheid prol-
teert. De andere is de PDS. D
post-communisten wordt eerr
groter gewicht toegekend dar(
waarop ze gezien hun besch/11
den machtspositie aanspraaij1
kunnen maken. Dankzij Lafcr1
taine's 'opening' is het aantaP'
opties voor hen zeker in de or
telijke deelstaten toegenomer
oppositie voeren, deelnemen
aan een coalitie zoals de SPEk
Mecklenburg-Vorpommerer/i
wil en het gedogen van doorL
SPD geleide minderheidsregk
ringen zoals in Saksen-AnhaF
Dat laatste stelt de PDS in sta t
een aandeel in succesvol belfj
op te eisen en de verantwoord
lijkheid voor impopulaire ma
regelen af te wijzen.
Lafontaine heeft dus zowel dp
CDU als de PDS een dienst b
wezen en voor verdeeldheid r
de eigen gelederen gezorgd, l
kan de nieuwe leider onmogf
lijk een goede start noemen, j:
