/K
'Mina's doen
het op
dinsdag'
X
De Eenzaamheid levert kaas met een verhaal
O
IM
TEL. 071-356235
CC
De lift in Hotel Savoy
Uw waterlanders hoeven niet te stromen!
Bel voor een aantreKelij
WATERKRANT-KORTINGSBON
NSDAG 18 JUL11995
Het reilen en zeilen van
Reilen staat in deze uitdrukking oorspronkelijk voor 'rijden' maar is
waarschijnlijk vanwege de rijm langzamerhand verbasterd
tot reilen. Reilen (of rijden) betekent voor anker liggen. Zeilen be
tekent varen met alle kwaliteiten en gebreken die het schip eigen
zijn. Reilen en zeilen omvat dus zo'n beetje alles wat van een schip
te verwachten is, zowel de voordelen als de nadelen.
boot van het Leidsch Dagblad vaart deze week over de Kagerplas-
i. Tips en suggesties voor de Waterkrant kunnen rechtstreeks worden
orgegeven aan de verslaggevers op de boot (tel. 06-52801476) of
i de redactie op de wal (tel. 071-356441
Angstpsychose
Maandag 17juli, Kagerplassen.
Mijn echtgenote komt uit een familie met tunnelvrees.
En ik beschouw het als mijn persoonlijke verdienste dat
daar in de loop der jaren een niet te beheersen angst
voorfdes, oplopende temperaturen en kokende motoren
(in clie volgorde) aan is toegevoegd. De één slaat z'n
vrouw, cle ander neemt haar mee op vakantie.
De Elbe-tunnel in Hamburg is 2,9 kilometer lang,
maar beurtelings stapvoets rijdend en stilstaand lijkt het
alsof we door een merkwaardige speling van het lot in
een doodlopende buis van de Kanaal-tunnel zijn be
land. De atmosfeer in dit eerste grote obstakel op ons
tripje naar Denemarken is verstikkend, maar wij heb
ben zo onze eigen redenen om op een bepaald moment
de kachel en de aanjager op hun hoogste stand te zetten.
Nu ik aan den lijve heb ondervonden wat zij doorma
ken, schaam ik me voor de harteloosheid waarmee ik tot
voor kort de zoute snijbonen in de snelkookpan stopte.
5( Wanneer een brandweerwagen met blauwe zwaai-
1( lichten en loeiende sirenes zich een weg zoekt naar één of
ander onbekend onheil voor ons in het stikdonker, be
gint de ademhaling van mijn wettige wederhelft hoor
baar onregelmatiger te verlopen. Als dan ook nog luid
sprekers tot leven komen met cle mededeling Achtung,
Achtung, hier spricht die Polizei' - gevolgd door een elek
tronisch vervormde maar naar pas veel later blijkt on
schuldige mededeling - is voor haar de grens bereikt. Hy
perventilerend verdwijnt het hoofd van mijn eega tussen
haar knieën.
In wat een geruststellend gebaar moet zijn, leg ik een
hand op de rug van mijn in een angstpsychose geraakte
wederhelft. Als een licentiehouder van jomanda breng ik
haar langzaam wrijvend weer terug naar de werkelijk
heid.
Nog geen drie weken later her
haalt cle geschiedenis zich als we
voor de eersteneer in dit vaarsei-
zoen met cle boot het terras van
Het Koihpcis op de Kagerplassen
passeren. Alleen al het dreigen
met aanleggen is voldoende om
de hoofden van de vaste bezoe
kers massaal tussen de knieën te
cloen verdwijnen.
Een verontrust toegesnelde ober
die abusievelijk meent dat zijn
clientèle door leden van de Sekte
van de Hoogste Waarheid op een
rondje is getrakteerd, kan ik uit
eigen ervaring een probaat mid
del aan de hand doen.
Wat ze je op cle reclame ook wil
len doen geloven: Rennies helpt
niet, wrijven wel.
DICK VAN DER PLAS
3*i>
Mevrouw Frieda Vollebregt-Tonnon
heet ze voluit, maar op De Kaag
kent iedereen haar als Moeder Mi
na. Die bijnaam dateert al uit 1973
en tovert, in geval ze zo wordt aan
gesproken, een glimlach om haar
lippen. „Zelf heb ik drie zonen.
Maar sinds ik gedurende 22 jaar
lang die zeilcursus voor vrouwen
leidde, heb ik er nog eens zo'n 300
dochters bijgekregen. Wereldwijd
heb ik er nog veel meer hoor, dat
loopt in de duizenden. Maar dat is
weer een ander verhaal."
Bijna haar hele leven lang heeft
Frieda Vollebregt („Nee, mijn leeftijd
verklap ik niet, maar ik heb wel recht
op AOW") op en rond het water
doorgebracht. Haar intussen overle
den man Jan was een befaamd zeiler,
internationaal jurylid en ex-praeses
van de Koninklijke Watersport Ver
eniging De Kaag. Haar zonen Peter,
Erik en Sjoerd namen deel aan grote
internationale zeilwedstrijden, de
tweeling zelfs aan de Olympische
Spelen. In de 'mannenwereld' die het
zeilen destijds vooral was, verkoos ze
om mee te doen, inplaats van thuis te
gaan zitten borduren of het huis
mooi schoon te maken, zoals ze dat
zelf zegt. „En dus ging ik overal mee
naartoe."
Waar ter wereld water was en waar
er werd gezeild, daar is ze zo onge
veer ook wel geweest. De Warmond -
se had altijd wel een functie. Chauf
feur, jurylid of begeleider van jong ta
lent. „Dat laatste zeg maar in de rol
van moeder-overste, want zo be
schouwden ze me wel. Daaraan heb
ik over de hele wereld nog zoveel
meer dochters overgehouden, van
wie velen me nog steeds schrijven,
bellen of een kaartje sturen met
Kerstmis."
Het was in die tijd, aan het begin
van de jaren zeventig, dat bij haar het
idee ontsproot om speciaal voor de
vrouwen van zeilende mannen of de
moeders van zeilende kinderen een
cursus te geven. „Want net als auto
rijden moet je zeilen naturlijk niet
van je man leren", lacht ze.
De naam Mina had overigens niets
uit te staan met het fenomeen 'Dolle
Mina', de beweging die ongeveer te
gelijkertijd de vrouwenemancipatie
propageerde. „Nee, absoluut niet
hoor. Ik had niet zulke extreme idee-
en. Die naam kwam heel ergens an-
noemde. Dat
was een pakje
meel waar je
snel een cake
van kon ma
ken. Toen
nieuw, nu
heel gewoon.
In zekere zin
had het na
tuurlijk wel
iets met
emancipatie
te maken. Ik
vond namelijk
dat vrouwen
aan boord
meer moes
ten kunnen
dan louter
koffie zetten,
een lijntje uit
werpen of de
schuld krijgen
van de fouten.
Zo is die cur
sus en zo zijn
de Mina's van
KWV De Kaag
ontstaan."
Met een
vrouw of
twintig, met
schepen van
Lex van Rijn
van Kaagdorp
en altijd op
dinsdag - 'Mi
na's doen het
op dinsdag',
luidde dan ook het opschrift van de
sticker - ging Moeder Mina jaarlijks
het water op om haar 'aangenomen
dochters' de fijne kneepjes van het
zeilen bij te brengen. „Er is een prak
tisch gedeelte en een deel theorie.
Maar daarnaast was het ook altijd
bijzonder gezellig. De spirit, de sfeer,
die is gewoon geweldig. Het schept
een enorme onderlinge band. Niet
dat het een club in een club gewor
den is, hoor, dat zeker niet. Maar Mi
na's onder elkaar, vooral ook die
oudjes van het eerste uur, dat is heel
erg leuk. Daar kan ik een boek over
Een leven in het teken v
bij
schrijven. Zou ik eigenlijk toch eens
moeten doen."
Het directe contact met de elemen
ten, de rust van het water, de aparte
taal, dat en nog veel meer, zijn de za
ken die de zeilsport voor haar zo aan
trekkelijk maken. „Zeilen", zo debi
teert Moeder Mina, „is een denk
sport. Je leert besluiten nemen, je
moet veel dingen tegelijk kunnen, je
staat op jezelf. Mijns inziens zeer ge
schikt voor vrouwen, want die heb
ben dat in zich om snel de 'boel op
een rijtje te zetten. Ja, je mag gerust
zeggen dat mijn hele leven, zeker na
dat ik trouwde met Jan, in het teken
heeft gestaan van de watersport. En
nog altijd staat, want leeftijd speelt
hier geen rol. Wat niet wegneemt dat
er voor mij onderhand eens een jon
gere het roer moet overnemen bij de
Mina's, die overigens sinds de vereni
ging zelf over Centaurs beschikt, les
krijgen vanuit het hoodkwartier zelf.
Maar gestopt of niet, voor de rest van
mijn leven zal ik voor velen altijd wel
Moeder Mina blijven."
AD VAN KAAM
23
wind
ZW 3
'Voor een jet-ski
waag ik m'n
leven niet'
Een klein mysterie aan het Kat-
wijkse strand. Een inwoner van
die badplaats verspeelde er zon
dagavond zijn jet-ski die, vol
gens de officiële verklaring,
spontaan begon te varen en
over de golven richting Enge
land verdween. Het slachtoffer
zwijgt, hij baalt enorm dat hij
zijn Kawasaki-waterscooter
(nieuwwaarde circa 13.000 gul
den) kwijt is. Maar de deskundi
ge noemt het een onzinnig ver
haal.
Katwijker Arie Hoek (58) is
niet gef'nteresseerd in het ware
verhaal van de verdwenen jet-s
ki. Voor hem telde maar één
ding: er lag een man in zee en
die moest er zo snel mogelijk
uit. Als oud-visserman kent Arie
de zee. Maar toch. „Als ik in de
schemering langs het strand
wandelde en naar het donkere
water keek, dacht ik vaak: voor
geen goud ga ik in het donker
de zee op." Zondagavond aar
zelde hij echter geen moment.
In zijn zondagse pak sprong hij
samen met de Katwijkse wagen
maker Arie van der Horst in de
rubberboot.
Het gebeurde tegen tienen 's
avonds. Arie en Teun, beiden lid
van de watersportvereniging
'Skuytevaert', hadden wacht
dienst aan het strand. Arie ver
telt: „Er schreeuwde een meisje
da\ er twee mannen op zee in
de problemen zaten. We heb
ben onmiddellijk het rubber
bootje naar zee gebracht. On
derweg kwamen we één van de
twee op het strand tegen."
„De jongen hebben we uit
eindelijk gevonden maar van
zijn jet-ski geen spoor. Tegen
elf uur zijn we teruggekeerd.
Kijk, als er een mens in gevaar
is, dan blijf je natuurlijk zoeken
maar voor een jet-ski waag ik
m'n leven niet."
Rob van der Niet, voorzitter
van de Noordwijkse jet-skivere
niging, weel alles van wa
terscooters. Hij vermoedt dat de
berijder er op zee van af is ge
vallen en vervolgens in paniek is
geraakt. „Het is onmogelijk dat
een jet-ski uit zichzelf gaat va
ren. De motor stopt onmiddel
lijk als de berijder eraf valt",
vertelt Van der Niet.
„Maar reken er op dat het
ding vroeg of laat ergens aan
spoelt. Jet-ski's kunnen name
lijk absoluut niet zinken. Hoe
wel ik betwijfel of de vinder zo
eerlijk is zijn vondst bij de poli
tie te melden."
s geen watersporter op de Kager-
L{ ssen die er geen lichtelijk jaloerse
k op heeft geworpen. Boerderij
Eenzaamheid', een flinke steen-
rp van de Kaagsociëteit, op het ei-
d dat Zwanburgerpolder heet en
rdt omringd door 't Joppe, Laeck
Spriet. Een veel te verlaten plekje
zijn naam alle eer aandoet, of
2 :h een klein paradijsje? „Ik vind
ot laatste zegt Jan van Schiq met
grijns. Samen met zijn vrouw
semarie bestiert hij de eeuwenou-
hoeve, die al generaties lang be
id staat om zijn kaas. Kaas met
verhaal.
'n vijfenveertig, meest roodbonte
:ien melkt Van Schie en geduren
de zomermaanden wordt alle
tik die deze 'dame^' produceren,
igezet in kaas. Het levert dagelijks
n negentig kilo op. Zes grote gele
129 lijven van rond de 16 kilo elk.
achtig mooi werk noemt Van
lie dat, terwijl hij met een wisser
63fer de kraakhelder vloer van de
126 ismakerij trekt. „Je maakt je pro-
^[kt helemaal af, dat is wat ik er zo
:dig aan vind. Van de koeien voe-
tot een pondje kaas afsnijden
"[or een klant die aan huis komt. En
ts wat daartussen zit."
en Rosemarie vormen de vierde
ïeratie Van Schie die boert op De
izaamheid. Zijn overgrootvader,
51 lertus van Schie, streek in 1843
luit Noordwijkerhout neer op de
eve, die toen al zo'n eeuw oud
s. Daarna volgde Cornelis, die op
beurt weer werd 'afgelost', door
sr. Sinds een jaar of wat zwaait
jr. (35) er de scepter. Maar vader
191 woont ook nog op het eiland en
63 mmelt', voor zover zijn leeftijd
Jan, Rosemarie en dochter Merel van Schie bij de eeuwenoude boerderij De Eenzaamheid.
(78) dat nog toelaat, ook nog aardig
mee op het erf. „Hij moest in het be
gin wel even wennen aan mijn ma
nier van werken", zegt zoon Jan.
„Maar nu hij ziet dat het goed gaat,
kan hij er ook wel weer waardering
voor opbrengen. Geloof ik."
Die nieuwe manier van werken be
treft met name de keuze van Jan en
Rosemarie om over te schakelen op
de produktie van de zogeheten
'Veenweidekaas'. Kort gezegd komt
het erop neer dat de bewoners van
De Eenzaamheid kozen voor een
een natuur- en milieuvriendelijke
bedrijfsvoering. De kunstmest
strooier wordt nog maar zelden ach
ter de trekker gehangen en de be-
strijdingsmiddelenspuit blijft al hele
maal 'op stal'.
Verder heeft de Veenweidekaasboer
- samen met negen collega's in het
Groene Hart vormen Jan en Rose
marie van Schie een coöperatie van
gelijkgestemden - volop aandacht
voor de weidevogels. Voor deze ge-
FOTO LOEK ZUYDERDUIN
Jvleugelde vrienden is het goed toe
ven op de weilanden rond De Een
zaamheid. De Van Schie's leggen ze
geen strobreed in de weg. Integen
deel: alles wat denkbaar- is wordt ge
daan om het de vogels naar ze zin te
maken. Met als resultaat dat afgelo
pen voorjaar niet minder dan zestig
broedsels ongestoord tot wasdom
konden komen. „En daar zaten soor
ten bij, die je de laatste jaren toch
wat minder vaak in Nederland ziet",
stelt Van Schie tevreden vast.
Wie een blokje kaas van De Een
zaamheid verorbert, kan zich dus
verheugen in de warme waardering
van menig kievit, grutto en tureluur.
Per kilo moet wel en paar gulden
meer worden neergeteld, maar hoe
wel de Veenweidekaas zijn bestaans
recht nog moet bewijzen - het inti-
tiatief van de tien samenwerkende
boeren is nog maar zo'n jaar oud -
heeft Van Schie daar wel vertrouwen
in.
„Het is kaas met een verhaal", zegt
hij. „De consument die altijd uit is
op koopjes, zal de Veenweidekaas
niet nemen. Wie wat verder kijkt en
een stukje zuivere kaas wil, waar
niks mis mee is, die heeft die paar
piekjes extra er wel voor over. Waar
mee ik trouwens niet gezegd wil
hebben dat er met kaas van boeren
die het anders doen wel wat mis is,
hoor. Wij zijn, tja, hoe. zal ik het zeg
gen, idealistische boeren gaat net
even te ver, maar het komt er wel
dicht bij in de buurt."
Van werkelijke eenzaamheid is ove
rigens geen sprake rond boerderij
De Eenzaamheid, die sinds een paar
jaar beschikt over een eigen pont.
Op het erf staan negen zomerhuisjes
die in het seizoen vrijwel permanent
zijn bewoond. Verder is het, op
slechts enkele meters afstand van de
karakeristieke gevel, vrijwel het hele
jaar rond een komen en gaan van
bootjes en boten. „Vroeger toen we
nog volledig afhankelijk waren van
roeibootjes om op het vaste land te
kómen, toen was het hier nog wel
eens stil ja. Maar eenzaam, nee, zo
heb ik dat nooit gevoeld."
PAUL DE VLIEGER»
Het is 1971, je bent 15 en ziet er nog uit als een kind,
maar zo'n net uitgevonden hotpants trek je wel aan.
Een zonvakantie in het voorseizoen, enige dochter van
m'n vader en moeder. Met z'n drieën zitten we in het su-
perdeluxe Hotel Savoy, zonnig Madeira, te wachten op
cle zon. De regen streelt zacht en vochtig je prille wangen,
maarzo hadden wij ons dit verblijf toch niet voorgesteld.
Is er dan niemand hier van jouw leeftijd, net zo ver
veeld, onrustig maar gechaperonneerd? Daar zat hijin
een hoekje met z'n opa, z'n oma en z'n tante en zo te zien
kon-ie ook geen kant op.
De traditioneel-Portugese Fadovoorstelling clie we be
zochten in een bovenzaaltje van 't hotel kon ons maar
matig boeien. We keken naar elkaar. We herkenden el-
kaars uitzichtloze situatie. De jongeman stond op (meer
jongen dan man): erg lang, erg blond en vriendelijk. Hij
boog voor een dans. Onze wederzijdse begeleiders keken
eerst vertederd, dan verbijsterd toe, toen-ze ons na luttele
minuten als gehypnotiseerd richting lift zagen verdwij
nen.
De cléuren zoemden dicht. Wij zoenden eikaars mon
den dicht.Wie heisst du?"fluisterde hij. „Ans", mompel
de ik. Unci du?", was de obligate weder
vraag. „Hans-Dieter Otterbach unci
icli lebe in Ulm." Vervolgens wissel
den we nog wat teksten uit die in
een Uclo Jiirgens-schlager zeker
niet misstaan zouden hebben.
De lift stopte beneden in de
lounge. We hielden eikaars
hand vast, brooddronken van
onze ontsnapping aan het ou
derlijk gezag. Het leek uren te
duren, het duurde een
kwartier. Want daar stonden
mijn ouders, zijn opa, oma en
tante. En spraken schande over
ons. „Er war immer solch'ein
rullige Bube," sprak Grossvati
hoofdsch uddend.
Wij bogen ons hoofd en gingen.
Terug naar Waddinxveen. Terug
naar Ulm.
Tschiiss, Hans-Dieter.
AnsMooijenkind,
Leiderdorp.
U kunt ook adverteren op deze waterkrantpagina t/m 26^
jstus iédere dagtjpHeze pleJu-^\^
IDUUIIUCIH
Met deze Leidsch Dagblad-Waterkrant bon krijgt u 5,00 korting op de
gloednieuwe boottocht van rederij van Hulst; 3Yi uur varen door het groene
nZuid Holland.
Vertrek uit Warmond vanaf de Gemeentehaven -
Afvaarten van 1 juli t/m 8 september.
Maandag t/m zaterdag om 14.00 uur
Dinsdag, woensdag en donderdag ook om 10.30 uur.
Volwastenen: ƒ17,50 (normaal ƒ22,50)
Kinderen t/m 10 jaar): 10,00 (normaal 15,00)
(Rederij van Hulst tel. 01711-10133
Deze kortingsbon geldt voor maximaal 4 personen
ueze kortingsc
oor maximaal 4 personen
