Europa wil graag
vriend worden van
bokkige Russen
mmami
Tutu: Pacifist met vechtersmentaliteit
Hoge Raad oordeelt over het
aftrekken van werkkleding
Feiten &Meningen
Jonge stemmers luisteren naar Mandela
MAANDAG 20 MAART 1995
NIEUWSANALYSE
SER is nog niet
dood ondanks
uitgeholde taken
Morgen wordt opnieuw een beetje afge
knabbeld van de belangrijke rol die Sociaal
Economische Raad (SER) al 45 jaar speelt in
het sociaal-economisch beleid. Er lijkt een
kamermeerderheid voor het WD-voorstel
om een einde te maken aan de verplichting
aan het kabinet om bij alle belangrijke be
slissingen op sociaal-economisch gebied
eerst advies te vragen aan dit orgaan van
werkgevers, vakbonden en onafhankelijke
deskundigen.
Tijdens een kamerdebat vorige week
kreeg de VVD al bijval van D66, Groen-
Links, RPF en GPV. AOV, SP. CD, Unie 55-
plus en het onafhankelijke kamerlid Hen
driks bekenden nog geen kleur, maar be
schikken samen over twaalf zetels, voldoen
de om het VVD-amendement aan een
meerderheid te helpen.
De SER ontsprong tot nu toe grotendeels
de dans bij de grootscheepse sanering van
het schier eindeloze aantal adviesorganen
de laatste jaren. De kritiek was dat de advi
sering noodzakelijke besluitvorming ver
traagt en dat de belangenorganisaties in de
adviesorganen zo een te grote vinger in de
pap krijgen. Heldere keuzes blijven uit en in
plaats daarvan wordt de politiek met half
bakken compromissen opgezadeld.
De SER, opgericht in 1950, werd tot nu
toe grotendeels gespaard. PvdA en CDA
vonden in het kabinet Lubbers-Kok dat de
Raad alleen nog verplicht moest worden ge
raadpleegd bij belangrijke beleidsvoorne
mens en niet meer voor elk wissewasje,
zoals tot dan toe bij wet was geregeld.
Toch pakt de 'aanslag' die nu dreigt waar
schijnlijk niet al te dramatisch uit. Er werd
toch al minder zwaar aan SER-adviezen ge
tild dan voorheen, niet in de laatste plaats
omdat de Raad steeds vaker met verdeelde
adviezen kwam. De politiek loopt voorzich
tig heen om de vraag of nu de stervensfase
van de raad is ingezet. „Over een zachte
dood van de SER doen wij geen enkele uit
spraak," zei WD-kamerlid De Vries vorige
week in het debat.
De SER is echter een taaie rakker, die de
tijdgeest goed aanvoelt. Toen het met de
besloten overlegcultuur gedaan was, open
de zij moeiteloos de deuren van de plenaire
vergaderzaal. Iedereen kon waarnemen
wanneer vakbeweging en werkgeversorga
nisaties botsten of juist compromissen slo
ten.
Bovendien blijft het de vraag, of een kabi
net dat een ingrijpende maatregel voorbe
reidt, zoals een loonstop bij grote economi
sche tegenwind, wel om advies heen kan.
Tenslotte beschikt de SER ook nog over de
Commissie van Economische Deskundigen,
geschreven met drie hoofdletters wegens
het gewicht van de deelnemers. Vooraan
staande kroonleden met een sterk politieke
neus voor het haalbare, de directeur van het
Centraal Planbureau en de president van
De Nederlandsche Bank, geven nog altijd
invloedrijke adviezen voor het sociaal-eco
nomisch beleid op middellange termijn.
Want over één ding zijn vriend en vijand
het wél eens: op de analyses die de
(verdeelde) SER-adviezen altijd begeleiden,
valt als regel weinig af te dingen.
den haag hans suring
Koude oorlog heeft plaatsgemaakt voor koude vrede
De 'waan van de dag' heeft soms een bittere klank: Vijftigduizend doden en een
vernielde hoofdstad Grozny in Tsjetsjenië; honderdduizenden doden, een kapot
geschoten Sarajevo en vastgelopen internationale bemiddeling in Bosnië. De
beelden 'vertroebelen het zicht' op de vriendschap die West-Europa in de toe
komst zo graag met Moskou wil onderhouden.
Maar op een informeel bezinnings-
weekeinde in de pittoreske Zuid
franse vestingstad Carcassonne de
den de vijftien Europese ministers
van buitenlandse zaken toch een
uiterste poging ook aan de dag van
overmorgen te denken en een 'Rus
land-politiek' voor de langere ter
mijn te ontwerpen. Het resultaat:
Een nog vaag maar toch opmerke
lijk idee voor een niet-aanvalspact,
dat de weg moet openen naar een
NAVO-lidmaatschap voor Oost-
europese landen.
De worsteling van Carcassonne
toont hoe moeilijk de vredesdiplo-
matie sinds het eind van de Koude
Oorlog is geworden. De legende van
het ommuurde dorpje op de bergen
vlakbij de Pyreneeën was nog van
oogverblindende eenvoud. Uitge
hongerd door het langdurige beleg
van Karei de Grote, verzamelde de
'Dame van Carcas' in 759 de laatste
etensresten en voerde ze aan een
varken. Het vetgemeste beest werd
over de kantelen geworpen als te
ken van minachting voor de bele-
gaars, die prompt afdropen omdat
ze de onmogelijkheid van hun veld
tocht inzagen. Als gebaar van goede
wil liet de dame daarop de trompet
ten blazen, en sloot ze vrede met
Karei de Grote.
Was de wereld nog maar zo simpel,
moet menig EU-minister dit week
einde eventjes hebben gedacht tij
dens de vergadering in het antieke
fort. Want de oude vijand Rusland
is weliswaar na een uitputtende
Koude Oorlog afgedropen en de
vredestrompetten hebben geklon
ken, rpaar met de nieuwe vriend
schap wil het maar niet vlotten.
Het 'partnerschap voor vrede', dat
anderhalfjaar geleden als handrei
king werd gedaan, is door de Rus
sen als 'te mager' afgeslagen. Een
tijdperk van 'Koude Vrede' is aange
broken, bromde Boris Jeltsin in de
cember toen hij zich in de hoek ge
drukt voelde door alle discussies
over een snelle uitbreiding van de
NAVO.
Bij het vinden van de juiste houding
jegens Moskou speelt de discussie
over de toekomst van de NAVO een
centrale rol. Voor Rusland is het mi
litaire bondgenootschap deel van
de erfenis van het denken in
machtsblokken, dat tijdens de Kou
de Oorlog in de mode was. Voor
Oosteuropese landen als Polen,
Hongarije, Tsjechië en Slowakije is
de NAVO een verzekeringspolis die
ze zo snel mogelijk willen afsluiten
tegen eventuele nieuwe Russische
agressie. Die twee benaderingen
vertonen een opmerkelijke over
eenkomst: Er wordt opnieuw een
scheidslijn door Europa getrokken,
zij het dit keer bij de Russische
grens.
Voor het Westen ligt de zaak gevoe
liger, vooral omdat geprobeerd
wordt èn Moskou èn Oost-Europa
te vriend te houden. Tegelijkertijd
wil men de NAVO-uitbreiding niet
overhaasten, maar ook niet het Rus
sische 'njet' honoreren. Omdat de
VS en Europa bovendien niet hele
maal op één lijn zitten, ging de dis
cussie over de alliantie de afgelopen
maanden als een jojo op en neer.
Het waren uitgerekend de Fransen,
die het NAVO-debat dit weekeinde
een nieuwe impuls gaven. De Fran
sen, altijd een beetje het zwarte
schaap van de atlantische familie,
presenteerden een discussiestuk
waarin alle mogelijkheden op een
rijtje werden gezet. De meest radi
cale oplossing, 'integratie van Rus
land in de westerse veiligheids
structuur', werd in Carcassonne
snel als hypothetisch terzijde ge
schoven.
Een Russisch NAVO-lidmaatschap
houdt in de praktijk in dat Moskou
een veel te grote stem krijgt. De an
dere optie van meer dialoog met
Rusland maar voor de rest door
gaan op de oude voet, viel ook snel
af: Dat lost namelijk het probleem
niet op dat de Russische beer zich
eenzaam voelt.
Wat tijdens de informele lunchdis-
cussie van de Europese ministers
overbleef, was de meest ingewikkel
de variant. Aan de ene kant zou de
NAVO een niet-aanvalspact met
Rusland moeten afsluiten, om het
Kremlin zo te verlokken tot de er
kenning van het 'puur defensieve
karakter' van het bondgenootschap.
Desnoods zou overwogen kunnen
worden om, analoog aan wat met
de ex-DDR gebeurde, geen NAVO-
troepen in Oost-Europa te statione
ren. Op die basis zouden de Oost
europeanen lid kunnen worden van
de NAVO, terwijl Rusland genoegen
zou moeten nemen met een 'per
manente consultatie' over de veilig
heid en stabiliteit in Europa.
Op papier is dat een logische bena
dering, maar de haken en ogen aan
het plan zijn enorm. De aanhou
dende machtsstrijd ip Moskou heeft
niet alleen de binnenlandse politiek
van het Kremlin, maar ook het bui
tenlands beleid grillig gemaakt. Een
papieren verdrag neemt het Russi
sche sentiment van isolement niet
weg en bezweert evenmin de vrees
dat de NAVO wellicht toch imperia
listische bijbedoelingen koestert.
Het Kremlin is niet vergeten dat de
VS in het verleden altijd tegenstan
der waren van een niet-aanvalspact.
En wat is de status van een plan van
de EU, zolang Washington daar zijn
zegen niet aan geeft?
Het grootste probleem is echter dat
het plan dagdromerij blijft voor wie
de actualiteit van Bosnië en Tsjets
jenië volgt. Dat vertroebelt het zicht
op de toekomst, bekende minister
Van Mierlo gisteren. Want Tsjetsje
nië belichaamt de Russische ambi
tie in de hele voormalige Sovjetunie
om als hoeder van de stabiliteit op
te treden.
En in voormalig Joegoslavië heeft
Moskou openlijk de zijde van de
Servische leider Milosevic gekozen
door te pleiten voor opheffing van
de sancties tegen Belgrado. Daar wil
Rusland nog steeds als supermacht
een dikke vinger in de pap houden
en erkent ook het Westen dat er
geen vredesregeling mogelijk is
zonder Russische bemoeienis.
Vriendschap met een zo onvoor
spelbare grootmacht kon, zelfs op
de langere termijn, wel eens teveel
zijn gevraagd.
carcassonne peter de vries
Huisartsen bevelen vrijwel altijd zwemmen aan als
dé sport waarbij alle spieren in beweging zijn. Een
uitstekend alternatiefis het houden van toespra
ken. Niet a la Bolkestein, die zich nauwelijks ver
roert, maar op de manier waarop de Zuidafrikaan'se
aartsbisschop Desmond Tutu zich manifesteert. De
kleine grote man spreekt altijd met zijn hele li
chaam. Hij praat niet alleen, maar danst ook,
schuddebuikt van het lachen, slaat dubbel, zwaait
heftig met zijn armen en benen, slaat zich op de
dijen en maakt zo van zijn toespraken en preken
een perfecte conditietraining.
Ieder ander zou meteen worden afgeschilderd als
een clown als hij zijn gehoor zo zou toespreken. Zo
niet Tutu. Met uitzondering van wat blanken die
hun verstand en de zwarten nog altijd apart zetten,
wordt Tutu juist gewaardeerd om zijn zinnige
boodschappen en de wijze waarop hij al jaren een
opstand van de naar een beter leven snakkende
zwarte bevolking weet te voorkomen. De huidige
president Nelson Mandela, met wie de bisschop
vorig jaar september in de clinch lag over
'gemakkelijk zakken vullende ministers', heeft Tutu
ook niet voor niets 'een pacifist met een ongeloof
lijke vechtersmentaliteit' genoemd.
Zijn vredelievende instelling, die hem in 1984 de
Nobelprijs voor de vrede bezorgde, staat ook cen
traal in het boek 'Onze overwinning op de apart
heid'. Het bestaat uit een verzameling toespraken,
brieven, (te lange) preken en commentaren van
Tutu. Ze geven een overzicht van de periode tussen
1976 - het jaar waarin 500 kinderen werden gedood
toen zij in Soweto protesteerden tegen het slechte
onderwijs - en 1994, het jaar van de eerste vrije ver
kiezingen in Zuid-Afrika.
Tutu heeft mensen altijd voorgehouden geen on
derscheid te maken tussen blank en zwart en zo
een grote bijdrage geleverd aan het einde van de
apartheid. „Steek jullie handen in de lucht en kijk
er naar. De verschillende kleuren staan voor ver
schillende gemeenschappen. Jullie zijn Gods regen
boogvolk", zei hij soms in diensten waar blank en
zwart samenkwamen. In de bijbel is de regenboog
het teken van vrede.
Hoewel die vrede voor Zuid-Afrika jarenlang onbe
reikbaar leek, is Tutu er altijd in blijven geloven en
er aan blijven werken. Hij liet zich voor dat ideaal
gevangen zetten, hij voerde acties van burgerlijke
ongehoorzaamheid op stranden die alleen voor
blanken waren bestemd ('wij met onze broodjes te
genover de militairen met hun geweren') en hij
waarschuwde de presidenten Vorster, Botha en De
Klerk voor verder bloedvergieten. Hij wees hen op
de vele misstanden, op de 'vertrapten die omko
men in kampen voor herhuisvesting, een respecta
bele naam voor de vuilnisbelt waar de apartheid de
beklagenswaardige slachtoffers van dit kwaadaardi
ge en slechte systeem dumpt'.
Toen dergejijke oproepen aan het adres van Vorster
Desmond Tutu: „De mensen hebben onrealistisch ho
ge verwachtingen wanneer zij denken dat democratie
een baan en een goede slaapplaats betekent".
ARCHIEFFOTO
niets hielpen, riep Tutu in 1979 de internationale
gemeenschap op tot een economische boycot. Niet
tot een militaire ingreep. Die woorden komen niet
voor in zijn bijbel, die hij de blanke machthebbers
vaak heeft voorgehouden. „Als iemand mij kan
overtuigen dat apartheid bijbels of christelijk is, dan
verbrand ik mijn bijbel en ben ik geen christen
meer."
Tutu heeft zijn bijbel nooit in vlammen laten op
gaan en is christen gebleven, als lid van de Angli
caanse kerk. Hij heeft het altijd vanzelfsprekend ge
vonden dat hij in gesprek bleef met de blanke lei
ders, ook al vonden veel zwarten dat. tijdverspilling.
'Moenie worry nie, alles sal regkom', hield hij hen
voor. 'Maak je geen zorgen, alles zal goed komen'.
De.'Martin Luther King van Zuid-Afrika' maakte
daarbij tegelijk duidelijk dat ook hij geen halfslach
tige hervorming van de apartheid nastreefde, maar
wel degelijk de totale afschaffing wilde: „Je her
vormt nu eenmaal geen Frankenstein, je vernietigt
hem".
Maar dan wel op een andere manier dan veel radi
cale zwarten wilden. Tutu heeft zijn ogen nooit ge-
cape town Zuidafri-
kaanse kinderen uit
een zwart woonoord
in Cape Town luister
den gisteren adem
loos naar een toe
spraak van hun presi
dent Nelson Mande-
la. Hij riep de ouders
van de kinderen op
om vooral te gaan
kiezen bij de komen
de gemeenteraads
verkiezingen in no
vember. Mandela liet
zich daarna zelf regi
streren als kiezer.
FOTO REUTER MIKE
HUTCHING.
BELASTING BELICHT
Sinds de invoering van de Oort-
wetgeving in 1990 mogen bepaalde
kosten niet meer worden afgetrok
ken van het inkomen. Zo mag de
belastingbetaler 'gewone' kleding
niet meer aftrekken, maar werkkle
ding weer wel. Hamvraag is hierbij
natuurlijk, wanneer kleding nu kan
worden aangemerkt als 'werkkle
ding'. De belastingkamer van de
Hoge Raad heeft hier onlangs voor
de eerste keer sinds de invoering
van 'Oort' een aantal uitspraken
sloten voor de wantoestanden in eigen gelederen.
„Het neerschieten van een zwart jongetje van zes is
even erg als het doden van een paar maanden oude
blanke baby in een zwart woonoord."
Hij haalde ook keihard uit naar de halsbandmoor
den op mensen die werden beschuldigd van het in
formeren van de politie. „Als wij deze methoden
gaan gebruiken mijn vrienden, verlaat ik met mijn
gezin dit land waarvan ik ontzettend veel houd.
Hoe kunnen kinderen dansen rondom iemand die
op een gruwelijke manier is gelyncht? Wij zijn ons
zelfrespect aan het verliezen. Dat is ook te zien aan
de vreselijke hoeveelheid rommel die wij overal op
straat dumpen in onze townships. Natuurlijk, wij
leven in smerige en armoedige achterbuurten,
maar wij zijn geen afval."
Op die manier heeft Tutu zich altijd onderscheiden
van mensen als Winnie Mandela, die veel eenzijdi
ger zijn geprogrammeerd. Hij heeft nooit onnodig
de confrontatie gezocht, heeft met zijn oproepen
tot zelfbeheersing heel wat bloedbaden voorkomen
en is altijd blijven geloven in een vreedzame sa
menleving, waarbij hij er vaak op wees dat ook veel
blanken werden onderdrukt.
Zijn droom werd vorig jaar werkelijkheid toen
'blank, zwart en kleurling samen in de rij stonden
om te stemmen en ontdekten dat zij landgenoten
waren. Blanke Zuidafrikanen merkten dat een zwa
re schuldenlast van hun schouders was genomen.
Zij ontdekken nu wat wij steeds verteld hebben, dat
vrijheid ondeelbaar is, dat zwarte bevrijding onmis
kenbaar ook blanke bevrijding betekent'.
Tutu danste, huilde, lachte, schreeuwde en vooral
genoot vervolgens op het bordes van het gemeente
huis in Kaapstad, waar hij de nieuwe president
Nelson Mandela aan het volk voorstelde. Realis
tisch als hij is, keerde Tutu vanuit die 'zevende he
mel' echter weer pijlsnel terug naar de harde wer
kelijkheid: „De apartheid laat ons een afgrijselijke
erfenis na: zeer veel daklozen, zeven miljoen men
sen die in getto's wonen, het onderwijs dat zich in
een enorme crisis bevindt, werkloosheid en onvol
doende gezondheidszorg. Daardoor komen chole-
ra-epidemieën voor in een land dat als eerste be
gon met harttransplantaties. De mensen hebben
onrealistisch hoge verwachtingen wanneer zij den
ken dat democratie een baan en een goede slaap
plaats betekent. Helaas beschikt niemand over een
toverstaf om het paradijs onmiddellijk tevoorschijn
te toveren."
Zelfs Desmond Tutu niet.
jan preenen
Het eerste geval ging over de kle-
dingkosten van een operator die
werkt bij een bedrijf dat zich bezig
houdt met de overslag van vloeiba
re zwavel. Tijdens die overslag ko
men zeer sterk ruikende gassen vrij.
De kleding van de operator wordt
daarbij licht vervuild en bescha
digd. Naast een overall, schoenen
en handschoenen die hij van zijn
baas krijgt, schaft de operator zelf
broeken, een jas, sokken, een trui
en ondergoed aan. De zwavellucht
maakt ander gebruik van de kle
ding onmogelijk. De kosten, een
bedrag van 360 gulden, wilde de
man dan ook als werkkleding af
trekken.
De belastinginspecteur weigert de
aftrek. Het Gerechtshof in Den
Haag geeft de man echter op alle
punten gelijk. Het ministerie van fi
nanciën besloot de zaak aan de Ho
ge Raad voor te leggen. Volgens
staatssecretaris Vermeend heeft de
man de kleren misschien eerst ge
woon in het normale privé-leven
gedragen en pas daarna voor zijn
werk gebruikt. Volgens Vermeend is
dan geen sprake meer van werkkle
ding.
Advocaat-Generaal bij de Hoge
Raad, mr. J.W. van den Berge, gaf
aan de Hoge Raad het advies om,
met het oog op het doel van de re
geling, de kostenaftrek toe te staan.
De Hoge Raad denkt daar echter
anders over. Volgens dit rechtscol
lege is het niet de bedoeling van de
wetgever geweest om van werkkle
ding te spreken enkel op grond van
het feit dat de kleding door de aard
van de te verrichten werkzaamhe
den aan extra vervuiling en slijtage
bloot staat en daarom niet meer
bruikbaar is buiten het werk. Geen
aftrek dus.
In een ander geval had de fiscus
geen moeite met de aftrek van
sportschoenen en trainingspakken
van een gymleraar van een school.
De poloshirts die hij droeg tijdens
de gymles mochten echter niet
worden afgetrokken. Dit omdat vol
gens Vermeend de poloshirts welis
waar een sportief karakter hebben,
maar ook als 'gewone' kleding in de
vrije tijd kunnen worden gedragen.
In dit geval oordeelde de Hoge
Raad echter dat de poloshirts wel
werkkleding waren en de kosten
dus aftrekbaar zijn. Fiscalisten vra
gen zich nu al af, hoe men dit nu
aan de fiscale leek moet gaan uit-
leggen: de poloshirts van de gymle
raar zijn wèl aftrekbaar, maar de
naar zwavel stinkende en dus on
bruikbare kleding niet.
De verklaring voor de aftrekbaar
heid van de poloshirts is, dat in
1992 de toenmalige staatssecretaris
van financiën op vragen van het
Tweede-Kamerlid Ybema een om
schrijving heeft gegeven wanneer
volgens hem sprake was van aftrek
bare sportkleding. Het Gerechtshof
in Den Haag heeft in deze zaak ge
oordeeld dat de poloshirts van de
gymleraar hieronder vallen. Van
daar dat de Hoge Raad de aftrek in
dit geval toestond.
Ook een rechercheur bij de rijkspo
litie had een conflict met de fiscus
over de aftrekbaarheid van zijn kle
ding. De rechercheur is lid van een
aanhoudingseenheid. Als lid van
deze eenheid past hij naar gelang
de situatie zijn kleding aan. De ene
keer ziet hij eruit als een punker, de
ander keer gaat hij gekleed als kra
ker en dan weer als voetbalsuppor
ter.
De rechercheur koopt de kleding
op rommelmarkten en bij dump
handels, waarna hij-op deze kleding
leuzen en tekens aanbrengt. Hij
maakt hiervoor 1.055 gulden aan
kosten en hij wil hiervan 750 gul
den als werkkleding aftrekken. De
fiscus gaat ook hier niet akkoord
met de aftrekpost, maar ook hier
geeft Jret Gerechtshof de recher
cheur gelijk.
Vermeend acht de opvatting van
het Hof echter niet gewenst. Hij
vreest voor een niet bedoelde ver- y
ruiming van het begrip 'werkkle-
ding'. Het Hof staat namelijk aftre y
toe van kleding die minder net is
dan normaal. Dit kan betekenen tj
dat de volgende keer ook aftrek Q
wordt toegestaan van kleding die
netter is dan normaal. Dit kan vol
gens Vermeend niet de bedoeling j(
zijn. !v.
De Hoge Raad was van dit betoog v!
kennelijk niet onder de indruk. Di
aftrek werd namelijk toegestaan,
omdat de kleding als vermommic
dient in het kader van het werk vi
de rechercheur. A.
Als laatste zaak: de predikapt vanJ,
een gereformeerde kerk: Hij wild*
de aanschafkosten van een zwarto
kostuum, zwarte schoenen en f
zwarte jas als werkkleding aftrek-»
ken van zijn inkomen. Bijna nie-[J
mand in fiscaal Nederland had vt
wacht dat de goede man gelijk zo
krijgen van de Hoge Raad. Al tweF^
keer had een gerechtshof in Nedt
land namelijk beslist, dat de zwaï1
kleding van een predikant niet alre
^trekbaar is omdat deze kleding h(e
ook bij andere gelegenheden nielfr
zou misstaan.
In een zeer recent arrest heeft de
Hoge Raad echter anders beslist.
Het zwarte kostuum was volgens°°
hoogste rechter wel aftrekbaar, r 1
Doorslaggevend hierbij was, dat j"
volgens een verklaring van de kei J
keraad het de predikant niet vrij-, t
staat om bij kerkdiensten en beg!
fenissen in hiervan afwijkende ld'N
dij te verschijnen. Dit is een opm.^
kelijke uitspraak. Te meer daar hL
Gerechtshof in Den Haag onlang
zelfs heeft toegestaan dat een veigt
koopster in een damesmodezaak
die verplicht was tijdens de ope-F
ningstijden kleding uit de collect)
van de zaak te dragen, deze kle
dingskosten in aftrek kon brengt
Dit ondanks het feit dat dergelijl
kleding in het algemeen niet als
'werkkleding' is aan te merken.
Moet men dus, verplicht van de
baas, tijdens het werk bepaalde
ding dragen, dan lijkt het erop d
de kleding als werkkleding kan
worden afgetrokken. Het is maa
dat men het weet.
TOM JANSSEN
Onze overwinning op de apartheid, onder redactie
van John Allen. Uitgeverij Thirion, prijs 39,50,
ISBN 90-5121-519-3.
