Normaal leven is niet weggelegd voor Gerry Adams
Taleban vecht voor
herstel van de orde
Buitenland
doodklok luidt voor
ruimtevaartprogramma
Fransen wachten met betalen parkeerboetes op amnestie president
TERDAG 25 FEBRUAR11995
li"«eider Sinn Fein: 'Ik ben gedoemd als politiek dier door het leven te gaan
ARLEM MARGREET HESLINCA
Z pze week hebben de regerin-
ïn van Groot-Brittannië en
xland het kaderdocument
ipresenteerd dat als discus
estuk moet dienen voor ver-
;r vredesoverleg in Noord-
tsjprland. De protestantse partij-
l hebben de voorstellen di-
ict van de hand gewezen. De
itholieken waren positiever,
jnn Fein-president Gerry
dams sprak van een belang-
■jke stap voorwaarts.
erry Adams is een gesloten
an. Hij geeft geen persoonlij-
interviews en er is dan ook
^inig bekend over zijn privéle-
in sinds 1969, het jaar waarin
gewapende strijd van de Pro-
Is ional IRA begon. Adams sloot
ph aan bij deze extremistische
'splitsing van de Official IRA,
?t oorspronkelijke Ierse Repu-
akeinse Leger. Maar Adams is
.et alleen politiek activist, hij is
5k schrijver, met vijf titels op
jn naam. Na lang aandringen
md de Britse krant The Inde-
indent Adams deze week be
ad om te praten over zijn
beken.
dams werd op 6 oktober 1948
i West Belfast geboren als eer-
e van tien kinderen in een ge-
h met een republikeinse ach
tergrond. Zijn vader, Old Gerry,
verdiende de kost als bouwvak
ker en werd tijdens de republi
keinse campagne van 1939 door
een kogel gewond. Zijn moeder,
Annie Hannaway, stamde uit
een befaamd republikeins nest.
De jonge Adams deed het goed
op school en zijn ouders ge
troostten zich financiële offers
om hem naar een katholiek ly
ceum te sturen. Op deze goed
aangeschreven middelbare
school was Gerry een van de
weinige leerlingen uit het arbei
dersmilieu. De school leidde
kinderen op voor de katholieke
middenklasse. Van de leerlin
gen werd verwacht dat ze ten
minste advocaat of docent wer
den. Vanuit dit streven kregen
de leerlingen zelfs spraakles.
„Sommigen beweren dat ik
daar absoluut geen baat bij heb
gehad", grapt Adams, wiens
handelsmerk een zwaar Noor
diers accent is.
Hij herinnert zich niet dat zijn
ouders hem ooit met republi
keinse idealen hebben geïndoc
trineerd. Het gezin beschouwde
zich wel als Iers. Toen Gerry ze
ventien was, zag hij bij toeval
een advertentie voor een baan
als barman. Hij solliciteerde tij
dens de schooüunch en werd
aangenomen. Thuis kwam het
bericht dat hij voortijdig van
school zou gaan als een grote
teleurstelling.
Opmerkelijk is dat zijn werkplek
een protestantse bar was in de
zeer Brits-gezinde wijk Shankill.
Ook Adams eerste vriendinnen
waren protestant. In The Inde
pendent vertelt Adams: „Ik
deed het niet uit politieke over
wegingen. De politiek was toen
meer een hobby voor me. Het
was gewoon jeugdigheid en
egoïsme. De meesten van mijn
vrienden werkten en ik wilde
ook geld op zak hebben. Ik
dacht alleen aan mezelf'.
Adams werkte vier jaar als bar
man. Eén van de bars waar hij
werkte, werd druk bezocht door
journalisten en vakbondsmen
sen. Adams werd steeds actiever
in de politiek, aanvankelijk
vooraJ op het gebied van bur
gerzaken, zoals huisvesting en
werkloosheid. Van lieverlee
raakte hij ook betrokken bij de
militaire strijd.
„Tegen het einde van de jaren
zestig leek er verandering in de
lucht te hangen. Alles was mo
gelijk. We lieten ons inspireren
door de songs van The Beatles
en Dylan. En toen de gewapen
de strijd in 1969 begon, dachten
sommigen van ons dat het met
de Kerst wel zou zijn bekeken.
Persoonlijk twijfelde ik daaraan.
Ik dacht dat we misschien pas
rond Saint Patrick's Day (17
maart) of rond Pasen zouden
zegevieren. Niemand vermoed
Gerry Adams eerder deze week tijdens een persconferentie, waarop hij
reageerde op de Brits-Ierse voorstellen. foto reuter russell boyce
de echter dat de strijd 25 jaar
zou duren", vertelt Adams.
Adams werd achtereenvolgens
verbindingsofficier, kwartier
meester en bataljonscomman
dant van de Provisional IRA. In
1971 trouwde hij met Colette
McCardle, hoewel hij toen al
door de autoriteiten werd ge
zocht. „Dat lijkt misschien on
verstandig, maar we leefden in
een oorlogssituatie. Tijdens de
Tweede Wereldoorlog trouwden
ook veel soldaten voordat ze
naar het front gingen. We hiel
den er ernstig rekening mee dat
ik in de gevangenis zou belan
den of zou sneuvelen."
In 1971 liet Adams bij wijze van
vermomming zijn baard groei
en. Toen hij op een dag met
baard, lang haar en een wijde
overjas in de bus een poëzie
bundel zat te lezen, werden de
passagiers onverwacht door pa
ratroepers gecontroleerd.
Adams werd niet herkend.
Adams: „Toen ze eindelijk ver
trokken, slaakte iedereen in de
bus een zucht van verlichting.
Ze keerden zich naar me toe,
staken hun duim omhoog en
zeiden: 'Dat was op het nipper
tje, Gerry'. Ik dacht dat ik goed
vermomd was, maar ze hadden
me allang herkend".
In 1972 werd Adams door de
Britten geïnterneerd. Daarna
was hij enige tijd IRA-comman-
dant in Belfast, maar al vrij snel
volgde een nieuwe arrestatie.
Van 1973 tot 1977 zat hij in de
Long Kesh gevangenis, waar hij
verder aan de weg timmerde.
Hij las alles wat hij te pakken
kon krijgen en was de ster van
discussiegroepen. Tijdens zijn
gevangenschap schreef hij ook
zijn eerste artikelen voor de
krant Republican News. In 1982
verscheen zijn eerste boek, Falls
Memories, een enigszins senti
mentele collage van herinnerin
gen aan het katholieke getto
Falls Road in Belfast. Het boek
is al drie keer herdrukt en werd
vorig jaar ook uitgebracht in de
Verenigde Staten.
Wanneer Adams tijdens de 25-
jarige strijd niet in de gevange
nis zat, leefde hij als een vluch
teling. Hij sliep zelden twee keer
achtereen in hetzelfde huis. In
1984 ontsnapte hij aan de dood,
toen een auto waarin hij zat
door loyalisten met kogels werd
doorzeefd. Adams werd in de
nek en de rug getroffen.
Heeft hij het nooit willen opge
ven? „Natuurlijk had ik inzin
kingen. Tijdens depressieve
buien viel ik ten prooi aan twij
fel. En als ik alleen was geweest,
had ik het waarschijnlijk opge
geven. Maar ik voelde me ge
steund door het collectieve be
wustzijn van een hele generatie
met een gemeenschappelijke
achtergrond in Belfast."
In 1986 schreef hij Politics of
Irish Freedom, een politiek boek
waarin hij zijn persoonlijke visie
geeft op het republikanisme.
Met dertigduizend exemplaren
is dit Adams' best verkochte
boek. Hij schreef ook een bun
del met verhalen over zijn jaren
in gevangenschap. Met zijn
laatste twee boeken, The Street
and Other Stories en Selected
Writings, heeft Adams zich
voorzichtig op het terrein van
de fictie begeven. Literaire kri
tieken in Groot-Brittannië en de
Verenigde Staten waren lovend.
Op de vraag of hij overweegt
een autobiografie te schrijven,
antwoordt Adams: „Nee. Er zijn
wel plannen voor een persoon
lijk getint boek over jeugd en
opgroeien. Over de ontdek
kingsreis. Maar ik wil geen
munt slaan uit de Troubles Ik
ben niet op geld uit, ik ben geen
uitbuiter." Wal heeft Adams ge
daan met het geld dat hij tot
nog toe heeft verdiend? „Ik heb
niets voor mijn boeken gekre
gen." Vast wel. Vijfhoeken, ver
talingen en buitenlandse rech
ten. Dat moet Adams over de
afgelopen dertien jaar zo'n an
derhalve ton hebben opgele
verd. „Al mijn royalties gaan
naar goede doelen. Ik vind het
niet juist dat ik geld met mijn
boeken verdien."
Niet dat Adams het geld niet
goed zou kunnen gebruiken.
Zijn voorzitterschap van Sinn
Fein is onbezoldigd en sinds 15
augustus 1969 zijn laatste
dag als barman heeft hij geen
salaris meer ontvangen. Adams
leeft van een uitkering en van
wat familie en vrienden hem
toestoppen.
Over zijn familie wil hij verder
niet veel kwijt. Om begrijpelijke
veiligheidsredenen heeft hij
vroeger zelfs niet willen bevesti
gen dat hij een zoon had. Deze
derde Gerry Adams is inmiddels
twintig jaar, studeert en is een
fervent G'«e//c-voetballer. Meer
wil Adams niet over hem kwijt,
behalve dat zijn naam in het
Iers wordt gespeld, namelijk als
Gearoid.
Adams concludeert tegenover
The Independent: „Ik heb lang
genoeg op het scherp van de
snede gebalanceerd en zou
graag een normaal leven leiden
in de tijd die mij nog rest. Maar
ik ben gedoemd om, zo lang ik
gespaard blijf, als een politiek
dier door het leven te gaan".
vloskou: geen geld voor bemande vluchten
PARUS» JAN VAN ETTEN
ANP
„Moet je kijken, die is gek! Die doet nog geld in
een parkeermeter." Dergelijke opmerkingen en
een minachtende blik zijn het lot van de te keuri
ge Franse burger, die zijn auto nog volgens de
voorgeschreven regels der kunst parkeert. Ieder
een gaat ervan uit dat de nieuwe president, die
begin mei wordt gekozen, als eerste geste amnes
tie verleent. Alle onbetaalde bonnen gaan dan de
prullenbak in. Dat is een gewoonte, maar geen re
gel. Eén van de eerste vragen aan een toekom
stige presidentskandidaat is dan ook altijd:
„Verleent U amnestie?"
Elke zeven jaar, van de kerstvakantie tot aan de
presidentsverkiezingen in mei, parkeren Parijze-
naars hun auto waar ze willen. Ze passen alleen
wel op dat ze hem niet zo neer zetten dat er een
wielklem op komt of dat hij misschien wordt
weggesleept. Want dan moet meteen worden be
taald. En veel.
De nationale sport is te gokken wanneer je kunt
beginnen je portemonnee dicht te houden. In Pa
rijs hebben bewoners van de voorsteden een dui
delijke voorsprong op automobilisten uit de stad
zelf. De banlieusards (forensen) wonen immers in
een ander departement, ofwel provincie. Dat ver
lengt de ambtelijke procedure voor het innen van
bonnen.
Ondanks alle computers is het Franse ambtelijke
apparaat log. Procedures duren eindeloos. Het is
niet ongebruikelijk om nü brandbrieven te krij
gen voor verkeersovertredingen, gepleegd in de
zomer van 1993 ruim anderhalf jaar geleden.
Daarbij komt dat acht van de tien Fransen de
bonnen op hun voorruit meteen verscheuren en
wachten op de aanmaning alvorens enige actie te
ondernemen.
Ditmaal speelt iedereen echt hoog spel. De dos
siers bij de ruim drieduizend deurwaarders in het
land stapelen zich op. In 'normale' jaren halen
die deurwaarders voor 's lands schatkist toch zo'n
drie miljard franc (één miljard gulden) achterstal
lige boetes binnen. In het halfjaar vóór presi
dentsverkiezingen verslijten zij veel autobanden
en schoenzolen voor nop en worden ze nog uit
gelachen ook.
Dat alles tot grote ellende van politiecommissa
rissen, die hen moeten vergezellen op het ogen
blik dat zij overgaan tot beslaglegging. „We heb
ben wel wat anders te doen dan gorilla (lijfwacht)
te spelen voor zo'n kerel die drie keer per dag er
gens een televisie weg wil halen om zijn 150 gul
den of nog minder te vangen", luidt het com
mentaar van een van hen. En dat in de weten
schap dat èls de amnestie er komt, alles weer te
ruggaat naar de eigenaars, zij het op hun eigen
kosten.
Eigenlijk zijn de commissarissen pas in beweging
te brengen als het totaalbedrag tienduizend franc
(ruim drieduizend gulden) of meer bedraagt: een
bedrag waar een Parijse automobilist snel aan zit
als hij twee, drie weken parkeermeters negeert.
Normaal poogt iedereen de komst van de deur
waarder te voorkomen. In deze tijd is iemand
'held van de straat' als een deurwaarder, een
commissaris en eventueel een slotenmaker voor
zijn deur worden gesignaleerd. Hun bezoek heeft
overigens geen onmiddellijke gevolgen: er wordt
dan alleen een balans van de inboedel opge
maakt.
De amnestie heeft evenwel ook een praktische
kant van 'administratieve hygiëne'. Om de zeven
jaar gaat de bezem door de te vol geworden kast
van de Franse ambtenarij. Dat gold in het verle
den niet alleen voor verkeersovertredingen, maar
ook kleine delicten en gevangenisstraffen tot drie
maanden. De overvolle gevangenissen en huizen
van bewaring kregen zo ook een beetje lucht.
Niettemin zit de klad in de amnestie. Vóór 1974
volgde die ook na algemene verkiezingen. In 1974
verleende president Giscard nog amnestie aan
veroordeelde dronken chauffeurs tenzij ze dode
lijke slachtoffers hadden gemaakt. In 1988 sloot
Mitterrand hen uit van amnestie. Dit jaar is het
grote vraagteken: geldt de amnestie ook voor
snelheidsovertredingen? Niemand weet precies
hoe de regeling emit komt te zien, maar alle
Fransen rekenen erop dat er een komt.
innen drie jaar is er niets meer
ver van het Russische ruimte-
[ogramma als de regering er
jet snel extra geld voor vrij
maakt. Het Russische parle-
jent wil er daarom één procent
jn het bruto nationaal produkt
sse,or uitgetrokken zien.
[Een commissie van de Staats-
(lagerhuis) maakt zich
erk voor verhoging van het
jimtevaart-budget na een
borzitting donderdag, waarin
de noodklok luid-
over de Russische ruimte-
^Het programma voor beman-
vojp vluchten dreigt over drie of
Ofer maanden op te houden bij
[brek aan middelen, zo kregen
e parlementariërs te horen van
-Jjeri Koptev, directeur van het
u lissische Ruimtevaartbureau
""T>A. Het geld voor het pro-
jamma bedroeg in 1994 nog
twintig procent van dat
>or 1989.
kenDe gevolgen zijn niet uitge-
het aantal werknemers
Jj de ruimtevaartbedrijven is
**9et een derde afgenomen. De
-4lft van de onderzoekers is af-
ivloeid. Van de zeventig voor-
gnomen projecten zijn er 34
'1 /«schrapt of opgeschort. Slechts
helft van de geplande lance-
Jigen is vorig jaar doorgegaan.
loopt de ontwikke-
van nieuwe systemen en
bhnieken zeven tot tien jaar
terwijl het huidige mate-
aal uitgeput raakt. De stuwra-
»tten en ruimtevaartuigen die
a in gebruik zijn, moesten uit
I lands strategische voorraden
orden gehaald. Tweederde
ïn het ruimtetuig is inmiddels
irouderd, maar er is geen
jeuw materiaal voorhanden,
r. |Zo zijn van de tien Horizont
v-sattellieten er zes uitgeval-
n zonder dat ze allemaal kun-
?n worden vervangen. Daar-
akjtior zullen verscheidene regio's
Rus'and de twee landelijke
pm/-zenders niet meer kunnen
iitvangen. Omdat het geen ei-
oet Rusland een beroep doen
-pTi) het buitenland, zei Koptev.
Het lanceren van een buiten
landse sattelliet kost echter 140
tot 180 miljoen dollar, en die
van een Russische slechts dertig
miljoen.
Het militaire ruimteprogram
ma zal over drie jaar niet meer
bestaan, waarschuwde generaal
Vladimir Ivanov, commandant
van de ruimte-afdeling van het
leger. Wegens geldgebrek is
Rusland dit jaar niet in staat de
zware Proton-stuwraketten te
lanceren, of zijn netwerk van
overheids- en militaire commu
nicatienetwerken te onderhou
den. Het communicatienetwerk
van de marine is in 1996 op, dat
van andere krijgsmachtsonder
delen het jaar erop.
In 1998 zal de operationele
controle over alle satellieten in
de ruimte onmogelijk zijn, aldus
Ivanov. Dat betekent volgens
hem niet alleen het einde van
Rusland als een grote mogend
heid op het gebied van de ruim
tevaart, maar is ook een gevaar
voor de veiligheid van het land.
De Russische ruimtevaart is
nu afhankelijk van Kazachstan,
waar de voornaamste lanceer
basis Bajkonoer ligt, en van
Oekraïne dat de Zenit- en Cy-
cloon-stuwraketten levert. Ivan
ov noemde dit ontoelaatbaar.
Hij pleitte ervoor het ruimte
centrum Plesetsk in het noorde
lijke Archangelsk te ontwikkelen
en een nieuwe basis in Svo-
bodny in de Amoer in het Verre
Oosten op te zetten. Plesetsk, de
enige Russische ruimtebasis,
moest onlangs dicht omdat de
plaatselijke elektriciteitscentrale
niet genoeg stroom kon leveren.
De commissie riep de rege
ring op een beleid voor de
ruimtevaart uit te stippelen. Het
ruimteprogramma lijdt ook on
der het ontbreken van een juri
disch kader: terwijl de Verenig
de Staten zo'n honderd wetten
op dit gebied hebben uitgevaar
digd, heeft Rusland er maar
één.
De Russische regering vertel
de het parlement dat de Sov
jetunie en Rusland vanaf 1957
samen zo'n drieduizend satel
lieten of ruimteschepen hebben
gelanceerd.
Russische ruimtevaart heeft een ernstig gebrek aan geld. Dat pro-
bestond in 1975, toen deze opname van een Sojoez-capsule in
baan om de aarde, werd gemaakt, nog niet. foto gpd
Koran-studenten willen einde aan excessen in Afghanistan
De zwarte Chevrolet, volgepakt met gewapende Afghaan
se rebellen, zwenkt door de stoffige straten van het lemen
dorpje Charasyar. „Ooit was dit de auto van de door Rus
land gesteunde communistische president Najibullah.
Toen viel hij in handen van de rebellenleider Gulbuddin
Hekmatyar. Maar nu we Hekmatyar hebben verjaagd, is
de auto van ons", glundert een jonge Afghaan. Zijn AK-
47 geweer en witte tulband verraden zijn lidmaatschap
van de Taleban, de islamitische militie die zuidelijk Af
ghanistan in de afgelopen maanden snel en vrijwel zon
der bloedvergieten heeft veroverd.
KABUL TIM McGIRK
THE INDEPENDENT
De Afghaanse geschiedenis is
een zich steeds herhalend epos
van woeste, onbetrouwbare
stammen die het op eikaars
land en have hebben gemunt.
Vroeger viel vooral eer te beha
len met het stelen van ander
mans paarden, tegenwoordig
zijn vooral statige auto's in trek.
De Taleban beweert Afgha
nistan van deze stammenstrijd
te willen bevrijden. Toch be
staat er de nodige ongerustheid
over de motieven van de Tale
ban. Niemand weet precies wel
ke macht er achter deze myste
rieuze beweging schuilt. Mis
schien wil de militie alleen maar
haar deel van de Chevrolets, net
als de krijgsheren van het verzet
(de mujahedien), die zich in
veel gevallen als ordinaire ban
dieten hebben ontpopt.
Op veel plaatsen in Afghanis
tan hebben dergelijke mujahe-
dien-bandieten gruwelijk huis
gehouden. Zo ook in de zuide
lijke stad Kandahar. Omdat de
plaatselijke mujahedien-com-
mandant over een tank en ge
wapende strijders beschikte,
durfde niemand hem te trotse
ren. Vrachtwagens die naar de
Afghaanse hoofdstad Kabul re
den, moesten een exorbitant
hoge tol van tweeduizend gul
den betalen om zijn controle
post te mogen passeren.
En zijn strijders legden een
onverzadigbare lust naar jonge
tjes aan de dag. Iedere jongen in
wie ze wel iets zagen, werd ge
dwongen om een openbaar na-
maak-huwelijk te ondergaan,
waarna het ongelukkige kind
werd weggesleurd om te wor
den misbruikt. „Het was vrese
lijk", vertelt een buitenlandse
hulpverlener. „Wie een zoon
had die nog te jong was om een
baard te laten staan, hield hem
uit angst binnen."
De Taleban-militie is ont
staan als een reactie op dergelij
ke wijdverbreide wantoestan
den. Islamitische schriftgeleer
den, mullahs en koranstuden
ten grepen naar de wapens en
begonnen een kruistocht tegen
de verloedering in het wetteloze
Afghanistan.
Hun eerste grote verovering
was de stad Kandahar, die hun
kerde om van haar gesel te wor
den bevrijd. De Taleban-strij
ders begonnen geen groot
scheeps militair offensief, maar
trokken gewapend met korans
en dreigementen van eeuwige
verdoemenis door de stad. Met
hun opvallende witte tulbanden
waren ze duidelijk herkenbaar.
Pas toen praten niet hielp, gre
pen ze naar drastischer maatre
gelen. „De mujahedien-com-
mandanten werden gelyncht en
vervolgens opgehangen aan de
loop van hun eigen tank", aldus
de hulpverlener.
De Taleban telt nu ruim tien
duizend gewapende strijders,
ondersteund door honderd
tanks en een aantal MiG-straal-
jagers. De koranstudenten zijn
inmiddels opgerukt tot op vijf
tien kilometer van Kabul en ei
sen het aftreden van de 'crimi
nele regering' van president
Burhanuddin Rabbani.
De Taleban-beweging geniet
brede steun van de Afghaanse
bevolking, omdat ze heeft ge
zworen de islam te eerbiedigen
en de vrede te herstellen in dit
door vijftien jaar onophoudelij
ke burgeroorlog geteisterde
land. Met deze belofte omzeilt
de Taleban de sektarische en et
nische haat en nijd, die heeft
geleid tot de moordende strijd
tussen de verschillende verzets
groeperingen.
Op de tanks van de Taleban
wappert de witte vlag, de isla
mitische kleur van de vrede, en
de militie-leden trekken ten
strijde met een koran om hun
nek. De meeste strijders zijn
soennieten van de Pathaanse
stammen, maar tot nog toe stel
len ze zich tolerant op jegens de
sji'itische minderheid onder
hun controle. In de afgelopen
drie maanden hebben ze mas
saal de madrassas (religieuze
scholen) verlaten om voor Allah
en vaderland te vechten. Ook
zijn veel Taleban-strijders gere-
cruteerd uit de kampen in wes
telijk Pakistan, waar ruim an
derhalf miljoen Afghaanse
vluchtelingen nog steeds in ten
ten bivakkeren en volledig af
hankelijk zijn van hulp van bui
tenaf.
Er is weinig bekend over de
leiders van de Taleban. De strij
ders staan onder het gezag van
twee islamitische raden, één in
Kandahar en één over de grens
in de Pakistaanse stad Quetta.
Er gaan geruchten dat de militie
door Pakistan wordt gesteund,
maar de Taleban zelf ontkent
dit. Duidelijk is wel dat Pakistan
belang heeft bij een stabiele re
gering in Kabul, zodat de han
delsroutes naar Afghanistan en
de Centraalaziatische republie
ken kunnen worden hersteld.
De Taleban heeft een funda
mentalistische opvatting van de
islam. Opium-smokkelaars wor
den geëxecuteerd en in Kan
dahar is een fruitverkoper
doodgeschoten, omdat hij een
vrouw had geholpen. Het isla
mitische traditionalisme van de
Taleban baart veel vrouwen
zorgen. Vóór de komst van de
communisten in 1979 en de
machtsovername door de mu
jahedien hebben veel vrouwen,
vooral in de hoofdstad Kabul,
een westerse opleiding genoten.
De Taleban wil echter niet dat
vrouwen werken. Ook mogen ze
niet naar buiten zonder een lie-
jab, een lange sluier die het hele
lichaam bedekt, met uitzonde
ring van het gezicht.
Door de hoge tol aan oorlogs
slachtoffers twintigduizend
in de afgelopen drie jaar alleen
Leden van de Taleban poseren voor
al in Kabul zijn in veel gezin
nen de mannelijke kostwinners
weggevallen. Zonder de inkom
sten van werkende wouwen
zouden veel families dan ook
niet kunnen overleven.
Maar voorlopig zijn de inwo
ners van Kabul dankbaar dat de
Taleban de mujahedien van
Hekmatyar heeft verdreven, die
de hoofdstad twee jaar lang ge
nadeloos in puin hebben ge
bombardeerd. De stad wordt nu
een zwaar bewapende jeep in Charasyar.
al twee weken niet meer ge
bombardeerd. De Taleban-mili
tie heeft de zuidelijke routes
naar de belegerde stad ge
opend, zodat Kabul zich weer
kan bevoorraden. In de stad
heerst een nijpend tekort aan
medicijnen en dekens, die nu
door het Internationale Rode
Kruis worden aangeleverd.
Sinds het doorbreken van de
blokkade is de prijs van voedsel
en brandstof al bijna gehal-
foto epa terence white
veerd. Toen een paar jongetjes
na de maandenlange raketbe
schietingen weer naar buiten
gingen om hun vliegers op te la
ten, was dit zó'n zeldzaamheid,
dat honderden mensen hun
huizen verlieten om in de ijzig
koude bergwind hun harten aan
het schouwspel te warmen.
VERTALING: MARGREET HESLINGA
