Doe Een Wens kent geen grens
en 'herfsthoofd' kan best eervol zijn
Het Gesprek van de Dag
Boek(je) der spreuken
Ouderen kind van de rekening.
Stof
TERDAG 25 FEBRUAR11995
'en bedekt rotsen toch ook niet met gras
ile
nj il wordt zijn hoofd, zo kaal
straks de luizen hun poten
breken. Van boven dan.
voren en opzij zie je het
niet zo erg. Daar wordt zijn
"edel nog omkranst door
uwemanen. Maar van boven,
ltot kern, zodat hij het niet
rkt, berooft de tijd hem van
enige goud dat hij bezit. En
i vertellen ze in zijn bijzijn
nog van die moppen als
die man die bij de kapper
am. Met nog maar drie haren
zijn hoofd. De kapper knipt
>er ongeluk twee af en de
n zegt gevat: „Nou ja, laat
ene ook maar in de war zit-
het dressoir thuis staat een
gdfoto van hem. Zijn haar
zijs in die tijd zo dik dat de sta-
kam er gebogen uitkwam,
dan komt er ineens zo'n fol-
in de bus die hem belooft
die tijden niet definitief
>rbij hoeven te zijn. Dat hij
haar weer terug kan krijgen,
prise' heet het middel waar
de e dat kan. Moedeloos gooit
het blaadje weg. Die film
ist^ft hij al eens gezien.
heeft bepaalde trucjes ont-
ckeld om de lelijke kale plek
vii t al te zeer in het oog te laten
len. Zo loopt hij nooit meer
ite >r een dame de trap af. Wat
di i schande eigenlijk! Mis-
an ïien moet hij een voorbeeld
nen aan Jan Oudshoorn, in
laijwandeling 'Kale Jan' ge-
ipmd. De ex-horeca-onderne-
lo»r verloor al zijn haar na een
dejmbardement in Leiden. Tien
ir was hij toen. De nare op-
kiitrkingen waren niet van de
de|ht toen hij weer naar school
Maar inmiddels is die kale
zijn handelsmerk gewor-
Hij is de Kojak van Leiden.
3e|aal, dat is toch juist sexy,
bö'n opmerking brengt enige
ecjost. Hij weet best dat sommi-
ndvrouwen vallen op kalende
prtigers. Een van zijn vrien-
hnen heeft eens gezegd dat ze
t kale plekje op zijn kruin
itroerend vindt. Niet manne
lijk dus maar ontroerend. Waar
om toch? Doet zijn schedel haar
aan die van een baby denken?
Wanneer iemand pukkels in
zijn gezicht heeft, noem je hem
niet zomaar 'een krentebol'.
Wanneer iemand dik is, zegje
dat het allemaal nog best mee
valt. Dat behoort tot de elemen
taire vormen van wellevend
heid. Maar de kaalhoofdige is
vogelvrij. Die krijgt de meest
brute opmerkingen naar zijn
onbedekte hoofd geslingerd.
Daar wordt hij niet echt vrolijk
van. Temeer omdat er geen ver
weer tegen mogelijk is. Met
stomheid geslagen kijkt hij dan
naar de volle haardossen van
zijn vijanden, naar dat haar
waarvoor ze niks hebben hoe
ven te doen. Feodale kapitalis
ten zijn het die door een geneti
sche erfenis nu mooi weer kun
nen spelen. Als het over haar
gaat, dan doet het hoofd onder
dat haar er kennelijk niet meer
toe. Zelfs de domste hoofden
wagen het nare opmerkingen te
meücen over zijn kaalheid.
Het is hem zelfs eens gebeurd
dat iemand, van wie hij wist dat
hij een stukje nephaar had, hem
toevoegde dat hij nu toch wel
behoorlijk kaal begon te wor
den. Hij had deze man met een
verbale zweepslag meteen kun
nen afstraffen, maar dat deed
hij niet. Hij dacht wel eens bij
zichzelf: als wij ervan uitgaan
dat de mens vroeger een aap is
geweest, is het verlies van haar
misschien wel een teken van
grotere beschaving. Telde men
onder de kaalhoofdigen immers
niet de nobelste geesten, zoals
Picasso en Dali, en, om dichter
bij huis te blijven, Benno Prem-
sela en Bernard Haitink? Had
het genie van die mensen juist
niet iets te maken met hun
kaalheid?
Hij had onlangs besloten om
metare kaal te worden. Aan een
pruik of toupet zou hij nooit
maar dan ook nooit beginnen.
Hij hield zich maar vast aan een
opmerking van Prins Philip.
'Waarom moet ik een toupet
dragen?', had de prins eens ge
Wijsheden van Leidse professoren
'Uit de chaos komt het licht', staat op de kaft van
het blauwe boekje in zakformaat. Het is de
lijfspreuk van de astronoom, professor H. Ha-
bing, één van de 300 'paarlen van Leidse profes
soren'. De Rijksuniversiteit Leiden heeft de favo
riete spreuken, motto's en drijfveren van haar
(oud-)geleerden verzameld ter gelegenheid van
haar 420ste verjaardag.
Het merendeel van de Leidse professoren be
hoefde niet lang na te denken en stuurde één of
meer geliefde lijfspreuken in. Sommige zijn aan
het brein van de geleerden zelf ontsproten, an
deren citeren Shakespeare, Aristoteles, Olivier B.
Bommel, of voeren hun opa en oma op. Het re
sultaat van dit al is 82 pagina's 'wijsheidsliteta-
tuur' in onze moedertaal, Fries, Engels, Duits,
oud-Grieks, Spaans, Italiaans, Latijn, Koreaans,
Japans, Chinees en Sanskrit.
„De lezer doet er waarschijnijk goed aan, het
boekje aanstonds uit het hoofd te leren", zo
vindt rector magnificus L. Leertouwer in zijn
voorwoord. „Leidse hoogleraren grijpen immers
dagelijks de kans, om aan hun gehoor duidelijk
te maken, wat zij in huis hebben. Veel zuiniger,
om niet te zeggen preutser, zijn zij met wat hen
werkelijk beweegt en in barre tijden staande
houdt."
Het resultaat is een grabbelton vol pennevruch-
ten: levenswijsheden van opoe, spreuken die op
een Delftsblauw bordje niet zouden misstaan,
(dicht-)regels uit de wereldliteratuur, bizarre re
clameslogans en ondubbelzinnige zegswijzen
die ons iets vertellen over het gedachtengoed
van de professoren zelf.
'Het is maar schipperen', vindt bijvoorbeeld K.
Radtke, hoogleraar geschiedenis van het moder
ne Japan. Ook C. Böttcher, emeritus hoogleraar
fysische chemie, heeft zo zijn twijfels over de
vruchten van het wetenschappelijke onderzoek:
'Denken is moeilijker dan u denkt
Volgens D. van Bekkum, hoogleraar transplanta-
tiebiologie, is er maar één oplossing om de enor
me werklust van onderzoekers in toom te hou
den: 'Met ideeën liggen de gangen vol. Gelukkig
komt 's avonds de Cemsto en kunnen we 's mor
gens weer aan het werk'.
Hoogleraar verloskunde, J. Bennebroek Graven-
horst, kan zich vinden in de volgende vergelij
king: 'Statistiek is als een lichte vrouw, je kan er
alles mee doen'. Oud-hoogleraar Slavische talen,
K. van het Reve, heeft niet veel heimwee naar de
tijd dat hij voor de collegebankjes stond: 'Een
Amerikaanse collega wiens naam mij ontschoten
is, placht het collegegeven aan studenten te verge
lijken met 'het werpen van valse paarlen voor
echte zwijnen'.
'I always look at both sides, my side and the
wrong side'-. Ik bekijk het altijd van twee kanten,
mijn kant en de verkeerde kant. Dit motto van A.
van Zeeland, hoogleraar stralengenetica, laat
geen ruimte voor twijfel. A. Schaberg is nog zoe
kende: Wie niet dwaalt, zal nooit weten'. En van
bla-bla moet P. Schmidt, emeritus hoogleraar
keel-, neus- en oorheelkunde, niets hebben. 'Ge
wóón doen, gewoon dóén', zo luidt zijn advies.
Dat de wetenschap de wereld niet altijd verder
brengt, klinkt door in het credo van U. Rosent
hal, hoogleraar bestuurskunde: je kunt niemand
beletten dom te zijn en niemand dwingen ver
standig te zijn'. G. Fleuren, hoogleraar patholo
gie, tenslotte ziet allemaal veel zonniger in: 'Dont
worry, be happy'.
CAROLINE VAN OVERBEEKE
zegd. 'Men bedekt de rotsen
toch ook niet met gras?' Een
man naar zijn hart, die Philip.
Net zoals de schilder Paul
Seurat, die eens zei: 'Voor een
man die de edele architectoni
sche vormen van de kale sche
del onder een toupet verbergt,
heb ik alleen maar diepe min
achting.'
Hij keek in de spiegel. Een keer,
twee keer. Ja, het stond vast. Hij
had een herfsthoofd. De storm
van het leven was over zijn kop
gegaan en had zijn haren mee
genomen naar alle windstreken.
Misschien weefden nachtegalen
van zijn haren nu wel ergens
een gouden nest. Eigenlijk wel
eervol. Wilden ze het haar van
de anderen niet hebben, ver
dween dat gewoon in de grond?
CEESVANHOORE
Theo Bakker
Heibel in de gang. 'Je mot
nondeju die andere deur ne
men,' kankert de ene oudere
tegen de andere. Hoebedoelu
'de wijsheid komt met de ja
ren.' Net op het moment ge
beurt het, dat Tweede Kamer
lid Leerkens in wijkcentrum
De Rondedans zijn gehoor be
gint toe te spreken op een ver
kiezingsbijeenkomst van het
Algemeen Ouderen Verbond
en de Unie 55+, die sinds kort
één geaderde vuist maken.
Veel grijze heren, een enkele
grijze dame, één grijs trai
ningspak. Die behoort kenne
lijk tot het gestaalde kader. De
koffie is een kwartje duurder
dan normaal, maar niemand
mekkert daarover. Terwijl we
volgens Leerkens toch te ma
ken hebben met een gediscri
mineerde, snel verpauperende
groep in onze samenleving.
'De prothesen gaan uit het
pakket. Straks is het weer net
als voor de oorlog en gaan de
kunstgebitten voor het eten
naast het bord, omdat ze niet
meer passen.' Werkelijk? Zou
het ooit zover komen dat in de
Eerste Kamer de kunstgebitten
over het spreekgestoelte vlie
gen? Dan ga ik kijken.
Nu zit ik hier, luister en huiver.
Want nog voel ik me weldadig,
de jongste God van de zaal.
Maar je hoeft de ogen slechts
even te sluiten en je hoort ook
bij de barrels van vlees en
bloed die de produktieve
mens het liefst op de schroot
hoop gooit, omdat-ie dan los
se onderdelen van je kan ge
bruiken, daar je vergeten bent
dat vooraf te weigeren.
Leerkens schildert naast te
grote prothesen te kleine
beurzen. Oh, hoe verschrikke
lijk. Oud worden is al zo'n
rampzalige bijkomstigheid van
niet tijdig nokken, maar dan
ook nog in armoe. Dat je je
niet meer een autootje kunt
veroorloven. Dat je een Lub-
be-busje moet bellen om sa-
mén met tien incontinente
leeftijdgenoten, die stinken als
de hel omdat zij hun verzor
ging niet meer kunnen beta
len, er dik een uur over te
doen om drie straten verder
op de stoep gedumpt te wor
den. Waarna je ondanks je el
lende God dankt - de mens
blijft een dankbaar wezen,
daar doet de Allerhoogste da
gelijks zijn voordeel mee -
voor het feit dat het niet waait,
anders had je het zo net niet
geweten. En dat je er dan tien
minuten over doet om de tien
meter stoep af te leggen naar
de deur van je oude vriend, die
niet open doet, omdat-ie doof
is en zich geen apparaatje kan
permitteren.
Even vrolijkt Leerkens me op.
'Je moet de mensen geen spek
voeren om ze aan het zwoerd
op te hangen,' zegt-ie. Mooie
uitdrukking. De oudere mens
behoedt soms iets voor de ver
getelheid. Voor heel even
slechts, maar toch. Leerkens
bedoelt te zeggen, dat de rege
ringspartijen momenteel met
de ene hand Grijs Nederland
een tientje geven om met de
andere het dubbele af te pak
ken. 'Wij ouderen moeten het
weer hebben van de 'aanbie
dingen van de week'. Gehakt
van f7,99 voor f5,99. Omdat er
vet en vel in zit. Daar krijg je
het dan weer van aan je hart
en dan kom op je op een
wachüijst en dan zegt zo'n
mannetje van Volksgezond
heid dat er het best bezuinigd
kan worden op de wachtlijs
ten, die heffen namelijk zich
zelf op.' Instemmend gebrom
achterin. De ouderen zijn het
kind van de rekening, zoveel is
mij halfweg Leerkens betoog
wel duidelijk.
Plotseling krijgt-ie het tegen
mij. Er is iemand van de pers
in de zaal, nog een jong ie
mand zie ik. Wij strijden ook
voor uw belang, misschien dat
u daar rekening mee kunt
houden bij uw verslag. Als wij
nu niks doen, zetten zij u
straks heleméél zonder par
don bij het oud vuil. Iedereen
kijkt naar me en ik bloos. Niet
vanwege dat oud vuil, daar
zijn we altijd zelf nog bij. Maar
omdat ik er niet zit voor een
verslag, dat er eerlijk toegege
ven niemand is van de pers.
Kijk, meneer Leerkens, zou ik
moeten zeggen, wij schrijven
over nieuwe modellen, maar
niet over karretjes die nog
maar net door de keuring ko
men.
Pauze, koffie. Ik claim abusie
velijk nog een daalder. Wie de
menteert hier eigenlijk het
snelst? Praatjes heb ik wel.
'Die Leerkens draagt geen op
lossing aan, trekt geen conclu
sies. Hij zou principieel een
vraagteken moeten plaatsen
achter deze samenleving, die
alles opgehangt aan econo
misch nut. En dat hebben ou
deren nu eenmaal niet. Daar
om zijn zij kwetsbaar.'
Kwetsbaar, dat is het woord. Ik
lurk, kijk om me heen, hoor
het beschaafde gekeuvel, aan
schouw de geleefde, gewerkte
levens en voel mededogen op
borrelen. 'Wij zijn geronto-
provo's,' had Leerkens nog ge
zegd. 'Wij pikken het niet lan
ger.' Maar dit zijn geen op
standige mannen en vrouwen.
Dit zijn mensen van 'je plicht
doen en niet zeuren.' De hui
dige veertigers, de praatjesma
kers, de jaren zestig kids, die
mogen straks bewijzen hoe
veel hun eigengereidheid
waard is. Als zij tenminste wil
len hebben dat hun vrienden
opendoen als ze aanbellen.
Maar de huidige ouderen die
van zoveel waarde waren, zijn
weerloos en worden gepikt.
'Bedankt, dat u geweest bent',
zegt de secretaris.
Droom van ongeneeslijk zieke kinderen gaat in vervulling
Ooit kreeg Mies Bouwman heel
Nederland plat met haar actie
'Open het Dorp'. Sinds die ma
rathonuitzending op TV staan
wij bekend als een vrijgevig
volk. Waar zich ook ter wereld
een ramp van een beetje om
vang afspeelt - zij van Van der
Ende gooien er prompt een
avondvullend programma te
genaan en wij thuis voor de buis
storten wel. Met miljoenen te
gelijk, zoals laatst weer met het
Foster Parents Plan of de wa
tersnood in Limburg en Gelder
land het geval was. Tranentrek
kers doen het nog altijd goed
hier in dit vlakke land.
„En dat nu", zegt Henriëttê van
der Geer ergens halverwege
haar betoog „is wat de Doe Een
Wens Stichting vooral niet wil
zijn, een tranentrekker. Ons
doel is het om de grote wens
van een kind met een levensbe
dreigende ziekte in vervulling te
laten gaan. Maar dat vooral niet
over de rug van dat kind te
doen. Dus als een kind of fami
lie geen publiciteit wil, dan
moet dat gerespecteerd worden.
Het is hinken op twee gedach
ten, inderdaad. Aan de ene kant
willen we bekendheid en aan de
andere kant soms ook weer
niet. Het kind staat bij ons cen
traal; niet wat wij doen."
Anonimiteit
Henriëtte van der Geer is de
enige bezoldigde functionaris
van de Doe Een Wens Stichting
die zes jaar geleden naar Ameri
kaans voorbeeld - Make A Wish
Foundation - werd opgericht,
zetelt in Voorhout en draait op
het werk van zo'n 170 vrijwilli
gers door heel het land. Tot
voor een half jaar geleden ope
reerde de Stichting voorname
lijk in de anonimiteit. Maar daar
komt verandering in. Of eigen
lijk is dat proces al ingezet. Lou
ter en alleen omdat het aantal
ongeneeslijk zieke kinderen tus
sen de drie en achttien jaar dat
voor een wens in aanmerking
komt spectaculair is gestegen,
probeert Doe Een Wens nu toch
voorzichtig wat meer naamsbe
kendheid te krijgen in den lan
de. Want al hoeft Mies Bouw
man daarvoor nog niet van stal
gehaald te worden; het moge
duidelijk zijn dat ook hier geld
nodig is.
Ze haalt de papieren erbij. In
Henriëtte van der Geer en drie van de vrijwilligsters van de Doe Een Wens Stichting houden kantoor in Voor
hout. FOTO HENK BOUWMAN
1990 en 1991 kon de Stichting
de grote wens van twee kinde
ren met een levensbedreigende
ziekte (leukemie, spierziekte
etc.) in vervulling doen gaan. In
1992 waren dat er 42, een jaar
daarop 70 en vorig jaar 87. „En
de nieuwe structuur waarmee
we sinds juli van het vorige jaar
werken, voorziet voor de ko
mende vijf jaar in aantallen van
tussen de 100 en 200 per jaar.
Wat betreft 1995 gaat het al aar
dig die richting uit. Er wordt
steeds vaker een beroep op ons
gedaan. Zeker in medische krin
gen worden we bekender. Nu
nog daarbuiten."
Ongeneeslijk
Zoals gezegd, alleen kinderen
met een levensbedreigende
ziekte komen in aanmerking.
„Die melden zichzelf, worden
door hun ouders aangemeld, of
door een ziekenhuis, enfin, dat
maakt niet uit. Onze medische
commissie, die bestaat uit ge
kwalificeerde artsen en zelfs een
ethicus, maakt vervolgens uit of
een kind in aanmerking komt.
Jawel, er worden er ook afgewe
zen. En hoewel ze dat op zich
niet altijd zo ervaren, is dat na
tuurlijk een goede zaak. Bete
kent in feite dat ze niet onge
neeslijk ziek zijn."
Grenzen of limieten stellen aan
een wens doet de Stichting niet.
„Het gaat om de fantasie van
het kind - en die is per slot van
rekening grenzeloos - en het
gaat erom wat het kind het liefst
wil. 'Liefst' dan wel tussen aan
halingstekens, want dat is na
tuurlijk in alle gevallen beter
worden. Meestal wordt om een
lijstje van drie wensen ge
vraagd. Waarna we die gaan
'halen' zoals wij dat noemen."
Dat doen, opnieuw, vrijwilli
gers. „Die gaan met het kind in
conclaaf. Proberen uit te vinden
waar het kind van houdt, wat hij
leuk vindt, wat-ie precies wil en
dat soort dingen. Waarna het
balletje gaat rollen. Dat is voor
ons de uitdaging, hé. Om het
daadwerkelijk waar te kunnen
maken. En meer dan dat, want
op zo'n dag, of in die dagen,
moet alles perfect zijn. Met het
hele gezin erbij. Dat doen we al
tijd. Samen in slechte tijden,
maar dan ook samen in goede
tijden. Want het hebben van
een ongeneeslijk ziek kind grijpt
natuurlijk diep in op zo'n ge
zin", aldus Henriëtte van der
Geer.
„We onderscheiden", gaat ze
verder, „vier soorten wensen.
Iets willen hebben, iets willen
doen, iemand willen ontmoeten
of ergens naar toe willen. Ik zal
de lijst van de afgelopen tijd er
even bijpakken. Een computer
willen hebben, is zo'n wens.
Hebben we gedaan. Via een
omweg trouwens, want die jon
gen wilde ook wel eens in een
F-16 zitten. Dus we zijn eerst bij
de luchtmacht geweest en pas
daarna rolde zijn computer, op
een wagentje voorgetrokken
door z'n hondje, tevoorschijn.
Een heel feest eromheen,
prachtig. Ja, dan wordt er wel
eens een traantje weggepinkt
her en der."
Baywatch
Disney World en Euro Disney
zijn populair. Of een bezoek aan
de set van Baywatch. „Daar
hadden we laatst een jongen
voor, maar op het allerlaatste
moment ging het niet door om
dat ze plotseling weer opgeno
men moest worden in het zie
kenhuis. Een drama natuurlijk.
Maar het leed werd wel deels
vergoed door David Haselhoff
en zijn mensen, want die stuur
den handtekeningen, een inge
sproken video, T-shirts en der
gelijke. Geweldig natuurlijk, die
medewerking. En hopelijk kan
die jongen straks alsnog. Alles
was al
Op bezoek bij familie in Austra
lië, een kijkje in een basiskamp
voor klimmers op de Mount
Everest, een excursie naar de
Ferrari-fabrieken, naar het WK-
voetbal in Amerika, een thuis
wedstrijd van Barcelona volgen;
alles kan geregeld worden.
„Maar het zit 'm niet altijd in
het verre, hoor", verzekert Hen
riëtte van der Geer. „Want een
ritje met een stoomtrein, je ka
mer ingericht hebben als een
Barbie-huis, met pa samen op
een motor met zijspan, een op
leiding tot detective volgen of
naar de set van Sesamstraat, be
horen net zo goed tot de grote
wensen. We gaan trouwens al
tijd voor de hartewens. Al kan
dat niet altijd, hé. Als een kind
bijvoorbeeld niet mag vliegen,
vanwege de druk. Dan nemen
we die andere wens."
Sponsors
Sponsors als de KLM en Martin
air en instanties als de AVD (Al
gemene Verkeers Dienst) en het
leger geven de Stichting een
duwtje in de rug. Donateurs,
clubs en allerlei acties zorgen
verder voor de financiën. Tot nu
toe hielden de kosten - niet ge
ring als bijvoorbeeld een gezin
geheel verzorgd tien dagen naar
Florida gaat - en de baten elkaar
redelijk in evenwicht, maar ge
zien de expansieve groei is
straks wervingskracht nodig.
„We zoeken nog een goede vrij
williger die die fondsenwerving
op kantoor hier voor rekening
gaat nemen", zegt Henriëtte
van der Geer. „Trouwens we
kunnen so wie so vrijwilligers
gebruiken."
Dus Doe Een Wens gaat toch de
boer op? „Ja, we moeten wel.
Willen we althans kunnen waar
maken wat we ons, met die
nieuwe structuur, hebben voor
genomen. Maar langzaam
groeien is en blijft het parool.
Niet die tranentrekker worden.
Het kind staat hoe dan ook cen
traal".
Mies Bouwman kan gerust zijn.
Ze hoeft voor Doe Een Wens
niet uit retraite te komen voor
een avondvullende uitzending.
Al mag ze natuurlijk best een
bedragje overmaken naar de
Stichting. Op nummer
36.60.21.222 van de Rabobank
in Voorhout.
AD VAN KAAM
Reacties en suggesties voor
"Gesprek van de Dag"
Telefoon 071-356444
of
Postbus 54,2300 AB
te Leiden
Bruikbare tips worden
beloond met een cadeaubon
van 25 gulden.
Stripboek over
de ziekte MS
De Stichting Multiple Sclerose
Projecten komt binnenkort met
een wel heel bijzonder boekje
op de markt. Het is een strip
boek dat speciaal is bedoeld
voor kinderen van wie ée'n van
de ouders MS heeft. In de strip
wordt op luchtige wijze de ziek
te en zijn verschijnselen gevisu
aliseerd met daarbij voor kinde
ren in de leeftijd van 10 tot 16
jaar begrijpelijke teksten.
Die zijn afkomstig van Anneke
van der Zande. Zij is niet alleen
voorzitter van de Stichting,
maar bovendien zelf ouder met
MS en weet dus uit ervaring
waarover ze het heeft. De teke
naar is Michiel de Jong, student
aan de Academie voor Beelden
de Kunsten.
Het eerste exemplaar van het
stripboek wordt op maandag 20
maart overhandigd aan Erica
Terpstra, oud-zwemster en
staatssecretaris van Volksge
zondheid, Welzijn en Sport.
Daarna geeft de neuroloog San
ders uit Breda informatie over
het nieuwe remmende middel
voor MS, interferon-beta. Dit
geneesmiddel komt aan het
einde van dit jaar op de markt.
De avond, die verder in het te
ken van de ontspanning staat,
zal plaatsvinden in de ball-
roomzaal van het Claus Party
centrum in Hoofddorp. Arties
ten als Lee Towers, I^ura Fygi
en Peter Koelewijn verlenen be
langeloos hun medewerking.
Geinteresseerde MS-patienten
zijn van harte welkom. Zij kun
nen contact opnemen met An
neke van der Zande, telefoon
01899-28964.
AD VAN KAAM
