Romano Prodi: hoop
voor Berlusconi-haters
Feiten &Meningen
Water toont zwakte
van gedweep met
marktmechanisme
Kampioen op de vlakte
Veertig jaar stoel warm houden niet meer voldoende
Vrouwen zetten ook ifc
leger Israël de koffie;
ai
Preek voor de hond
VRIJDAG 10 FEBRUAR11995
—ffi
NIEUWSANALYSE
Collectief verkeerden we in de greep van
het water. Twee weken lang rolde het water
als een soap-serie aan ons voorbij. Want
zonder afbreuk te willen doen aan alle
mensen die terecht bang waren voor het
watergeweld, was het voor buitenstaanders
toch meer een verfilming van een boek van
Jan Terlouw.
Nu de opwinding geweken is, gaan we
weer over tot de orde van de dag. Die rivier
dijken op deltahoogte komen er uiteindelijk
wel, daar zullen de wakkergeschrokken be
stuurders en volksvertegenwoordigers voor
zorgen. De vraag is echter of het daarbij
blijft. Wat heb je aan een bijna-ramp als je
er niets van kunt leren?
Andries Hoogerwerf, politicoloog en oud
hoogleraar, hoopt dat het water mensen
aan het denken zet. En wel over de kracht
van de overheid: waar begint en eindigt de
taak van de staat? De overheid moet bur
gers van oudsher beschermen tegen geva
ren, zoals het water. De rivierdijken zijn de
afgelopen decennia verwaarloosd. Twee
oorzaken daarvan zijn tot nu toe onderbe
licht, vindt Hoogerwerf. De bezuinigings
drift en het daarmee samenhangende
marktdenken in de politiek.
In zijn zojuist verschenen boek 'Politiek
als evenwichtskunst' zet Hoogerwerf zich af
tegen het marktdenken dat de laatste vijf
tien jaar zo in zwang is. De staat trekt zich
terug uit de samenleving en laat steeds
meer over aan particuliere organisaties en
het bedrijfsleven. Dat is vooral ingegeven
door de economische teruggang, maar ook
door de overtuiging dat het mechanisme
van vraag en aanbod leidt tot doelmatiger
werken.
Politiek en samenleving juichen die te
rugtrekkende beweging van de overheid
toe. Er is zware kritiek op het functioneren
van de overheid en er zijn hoge verwachtin
gen van wat het bedrijfsleven allemaal wel
niet vermag. De gedachte dat de verzor
gingsstaat heeft gefaald en ook niet betaal
baar is, heeft inmiddels iedere politieke
partij in zijn greep. Ook de PvdA, de tradi
tionele hoeder van de staat, is erdoor aan
gestoken.
Volgens Hoogerwerf is de tegenstelling
echter niet zo zwart-wit. Hij bestrijdt de
stelling dat de markt in het algemeen beter
werkt dan de overheid. Ook het particulier
initiatief en bedrijfsleven doen het niet over
de hele linie goed. Verder wijst hij er op dat
het marktdenken leidt tot een eenzijdig ac
cent op leiding in plaats van democratie.
Solidariteit moet wijken voor eigenbelang
en individualisme. Idealisme maakt plaats
voor economisch 'realisme'. Ontwikkelin
gen die de samenleving er niet leefbaarder
op maken.
Is de hoop van Hoogerwerf op een her
waardering van de staat gerechtvaardigd? Is
de overheid in onze achting gestegen als or
ganisator van grootschalige reddingsopera
ties en buffer tegen het woeste water? Het is
moeilijk daar nu al ja op te zeggen. De te
leurstelling over het falen van de overheid
om de rivierdijken tijdig te verzwaren is
groot, zeker. Maar de staat is wel de eerste
waartoe iedereen zich automatisch wendt
voor een tegemoetkoming in de kosten van
evacuatie en overstroming. We zien de staat
kennelijk nog steeds als sociale beschermer,
als vangnet voor wie het moeilijk heeft.
Voor Hoogerwerf is sociale veiligheid net
zo'n essentiële overheidstaak als de aanleg
van dijken. Naarmate misdaad, sociale on
gelijkheid en spanningen in een groeiende
onderklasse toenemen, zullen mensen te
rugverlangen naar een sterke overheid, re
deneert hij. Dan zal de slingerbeweging van
overheid naar markt weer rechtsomkeert
maken.
den haag ans bouwmans
iru/
Y
ulaanbaatar Trotse ruiters tonen hun kampioenspaard (links). Het dier heeft de Naadam-races gewonnen die jaarlijks worden gehouden op de
besneeuwde vlaktes in de buurt van de Mongoolse hoofdstad Ulaanbaatar. Hoe sneller een paard, des te geschikter is het om kuddes schapen en
runderen bij elkaar te houden. foto reuter irja halasz
Vrolijke econoom klaar voor premierschap Italië
Hij is een godsgeschenk voor iedereen in Italië die de naam Silvio Berlusconi niet meer kan horen.
Romano Prodi presenteerde zich vorige week als leider van een (nog te vormen) centrum-linkse
alliantie, die het bij de in juni of in september te houden verkiezingen moet gaan opnemen tegen
Berlusconi's centrum-rechtse Pool van de Vrijheid.
De kandidatuur van Prodi heeft
de Italiaanse politiek in rep en
roer gebracht. Niet zo verwon
derlijk want de 55-jarige, goed
lachse econoom uit Bologna
lijkt eindelijk het zo naar zich
zelf zoekende alternatief voor
Berlusconi een gezicht te kun
nen geven. En gezichten zijn
belangrijk in een land waar de
televisie steeds meer de dienst
uitmaakt.
Prodi, zo zeggen alle mediaspe-
cialisten, doet het goed op de
televisie. Bovendien geniet hij
grote faam geniet, zowel binnen
als buiten Italië. Hij is professor
in de economie en bezocht
prestigieuze instituten als de
London School of Economics
en de Amerikaanse Harvard-
universiteit. Hij wordt graag be
stempeld als technocraat, maar
is geen onbekende in de poli
tiek.
Prodi werd door de linkervleu
gel van de voormalige christen
democratische partij verschil
lende keren ingehuurd als trou
ble-shooter. Eind jaren '70 was
hij een paar maanden minister
van industrie in een van de
kabinetten-Andreotti. In 1982
werd hij gevraagd om de IRI,
Italië's grootste staatsholding, te
redden van de ondergang. En
dat lukte.
De IRI was door politiek gekon
kel en wanbestuur op sterven
na dood. De holding had een
schuld van veertig miljard gul
den, gelijk aan de omzet, en
maakte jaarlijks vijf miljard ver
lies. Toen Prodi zeven jaar later
door de socialist Craxi en de
christendemocratische partijlei
der Forlani werd gedwongen af
te treden, was de IRI gesaneerd
en maakte ze, voor het eerst in
twintig jaar, winst. De Britse
krant The Guardian schreef:
„Deze man heeft Italië het res
pect van Europa terugggeven".
In 1993 vroeg de toenmalige
premier Ciampi aan Prodi op
nieuw de leiding van de IRI op
zich te nemen en het privatise
ringsproces te begeleiden. Prodi
deed het, maar vertrok na een
jaar weer. Met het kabinet-Ber-
lusconi was de politieke wind
gedraaid en voelde hij dat zijn
positie wankelde. „Ik vertrek
om pijn in de maag te voorko
men", zei hij.
Het besluit om de politiek in te
gaan, kan worden uitgelegd als
een vorm van wraak op Berlus
coni (en indirect op Craxi, een
grote vriend van de mediamag
naat). Prodi zal dit echter nooit
toegeven. In zijn eerste inter
views zei hij, en dat was wel de
gelijk een schimpscheut naar
Berlusconi, dat een land niet als
een bedrijf kan worden geleid.
Hij zei verder te geloven in een
'lichte staat' en een 'een mo
dern kapitalistisch systeem dat
echter oog heeft voor de zwak
keren'. Prodi voelt zich sociaal
democraat en zegt Jacques Del-
ors als voorbeeld voor ogen te
hebben.
Prodi heeft de politieke ring be
treden om premier van Italië te
worden, precies zoals Berlusco
ni anderhalfjaar geleden deed.
Ook Prodi moet uit het niets
een nieuwe alliantie zien te vor
men, een 'sociaaldemocratische
pool', waarin zowel ex-commu
nisten als gematigde christen
democraten zich thuis voelen.
Niet gemakkelijk, maar Prodi is
een pragmatische doorzetter en
kan veel hebben aan zijn oecu
menische levensfilosofie (hij is
ooit omschreven als een over
tuigd katholiek met een protes
tantse werkopvatting)
Een probleem voor Prodi is zijn
onbekendheid bij het grote pu
bliek. Politieke marketingspe-
cialisten hebben echter al laten
weten dat hij de mensen aan
spreekt. Hij is sympathiek, bijna
goeiig, heeft gevoel voor humor,
maar straalt ook degelijkheid en
competentie uit. Zijn passie
voor de wielrennerij hij traint
met ex-wereldkampioen Bugno
lekker eten en de familie,
maken dat de 'gewone man'
zich met hem kan identificeren.
Volgens markonderzoeker
Mannheimer heeft Prodi maar
één zwakheid: hij neigt ertoe de
waarheid te zeggen.
Prodi heeft de televisie nodig,
maar drie van de vier commer
ciële kanalen zijn in handen van
zijn tegenstander Berlusconi,
die bovendien zijn stromannen
heeft binnen de staatsomroep
RAI. Een RAI-interview met Pro
di leidde al tot felle protesten
van Berlusconi-aanhangers,
omdat de interviewer sympa
thie voor Prodi zou hebben la
ten blijken. Berlusconi's zenders
borduurden hierop nog dagen
voort. Ze beschuldigen ook de
kranten van partijdigheid en
vinden daarom dat ze campag
ne voor Berlusconi mogen blij
ven voeren.
Behalve de media verdeelt Prodi
ook de partijen die niet weten te
kiezen tussen links en rechts.
De ex-christendemocratische
PPI is na Prodi's besluit om de
ring te betreden dicht bij een
scheuring gekomen. Ook de Le-
ga Nord zal tijdens het congres
dat morgen begint waarschijn
lijk uiteenvallen. Aan Prodi de
taak alle stukken aaneen te
smeden tot een machine die het
kan opnemen tegen Berlusconi.
rome eelco van der linden
correspondent
'Kansarmenvoortaan ook in de race om koninklijke onderscheiding
Meer dan ooit zal het lintje moeten worden
verdiend. Een bestuursfunctie alleen of
veertig jaar trouwe dienst is niet meer vol
doende voor een koninklijke onderschei
ding. Vrijwilligers, jongeren, huisvrouwen
en andere zwoegers zonder status krijgen
ook een kans, zo belooft het vorige week ge
ïnstalleerde Kapittel voor de Civiele Orden.
Dit onafhankelijke college brengt binnen
kort advies uit over de criteria waaraan bur
gers moeten voldoen om in aanmerking te
komen voor een ridderorde.
Van een revolutie zal echter geen sprake
zijn. Dat kan nauwelijks meer na dertig jaar
bakkeleien. Oud-minister D. de Graaff-Nau-
ta, voorzitter van het Kapittel, spreekt dan
ook afgemeten van een 'ombuiging'. En
toch. De Graaff-Nauta sluit niet uit dat het
aantal vrouwen dat jaarlijks een onder
scheiding krijgt opgespeld, zal verdubbelen.
Alles wat ze aan de buitenwereld kwijt wil,
staat gekrabbeld op een half A-4'tje. Geen
woord daarbij over haar eigen koninklijke
onderscheidingen. „Dat is niet relevant."
De Graaff-Nauta werd voor twintig jaar sta
tenlidmaatschap geridderd. Bij het aftreden
van het vorige kabinet werd ze 'bevorderd'
tot Commandeur in de Orde van Oranje-
Nassau. Bij officiële recepties gaan de ver
sierselen op. „Een onderscheiding is er niet
om in de kast te laten liggen. Die mag je
best laten zien."
Jaarlijks worden zo'n vijfduizend mensen
koninklijk onderscheiden. Omdat ze zich
buitengewoon verdienstelijk hebben ge
maakt of lange tijd een stoel hebben warm
gehouden. Zittenblijvers in leidinggevende
posities krijgen bovendien een hogere me
daille toebedeeld (zilver of goud) dan trou
we arbeiders (brons). Maar vanaf volgend
jaar gaat het 19de eeuwse roer om. De
ambtenaar die veertig jaar lang op dezelfde
stoel heeft gezeten, knjgt niet automatisch
meer een koninklijke onderscheiding. Pas
als kan worden aangetoond dat hij veel
meer heeft gedaan dan alleen zijn plicht, is
een onderscheiding op zijn plaats. Alleen
gekozen vertegenwoordigers, zoals kamer
leden, kunnen na een bepaald aantal
dienstjaren nog rekenen op een onder
scheiding omdat ervan wordt uitgegaan dat
je je buitengewoon moet inspannen om te
worden gekozen.
Het onderscheid in gouden, zilveren en
bronzen eremedailles vervalt omdat het
niets zegt over de prestatie maar alles over
vermeende standsverschillen. De uitverko
renen krijgen allemaal eenzelfde medaille
en heten Lid in de Orde van Oranje-Nassau.
„Vernieuwing en democratisering van het
decoratiestelsel", zo vat De Graaff-Nauta
samen. „Het stelsel is enigszins verstard.
Het zijn vooral mensen met een bepaalde
status en in overheidsdienst die een onder
scheiding krijgen. Wij werken aan een bete
re spreiding over de samenleving."
Van de vijfduizend onderscheidingen die
jaarlijks worden uitgereikt, gaat slechts tien
procent naar vrouwen. Vrijwilligers, al
lochtonen, jongeren, maar ook mensen uit
het bedrijfsleven zijn ondervertegenwoor
digd. Het is echter niet zo dat zij door nieu
we criteria vaker aan bod komen. Wie niet
wordt voorgedragen, maakt ook geen kans
op een onderscheiding. Dus moet het Ka
pittel de boer op. Moet het van de daken
schreeuwen dat niet alleen hotemetoten,
maar iedereen die zich bovenmatig inzet, in
aanmerking komt voor een koninklijke on
derscheiding.
Voordrachten voor een onderscheiding
moeten bij de burgemeester worden ge
daan. Deze stelt een advies op en stuurt de
voordracht door aan de Commissaris van
de Koningin. Vanuit de provincie gaat de
papierwinkel nu nog naar de diverse minis
teries, maar vanaf volgend jaar naar het Ka
pittel.
Voormalig minister I. Dales (binnenlandse
zaken) kondigde destijds een adviesraad
aan met vertegenwoodigers van werkge
vers, werknemers en overheid. Nu heet het
college van vijf verheven Kapittel voor de
Civiele Orden en zijn de benoemde leden
oud-bestuurders of oud-politici: De Graaff-
Nauta, R. van Essen (oud-voorzitter D66),
A. Oele (oud-Commissaris van de Koningin
in Drente), H. Lauxtermann(oud-kamerlid
voor de WD). „Allemaal mensen die niet
gebonden zijn aan belangengroeperingen
en duidelijk hun benen in de samenleving
hebben gehad", meent De Graaff-Nauta.
Zo'n dertig jaar lang is over de wijziging van
het decoratiestelsel gepraat. Reden van de
slakkegang: „Wijziging van het decoratie
stelsel ligt gevoelig en is politiek niet ur
gent." Ook nu nog zijn onderscheidingen
een heikel onderwerp in Nederland. Veel
Nederlanders nemen een schampere hou
ding aan tegenover een lintje, totdat ze er
zelf een krijgen. Slechts één procent van alle
mensen die een koninklijke onderscheiding
krijgen, stuurt de versierselen terug naar de
Kanselarij der Nederlandse Orden, die alle
onderscheidingen registreert en het Kapittel
zal bijstaan bij de toetsing van de voor
drachten.
Secretaris Ligteringen Verstegen van de
Kanselarij heeft hoge verwachtingen van
het vernieuwde decoratiestelsel:Aan het
ingeslopen automatisme komt een abrupt
einde. Dat zal weerstand geven. Bij een
aantal organisaties kreeg elke scheidende
voorzitter als vanzelfsprekend een onder
scheiding. Ontbreekt deze straks bij het af
scheid dan fronst men de wenkbrauwen
alsof er een luchtje zit aan het werk van de
voorzitter."
sneek monique de knegt
Discussie over rol in krijgsmacht pg
Met de kibboets en de Jaffa-
sinaasappel fungeerde de
trotse vrouwelijke soldaat
lange tijd als symbool voor
Israël. Maar in werkelijkheid
hebben vrouwen in het le
ger nooit echt de kans ge
kregen een heldenrol te ver
vullen. Hun taak bleef in de
meeste gevallen beperkt tot
het zetten van koffie en het
verrichten van administra
tieve taken.
Een aantal vrouwelijke par
lementsleden maakt zich
momenteel echter sterk
voor een wetsontwerp dqt
vrouwen de mogelijkheid
moet geven in gevechtseen
heden te dienen. „De tijd
dat anderen besloten wat
goed en slecht was voor
vrouwen is voorbij", zegt
Naomi Hazan, die het wets
ontwerp ruim een jaar gele
den opstelde.
Premier Rabin besloot deze
week een commissie in het
leven te roepen die, onder
voorzitterschap van een van
de twee vrouwen uit zijn ka
binet, de mogelijkheid van
vrouwen in gevechtseenhe
den moet gaan bekijken.
Rabin die ook fungeert
als minister van defensie
zelf is er overigens volgens
zijn woordvoerder Oded
Ben-Ami tegen om vrouwen
te laten deelnemen aan de
strijd.
„Wat gebeurt er als een
vrouw gevangen wordt ge
nomen? Wie is er dan ver
antwoordelijk voor wat er
met haar gebeurt?", zo zei
Rabin volgens The Jerusa
lem Post afgelopen zondag
tijdens het kabinetsberaad.
Eén van de andere indieners
van het wetsontwerp, Yael
Dayan, noemt dat argument
'volstrekt onzinnig'. „Als
mannen gevangen worden
genomen is dat net zo erg",
zegt Dayan, dochter van Wij
len Moshe Dayan, ex-minis
ter van defensie en Israë
lisch oorlogsheld. Volgens
Dayan is de infanterietrai-
ning voor de meeste vrou
wen misschien te zwaar,
maar is er geen enkele re
den waarom vrouwen geen
piloot zouden kunnen wor
den.
Luchtmachtcommandant
Herzl Bodinger is het daar
mee niet eens. Hij zei vorige
maand voor het Hoogge
rechtshof dat vrouwen niet
l in dienst zijn
om hen een pilotenoplei-
ding, een van de langste enp
duurste opleidingen in het
leger, te laten volgen. BodinOSSE|
ger gooide voor het hof, daiP^j"
zich boog over de eis van dt^c^
23-jarige studente aeronau-.ers
tiek Alice Miller om te wor- L w
den toegelaten tot de lucht-.^
macht, het moederschap insi
de strijd om de ongeschikt-;
heid van vrouwen aan te to
nen.
Vrouwen moeten in Israël
22 maanden in dienst, tegeif
mannen 36 maanden. Vrou- r
wen kunnen als reservist y
worden opgeroepen tot ze r
38 zijn. In werkelijkheid L
worden ze vrijwel nooit op-K
geroepen. Mannen worden]
vaak tot ze 54 zijn elk jaar I
voor een maand opgeroe-
pen. Kort geleden kondigdei
het leger zelfs aan de dienst|nis
tijd van vrouwen te zullen |"w
inkorten tot 19 maanden. 0
Na protesten zag het zich F
echter gedwongen hierop rln
terug te komen en te bena- [i(1
druldcen dat vrouwen van
onschatbare waarde zijn WS'1
voor het leger.
Hoewel er de laatste jaren
een aantal vrouwelijke tankt11?'
instructeurs is gekomen, r°'
krijgen vrouwen in het legeF 1
meestal administratieve en
ondersteunende taken toe
bedeeld. Vorige maand be- L
reikte het niveau van de disf
cussie over de taak van
vrouwen in het leger een a
soluut dieptepunt, toen ko-f
lonel Gershon Hacohen te- f
gen een groep leerlingen
van een middelbare school
zei dat mannen van oudshef
krijgers zijn en vrouwen I
hoeren. Hacohen werd dooi1?
de legerleiding terechtgewe-f01
zen en bood schriftelijk zijn
excuses aan.
Maar volgens commentato- /I
ren vormden de woorden
van de kolonel een weerga
ve van de algemeen binnen
het leger heersende opvat
ting dat er geen behoefte
bestaat aan vrouwelijke sol
daten. Toen Alice Miller pre
sident en ex-luchtmacht-
commandant Ezer Weiz-
man vroeg haar zaak te be
pleiten zei hij, zogenaamd
gekscherend: „Moetje eens
horen jongedame, heb je
ooit wel eens een jongeman,1^.1
sokken zien stoppen?'r
rpi
tel aviv dan perry
Ik liep met mijn
vijf maanden
oude pup Tom-
mie op het
strand. Zulke
wandelingen
zijn altijd goed
voor een gesprek met andere
hondebezitters. Deze ochtend
werd ik aangesproken door de
trotse eigenaar van een foeilelij
ke bulterrier met rooie varkens
oogjes.
Het beest liep aan de lijn, dus
vroeg ik of hij gevaarlijk was.
Nee, zei de man, maar het is
hier verboden je hond los te la
ten lopen. Zoveel gezagge-
trouwheid had me moeten
waarschuwen, 's Ochtends is
het strand volkomen leeg, op de
hondebezitters na die hun hond
allemaal loslaten.
Tommie dwaalde van golfjes
naar schelpjes naar vlindertjes
en vogels, de terrier slofte wat
sip aan de lijn. Nadat de man
mijn naam en beroep had ge
vraagd, volgde uit het niets de
vraag: „Runa, waar denk je dat
je heen gaat als je dood gaat?".
Nu denk ik daar zelden over na,
want het definitieve antwoord
kom je toch pas tezijnertijd te
weten. Hemel, hel, reïncarnatie,
of helemaal niets, ik houd alle
opties open. Persoonlijk voel ik
wel wat voor de Afrikaanse visie
dat de voorvaderlijke geesten
vanuit het hiernamaals een wa
kend oogje op hun nageslacht
houden. Dat heeft iets troost
rijks, tenminste, als je aardige
voorouders hebt.
Maar de man had een antwoord
voor me: ik ging naar de hel.
Fijn om te horen, zo op de vroe
ge ochtend, maar hij zei erbij
dat we allemaal naar de hel
gaan, u, ik, wij allemaal. Er wa
ren een paar uitzonderingen,
maar dat waren de weinige
mensen die 'Jezus oprecht in
hun hart hebben toegelaten'.
Zoals hijzelf, uiteraard.
Ik was, het moge duidelijk zijn,
in handen gevallen van een
hondebezitter met zendings
drang. In een land waar je op
een straathoek vijf kerken in
een oogopslag kunt zien, ben je
over zo'n ontmoetingrets min
der verbaasd dan in Nederland.
De meest onwaarschijnlijke
groeperingen hebben hier vcfct
aan de grond gekregen, van |ra
Moravische Zendelingen totf
Zevende Dags Adventisten et D<
de Pentagonale Kerk. En diet
moeten allemaal hun kerkb;
jes zien vol te krijgen. p
Ze doen maar, al moet ik soré
even slikken over de bijbeho
rende bekrompenheid. Eenij
minee die op hoge poten en
met bijbelverwijzingen een Ijk
aan de krant schrijft dat een?
tikel over homoseksualiteit
kan. Een stuk over ongetrouw
samenwonen dat begint met|j
„Stel, uw dochter gaat hokkefc
en u besluit haar niet voorgofa]
de deur te wijzen". Waarop 4a
uitleg volgt over de juridischqej
positie van zo'n verhouding. jrC
In Bronkhorstspruit, een Afrifo0
aander plattelandsgemeente!
niet ver van Pretoria, zijn buihri
gers boos vanwege de bouwir
een gigantische, doorTaiwarfn
zen gefinancierde boeddhistiL.
sche tempel. De plaatselijke L
christenen waarschuwen op jn
tegen de anti-Christ en verwif
zen naar de bijbel die het ver
biedt om valse goden te aanb
den. Je ziet hen denken: zoiei
had in de goede oude tijd vaijp
de apartheid niet gekund.
Uit pure beleefdheid hoorde
's mans ochtendlijke hellepre
aan. Tot hij besloot toch maa
de wet te overtreden en zijn
roodogige monster vrij te lat(
Het beest nam een spurt,
sprong boven op Tommie en
beet. Baasje riep 'foei, foei' en
zei dat zijn hond 'dat nog nod
had gedaan'. Ik sleurde intusj
de bruut van mijn jammeren
pup en vond het gesprek mod
geweest.
Dat had ik gedacht. Terwijl k
Tommie tussen mijn benen
schuilde, bleef de man me vo
gen, want hij had me nog zuli
belangrijke dingen te vertelled
Over hoe mooi en hoe vreed
zaam de wereld zou zijn, als ij
dereen Jezus in zijn hart toelij
Ach, dacht ik boos, vertel datl
aan je hond. Maar die wil vasl
niet luisteren.
kaapstad runa hellinga 1
correspondent
