Velzeboer vecht Jan Lange: 'Overleven moet ik, doorgaan tot alles is terugbetaald' JANUARI FEBRUARI OUDEJAARS BIJLAGE u 1Mobiele eenheid drie keer in actie tijdens rumoerige jaarwisseling in de Duin- en Bollenstreek 16: Turks trefpunt in Katwijk besmeurd met racistische leuzen 18: Stranden dagenlang afgesloten na aanspoelen zakjes landbouwgif Leiderdorper L. Koot richt stichting op tegen 06- 24: Psychiatrisch centrum Langeveld in Noordwijkerhout geschokt door grafschenn brandstichting a bedrijven valt slecht in voor 'Hoogste tijd' in Leidse 9: Endegeest krijgt nieuwe beelden in de tuin 16: Bos tijdelijk burgemeester in Sassenheim 21: Leidse beeldhouwer Frans de Wit maakt hoekbeelden voor Rijksmuseum van Oudheden Politie en justitie vallen vele filialen van het Van der Valk concern binnen en nemen de administratie in beslag. Het bedrijf wordt verdacht van miljoenenfraude 22: Rederij Van Hulst in Noordwijk uitgebrand JANUARI 8: Diok sportploeg van Leiden 31: Dodelijk ongeval skister Ulike Maier 16: Martin Hersman uit Sassenheim wordt achtste op de 1500 meter op de Olympische Spelen in Lillehammer, Zoeterwoudenaar Jeroen Straathof eindigt op de negende plaats 20: Johann Olav Koss wint zijn derde Olympische medaille, de Nederlandse medaille-oogst blijft beperkt tot één zilveren en drie bronzen OVERLEDEN 21: Aar van de Werfhorst (86), Wassenaarse schrijver van boeken die zich vooral in de Vechtstreek afspeelden n de Eerste Leidse 9: D. Kooloos (64), Voorschoten, Montfortaanse pater die 35 jaar in Mozambique werkte Voor 1995 heeft (Malle) Jan Lange één grote wens: een dikke punt zetten achter de belasting-fraudezaak die hem sinds 1992 achtervolgt. In dat jaar deed de Fiscale Inlichtingen en Opsporings Dienst (FIOD), invallen in zijn Katwijkse huis en in enkele van zijn Leidse en Wasse naars e horecazaken. Dit jaar leek de ommekeer te komen. De belasting blies op het laatstemoment een veiling van café-restaurant Annie's Verjaardag en bistro Malle Jan af, na een schikking met Lange. Jan verkocht Malle Jan in de Leidse Nieuwsteeg, Sankt Mo- ritz op een duintop bij de Wassenaarse Slag en een drukkerijtje, maar hield An nie's Verjaardag. En die tent, in de werf- kelders onder Zeeman, loopt als een Lange: „De leider van het belastingon- derzoek kwam op Koninginnedag nog een pilsje pakken in Annie's. Hij kon am per binnenkomen. 'Wat is het hier druk', zei-ie. 'Ik had toch beloofd dat ik mijn best zou doen', antwoordde ik." Twee maanden geleden kwam de zo veelste domper. Een officier van justitie was het er niet mee eens dat Jan er met een voorwaardelijke celstraf vanaf 'dreigde' te komen. Op de laatste dag dat dat kon, tekende ze hoger beroep aan. Het betekent weer een jaar onzekerheid voor de Katwijker, die eindelijk eens 'alle paperassen in de open haard wil flikke ren. Nu kijk ik er iedere dag tegenaan als ik thuiskom. Word ik steeds weer gecon fronteerd met de zaak." „Het gekke is, dat ik eigenlijk een hele goede ben voor de belastingdienst. Als men mij opsluit, kost dat de staat alleen Aan stoppen heeft Jan nooit een moment willen denken. Hij is een werker, altijd geweest. In de Katwijkse strandtent vcm zijn ouders, maar ook in een flink aantal restaurants in de regio. Als leerling-kok, als kok en later als eigenaar/stoelmatter- /rioolontstopper/tegelzetter/timmerman enzovoorts, enzovoorts. De affaire veranderde veel. De prikklok deed zijn intrede in 'Annies' en Jan stond overal met z'n neus bovenop. Zes dagen in de week. Werden op drukke dagen niet te snel hulpkrachten opgeroepen, deed het personeel zaken dubbelop en gaven medewerkers niet teveel rondjes weg? Ondanks alle efficiëncy, is het vol gens Lange nog geen vetpot. Was Malle Jan zijn eigendom, 'Annie' moet hij huren. Bovendien betaalt hij maandelijks nog een voorgeschoten stukje belasting schuld terug. Jan wil daar niet te lang over piekeren, laat staan dat hij zich er uitgebreid over beklaagt dat hij de belastingdienst 'meer moest terugbetalen dan hij ooit heeft kunnen verdienen'. Waarom de belas tingdienst bij hem toesloeg, laat hij het liefst in het midden. Misschien omdat het zulke drukke tenten waren en Malle Jan zelfs de Telegraaf haalde als 'eettip'. Na de verkoop zette Lange negen maan den geen voet in Malle Jan. Hij werd lie ver niet herinnerd aan dit stukje verle den. Ook liep hij de nieuwe eigenaars, de Shoes-broers Versteegen, liever niet voor de voeten: „Die hebben het er ook moeilijk mee. Denken toch al dat ik ieder moment kan binnenlopen." Half december zette hij toch weer koers richting oude liefde, die hij zeventien jaar lang dagelijks bezocht. Het oude personeel had hem voor een diner uitge nodigd en Jan durfde niet te weigeren: „Er was niks veranderd aan de tent. Het zelfde bestek lag er nog. Op de tafels stonden bloemenvaasjes die ik nog had gekocht. En ik werd bediend door een meisje dat ik nog had aangenomen. En daar zat ik dan, ver in een hoekje. De hele zaak zat zijn nek te verrekken en ik dacht maar: 'ben ik dit kwijt?' Eigenlijk is het niet te bevatten. Ik zie het als een vrouw van wie je heel veel hebt gehou den en die je na zeventien jaar verliest. Eigenlijk heb ik het nooit voor het geld gedaan. Ik wil gewoon dat alles wat ik doe, perfect is. En dan hoeft geen stoel hetzelfde te zijn. Als de toiletten en de ra men maar schoon zijn en het personeel meteen aan binnenkomers vraagt 'Hoi, kan ik je helpen?'." Na zulke ontboezemingen gaat het ver stand weer op nul, zoals Jan dat noemt: „Overleven, moet ik. Dóórgaan, tot alles is terugbetaald en de zaak definitief op poten staat. Ik geef niet op, of het nu om werk gaat of om een zeilmarathon van duizend mijl op zee. Ze moeten me echt onder de mat stoppen, willen ze van me En dan, wat peinzend: „Misschien word ik wel gezien als een gek ventje, die zich lekker niet failliet laat verklaren, maar tot de laatste cent wil terugbetalen. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik zie gelukkig ook overal de zon schijnen. Anders zou ik gek worden." 'Artiesten- museum' nu| zonnestudio" ba; Het had zo mooi kunnen zijn:'ntl het Nederlands Artiestenmu-J18' seum in Lisse. Maar al in deLe| eerste dagen van het nieuwe jaar verdwenen alle kleding-?n 1 stukken, bijzondere singletjes,ndi posters, foto's en alle andere zij tastbare herinneringen aan)(|[j Neerlands artiestendom uit de kelder van hotel De Duif. n iiz; De beheerders van het muse-rdi um, Arie Moltmaker en Sylvia Berkers, meenden dat ze obrn straat waren gezet en hadden!Stl in allerijl hun spullen wegge-sei haald. Eigenaar P. Duiven-_[e] voorde van het Lissese hotelrs, blijft dat tot op de dag van vandaag ontkennen. Hij had-'3 het duo slechts dringend ge--^. vraagd nu eindelijk eens wati huurpenningen over te ma ken. Hij wachtte daar toen al3B een klein kwartaal op. rt I: Moltmaker en Berkers dreig-*''1 den Duivenvoorde met grote'st' schadeclaims. De Lissese ho-(S teleigenaar deed daar in ja nuari wat laconiek over, en-A naar later bleek terecht. Hii heeft niets meer gehoord van" het artiestenmuseum-stel. „Iket dacht: laat ze maar komen. Ikje| sta zo sterk. Kennelijk hebben,se ze dat zelf ook ingezien." zijn verdwenene: uit de kelder van het Lissesem hotel, maar de spotlights zijn-ei teruggekeerd. Al werpen dieer een wat ander licht. Er i namelijk een zonnestudio c vestigd. „Voor de hotelgasten is dat wel zo aardig", meenfc, Duivenvoorde. „Kunnen zejd hun kleur een beetje bijwer- Bi1 PAUL V 4 DER KOOL) Eindredactie: Saskia Stoelinga en Peter Wolfsbergen Fotoredactie:. Hans van Weel en Wim Dijkman Simon Elenbaas Mark Elsendoorn Peter van den Elshout en Jeroen Heringa De nationale schaatswereld staat bekend als één grote familie. Toch weet slechts een enkeling hoe het gaat met de revalidatie van de bekendste shorttrack-schaatsster van Neder land, Monique Velzeboer. Sinds de nieuwjaarswens voor 1994, die de 25-jarige psychologiestudente uit Oud-Ade na een ernstig schaats- ongeval via de media naar buiten bracht, werkt zij in stilte aan haar herstel. Al snel na de fatale val op de hooggelegen schaatsbaan van Font Romeu in Frankrijk werd duidelijk dat Velzeboer als ge volg van een dwarslaesie ge deeltelijk verlamd zou blijven. Voor de vrouwelijke voortrekker van de Nederlandse shorttrac kers was dat geen reden om bij de pakken neer te zitten. Met een opmerkelijke wilskracht („Het belangrijkste, mijn armen en mijn hoofd heb ik immers nog") vatte zij de revalidatie in het Amsterdamse AMC aan, ook al wist zij dat zij nog een lange weg te gaan had. De afstand die de meeste schaatsers bewaren tot de schaatsdiva van weleer heeft niets te maken met desinteres se. Monique Velzeboer is aller minst vergeten. Zij is nog altijd bezig met het verwerken van de klap die haar leven zo grondig veranderde. Zo lang zij het daar nog moeilijk mee heeft, zo stelt haar vader Simon Velzeboer, heeft het voor derden geen zin haar te benaderen. Aan de andere kant sijpelen af en toe positieve berichten naar buiten. Zo vernam de Leider- dorpse schaatster Marion Borst onlangs in Canada, dat Velze boer kosten noch moeite spaart om zo goed mogelijk te herstel len.'„Zij is voor behandelingen niet alleen naar Amsterdam maar ook naar Zweden gegaan." Borst kwam tijdens een onder- zoeksstage in het kader van haar studie in Calgary toevallig in contact met een trainer van shorttracker Willy O'Reilly, de vriend van Monique. Volgens de Leiderdorpse is Velzeboer van plan om weer te gaan sporten. Als gevolg van de beschadiging van de zesde nekwervel kan zij alleen haar bovenlichaam ge bruiken. Velzeboer, die door haar grote schaatssuccessen met als hoog tepunt een officieuze olympi sche gouden medaille in 1988 in Calgary veelvuldig in de schijn werpers stond, koos het afgelo pen jaar voor een stille 'come back'. Die begon op de afdeling intensive care van teitskliniek Rangueil in Toulou se. Vandaar werd Velzeboer, toen haar conditie dat .toeliet, begin dit jaar in het grootste ge heim overgevlogen naar Neder land. Tijdens haar revalidatie had zij net zo min als haar fami lieleden behoefte aan pottenkij kers. Toch viel de naam Velzeboer bij shorttrackwedstrijden in bin nen- en buitenland onvermijde lijk. Dat kwam mede omdat haar broers Marc en Alexander na ampel beraad beslbten hun shorttrack-carrière voort te zet ten. Vooral eerstgenoemde oogst regelmatig successen, ook al wisselt hij die af met sportieve dieptepunten. Zo werd hij tij dens de laatste competitiewed strijd in Leiden gediskwalifi- Veel meer beroering wekten echter zijn valpartijen, die onlos makelijk verbonden zijn aan de snelheidssport op de kleine in- doorijsbaan. Iedere deelnemer gaat wel eens onderuit, maar als het een Velzeboer overkomt gaat er een siddering door de rijen der toeschouwers. De fata le val van Monique Velzeboer op 22 december 1993 ligt schaats liefhebbers nog altijd vers in het geheugen. TIM BROUWER DE KONING Strand vol giizakjes „Vermijd contact met huid en ogen." Deze dreigende tekst op duizenden loodgrijze zakjes had in januari tot gevolg dat de stranden van Wassenaar, Kat wijk en Noordwijk voor het pu bliek werden afgesloten. De zak jes met de giftige bestrijdings middelen Apron Plus en Ridomil werden door de woeste golven op het strand geslingerd. Het gif was afkomstig van het vracht schip Sherbro dat in de nacht van 8 op 9 december van het vo rig jaar voor de Franse kust 88 containers verloor. Meter voor meter speurden me dewerkers van Rijkswaterstaat, gemeenten en schoonmaakbe drijven bijna de gehele kustlijn af op zoek naar de in plastic ver pakte oranjeroze substantie. Veruit het grootste deel kwam bij IJmuiden en Velsen terecht, maar ook in Katwijk en Noord wijk was de 'oogst' aanzienlijk. Ruim twintig volle vuilniszak ken waren in Noordwijk goed voor 800 kilo gif, terwijl in Kat wijk enkele duizenden zakjes werden aangetroffen. Om te voorkomen dat wande laars in aanraking zouden ko men met de bestrijdingsmidde len werd het strand voor ander halve week afgesloten. Maar ramptoeristen negeerden de dranghekken. Begin februari waren er 160.000 zakjes verzameld. De Zwitserse producent van de bestrijdings middelen, Ciba-Geigy Agro liet de zakjes na telling afvoeren naar de Afvalverwerking Rijn mond. Daar is het gif verbrand. Een maand nadat het strand weer voor het publiek was open gesteld, spoelden opnieuw en kele tientallen zakjes aan op het Noordwijkse en Katwijkse strand. PETER VAN DER HULST Jan Lange: „Misschien word ik wel gezien als een gek ventje, die zich lekker niet failliet laat verklaren. FOTO HIELCO KUIPERS

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1994 | | pagina 32