Velzeboer vecht
Jan Lange: 'Overleven moet ik,
doorgaan tot alles is terugbetaald'
JANUARI FEBRUARI
OUDEJAARS BIJLAGE
u
1Mobiele eenheid drie keer in actie tijdens
rumoerige jaarwisseling in de Duin- en
Bollenstreek
16: Turks trefpunt in Katwijk besmeurd met
racistische leuzen
18: Stranden dagenlang afgesloten na aanspoelen
zakjes landbouwgif
Leiderdorper L. Koot richt stichting op tegen 06-
24: Psychiatrisch centrum Langeveld in
Noordwijkerhout geschokt door grafschenn
brandstichting
a bedrijven valt slecht in
voor 'Hoogste tijd' in Leidse
9: Endegeest krijgt nieuwe beelden in de tuin
16: Bos tijdelijk burgemeester in Sassenheim
21: Leidse beeldhouwer Frans de Wit maakt
hoekbeelden voor Rijksmuseum van Oudheden
Politie en justitie vallen vele filialen van het Van
der Valk concern binnen en nemen de
administratie in beslag. Het bedrijf wordt
verdacht van miljoenenfraude
22: Rederij Van Hulst in Noordwijk uitgebrand
JANUARI
8: Diok sportploeg van Leiden
31: Dodelijk ongeval skister Ulike Maier
16: Martin Hersman uit Sassenheim wordt
achtste op de 1500 meter op de Olympische
Spelen in Lillehammer, Zoeterwoudenaar Jeroen
Straathof eindigt op de negende plaats
20: Johann Olav Koss wint zijn derde Olympische
medaille, de Nederlandse medaille-oogst blijft
beperkt tot één zilveren en drie bronzen
OVERLEDEN
21: Aar van de Werfhorst (86), Wassenaarse
schrijver van boeken die zich vooral in de
Vechtstreek afspeelden
n de Eerste Leidse
9: D. Kooloos (64), Voorschoten, Montfortaanse
pater die 35 jaar in Mozambique werkte
Voor 1995 heeft (Malle) Jan Lange één
grote wens: een dikke punt zetten
achter de belasting-fraudezaak die
hem sinds 1992 achtervolgt. In dat jaar deed
de Fiscale Inlichtingen en Opsporings
Dienst (FIOD), invallen in zijn Katwijkse
huis en in enkele van zijn Leidse en Wasse
naars e horecazaken.
Dit jaar leek de ommekeer te komen. De
belasting blies op het laatstemoment
een veiling van café-restaurant Annie's
Verjaardag en bistro Malle Jan af, na een
schikking met Lange. Jan verkocht Malle
Jan in de Leidse Nieuwsteeg, Sankt Mo-
ritz op een duintop bij de Wassenaarse
Slag en een drukkerijtje, maar hield An
nie's Verjaardag. En die tent, in de werf-
kelders onder Zeeman, loopt als een
Lange: „De leider van het belastingon-
derzoek kwam op Koninginnedag nog
een pilsje pakken in Annie's. Hij kon am
per binnenkomen. 'Wat is het hier druk',
zei-ie. 'Ik had toch beloofd dat ik mijn
best zou doen', antwoordde ik."
Twee maanden geleden kwam de zo
veelste domper. Een officier van justitie
was het er niet mee eens dat Jan er met
een voorwaardelijke celstraf vanaf
'dreigde' te komen. Op de laatste dag dat
dat kon, tekende ze hoger beroep aan.
Het betekent weer een jaar onzekerheid
voor de Katwijker, die eindelijk eens 'alle
paperassen in de open haard wil flikke
ren. Nu kijk ik er iedere dag tegenaan als
ik thuiskom. Word ik steeds weer gecon
fronteerd met de zaak."
„Het gekke is, dat ik eigenlijk een hele
goede ben voor de belastingdienst. Als
men mij opsluit, kost dat de staat alleen
Aan stoppen heeft Jan nooit een moment
willen denken. Hij is een werker, altijd
geweest. In de Katwijkse strandtent vcm
zijn ouders, maar ook in een flink aantal
restaurants in de regio. Als leerling-kok,
als kok en later als eigenaar/stoelmatter-
/rioolontstopper/tegelzetter/timmerman
enzovoorts, enzovoorts.
De affaire veranderde veel. De prikklok
deed zijn intrede in 'Annies' en Jan stond
overal met z'n neus bovenop. Zes dagen
in de week. Werden op drukke dagen
niet te snel hulpkrachten opgeroepen,
deed het personeel zaken dubbelop en
gaven medewerkers niet teveel rondjes
weg? Ondanks alle efficiëncy, is het vol
gens Lange nog geen vetpot. Was Malle
Jan zijn eigendom, 'Annie' moet hij huren.
Bovendien betaalt hij maandelijks nog
een voorgeschoten stukje belasting
schuld terug.
Jan wil daar niet te lang over piekeren,
laat staan dat hij zich er uitgebreid over
beklaagt dat hij de belastingdienst 'meer
moest terugbetalen dan hij ooit heeft
kunnen verdienen'. Waarom de belas
tingdienst bij hem toesloeg, laat hij het
liefst in het midden. Misschien omdat het
zulke drukke tenten waren en Malle Jan
zelfs de Telegraaf haalde als 'eettip'.
Na de verkoop zette Lange negen maan
den geen voet in Malle Jan. Hij werd lie
ver niet herinnerd aan dit stukje verle
den. Ook liep hij de nieuwe eigenaars,
de Shoes-broers Versteegen, liever niet
voor de voeten: „Die hebben het er ook
moeilijk mee. Denken toch al dat ik ieder
moment kan binnenlopen."
Half december zette hij toch weer koers
richting oude liefde, die hij zeventien
jaar lang dagelijks bezocht. Het oude
personeel had hem voor een diner uitge
nodigd en Jan durfde niet te weigeren:
„Er was niks veranderd aan de tent. Het
zelfde bestek lag er nog. Op de tafels
stonden bloemenvaasjes die ik nog had
gekocht. En ik werd bediend door een
meisje dat ik nog had aangenomen.
En daar zat ik dan, ver in een hoekje. De
hele zaak zat zijn nek te verrekken en ik
dacht maar: 'ben ik dit kwijt?' Eigenlijk is
het niet te bevatten. Ik zie het als een
vrouw van wie je heel veel hebt gehou
den en die je na zeventien jaar verliest.
Eigenlijk heb ik het nooit voor het geld
gedaan. Ik wil gewoon dat alles wat ik
doe, perfect is. En dan hoeft geen stoel
hetzelfde te zijn. Als de toiletten en de ra
men maar schoon zijn en het personeel
meteen aan binnenkomers vraagt 'Hoi,
kan ik je helpen?'."
Na zulke ontboezemingen gaat het ver
stand weer op nul, zoals Jan dat noemt:
„Overleven, moet ik. Dóórgaan, tot alles
is terugbetaald en de zaak definitief op
poten staat. Ik geef niet op, of het nu om
werk gaat of om een zeilmarathon van
duizend mijl op zee. Ze moeten me echt
onder de mat stoppen, willen ze van me
En dan, wat peinzend: „Misschien word
ik wel gezien als een gek ventje, die zich
lekker niet failliet laat verklaren, maar
tot de laatste cent wil terugbetalen. Zo zit
ik nu eenmaal in elkaar. Ik zie gelukkig
ook overal de zon schijnen. Anders zou ik
gek worden."
'Artiesten-
museum' nu|
zonnestudio"
ba;
Het had zo mooi kunnen zijn:'ntl
het Nederlands Artiestenmu-J18'
seum in Lisse. Maar al in deLe|
eerste dagen van het nieuwe
jaar verdwenen alle kleding-?n 1
stukken, bijzondere singletjes,ndi
posters, foto's en alle andere zij
tastbare herinneringen aan)(|[j
Neerlands artiestendom uit
de kelder van hotel De Duif. n
iiz;
De beheerders van het muse-rdi
um, Arie Moltmaker en Sylvia
Berkers, meenden dat ze obrn
straat waren gezet en hadden!Stl
in allerijl hun spullen wegge-sei
haald. Eigenaar P. Duiven-_[e]
voorde van het Lissese hotelrs,
blijft dat tot op de dag van
vandaag ontkennen. Hij had-'3
het duo slechts dringend ge--^.
vraagd nu eindelijk eens wati
huurpenningen over te ma
ken. Hij wachtte daar toen al3B
een klein kwartaal op. rt I:
Moltmaker en Berkers dreig-*''1
den Duivenvoorde met grote'st'
schadeclaims. De Lissese ho-(S
teleigenaar deed daar in ja
nuari wat laconiek over, en-A
naar later bleek terecht. Hii
heeft niets meer gehoord van"
het artiestenmuseum-stel. „Iket
dacht: laat ze maar komen. Ikje|
sta zo sterk. Kennelijk hebben,se
ze dat zelf ook ingezien."
zijn verdwenene:
uit de kelder van het Lissesem
hotel, maar de spotlights zijn-ei
teruggekeerd. Al werpen dieer
een wat ander licht. Er i
namelijk een zonnestudio c
vestigd. „Voor de hotelgasten
is dat wel zo aardig", meenfc,
Duivenvoorde. „Kunnen zejd
hun kleur een beetje bijwer-
Bi1
PAUL V
4 DER KOOL)
Eindredactie:
Saskia Stoelinga
en Peter Wolfsbergen
Fotoredactie:.
Hans van Weel
en Wim Dijkman
Simon Elenbaas
Mark Elsendoorn
Peter van den Elshout
en Jeroen Heringa
De nationale schaatswereld
staat bekend als één grote
familie. Toch weet slechts
een enkeling hoe het gaat met de
revalidatie van de bekendste
shorttrack-schaatsster van Neder
land, Monique Velzeboer. Sinds de
nieuwjaarswens voor 1994, die de
25-jarige psychologiestudente uit
Oud-Ade na een ernstig schaats-
ongeval via de media naar buiten
bracht, werkt zij in stilte aan haar
herstel.
Al snel na de fatale val op de
hooggelegen schaatsbaan van
Font Romeu in Frankrijk werd
duidelijk dat Velzeboer als ge
volg van een dwarslaesie ge
deeltelijk verlamd zou blijven.
Voor de vrouwelijke voortrekker
van de Nederlandse shorttrac
kers was dat geen reden om bij
de pakken neer te zitten. Met
een opmerkelijke wilskracht
(„Het belangrijkste, mijn armen
en mijn hoofd heb ik immers
nog") vatte zij de revalidatie in
het Amsterdamse AMC aan, ook
al wist zij dat zij nog een lange
weg te gaan had.
De afstand die de meeste
schaatsers bewaren tot de
schaatsdiva van weleer heeft
niets te maken met desinteres
se. Monique Velzeboer is aller
minst vergeten. Zij is nog altijd
bezig met het verwerken van de
klap die haar leven zo grondig
veranderde. Zo lang zij het daar
nog moeilijk mee heeft, zo stelt
haar vader Simon Velzeboer,
heeft het voor derden geen zin
haar te benaderen.
Aan de andere kant sijpelen af
en toe positieve berichten naar
buiten. Zo vernam de Leider-
dorpse schaatster Marion Borst
onlangs in Canada, dat Velze
boer kosten noch moeite spaart
om zo goed mogelijk te herstel
len.'„Zij is voor behandelingen
niet alleen naar Amsterdam
maar ook naar Zweden gegaan."
Borst kwam tijdens een onder-
zoeksstage in het kader van
haar studie in Calgary toevallig
in contact met een trainer van
shorttracker Willy O'Reilly, de
vriend van Monique. Volgens de
Leiderdorpse is Velzeboer van
plan om weer te gaan sporten.
Als gevolg van de beschadiging
van de zesde nekwervel kan zij
alleen haar bovenlichaam ge
bruiken.
Velzeboer, die door haar grote
schaatssuccessen met als hoog
tepunt een officieuze olympi
sche gouden medaille in 1988 in
Calgary veelvuldig in de schijn
werpers stond, koos het afgelo
pen jaar voor een stille 'come
back'. Die begon op de afdeling
intensive care van
teitskliniek Rangueil in Toulou
se. Vandaar werd Velzeboer,
toen haar conditie dat .toeliet,
begin dit jaar in het grootste ge
heim overgevlogen naar Neder
land. Tijdens haar revalidatie
had zij net zo min als haar fami
lieleden behoefte aan pottenkij
kers.
Toch viel de naam Velzeboer bij
shorttrackwedstrijden in bin
nen- en buitenland onvermijde
lijk. Dat kwam mede omdat haar
broers Marc en Alexander na
ampel beraad beslbten hun
shorttrack-carrière voort te zet
ten. Vooral eerstgenoemde oogst
regelmatig successen, ook al
wisselt hij die af met sportieve
dieptepunten. Zo werd hij tij
dens de laatste competitiewed
strijd in Leiden gediskwalifi-
Veel meer beroering wekten
echter zijn valpartijen, die onlos
makelijk verbonden zijn aan de
snelheidssport op de kleine in-
doorijsbaan. Iedere deelnemer
gaat wel eens onderuit, maar
als het een Velzeboer overkomt
gaat er een siddering door de
rijen der toeschouwers. De fata
le val van Monique Velzeboer op
22 december 1993 ligt schaats
liefhebbers nog altijd vers in het
geheugen.
TIM BROUWER DE KONING
Strand vol
giizakjes
„Vermijd contact met huid en
ogen." Deze dreigende tekst op
duizenden loodgrijze zakjes had
in januari tot gevolg dat de
stranden van Wassenaar, Kat
wijk en Noordwijk voor het pu
bliek werden afgesloten. De zak
jes met de giftige bestrijdings
middelen Apron Plus en Ridomil
werden door de woeste golven
op het strand geslingerd. Het gif
was afkomstig van het vracht
schip Sherbro dat in de nacht
van 8 op 9 december van het vo
rig jaar voor de Franse kust 88
containers verloor.
Meter voor meter speurden me
dewerkers van Rijkswaterstaat,
gemeenten en schoonmaakbe
drijven bijna de gehele kustlijn
af op zoek naar de in plastic ver
pakte oranjeroze substantie.
Veruit het grootste deel kwam
bij IJmuiden en Velsen terecht,
maar ook in Katwijk en Noord
wijk was de 'oogst' aanzienlijk.
Ruim twintig volle vuilniszak
ken waren in Noordwijk goed
voor 800 kilo gif, terwijl in Kat
wijk enkele duizenden zakjes
werden aangetroffen.
Om te voorkomen dat wande
laars in aanraking zouden ko
men met de bestrijdingsmidde
len werd het strand voor ander
halve week afgesloten. Maar
ramptoeristen negeerden de
dranghekken.
Begin februari waren er 160.000
zakjes verzameld. De Zwitserse
producent van de bestrijdings
middelen, Ciba-Geigy Agro liet
de zakjes na telling afvoeren
naar de Afvalverwerking Rijn
mond. Daar is het gif verbrand.
Een maand nadat het strand
weer voor het publiek was open
gesteld, spoelden opnieuw en
kele tientallen zakjes aan op het
Noordwijkse en Katwijkse
strand.
PETER VAN DER HULST
Jan Lange: „Misschien word ik wel gezien als een gek ventje, die zich lekker niet failliet laat verklaren.
FOTO HIELCO KUIPERS