Dè film van het jaar: Pulp Fiction
Agent verdwaalt tussen 1994 en 2004
Film
Van Noordhollandse stal naar Siberisch strafkamp
DONDERDAG 1 DECEMBER 1994
'Free Willy'-orca ziek en ondervoed
hollywood Warner Bros. liet zich als multinational van haar
menselijkste kant zien in een recent uitgegeven persbericht over
de orca Keiko. Deze was de ster van de jeugdfilm Free Willy, één
van de succesvolste producties ooit door Wamer vervaardigd.
Het blijkt nu dat Keiko tijdens haar jarenlange verblijf onder
weinig florissante omstandigheden in een zeepark in Mexico Ci
ty een huidziekte heeft opgelopen. Tevens bleek het dier zwaar
ondervoed. De studio heeft nu met enkele miljoenen het onder
zoek naar de ziekte gestimuleerd, en heeft tevens een fonds op
gericht dat Keiko naar een nieuwe behuizing en uiteindelijk
weer naar open zee moet helpen. Een deel van de opbrengsten
van Free Willy 2: The Adventure Home, waar momenteel aan ge
werkt wordt, zal hiervoor worden vrijgemaakt. Het bericht ver
meldt niet of Keiko ook in Free Willy 2 de hoofdrol vertolkt, maar
de gezondheidssituatie van het dier doet vermoeden van niet.
Chinese succesregisseur filmt weer
Shanghai Na een gedwongen pauze van twee maanden filmt
Zhang Yimou weer. De Chinese succesregisseur van Raise the
Red Lantern en Lifetimeskieeg tijdens de opnamen van zijn
nieuwste film Shanghai Triad een werkverbod van twee jaar op
gelegd door de Chinese overheid. Deze was verbolgen over het
feit dat Lifetimes zonder officiële toestemming door de produ
cent was ingezonden voor het Filmfestival van Cannes. Door
van de nieuwe film nu een volledig lokale produktie te maken,
omzeilen de makers het verbod op buitenlandse co-produkties
dat Yimou kreeg opgelegd. Wel is de film reeds aan verschillende
buitenlandse distributeurs verkocht. Shanghai Triad handelt
over de misdaadorganisaties van het Shanghai van de jaren
twintig. Actrice Gong Li vertolkt de hoofdrol van een prostituée.
Regisseur Quentin Tarantino van zelfde klasse als Orson Welles
BIOSCOPEN
AMSTERDAM
ALFA 1 tel. 6278806
Suite 16 16j., dag. 13.30,16.
19.30, 22
ALFA 2
De Vlinder Tilt De Kat Op dag. 12.15
Exotica 16)., dag. 14. 16.30,
19,30, 22
ALFA 3
Les Patriotes 16 j., dag. 13.15,
16.30, 20.30
ALFA 4
Priscilla 16).. dag. 13.15.45,
18.45.21.30
ALHAMBRA1 tel. 6233192
Natural Born Killers 16 j., dag.
18.45, 21.30, do vr madiook
13.15, 16
ALHAMBRA 2
Four Weddings and a Funeral dag.
Forrest Gump 12 j., dag. 13.15,
16.30, 20.30
CINERAMA 2
Threesome 16 j., dag. 13.15, 16,
19.15,22
CALYPSO 1 tel. 6234876
Pulp Fiction 16 j., dag. 13.15,
16.30,20
CALYPSO 2
The Client 16)., dag. 13.15, 16,
18.45,21.30
CINECENTER-CINEMACORALINE tel.
6236615
Four Weddings And A Funeral dag.
13.45, 16.30, 19.15, 22. zo ook 11
CINECENTER-PEPPE-NAPPA
Fresa Y Chocolate 16 j., dag. 13.30,
16, 19 30, 22, zo ook 11
I CINECENTER-PIERROT
IIGattopardo 16j., dag. 15, zoook
11
06 16)., dag. 20.15,22.15
CINECENTER-CINEMA JEAN VIGO
MinaTannenbaum 16 j., dag. 13.30,
16.15,19.15, 22, zoook 11
CINEMA 1 INTERN, tel. 6151243
True Lies 16 j dag. 18.45, 21.45
CINEMA 2 INTERNATIONAL
The Mask 12 j., dag. 19. 21.30 za zo
wo ook 13.30, 15.45
CINEMA OSCAR tel. 5475175
Damage 16j.,vrza 20.30
El Mariachi 16j..di 20.30
CITY 1 tel. 6234579
Timecop 16 j., dag. 13.15,16.
18.45,21.30
CITY 2
The Lion King dag. 13.15, 16.
18.45,21.30
CITY 3
Reality Bites dag. 13.15, 16, 18.45,
21.30
CITY 4
Speed 12 dag. 18.45, 21.30, do
vr madiook 13.15,16
CITY 5
The Crow 16)., dag. 13.15, 16,
18.45,21.30
DESMET tel. 6273434
De Passanten 16)., dag. 19
TroisCouleurs: Rouge 16j.,dag.
19.15, 21.15, zoook 14.15
Trois Couleurs: Bleu 16 j., do vr za
22.15
Trois Couleurs: Blanc 16 j.. zo ma di
wo 22.15
Living With An Idiot 16 j.. dag. 20.30
KRITERION1 tel. 6231708
The Mask dag. 18, za zo 15
Priscilla 16 j., dag. 20. 22.15, di
met 22.15
Sneak preview 16 j.. di 22.15
KRITERION 2
Malina 16 j., ma 19.30
Rock'n Roll Junkie 16 j., dag.
19.30, ma met
Suite 16 16 j.. dag. 17.15,21.45
RIALTO 1 tel. 6623488
Darkness In Tallinn 16 j., dag. 19
Vale Abraao 16 j., dag. 20.45
RIALTO2
Bab El-Oued City 16 j., dag. 20
Ladybird Ladybird 16dag. 18, 22
THE MOVIES 1 tel. 6386016
Pulp Fiction 16 j., dag. 16.15, 19,
21.45, za zo ook 13.30, vr za ook
00.15
THE MOVIES 2
32 Short Films About Glenn Gould
16 j., dag. 17.30, 19.30, 22,zazo
ook 15
THE MOVIES 3
Schindler'sList 16 j., dag. 16.30, za
zoook 12.30
Rapa Nui 12 j., dag. 20.15
1000 Rosen 16 j.. dag. 22.15, zazo
ook 12.45
THE MOVIES 4
Como Agua Para Chocolate 12 j.,
12.30
TUSCHINSKI1 tel. 6262633
De Leeuwekoning dag. 13.15, 16
The Lion King dag. 18.45, 21.30
TUSCHINSKI 2
The Mask 12)., dag. 13.15,16.
18.45,21.30
TUSCHINSKI 3
True Lies 16)., dag. 12.45, 15.30,
18.15,21.15
TUSCHINSKI 4
When A Man Loves A Woman dag.
13.15,16. 18.45,21.30
TUSCHINSKI 5
Trial By Jury 12 j.. dag. 13.15, 16.
18.45,21.30
TUSCHINSKI 6
Clear And Present Danger 16 j., dag.
13, 15.45, 18.30,21.30
TUSCHINSKI CINEAC
Shadowlandsdag. 11.45, 14.45,
18.45,21.30,
CITY 6
Blown Away 16 j., dag. 13.15, 16,
18.45,21.30
CITY 7
The Specialist 16)., dag. 13.15, 16,
17.45, 20.45
DE UITKIJK tel. 6237460
18.45,21.30 Trois Couleurs: Rouge 16 j., dag. 15,
Toen ik de persvoorstelling
van Pulp Fiction uit kwam,
had ik een eigenaardig ge
voel. Je zal toch maar
speelfilmmaker zijn, dacht
ik, zo halverwege de dertig,
en dan dit over je heen
krijgen. Zou je dan niet be
ter iets anders gaan doen?
Waarmee ik maar wil zeg
gen dat de klap die Quen
tin Tarantino (net 31) uit
deelt met Pulp Fiction
een dreun die hij goed had
voorbereid met Reservoir
Dogs in de geschiedenis
van de Amerikaanse film
enkel te vergelijken is met
Citizen Kane van de toen
26-jarige Orson Welles.
jos de putter
Pulp Fiction Te zien: Lido 1 Leid
Den Haag.
Citizen Kane geldt sindsdien als
één van de beste films aller tij
den, en Orson Welles werd di
rect opgenomen in het pan
theon van de grootste Ameri
kaanse cineasten. Tarantino
verdient hetzelfde lot. Pulp Fic
tion is een verwoestende maal
stroom van genialiteit; in de
verhaalstructuur, de dialogen
en het acteren. Het is daarnaast
een commentaar op de heden
daagse film en op de Ameri
kaanse media-samenleving. En
bovenal is er het plezier van een
regisseur, die iedere scène, ie
der shot lijkt te zeggen: 'Kijk
eens wat ik nog allemaal kan.'
Wie zich Reservoir Dogs, vorig
jaar een regelrechte sensatie,
herinnert, zal zich al in de ope
ningsscène van Pulp Fiction he
lemaal thuis voelen. Twee man
nen bakkeleien in een auto el
lenlang over het hasjbeleid in
Amsterdam, de gewoonte om
mayonaise op frites te doen, de
vraag hoe in Parijs een hambur
ger heet ('le big Mac'). Het doet
denken aan de opening van Re
servoir Dogs, met de groep
John Travolta (links) speelt de rol van zijn leven. Rechts zijn gangstermaatje Samuel L. Jackson.
de tafel die keuve
len over de betekenis van Ma
donna's Like a Virgin of de
waarde van het fooien geven.
Het leken vrienden op weg
naar een sportwedstrijd het
bleken even later niets ontzien
de bankrovers en psychopaten.
Dus zal het geen verbazing wek
ken dat de twee in Pulp Fiction,
nadat ze hun afschuw over de
mayonaise hebben uitgespro
ken, de automatische pistolen
uit de kofferbak halen en aan
het werk gaan: even later zijn de
bewoners van een appartement
geliquideerd.
In dat soort scènes schuilt één
van de geheimen van Taranti
no: hij neemt stereotiepe situa
ties, die we in zijn woorden al 'a
zillion times' gezien hebben.
Dat heeft volgens hem als voor
deel dat de toeschouwer 'niet in
het verhaal hoeft te worden op
genomen. want dat kent hij al.'
Die aanpak geeft hem de ruimte
om eens flink te gaan jongleren
met bekende clichés, zonder
dat hij er overigens een parodie
van maakt.
Dat is het briljante van Taran
tino: als toeschouwer schieten
we voortdurend heen en weer
tussen lach en huivering, en
worden we doorlopend verrast
terwijl we al deze situaties en
types toch eigenlijk al zo vaak
gezien hebben. Pulp Fiction is
opgebouwd uit drie van de
meest gebruikte verhalen in de
Hollywood B-film (vandaar de
'pulp' in de titel): één verhaal
lijn volgt twee huurmoorde-
film voorbeschouwing
Het programma van de Haagse
en Leidse bioscopen staat op
de pagina 'Info'.
leo bankersen/gpd
International Documentary Filmfestival (IDFA) Van 7 t/m
15 december in De Balie, Alfa en het Nederlands Filmmu
seum in Amsterdam
Het International Documentary Festival
(IDFA) vanaf volgende week woensdag in
Amsterdam neemt de kijker mee van een
warme stal in Noord-Holland naar een
voormalig strafkamp in een uithoek van Si
berië. In Japan zien we hoe de ideale man
door vrouwelijke actrices wordt gespeeld.
Een bejaarde zwerver uit de Karpaten weet
alles van ruimtereizen. Braziliaanse slop-
penkinderen dromen van voetbal, maar een
jongetje uit Moskou ziet meer in een carriè
re als huurmoordenaar.
Het IDFA wil de documentaire opwaar
deren en ontdoen van het wat saaie imago
dat vooral bij het grote publiek leeft. In de
begintijd van het festival werd benadrukt
dat een echte documentaire toch iets heel
anders is dan een gewone tv-reportage. Te
genwoordig hanteert men de term 'creatie
ve documentaire' om aan te geven dat de
films meer bieden dan het gevreesde 'praat
je met een plaatje'. Creatief gebruik van
filmtaal en een persoonlijke inbreng van de
maker, daar gaat het om.
Het aardige is dat de films zelf zich wei
nig van zulke etiketten aantrekken. Natuur
lijk heeft Michalkov in Anna 6-18 zijn per
soonlijke en historische beelden op een
prachtige manier met elkaar verweven, en
dat mag je creatief noemen. Maar dat crea-
Internaiional Documeniary Filmlesiival Amsterdam
tiviteit geen kwaliteitsgarantie is, blijkt bij
voorbeeld uit het overspannen filmpje
Wltalesong nog het best te omschrijven als
een uit de hand gelopen reclamespot voor
Greenpeace.
Dan liever Dream Girls, over de wonder
lijke wereld van een unieke Japanse musi
cal-school waar alleen meisjes worden aan
genomen ook voor de mannenrollen.
Een traditionele BBC-film die in weinig ver
schilt van de verguisde reportage. Gewoon
een goed gemaakt beeldverslag rond een
fascinerend onderwerp. Is dat creatief? Ik
zou het niet weten.
Iets dergelijks geldt ook voor de afwisse
lend hilarische en treurigstemmende Rus
sian Striptease, waarin de explosieve op
bloei van de seksmarkt in Moskou kritisch
wordt bekeken. Omdat het een videopro-
duktie is, zit Russian Striptease niet in het
hoofdprogramma, maar in de aanvullende
videoselectie. Hoop Dreams, meeslepende
cinema-verite over basketball in Amerika, is
eveneens op video opgenomen maar over
gezet naar 35 mm-film, en zit wel in de
competitie. Film en video, ook al twee wei
nig functionele hokjes.
Het veelgeprezen VPRO-programma Dio
genes is één van de mooiste voorbeelden
van grensoverschrijding. Gemaakt voor tv,
naars, een andere gaat over een
bokser die aan een gangster be
looft een wedstrijd te verliezen,
en er is er nog eentje over een
boef die op het liefje van zijn sa
distische baas moet passen.
Die drie verhalen zijn op een
geniale manier (want niet li
neair) door elkaar gemengd en
ingeklemd in een raamvertel
ling over een stelletje dat een
'diner' overvalt. Zo is het moge
lijk dat we met eigen ogen zien
hoe Vincent Vega, een huur
moordenaar in dienst van een
topgangster, halverwege de film
wordt doodgeschoten en even
later zelf iemand doodschiet.
Godard zei ooit dat je een ver
haal van A tot Z moet vertellen,
alleen niet noodzakelijk in die
volgorde en dat doet Taranti
no in Pulp Fiction.
Maar er valt nog veel meer te
genieten: John Travolta speelt
de rol van z'n leven als Vincent,
de wat lijzige huurmoordenaar,
die af en toe heroïne gebruikt,
en in die afwezige toestand op
het liefje (Uma Thurman) van
z'n baas moet passen. Hun
avondje uit levert een dik half
uur knetterende filmkunst op.
Eerst is er de entree van de vol
ledig van de wereld zijnde Tra
volta in het appartement van
Uma Thurman, met een prach
tig moment wanneer hij via de
intercom met haar praat, ver
volgens gaan ze eten in een bi
zar restaurant waar alles met
film te maken heeft en Taranti
no werkelijk alle wetten van het
shot-tegenshot overtreedt, en
het hoogtepunt komt i
Uma Thurman ineens zin heeft
in een danswedstrijd.
Tarantino toont de witte, van
onderaf oplichtende dansvloer,
en we herinneren ons Saturday
Night Fever. Maar we zijn twee
decennia verder, en Travolta
sleept zich de dansvloer op en
trekt z'n schoenen uit, een teen
steekt uit z'n sok. Er volgt een
maf, weergaloos sloom en ero
tisch dansje. Het is een zeld
zaam grappige, maar ook eigen
aardig ontroerende scène. En
voor wie denkt dat we hel dan
wel gehad hebben, heeft Taran
tino nóg een scène in petto
waarin Uma Thurman van een
overdosis gered moet worden
via een rechtstreekse prik met
een enorme naald, dwars door
het borstbeen.
En dan hebben we het nog
niet gehad over de lotgevallen
van de bokser (nota bene ge
speeld door Bruce Willis, die we
ook nooit beter zagen). Die be
landt na een vuurgevecht met
een gangster in een onschuldig
ogende winkel, en voor je het
weet zit hij gekneveld in een
kelder, als slachtoffer van volko
men gestoorde sadisten. En in
één adem door varieert Taranti
no op de wetten van de 'reality
tv', de rechtstreekse uitzendin
gen van gewelddadigheden,
waar de Amerikanen zo verzot
op zijn.
Zo zijn er over Pulp Fiction
nog tien verhalen te schrijven,
over alle referenties aan andere
films (van Godard tot Double
Indemnity en Silence of the
Lambs), over de dialogen (wan
neer iemand in een auto per
ongeluk door z'n hoofd wordt
geschoten, verwijt de dader de
chauffeur dat die over een hob
bel reed), over de rolletjes van
Harvey Keitel (die op onnavolg
bare wijze de troep komt oprui
men) en Christopher Walken
(die een volkomen bizar verhaal
over een horloge ophangt).
Maar het beste is dat u de bio
scoop even belt, om kaartjes te
reserveren voor de film van het
jaar: Pulp Fiction.
FILMS IN LEIDEN
bewust op film opgenomen, qua vorm een
reportage maar tegelijkertijd van een ni
veau, waar weinig documentairemakers
aan kunnen tippen. Het IDFA wijdt er een
speciaal seminar aan.
Zelfs het klassieke onderscheid tussen
documentaire en fictie komt menigmaal in
de knel. Bij It's All True, over een onvoltooi
de produktie van Orson Welles, valt moei
lijk uit te maken wat het belangrijkste is: de
smakelijk vertellende Welles of diens
herontdekte korte speelfilm, gebaseerd op
een ware gebeurtenis.
De belangrijkste specials naast de com
petitie zijn het overzichtsprogramma van
Poolse documentaires, een door het Neder
lands Filmmuseum gerestaureerde collectie
Ivens-films en het programma Global Mo
tion rond het thema migratie. Leidraad bij
de filmkeuze voor Global Motion was een
uitspraak van filosoof Hans Magnus Enzen-
berger: 'Zolang er mensen op deze wereld
zijn, is er beweging.' Een Nederlandse bij
drage hieraan is Met een zoen van de leraar.
Een jaar lang volgde Barbara den Uyl de ge
beurtenissen op het Mondriaanlyceum, eén
Amsterdamse middelbare school met leer
lingen van zevenenveertig verschillende na
tionaliteiten.
De Nederlandse films die voor de compe
titie werden geselecteerd zijn Solo, de wet
van de favela van Jos de Putter (recensent
van deze krant), Domweg gelukkig van Al-
bert Wulffers en Peter Forgacs en Verhalen
van een rivier van Petra Lataster-Czisch en
Peter Lataster.
Trois Couleurs: Bleu in Alphen te zien
Liftend door het leven in
Even Cowgirls get the Blues
Juliette Binoche (I) en Florence Pernel in Trois Couleurs: Bleu.
Tom Robbins uit 1976. Hoewel
de hippiecultuur in de VS toen
al over haar hoogtepunt heen
was, sloeg het curieuze en
dwaze verhaal enorm aan. Voor
regisseur Gus van Sant reden
genoeg om tot verfilming over
te gaan. Voor één van de hoofd
rollen trok hij Keanu Reeves
aan, die momenteel schittert in
de actiefilm Speed. De hoofd
persoon trekt liftend door het
leven. Haar grote duimen ko
men hierbij uitstekend van pas:
zij helpen haar bij de zoektocht
naar ultieme vrijheid.
Even Cowgirls laat jammer
genoeg te vaak duidelijk, zien
dat de wereld in bijna twintig
jaar aardig kan veranderen: de
film komt soms behoorlijk ge
dateerd over.
Wie het eerste deel van Kie-
slowski's drieluik Trois Couleurs
nog niet gezien heeft, rept zich
naar het Parkfilmhuis in Alphen
om Bleu te bekijken In mn
eenstemming met de leuzen
van de Franse Revolutie Vrij
heid, Gelijkheid en Broeder
schap, draait het in Bleu om
vrijheid.
Nadat Julie haar gezin abrupt
heeft verloren, wil ze niets meer
doen. Haar man was een ver
maard componist, dus finan
cieel zit het wel goed. In de film
komt echter naar voren dat het
'zalige niets doen' niet altijd
meevalt: het leven gaat namelijk
onvermijdelijk door.
Timecop borduurt voort op het themci van 'Back to the Future
film overzicht
marco van pelt
LVC, Breestraat 66, Leiden: Papa, Vader
tje Vorst is dood, do 1/12 tot en met za
3/12 20 u.; liet Kijkhuis, Vrouwenkerk
steeg 10, Leiden: Even Cowgirls get the
Blues, do t/m wo (ma 5/12 gesloten)
19.30 en 21.45 uur; Parkfümhuis, Cor
nells Geellaan 2, Alphen a/d Rijn: Trois
Couleurs: Bleu, vr 2/12 en za 3/12 20.30
In de voetsporen van Sylvester
Stallone en Arnold Schwarze
negger probeert ook de Belgi
sche karate-expert en kick
boxer Jean-Claude Van Dam
me al een paar jaar zijn graan
tje mee te pikken in Holly
wood. Dat doet hij niet onver
dienstelijk, zoals ook weer
blijkt uit zijn nieuwste film, Ti
mecop, van regisseur Peter
Hyams. Een actiefilm in de stijl
van Back to the Future, waarin
driftig heen en weer wordt ge
reisd in de tijd, maar waarvoor
je de veiligheidsgordel van je
bioscoopstoel wel stevig moet
vastgespen om niet ergens on
derweg te blijven steken tussen
de 20e en de 21e eeuw.
Sinds Jules Verne dromen
mensen al van reizen in de tijd.
Ook regisseur Peter Hyams is
erdoor gefascineerd, zoals hij
liet zien in films als Capricorn
One. Outland en 2010, het 'ver-
volg' op Stanley Kubrick's film
klassieker 2001. Daarom zal hij
zich waarschijnlijk ook direct
aangetrokken hebben gevoeld
tot het verhaal van de uit de
Amerikaanse stripcultuur af
komstige agent Walker, die met
een tijdmachine heen en weer
kan reizen in de tijd.
Het verhaal van 'Timecop'
Max Walker (Van Damme)
speelt zich in de film groten
deels af tussen 1994 en 2004.
We starten in 1994 met de ont
dekking van de tijdmachine,
die we vervolgens tien jaar later
misbruikt zien worden door
lieden die geloof het of niet
teruggaan naar het wilde
westen om daar met high-tech
wapens een postkoets, gevuld
met goudstaven te overvallen.
Het goud is nodig om de poli
tieke campagne te financieren
van de corrupte en machtbe-
Iuste senator McComb (Ron
Silver), die geld nodig heeft
omdat hij president van Ameri
ka wil worden. Daarbij gaat hij
over lijken: hij duldt het dan
ook niet dat Max Walker hem
voortdurend voor de voeten
loopt.
minder spannend, dan het nèt
niet ontdekt worden door je
futuristische alter ego.
Peter Hyams die zelf ach
ter de camera stond is op
zich een goed filmer. Hij kan
uitstekend ensceneren en weet
hoe hij, gesteund door de drei
gende muziek van Mark Isham,
een spannende scène moet op
bouwen. Maar de film valt op
staat toch met een helder ver
haal en een duidelijke struc
tuur en daar ontbreekt het he
vig aan in Timecop.
Van Damme, met als tegen
speler de ervaren Ron Silver,
doet het niet slecht. Hij is min
der vechterig dan in vorige
films, maar steelt toch weer
even de show met een spagaat
boven op het aanrecht. Het is
één van de weinige scènes
waarin Van Damme zich even
mag laten gelden als de karate-
kampioen die hij ooit was.
Maar zijn carrière volgt inmid
dels een ander tijdpad: op weg
naar een toekomst met minder
karate en meer karakter.
Necro-realisme, of te wel dode
werkelijkheid, is de kunststro
ming waartoe de Russische film
Papa, Vadertje Vorst is dood be
hoort. Papa zit vol met beelden
van de dood.
De film begint er zelfs mee: al
struikelend belandt een man in
een ijzeren strop. Meteen daar
na volgt een scène waarin een
schrijver uit zijn bed gebeld
wordt. 'Waar blijft je nieuwste
verhaal?' is de vraag. 'Eerst mijn
neefje op het platteland bezoe
ken', antwoordt de auteur. De
rest van de film staat dan ook in
het teken van een winters land
schap met hier en daar een hut
je, waarin de verwanten van de
auteur hem stilzwijgend op
wachten. Een ironische en poë
tische horrorfilm, die op het
laatste filmfestival in Rotterdam
voor de nodige verassingen
zorgde.
Even Cowgirls get the Blues
beleeft in Leiden zijn première.
De film is gebaseerd op de ge
lijknamige 'hippieroman' van
Tot dan is het allemaal nog
redelijk goed te volgen, maar
het wordt allengs ingewikkel
der wanneer McComb en ook
Walker daarna de geschiedenis
naar hun hand willen gaan zet
ten. De één om zijn zwendel-
praktijken te verdoezelen, en
de ander om met terugwerken
de kracht de dood van zijn
vrouw in 1994 te voorkomen.
In Back to the Future, waar
de film natuurlijk volledig van
is afgekeken, probeert Marty
ook af en toe ook in te grijpen
in het verleden, maar dat ge
beurt uiteindelijk steeds net
niet en hij komt ook nooit echt
tegenover zichzelf te staan. Ti
mecop gaat wat dat betreft een
stap verder en zorgt inderdaad
voor een confrontatie van
mensen uit de ene en de ande
re tijd. En dat blijkt een stuk
Jean-Claude Van Damme, met 'Time Cop' op weg naar een toekomst met minder karate en meer karakter.
