'De uitslag kwam,
m'n kind is diabeet'
.i'Na het Fries Suikerbrood
nu dan weer de Cocktail
't Wachtje: voor gewone mensen
Het Gesprek van de Dag
Liever een
1 luier voor
de hond..
'OENSDAC 26 OKTOBER 1994
omwegen. Gelukkig, dat scheelt.
..Maar lopen doet het niet
echt", drukt hij het enthousias
me meteen ook weer de kop in.
..Bij de actie hoort dat je een
cocktailshaker voor ƒ4.95 kunt
kopen. Nou. als we er tot nu toe
vier, vijf van verkocht hebben is
het veel. Dan liep die CD bij de
actie van vorig jaar toch een
stuk beter."
Terug eerst maar even naar het
doel van de actie. De Nederlan
der vertrouwd te maken met het
shaken van een Cocktail. Hen
drankje dat volgens de folder
van de STAS een 'exotische, fees
telijke uitstraling heeft'. Dat,
sterker nog. 'een vleugje vakan
tiegevoel van zwoele witte stran
den en azuurblauwe zeeën in
huis brengt'.
Dat is nu eens mooi gezegd. En
heel juist uitgedrukt ook. Slaat
eigenlijk gewoon de spijker op
zijn kop. Want een Cocktail,
daar heb je toch bepaalde ge
dachten bij. Die drink je toch bij
voorkeur buiten de deur? Op
vakantie, of in een leuke bar, of
zo. Je gaat je toch niet al die
moeite - en kosten - op je hals
halen om eens in het jaar zo'n
ingewikkeld ding te brouwen?
Waarna je de nog halfvolle fles
sen Apricot Brandy, Blue Cura
cao, Triple Sec en hoe die din
gen ook allemaal mogen heten,
aan het eind van het jaar in de
glascontainer kunt gooien.
Thuis drinkt een Nederlander
toch gewoon bier of wijn. Of
hooguit een borrel of een mixje.
Uiteindelijk toch maar even de
expert geraadpleegd. In casu
lim. de barkeeper van Fandan
go, de enige echte cocktailbar
die Leiden rijk is. Vijftig, zestig
verschillende Cocktails staan er
op de kaart. Kent hij mensen
die thuis regelmatig de shaker
of blender hanteren? „Natuur
lijk", zegt hij. „Die zijn er wel."
„Maar ik ken er niet echt veel,"
voegt hij daar meteen aan toe.
„We krijgen wel eens klanten
over de vloer die thuis iets uit
proberen en vragen of wij dat
ook kunnen maken. Dat doen
we dan, althans als het niet te
druk is natuurlijk. Want Cock
tails maken, dat vergt nu een
maal wat tijd. En andersom ne
men ze wel eens een 'receptje'
van ons mee om zelf te probe
ren. Die informatie willen we
best kwijt. Waarom niet."
Wat loopt goed momenteel, op
het gebied van Cocktails? „Ach,
de klassieke dingen zoals Mar-
guerita's, Manhantans, Dry
Martini's ('Stirred, not Shaken' -
James Bond) en Daquiri's doen
het altijd wel. En de Bert Spe
ciaal van eigenaar Walenkamp
loopt ook lekker. Wat dat is?
Een cocktail op basis van Mali-
bu, Fraise du Bois, room, ana
nas en banaan. Dat alles in een
blender en klaar is Kees. Of je
die ook thuis kunt maken? Zou
ik niet aanraden. Kan je beter
hier komen drinken."
AD VAN KAAM
kind dat plotseling riep dat hij
een hypo, een te lage bloedsui-
kerspiegel. had. Maar ze heb
ben hun uiterste best gedaan."
Het is een CD vol afwisseling
geworden. „Het niet alleen mu
ziek voor de kinderen, maar ook
voor hun ouders." Om dat te
bewijzen laat hij wat nummers
horen. ..De uitslag kwam, m'n
kind is diabeet, mijn hoofd tolde
om. nu komt het leed", zingt een
moeder klagend in het lied
'Aanvaarden'. 'Pubers' is spe
ciaal voor de jeugd voorzien van
dreunende disco-beat. „Net
house", aldus de long.
Dat de muziek van De long niet
op schrift staat was voor het or
kest geen enkel probleem. De
long: „Het orkest voelde mee
met wat ik speelde. Dat ging
niet altijd in één keer goed.
maar uiteindelijk is het allemaal
gelukt. Weliswaar staat de mu
ziek nergens opgeschreven. Ie
mand die de CD na wil spelen,
moet dat uit zijn hoofd doen.
Net als ik."
MARCO VAN PELT
CD over leven met suikeiziekte
de i
i opp heb je de Week van het
hterrood nog maar net verteerd of
■n tc krijgt, als consument, de Na-
neanale Slijtersweek weer voor je
:roffiezen. Het is tegenwoordig ook
)berke maand wat anders met die
de etaillisten. Die blijkbaar allang
zoiét geduld niet meer kunnen
/ooipbrengen om hun acties te
let pndelen in december. Wan-
alleper Sinterklaas en Kerstmis op
e rol staan, van oudsher toch
e uitgelezen dagen om op ver-
I0aopgebied te pieken.
laar dat was vroeger. Het de
ciles van nu heet letterlijk en fi-
[lluurlijk: 'spreiden die handel'.
Elke bedrijfstak zijn eigen Week,
op elke branche apart de schijn
werpers gericht. Zodat na het
Fries Suikerbrood bij de bakker
nu bij uw slijter de Cocktail cen
traal staat in de etalage. Als die
slijter tenminste niet Klerks heet
natuurlijk.
Want de keten onder die naam
- met twaalf zaken verreweg de
grootste op zijn gebied in de
Leidse regio - doet uitgerekend
niet mee aan de actie van de
STAS, de Stichting Aktiviteiten
Slijters Branche. „We hebben
elk Filiaal afzonderlijk vrij gela
ten, maar de interesse was niet
echt groot", zegt Sjaak Lolkes
de Beer vanuit het hoofdkan
toor van de firma Klerks. „We
volgen onze eigen filosofie.
Hebben een eigen magazine
met veel informatie. Daarin
past zo'n actie eigenlijk niet
zo."
Dat schiet niet op als je iets over
zo'n landelijke actie in het alge
meen en de Cocktail in het bij
zonder wilt weten. Dan maar
eens Jan Toet gebeld, zelfstan
dig slijter en wijnhandelaar aan
het Diamantplein in Leiden.
Zoon Marcel doet het woord.
De sha
ker van
de slijter
is deze
week
verkrijg
baar voor
een prik
kie. Maar
echt veel
interesse
in de
'thuis-
cocktail'
is er
voorals
nog niet.
FOTO
LOEKZUY-
DERDUIN
Noten lezen kan hij niet, maar
de CD is er toch gekomen. Pie-
ter de Jong uit Leiden heeft zijn
gevoelens voor kinderen met
diabetes op het zilveren schijfje
vastgelegd. 'De Hoogste Tijd' is
de titel van het album, duidend
op de noodzaak voor de meeste
diabetici om op tijd insuline in
te spuiten.
la, hij heeft iets met diabetes.
Twee nichtjes van hem hebben
het. En nu al weer vier jaar gele
den ging De long mee op een
leer-cloe- week voor kinderen
met diabetes. „Om ze een stuk
je zelfstandigheid te leren. Hoe
moeten ze hun bloedsuikerge
halte meten en hoe moeten ze
insuline inspuiten."
Wat hij tijdens die week zag,
greep hem erg aan. „Alles wat ik
had meegemaakt bleef maar in
mijn hoofd malen. Ik heb toen
mijn gedachten en gevoelens op
papier gezet. Niet in verhalen,
maar in gedichtjes."
De Jong speelde altijd al piano.
„Vanaf mijn zevende. Ik heb
toen een halfjaar les gehad. Dat
vond mijn vader wel nuttig. Na
zes maanden kon ik nog geen
noot lezen. Zo'n notenbalk zei
me helemaal niets, was gewoon
abacadabra voor me. Maar het
spelen vond ik wel leuk. Daar
ben ik mee doorgegaan. Alles
uit mijn hoofd. Melodietjes zelf
verzinnen en als ze na veel sleu
telen goed waren, nam ik de
muziek op. Een andere pent de
noten meteen op, ik zet ze op
band."
De overstap om zijn teksten van
muziek te voorzien, was dan
ook snel gemaakt. „Soms nam
ik een melodie die ik al had. Of
ik verzon er één." Het 'nieuws'
dat De Jong muziek maakte met
diabetes als thema deed als een
lopend vuurtje de ronde. Ook
de theatergroep 'Ah, jakkes', die
al jarenlang voorstellingen voor
diabetici geeft, hoorde van zijn
liedjes. De leden van die groep
vroegen hem mee op te treden.
Al snel reisde De Jong door Ne
derland om voorstellingen te
geven. „Van Roosendaal tot
Groningen", zegt hij. „We had
den het er best druk mee.
Meestal traden we op tijdens
middagen die ziekenhuizen
hadden georganiseerd." Maar
hij ging ook 'solo'. „Zonder de
theatergroep zong ik mijn lied
jes op gezinsweekenden in con
grescentra."
Daar kreeg hij de meeste reac
ties. Van ouders die vonden dat
zijn teksten zo pakkend waren.
Uit hun hart gegrepen. De Jong:
„Ze verbaasden zich erover dat
ik hun gevoelens zo goed ver
woordde. Zonder dat ik zelf dia
beet ben, of kinderen met dia
betes heb. Ik heb me zelf ook
vaak afgevraagd hoe dat nou
kan. Maar ik weet het antwoord
niet."
Van het één kwam het ander.
De Diabeten Jeugd Club deed
De Jong een aanbod om zijn
liedjes op CD te zetten. Hoewel
hij dat wel snel vond gaan.
stemde hij toe. De Leidse Mu
ziekschool stelde een koor sa
men van zestig kinderen met
diabetes, uit het hele land. 1 let
Party Orkest Octaaf uit Alphen
aan de Rijn verzorgde de muzi
kale ondersteuning bij De Jongs
pianospel.
De muziek werd in één keer op
genomen. Studio achttien van
het Academisch Ziekenhuis Lei
den stond van half tien 's och
tends tot half drie 's nachts in
het teken van 'De Hoogste Tijd'.
De long: „Soms moest iets wel
eens over. En na een paar uur
kon je wel aan de kinderen mer
ken dat ze moe waren. Of een
Pieter de
Jong ach
ter zijn
piano.
„In het
spelen
kan ik al
les kwijt.
Een ander
neemt
een aspi
rine of
loopt
hard om
te ont
spannen,
ik ga op
mijn
krukje
zitten."
FOTO
BENDE
BRUYN
Reacties en suggesties voor
"Gesprek von de Dog"
Telefoon 071-356444
of
Postbus 54,2300 AB
te Leiden
Bruikbare tips worden
beloond met een cadeaubon
van 25 gulden.
Modelbouw
voor
jonge vliegers
Voor vliegers in-dc dop
biedt de leidse modelvlieg
club LLC nu de mogelijkheid
om gezamelijk of onder be-
geleiding modellen te bou
wen. De club komt wekelijks
op zaterdagochtend bijeen
van 09.00 lot 12.00 uur op
het UVS-terrein aan de
Oegstgeesterweg. Wie twaalf
jaar is of ouder kan eens een
kijkje komen nemen of even -
tueel lid worden.
De Leidsche Luchtvaart Club
bestaat al sinds 1936 en is
aangesloten bij de Koninklij
ke Nederlandse Vereniging
voor de Luchtvaart. De LLC
telt meer dan 100 leden. Het
doel van de vereniging is om
kennis en ervaring op het ge
bied van modelbouw over te
brengen.
Clubavonden van de LLC
worden gehouden op
woensdag van 19.30 tot
22.30 uur. Inlichtingen bij
Kolf Ro/Jer 071 -762740.
Luiers voor paarden, je moet
er maar op komen. Welnu,
J het schijnt een rage te wor
den. Die is overgewaaid uit
België, om precies te zijn uit
de fraaie stad Brugge. Eige
naren die met hun beestje
I; het centrum willen betreden,
r dienen hun trouwe viervoe-
ter(s) een soort 'poepzak' om
I te hangen. Dit om te voorko-
j men dat uitwerpselen op
1^ straat belanden. In Apel
doorn loopt het eveneens de
'spuigaten' met die paarden.
Hoe zit dat in Leiden? Waar
men weliswaar geen bereden
J politie meer kent en er in
steeds mindere mate brui-
loftsstoeten met rijtuigen
worden gesignaleerd, maar
welke stad natuurlijk nog al
tijd zijn jaarlijkse 3 oktober
feest viert. Met veel paarden.
Wat heet, met heel veel paar
den. En die dus, aan het eind
van de rit, dan ook met een
berg paardevijgen blijft zit-
J ten.
I Directeur Pedro Peters van
I de Dienst Milieu en Beheer -
I waaronder de gemeenterei-
I niging resorteert - vraagt
I zich in eerste instantie af of
het hier gaat om een katoe-
nen dan wel een papieren
luier. „Maar", vervolgt hij
dan serieus, „dit is natuurlijk
I wel typisch Nederlands om
I hier een complete regelge
ving aan te willen verbinden.
Aan zo'n ondergeschikt pro
bleem." Veel eerder is hij be
nieuwd of er, in het verleng
de hiervan, al is nagedacht
over een oplossing voor wat
hij echt een probleem vindt,
namelijk de hondepoep.
Heeft Apeldoorn, Brugge of
wat voor gemeente dan ook
daar een adequate oplossing
voor, dan houdt Peters zich
aanbevolen. „Want daar zit
ten we in een stad als Leiden
natuurlijk wel met z'n allen
mee."
AD VAN KAAM
Aan hoefijzervormige bars
of aan leestafels. Overal
zie je ze zitten. De
stamgasten. Ze behoren
bij het meubilair van café
of kroeg. Meestal hebben
ze hun vaste stek, nooit
hoeven ze te bestellen,
want de kastelein kent het
recept. Als ze doodgaan,
durft een tijdlang
niemand op hun plaats te
gaan zitten. Alsof ze er
nog zijn.
In de rubriek De Stamgast
vertelt de vaste klant over
zijn geliefde etablissement
hier in de regio. In
aflevering 5 aandacht
voor café 't Wachtje in
Katwijk, een knusse
uitspanning in de
Tulpstraat. Piet Bastiaan
rijdt er elke dag heen om
te kaarten en koffie te
drinken. Dat doet hij al
ruim 25 jaar. Vanuit zijn
woonplaats Leiden.
Er staan wat stoelen, tafels en
barkrukken in café 't Wachtje.
En ook Piet Bastiaan behoort
inmiddels zo'n beetje tot het
meubilair van de kroeg. „Kom
ik hier laatst op mijn verjaardag,
kon ik m'n ogen toch niet gelo
ven. Hadden ze het hoekje ver
sierd waar ik altijd zit. Daar aan
de tafel, bij het raam."
Een ideetje van zijn maten, en
van kroegbaas Hans Wouters en
registreerd als commissionair.
Ik werkte op provisie voor aller
lei firma's. Onder het motto no
cure, no pay. Als ik niets ver
kocht, verdiende ik ook niets.
Katwijk was een van mijn beste
afzetgebieden. Zo kwam ik af en
toe in 't Wachtje terecht. Ze wa
ren er zo gastvrij. En ik zei het
al: ik was natuurlijk een van de
stam."
Bastiaan kwam er destijds met
name in de avonduren, na
werktijd. „Maar daar hoef ik nu
niet meer aan te denken. Dat
kan ik mijn vrouw niet meer
aandoen. Nu ga ik dus 's och
tends tot een uur of twaalf. Mijn
vrouw zegt soms: joh, wat moet
je toch vroeg weg. Dan zeg ik:
joh, wat mot ik zo laat nog hier.
Nou ja, ik doe het in elk geval
nu rustig aan. Beetje koffie drin
ken, een kaartje leggen. Nee,
geen alcohol meer. Ik ben hier
met de auto."
Vroeger was dat wel anders, al
was Bastiaan ook toen geen
overdreven drinker. Maar uit
die tijd stammen in elk geval
wel de meeste vrolijke voorval
len. Zoals die keer dat een klein
mannetje aan de bar zes borrel
tjes achteroversloeg in plaats
van de gebruikelijke twee, of
drie. Het kereltje werd misselijk
en moest overgeven in de ruim
te ernaast. Voor twee kamper
plantjes wilde een van de gasten
de troep wel opruimen voor de
kroegbaas Wouters. De gast liet
triomfantelijk de dweil met
troep zien aan Wouters. „En
toen ging Hans over zijn nek."
Maar ook 's ochtends valt er
nog wel eens wat te beleven.
„Komen hier ineens een stel
matrozen binnen. Zestien pils
hoor ik een van hen zeggen. Ik
draai me om en zeg: wie is er
hier goed voor zestien pik? Blijkt
het kroonprins Willem-Alexan
der te zijn. Zeg ik: O, die is er in
derdaad wel goed voor. Nou, hij
reageerde heel gewoon hoor. Zo
hoort het ook.
De klanten in 't Wachtje hou
den immers van mensen die ge
woon doen. „Precies", zegt Bas
tiaan en loopt naar de tafel aan
het raam. Daar zitten zijn vrien
den al te wachten met de kaar
ten. Zo gaat dat daar al jaren.
Leidenaar Piet Bastiaan in zijn Katwijkse stamcafé 't Wachtje. Voormalig halte van de Blauwe Tram.
r% r» i FOTO DICK HOCEWONINC
riet Bastiaan hoort bij het interieur
zoon John Duidelijker kan het
toch niet? Bastiaan, 73 jaar,
hoort bij 't Wachtje. Erg logisch
lijkt dat op het eerste gezicht
niet. „Want ik woon in de Drift
straat in Leiden. In de Kooi.
Maar ik ben een Katwijker hoor.
Ik ben er geboren. Ja, en dan
hoor je voor altijd bij dezelfde
stam. Ook al woon ik nu in Lei
den. Toen ik nog klein was, zijn
we daarnaartoe verhuisd. Mijn
vader kon daar een baan krij
gen. En ik ben er ook maar ge
bleven."
Op zijn vele tochten door de re
gio, tijdens zijn werkzame le
ven, rolde 't Wachtje er uitein
delijk uit als zijn favoriete pleis
terplaats. „Ik voel me hier thuis.
Dat is het gewoon." Het café
heeft van binnen dan ook veel
weg van een huiskamer.
Kortom, het is een echte bruine
kroeg, „Dat heeft me altijd al
aangesproken. De sfeer die erbij
hoort. De mensen hier zijn ge
zellig. Ie kent dat wel: beetje ou
wehoeren. beetje kaarten. En
nooit narigheid hier hè. Ieder
een is hier welkom. Iemand die
hier voor het eerst komt, wordt
echt niet weggekeken. Krijgt
geen nare opmerkingen naar
zijn hoofd."
Dat neemt niet weg dat er toch
sprake is van een harde kern
van bezoekers, de echte stam
gasten. „Je bouwt toch een
vriendenkring op na verloop
van tijd. Als iemand twee dagen
achtereen niet komt, vraagt ie
dereen aan elkaar wat er aan de
hand is."
Zo houdt Bastiaan het al meer
dan 25 jaar uit in het etablisse
ment. Dat overigens een opval
lende geschiedenis heeft, meldt
eigenaar Hans Wouters. Voor
heen zat de kroeg in de Rijn
straat. „Tot 1954. Toen moest
het weg omdat er een postkan
toor kwam. Mijn vader had het
gebouwtje in 1945 gekocht van
de trammaatschappij. Tot die
tijd was het ook een wachtlok-
kaal geweest. Voor de Blauwe
Tram, tussen Leiden en Kat
wijk."
De Blauwe Tram, die kan Basti
aan zich ook nog goed herinne
ren, ook al kwam hij toen zelf
nog niet in 't Wachtje. „Met die
tram ging ik als kind naar Kat
wijk. Maar ik had toen natuur
lijk nog geen reden om bij 't
Wachtje uit te stappen hè. Dat
deed ik pas in de Tramstraat."
De kroeg kwam pas op latere
leeftijd in beeld, zoals gezegd
tijdens zijn werkzame leven. „In
het handelsregister stond ik ge-
