I 111
VPRO handhaaft eigenzinnige
opzet van jeugdprogramma's
Rtv show
Geloof, hoop en liefde essentie
bestaan Marie-Cécile Moerdijk
'Er klopt hier iets niet Harry'
gesprok^
Robert Long stopt met 'Tien voor Taal'
MAANDAG 24 OKTOBER 1994
Marie-Cécile Moerdijk: „Er zijn mensen die het een schande vinden dat mijn CD's niet in de platenzaak lig
gen, maar ik heb er vrede mee." foto cpd
Als Marie-Cécile
Moerdijk geen gas
ten ontvangt in haar
theatertje aan huis, zet ze zich
in voor een goed doel. Tenmin
ste: als ze geen gedichten, geen
aforismen schrijft of de tekst bij
Moussorgski's Kinderkamer in
het Nederlands vertaalt. Of als
ze niet praat, maar welbe
schouwd komt dat zelden voor.
Naar eigen zeggen weet ze
zich in 23 talen verstaanbaar
maken. En ze heeft niet minder
dan 4000 liedjes in haar hoofd
zitten: het repertoire waaruit ze
put als in haar theatertje hon
derden gasten aanschuiven.
Met bussen komen ze. Huis
vrouwen uit Eindhoven, platte
landsvrouwen uit Breda, inge
nieurs van het kan niet schelen
waar, zakenlui, artsen en vele
gepensioneerden hun weg al
gevonden naar De Schater.
Ze pakt uit met elk optreden
en al doende pakt ze alle aan
wezigen in. Mensen mogen vra
gen stellen tijdens de semi-con
ferences, die ze houdt tussen
haar liederen en de citaten uit
haar boeken door. En telkens
wordt die ene vraag gesteld:
'Hoe lang bent u nu in Neder
land?' En Marie-Cécile vertelt:
„Ik ben in 1960 naar Nederland
gekomen."
Eigenlijk bedoelt ze: terugge
komen. Want ze is geboren in
Zeeuws-Vlaanderen, maar
bracht haar hele schooltijd in
België door. En onvermijdelijk
komen dan de verhalen los over
de reizen die ze zeven jaar lang
maakte in het kader van haar
etno-musicologische studie
naar Oost-Europa, Lapland,
Noord-Afrika, de Indianen van
Zuid-Amerika, naar West-Indië
en het Midden-Oosten.
Gaandeweg de voorstelling be
steedt ze eveneens aandacht
aan haar recent verschenen
boek met gedichten, De Fiere
Fluiter. En ook wijst Moerdijk
op haar boek met aforismen
Mijn hart is warm dat toe is aan
z'n negende druk. En passant
laat Marie-Cécile zonder gêne
weten dat de boeken na afloop
van de voorstelling te koop zijn.
Spreekt hier een zakenvrouw,
die elke gelegenheid te baat
neemt binnen de kortste keren
binnen te zijn? Maar nee,
meteen verduidelijkt ze dat de
opbrengst is bestemd voor de
Stichting SOHO, de afkorting
van Sociale Hond.
Steun en toeverlaat
Het blijkt te gaan om een niet
gesubsidieerde stichting die
zich bezighoudt met het oplei
den van honden tot steun en
toeverlaat van lichamelijk ge
handicapten. Zodat die, bij
voorbeeld, zelfstandig kunnen
wonen en minder afhankelijk
zijn van anderen. De oproep
vindt weerklank: de boeken
gaan na afloop van de voorstel
ling bij tientallen over de toon
bank.
Nadat de bezoekers huns
weegs zijn gegaan, is het voor
haar de hoogste tijd om even
diep adem te halen. Per slot van
rekening staat ze, zoals elke
dag, al sinds vijf uur op de be
nen.
Geloof, hoop en liefde: hèt
thema aan de lunchtafel. Marie-
Cécile Moerdijk kent ook zó
veel mensen en ze heeft ook zó
veel meegemaakt... „Ik weet
nog wel dat mijn vader vroeg
wat ik later wilde worden. Ik
antwoordde: 'Iets met mensen'.
En inderdaad, ik drijf op het
contact met mensen."
Over geloof gesproken: laatst
onderhield Marie-Cécile zich
met Henk Binnendijk van de
EO. „Hij vroeg me: 'Geloof je
iets?' En ik zei: 'Ik hoop'. Toen
zei hij: 'Da's makkelijk.' Maar ik
zei: 'Hopen doe je ondanks...' Je
kunt toch ook niet anders als
mens. Want zeker weten doe je
het niet eri als je zegt dat je het
zeker weet, geloof je niet meer:
die twee dingen zijn onverenig
baar."
Persoonlijk leed
De liefde komt ook aan bod. Na
drie echtgenoten weet ze daar
over mee te praten, 's Morgens
tijdens de voorstelling had ze
nog geroepen: „Ik heb drie
mannen gehad. Ze zijn allemaal
dood, hoor. Dus dat jullie niet
denken: 'Haha: Dallas."
Het klinkt uitbundig, maar in
wezen camoufleert Moerdijk
met een opmerking als deze al
het persoonlijke leed dat ze in
haar leven heeft moeten ver
werken. „Iemand zei eens: 'U
heeft zo veel meegemaakt en u
bent zo vrolijk.' Ik heb toen ge
antwoord: 'Juist daarom.' Het
zal ook wel een kwestie van ge
nen en chromosomen zijn.
Maar juist als je veel verdriet
hebt, ga je steeds meer aan het
leven hangen."
„Daarom ben ik zo blij dat
mensen wagen of ze naar me
mogen komen, dat ze m'n ge
dichten lezen en m'n CD's ko
pen. 't Is toch eigenlijk een
wonder: ik heb geen manager,
ik heb geen contract met een
platenmaatschappij, m'n CD's
breng ik in eigen beheer uit, ze
zijn ook niet in de platenzaak te
koop. Er zijn mensen die dat
een schande vinden, maar ik
heb er vrede mee. Ik treed niet
meer op in het land, kan dat fy
siek niet meer opbrengen. Ik
ben al lang blij dat mensen nog
naar mij toe komen."
Derrick: twintig jaar in moordzaken
lil I Nieuw
I I voor c
Discu
Prese
Extra
Jeugt
Cabaretier kinde
f Jansen en on^e
Tinga in VA1 Prate
Magazine: "•ose
„Het ergst Amai
den we tall rie- 1
presentators die niet ecl mari
Ursul de Geer is de repres sean
van deze school. Ursuui ma0
echt ver-schrik-ke-lijk. H )fan 1
ge dat de man doet, is ^ops
waar hij likken kan. Uiteii J^aa
is hij alleen geïnteresse
zichzelf." ^et
Wie
Adriaan van Dis in Hui wee
„Ik ben een verwond ki p°°r
verwonde ouders ge a
Schaamte is de rode dr; ™er
mijn leven. Ik schaamc ^en.
voor mijn vader,ik sch;
mij tegenover vrouwen... y30
mijn grote strijd. Ik wil r J\a 1
die schaamte en ik wi
spoor achterlaten, iets [|e-
zien, op mijn borst rami ber
Tarzan!" wec
Adriaan van Dis: „Ik wil iets
zien, op mijn borst rammeier J
Tarzan!. foto a
g<
idem: 12 NI
„Roepen en tieren doe i R
ik niet meer naar mijn geil b
Bij mijn eerste geliefde de vi
dat wel. Dan gooide ik ir si
klap de hele vaat op de vloH J'
ik smeet haar een volleJ6 E
achterna. Maar verder is
agressiehouding slecht
geld: ik reageer het voor;
mezelf af. Zelfbestraffing. LtV
huis verkopen. Of de hond
doen van wie je het nu
houdt. Ik denk dat ik bangAND,
om de demonen in mij wiomad
lijk los te laten." dr?"
1 nakt
Fotomodel en zangeres ^23
mi Campbell in Veronica: ugbv
„Ik heb eergisteren voorini
eerst voor een groot publief11 en
getreden. Normaal ben ikL
zo snel zenuwachtig, majjjSCh
keer wel. Het was een coiWat
heeft me ontzettend gehof
Ze heeft van tevoren sameifoof
me gebeden. Dat was zo fajer Gi
tisch!" Jerer
;mer
Ron Brandsteder in Stor^^'
„Een tijdje geen televisie,i<je v
ben ik wel aan toe. Ik benirte g
van plan te stoppen, maar Jrte r
toe heb ik er een beetje gelerla
van om overal op straat |,eug
kend te worden. Het is gerii
schiën wel beter om mijnhist
zicht een tijdje niet meer ojfde
scherm te laten zien, denk ïh^
zulke momenten wel eens.")ustr
droc
Gebedsmedium Jomandher
Weekend: an d
„Ik had me verloofd meörtf®
ex-patiënt van me. Hij z^ph
een rolstoel. Ik voelde jgen
enorm tot hem aangetrolu..
en ik ontdekte al snel dat ii.
vorige levens veel met her Li
maken heb gehad. Toen is
een keer mijn vader geweest
in andere levens ben ik zftAI
twee keer met hem getro^drj
geweest." ge
Presentatrice Debby Pe|ed(
inVARATV-Magazine: ge
„Het programma 'SpoorlStsi;
is altijd live geweest. Veel nr
sen denken dat we het van t^'la
ren opnemen, omdat hetj^
nogal strak uitziet. Ik heb L. j
nachtmerries dat ik denk dajrke
gasten onderuit zullen ^rdt
door de emoties, dat ze litsl
goed worden of helemaal L
meer kunnen praten. Of vaiL|
trapvallen." }ek
[Je
Acteur Marlon Brando in|an
norama: L'
„Ik hield van mijn vader ef
haatte hem. Hij was btei
bulldog. Hij was heel st<D)
angstaanjagend, stil, mokkoMf
Hij zoop. Hij sloeg me of hij r'j
geerde me. Ik was naar qim
vernoemd, maar niets daèc
deed kon hem iets schelen, tt
zij het hem niet beviel. Hij vdB'1
het heerlijk mij te £rk
vertellen dat ik ner
gens goed voor was.
Hij was alleen lief
voor zijn honden."
HILVERSUM GPD
'Het ziet ernaar uit dat we voorop gaan lopen in omroepland'
HILVERSUM GPD
Met de komst van
RTL's Telekidsen
het commerciële
station KinderNet heeft de
jeugdprogrammering van de
VPRO op de zondagochtend er
heel wat concurrentie bijgekre-
gen. Toch blijft de VPRO dezelf
de, eigenzinnige koers varen die
jaren geleden werd uitgestip
peld. „Ons uitgangspunt is het
brengen van originele en kwali
tatieve jeugdprogramma's,
zoals de dit jaar onder meer 'De
man met de hoed' en 'Stetsers",
aldus eindredacteur Danielle
Lunenborg. „Naast patat en te
levisie moeten kinderen de kans
hebben om kennis te maken
met andere maaltijden."
Voor het nieuwe seizoen van
het jeugdblok Villa Achtenverk
heeft de VPRO maar liefst 23
zelf-geproduceerde series op
stapel staan. Lunenborg: „We
zijn er trots op dat we zoveel ei
gen produkties hebben. Ko
mende winter is bijna 95 pro
cent van de jeugdprodukties in
eigen huis gemaakt. Onlangs
sprak staatssecretaris Nuis (me
dia, cultuur) de wens uit dat de
omroepen meer oog krijgen
voor de kwaliteit van de pro
gramma's. De VPRO heeft daar
steeds oog voor gehad, maar ie
dereen zei altijd: 'ach, laat die
mensen van de VPRO maar...'.
Het ziet ernaar uit dat we voor
op gaan lopen in omroepland,
en daar ben ik blij mee."
In veel van de programma's
die de komende wintermaan
den in Villa Achterwerk te zien
zijn, staat de belevingswereld
van kinderen centraal. In De zes
van groep acht volgen we een
aantal kinderen vanaf het mo
ment van het maken van de be
slissende CITO-toets tot en met
het kerstrapport op de nieuwe
middelbare school. Op naar de
top is een zesdelige documen
taire-serie waarin vier kinderen
van elf een jaar lang door de ca
mera worden gevolgd op hun
weg om beroemd te worden.
Samenstelster Wilma Ligthart
filmde Roos, Anahi, Joeri en Pe
ter, die respectievelijk dromen
van een carrière als actrice, vio
liste, voetballer en zanger.
In de zesdelige serie Mijji va
der is politie praten kinderen
over het beroep dat hun vader
of moeder uitoefent, en de in
vloed daarvan op het leven van
het kind. Zo komen er kinderen
aan het woord wiens vader poli
tieagent is, boer, piloot, dans
schoolhouder, en een kind die
een fotografe als moeder heeft.
De dochter van Robert ten
Brink, presentator van All you
need is love, vertelt over de
voor- en nadelen van een be
roemde vader.
De tweedelige film Guinee-
Bissau laat het leven van kinde
ren in het Afrikaanse land zien.
De VPRO heeft ook een reality-
soap op het programma staan.
In Good times, bad times draait
het om meisjes van dertien.
Music from da Lowlands zet
kinderbands in de schijnwerper.
Purno
De omroep kreeg de afgelopen
tijd erg veel post van kinderen
die vroegen om voortzetting
van het programma Purno de
Purno. Het volledig op een Ami
ga-computer gemaakte anima
tiefilmpje over het ventje in het
paarse schaatspakje is 'ontzet
tend populair', vertelt Lunen
borg. In de nieuwe reeks staat
elke aflevering op zich. „Het
voordeel van afgeronde afleve
ringen is dat je niet de hele serie
moet bekijken om het verhaal te
kunnen volgen", aldus de ma
kers Hans Wessels, Michael Bas
en Marcus Vlaar. „Bovendien
heb je meer -ruimte om stijl
breuk te plegen en bepaalde
thema's grondiger uit te die
pen."
Behalve de NOS, die Sesam
straat uitzendt, is de VPRO de
enige omroep die nog kleuter
programma's op het scherm
brengt. Verhalen van de boze
heks is een bewerking van een
kleuterboek, dat is gevisuali
seerd in een schimmenspel.
Ook nieuw is het magazine Ot
en Bilotte, de opvolger van Dag
meneer de Koekepeer, over een
duo dat in een wankel huisje
woont. Het programma is een
soort collage van korte filmpjes
waarin Ot en Bilotte als presen
tatoren fungeren. Een aantal
van die filmpjes is vervaardigd
door kunstacademie-studenten,
andere werden aangekocht.
Lunenborg: „Er worden veel
van die hele korte kinderfilm
pjes gemaakt, maar in de nor
male programmering zijn die
meestal niet te gebruiken. Ot en
Bilotte is een prachtig raam
werk waarin ze wel goed tot
hun recht komen."
Robert Long presenteert nog één serie afleveringen van het televisieprogramma Tien voor Taal en houdt er daarna mee op. Dit heeft hij
de VARA laten weten. Het programma dat in samenwerking met de BRTN tot stand komt, draait nu vijf seizoenen. De laatste acht afleve
ringen met Robert Long wordén in december van dit jaar opgenomen en volgend voorjaar uitgezonden.
Volgens een woordvoerster van de VARA heeft Long zelf te kennen gegeven ermee te willen stoppen. „Robert Long presenteert het pro
gramma al vrij lang. Het is intensief werken. Wij hadden nog graag met hem doorgegaan, maar hij heeft het druk met een aantal andere
bezigheden. Zo maakt hij voor de VARA in 1995 nog een liedjesprogramma."
Een opvolger voor Long is nog niet gevonden. Naar verluidt zouden Goedele Liekens en Ivo de Wijs kandidaten zijn, maar volgens de
VARA is daarover nog niets te melden.
'De man met de hoed', was dit jaar één van de originele en kwalitatieve jeugdprogramma's van de VPRO. Het komende seizoen gaat
de omroep, met ruim twintig zelf-geproduceerde series, op dezelfde voet verder. foto archief
Robert Long stopt weliswaar met 'Tien voor Taal', maar maakt voor de VARA volgend jaar nog een liedjesprogramma.
MAINZ INGE TREICHEL/AP
De populaire televisie
serie Derrick is een lan
ger leven beschoren
dan welk TV-produkt
van Duitse makelij ook.
Op 20 oktober 1974
werd de eerste afleve
ring Waldweg uitgezon
den. Als alles meezit
wordt in augustus vol
gend jaar de 250-ste af
levering uitgezonden.
Ook die episode is
geschreven door Her-
bert Reinecker, die op
24 december 80 wordt.
Horst Tappert, die Der
rick speelt, is trouwens
ook al aardig op jaren
geraakt. Hij is inmid
dels 71 jaar.
Zijn leeftijd ten spijt
heeft Tappert meer dan
eens gezegd door te
zullen gaan met de se
rie. Ook Fritz Wepper,
die al een kwart eeuw
gestalte geeft aan zijn
assistent Harry Klein,
maakt geen aanstalten
naar een andere betrek
king om te zien.
De geestelijke vaders
van Derrick, auteur Rei
necker en producent
Helmut Ringelmann, werken nog langer samen:
in 1963 leverde Reinecker Ringelmann een afleve
ring voor de spionageserie Die 5. Kolonne.
In z'n eentje tekende Reinecker voor de ZDF-
serie Der Kommissar, waarin Harry Klein zijn de
buut maakte. Na de eerste aflevering Töter Herr
im Regen, die in januari 1969 werd uitgezonden,
volgden nog 97 andere. In januari 1976 viel het
doek voor commissaris Keiler (Erik Ode), zijn vier
inmiddels volgroeide leerlingen en zijn secreta
resse Rehbeinchen.
Al in 1971 stelde Ringelmann het ZDF voor uit
te kijken naar een opvolger van Der Kommissar.
Terloops zei Ringelmanri wel in staat te zijn het
profiel van een nieuwe commissaris op papier te
kunnen zetten. Als werktitel werd voor de serie de
naam Das Revier gebruikt, maar op 27 juli 1973
werd definitief gekozen voor Derrick gekozen.
Oberinspektor Stephan Derrick, die ook in het
Guinness Book of Records te vinden is, heeft on
dertussen al zo'n 240 moorden opgelost. In de se
rie is het „waarom" belangrijker dan de klassieke
vraag „wie heeft het
Derrick en zijn assistent Harry Klein blijven voorlopig
nog druk in de weer met het oplossen van misdaden.
foto archief
De moordenaars, niet
zelden van goede
komaf, komen tot hun
daad uit pure heb
zucht, jaloezie of
wraak. De consequen
ties aanvaarden ze
niet; ze willen niet
naar de gevangenis.
Het zwijgen na de
moord en het verber
gen of ontkennen van
de daad lijkt Derrick
de daders het meest
kwalijk te nemen; te
gelijk vormt dat de
grootste uitdaging
voor de inspecteur.
Het lukt Derrick altijd
om zelfs de ingewik
keldste zaken op te
lossen. Ook al heeft de
dader het meest on
doorgrondelijke po
kerface ter wereld,
Derrick herkent hem
met een zekerheid die
bij tijd en wijle op hel
derziendheid lijkt.
Om de dader met be
wijzen te kunnen con
fronteren en tot een
bekentenis te bren
gen, moet die aan het
spreken gebracht
worden. Hoe Derrick aan zijn rijke mensenkennis
komt, wordt niet helemaal duidelijk. Een privé-le-
ven heeft de inspecteur niet.
Bij een biertje aan de bar wordt naar de kem
van de zaak gezocht: „Er klopt hier iets niet, Har
ry", zegt Derrick steevast. „Wat vind jij ervan
Stephan?", vraagt Harry regelmatig aan zijn baas.
„Ik denk dat hier zeker iets niet klopt."
De piekerende inspecteur, die begin deze
maand in Nederland met de publieksprijs de Zil
veren Tulp werd onderscheiden, is ondertussen
een wereldster. De serie wordt in 101 landen uit
gezonden. In Zuid-Afrika, de VS, China, Canada,
Australië. Japan, Zuid-Korea, Rusland en de
meeste Europese landen is Derrick een bekende
figuur. In Noorwegen, waar Tappert een tweede
huis heeft, is Derrick zo vanzelfsprekend dat de
schrijver Jostein Gaarder in zijn bestseller de We
reld van Sofie een persoon zonder uitleg kan laten
zeggen: „Laten wij een pizza uit de vriezer halen
en naar Derrick kijken."
