'Wij versnellen de romantiek'
Samen goed voor 240 jaar..
Het Gesprek van de Dag
Pompoenen gelijk skippyballen
Barendse succesvol
met pentekeningen
Verzamelen
in
Voorschoten
VRIJDAG 7 OKTOBER 1994
'Pro-Datevoor een avondje stappen
De reusachtige pompoenen van Annetje Ottow en Philip Backx. Zo
In de volkstuin van Annetje en Philip is het een grote rotzooi. On
kruid verdringt ruimschoots de met opzet gekweekte gewassen.
De verf op hun kas is afgebladderd en een kwart van het landje is
helemaal nog niet ontgonnen. De heg kan ook een snoeibeurt ge
bruiken, maar toch, toch is hun tuin momenteel de trots van
volkstuin- vereniging Cronesteyn. Tussen de troep liggen name
lijk twee reuzepompoenen. Met een omtrek waar je U tegen zegt.
En zo kunnen de andere tuinders toch nog iets positiefs zeggen
over de tuinierskunsten van dit tweetal.
Annetje Ottow en Philip Backx staan zelf ook versteld van hun
prestatie. „Het is wel lachen eigenlijk," zegt Backx. „We kregen de
zaadjes ooit van onze buurman Willem. Ik wist nog wel dat we ze
in een hoekje hadden gegooid, maar was die dingen daarna totaal
vergeten. Na een paar maanden zag ik.tussen allemaal andere
planten opeens de pompoenen opkomen. Toen ben ik ze maar
gaan verzorgen ook. Te tillen wafen ze intussen al niet meer.
De twee lijken laks, maar zijn het niet. Ze hebben alleen weinig
tijd en nog niet zo veel kennis van tuinieren. Het afgelopen jaar
zijn ze pas begonnen in Cronesteyn. Ze rommelen meestal maar
wat aan, zij het wel erg enthousiast. Overbuurman Wolting, een
kenner, erkent dit. „Soms is het echt een drama om te zien hoe
hun tuin er bij ligt. Ze moeten nog veel leren. Vooral met snoeien
hebben ze problemen. Al die mooie planten die al naar de vernie
ling zijn, zonde is het."
De oud-tuinpadvertegenwoordiger-verantwoordelijk namens
Cronesteyn voor de tuintjes aan zijn pad - noemt het formaat van
als een skippybal.
FOTO HENK BOUWMAN
de pompoenen in deze omgeving een unicum. „Ik begrijp niet
hoe ze het voor elkaar gekregen hebben. Iedereen doet de groot
ste moeite om een dertig kilo zware pompoen te kweken; zij doen
niks en hebben er twee van in de tuin liggen. En dat midden in
die rommel." Zijn eigen tuin is een toonbeeld van netheid.
De 22-jarige rechten-student Backx vindt het allemaal wel best in
zijn tuintje. De derdejaars („ik heb gewoon weinig tijd door mijn
studie") houdt niet van alles keurig netjes. Hij heeft het liever na
tuurlijken vindt al dat geschoffel niet nodig. Toch denken hij en
Annetje wel degelijk na over hun tuin. Advocate Annetje heeft
zelfs een tekening gemaakt met een heuse indeling erop van wat
er volgend jaar moet komen te staan.
„We gaan ons leven wel beteren, hoor. Als ik straks klaar ben met
mijn werk in Brussel heb ik ook meer tijd om alles te onderhou
den. Het hoeft allemaal niet zo mooi, ik ben tevreden als we wat
groente kunnen kweken. Dat zal, denk ik, een enorme kick geven,
als je thuis komt met je eigen boontjes."
Tekenend voor de instelling van deze amateur-kwekers is dat ze
hun kampioenspompoenen niet zullen verkopen of bewaren.
„We koken er soep van en serveren die in kommen die we van de
schil maken. Daar gaan we dan mooi met onze twee families van
eten."
Pech voor de aanpalende tuinders aan het pad. Heeft het duo ein
delijk iets aardigs gekweekt, halen ze het prompt weg.
TIM KORENHOFP
Op alle bankjes in alle parken
van Nederland liggen de dikke
krokodilletranen van de herfst.
De harten die in het hout zijn
gekerfd beginnen te rotten. Ga
daar maar eens op de liefde van
je leven zitten wachten. Dan
heb je zo een blaasonsteking.
Maar dep uw tranen, dames en
heren. Er is een comfortabeler
manier om aan een 'lover' of
gewoon een goeie vriend of
vriendin te komen. En wel via
de in Leiden gevestigde organi
satie Pro-Date, dat, zoals de fol
der belooft, 'voor jouw sponta
ne uitstapjes snel en trefzeker
een partner verzorgt'.
Als je een avondje uit wilt maar
er niemand voorhanden is met
wie je dat kunt doen, kun je je
voor een 'date' laten inschrijven
bij Pro-Date. Dames hoeven
niks te betalen voor die inschrij
ving. Van heren wordt een tien
tje gevraagd. Dit om de man
vrouw-verhouding in het be
stand in evenwicht te houden.
Via de computer wordt dan in
het bestand gezocht naar ie
mand die een beetje bij je past.
Het klinkt allemaal prachtig.
Maar enige argwaan is geboden.
Zijn hier niet weer een paar lin
ke jongens bezig hun zakken te
vullen? Pierre van Mever, de di
recteur van Pro-Date, een snelle
twintiger met een Colgate-smile
van oor tot oor, geeft onmiddel
lijk toe dat hij dit bureau niet
voor de kat z'n viool heeft opge
zet. „Natuurlijk is er ook een za
kelijk en financieel aspect. Maar
het idee trekt me erg aan: ge
woon voor mensen een leuke
afspraak verzorgen. Een af
spraak die niet per se hoeft uit
te monden in een vaste relatie.
Wij zijn namelijk geen relatie
bureau. Het kan ook bij één
keer blijven."
„Kennelijk is er een markt voor
een bedrijf als het onze. We
hebben tijdens de 3 oktober
feesten met ons promotie-team
op de Beestenmarkt gestaan en
al meer dan 50 meisjes en vrou
wen kunnen inschrijven. En
dan gaat het echt niet alleen om
eenzame typjes, nee, het zijn
gewone, gezonde meiden en
vrouwen die wel eens iets span
nends willen meemaken. Wat
zegt u? Niet romantisch? Dat
ben ik niet met u eens. Er is wel
degelijk sprake van romantiek,
maar wij versnellen de zaak al
leen wat. Wij leiden de roman
tiek in banen."
Het 'promo-team' van Pro-Date bijeen. Op de achtergrond directeur Pierre van Mever.
FOTO HIELCO KUIPERS
„We schrijven de mensen in die
een afspraak willen. Ze krijgen
een vragenlijst voorgelegd
waarin wat wordt gevraagd over
hun opleiding, hun hobby's,
wat voor partner ze graag wil
len, noem maar op. Met behulp
van die lijst zoeken we een ge
schikt iemand uit. Ook regelen
we de plaats waar de afspraak
zal plaatsvinden. Achternamen
of telefoonnummers geven we
om redenen van privacy niet.
Wie een afspraak wil, moet dat
minimaal 48 uur van tevoren
opgeven, zodat wij de tijd heb
ben om een en ander te rege
len."
Onderaan de lijst staat dat de
persoon verklaart de gegevens
naar waarheid te hebben inge
vuld. Maar daarmee kan na
tuurlijk worden gesjoemeld?
„Dat is zo", zegt Van Mever,
„maar als je gewoon iemand er
gens ontmoet, weet je ook niet
meteen wat voor vlees je in de
kuip hebt. Als de persoon voor
wie we een afspraak hebben ge
regeld niets in de door ons ge
zochte partner ziet, kan hij of zij
dat meteen kenbaar maken."
Maar wat nu als er voor het sta
tion een onverzorgd, uit al zijn
openingen riekend, persoon
staat te wachten en degeen die
een afspraak met hem heeft
zich vol walging uit de voeten
maakt? Hoe maakt Pro-Date die
persoon dat dan duidelijk? „Dat
is een zaak van tact, natuurlijk.
Maar we gaan er vanuit dat ie
mand zich aan zijn afspraak
houdt. En dat zal ook wel ge
beuren, hoor, want het is im
mers vrijblijvend, foto's gebrui
ken we niet in ons systeem. Het
gaat in de liefde namelijk niet
alleen om de buitenkant van ie
mand. Dat speelt wel mee,
maar is niet het belangrijkste."
„Wat ons trouwens opviel, is
dat veel vrouwen er geen enkel
bezwaar tegen hadden om met
iemand uit een andere stad een
afspraakje te maken. Lekker een
avondje stappen in Arnhem of
zo. Ach, het moet allemaal erg
ongedwongen gaan. Gezellig
heid blijft voorop staan. Wat er
eventueel van zo'n afspraak
komt, ligt aan de mensen zelf.
Je moet het zo bekijken: je wilt
eens naar de film maar je weet
even niet met wie. Nou, dan
neem je contact met ons op."
Ja, zo gaat dat in onze moderne
tijd. De eenzame kan voor een
tientje een andere eenzame be
stellen. Cupido zendt zijn pijlen
tegenwoordig per computer.
CEES VAN HOORE
De Leidse actievoerder en oud
architect Koos Barendse doet
opnieuw van zich spreken. Het
is verrassend hoe fris en nieuw
zijn pentekeningen in Robijn-
zicht aandoen. 'Leiden binnen
en buiten' heet de tentoonstel
ling van 50 van in totaal 121
prenten, die nog enkele weken
in het verzorgingstehuis in de
Diamantbuurt te zien is. Toe
passelijke gereedschappen en
voorwerpen (zoals oude trein
kaartjes bij de prent van het sta
tion) van verzamelaar Jan
Boogerd omlijsten de expositie.
Vele historische - bekende en
minder bekende - gebouwen
zijn op papier te vinden. Het
kleinste bruggetje (Poppebrug),
het smalste woonhuis, het
kleinste café ('t Hoekje), maar
ook de beelden van Boerhaave,
Rembrandt, mangerie De Koe-
kop en interieurs van museum
zijn hier bijeengebracht. Voor
1,50 gulden kunnen er kopie-
en worden gekocht op karton.
„Er is met name vraag naar het
oude station dat net afgebroken
is." Ooit tekende hij al alle hui
zen van het Rapenburg. „Die
hangen daar bij kapper Phoe-
Barendse (69), sinds december
bewoner van Robijnzicht, blijft
nuchter onder alle huidige
drukte. Het tekenen gaat hem
makkelijk af. „Ik heb de aktes in
de avonduren gehaald. Geen
enkele moeite mee. Scherpe
ogen, geen bril nodig." De ten-
toonstellingsprenten zijn uit de
jaren 90-92. Nu maakt hij 'nog
eens in de twee, drie weken' een
tekening voor vrienden of be
kenden. „Dan schets ik even
wat. Straks gaan we weer naar
buiten."
Een favoriete tekening, daar
moet hij over denken. „De Ster-
rewacht, omdat ik zo lang bezig
ben geweest om toestemming
te krijgen daar in de koepel te
tekenen." Vaak belde de teke
naar ergens aan om een stoeltje
te krijgen. „Ik zit een uur en
werk het in een uur of een dag
uit. Ik heb alle hofjes, alle mu
sea gezien."
De directeur van Robijnzicht, D.
Iken, noemt de belangstelling
voor de tentoonstelling 'over
weldigend'. „De bedoeling is
juist dat we mensen van buiten
over de vloer krijgen."
Komend voorjaar worden de
overige pentekeningen van
Barendse in het verzorgingste
huis geëexposeerd.
Pentekeningen van Koos
Barendse. Tot 21 oktober in
verzorgingstehuis Robijnzicht.
Robijnhof 1 in Leiden.
EMIEL FANGMANN
Koos Barendse en zijn expositie in Robijnzicht.
FOTO HIELCO KUIPERS
Ze zijn negentig, zeventig, vijftig, dertig en Nee,
geen tien jaar, maar vier maanden oud. Samen goed
voor meer dan 240 jaar. Sinds mei dit jaar bestaat de
familie Holverda uit Leiden uit vijf generaties vrou
wen: Johanna Holverda, Johanna Bastiaan, nog
maals Johanna Bastiaan, Odilia Roffelsen en Roxan-
ne Roffelsen. 'Toevallig' ook nog eens allemaal eerst
geboren. Tamelijk uniek, toch wel.
Odilia Roffelsen heeft gebroken met de traditie van
,'eerste kind op je twintigste'. „Ik ben niet in de fout
gegaan om vroeg te trouwen en meteen kinderen te
krijgen. Eén moet de wijste zijn. Ik ben de uitzonde
ring op de regel", zegt ze lachend.
Haar kind naar familie vernoemen zag ze ook niet
zo zitten. „Dat deed je vroeger. Maar je gaat je kind
toch geen suffe naam als Piet of zo geven. Mijn man
en ik zijn gek op Engelse namen. Die klinken ge
woon mooier. Ik heb er een boekje op nageslagen en
het is Roxanne geworden. Zo'n Engelse naam kwam
niet echt als een verrassing. Iedereen zei al 'oh,
Roxanne, dat hadden we wel verwacht'. Als het jon
getje was geweest, had hij Roy geheten.
Van negentigjarige overovergrootmoeder tot vijftig
jarige oma, en natuurlijk de dertigjarige moeder, ze
zijn allemaal hardstikke trots op Roxanne, de jongste
telg uit de familie. En ze loopt ook al voor op de an
dere baby'tjes, zo weten ze. „Ze wil al steeds rechtop
staan. En mét rechte benen. Andere kindertjes doen
dat nog met o-benen. Ze zit ook al rechtop. Ik was
gisteren nog op het consultatiebureau. Ze waren
echt helemaal verbaasd. Niemand geeft haar vier
maanden", aldus de trotse moeder Odilia.
De familie heeft al zo'n twintig mensen foto's van
Roxanne moeten beloven. Odilia Roffelsen: „Zelfs de
kapperszaak wil haar aan de muur hebben. Maar
het is ook geen wonder hoor, dat iedereen met haar
wegloopt. Ze lacht altijd. Mijn man en ik hebben een
eigen slagerij en we nemen Roxanne mee naar de
zaak. De klanten zijn gek op haar. Na de geboorte
overstelpten ze ons met kaarten en cadeaüs. Onze
vleesrijder had zelfs speciaal voor haar een arm
bandje laten maken. We hebben pas verbouwd en
de winkel is helemaal aangepast voor de opvang van
Roxanne. Beter dan oppas of een crèche. Daar moet
je niet aan beginnen. Kinderen lopen dan gemakke
lijk allerlei ziekten op."
„Ja, wat dat betreft is er veel veranderd", verzucht
Odilia's oma, de zeventigjarige mevrouw J. Bastiaan.
„Dat stopt alles maar in een crèche. Ik heb mijn vijf
kinderen altijd zelf opgevoed. Ik vind toch al dat al
les nu anders is dan vroeger. Vooral die jeugd van
tegenwoordig, hè. Kijk nou naar mijn ouders. Zijn al
70 jaar getrouwd. Mijn man en ik al 51 jaar. Ik denk
niet dat die jongelui zo lang bij elkaar blijven als zij.
Kijk, wij waren blij met iets en bleven dat ook. Dat is
er nu beslist niet meer bij."
Haar man vult haar aan: „Ja, en dan lees ik in de
krant, dat jongeren van 14 jaar een vrouw van 57 's
nachts van haar tas beroven. Ik vraag me dan echt af
of die ouders dan niet ongerust zijn dat die kinderen
nog niet thuis zijn."
De familieband is hecht, maar toch lopen ze eikaars
deur niet plat. „We hebben zo allemaal onze eigen
bezigheden", aldus Odilia. „De slagerij neemt ons
zes dagen in beslag, 's Zondags was ik nog aan het
werk, 's maandags beviel ik van Roxanne. En drie
weken na de bevalling begon ik weer. Mijn moeder
heeft werkt voor zichzelf in de horeca. In Den Haag.
We zien elkaar wel regelmatig, maar niet al te vaak."
Ook wat dat betreft is het anders dan vroeger.
MARCO VAN PELT
Ze bestaan nog steeds: de echte ver
zamelaars. Die postzegels, suikerzak
jes, ansichtkaarten, lucifersdoosjes
of, zoals Voorburger Van Dorp het
uitdrukt, 'de duvel en z'n ouwe moer
sparen'. En Van Dorp kan het weten,
want hij is lid van de afdeling Den
Haag en omstreken van de Neder
landse Vereniging 'De Verzamelaar'.
Welke club morgen in Voorschoten,
in gebouw De Werf aan de School
straat, een open dag houdt. Vanaf
10.0p uur.
„Ik zal het even voor je opzoeken,
wacht even, hier heb ik het. Er zijn
dit weekeinde precies 20 ruilbeurzen
in den lande. Op je vraag of het ver
zamelen nog leeft, kan ik dus met
een gerust hart 'ja' zeggen", aldus de
Voorburger. Die zelf ansichten van
zijn woonplaats spaart, met daarbij
de vermelding dat ook kaarten uit
Den Haag, Leidsehendam en Ix'idcn
tot zijn verzameling behoren.
„Normaal hebben we elke maandag
van de maand een clubavond in
Voorschoten. Zie je veel bekende ge
zichten. Dat is meer praten en kijken
dan ruilen of kopen. Ja, dat laatste
gebeurt veel. Voor alles is een prijs,
nietwaar. Je hebt bijvoorbeeld an
sichten van Molen De Valk in leiden
die een paar knaken waard zijn, maar
je hebt ze ook die tweehonderd gul
den opbrengen. Hangt er vanaf hoe
zeldzaam de prent is. Maar dat geldt
natuurlijk voor alle andere objecten
net zo. 1 let aloude principe van vraag
en aanbod, zeg maar."
Hij beaamt dat net vooral ouderen
zijn die zich overgeven aan de spaar-
woede. „Af en toe zie je wel jongeren
verschijnen, rnaar inderdaad het zijn
vooral de ouderen die de echte ver
zamelingen hebben, Postzegels,
munten. Zit trouwens een beetje de
klad in de laatste jaren. I leeft met de
economie te maken, denk ik. In goe
de tijden zie je de prijzen heel snel
aantrekken. Dus dat kan best klop
pen."
Morgen in Voorschoten op de open
dag van De Verzamelaar hoopt de
Voorburger op veel buitenstaanders.
„Iedereen is welkom en alles is wel -
kom", drukt hij het kernachtig uit.
„Mensen sparen de gekste dingen.
Onderzetters, viltjes, het Koninklijk
Huis, merkclips, telefoonkaarten en
noem maar op. Wat ik zei: de duvel
en z'n ouwe moer. Maar dat is het
leuke hiervan."
AD VAN KAAM
-
Vijf generaties Holverda bijeen. Vrouwen, en toevallig ook nog allemaal eerstgeborenen.
