Dienstbetoon zere plek Belgische politiek
Labour-leider Blair is Britse Bill Clinton
Buitenland
Lady Di was omringd door mensen maar toch alleen''
In Duits schroot9 op
reis naar Kopenhagen
Zieke Craxi 'verdachte
in Kafkaiaans proces'
DINSDAG 4 OKTOBER 1994
LONDEN «CEESV
CORRESPONDENT
Hen woordvoerder van Buckingham Palace om
schreef het boek gisteren als 'volslagen waarde
loos', maar Princess in Love brengt de hoofdper
soon erin ongetwijfeld enige miljoenen guldens
op. Die persoon is James Hewitt, alias de man die
het bed zou hebben gedeeld met prinses Diana.
'Princess in Love' werd de afgelopen maanden in
het grootste geheim geschreven door Anna Pas
ternak, een voormalige journaliste. Het is in feite
het relaas van James Hewitt, de Britse legeroffi
cier die een jarenlange relatie met Diana had.
Hoeveel de uitgeverij Bloomsburyaan Hewitt en
Pasternak heeft betaald voor het boek, is niet be
kend gemaakt. Maar duidelijk lijkt dat het gaat
om een getal met zes cijfers. De zondagskrant
News of the World zou aan Hewitt een miljoen
pond (2,7 miljoen gulden) hebben geboden voor
het recht om het boek in afleveringen te publice
ren. Maar hij had het aanbod afgeslagen met de
woorden: „Miljoen pond is niet genoeg: Andrew
Morton kreeg vijf miljoen pond voor zijn ver
haal."
Andrew Morton was de auteur van Diana, Her
True Story, waarin hij twee jaar geleden de zelf
moordpogingen van de prinses onthulde.
Mortons boek was een internationale bestseller:
alleen al in Japan werden er 350.000 exemplaren
van verkocht. Maar 'Diana. Her True Story' was
een goed gedocumenteerd boek, waarvan nu
vaststaat dat het een waarheidsgetrouw beeld gaf
van een volslagen mislukt huwelijk. 'Princess in
Love' daarentegen is slechts het verhaal van een
man, James Hewitt, die bovendien verzuimt be
wijsstukken aan te dragen.
Dat Hewitt gedurende drie jaar een relatie had
met Diana, heeft niemand betwist. Maar Hewitt
gaat in zijn boek veel verder; hij beweert dat hij
vele malen met haar het bed heeft gedeeld. Voor
Diana is dat een gevaarlijke ontboezeming. Diana
werd altijd gezien als het slachtoffer van een kou
de, overspelige Charles maar nu zou zij zelf ook
overspelig zijn geweest. Wat de onthulling van
Hewitt extra pikant maakt, is dat overspel met de
prinses illegaal is. Volgens een oude wet uit 1351
staat op overspel met de 'vrouw van de oudste
zoon van de Vorst' (Diana dus) zelfs de strop,
hoewel Hewitt enige hoop kan peuren uit het feit
dat vijf eeuwen geleden voor het laatst iemand
voor dit delict werd opgeknoopt.
ive is geschreven in de stijl van een
wat de oplage overigens geen scha
de zal doen. En zoals in stuiverromans gaat ook
in Pasternaks boek het initiatief steeds uit van de
vrouw. Het was Diana die Hewitt in 1986 vroeg of
hij haar paardrij-instructeur wilde zijn, en het
was de prinses die na een van deze lessen haar
hart uitstortte. „Ik ben omringd door mensen
maar toch zo alleen", zei Diana, en legde haar
hand in de zijne. Hij: „Je bent niet alleen, je hebt
mij."
Dit was enkele weken nadat ze elkaar voor het
eerst hadden ontmoet, en Diana zou in de jaren
die kwamen er flink de vaart in houden. Korte tijd
later nodigde ze James Hewitt al uit naar Ken
sington Palace, om zich na een genoeglijk diner
aan de jeugdige officier te vergrijpen. Zo vaak
werd Hewitt ten paleize voor het diner uitgeno
digd dat hij uiteindelijk de weg naar Diana's
slaapkamer ook wel alleen kon vinden. En na de
nachtelijke escapades op Kensington Palace kwa
men er hele weekeinden in Elighgrove, het bui
tenverblijf van de prinses. Uiteraard vonden de
ontmoetingen plaats in het diepste geheim, al
leen de moeder van James Hewitt wist er weldra
van. Di is meer dan eens haar gast geweest.
De hartstocht tussen de inmiddels majoor
en Diana bekoelde toen Hewitt werd overge
plaatst naar Duitsland. Maar tijdens de Golfoor
log, toen hij als tankcommandant meehielp met
de bevrijding van Koeweit, ging het bloed toch
weer kruipen waar het niet gaan kon. Diana be
gon Hewitt te bestoken met liefdesbrieven.
Aangenomen was dat deze brieven, of althans
een aftreksel daarvan, als 'bewijsmateriaal' zou
den worden gepubliceerd. Maar het feit dat He
witt dat heeft verzuimd te doen, misschien omdat
het copyright erop bij Diana ligt, heeft de waarde
van het boek gedevalueerd.
In sommige kranten werd Hewitt maandag afge
schilderd als een geldwolf, die slechts munt wilde
slaan uit de huwelijksellende van een ander. Hij
zou bijna twee jaar lang hebben gepoogd zijn ver
haal te verkopen aan een boulevardkrant, maar
zijn toevlucht hebben genomen tot een boek'toen
de kranten niet genoeg boden. Wat het boek
zwak maakt, is niet alleen het feit dat Anna Pas
ternak journaliste voor de Daily Express alleen
Hewitt als haar bron opvoert. Het is vooral zwak
omdat deze 'hele mooie vrouw' bovendien een
affaire heeft met haar bron.
«g Belgen kiezen zondag nieuwe gemeenteraden
Het was maar een klein in
cidentje aan de vooravond
van de gemeenteraadsver
kiezingen in België op 9
oktober. Het illustreerde
echter perfect, hoe het in
de Belgische politiek vaak
draait om de ene dienst die
de andere waard is. De so
cialistische burgemeester
van Kapelle-op-den-Bos
schreef begin augustus ie
dereen aan, die bij de vori
ge plaatselijke verkiezingen
borden met zijn kon
terfeitsel in hun tuin had
den toegestaan. Of dat
voor herhaling vatbaar
was, wilde de burgemees
ter weten. Als er geen te
genbericht zou komen,
schreef hij, ging hij ervan
uit dater geen bezwaren
waren.
BRUSSEL »ALY KNOL
CORRESPONDENT
'Een tuinbord te ver', riep
prompt een politiek tegenstan
der van de Vlaamse Liberale
Democraten: „Niemand zal
durven vragen die panelen weg
te nemen zodra ze er staan,
want misschien hebben de ei
genaars van die tuinen, hoven
of percelen morgen wel
bouw- of andere vergunning
nodig van de burgemeester of
één van zijn schepenen."
De man legde de vinger op
een zere plek van de Belgische
politiek. Geen enkel politicus in
België ontkomt eraan, of hij nu
in Vlaanderen, Brussel, Wallo
nië of de Duitstalige kantons in
het oosten van het land actief is.
Het zogeheten politiek dienst
betoon bepaalt nog steeds me
nig uitgebrachte stem. Dienst
betoon wordt door iedere politi
cus bedreven, tot aan ministers
van de federale regering toe.
Stamtafel
Veelal geschiedt het op zater
dag- of zondagmorgen, ban
posteren de politici zich aan de
stamtafel van het lokale café
waar ze de prangende vragen
aanhoren van misnoegden, kla
gers en andere ontevredenen.
Of er niet een plaatsje voor
moeder te vinden is in het be
jaardentehuis? Hoe kom ik aan
dat baantje van conciërge in de
plaatselijke school? Hoe krijg ik
een vergunning voor de bouw
van een garage?
De vragende kiezer die ook
nog eens ovér het juiste partij-
Met deze poster protesteerden journalisten, intellectuelen, politici en zakenmensen in Antwerpen tegen het extreem-rechtse Vlaams Blok. De groep vergelijkt het gedachtegoed van F
lip Dewinter en de zijnen met dat van Adolf Hitler. foto
boekje beschikt of bij de goede
vakbond staat ingeschreven,
heeft de meeste kans op een
positief antwoord. Zo vinden
ook nog steeds de meeste amb
telijke benoemingen in België
'onder invloed' plaats van ie
mands hogere partijvrienden.
De zuilen in België staan nog
rechtovereind.
Wie op zijn beurt als politicus
de meeste diensten betoont,
kan op een hoog aantal voor
keursstemmen rekenen. Het is
opvallend hoe in de weken
voorafgaand aan plaatselijke
verkiezingen overal in het land
als bezetenen wordt gewerkt
aan de verbetering van een
wegdek of de straatverlichting.
Wat jarenlang een ergernis was,
wordt nu in een handomdraai
opgelost onder het motto: kijk
eens wat ik allemaal voor de ge
meenschap doe.
Antwerpen
Natuurlijk zal men op de avond
van de 9de oktober ook in Bel
gië proberen een landelijke
trend af te leiden uit de uitslag
van de gemeenteraadsverkie
zingen, maar dat wordt een hei
dens karwei. Als er al een trend
te zien zal zijn, dan is het die
van een toenemende winst voor
de extreem-rechtse partijen, zo
wel in Vlaanderen als in Wallo
nië. Nam het Vlaams Blok enke
le jaren geleden het voortouw,
inmiddels kent ook Wallonië
twee groeperingen van eenzelf
de racistische snit, Agir en het
Front National. Ze hameren alle
drie op het aambeeld van
vreemdelingenhaat en 'eigen
volk eerst'.
Vooral in Antwerpen houdt
men zijn hart vast. Het is niet
onwaarschijnlijk dat het Vlaams
Blok, dat in de Scheldestad op
ongeveer een vierde van de
stemmen kan rekenen, zondag
zelfs de grootste partij wordt in
Antwerpen. De democratische
partijen zullen een grote coali
tie-lenigheid moeten opbren
gen om te voorkomen dat de
stad een 'Blokker' als burge
meester krijgt.
Kuisploeg
In de pers en het openbare le
ven in België is het Vlaams Blok,
anders dan soortgelijke partijen
in Nederland, steeds als een
'normale' groepering behan
deld. Zo zag de socialist Staf
Neel er enkele jaren geleden
geen enkel probleem in, dat hij
naar het Vlaams Blok overliep.
Pas in de laatste weken voor
de gemeenteraadsverkiezingen
klonk in Antwerpen het eerste
protest tegen het extreem
rechtse gedachtengoed van het
Vlaams Blok. Een groep journa
listen, intellectuelen, politici en
zakenmensen liet op 75 com
mercieel gehuurde reclamehor
den in de stad grote affiches
aanplakken. Op sommige stond
Adolf Hitler afgebeeld tijdens
een redevoering. Op andere
bracht hij samen met zijn
plaatsvervanger Rudolf Hess de
nazi-groet. De verhelderende
teksten luidden: 'De ideeën van
deze meneer zagen ze toen ook
wel zitten' en 'De vorige kuis-
ploeg had ook van die mooie
beloften'. Ze refereerden aan
Tijd van de begrotingstekorten en de hoge belastingen is voorbij
LONDEN CEES VAN ZWEEDEN
CORRESPONDENT
Margaret Thatcher, wier streven altijd
de eliminatie van het socialisme was,
sprak in 1983: „In de Verenigde Staten
heb je twee partijen die als uitgangs
punt marktecononie, vrijheid en ge
rechtigdheid hebben. Hier hebben de
twee voornaamste partijen twee filoso
fieën die fundamenteel tegengesteld
zijn."
Als Labour deze week voor haar jaar
lijkse congres bijeenkomt in Blackpool,
de lelijkste badplaats ter wereld, zullen
vele miljoenen Britten zich afvragen
wat nog het verschil is met de Conser
vatieven van premier Major. Nadat
partijleider Neil Kinnock had afgere
kend met de trotzkisten in Labour en
John Smith de partij had losgemaakt
uit de omhelzing van de vakbonden,
heeft Tony Blair de 'modernisering'
vervolmaakt.
De jeugdige Blair, die eerder dit jaar
de scepter overnam van wijlen John
Smith, rekende vorige week in een re
de af met het gedachtengoed van de
John Maynard Keynes. De
betekenis daarvan kan niet worden
overschat.
Uitgangspunt van Keynes was de ge
dachte dat de vraag naar goederen de
produktie daarvan bepaalt, en dat re
geringen die vraag kunnen stimuleren
door geld te lenen en uit te geven. Vo
rige Labour-regeringen bedienden
zich altijd met graagte van dit (inflatoi
re) instrument, maar Blair stelde vori
ge week: onder mijn leiding zal een La-
bour-regering alleen nog maar geld
uitgeven dat eerst is verdiend.
In praktische termen vertaald, zei
Blair eigenlijk dat de tijd van de begro
tingstekorten en de hoge belastingen
voorbij was. Een regering van Labour
zou niet langer pogen op kunstmatige
wijze economische groei te creëren.
Doel was voortaan een sterke munt,
een klein begrotingstekort, en bovenal:
lage belastingen.
Onder Kinnock had Labour al een
lange mars gemaakt naar het midden
van het politieke spectrum. Oude be
leidsvoornemens zoals uittreding uit
de Europese Gemeenschap en eenzij
dige kernontwapening werden door
Kinnock geschrapt, en het woord 'na
tionalisatie' verdween uit het partijjar
gon. Maar Kinnock was er nooit hele
maal in geslaagd om de vrees voor ho
gere belastingen onder Labour weg te
nemen, en het was die vrees die hem
bij de algemene verkiezingen van 1991
de kop kostte.
Onder meer omdat de Conservatie
ven het afgelopen jaar de belastingen
drastisch hebben verhoogd, heeft La
bour blijkens opiniepeilingen een
enorme voorsprong genomen. Voor el
ke kiesgerechtigde die nu zegt op Ma
jor te zullen stemmen, zijn er twee die
Blair steunen. Blijkens een peiling in
opdracht van het invloedrijke week
blad The Economist zou Labour op 52
procent van de stemmen kunnen reke
nen, tegen 25 procent voor de Conser
vatieven.
Nu is het niet voor het eerst dat La
bour een straatlengte voor ligt op de
Conservatieven. In maart 1990 had
Kinnock bijvoorbeeld een voorsprong
van 24 procent op Thatcher, de toen
malige premier. Maar die voorsprong
had hij voor een belangrijk deel te
danken aan de impopulariteit van de
IJzeren Dame. Thans ligt dat anders.
Major wordt als persoon gewaardeerd
door 45 procent van de kiezers; wat
dezen alleen niet waarderen, is zijn be
leid.
Volgens The Economist is dat het
fundamentele verschil met voorgaan
de keren. Ja, Tony Blair geniet een gro
te persoonlijke populariteit. Maar
daarnaast kan een meerderheid zich
vinden in zijn beleidsplannen. Ruim
70 procent van de ondervraagden was
voor invoering van een wettelijk mini
mumloon (afgeschaft door de Conser
vatieven), en 54 procent wilde toepas
sing van het sociaal beleid van de Eu
ropese Unie (verworpen door Major).
De belabberde score van de Conser
vatieven is des te opmerkelijker omdat
de recessie al weer bijna vergeten is.
De Britse economie zal dit jaar sneller
groeien dan die van enig ander land in
Europa, een omstandigheid die zitten-
Tony Blair. foto archief
de regeringen gewoonlijk in de kaart
speelt. Als de regering nu impopulair
is, Zo gaat de redenering, zal ze dat
over (uiterlijk) twee jaar bij de verkie
zingen ook zijn.
Voor Margaret Thatcher is er dan
een geruststelling: het socialistisch ge
halte van Tony Blair is niet hoger dan
dat van Bill Clinton.
Haar neusvleugels trillen. Ro
de vlekken kleuren haar bleke
wangen. Ze is boos en veront
waardigd. Hoe durft de Deut
sche Bundesbahn (DB) haar dit
aan te doen. 1 let is een schan
de. Ze had gevraagd om een
slaapplaats in een eerste klas
compartiment. De trein heeft
echter geen eerste klas-acco-
modatie, dus moet ze het stel
len met een vier-persoonscou
chette in de tweede klas. Nou,
daar is nog wel over heen te
komen. Maar dat de Duitse
spoorwegen het wégen op het
traject tussen Amsterdam en
Kopenhagen treinstellen in te
zetten uit de inboedel van de
voormalige Oostduitse
Reichsbann!.
„Dit is toch geen trein. Deze
wagons moeten verbrand wor
den. Dat dit schroot nog rijdt.
I let zou me niks verbazen als
we dadelijk ontsporen". Vier
paar ogen kijken de luidkeels
agerende Amerikaanse ver
baasd aan. „Waar heeft ze het
in hemelsnaam over?", vraagt
de uit Zuid-Limburg afkomsti-
geireinbegeleidster die de
coupé net is binnengekomen
om het fris gewassen en strak
gestreken beddegoed te bren
gen
De woede en afkeuring van de
stevig in haar vlees zittende
passagiere ontlaadt zich op
haar hoofd. Zij controleert im
mers ook de kaartjes, neemt
de paspoorten in en beheert
de mini-bar. Dus is ze ook ver
antwoordelijk voor het trein-
materieel.
Ik kijk eens rond. Goed, het is
niet het nieuwste van het
maanden de nachtelijke ver
binding onderhoudt tussen
Nederland en de Deense
hoofdstad. Maar de zitplaat
sen annex slaapplaatsen zijn
ruim bemeten en comfortabel.
Het beddegoed is schoon, de
nachtlampjes functioneren.
De ondefinieerbare, maar on
miskenbare lucht van schoon
maakmiddelen die treinen uit
de DDR normaal gesproken
kenmerkt, ontbreekt. Kortom,
er is niets mis met deze coupé.
Mijn mede-passagiers een
Nederlandse en een Zweed
onderschrijven die conclusie.
Het gebrek aan solidariteit
maakt de Amerikaanse nog
bozer.
Pruilend kijkt ze uit het raam.
„Heeft u wijn? Witte? Koud?
Ja? Kunt u me nil twee flesjes
brengen?", gebiedt ze de hos
tess. Die haalt haar brede
schouders eens op, slaakt een
zucht en bedenkt dan dat zo'n
lastige klant maar beter gun
stig kan worden gestemd en
besluit haar ronde door de
treinwagon te onderbreken
om de wijn te halen. In één
moeite door klautert de Lim
burgse, die deze rit een paar
keer per maand maakt, het
trapje in de coupé op om voor
de Amerikaanse het bed op te
maken. Ze heeft goed geraden
dat die daar gezien haar om
vang en onhandigheid veel
problemen mee zou hebben
gehad. „Dan houdt ze mis
schien haar mond", knikt ze
ons veelbetekenend toe.
De wijn heeft een kalmerende
werking. Maar het is een illu
sie te denken dat de Ameri
kaanse de komende uren van
zins is haar mond te houden.
Ze maakt zich nu al hardop
zorgen over de nakende nacht.
Het raam moet open blijven,
want ze heeft gehoord dat die
ven 's nachts traangas of be
dwelmende stoffen in coupés
spuiten om de passagiers
daarna te beroven.)verdre
ven", vindt de treinbeambte,
die overigens wel aanraadt
tussen Hamburgen Bremen
de deur op slot te doen en de
trap voor de deur. „Daar zijn
wel eens problemen met
groepjes die de trein in komen
om hun slag te slaan." Ze be
kent dat ze zich dan ver
schanst in haar cabine.
Nu is het daar nog een komen
en gaan van reizigers. Gerouti
neerd helpt ze iedereen aan
zijn of haar drankje of zakje
chips. Een Italiaan houdt een
hand vol muntjes voor. „Kan
ik hier mee betalen?" Ze werpt
een blik op het kleingeld. Oos
tenrijkse shillingen, Duitse
pfennigen. Belgische, Zwitser
se en Franse francs, dubbeltjes
cn kwartjes. Na eniggegoo-
chel met wisselkoersen is de
prijs voor het blikje mineraal
water bepaald.
Het is verbluffend hoesnel
1 de
r de
andere wordt omgerekend.
Kopenhagen is voor Scandina-
niërs het eindstation van hun
omzwervingen door Europa;
voor Zuideuropeanen is het
vertrekpunt voor exploratie
van het hoge Noorden. In bei
de gevallen hebben de veel
jeugdige reiziRt-rs een srala
aan vreemd geld bij zich. „je
leert dus vanzelf wel om snel
te rekenen", verklaart de Lim
burgse haar vaardigheid.
„Maai het zou tot h erg mali
kelijk zijn als we straks in Eu
ropa dezelfde muntsoort ge
bruiken".
KOPENHAGEN HANS JACOBS
Italiaanse ex-premier vecht terug met boek
het 'kuisen' oftewel schoonma
ken van de stad van buitenlan
ders, dat het Vlaams Blok be
looft.
Het Vlaams Blok-kamerlid Ei-
lip Dewinter wilde meteen een
kort geding aanspannen, maar
zover kwam het niet. De affi
ches werden na een week al
weer vervangen door gewone
reclameboodschappen. De ini
tiatiefnemers rouwden er niet
om. Ze beloofden dat nog deze
week in Vlaanderen dezelfde af
fiches op raamformaat zouden
worden verspreid. Bovendien
hadden talloze Antwerpenaren
al laten weten dat de bood
schap 'hard' was aangekomen.
Of het hard genoeg was, weten
de Belgen op zondagavond.
ROME EELCO V
CORRESPONDENT
Bet lino Craxi, ex-premier van
Italië en voormalig leider van de
socialistische partij PSI, is zijn
zelfgekozen ballingschap zat.
Na bijna een jaar doorgebracht
te hebben in zijn vakantiehuis
in het Tunesische Hammamet,
keert de man die het symbool is
geworden van de corrupte 'Eer-
s'te Republiek' terug in zijn va
derland. In zijn bagage zit een
boek vol vergif: 'De Zaak G'.
Bettino, zoals vriend en vijand
hem kortweg noemen, lijdt aan
suikerziekte en die speelt de
verguisde leider steeds meer
parten. De ziekte is er volgens
hem zijn tegenstanders en de
magistraat Di Pietro denken
daar iets anders over de oor
zaak van dat hij tot nu toe niet
is verschenen in de Italiaanse
rechtszalen.
Craxi is nu van gedachten ver
anderd. „Ik kom terug, omdat ik
van Italië houd", zo liet hij afge
lopen week per fax weten. Voor
dat hij de confrontatie aangaat
met Di Pietro, wil hij echter dat
de natie kennis neemt van het
'spook-proces' dat al enkele ja
ren tegen hem loopt.
Kafka
De titel van het boek, dat sinds
gisteren in de winkel ligt voor
de vriendenprijs van 5,50, is
veelzeggend. Craxi heeft zich
geïdentificeerd met Joseph K.,
de bankbediende uit Kafka's
boek 'I let Proces'. 'K' wordt op
een ochtend gearresteerd zon
der te weten waarom en zal la
ter, om hem nog steeds onbe
kende reden, ter dood worden
veroordeeld. Craxi, door enkele
kranten al omgedoopt tot Betti
no Krafka, vindt dat hem een
zelfde lot ten deel is gevallen.
Craxi's spreekwoordelijke strijd
lust heeft niet geleden onder
zijn ziekte. Hij verdedigt in zijn
boek met verve de inmiddels
bekende these dat er in Italië
sprake was van een corrupt sys
teem, waarin iedereen van
politici, zakenmensen en magi
straten tot journalisten een
rol had. Craxi bekent zonder
omwegen smeergeld te hebben
ontvangen, maar redeneert dat
dit inherent was aan het sys
teem en hij dus niet alleen ver
oordeeld kan worden. De apo
theose van deze redenatie (s Ie
dereen schuldig, dus niemand
schuldig.
Leugenaar
Craxi haalt veel reeds bekende
zaken op. Hij noemt de voor
malige leider van de ex-com
munistische PDS, Occhetto, een
leugenaar als deze zegt schone
handen te hebben, omdat de
communisten hun partij finan
cierden met geld uit de voorma
lige Sovjetunie en via de 'rode'
coöperaties,ook gewoontan
genti'inden. Craxi overlegt ver
der een gedetailleerde lijst met
bedrijven die het politieke sys
teem financierden en hierop
prijkt ook Fininvest, de holding
van premier Berlusconi. I Iet
lijkt erop dat Craxi zijn oude
vriend er aan wil herinneren dat
deze zijn zakelijke carrière voor
een niet onbelangrijk deel dankt
aan die vriendschap.
Craxi hekelt ook minder 'ver
dachte' personen. I lij beschul
digt president Scalfaro ervan
deel uit te hebben gemaakt van
het complot tegen nem. In
1992, toen er volgens Craxi nog
geen belastende bewijzen tegen
hem bestonden en hij de kandi
daat was voor het premier
schap, liet Scalfaro doorsche
meren dal Craxi zich beter kon
terugtrekken „Als je dit niet
doet, vermoorden ze je", zou
Scalfaro hebben gezegd.
De magistratuur komt er in het
boek, vanzelfsprekend, slecht
van af. Craxi beschuldigt de Ita
liaanse magistraten ervan poli
tiek te bedrijven en heeft met
name voor de nationale held Di
Pietro een paar giftige pijlen. Di
Pietro onderhield volgens Craxi
innige contacten met personen
die later vanwege corruptie ge
arresteerd zouden worden. Dat
deze beschuldiging Di Pietro
van de wijs zal brengen, lijkt
echter uitgesloten.
