Voor geen goud in de zweefmolen
'Die Tour de France vergeet ik niet meer'
Schrijvende Lezers
Walgelijk P«
Zaak-Daey Ouwens
zyvarte bladzijde
Groenoordhallen
Klopjacht op automobilist
VRIJDAG 23 SEPTEMBER 1994 969 «RIJ
Groenoordhallen vieren zilveren jubileum
«I
iteij
De Levensstroomgemeeijl
vari evangelist Jan Zijlstra sla,
haar vleugels uit, zo blijkt t)
een artikel dat op 12 septei
ber op de pagina Kerk en
menleving stond. De gemeeq
opent onder meer
ging in Schalkwijk.
[an
Gaarne wil ik reageren op ep 1
artikel in de krant betreffenjk'or
Jan Zijlstra van de Leveïgt
stroomgemeente.
Hoe is het toch mogelijk
er talloze mensen zijn die deti
zo'n man geloven, alleen z
gezicht op de foto spreekt anl
boekdelen, hij heeft zelfs e vor
satanische uitdrukking op z tm
gezicht. Vooral een zin van 1 ud
stuk stoort mij ontzettei laa
„Kanker, verlammingen, aniokj
zijn de mensen weer gezond", om
hij ooit in een Daniël de Hoeiste
kliniek of Anthonie van Let lan
wenhoekziekenhuis geweest? ïen
kan mij niet voorstellen, dat fan
nog geen medisch directeur j rou
weest is om hem als chef de c D<
nique te vragen. Er is maar ed
woord voor zo'n man: 'waljpra
lijk'.
Dus zoals hij zelf zegt: „Als
het dan nog niet gelooft, dan
de discussie wat mij betreft
sloten". Alleen deze zin zegt
al, hij duldt geen tegenspra.
dus heeft hij toch veel
weg! Zielig voor al die mensi
die hier hun geld insteken.
tal!
He
Indien u reageert op een
artikel in deze krant, wilt
u dan in uw ingezonden
brief uw naam, adres eniiEF
woonplaats vermelden,! üc
evenals de datum waaropjTe
het betreffende artikel'da
werd gepubliceerd? uil
do
Brieven worden in het
algemeen in deze krant.,
ondertekend met naam V
en woonplaats.
Plaatsing van ingezon-
den brieven betekent niet 11
dat de redactie het eenSee
is met de inhoud ervan.
De redactie behoudt
zich het recht voor inge-ktJ
zonden brieven in te kor-fwi
ten en plaatsing van brie-de
ven te weigeren. m
jke
Een zwarte bladzijde in de ge
schiedenis van de Groenoord
hallen was de zaak-Daey Ou
wens. Een kwestie waarbij al
leen maar verliezers waren.
Ton Daey Ouwens was in ja
nuari 1969 door de gemeente
Leiden benoemd als directeur
van de hal. Vijf jaar later werd
hij geschorst door diezelfde
gemeente. De reden was dat
er toenemende wrevel zou
zijn over het functioneren van
de directeur.
Vooral was er ontstemming
over de voortdurende onenig
heid tussen de directeur en
restaurant-beheerder 1. Mili-
kan. Dat leidde tot de vor
ming van de 'werkgroep ter
bestudering van de verpach
ting van de restauratie van de
Groenoordhal'. Deze werk
groep was samengesteld uit
de raadsleden Stroink, Van
Aken en Zunderman. De con
clusie van de werkgroep was
dat Daey Ouwens zou móeten
worden ontslagen.
Vrij plotseling werd de di
recteur dan ook geschorst.
Ontslag van Daey Ouwens
bleek op dat moment echter
erg moeilijk. De directeur had
van zijn werkgever geen
schriftelijke waarschuwingen
gehad, waaruit bleek dat hij
niet goed functioneerde.
Prompt ging er weer
commissie aan de slag. Dieft
concludeerde dat op basist
van de verkregen informatie)
ontslag van Daey Ouwens welp
degelijk mogelijk was. Datfld
ontslag volgde dan ook
prompt. t
Dit ontslag werd aange-ft
vochten door Daey Ouwens.p
.Er volgde een taai gevechtF'
voor de ambtenarenrechter^
die tot de conclusie kwam dat|>e
de zaak niet ernstig genoegi
was voor ontslag. Ook dej
Centrale Raad van Beroep,p
waar de zaak vervolgens doorl
de gemeente was voorgelegd,i
kwam tot dit oordeel. EchterB!
wel gevolgd door de uitspraak
dat de gemeente Daey Ou-re
wens piet in z'n oude functiePs
behoefde terug te nemen.F
maar dat hij tot aan z'n pen-P
sioen moest worden doorbe-P
taald. Tevens kreeg hij eenM
smartegeld van 50.000 gul
den. L
Uiteindelijk was het PvdA-i
wethouder Hans van Dam diel
Daey Ouwens weer terug'!
haalde naar de gemeente Lei
den. Niet in z'n oude functie,M
maar hij werd coördinator li-'^
chamelijke opvoeding. Een
job die hij tot z'n VUT heeftjy
gedaan. In zijn woonplaats
Voorhout is hij op dit mo-"
ment wethouder voor defr
WD. K>
spraken met de buurt gemaakt
en daar ook overeenstemming
mee bereikt. Vooral omdat we
de mensen uit de buurt er ook
bij wilde betrekken. De banen
zouden voor de buurt zijn ge
weest. Niet alleen de lasten
maar ook de lusten. Maar er
bleek geen politieke wil aanwe
zig om dat plan te steunen.
Twee jaar is door iedereen kei
hard aan gewerkt en dan wordt
het zo van tafel geveegd. Dat
was een enorme bittere pil. Niet
alleen voor mij, maar voor ie
dereen die er aan gewerkt hadj*
Tweede hal
Toch veranderd er in
mende jaren als alles zijn besl^
krijgt wel het een en ander ii
hallen. Voor het vee wordt t
tweede hal gebouwd. „Daal
door is er in de eigenlijke I
meer ruimte beschikbaar 1
evenementen. Dus heb je lagej
exploitatiekosten voor
markt en je kunt de Groenoori
hallen beter benutten"
De Jong.
Reeds enige tijd heerst er in Lei
den een ware klopjacht op de
automobilisten die maar even
hun auto verkeerd plaatsen.
Niet dat ik op de eerste plaats
tegen regelgeving ben, maar wel
legen regelgeving en beboeting
die niet in verhouding staan.
Zo is het mij overkomen dat
ik twee zakken kattenbakvulling
ging ophalen bij de firma Vlie
land op de Nieuwe Rijn. Ik loop
naar binnen en pak een zak en
de heer Vlieland loopt met de
tweede zak achter mij aan naar
de parkeerwacht waren alweer
aan 't schrijven. Nog geen 3 mi
nuten van mijn auto weg, maar
wel een bon van 100 gulden, en
dat noem ik diefstal.
Toen ik vol verbazing mij
even bij de Parkeerwacht meld
de in de Zonneveldstraat kreeg
ik te horen: dan moet je maar
niet je auto op het fietspad zet
ten. Dit gezegd hebbende draai
de zij zich om en vertrok, en liet
me staan waar ik stond, gewoon
onbehoorlijk gedrag. Met dit ge
geven kan ik niet anders zeg
gen, de boete staat niet in ver-
Trafo-kasten
De Alphense schoonheids-
zat onlangs vast stevig aan
de Port,
want geen van allen keek
nuchter
naar 't plein bij Bakker In-
tersport.
Wat is 't geval al bij de Ricl-
dérhof
daar staan met goedkeuring
van genoemde kwasten,
midden op het nieuwe
plein
twee levensgrote transfor-
Is dit een ambtelijke dwa
ling of heet het kunst
Belachelijk blijf ik het noch
tans vinden;
Twee van die roestige kas-
midden op een prachtig
plein met linden.
Misschien zullen we het
eens tot kunst verheffen
zoals Pisa heeft z'n scheve
zullen bij Alphen aan den
Rijn
voor eeuwig die twee fralo-
kasten horen.
Jan Eradus
Alphen aan den Rijn.
houding van de gemaakte over
treding, dus dat is diefstal, en
een soort tonen van macht.
Als het beleid van de gemeen
te Leiden zo blijft, kunnen de
winkels het in de binnenstad
wel vergeten, want het publiek
zal het steeds meer in de omge-
ving gaan zoeken, waar men
wel kan komen met de auto.
Wethouder Walenkamp kan
dan wel zeggen, na verloop van
tijd komt het publiek wel weer
terug naar de binnenstad, maar
dan hopen wij dat er nog vol
doende middenstandszaken
zijn, om de stad aantrekkelijk te
maken, en dat de toegang naar
de stad vrij is.
Hele straten zijn gereserveerd
voor vergunninghouders, prima
idee, natuurlijk wordt de ge
meente er financieel beter van,
maar hou de open plaatsen, die
soms de gehele dag leeg staan,
ook voor het grote publiek toe
gankelijk, gewoon met een par
keerautomaat.
).M. Rodenburg,
Leiden.
Openbaar vervoer
laat ouderen
in de steek
In uw krant van 16 september
plaatste u het verontrustende
bericht van de Zwolse internist
over het toenemend aantal
snorfiets-ongelukken bij oude
ren. Het bevreemdt mij dat
daarin, als oorzaak, slechts het
te snel rijden werd genoemd.
Volgens mij is de voornaamste
oorzaak dat steeds meer oude
ren de snorfiets moeten gaan
gebruiken om nog deel te heb
ben in het sociale leven.
Bijvoorbeeld, door het weg
vallen van buslijn 92 zijn, voor
de bewoners van Voorhout, de
plaatsen in de Bollenstreek het
grootste gedeelte van de dag
onbereikbaar geworden. Dit is
slechts mogelijk met een grote
omweg over Leiden of Oegst-
geest met overstaptijden die
niet op elkaar zijn afgestemd.
Ook de verbinding Haarlem-
Voorhout via Noordwijkerhoi.it
is erg bezwaarlijk doordat lijn
60 slechts eens per uur rijdt en
ook daar de overstaptijden niet
kloppen. IJw artikel viel mij op
omdat ik (78-jarige) mij juist
had voorgenomen, ten einde
raad, een snorfiets te kopen.
Het openbaar vervoer laat ons
ouderen hopeloos in de steek.
A. Rulf-Steman,
Voorhout.
LEIDEN KEES VAN KUILENBURG
Herinneringen aan 3 Octobeifeest
Een brandweerkazerne, super-
markt of eroscentrum. Dat
oplossingen was in de jaren ze
ventig al bedacht als nieuwe be
stemming van de Leidse Groen
oordhallen. Financieel gezien
liep het niet al te best met de
hal. „Er was een politieke uit
spraak dat de sport voorrang
moest hebben, daarna de vee
markt en vervolgens de andere
activiteiten. De resultaten wa
ren er dan ook naar, de jaarcij
fers waren destijds desastreus.
Er was een tekort van 1,3 mil
joen", kijkt directeur André de
long bij het 25-jarig jubileum
van de Groenoordhallen terug.
Onverwacht kwam de redding
voor de Leidse hal. „De Rotter
damse wethouder Worst wilde
de veemarkt uit zijn stad weg
hebben en ik ben toen letterlijk
de boer opgegaan om te zorgen
dat de veehouders naar Leiden
kwamen met hun dieren. Dat
lukte en de hal kreeg dan ook
een enorme opsteker. De ande
re activiteiten trokken eveneens
aan", aldus De long over een
van de spannendste perioden
uit het verleden van de Groen
oordhallen.
Overigens is de Leidenaar zelf
al die tijd betrokken bij het wel
en wee van de hallen. Aanvan
kelijk voor een aantal uren als
part timer naast zijn studie be
drijfseconomie. In 1973 kreeg
hij zijn vaste aanstelling en een
jaar later nam hij het roer over
van de weggestuurde directeur
Ton Daey Ouwens. De Groen
oordhallen gingen open op 13
september 1969 en op 10 okto
ber werd de eerste veemarkt ge
houden. In 1967 kwam er een
aparte runderhal en in 1978 een
restaurant bij.
Afwisselend
Terugkijkend noemt De Jong
het een gekke periode, vol met
afwisseling en.prachtige maar
ook vervelende dingen. „Ie kunt
plI' ll wal wil, maai je
moet voortdurend bijsturen.
Daarbij ga je soms flink op je
bek, maar daar leer je van. Zo
veel, dat we nu nergens meer
Geboren en opgegroeid in Lei
den (waar ik tot mijn 23-ste jaar
heb gewoond) heb ik eens mijn
vroegste herinneringen aan het
Leidse 3-Octoberfeest opge
schreven (plm. 1920).
Hel eerste programmapunt:
de uitdeling van haring en wit
tebrood aan de armen, daarna
de koraalmuziek in het Van der
Werfpark. Na de kranslegging
bij het monument, gingen we
door de stad lopen, die feestelijk
versierd was met erepoorten
van dennegroen, veel rood, wit,
blauw en oranje. De straten wa
ren vol mensen en kinderen
met feesthoedjes, vlaggetjes en
'tetters' (van die rolfluitjes die
zo'n afgrijselijk geluid maken).
Ik liep aan mijn vaders hand,
zoals gewoonlijk, en mijn zusje
(3 jaar ouder) hing aan mijn
moeders arm.
Onze oudste zus zagen we de
hele dag niet, want die was toen
al op de H.B.S. en slierde met
haar klasgenoten in lange rijen,
luidruchtig zingend, dwars door
de menigte. Eén van de popu
lairste liederen op die dag was:
„En d'r is maar éne goeie Leie
naar, en dat is de Gijzelaar." Dat
was de burgemeester, zéér po
pulair bij alle bevolkingsgroe
pen. Een goedmoedig man met
een groot, rood hoofd.
Thuisgekomen nuttigden wij
de onvermijdelijke hutspot met
klapstuk. Na de maaltijd volgde
het hoogtepunt van de dag: de
Optocht! Ik werddan al een
paar uur gekweld door zéér te
genstrijdige gevoelens: angst
voor de bereden politie en
nieuwsgierig verlangen naar de
optocht (uiteraard altijd een
historische!). Mijn vader drong
mij dan altijd zoveel mogelijk
naar voren in de menigte, zodat
ik het vooral maar goed zou
zien. Maar ik deed het dan zo
wat in mijn broek van angst als
ik die 12 paarden naast elkaar
aan zag komen, steigerend en
nauwelijks bedwongen door de
stoere agenterr op hun ruggen,
't Ergste was 'Kleine Ko', een
kort, breed mannetje met een
woest uiterlijk en een 'Kaiser
Wilhelm-snor' met trillende
punten! Hij reed óf links óf
rechts van de 11 anderen. Stond
ik aan de kant waar de kleine Ko
reed, dan was ik het liefst, ter
plekke, in de aarde verzonken.
'Pro Patria' volgde, het stu
Eerst hutspot, dan de optocht.
denten elite-corps met hun wit
te vederbossen op de helmen
en hun witte slobkousen ge
volgd door een lange rij fraai
uitgedoste ridders en jonkvrou
wen, óók te paard, maar dat wa
ren er meestal maar twee naast
elkaar, rustig stapvoets lopend.
Natuurlijk was daar altijd Jaco-
ba van Beieren. In fluweel en
brocaat, de lange punthoed met
wapperende sluier op het
hoofd, begeleid door een page
die haar paard aan de teugel
hield. Dan weer een praalwagen
met de Nederlandse Maagd op
een vergulde zetel, de driekleur
fier in de hand, de blonde haren
golvend over de schouders. De
Vader des Vaderlands met z'n
witte rolkraag, keek mild vanaf
de rug van zijn edel ros op de
bevolking neer, gevolgd door
z'n vier echtgenotes, samen in
één karos! Muziekkorpsen wis
selden de edellieden af en het
duurde zeker twee uur vóór dit
alles voorbijgetrokken was. Het
waren voornamelijk de Leidse
notabelen en hun dames, en de
studenten, die de historische fi
guren moesten voorstellen.
Volgende programmapunt
was: de kermis! Voor geen goud
ging ik in de zweefmolen, hoog
stens in de draaimolen, zeker
rtiet in het spookhuis; maar de
kramen met die prachtige pop
pen en de tenten met snoep
hadden wel mijn belangstelling.
Slenterend met zo'n heerlijke,
kleurige zuurstok, liep ik langs
de Kop van Jut, de schiettenten,
de waarzegster, de dikke dame,
luisterde naar de vele draaior
gels en accordeons.
Inmiddels was het donker ge
worden en we begaven' ons naar
het Schuttersveld, waar het
vuurwerk zou worden afgesto
ken. We passeerden de 'hos-
vloer', een zeshoekig plankier
met in het midden een lan
taarn, waar omheen een dichte
menigte grauwe, wezens zich
stampend en schreeuwend
voortbewoog. Dat was het feest
van de allerarmsten. Ze hadden
een vrije dag maar geen geld
voor de attracties van de ker
mis, want het karig loon was al
lang als vuurwater door het
keelgat gespoeld. Een luguber
beeld uit mijn jeugd, dat ik mij
altijd zal blijven herinneren: die
spookachtige, schor-zingende
en lallende massa, mannen en
vrouwen, onophoudelijk rond
draaiend in het schaarse licht
van de lantaarn, op dat vuile
plankier... De keerzijde van de
medaille die 'Leiden' heette.
Aan de andere kant: de intellec
tuele elite, de professoren, dan
de rijke dekenfabrikanten en de
directeuren van de conserven-
fabrieken. de heren studenten,
rijke lui's zoontjes die aan hun
stand verplicht waren om te
studeren (ook' als ze daar te
dom voor waren) en als trait
d'union: de kleine burgerij, die
er hun eigen benauwde mores
op na hielden!
Na het vuurwerk was het feest
voorbij. De volgende morgen
mochten we een uur later op
school komen!
Nel Schutte,
Epe.
(van redactiewege ingekort)
nare zaken. Maar de popcon
certen met bijvoorbeeld Police,
Fleetwood Mac, Genesis, Santa-
na en Queen dat was schitte
rend. Veel publiek en het liep
allemaal als een zonnetje. Ver
der is me ook een tupperware-
party bijgebleven. Twee dagen
lang zeshonderd dames te gast.
Alles verzorgden we. Tot aan
het maandverband toe."
In 1984 werd het volgens De
long wat minder. De superhef
fing en de mestproblematiek
speelden de boeren parten.
„Het rendement van de vee
markt kwam wat onder druk te
staan. Ook dat keerde weer ten
goede.", legt de directeur uit.
Begin jaren negentig kwam
het idee naar voren om de hal
len te verzelfstandigen, omdat
de gemeente Leiden wilde be
zuinigen. Dat betekende nieu
we plannen en ideeën. „Uitein
delijk kwam de Groenoord-pla-
za uit de bus. Een plan met bij
voorbeeld een mega-bioscoop,
discotheek en dergelijke. Af-
De Groenoordhallen in Leiden.
bang voor zijn. We hebben ook
een gigantische bezetting, waar
in we zo n 300 dagen in de weer
zijn met allerhande activiteiten.
Daarbij alleen al 100 marktda
gen. Dat vraagt enorme inzet.
Neem alleen al het opbouwen
en afbreken, maar ook de ande
re bezigheden die dat met zich
meebrengt. Als je zo'n 1100
stuks vee in huis hebt levert dat
zo'n 13 ton mest op. Dat moet
vervolgens worden afgevoerd."
Wat in 1978 een hoogtepunt
had moeten worden voor De
long en zijn medewerkers werd
een triest dieptepunt. In dat jaar
was Leiden startplaats van de
Tour de Trance. Allereerst de
hersenbloeding van Joop
Riethoven die de Tour naar Lei
den had gehaald. Vervolgens
het gegeven dat de tijdrit werd
afgelast, omdat de Leidse keien
door de regen te glad waren ge
worden naar het oordeel van de
organisatie. Er werd wel een
ritje gereden, maar dat was niet
meer dan een kermiskoers om
Popconcerten
Uiteraard heeft De Jong ook tal
van hoogtepunten beleefd in
die 25 jaar. „Maar die vergeet je
toch wat gemakkelijker dan de
des keizers baard. „Twee jaar
waren we bezig geweest met de
voorbereidingen. Gelukkig wa
ren Felix Levitan en zijn mede
werkers vol lof over onze orga
nisatie. Dat verzachtte de bitte
re pil nog wat, maar ik vergeet
dat nooit meer", aldus de direc-
