Een gepassioneerd pamflet
'Mr. Blue' nog steeds niet vergeten
André Baillon: geen doodeenvoudig man, maar kierewiet
Boeken
Verdienstelijk thrillerdebuut politieman
Prachtig jeugdboek over
de dood van een vriend
DONDERDAG 15 SEPTEMBER 1994
'Schaamte' van Bengaalse schrijfster Taslima Nasrin
RECENSIE.SOPHIE VERBURGH
'Schaamte' ('Ujja') door Taslima Nasrin,
uitg. De Kern/Novib, paperback (35,-
Door de fatwa's die moslimfun
damentalisten tegen haar heb-
ben uitgesproken is Talima
Nasrin in korte tijd een van de
bekendste schrijfsters van dit
moment geworden. Maar de ro
man 'Lajja' (Schaamte) die aan
leiding was tot deze zaak is in
het westen nauwelijks gelezen.
Dat kon ook niet, want de En
gelstalige Penguin-editie is hier
niet verkrijgbaar. Nu is er dan
een Nederlandse vertaling, en
kunnen wij ook hier kennis ne
men van dit woedende en ge
passioneerde pamflet. Want
Lajja' kan slechts ternauwer
nood een roman worden ge
noemd: het onderwerp, de ver
ontwaardiging en de lange lijs
ten van wreedheden, verkrach
tingen en vernielingen van tem
pels, winkels, huizen en mensen
zijn allen zo echt, zo duidelijk
de werkelijkheid in Bangladesh,
dat er van fictie eigenlijk niet
gesproken kan worden. I let
boek is een heftige aanklacht te
gen religieus extremisme en an
dere vormen van onderdruk
king
Op fi december 1992 verniel
den woedende hindoes de Babri
Masjid, een moskee in Ayodhya,
India, omdat op die plek hun
rikI Rama zou zijn Ki'iioren cn
daar dus een hindoetempel zou
moeten staan. Hierover werd al
jaren heftige strijd gevoerd,
maar de vernieling van de mos
kee bracht een ongekende ge-
weldseruptie teweeg. In India
vocht de moslim-minderheid
terug tegen deze religieuze Be
lediging. Rellen en wederzijdse
brandstichtingen volgden.
India's huurland Bangladesh
werd in 1971. na een lange strijd
tegen de Pakistaanse (moslim
regering, gegrondvest op de
vier principes nationalisme, so
cialisme, democratie en secula
risatie. Al snel na de onafhanke
lijkheid trokken politieke verte
genwoordigers van de moslim
meerderheid steeds meer de
staats- èn religieuze macht naar
zich toe. Het achtste amende
ment op de grondwet verklaart
zelfs de islam tot staatsgods
dienst.
Naar aanleiding van de ver
nieling van de Babri Masjid in
India, namen grote groepen
moslims in Bangladesh ook hun
kans waar om her en der hin
does uit hun huizen te zetten,
hun land af te nemen, hun
dochters te ontvoeren en ver
krachten, en tienduizenden
tempels te vernielen.
)n^ere^cldheclen
Wat de moslim-minderheid in
India, een seculiere rechtstaat,
wel kan - terugvechten - is voor
de hindoes in Bangladesh niet
weggelegd. Want hoe bloedig
en grootschalig de geweldsuit
barstingen daar ook zijn, de po
litie komt de bestolen en mis
handelde minderheid niet te
hulp, en de regering blijft ver
klaren dat Bangladesh een land
is waar verschillende religieuze
groepen in harmonie en dialoog
met elkaar leven. De bloedba
den en beeldenstormen worden
steevast aangeduid als 'ongere
geldheden' van voorbijgaande
aard.
Tegen dit onrecht, deze de
sastreuze oprisping van middel
eeuwse religieuze intolerantie
heeft Taslima Nasrin in drie da
gen dit woedende en zeer dap
pere boek geschreven. We vol-
gen
culier
hindoestaans gezin in de
dertien dagen na 6 december.
Nationalistisch gezind en maat
schappelijk geëngageerd probe
ren ze zich te verzetten tegen de
sfeer van vervolging. Zoon Su-
ranjan wordt echter onzeker
wanneer zijn hindoe-vrienden
bang wegkruipen en de mos
lims die hij kent zich toch niet
zo onpartijdig opstellen als hij
gehoopt had. Nadat het huis
van de familie is geplunderd en
dochter Maya van 21 meegeno
men is door de woeste fanaten,
breken de overige drie gezinsle-
horen dat Maya's verminkte lijk
is gevonden en ze beseffen dat
hun ideaal van een seculiere
eenheidsstaat Bangladesh ver
loren is - vluchten ze naar India.
Niet fraai
Als literaire vertelling is
'Schaamte' niet echt fraai - het
houdt het midden tussen een
roman en een rapport van Am
nesty International. De lange
opsommingen van vernielde za
ken en mensen in plaatsen met
voor ons onuitspreekbare na
men zijn vaak te veel van het
goede. Voor een deel zal dit de
bedoeling zijn van Nasrin - om
ons te overstelpen met de
enormiteit van de 'ongeregeld
heden'. Alleen komt dat niet zo
goed over als alles zo ver van
ons bed is. en de helft van de
termen onvertaald en dus onbe
grijpelijk blijft. Maar het boek is
natuurlijk niet in de eerste
plaats voor het westen geschre
ven en de schrijfster kan er ook
niets aan doen als de vertalers
hel laten afweten.
I let is niet zo gek dat dit boek
in Bangladesh en in de moslim
wereld grote consternatie te
weeg heeft gebracht. Al spreekt
Nasrin zich in principe uit tegen
elke vorm van fundamentalis
me - van welke religie dan ook -
in de praktijk is haar schrijven
natuurlijk puur tegen de Islam
gericht. Samen met haar uit
spraak in een interview, dat de
islamitische wetgeving eens
moet worden gemoderniseerd,
heeft dit haar de fatwa's opgele-
Taslima Nasrin: heftige aanklacht tegen religieus extremisme.
verd waardoor ze nu wereldbe
roemd is.
Uiteindelijk heeft ze (tijdelijk?
de wijk moeten nemen uit
haar land. Ze verblijft voor on
bepaalde tijd in Zweden als gast
van de internationale schrijvers
organisatie PEN. Ze heeft van
daar haar dank betuigd aan de
foto reuter
vele schrijvers uit de hele we
reld die zich solidair met haar
hebben verklaard. Maar onder-
Gabriel Garcia Mérquez,
Over de liefde en andere dui
vels. Nieuwe roman van de
grote Colombiaanse schrijver.
Het verhaal speelt zich twee
eeuwen geleden af in een Ca
ribische havenstad. Hoofdfi
guur is Sierva Maria, 'de doch
ter van een zotte Creoolse
markies en een slavenhande
laarster'. Uitg. Meulenhoff. 238
pag., prijs f34,90.
Chris Keulemans, Een
korte wandeling in de heuvels
Van melancholie doortrok
ken novelle, door Keulemans
op verzoek geschreven t.g.v.
het 25-jarig bestaan van de
uitgeverij. Van Gennep. 109
pag., prijs f20,00.
Alstein, Alle verhalen. Al
les, verhalen en novellen, wat
de Vlaamse schrijver Marc van
Alstein (Antwerpen 1947) tot
nu toe schreef. Een deel ervan
is door Alstein zelf herschre
ven. Uitg. De Prom. 271 pag.,
prijs f 45,00.
- Toni Morrison, Sula. De
vriendinnen Sula en Nel zijn
allebei zwart, slim en arm. Ze
groeien samen op. Maar Sula
verlaat haar dorp in Ohio en
trekt rond door de VS. Als ze
na 10 jaar terugkeert is Nel ge
trouwd en moeder, de vrien
dinnen zijn tegenpolen gewor
den. Roman uit 1973 van de
schijfster die in 1993 de No
belprijs voor literatuur won.
Uitg. Bert Bakker, 148 pag.,
prijs f24,90.
Moacyr Scliar, De centaur
in de tuin. Roman van Brazi
liaanse auteur met Russisch-
joodse wortels over het leven
van een jongen die als centaur
wordt geboren: half paard, half
mens. Als buitenstaander
moet hij zijn weg in het leven
zien te vinden. Uitg. Wereldbi
bliotheek, f39,90.
- Susanna Tamaro, De stem
van je hart. Hen bejaarde
vrouw besluit haar leven aan
haar kleindochter te beschrij
ven. In brieven in de vorm van
een dagboek is ze meedogen
loos over haar mislukte huwe
lijk, haar overspel en een ge
storven dochter. Uitg. Wereld
bibliotheek, f29,90.
- Huub Beurskens, Wilde
Boomgaard. Van een paradij
selijk toevluchtsoord verandert
een verwilderde boomgaard in
een bezoedelde plek van ero
tiek en dramatische gebeurte
nissen. Uit verzet tegen deze
veranderingen, en daarmee de
naderende volwassenheid be
sluit een 14-jarig jongetje als
oude man door het leven te
gaan. Uitg. Meulenhoff. f
29,90.
- Kees van der Pijl, De Plat.
Derde roman van docent poli
ticologie over een man die be
trokken raakt bij onroerend
goed-zwendel, intimidatie,
onbehoorlijk bestuur en mis
bruik van asielzoekers. Uitg.
De Harmon ie. f32,50.
- J.J.Rousseau, Overpein
zingen van een eenzame
wandelaar. In dit postuum
verschenen autobiografisch
werk blikt Röusseau il7i2-
1778) terug op zijn leven, zijn
liefdes en zijn strijd met Ver-
lichtingsfilosolen als Diderot.
Grimm en d'Alembert. Verta
ling en nawoord van Leo van
Maris. Uitg. I I Veen. f34,90
kleit
'Salmat
met
die' die heeft
voor de dreiging. En n
die het antwoord op de;
damentalistische terreur
Rush-
wijken
emand
e funa-
Na onder anderen Appie Baantjer en Bert Spoel-
stra heeft opnieuw een politieman de pen gepakt
om zich aan het thrillergenre te wagen: Bert
Muns. De 34-jarige Utrechter die sinds vijftien
jaar bij de Amsterdamse politie werkt, debuteert
zeer verdienstelijk met 'Verkeerde vrienden'.
Rondom agente Francien van Anshem bouwt hij
een keurige plot met voldoende spanning en
sfeer.
De 29-jarige Francien en een collega vinden in
een junkenpand het lijk van een man die de
agente zeer bekend voorkomt. Het gaat om Jac
ques Middelburg, ex-schoolgenoot van Francien.
De indruk is gewekt alsof Middelburg is gestorven
aan een overdosis. De botte rechercheurs die de
zaak ondergeschoven krijgen, hebben er geen be
hoefte aan de waarheid boven water te krijgen.
Van Anshem, die gelooft in moord, gaat op ei-
gen houtje op speurtocht. Ze belandt op haar ou
de school. Wiskundeleraar Hans van Brakel weet
meer van de dood van Middelburg, maar heeft
genoeg te verbergen om niet het achterste van
zijn tong te laten zien. Een tweede moord blijft
De daders en het motief worden nogal vroeg
weggegeven. Voor de rest is Muns' eerste politie- i
man geslaagd. In tegenstelling tot Spoelstra
(schrijver van onder meer 'Aga') gebruikt hij zijn
kennis van en ervaring in het politievak niet "in
een soort proces-verbaal te maken. Meegenomen
is de kritiek van de insider op het gebrek aan sa
menwerking, menskracht en middelen bij de Ne- L
derlandse politie. De spanning in 'Verkeerde j
vrienden' is ordentelijk opgebouwd. De karakters i
komen goed uit de verf. Ik moet me sterk vergis j
sen of Muns is bezig een knappe serie rond zijn
vrouwelijke diender op te bouwen. Alle elemen
ten daarvoor zijn aanwezig.
'Hel Peergeheimvan Harm de Jonge
II IK,(Plu Pl Kin KI l I U'.ll
CASPER MAKKESTEIJN
Kathleen Vcreecken, 'Gewoon vrienden',
Standaard Uitgeverij, 22,50.
Harm de Jonge, 'Het Peergehcim' Uitge
verij Van Goor. 24,90
'Haar gevoelens voor Carmen
waren heel warm en diep, het
was duidelijk meer dan gewone
vriendschap. Maar verliefdheid
dat klonk zo onverbiddelijk
en was zo onlosmakelijk ver
bonden met een hoop andere
dingen, zoals ontrouw legen
over Ben, en vrijen. Een rilling
liep langs haar ruggegraai om-
hoog. Aan vrijen had ze nog
nooit gedacht, maar ze vond het
wel heerlijk heel dicht tegen
('.armen aan te zitten, haar han
den aan te raken en dat was
toch al behoorlijk lichamelijk.
Verder durfde ze zelfs niet te
deuken. Dan was je toch niet
meer normaal?Ofwel?'
Dat Standaard Uitgeverij voor
jongeren vanaf 13 jaar 'Maan
licht een serie jeugdboeken
over liefde' op de markt brengt,
is geheel legitiem, want er is
waarschijnlijk geen onderwerp
waar op die leeftijd zo veel be
langstelling voor bestaat. >f dat
echter moet in de vorm dit' Ka
thleen Vereecken de lezer voor
schotelt]
eken wil I
dot
to weinig, is de nogal sombere
conclusie na het lezen van (>V
woon vriendenI let is natuurlijk
prima, als zij voor lezers in tie
beoogde leeftijd wil schrijven
over andere dan de 'gewone'
liefde, maar met dit verhaal
schiet je als lezer ook niet echt
op. Als je vol zit met vragen en
onzekerheden over zoiets inge
wikkelds als liefde voor liet an
dere of hetzelfde geslacht, dan
worden die door dit boek zeker
niet minder. I.aat staan beant
woord.
Eva is verliefd op Ben. maar
koestert tussendoor sterke ge
voelens voor de mooie Carmen.
Gelukkig merkt de tè wijze en tè
volwassen Ben dat Carmen tus-
gezicht naar Eva toe'. Bens wijs
heid redt de liefde tussen hem
en Eva, maar als lezer blijf je
met de vraag zitten of Eva later
niet immense huwelijksproble
men krijgt en zich alsnog be
keert tot de damesliefde.
I larm de Jonge werkt zijn ver
haalfiguren en thematiek beter
uit. De figuur Slikkie lijkt wel
een soort archetype te worden
bij De jonge. Kwam Slikkie als
een wat achterbaks schoffie ook
al voor in De Vogelrots. in het
prachtige nieuwe Het Peerge
heim is hij enigszins geëvo
lueerd. Slikkie is nu één van de
jongens uit de klas waarin ook
Jonie en zijn beste vriend Peer
zitten, naast meisjes als Jessica
op wie Jonie verliefd is en de
oppervlakkige, onaanraakbare
Beryl, van wie Peer helemaal
weg is. Slikkie is nog wel ijzer-
sterk. maar geen hoogvlieger en
hij heeft zijn mes nogal los in de
broekzak zitten. Hij behoort in
dit boek niet tot de tegenstan
ders van de Jioofdpersoon,
maar is solidair met hem en
met zijn boezemvriend Peer.
De locatie van het verhaal is
eveneens bekend. Net als in De
vogejrots en De Blauwe
Maansteen speelt alles zich af in
een klein, overzichtelijk dorp
waar iedereen elkaar kent. Maar
ook nu Is ondanks het platte
grondje voorin liet boek de
plaats van handeling onscherp.
Geen bijzonderheden over hui
zen of straten. De plaatsaandui
dingen van de huizen van Jonie,
Peer, Beryl, de oude juffrouw
Stubbe of van de school en de
kerk doen er weinig toe. Belang
rijker is hel gebied buiten het
dorp: het Blauwmeer met het
eiland het Riethof de sluis met
daarachter de zee.
Ook qua thematiek gaat De
jonge door op de ingeslagen
weg van vorige boeken: dood
Omslag van Harm de Jonge's 'Het Peergeheim': sterk verhaal over go<
de en heel bijzondere Peer. afbeeldinc
met een vleugje mysterie.
Gelukkig zijn er in dit boek
niet zoveel vraagtekens als in De
Blauwe Maansteen. Daar ver
galoppeerde De Jonge zich en
verslikte hij zich in liet veelvul
dig oproepen van vragen. Door
dat hij dit nu nalaat en een
doortimmerde constructie
maakt met een mooie span
ningsboog. is Het Peergeheim
een heel sterk verhaal gewor
den. i let is geen nadeel dat je
als lezer eigenlijk al weet wat er
komen gaat als blijkt dat Peer
ongeneeslijk ziek is. Hij zal er
voor kiezen vrijwillig naar zijn
gefantaseerde paradijs Attalant
te vertrekken. Samen met lonie
heeft hij die fantasiewereld ge
schapen, waarin iedereen zo
wel mens als dier gelukkig is.
Peer is een goede, maar ook
heel bijzondere peer. Muzikaal
(hij speelt fantastisch saxofoon)
en super intelligent: na vijf mi
nuten leren haalt hij voor een
proefwerk een negei
»egen
lager
lonie allemaal
geen punt: vriend is vriend.
Peer is Peer en Peer was zijn
enige en allergrootste vriend.
Dat juist hij ongeneeslijk ziek
werd en niet een in de ogen van
Jonie al oud. onnut of vervelend
iemand dat kan hij niet be
grijpen.
En daar schrijft Harm de Jon
ge een prachtig jeugdboek over.
'Ik vond dat je goed kon zingen.
En een mooie stem had. ik
hoorde ook (wat sonde) dat je
aids had. Ik heb veel gevoe
lens voor je. In het liedje Mr.
Blue.
En dit wil ik ook even kwijt
dat je erg knap bent. En ik hoop
dat je het liedje Mr. Blue live op
tv samen met Gandij Duiven wil
zingen voor dat je (zielig) dood
gaat. Ik zal je missen Rene. Mijn
beste zanger (idool). Doei!!' Af
zender: Jeffrey, 11 jaar.
René Klijn. de zanger die vo
rig jaar overleed aan de gevol
gen van aids, kreeg de laatste
maanden voor zijn dood dage
lijks een dik pak van zulke brie
ven in de brievenbus. Kinderen
schreven hem hoezeer ze met
hem meeleefden ('Stel ze heb
ben nu de ideale pil tegen aids,
dan neem je hem toch wel in,
hè?'). Anderen putten troost uit
zijn wilskracht ('Door jou heb ik
ingezien dat mijn leven meer
waard is dan ik dacht. Door de
problemen thuis wilde ik mezelf
van kant maken. Tot ik jou zag.
Wat is het oneerlijk, de een wil
doock de ander vecht voor zijn
leven.*).
Klijn's indrukwekkende op
treden in november '92 in Paul
de Leeuw's programma De
Schreeuw van de Leeuw, waarin
hij -doodziek- het liedje Mister
Blue zong, bracht hem twee
maal platina èn de roem waar
op hij zijn hele leven had ge
hoopt. Vorige week verscheen -
op de dag dat hij 32 jaar zou
zijn geworden - ook de door
hem zo felbegeerde biografie
waarin journalist Dorine Her
mans René Klijn's leven en ster
ven heeft opgetekend. In het
boek René Klijn, een portret' is
te lezen hoezeer Klijn lak had
aan de mensen die van mening
waren dat hij enkel door zijn
ziekte zo'n succes had gekre
gen. „Al die 150.000 mensen ko
pen zeker mijn cd uit medelij
den", placht hij dan ook tegen
te werpen, hoewel hij toch be
seft moet hebben dat er een
kern van waarheid in zat.
Klijn genoot niettemin met
volle teugen van zijn nieuwe
hoedanigheid als Bekende Ne
derlander - al zou die maar heel
kortstondig zijn. Hij verscheen
in kranten, weekbladen en tele
visie-programma's als de '5 uur
show', en moest op een gegeven
moment zelfs besluiten niet
meer dan drie journalisten per
week te ontvangen. In het voor
woord van het boek beschrijft
Hedy d'Ancona waarom Klijn
zoveel aandacht kreeg: „Die re
den is dat ik niet keek en luis»-
terde naar een aidspatiënt.
maar naar een mens. Een mooi
en jong mens. dat - min of meer
toevallig - het noodlot had ge
trokken en dal tenslotte accep
teerde."
De overmatige publiciteit
leidde tot een concfiict met de
VARA en met Paul de Leeuw,
die liever zagen dat Klijn wacht
te met openbare optredens tot
'De Schreeuw' was herhaald.
Maar Klijn trok zijn eigen plan:
hij was nu een Ster en dat wilde
hij blijven. Hij ontleende een
groot gevoel van eigenwaarde
aan de multimediale aandacht.
Daarbij was hij wel degelijk
doordrongen van de invloed die
hij op het grote publiek en met
name jongeren had.
De zanger liet niet na om in
elk interview de gevaren van
onveilig vrijen te benadrukken.
En het werkte. Zijn cd leverde
het Aidsfonds een paar ton op,
de rest van de opbrengst ging
naar de René Klijnstichting, die
speciale aidsprojecten steunt,
longe mensen schreven dat ze
door Klijn beseften dat aids
geen vec-van-mijn-bed-show-
is: "We hadden nooit nagedacht
over aids. Nu stonden we er op
eens bij stil dat het er écht is."
LITERATUUR
RLC I NSIE BtKT KUIPERS
'Een doodeenvoudig man'. Andró Baillon
Mrl een nawoord van Jeroen Brouwers
Nijgh Van Ditmar/Dedalus Pnjs
29.90
Op 10 april 1932, twee weken
voor zijn zevenenvijftigste ver
jaardag had de Franse schrijver
van Belgische afkomst, André
Baillon er genoeg van. Nadat hij
zijn huisje vol bloemen had ge
strooid, nam hij een dosis van
een slaapmiddel, die lu»m drie
dagen daarna definitief zou ver
lassen uit het vagevuur, dat zijn
leven was. Zo gek als een deur,
was André Baillon gedurende
heel zijn leven meer of minder
rijp voor de schedelboring en de
dwangbuis. Uiteindelijk zou hij
ook in een gesticht belanden,
zoals we kunnen lezen in 'Een
doodeenvoudig man'.
Het boek is geschreven in de
losse vorm van vijf 'biechten'
met een voorwoord en een na
woord. Zij het, dat het nawoord
van Jeroen Brouwers is. die
zoals bekend onmiddellijk ter
plaatse is, als er een necrootje
gewrocht moet worden over
een schrijvende minkukel, die
een eind aan zijn leven beeft ge-
maakt.
Was André Baillon een mis
lukt schrijver? Hij vond zelf van
wel. en wie ben ik dan om dat
tegen te spreken. Misschien had
hij iets te veel zelfkritiek. Hoe
dat ook zij, vast staat dat zijn le
ven een grote puinhoop was,
tenminste als we Brouwers
moeten geloven In één van
Baillons laatste boeken waarin
hij de balans opmaakt, schijnt
hij tot de conclusie te zijn geko
men. dat hij 'een waardeloos
sujet' was. „Ik was een lui. I.ul.
lui. lui, ik verafschuwde ieder
een die geen lui was", heet het
daar. Die geringe eigendunk
heeft zijn schrijverschap danig
ondermijnd. Teveel boeken ble
ven in zijn pen steken en als ze
er wel uitvloeiden, dan gingen
ze steeds over het/elfde; name
lijk tot vervelends toe over zijn
eigen getroubleerde leven.
En daar lag de oorzaak voor
zijn falen als schrijver. Baillon
kon geen fictie maken. Hij had
geen afstand tot zijn stof. Hij
was zijn eigen hoofdpersoon en
die zenuwlijder hief steeds maar
weer hetzelfde lamento aan van
onstandvastige liefdes, zonde
besef. wispelturige vrouwen, ge
luidsoverlast van auto's en ka
kelende kippen. Beethoven op
de huispiano en niet geheel on
belangrijk; het niet kunnen
schrijven. Wat dat betreft ging
er steeds iets mis. Had hij net
zijn pen gepakt, ging de lamp
uit. verboog hij het montuur
van zijn bril. begon er iemand
in de kamer naast de zijne hin
derlijk heen en weer te lopen, of
zag hij de woorden van het pa
pier opstijgen. Gek van het
woorden zoeken werd hij! Aldus
Brouwers in zijn nawoord, waar
ik mij werkelijk om bescheurd
heb.
In 'Een doodeenvoudig man'
doet Baillon. lichtjes vermomd
als ene Jean Martin, wiens per
soonlijkheid zich aan het eind
van het boek zal vierendelen,
ook weer verslag van een aantal
lijpe wederwaardigheden. Als
hij is opgenomen in het gekken
huis 1 a Salpêtrière in Parijs, ver
telt hij bijvoorbeeld doodleuk
aan een dokter wat er zoal komt
kijken bij het aantrekken van
een schoon overhemd. 'Nege
nenzeventig handelingen dok
ter. Dat wil zeggen bij het loute
re aantrekken. Als je er bijvoor
beeld een sigaret bij in de mond
hebt. worden het er meteen een
heleboel meer.' Zoiets verzint
een doodeenvoudig man niet:
daarvoor moet je kierewiet zijn
en André Baillon heten.
