'Johnny Meijer was echt een virtuoos'
Rtv show
Groesbeek veranderde
in een waar spookdorp
7
'Mijn optredens staan in het
teken van feest der herkenning'
WOENSDAG 14 SEPTEMBER 1994
Dorpsbewoners vertellen over de oorlog
Op de dag dat de bevrijding van
Zuid-Nederland begon, brak in
Groesbeek de oorlog uit. Op 17
september 1944 veranderden de
luchtaanvallen van de geallieer
de strijdkrachten op het zuiden
van Nederland het grensdorp
Groesbeek in een grimmig
strijdtoneel. Tot dan toe was
Groesbeek een vriendelijk
plaatsie, waar de buurman 'be
zetter was geworden, maar het
leven ondanks de oorlog zn ge
wone gangetje was blijven gaan.
Dat alles veranderde drastisch
en onherroepelijk na 17 sep
tember l'J44. Acht ooggetuigen
vertellen over de ontwikkelin
gen rond die gedenkwaardige
dag. Met waren toen kinderen
en de ervaringen van de 17e
september staan tot op de dag
van vandaag in hun geheugen
gegrift: de landingen van de ge
allieerden, doden, de vlucht van
de Duitsers en NSB-ers, de eva
cuatie en de terugkeer in het
dorp: een spookdorp.
Het was een prachtige sep
temberdag, die zondag de 17e,
bijna zomers. Voor de tweede
mis hadden de bewoners zich
in de kerk verzameld en er heer
ste een weldadige rust in het
dorp. Kapelaan Van den Heuvel
had net de preekstoel beklom
men toen in 'de verte motorge
ronk klonk, dat snel dichterbij
kwam en ineens donderde het
Duitse afweergeschut. Vlak bo
ven Groesbeek spatten de gra
naten uiteen. Jagers gierden
langs de kerk en mitrailleerden
van dichtbij. Maar het gevaar
trok over en de rust keerde
weer. De kapelaan liet de men
sen vertrekken met de ernstige
woorden om vooral nu tot God
te bidden, 'want Gij weet niet
wat in nu nog boven het hoofd
hangt en of Gij de volgende
Heilige Mis nog zult halen... De
Parachute-landing boven Groesbeek, op 17 september 1944
zondagsrust duurde niet lang
en de zondagse soep werd door
de meeste bewoners van Groes
beek die dag niet gegeten. Op
nieuw kwamen de geallieerde
bommenwerpers in actie. De
Duitsers probeerden een goed
heenkomen te zoeken en de be
volking van (iroesbeek stelde
zich in veiligheid in de schuil
kelders. Bij de landingen die
volgden, verstuikten of braken
zo n honderd para's armen of
benen. Drie parachutes gingen
niet open. De Duitsers waren zo
verrast door de hele actie, dat ze
halsoverkop de vlucht namen,
net als de paar 'brood-NSB-ers'
in het dorp. Hier en daar kwam
het tot schermutselingen, waar
bij weerszijden doden vielen.
Na de landingen werd het op
merkelijk stil.
De eerste vijandelijke tegen
actie kwam van enkele Duitse
jagers, die zweefvliegtuigen en
para's beschoten. Daarbij wer
den ook Groesbeekse burgers
gewond. De soldaten die op de
eerste dag sneuvelden, werden
achter het politiebureau opge
baard. Na 17 september beleef
den de Groesbeekers de hel van
de oorlog. Al snel bleek dat met
het tegenoffensief van de Duit
sers vanuit het Reichswald bij
Groesbeek niet te spotten viel.
Eind september waren veel bur
gers al weggetrokken, maar een
even groot aantal piekerde er
niet over om have en goed te
verlaten. Maar het Amerikaanse
opperbevel overtuigde burge
meester Van Grotenhuis dat het
hoog tijd was de bevolking te
evacueren. Mochten er nog
twijfelaars zijn geweest, de zeer
hevige beschietingen van die
nacht zorgden ervoor dat de he
le bevolking aan de oproep van
de burgemeester gehoor gaf.
Groesbeek veranderde daarna
in een ware spookstad...
Memorial Concert voor standbeeld van accordeonist
Fans van de accordeonist Johnny Meijer organiseren een Memorial Concert. Met de opbrengst willen ze een standbeeld voor hun idool bekostigen.
FOTO UNITED PHOTOS DE BOER ARCHIEF
M eg nou niet dat hij een oude
W mopperkont was. Begin niet
over zijn chagrijnige buien. En
hou vooral je mond over zijn ruzies met
Manke Nelis. Nee, voor zijn fans was
Johnny Meijer een mega-ster. Zoals hij
accordeon kon spelen, kon niemand dat.
Jazz., klassiek. Jordaanliedjes, hij beheer
ste het allemaal. Johnny was echt een
virtuoos." Om de gedachte aan hun in
1992 overleden idool levend te houden,
organiseren Ben en I'oos van Hecke een
lohnny Meijer Memorial Concert. Met
de opbrengst willen ze een standbeeld
voor hun idool bekostigen.
Een paar keer hebben ze 'hun' lohnny
in levende lijve ontmoet. Onder meer
toen hij in 1990, op 77 jarige leeftijd, de
Accordeon-Award (een vinding van Ben)
kreeg uitgereikt, l oos: „Wat was hij ont
roerd! Om na zo veel jaren spelen in
doodgewone kroegen toch erkenning te
krijgen, dat deed hem enorm veel."
Die doodgewone kroegen, daar was de
keizer van de knoppenkast tientallen ja
ren vaste gasi. Met zijn zwager Manke
Nelis liet hij het Kembrandtsplein in
'zijn' Amsterdam inhaken op het reper
toire in de categorie Kleine jodel jongen.
Toch speelde Meijer in zijn hart liever
Bach of jazz: nummers waarbij de vaar
dige vingers zich echt konden bewijzen.
Mooi, maar daarop zat het volk aan de
bar niet te wachten. En het publiek was
broodheer, want al sinds zijn dertiende
jaar verdiende hij de kost als beroeps-
muzikant.
Ben van Hecke: „Het heeft hem nooit
goud opgeleverd. Succes interesseerde
hem ook niet zo. Zolang hij maar kon
spelen." „Maar Johnny had rijk kunnen
zijn", weet loos. .Als hij was ingegaan
op een uitnodiging uit Amerika." Docu
mentaires die na zijn dood over het fe
nomeen verschenen, reppen over een
'blanco cheque' die de ras-Amsterdam
mer mocht invullen als hij de 'Gouden
Oversteek' zou maken. „Hij had wel ge
wild. maar dan had de halve Jordaan
meegemoeten", zegt één van zijn ken
nissen in een beeldverslag.
Diezelfde kennissen op wie hij zo kon
mopperen, getuige de documentaires.
Mokken over kleding, mokken over de
muziek. Maar Toos wil van al het gesput
ter niks weten. „Dat was helemaal geen
mopperen. Zo was-ie gewoon. En soms
baalde hij van die Jordaan-liedjes die hij
steeds weer moest doen."
Graf
Pure bewondering zette het echtpaar
Van Hecke vorig jaar aan om een plech
tige stenen accordeon op het graf van
hun held te laten plaatsen. Uit alle hoe
ken kwam geld van accordeonvrienden.
Het neerzetten van het monument werd
een hele ceremonie. Chiel Montague
kwam ook. En er was muziek. Tonen die
voor altijd moesten wegstrepen dat
Meijer misschien een klein beetje als
vergeten virtuoos begraven was. Toos:
„De accordeon van het monument staat
er zo dat het lijkt alsof hij er net achter
vandaan is gelopen. Op de sokkel staat
wat Johnny altijd zei: 'Ik doe maar wat."
Muziek moet ook de opstap zijn naar
het volgende eerbetoon aan Meijer: het
standbeeld. Bij elkaar is 140.000 gulden
nodig om de kunstenaar Rob Cerneus
uit Monnickendam een bronzen weerga
ve van de accordeonist te laten maken.
Ben: „Het komt ergens in de Jordaan te
staan. We hebben nog geprobeerd om
het op het Rembrandtsplein te krijgen,
maar dat kon niet. Daar stond het al
vol."
Geen gage
Het geld voor het kunstwerk moet bij el
kaar komen door de verkoop-opbrengst
van replica-beeldjes en uit de kaartver
koop van het Memorial Concert. Aan dat
spektakel, gepland op 2 oktober, hebben
de initiatiefnemers nu hun handen vol.
Het is in Amsterdam. „lakker dicht bij
de Jordaan."
Het Malando-orkest komt, het Ensem
ble Peter Schoute speelt en na een tele
foonregen richting Amerika bleek het ac-
cordeonwonder Ard van Damme bereid
de oceaan over te vliegen. Net als alle ge
boekte artiesten rekent de Amerikaan
geen gage. Toos: „Ze doen het allemaal
voor Johnny."
Hoogtepunt van het feest moet het
moment worden waarop wordt bekend
gemaakt dat het benodigde geld bij el
kaar is. Ze hebben er alle vertrouwen in
dat het lukt. Er zijn al veel toezeggingen.
F.n veel replica-beeldjes zijn in de betere
Amsterdamse kringen verkocht voor
2500 gulden per stuk. Ben: „Freddie Hei-
neken heeft er bij voorbeeld één." Glun
derend kijken ze al uit naar de dag waar
op het standbeeld wordt onthuld. Met
foto's van het ontwerp zijn ze bij de kin
deren van Meijer langs geweest. „Ge-
wel-dig, vinden ze het. Ze waren er stil
Het lohnny Meijer Memorial Concert
vindt plaats op 2 oktober (20.00 uur)
Marcanti Plaza Jan van Galenstraat,
Amsterdam. Kaarten f 50,-. Reserveren:
072-625857. Kaarten zijn verkrijgbaar
bij de Accordeontheek, Oude Gracht 27
Alkmaar.
Albert West (45), zanger, radiopresentator en entertainer
Het eerste dat ik zou
doen als mijn nieu
we single een hit
wordt, is de stekker uit het stop
contact trekken. Mijn agenda
puilt ook zonder hit op zak uit
van het werk." Albert West, zan
ger, entertainer en radiopresen
tator straalt tevredenheid uit. Al
meer dan vijfentwintig jaar
draait hij mee in de mallemolen
van de showbusiness. Hij kent
het klappen van de zweep.
„Belangrijk is om je geloof
waardigheid niet te verliezen.
Alleen dan kun je in dit rare vak
overlevenvindt de zanger uit
Rosmalen, die vorige week zijn
vijfenveertigste verjaardag vier
de. „Ik denk dat ik het volgend
jaar rustiger aan ga doen. Je
merkt dat je een dagje ouder
wordt en het tempo van nu ligt
erg hoog. Het tempo is moor
dend, maar is dit geen moord-
vak?"
Geloof in eigen kunnen en je
omringen met mensen, die je
kunt vertrouwen. Dat zijn de
pijlers van het succes van West.
Althans zo beschouwt hij zelf de
afgelopen kwart eeuw, dat hij
toonaangevend aanwezig is in
de Nederlandse showbusiness.
Dezer dagen kwam een nieu
we single van hem uit, getiteld
O what a thrill. Het betreft een
country-getinte cover van de
Amerikaanse zanger en compo
nist Jesse Winchester. Zelf uit
gezocht door West en zijn
manager Jan Vis uit 's-Herto-
genbosch. Al zolang hij zingt,
zijn zij zakelijk aan elkaar ver
bonden. „En terwijl we nooit
een contract hebben getekend.
Het is bij ons allemaal een
kwestie van vertrouwen."
De platenwereld had kenne
lijk minder vertrouwen in de
nieuwe single van de zanger.
„Daarom hebben we het maar
in eigen beheer gedaan. Ik ben
op een leeftijd gekomen, dat ik
zelf beslissingen neem en me
niet door anderen de wet laat
voorschrijven."
Beminnelijk
Gelukkig voor West wordt de
nieuwe CD-single van West Oh
what a thrill frequent gedraaid
door de publieke omroepen en
de commerciële zenders. In
vakkringen wordt hij be
schouwd als een uiterst bemin
nelijk en toegankelijk collega en
het publiek draagt hem op han
den. Dat blijkt ook wanneer hij
op werkdagen in het Radio 2-
programma Het Hart van Twee
met luisteraars een spelletje
speelt. „Ik hoef het telefoon-
waarop kandidaten zich kun
nen melden, of de telefoon staat
al roodgloeiend. Het is echt on
gelooflijk hoe populair dat spel
is bij de luisteraars. Ik leid dat
ook af uit de reacties die ik in
het land krijg. De mensen vin
den het onderhoudend. Neder
land is nu eenmaal een spelle-
tjesland. De mensen doen graag
mee. Het gaat hen niet eens om
de knikkers, maar meer om het
spel. Ik vind zelf het gesprek
met kandidaten altijd boeiend.
Uiteraard is de ene kandidaat
spraakzamer dan de andere,
toch heeft elke deelnemer zijn
eigen verhaal en dat probeer ik
eruit te halen", vertelt radiopre
sentator West.
Als gevolg van zijn bijdrage
aan het Hart van Twee is West
omroepbreed aan het werk.
Want elke dag loopt hij bij een
andere omroep binnen om zijn
spelletje te spelen met de magie
box, waaruit hij allerlei cijfer
combinaties tovert om kandida
ten voor zijn spel te werven.
„Ook al heeft iedereen binnen
de omroep de mond vol van sa
menwerking, bij elke omroep
proef je een andere sfeer en
werkwijze. Bedrijfscultuur, heet
dat geloof ik."
Entertainer
Heel lang geleden presenteerde
hij al bij de'Vlaamse radio op de
vroege zondagochtend een pro
gramma onder de welluidende
titel Ontbijt op z'n best met Al-
bert West. Twee jaar geleden
nodigde de NCRV hem uit om
een maand lang gastpresentator
van het radioprogramma Goud
en Nieuw te zijn. Dat hoorde
Veronica en dat leverde West
meer werk op als radiopresen
tator. Hij werd gevraagd als co-
presentator van een lunchpro-
gramma op Radio 2 en tevens
als entertainer in het land op de
Veronica Zomert ruck, waarmee
de jongste omroep van Neder
land tijdens de zomermaanden
door het land trekt.
„Deze zomer verzorgen we
maar liefst vijftig voorstellin
gen", vertelt hij met een enig
zins vermoeide blik in zijn ogen.
„Het is gisteravond erg laat ge
worden' verklaart hij zich na
der. „Het is ongelooflijk leuk om
te doen, maar wel zwaar. Vooral
omdat de lokaties door het hele
land verspreid zijn. Ik kom echt
in dorpen, waarvan ik het be
staan niet kende. Ik presenteer
de shows samen met de Bart de
GraafT. We staan vooral op
dorpspleinen en daar stromen
meestal duizenden mensen sa
men. Niet alleen voor ons. maar
natuurlijk ook voor de Neder
landse artiesten, die er optre
den. Ik vind het daarom zo leuk
om te doen. omdat je direct
reakties krijgt van het publiek.
De mensen zijn over het alge
meen heel erg eerlijk. Men zegt
wat men ervan vindt. Dat is
voor artiesten niet altijd even
vleiend, maar wel erg duide
lijk", vindt West.
Ook tijdens zijn optreden als
zanger in het land houdt West
er een eigen stijl op na. De op
dracht die hij zichzelf stelt, luidt
steevast: amuseren!
„Experimenteren mag voor mij
best. maar niet ten overstaan
van het publiek. Dat wil herken
bare muziek horen. Daarom
schroom ik niet om mijn eerste
hits van vijfentwintig jaar gele
den met overgave te zingen.
Neem Cha-la-la, I need you,
waarmee ik met mijn groep The
Shuffels in 1969 een kanjer van
een hit scoorde. Dat nummer is
anno 1994 nog altijd heel her
kenbaar. Dat móet ik gewoon
elke keer zingen, anders heb ik
mijn werk niet goed gedaan.
Mijn optredens staan in het te
ken van het feest der herken
ning. Ik heb daar alle vrede
mee. Sterker nog: ik geniet daar
ook zelf met volle teugen van. Ik
ken het publiek, waarvoor ik
werk. En het publiek kent mij
en heeft bepaalde verwachtin
gen. Ik probeer daaraan te vol-
doen. Oh ja, wat nooit bij mijn
optreden ontbreekt is een med
ley van Cliff-Richard toppers.
Hij is mijn grote voorbeeld."
Chauffeur
Thuis in het Brabantse Rosma
len is Albert West sinds jaar en
dag uiteraard een bekende en
geliefde persoonlijkheid. Hij
woont er met plezier, samen
met echtgenote Joke en dochter
Josine. „Ik ontspan me in de
kelder van ons huis met biljar
ten. Heerlijk om een partijtje te
spelen. Door de enorme drukte
van het afgelopen jaar ben ik
nauwelijks aan sporten toege
komen. Fietsen, voetballen,
hardlopen, ik doe het gewoon te
weinig."
Door de vele verplaatsingen
in het land bedient West zich al
vanaf de start van zijn carrière
van een auto met chauffeur.
„Dat is geen luxe. maar pure
noodzaak", verduidelijkt hij de
ze keuze. „Soms moet ik op één
dag op drie verschillende plaat
sen in het land ziin. En zijn het
vaak nog uithoeken ook. Een
optreden is toch ook inspan
nend. Het verkeer is druk en
wordt steeds drukker. Het is on
verantwoord om zelf achter het
stuur te kruipen en over de weg
te jakkeren.
In de afgelopen vijfentwintig
jaar heeft West koffers vol pla
ten afgeleverd. In de eerste ja
ren boekte Albertus Westelaken.
zoals hij voor de burgerlijke
stand heet. zijn successen met
llie Shuffels. Vanaf 1972 is hij
als solist werkzaam en dat heeft
hem in de loop der jaren geen
windeieren gelegd. „Ik ben een
bevoorrecht mens. Ik heb veel
werk en veel fans. Wat heb ik
nou nog te wensen?"
Albert West: „Het tempo is moordend, n