'Johnny Meijer was echt een virtuoos' Rtv show Groesbeek veranderde in een waar spookdorp 7 'Mijn optredens staan in het teken van feest der herkenning' WOENSDAG 14 SEPTEMBER 1994 Dorpsbewoners vertellen over de oorlog Op de dag dat de bevrijding van Zuid-Nederland begon, brak in Groesbeek de oorlog uit. Op 17 september 1944 veranderden de luchtaanvallen van de geallieer de strijdkrachten op het zuiden van Nederland het grensdorp Groesbeek in een grimmig strijdtoneel. Tot dan toe was Groesbeek een vriendelijk plaatsie, waar de buurman 'be zetter was geworden, maar het leven ondanks de oorlog zn ge wone gangetje was blijven gaan. Dat alles veranderde drastisch en onherroepelijk na 17 sep tember l'J44. Acht ooggetuigen vertellen over de ontwikkelin gen rond die gedenkwaardige dag. Met waren toen kinderen en de ervaringen van de 17e september staan tot op de dag van vandaag in hun geheugen gegrift: de landingen van de ge allieerden, doden, de vlucht van de Duitsers en NSB-ers, de eva cuatie en de terugkeer in het dorp: een spookdorp. Het was een prachtige sep temberdag, die zondag de 17e, bijna zomers. Voor de tweede mis hadden de bewoners zich in de kerk verzameld en er heer ste een weldadige rust in het dorp. Kapelaan Van den Heuvel had net de preekstoel beklom men toen in 'de verte motorge ronk klonk, dat snel dichterbij kwam en ineens donderde het Duitse afweergeschut. Vlak bo ven Groesbeek spatten de gra naten uiteen. Jagers gierden langs de kerk en mitrailleerden van dichtbij. Maar het gevaar trok over en de rust keerde weer. De kapelaan liet de men sen vertrekken met de ernstige woorden om vooral nu tot God te bidden, 'want Gij weet niet wat in nu nog boven het hoofd hangt en of Gij de volgende Heilige Mis nog zult halen... De Parachute-landing boven Groesbeek, op 17 september 1944 zondagsrust duurde niet lang en de zondagse soep werd door de meeste bewoners van Groes beek die dag niet gegeten. Op nieuw kwamen de geallieerde bommenwerpers in actie. De Duitsers probeerden een goed heenkomen te zoeken en de be volking van (iroesbeek stelde zich in veiligheid in de schuil kelders. Bij de landingen die volgden, verstuikten of braken zo n honderd para's armen of benen. Drie parachutes gingen niet open. De Duitsers waren zo verrast door de hele actie, dat ze halsoverkop de vlucht namen, net als de paar 'brood-NSB-ers' in het dorp. Hier en daar kwam het tot schermutselingen, waar bij weerszijden doden vielen. Na de landingen werd het op merkelijk stil. De eerste vijandelijke tegen actie kwam van enkele Duitse jagers, die zweefvliegtuigen en para's beschoten. Daarbij wer den ook Groesbeekse burgers gewond. De soldaten die op de eerste dag sneuvelden, werden achter het politiebureau opge baard. Na 17 september beleef den de Groesbeekers de hel van de oorlog. Al snel bleek dat met het tegenoffensief van de Duit sers vanuit het Reichswald bij Groesbeek niet te spotten viel. Eind september waren veel bur gers al weggetrokken, maar een even groot aantal piekerde er niet over om have en goed te verlaten. Maar het Amerikaanse opperbevel overtuigde burge meester Van Grotenhuis dat het hoog tijd was de bevolking te evacueren. Mochten er nog twijfelaars zijn geweest, de zeer hevige beschietingen van die nacht zorgden ervoor dat de he le bevolking aan de oproep van de burgemeester gehoor gaf. Groesbeek veranderde daarna in een ware spookstad... Memorial Concert voor standbeeld van accordeonist Fans van de accordeonist Johnny Meijer organiseren een Memorial Concert. Met de opbrengst willen ze een standbeeld voor hun idool bekostigen. FOTO UNITED PHOTOS DE BOER ARCHIEF M eg nou niet dat hij een oude W mopperkont was. Begin niet over zijn chagrijnige buien. En hou vooral je mond over zijn ruzies met Manke Nelis. Nee, voor zijn fans was Johnny Meijer een mega-ster. Zoals hij accordeon kon spelen, kon niemand dat. Jazz., klassiek. Jordaanliedjes, hij beheer ste het allemaal. Johnny was echt een virtuoos." Om de gedachte aan hun in 1992 overleden idool levend te houden, organiseren Ben en I'oos van Hecke een lohnny Meijer Memorial Concert. Met de opbrengst willen ze een standbeeld voor hun idool bekostigen. Een paar keer hebben ze 'hun' lohnny in levende lijve ontmoet. Onder meer toen hij in 1990, op 77 jarige leeftijd, de Accordeon-Award (een vinding van Ben) kreeg uitgereikt, l oos: „Wat was hij ont roerd! Om na zo veel jaren spelen in doodgewone kroegen toch erkenning te krijgen, dat deed hem enorm veel." Die doodgewone kroegen, daar was de keizer van de knoppenkast tientallen ja ren vaste gasi. Met zijn zwager Manke Nelis liet hij het Kembrandtsplein in 'zijn' Amsterdam inhaken op het reper toire in de categorie Kleine jodel jongen. Toch speelde Meijer in zijn hart liever Bach of jazz: nummers waarbij de vaar dige vingers zich echt konden bewijzen. Mooi, maar daarop zat het volk aan de bar niet te wachten. En het publiek was broodheer, want al sinds zijn dertiende jaar verdiende hij de kost als beroeps- muzikant. Ben van Hecke: „Het heeft hem nooit goud opgeleverd. Succes interesseerde hem ook niet zo. Zolang hij maar kon spelen." „Maar Johnny had rijk kunnen zijn", weet loos. .Als hij was ingegaan op een uitnodiging uit Amerika." Docu mentaires die na zijn dood over het fe nomeen verschenen, reppen over een 'blanco cheque' die de ras-Amsterdam mer mocht invullen als hij de 'Gouden Oversteek' zou maken. „Hij had wel ge wild. maar dan had de halve Jordaan meegemoeten", zegt één van zijn ken nissen in een beeldverslag. Diezelfde kennissen op wie hij zo kon mopperen, getuige de documentaires. Mokken over kleding, mokken over de muziek. Maar Toos wil van al het gesput ter niks weten. „Dat was helemaal geen mopperen. Zo was-ie gewoon. En soms baalde hij van die Jordaan-liedjes die hij steeds weer moest doen." Graf Pure bewondering zette het echtpaar Van Hecke vorig jaar aan om een plech tige stenen accordeon op het graf van hun held te laten plaatsen. Uit alle hoe ken kwam geld van accordeonvrienden. Het neerzetten van het monument werd een hele ceremonie. Chiel Montague kwam ook. En er was muziek. Tonen die voor altijd moesten wegstrepen dat Meijer misschien een klein beetje als vergeten virtuoos begraven was. Toos: „De accordeon van het monument staat er zo dat het lijkt alsof hij er net achter vandaan is gelopen. Op de sokkel staat wat Johnny altijd zei: 'Ik doe maar wat." Muziek moet ook de opstap zijn naar het volgende eerbetoon aan Meijer: het standbeeld. Bij elkaar is 140.000 gulden nodig om de kunstenaar Rob Cerneus uit Monnickendam een bronzen weerga ve van de accordeonist te laten maken. Ben: „Het komt ergens in de Jordaan te staan. We hebben nog geprobeerd om het op het Rembrandtsplein te krijgen, maar dat kon niet. Daar stond het al vol." Geen gage Het geld voor het kunstwerk moet bij el kaar komen door de verkoop-opbrengst van replica-beeldjes en uit de kaartver koop van het Memorial Concert. Aan dat spektakel, gepland op 2 oktober, hebben de initiatiefnemers nu hun handen vol. Het is in Amsterdam. „lakker dicht bij de Jordaan." Het Malando-orkest komt, het Ensem ble Peter Schoute speelt en na een tele foonregen richting Amerika bleek het ac- cordeonwonder Ard van Damme bereid de oceaan over te vliegen. Net als alle ge boekte artiesten rekent de Amerikaan geen gage. Toos: „Ze doen het allemaal voor Johnny." Hoogtepunt van het feest moet het moment worden waarop wordt bekend gemaakt dat het benodigde geld bij el kaar is. Ze hebben er alle vertrouwen in dat het lukt. Er zijn al veel toezeggingen. F.n veel replica-beeldjes zijn in de betere Amsterdamse kringen verkocht voor 2500 gulden per stuk. Ben: „Freddie Hei- neken heeft er bij voorbeeld één." Glun derend kijken ze al uit naar de dag waar op het standbeeld wordt onthuld. Met foto's van het ontwerp zijn ze bij de kin deren van Meijer langs geweest. „Ge- wel-dig, vinden ze het. Ze waren er stil Het lohnny Meijer Memorial Concert vindt plaats op 2 oktober (20.00 uur) Marcanti Plaza Jan van Galenstraat, Amsterdam. Kaarten f 50,-. Reserveren: 072-625857. Kaarten zijn verkrijgbaar bij de Accordeontheek, Oude Gracht 27 Alkmaar. Albert West (45), zanger, radiopresentator en entertainer Het eerste dat ik zou doen als mijn nieu we single een hit wordt, is de stekker uit het stop contact trekken. Mijn agenda puilt ook zonder hit op zak uit van het werk." Albert West, zan ger, entertainer en radiopresen tator straalt tevredenheid uit. Al meer dan vijfentwintig jaar draait hij mee in de mallemolen van de showbusiness. Hij kent het klappen van de zweep. „Belangrijk is om je geloof waardigheid niet te verliezen. Alleen dan kun je in dit rare vak overlevenvindt de zanger uit Rosmalen, die vorige week zijn vijfenveertigste verjaardag vier de. „Ik denk dat ik het volgend jaar rustiger aan ga doen. Je merkt dat je een dagje ouder wordt en het tempo van nu ligt erg hoog. Het tempo is moor dend, maar is dit geen moord- vak?" Geloof in eigen kunnen en je omringen met mensen, die je kunt vertrouwen. Dat zijn de pijlers van het succes van West. Althans zo beschouwt hij zelf de afgelopen kwart eeuw, dat hij toonaangevend aanwezig is in de Nederlandse showbusiness. Dezer dagen kwam een nieu we single van hem uit, getiteld O what a thrill. Het betreft een country-getinte cover van de Amerikaanse zanger en compo nist Jesse Winchester. Zelf uit gezocht door West en zijn manager Jan Vis uit 's-Herto- genbosch. Al zolang hij zingt, zijn zij zakelijk aan elkaar ver bonden. „En terwijl we nooit een contract hebben getekend. Het is bij ons allemaal een kwestie van vertrouwen." De platenwereld had kenne lijk minder vertrouwen in de nieuwe single van de zanger. „Daarom hebben we het maar in eigen beheer gedaan. Ik ben op een leeftijd gekomen, dat ik zelf beslissingen neem en me niet door anderen de wet laat voorschrijven." Beminnelijk Gelukkig voor West wordt de nieuwe CD-single van West Oh what a thrill frequent gedraaid door de publieke omroepen en de commerciële zenders. In vakkringen wordt hij be schouwd als een uiterst bemin nelijk en toegankelijk collega en het publiek draagt hem op han den. Dat blijkt ook wanneer hij op werkdagen in het Radio 2- programma Het Hart van Twee met luisteraars een spelletje speelt. „Ik hoef het telefoon- waarop kandidaten zich kun nen melden, of de telefoon staat al roodgloeiend. Het is echt on gelooflijk hoe populair dat spel is bij de luisteraars. Ik leid dat ook af uit de reacties die ik in het land krijg. De mensen vin den het onderhoudend. Neder land is nu eenmaal een spelle- tjesland. De mensen doen graag mee. Het gaat hen niet eens om de knikkers, maar meer om het spel. Ik vind zelf het gesprek met kandidaten altijd boeiend. Uiteraard is de ene kandidaat spraakzamer dan de andere, toch heeft elke deelnemer zijn eigen verhaal en dat probeer ik eruit te halen", vertelt radiopre sentator West. Als gevolg van zijn bijdrage aan het Hart van Twee is West omroepbreed aan het werk. Want elke dag loopt hij bij een andere omroep binnen om zijn spelletje te spelen met de magie box, waaruit hij allerlei cijfer combinaties tovert om kandida ten voor zijn spel te werven. „Ook al heeft iedereen binnen de omroep de mond vol van sa menwerking, bij elke omroep proef je een andere sfeer en werkwijze. Bedrijfscultuur, heet dat geloof ik." Entertainer Heel lang geleden presenteerde hij al bij de'Vlaamse radio op de vroege zondagochtend een pro gramma onder de welluidende titel Ontbijt op z'n best met Al- bert West. Twee jaar geleden nodigde de NCRV hem uit om een maand lang gastpresentator van het radioprogramma Goud en Nieuw te zijn. Dat hoorde Veronica en dat leverde West meer werk op als radiopresen tator. Hij werd gevraagd als co- presentator van een lunchpro- gramma op Radio 2 en tevens als entertainer in het land op de Veronica Zomert ruck, waarmee de jongste omroep van Neder land tijdens de zomermaanden door het land trekt. „Deze zomer verzorgen we maar liefst vijftig voorstellin gen", vertelt hij met een enig zins vermoeide blik in zijn ogen. „Het is gisteravond erg laat ge worden' verklaart hij zich na der. „Het is ongelooflijk leuk om te doen, maar wel zwaar. Vooral omdat de lokaties door het hele land verspreid zijn. Ik kom echt in dorpen, waarvan ik het be staan niet kende. Ik presenteer de shows samen met de Bart de GraafT. We staan vooral op dorpspleinen en daar stromen meestal duizenden mensen sa men. Niet alleen voor ons. maar natuurlijk ook voor de Neder landse artiesten, die er optre den. Ik vind het daarom zo leuk om te doen. omdat je direct reakties krijgt van het publiek. De mensen zijn over het alge meen heel erg eerlijk. Men zegt wat men ervan vindt. Dat is voor artiesten niet altijd even vleiend, maar wel erg duide lijk", vindt West. Ook tijdens zijn optreden als zanger in het land houdt West er een eigen stijl op na. De op dracht die hij zichzelf stelt, luidt steevast: amuseren! „Experimenteren mag voor mij best. maar niet ten overstaan van het publiek. Dat wil herken bare muziek horen. Daarom schroom ik niet om mijn eerste hits van vijfentwintig jaar gele den met overgave te zingen. Neem Cha-la-la, I need you, waarmee ik met mijn groep The Shuffels in 1969 een kanjer van een hit scoorde. Dat nummer is anno 1994 nog altijd heel her kenbaar. Dat móet ik gewoon elke keer zingen, anders heb ik mijn werk niet goed gedaan. Mijn optredens staan in het te ken van het feest der herken ning. Ik heb daar alle vrede mee. Sterker nog: ik geniet daar ook zelf met volle teugen van. Ik ken het publiek, waarvoor ik werk. En het publiek kent mij en heeft bepaalde verwachtin gen. Ik probeer daaraan te vol- doen. Oh ja, wat nooit bij mijn optreden ontbreekt is een med ley van Cliff-Richard toppers. Hij is mijn grote voorbeeld." Chauffeur Thuis in het Brabantse Rosma len is Albert West sinds jaar en dag uiteraard een bekende en geliefde persoonlijkheid. Hij woont er met plezier, samen met echtgenote Joke en dochter Josine. „Ik ontspan me in de kelder van ons huis met biljar ten. Heerlijk om een partijtje te spelen. Door de enorme drukte van het afgelopen jaar ben ik nauwelijks aan sporten toege komen. Fietsen, voetballen, hardlopen, ik doe het gewoon te weinig." Door de vele verplaatsingen in het land bedient West zich al vanaf de start van zijn carrière van een auto met chauffeur. „Dat is geen luxe. maar pure noodzaak", verduidelijkt hij de ze keuze. „Soms moet ik op één dag op drie verschillende plaat sen in het land ziin. En zijn het vaak nog uithoeken ook. Een optreden is toch ook inspan nend. Het verkeer is druk en wordt steeds drukker. Het is on verantwoord om zelf achter het stuur te kruipen en over de weg te jakkeren. In de afgelopen vijfentwintig jaar heeft West koffers vol pla ten afgeleverd. In de eerste ja ren boekte Albertus Westelaken. zoals hij voor de burgerlijke stand heet. zijn successen met llie Shuffels. Vanaf 1972 is hij als solist werkzaam en dat heeft hem in de loop der jaren geen windeieren gelegd. „Ik ben een bevoorrecht mens. Ik heb veel werk en veel fans. Wat heb ik nou nog te wensen?" Albert West: „Het tempo is moordend, n

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1994 | | pagina 8