Led Zeppelin leeft voort in Jimmy Page Kijker centraal in jubileumprogramma Rtv show Absurde humor bij 'Kids in the Hall' 'Allemaal krabbelden ze op den duur toch weer overeind' VRIJDAG 2 SEPTEMBER 1994 157 LONDEN. GILES SMITH THE INDEPENDENT Jimmy Page wordt door zijn chauf feur, Lionel, voor de deur van zijn platenmaatschappij in Londen afge zet. I lij draagt een spijkerbroek en een jack Lionel dan. Page draagt een lange zwarte overjas, een donker en ernstig ruisend pak en een zwart overhemd met een ingewik kelde kraag en moderne knopen. Dit is de gitarist die in de jaren '70 samen met de an dere leden van de band Led Zeppelin prak tisch het patent had op hotelvandalisme en herrie tijdens tournees. Met een onver wachte beleefdheid zegt hij: 'Sorry dat ik wat laat ben', terwijl hij bijna precies op tijd binnenkomt. Hij is de 50 al gepasseerd maar dat is nauwelijks af te lezen aan zijn rimpelloze gezicht en weelderige haardos. Led Zeppelin gaf er in 1980 de brui aan toen hun drummer, John Bonham, na een nachtelijk drinkgelag in Pages huis in Wind sor in zijn slaap was gestikt. Sindsdien heeft Page wat rondgezworven, met een paar an dere hands gespeeld, een solo-LP uitge bracht (Outrider uit 1986) en met de zelfs nog hariger David Coverdale samenge werkt. Maar men krijgt de indruk dat hij nooit is opgehouden aan Led Zeppelin te denken wat ze deden, wat ze waren. Zij waren de klassieke heavy-rockband (drums, bas, gitaar en een magere jongen met een hoge stem), die daar voor de smaak wat folk aan toevoegde. Toekomstige gitaarhelden hielden van de manier waarop Page zowel de brokkelige riedels kon hante ren als de vingervlugge solo's. Bovendien pronkte hij met zijn kleine torso, hulde hij zich in zilverkleurige sjaals en kon hij met een vioolstok op de snaren beuken. In die tijd leek dat allemaal begerenswaardig. Te gelijkertijd leidde Page echter een geheim leven als expert in de studio, iemand met oog voor detail. Zuurbehandeling ,,Ik controleerde alle testpersingen van onze platen uit de hele wereld. We hadden al een paar platen gemaakt toen ik ontdekte dat klassieke platen zoveel beter klonken dan pop of rock omdat ze de lak in een ander zuur doopten. Toen moesten alle platen van Led Zeppelin een nieuwe zuurbehan deling krijgen." Toen de compact discs werden geïntro duceerd maakte het label van Led Zeppelin, Atlantic, gebruik van haar contractuele recht het oude materiaal opnieuw te ge bruiken. Page beweert dat het label zich niet zo druk maakte om het overzettings proces. „Op Houses of the Holy, kant twee van de band die ze hadden gebruikt, zat ge knetter. Ik kreeg klachten van Zeppelin- fans..." En dat is dus waar hij zich de afgelopen paar jaar mee bezig heeft gehouden. Hij heeft zich door al het materiaal van Led Zeppelin heengewerkt, waar mogelijk met gebruikmaking van de originele banden, in de hoop recht te doen aan de originelen op vinyl. In 1992 kwam een selectie uit van 4 CD's in een doos. In september vorig jaar verscheen een dubbel-CD en in november de 9 studio-albums in een luxe verpakking. Tenslotte verschijnen die albums dit jaar per stuk uw eerste kans om een opnieuw gemasterde CD-versie aan te schaffen van Led Zeppelin IV met de nummers in de ori ginele volgorde, zonder daar kapitalen aan te hoeven uitgeven. „Er waren tijden dat ik John Bonham ver schrikkelijk miste. Wat een ongelooflijk ta lent was hij. Het gaat verder dan rock'n'roll bevindt zich in een geheel ander gebied. Krachtig en puur vanuit de pols. Niet zo maar wat slaan. Ik heb nog nooit zoveel vo lume uit een drumstel horen komen." We bladeren door het fotoboekje bij de CD-set in de doos, en Page stopt bij een fo to die genomen is in een limousine ergens in de jaren '70 ergens in Amerika. Terwijl zanger Robert Plant in een comfortabel hoekje in de auto ligt te dutten, staart Bon ham, met een bevroren uitdrukking op zijn gezicht door het raam. Hij ziet eruit als een man die te moe is om te slapen. „Hij had altijd zo'n last van heimwee", zegt Page zachtjes, „verschrikkelijke heimwee, arme jongen." Page zag Bonham voor het eerst spelen in 1968 toen de gitarist een nieuwe band wilde samenstellen als opvolger van de Yardbirds. En hij hoorde Robert Plant voor het eerst zingen op een 'lerarenopleiding'. Ik geloof dat hij in die tijd in de teer werkte. Dus jk heb hem gered." In Amerika volgde het succes snel. „Iedere keer dat we teruggin gen, wilden meer mensen ons zien en de optredens werden steeds groter. Het was vraag en aanbod. Waar ik me echt niet pret tig voelde was het concert in de Pontiac Su- perdome 70.000 mensen binnen. Beetje bij beetje werden de optredens opgerekt tot drieëneenhalf uur. We deden versies van 45 minuten van 'Dazedand Confused En dat was de tijd dat het te dol werd. „Wel, laten we zeggen dat we het leven gemakkelijker maakten voor onszelf. We hadden suites in plaats van dat we een ka mer deelden zoals op onze eerste tournee. En we hadden een privé-vliegtuig en dat soort dingen die het leven gemakkelijker maakten. Maar al met al werd dat de norm. Een optreden van drieëneenhalf uur vraagt veel van je." Dus het was niet onnodig? „Helemaal niet. Het was de enige manier om het te doen. Als je optredens doet in die orde van grootte, kun je niet in charters vliegen, omdat je het toneel af wil en in je hotelkamer wil zijn. En het snelste vervoer middel is een privé-vliegtuig." Eerlijk gezegd zou Led Zeppelin met de opbrengst van een song in een hele lucht macht hebben kunnen investeren het angstaanjagende 'Stairway to Heaven', acht minuten sidderende rijmelarij waarin Page altijd is blijven geloven. „Ik wist dat het echt goed was omdat we wat problemen hadden gehad om het in elkaar te zetten. Niet veel maar een beetje. Omdat het een totaal an dere opbouw had dan alles wat we daarvoor hadden gedaan. Maar we gingen op tour nee door de States voordat de vierde LP in de winkel lag. We speelden in het Forum in Los Angeles en namen Stairway op in het concert. Na afloop stond ongeveer eender de van het publiek op en gaf ons een staan de ovatie, en ik dacht: Dit zou wel eens een beter nummer kunnen zijn dan ik dacht." VERTALING LUUTJE NIEMANTSVERDRIET TROS blikt terug op de afgelopen dertig jaar Vorig jaar mei wonnen ze op hel televisiefestival Monlreux de Gouden Roos. The Kids in the Hall, vijf jonge komieken uit Canada die zich met hun satirische sketches onderscheiden van het doorsnee TV-aanbod. De NOS zendt van avond het programma uit waarmee ze in de prijzen vielen en vanaf 6 septembe volgen er nog eera zeven- tien afleveringen. The Kids in the Hall om schrijven hun aanpak zelf als 'sketch comedy'. En dat recies wat het is. Meest korte sketches, zoals we ze nnen van ontelbare ko eken die hen voorgingen. De Canadezen be- •nen zich echter van een absurdisme dat zel den op de buis komt. De vergelijking die hel dichtst in de buurt komt is die met Monty Py thon. het lijkt zelfs aannemelijk dat de jonge ko eken zich door het Britse gezelschap hebben en inspireren. Alhoewel een vergelijking met zoveel jaren er sen gevaarlijk is lijkt de Monty Python van n niettemin toch een ietsje scherper en ab surder, de teksten wat sterker en de typetjes ge- schifter. Maar wellicht dat het beeld er na een paar afleveringen wel weer anders voor komt te The Kids in the Hall bestaan uit Dave Foley, Bruce McCulloch, Kevin McDonald, Mark McKinney en Scott Thompsen. Ze vormen sinds 1984 een groep en hebben sinds 1987 hun eigen televi sieprogramma in Canada. NOS vhnw Hun humor richt zich regel- onuvv matig onder de gordel e- Montreux- winnaar ^^tVnog'Zëens 1993 uit een Benny Hill-effect heb- Daar staan mooie sketches tegenover van bijvoorbeeld de kantoormeisjes die zich vooral bezighouden met gissen naar de seksuele geaardheid van een nieuwe collega, de chirurg die met bebloede jas vertelt hoe ongeschikt hij wel niet is voor zijn vak of de homoseksuele honkbalcoach, die een team lesbiennes onder zijn hoede krijgt. Documentairereeks over mensen die zelfmoord overwogen AMSTERDAM MONIQUE BRANDT Programmamaker Hans Koekoek moest heel wat omroepen aflopen voor hij zijn serie Leven voor de dood kon onderbrengen. Uit eindelijk wilde de KRO/RKK de serie over mensen die één of meer pogingen tot zelfdoding overleefden, wel uitzenden. „Als zo'n programma goed afloopt is het meteen moeilijker te plaat sen is mijn ervaring. Als er een opbouw is met een spannende climax, is een programma beter te verkopen. Maar ik wilde juist een sobere, positieve Film, zon der clichébeelden van voorbij- razende treinen", aldus Koe koek, die eerder voor de KRO een serie over zelfmoord onder jongeren maakte. Met de jonge ren uit die serie heeft Koekoek nog steeds contact. „Het gaat heel goed met ze, gelukkig." Koekoek, die bij voorkeur 'so ciale' films maakt, wordt geïn trigeerd door mensen die een belangrijke ommekeer in hun leven ervaren. „Ik vind het inte ressant om zo'n man of vrouw uit de anonimiteit te halen en zijn of haar verhaal te laten ver tellen." Leven voor de dood is een reeks van vijf korte, sobere por tretten van mensen die ooit se rieus hebben overwogen een einde aan hun leven te maken. „Allemaal krabbelden ze op den duur toch weer overeind." Om mensen te vinden die in zijn se rie wilden optreden, zette Koe koek een oproep in TV-gidsen en dagbladen. De oproep lever de een storm van reacties op. Twintig personen werden gese lecteerd. en vervolgens werden vijf personen uitgekozen die zich het beste voor televisie kónden uitdrukken. In een boek, dat eind september ver schijnt bij uitgeverij Fontein, zijn ook de verhalen van de an deren te lezen. Jos verloor zijn vrouw en daarmee de zin van zijn leven. Pas na een lange, moeilijke periode, waarin hij werd gesteund door een psy chiater en enkele goede vrienden, kwam hij terug op z'n beslissing om 'eruit te stappen', foto cpd Jos (42) verloor zijn vrouw, en daarmee de zin van zijn leven. Weloverwogen nam hij de be slissing om 'uit te stappen'. Pas na een lange, moeilijke periode, zag hij met hulp van een psy chiater en enkele goede vrien den „dat ondanks de enorme pijn die iemand kan hebben, het leven toch bovenaan staat." Incest Janneke wilde al dood toen ze heel erg jong was. Ze wist zelf niet waarom, ze wist alleen dat het leven te zwaar voor haar was. Op haar achtste jaar pro beerde ze zichzelf de keel dicht te knijpen, op haar negentiende probeerde ze het met scheer mesjes. Na een pijnlijk proces en therapie kwam ze erachter dat ze kampte met een verdron gen incestverleden. „Als je het verleden bent vergeten wil dat niet zeggen dal je er geen last van hebt. Maar nu wordt mijn leven elk jaar makkelijker en leuker." Alle portretten eindigen met een optimistische kijk op de toekomst, ondanks de ellendige voorgeschiedenis. Dat was ook de opzet van Koekoek. „Ik hou niet van een negatieve benade ring, wat koop je ervoor? Mijn film kan voor iemand die zelf moord overweegt, een steun zijn. Dat is mijn doel, om nuttig te zijn, niet om hoge kijkcijfers te halen. Om die mensen een kans te bieden. Mensen die suï cidaal zijn, zijn vrij onbereik baar. De mensen die ik sprak zeggen allemaal dat als je een maal aan zelfmoord denkt, je ook aan niets anders meer kunt denken. Al het andere wordt uit je gedachten gebannen. Mis schien dat ze wel luisteren naar 'collega's' die hetzelfde hebben meegemaakt." Eén van de ondervraagden is overigens tijdens de opnamepe riode gestorven, maar niet door zelfmoord. Sjoerd kampte als kind al met enorme agressivi teit. Thuis was hij niet te hou den, in de inrichting waar hij uiteindelijk terecht kwam. sloeg hij alles aan flarden. Hij werd ernstig suïcidaal. Sjoerd kwam pas tot inkeer toen hij een ou dere medepatiënte zag, die door hem in elkaar was geslagen. Toen besefte hij dat hij zélf aan zijn problemen moest werken. Langzaam ging het beter en wat iedereen voor onmogelijk had gehouden, gebeurde: hij kon op een gegeven moment weer op zichzelf gaan wonen, en kreeg een baan. Maar tijdens de op nameperiode stierf hij door een epileptische aanval. In overleg met zijn familie besloot Koe koek, ais eerbetoon aan Sjoerd, zijn portret toch uit te zenden. Het laatste deel van zijn verhaal wordt nu voorgelezen door Sjoerds zus. Koekoek: „Ik heb al veel films gemaakt die op het sociale vlak liggen. Meestal vergeet je de mensen die in je programma's voorkomen op den duur. Maar deze mensen blijven me bij." (Leven voor de dood, 4 sep tember, 22.56 uur, Nederland 1) HILVERSUM «JAAPTIMMERS Al enkele maanden wordt eraan ge werkt: een drie uur durend televisieprogramma ter gelegenheid van het dertigjarig bestaan van de TROS. De uit zending op vrijdag 4 november moet een demonstratie worden van de identiteit van deze po pulaire, publiekgerichte om roep. Alle grote namen doen mee. Maar het zijn de kijkers die centraal staan. Zij kunnen meewerken aan speciale afleve ringen van Derrick of Bassie Adriaan. Al weken roept de TROS via de televisie kijkers op zich aan te melden voor één van de pro gramma-onderdelen. Zij kun nen daarmee hun 'hartewens' in vervulling laten gaan. „De opzet van de avond is de televi sie als het ware terug te geven aan het publiek", meldt de om roep. „Het programma is een terug blik op de afgelopen dertig jaar, maar we willen vooral vooruit blikken naar de toekomst. Wat gaan we doen? Dat is de teneur van het jubileumprogramma zegt Leo Schiltmans, hoofd communicatie van de TROS. „We zijn op een mooie leeftijd aangekomen: we zitten als der tigjarige in de kracht van ons le ven en we barsten van de ener gie." Schiltmans heeft zich gestoord aan recente publikaties waarin de TROS werd afgeschilderd als een ingeslapen club. Een orga nisatie waarmee dartel Veronica niet zou willen samenwerken. „Ik voelde me beledigd door dat verhaal. Wij ingeslapen? Zoiets komt hard aan voor een om roep die jaar in jaar uit een voortrekkersrol vervult, waar vakmensen met inzet en en thousiasme werken. Leo Schiltmans en Paul Römer, hoofd entertainment van de TROS en verantwoordelijk voor het jubileumprogramma, zijn overtuigd van de levensvatbaar heid van de TROS. Römer: „We zijn geen oude man die aan het eind van zijn carrière terugkijkt. Het programma zal onderstre pen hoe krachtig en vitaal we zijn." Familie Onder druk van de rijksoverheid en de commerciële concurren tie moet de TROS, net als alle andere Hilversumse omroepen, samenwerken en tegelijk haar identiteit bewijzen. Het stak de omroep dat de minister van WVC vorig jaar openlijk twijfel de aan de zelfstandige identiteit van de TROS. De 'makers' pre senteren zich daarom sinds een paar dagen met de slogan 'De grootste familie van Nederland'. Maar waarin onderscheidt de TROS zich dan? „Het is moeilijk een definitie van het TROS-ge- voel te geven", zegt Römer, „Je zou het kunnen omschrijven met een aantal begrippen: fami lie, gezellig, ontspannen." Schiltmans noemt nog enkele karaktertrekken: „Echt Neder lands, dichtbij de mensen, geen kapsones, maar ook een vorm van fatsoen. We zijn geen fat soensrakkers, maar we hechten wel aan een bepaald normbesef, want daaraan hebben veel mensen in Nederland behoefte. Het doorbreken van taboes lijkt zo hier en daar een doel op zich geworden. Dat hoeft voor ons niet." DeTROS-kijkers hoeven niet bang te zijn dat ze door de programma's op het verkeerde been worden gezet of in verle genheid worden gebracht. „Dat neemt niet weg dat we geen gedurfde programma's maken", zegt Schiltmans. „Er is bij ons alle ruimte voor een ex periment. Neem Deadline bij voorbeeld, dat programma zoekt de grenzen op van de te- levisiejoumalistiek. Honderden brieven De oproepen op TV en in TROS-kompas resulteerden in honderden brieven met daarin de hartewensen van de kijkers. Soms met zeer uitgebreide mo tivering. Römer en de zijnen se lecteren kandidaten voor alle verschillende produkties. „We zullen mensen casten voor een Duitse rol in Derrick. Speciaal voor het programma is een kor te moordzaak van tien minuten geschreven, waaraan de acteurs Horst Tappert en Fritz Wepper deelnemen. De opnamen vin den plaats in de Bavaria Stu dio's in München. We filmen het selectieproces en de opna men en zenden de aflevering uit. Na afloop praten we na met de kijkers/acteurs." Het is trou wens niet uitgesloten dat een of meer Nederlanders ook mogen acteren in een echte Derrick. Dezelfde procedure wordt ge volgd met een aflevering van Bassie Adriaan, die op zoek gaan naar de gestolen Gouden TROS-ster. „We hebben drie tot vier kinderen nodig voor een rol, en we willen aan het eind nog een grote groep kinderen in beeld brengen." Met acteiirs van de comedy-series Allo allo en Are you being served? zijn af spraken gemaakt, zodat ook zij zich gereed houden voor sa menspel met Nederlandse TV- kijkers. De grote hoeveelheid aanmel dingen heeft de TROS overrom peld. Schiltmans daarover: „Wij realiseren het ons niet meer, wij zitten er dagelijks in, maar voor veel mensen is de televisiewe reld toch een heel spannende, aantrekkelijke en geheimzinni ge wereld." Zakdoeken Alle creatieve bronnen werden geopend. Zakdoeken bij de hand voor de echtparen die a Ia Love Letters hun huwelijksaan zoek komen overdoen. „Ik denk dat er heel emotionele dingen zullen gebeuren. Ik zie de tra nen al lopen, ik voel ze zelf al bijna opkomen. We hebben brieven gekregen waarin men sen hun hele huwelijksleven be schrijven." Vooral vrouwelijke kandidaten melden zich aan om een keertje TROS-omroep(st)er te zijn. Er worden er twee of drie geselec teerd, die in duopresentatie met Ellen Brusse de avondprogram ma's van 4 november mogen aankondigen. Het feestprogramma zelf komt vanuit de Central Studio's te Utrecht en wordt aan elkaar ge praat door een grote groep TROS-medewerkers, onder wie Linda de Mol, Ivo Niehe, Tineke Verburg, Martin Gaus, Jaap Jongbloed, Ralph Inbar, Jack van Gelder en Martijn Krabbé. De historie van de TROS komt ter sprake in een speciale editie van Triviant. Zes presentatoren worden uitgehoord over de wa penfeiten die volgden op de ge beurtenissen op het REM-plat- form. Verder zal een tableau vi- vant worden gevormd met voorwerpen die een rol hebben gespeeld in de omroep- en de wereldgeschiedenis. Kijkers mo gen hun - eventueel zelfge maakte - maanlanderspakken, of fluitketels (Flip Fluitketel) op sturen. Tenslotte zullen in het programma enkele musiceren de families acte de présence ge ven. Led Zeppelin: (v.l.n.r. Robert Plant, Jimmy Page en John Cobham). Basgitarist John Paul Jones ontbreekt op de foto. foto archief Bassie Adriaan gaan op zoek naar de gestolen Gou den TROS-ster. foto archief Acteurs als Gorden Kaye (René) en Vicky Michelle (Yvette) zullen wellicht ook het TROS-jubileynp opluisteren. En mis schien is er voor een kij ker wel een rolletje Wég-' gelegd in de serie 'Allo, Allo'. foto bbc enterprises/pr

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1994 | | pagina 8