"V&TERKRANT
'Niemand zeurt over de regen'
"Bestemming: Leiden
Suikerblazer
aan het water
Vrouwe uit de vaart
Wel een doodshoofd, maar geen piraat te bekennen
1INSDAG 2 AUGUSTUS 1994
9
De boot van het Leidsch Dag-
blad vaart vandaag en morgen
t in Leiden. Wie tips heeft voor de
bemanning kan bellen naar het
ijspeciale telefoonnummer op de
36.9C
70,00
73,20
redactie van het Leidsch
blad: 071-356401 of rechtstreeks
met de schipper aan boord: 06-
52801476.
AGENDA
112.9C
71,0Qdinsdag 2 augustus
lO^CKatwijk
21 oQToeristenmarkt in het centrum, tot
87.O021 OOiiur.
42.8C°Pen"Avond Boothuis KNRM, Rijn-
49!0Cmond-van 19.00 tot 21.30 uur.
35!0GNoordw'ik
61,6GToenst'sche zomermarkt in Hoofdstraat
Koopcentrum, tot 22.00 uur.
Vuurwerk vanaf het strand t.h.v Kon.
WOENSDAG 3 AUGUSTUS
Katwijk
Zomeravondwandeling, org. Staadsbos-
beheer Hollands Duin, start vanaf de
Soefitempel, Zuidduinen, 19.30 uur.
Noordwijk
Kinderkermis op trottoir Vuurtorenplein.
Zandkastelen bouwen op het strand tus
sen politiepost en ZVN, van 14.00 tot
(T
LOGBOEK
5l,7ÖMaandag 1 augustus, Meerbur-
93 4f êer Watering.
9290,
Wie met een boot hoger dan
1.59 meter naar Zoeterwoude
wil, staat voor een onmogelijke
opgave. De Meerburger Wate
ring alleen al telt een hele reeks
bruggen, waarvan de laagste
een doorvaarthoogte van 1.60
meter heeft. Wie dus, zoals wij,
vaart met een bovenbouw die
schommelt tussen de 1.80 en
1 90 meter, vraagt om moeilijk
heden. En daarmee hebben we
de afgelopen periode al heel wat
logboekjes gevuld.
Door met een accu-boormachi
ne 24 schroeven te verwijderen,
29,90, gaan we vandaag het 'onmoge-
34,00| Hjke' presteren. De complete
6n tal voorruhen beide zijruiten ko-
3120 men 'os °P romP te staan, de
15*80' kaP van zeildoek wordt naar
26,00; achteren gevouwen. Het plan is
5.60J om bij elke brug het glazen
front op te tillen en zachtjes
achterover te laten zakken.
Het KNMI voorspelt 'alleen in
het oosten' wat regen. Of het nu
schort aan de meteorologische-
of aan de topografische kennis
van de dienstdoende weerkun*
dige zullen we nooit weten,
maar direct na het passeren van
de eerste brug begint het te
plenzen alsof het nooit meer zal
ophouden.
Het nadeel van varen zonder
voorruit is dat de kap niet dicht
kan. Bij de vierde brug die we
met ons gestripte vaartuig pas
seren, weten we niet meer waar
zich nu het meeste water be
vindt: boven ons of onder ons.
We besluiten onder het brede
brugdek af te meren en te
wachten tot het wat droger
wordt. Langzaam glijden we
naar de zijkant van het beton
nen gewelf, waarvan de zolde
ring boordevol blijkt te zitten
44.70
met spinnewebben en hun uit
de krachten gegroeide makers.
Onze vier gebukte hoofden fun
geren als plumeaus.
Na een klein half uur in deze
naargeestige schuilplaats be
sluiten we op te breken: weer of
geen weer. Nog onder de brug -
toevallig één van de hogere van
1.80 meter - zetten we de voor
ruit overeind en brengen de kap
op zijn plaats. Heel langzaam
kruipt de boot vooruit, in de
richting van het regengordijn.
Toegegeven, de enige vrouwelij
ke redacteur ziet dat lagere ri
cheltje aan het eind van het pla
fond eerder dan wij. De voorruit
haalt het net, maar het frame
van de kap achter ons blijkt tien
centimeter hoger. We blijven
haken en met een donderend
geraas wordt de glazen opbouw
door de kap naar achteren ge
trokken, alles wat hij op zijn
weg aan obstakels tegenkomt
wegvagend. Ook de vier opva
renden slaan tegen de grond,
van wie twee nogal hardhandig.
Moraal: druk nooit je neus te
gen een voorruit die op het
punt staat naar achteren te
schuiven.
Alleen de ruitewisser blijkt uit
eindelijk blijvende schade aan
de klap te hebben overgehou
den. Als een duikbootkapitein
met staar zoeken we onze weg
naar een volkomen verlaten ka
de in Zoeterwoude. Maar ook
hier houden we het niet droog.
De regen sijpelt door de kap
over de meegebrachte dagbla
den en de symboliek dringt zich
op. Het worden Waterkranten.
En wij? Ook wij waren de afge
lopen drie weken nog nooit zo
één met ons produkt. Gelaten
zitten we de plensbuien uit. Als
natte kranten.
DICK VAN DER PLAS
LEVENSWATER
De purperreiger is verre van purper, maar diep roodbruin. In te
genstelling tot de gewone blauwe reiger, is de purperreiger zeld
zaam en schuw. Ze is slanker dan haar blauwe soortgenoot en
vliegt met de nek in een scherpe S en de poten achter zich. On
danks zijn afmetingen (in alle boeken staat exact 79 centimeter ver
meld) weegt de purperreiger maar één tot anderhalve kilo.
In de moerassen rond de Nieuwkoopse plassen houdt zich een ko
lonie schuil. Alleen in gebieden met goede beschutting, dus met
veel riet en wilg en veel vis, kan de purperreiger aarden. De hoge
poten maken het mogelijk door het water te waden, de lange nek
zorgt ervoor dat ze dan toch nog bij de vis kan komen.
Witvis en baars, kikkers en andere amfibieën vallen ten prooi aan
de hongerige reigers. De purperreiger broedt in mei en legt drie tot
vijf eieren. Mannetje en vrouwtje broeden die gezamenlijk in 25
dagen tijd uit. De jongen blijven in het nest en worden door de ou
ders gevoerd. Pas na dik zeven weken kunnen ze vliegen en op ei
gen benen staan. Eind juli al gaan de purperreigers op de wieken,
op weg naar West-Afrika om daar te overwinteren. De purperreiger
wordt in zijn voortbestaan bedreigd. Door de droogte in West-Afri-
ka is daar weinig te eten. In Nederland verdwijnen elk jaar weer
riet- en wilgemoerassen en zohder die gebieden kan de purperrei
ger niet overleven. Dat is ernstig: ongeveer 90 procent van alle
Noord-West-Europese purperreigers broedt in de 'onze' moerasge
bieden.
MONICA WESSELING
n IVN, T. Gordijn
Regionale verwachting
voor woensdag 3 augustus 26-28 graden
DER KOOIJ.071-3
Toeristische Kanobond op trektocht over de Zuidhollandse wateren
Niemand hoeft uit de boot te
vallen bij de Toeristische Kano
bond Nederland. „Iedereen
mag met ons mee", zegt Harm
Kraima, cv-monteur uit Ba-
rendrecht maar in deze dagen
leider van een groep van 21 per
sonen die per kano een trek
tocht maakt door Zuid-Holland.
„Een beetje ervaring is wel mee
genomen, maar die heb je al
snel. Enige voorwaarde is eigen
lijk dat je een goede kano hebt,
met een spatzeil om over het
gat te trekken waar je in zit. En
je moet lid worden van de
bond. Dat kan iedereen."
Na een dag vol plensregens en
onweer duiken ze 's middags
ineens op in De Vliet. Eenen
twintig personen, in de leeftijd
van 8 tot 59, op vakantie in de
kano. Ze trekken op de donkere
dag een fris kleurig lint over het
water met hun zee- en combi
kano's en die ene Canadese ka
no. Afgelopen zondag zijn ze
vertrokken uit Den Haag en ze
zijn nu op weg naar de Horizon
aan de Kagerplassen in War
mond. Daar kampeerden ze gis
teravond, vandaag gingen ze
door naar de Braasem, waarna
ze via Vlietland en Vlietzicht in
Rijswijk vrijdag terugkeren naar
Den Haag.
In de Hofstad dient het terrein
van de jeugdwatersportvereni-
ging De Madelief als uitvalsba
sis voor de tochten. Niet voor
iedereen een onverdeeld genoe
gen (Vlak voordat we weggin
gen was er een tuinfeest in de
buurt, daar liep iemand met
een hakbijl te zwaaien'), maar
daar is het vaste kamp. „En daar
kamperen momenteeel zo'n
honderd mensen uit het hele
land", legt trektochtleider Krai
ma uit. „Daar zijn veel mensen
bij die elke dag een andere
tocht maken, maar wij doen de
doorgaande route."
Dat het daarop toevallig een
keertje 'wat minder warm' is,
vindt niemand van de meeva
renden een probleem. Integen
deel, het komt de groep wel
goed uit dat Nederland de stu
die voor Amazone-gebied een
dagje onderbreekt. Kraima:
„Normaal gesproken vaar je op
een dag twee afstanden. De
langvaarders doen 28 kilometer,
de anderen 20 kilometer. Maar
we hebben zondag alleen de
korte afstand gedaan, vanwege
de hitte. Iedereen vindt het dan
ook heerlijk, een beetje regen.
Er is in elk geval niemand die
erover zeurt."
De kano's trekken op een donkere dag een fris kleurig lint over het water.
foto loekzuijderduin
Dat de stemming er in zit, blijkt
onder meer als Tini uit Noord-
Holland bij het gesprek betrok
ken raakt. „Als je dit eenmaal
hebt gedaan, wil je nooit meer
wat anders", meldt ze vrolijk
vanuit haar kano. „Kennissen
van me hebben ook zo'n jachtje
als jullie, maar ik vind dat maar
niks. Je ontbijt, je drinkt een
kop koffie, je luncht en je neemt
een borrel - maar daarmee
houdt het wel op. In een kano
ben je altijd bezig. Voor jezelf,
maar hier heb je tegelijkertijd
ook de gezelligheid van een
groep."
Samen varen, samen eten, sa
men kamperen - alles wat er
voor nodig is, wordt meege
voerd in de relatief kleine
bootjes. Slaapmatjes, tenten en
kookgerei worden drooggehou-
den onder de luiken van de
vaartuigen, waaraan de eige
naars vaak bijzonder gehecht
blijken te zijn. „Mijn boot kun
je niet kopen, mijn vrouw wel",
roept de man in de Canadese
kano die zich onder meer van
het zeemodel onderscheidt
door de eenbladige peddel.
Grapje natuurlijk, maar wel
eentje met een serieuze onder
toon, want niemand hoeft de le
den van de Toeristische Kano
bond Nederland te onderschat
ten. „Omdat de belangen van
de recreatieve vaarder niet goed
werden behartigd door de Ne
derlandse Kanobond", werd de
Toeristisch Bond zes jaar gele
den opgericht. Sindsdien wordt
een geheel eigen koers gevaren.
De eendaagse en meerdaagse
tochten door het hele land le
verden tot nu tot 1250 betalen
de leden op - maar het werkelij
ke ledental is veel hoger. Krai
ma: „Dat ligt rond de 3000
mensen, maar per gezin hoeft
maar één persoon te betalen."
Kosten van het lidmaatschap:
35 gulden per jaar, waarvoor le
den zes keer per jaar het bonds
blad ontvangen. Bovendien
kunnen ze meedoen aan alle
activiteiten, zoals brandingva
ren en wildwatertochten en zijn
er winterbijeenkomsten (in De
Flint in Amersfoort) met allerlei
lezingen. Verder krijgen leden
les in reddingsoefeningen en in
eskimoteren, oftewel in de boot
ronddraaien in het water. „Het
leuke van deze trektochten is
dat je de auto neerzet aan het
begin en vervolgens alles zelf
doet", stelt Kraima vast. „Het
gaat niet om de snelheid, maar
om de gezelligheid. Je hebt geen
files en je komt op plekken waar
je normaal gesproken nooit
komt. Bovendien kan iedereen
het leren. Ook dat eskimote-
Zo hoeft niemand uit de boot te
vallen bij de Toeristische Kano
bond Nederland.
PAUL DE TOMBE
„Ik heet Hendrik. Als je de H
van mijn voornaam weghaalt
en die vervangt door een V
heb je mijn achternaam. Hen
drik Vendrik dus. Nee, dat is
niet mijn artiestennaam. Zo
heet ik. Je mag een stukkie
over me schrijven maar dat
moet ik eerst lezen. Als je er
daarna ook maar een letter
aan verandert, schakel ik een
advocaat in."
Hendrik Vendrik. Hij zit met
twee kennissen iets te drinken
in Hoogmade, op het terras
van restaurant De Kromme
Dóes. Hij is tachtig jaar oud,
maar dat klopt niet. „Ze heb
ben bij de geboorte-aangifte
een fout gemaakt."
Hendrik Vendrik. Een man
met een ingebouwde mega
foon. Zijn stem schalt over
het water, over het bootje ook
waarmee hij hier is gekomen.
„Ik woon in Ter Aar. Vanoch
tend wilde ik met die twee
mensen hier gaan varen.
Toen ik op weg was, realiseer
de ik me dat ik vergeten had
om het vlees uit te zetten. Ik
was sudderlapjes aan het bra
den. Ik heb van iemand langs
de kant een fiets geleend en
ben dat even gaan doen."
„Weet u waarom ik die boot
heb gekocht? Door twee ge
dichten van Vondel. Twee ge
dichten die aan de Noordzij
de van het Centraal Station
staan gebeiteld. Ze gaan over
de dierbare gloed van huis en
haard. Vondel wil zeggen dat
de mens niet te vermetel
moet zijn en de dingen in zijn
nabijheid moet leren waarde
ren. Met dit bootje bezoek ik
de nabije streken, mijn eigen
Holland."
„Ik heb een gerenommeerd
restaurant gehad. Ik ben van
mijn beroep suikerblazer.
Kunstwerken van suiker heb
ik gemaakt, prijzen gewonnen
in heel Europa. Met tal van
beroemde mensen heb ik
kennisgemaakt in mijn loop
baan. Met Josephine Baker
bijvoorbeeld. Ze vertelde me
eens dat ze naast twee gene
raals van de NAVO in Parijs
zat te dineren. Waarom, zo
vroeg ze aan één van de gene
raals, moet er zoveel geld
naar defensie toe, waarom
vliegtuigen kopen voor mil
joenen dollars?
Eén van die generaals ant
woordde: mevrouw Baker, dat
zegt u nu wel, maar heeft u
wel eens gedacht aan al die
cosmetica, al die schoon
heidsmiddelen, aan al die ju
welen die vrouwen kopen?
Dat is pas verspilling!
Dat ben ik niet met u eens,
zei Josephine Baker. Vrouwen
behalen een miljoen overwin
ningen per dag en dat kunt
niet zeggen.
Heerlijk toch, zoiets."
„U mag mijn levensgeschie
denis optekenen, hoor. Maar
dan moet u eerst wel vakantie
opnemen. Hendrik Vendrik is
de naam. Ik woon in Ter Aar.
Tegenover Uyttewaal, u weet
wel, die fabriek waar ze au
gurken inmaken. Ik zie die
mensen daar na het werk al
tijd met van die zure gezich
ten naar buiten komen.
Proost. O ja, als u er één weg
geeft, hoef ik hem niet te be
talen."
Hendrik Vendrik. Hij zwaait
ons na als we wegvaren. Hij
roept ons ook pa. Zijn stem
schalt over het rustige bin
nenwater. „Ik zoek een
vrouw!", roept hij. „Maak in
dat stukkie duidelijk dat ik
een vrouw zoek! Een vrouw!"
'Free as the wind' staat er boven de deur van de
kajuit. Vrij als de wind, hoekige letters, uitgebei
teld in het stroopkleurige hout. Maar de spreuk
komt haar nu als een vloek voor, de woorden
zijn verworden tot een wrede verwijzing naar
een ver verleden. Ooit zoefde Vrouwe Catharina
over de wateren, waarheen de wind haar maar
blies en haar baasje haar ranke lichaam maar
stuurde. Die tijd is nu voorbij. Want haar baasje
heeft de mast neergehaald en Vrouwe Catharina
aan de wal van de Noordbuurtseweg in Zoeter
woude vastgebonden, voordat hij met de noor
derzon vertrok. De wind heeft inmiddels wel vrij
spel in de kajuit. Enkele glas-in-lood-raampjes
zijn gesneuveld. En het water, het water staat
haar aan de lippen. Dagenlang heeft ze gewacht
op redding, maar ze heeft geen zin meer. Ze ver
moedt dat haar toekomst uitzichtloos is, dat ze
naar de kelder gaat. Dan maar snel, kom maar
op met die regen, denkt ze. Kop op meid, het valt
allemaal wel mee! De MS Zuydtwijck is net van
de ondergang gered en ook voor jou is de red
ding nabij. Want wat vertelde een toevallige pas
sant over jouw desolate toestand? Dat je daar 'in
ligt te trekken'. Dat je een jaar op de wal bent ge
weest en dat daardoor het hout is gekrompen.
De kieren moeten nu eenvoudigweg dichttrek
ken en dat heeft even tijd nodig. Heb dus geduld
Vrouwe Catharina. Ooit zul je weer vrij zijn als
de wind! foto loek zuijderduin
Douane maakt
laatste vlucht
met Sperwer
De laatste tocht van de Sper
wer voerde onder meer over
de Zijl en de Vliet naar Rot
terdam. Daar, in de haven
stad, moest de douane haar
watervoertuig afstaan aan de
collega's ter plaatse. De Sper
wer wordt voortaan ingezet
voor controlewerkzaamhe
den in de haven. De douane
surveillance in deze regio
heeft de boot hier niet meer
nodig. „Het werk kan net zo
goed vanaf de wal worden
gedaan", zegt teamleider R.
de Jong van het douane
hoofdkantoor in Hoofddorp.
De Sperwer werd door de
douane ingezet om boten te
controleren in het uitgestrek
te gebied vanaf luchthaven
Schiphof tot luchthaven Zes
tienhoven bij Rotterdam.
Ongeveer honderd surveil
lance-ambtenaren van de
douane bekijken nu vanaf de
wal steeksproefsgewijs de pa
pieren van de eigenaars van
plezierjachten.
Heeft de kapitein wel BTW
betaald over zijn jacht, en,
afhankelijk van de herkomst,
de invoerrechten? En hoe zit
het met de milieuheffing?
„We doen dat nu als de bo
ten aanmeren. Dat gaat net
zo makkelijk. Het is jammer
dat de boot weg is, maar het
scheelt wel behoorlijk in de
kosten. Het is veel goedkoper
om het werk vanaf de kant te
doen."
Ook de brandstof van de
aanmerende boten wordt
door de douande regelmatig
onderworpen aan een nauw
gezette inspectie, vertelt De
Jong. „We bekijken of over
die brandstof accijns is be
taald. Boten varen namelijk
ook op de zogeheten rode
gasolie: dat spul wordt nor
maal gesproken gebruikt
door boeren die er hun trac
tors mee in beweging zetten.
Maar omdat rode gasolie een
stuk goedkoper is dan nor
male brandstof, treffen we
het ook wel eens illegaal aan
in de tank van een boot. En
dan volgt een bekeuring." De
Jong en zijn collega's herken
nen de verboden brandstof
snel genoeg. „Aan de kleur:
de illegale gasolie is rood,
dus dat is nogal makkelijk.
En als het niet meteen dui
delijk is, nemen we een
monster mee naar het labo-
Het afscheid van de Sperwer
is voor de douanebeambten
nog niet helemaal definitief.
Als ze om wat voor reden
dan ook nog eens het water
op moeten, mogen ze de
boot lenen, zo hebben de
Rotterdamse collega's toege
zegd.
CAROLINE VAN OVERBEEKE
Harvey
Wallbanger
Cocktailbar Fandango in
Leiden maakte speciaal
voor de Waterkrant een
aantal verrassende
cocktails. Vandaag: de
Harvey Wallbanger,
volgens de makers een
'Frisse cocktail voor een
zomerse avond en
makkelijk te maken'.
Ijsklontjes in een
longdrinkglas doen
40 cc wodka inschenken
opvullen met verse jus
d'orange
scheutje galliano erbij
(soort vanillelikeur)
garneren met een
schijfje sinaasappel
Proost!
COCKTAILBAR FANDANGO
Zolang Vrouwe Justitia nog
steeds een blinddoek voorheeft
en de piraat slechts één lapje
voor een van beide ogen, loont
misdaad nog steeds. Vandaar
dat het ook geen bevreemding
wekt dat daar, aan de oever van
de Warmondse Leede, een pira-
tenvlag wappert. Een wit doods
hoofd met gekruiste botten er
onder op een zwarte onder
grond. Daar moet dus een wa
tercrimineel huizen. Of mis
schien is het wel een uitvalsba
sis van een hele groep piraten.
Een oorlogscorrespondent zal
nooit versagen. En stapt dus
ook in dit geval ogenblikkelijk
aan wal. Om na een tijdje toch
een tikkeltje gedesillusioneerd
terug te keren naar zijn boot.
Hier aan de Leede woont geea
piraat. Er is gewoon niemand te
bekennen. Het is waarschijnlij
ker dat hier een eerzame burger
woont die met hard werken zijn
paleisje bij elkaar heeft ge
spaard. Want in de schoorsteen
zit geen kraaiennest en alle
tuindeuren staan gewoon open.
Heeft de eigenaar van dit huis
dan nog nooit van dieven ge
hoord? Hoe dan ook, dat het
zelf een dief is, lijkt hier uitge
sloten.
Kortom, zoals Vrouwe Justitia
met een blinddoek door het le
ven gaat, zo heeft menig oor
logscorrespondent oogldeppen
op.
HERMAN JOUSTRA
r s