VA.TERKRANT
Tochtjes Zuydtwijck
dreigen te stranden
'Weer zo'n kanoer die denkt dat-ie leuk is'
Haven als
privébezit
Een kangoeroe aan de waterkant
'Veel beter dan Ierland'
Varende kinderwoestijn
DONDERDAG 21 JULI 1994
13
De boot van het Leidsch Dag
blad vaart vandaag en morgen
op de wateren in en rond Al
phen aan den Rijn. Wie tips
heeft voor de bemanning kan
bellen naar het speciale tele
foonnummer op de redactie
van het Leidsch Dagblad: 071 -
356401 of rechtstreeks met de
schipper aan boord: 06-
52801476.
AGENDA
LOGBOEK
Woensdag 20 juli. Oude Rijn
De sfeer is goed aan boord. De
vertrouwde diesel van de
Leidsch Dagblad-boot lijkt wel
een melodietje te tuffen. Van
Leiden gaat de reis naar Alphen
aan den Rijn dit keer. Een hele
tocht.
Herman schenkt een vers bakje
dampende koffie in uit de ther-
moskan, die vanmorgen liefde
vol werd gevuld door Lenie van
het bedrijfsrestaurant. Ze had
weer volop verse broodjes ge
smeerd ook. voor onderweg. En
bij wijze van verrassing deed ze
er vandaag een paar flinke stuk
ken meloen bij. „Da's lekker
joh. met dit weer", zei ze vlak
voor het vertrek.
Het zonnetje geeft al vroeg
warmte en zorgt voor wat schit
tering op het vrijwel rimpelloze
water van de Oude Rijn. De
zonnebril biedt uitkomst. Een
statige reiger tuurt pootje-
badend het water in. Als de boot
voorbij komt. kijkt-ie even ver
stoord op. Even verderop geeft
een jongetje met een bamboe-
hengel het goede voorbeeld aan
de zilveren vogel. Met een blij
gezicht trekt hij een voorntje
naar boven. De druppels die
van het visje spatten, glinsteren
in het morgenlicht en vallen als
kleine parels terug in het water.
Alleen maar vriendelijke gezich
ten onderweg. Bewoners van de
Leiderdorpse Hoofdstraat
zwaaien vanuit hun achtertuin
naar de bemanning van de
Leidsch Dagblad-boot. Het gra
tis krantje dat ze de dag daar
voor vanaf het dek kregen toe
geworpen, is ze blijkbaar beval
len. Andere watersporters
zwaaien al even vrolijk. Want zo
steken watersporters in elkaar.
De boot glijdt langs rietkragen
en boerderijen. Een vrouw met
een blozend gezicht begiet fel
rode geraniums in haar fraaie
tuin voor de hoeve. Een krachti
ge arm gaat omhoog bij wijze
van groet.
Het zonnetje is nog wat warmer
geworden. De geur van pas ge
maaid gras komt onze bruinver
brande neuzen strelen. Roelf
kan niet langer wachten en
neemt alvast een schijf meloen.
Op het voordek trekt Brenda
haar shirtje uit. Herman begint
een deuntje te fluiten. De brug
wachter aarzelt geen moment
en sluit de slagbomen voor de
auto's al. Een klomp aan een'
touwtje komt aangezwaaid. De
hengelaar glimlacht.
Alphen aan den Rijn nadert al.
Een terrasje in de verte. Even
aanleggen om wat te eten, want
varen maakt hongerig. De rieten
terrasstoel kraakt lichtjes. De
kreeftensoep smaakt goddelijk.
Ik sluit een moment mijn ogen
en denk aan de man die aan mij
dacht, toen hij een schipper
zocht voor de Waterkrant. Rid
deren, die kerel. Ogenblikkelijk
ridderen.
PAUL DE VLIEGER
WATERPROEF
Speciaal voor de Waterkrant
maakten Chinees Indisch Res
taurants Azië en Asian Palace in
Leiden het navolgende recept.
Chefkok Shao-Ming Hu heeft
een 'eenvoudig maar heerlijk
visrecept' uitgekozen: Jiao-
chao-yu-tiao ofwel gefrituurde
visfilets. „Dit origineel Chinese
gerecht is erg populair in onze
restaurants. Het is bovendien
makkelijk klaar te maken voor
mensen thuis."
Ingrediënten voor 2 personen
(hoeveelheid verdubbelen voor
4 personen):
250 gram visfilet (wit visvlees,
het oorspronkelijke recept ge
bruikt zoetwatervis, maar alle
vis met stevig witvlees kan
voor dit gerecht dienen)
1 lente-ui, in stukken van 6 cm
gesneden
1 teen fijngehakte knoflook
1 plak verse gemberwortel, in
reepjes gesneden
olie om te frituren
bloem om te bestuiven
paar druppels sesamolie
Saus-mengsel: 1 1/2 eetlepel
soyasaus
4 eetlepels kippebouillon
1/2 eetlepel Chinese rijstwijn
of sake
1/2 eetlepel azijn
1 theelepel suiker
snuifje ve-tsin (Chinese
smaakversterker, indien ge
wenst)
Bereiding:
Snijd de vis in rechthoekige
stukken van 2 bij 3 centimeter
met een dikte van 1,5 centime
ter, bestuif ze met bloem. Verhit
de olie en frituur de vis daarin
knisperig en een beetje bruin.
Neem de stukjes uit de pan en
laat ze uitlekken. Giet, op twee
eetlepels na, de gebruikte olie
uit de pan. Verhit de overgeble
ven olie, roerbak daarin de len
te-ui, gember en knoflook een
halve minuut. Voeg dan de vis
toe, het saus-mengsel en de se
samolie.
Regionale verwachting
voor vrijdag 22 juli
Bestemming: Alphen aan den Rijn
'Cruiseschipouderen en gehandicapten heeft nieuwe motor nodig
Als het Leidse verpleeghuis
Zuydtwijck niet via giften aan
geld voor een nieuwe scheeps
motor komt, dreigen de boot
tochtjes voor de bewoners te
stranden. Volgens schipper en
vrijwilliger Gilles van Beelen
blaast de motor weldra zijn
laatste dieselwalm uit. De Kat-
wijker ontvouwt zijn verhaal
aan de walkant van de Oude
Rijn, in de buurt van Avifauna.
„Als je er nog een jaar mee
doorvaart, krijg je te hoge on
derhoudskosten. Dan zijn deze
tochtjes voor Zuydtwijck niet
meer op te brengen", meent
Van Beelen. De vrijwilliger schat
dat een nieuwe motor al gauw
21.000 gulden kost. En zo'n be
drag schudt het bestuur van
Zuydtwijck niet even uit de
Het verpleeghuis werd min of
meer toevallig eigenaar van de
boot, die eveneens 'Zuydtwijck'
is genoemd. Van Beelen: „Een
paar actievelingen kochten het
casco van deze boot en hebben
hem in korte tijd opgeknapt.
Zo'n zeven jaar geleden maakte
ik de eerste tocht", aldus de
schipper die vroeger in de visse
rij werkte.
Als de Zuydtwijck niet meer kan
varen, is dat een hele trieste
zaak, vindt Van Beelen. Sterker
nog: het zou een ramp zijn voor
de hele regio. Want niet alleen
bewoners van Zuydtwijck gaan
met de boot op stap. Ook leef
gemeenschappen als het Kat-
wijkse Zeehospitium of het Zoe-
terwoudse Swetterhage huren
het scheepje regelmatig voor
een dagje uit.
Zo ook personeel en bewoners
van Nieuw Buitenzorg, een Lei
derdorps tehuis voor vijfenveer
tig meervoudig gehandicapte
kinderen en volwassenen. Sa
men met schipper Gilles zetten
enkelen van hen gisteren koers
richting Kagerplassen en Braas-
sem. Voor tweehonderd gulden
per dag. „Kijk, en daar betaal je
dan alleen de brandstof en het
ouderhoud van", zegt Van Bee
len die glimlachend de vrolijke
boel aan boord van 'zijn' Zuyd
twijck bekijkt.
Negen gehandicapten liggen er
in het zonnetje op matrassen of
zitten beschut in hun rolstoel
binnen. Voor hun verzorging
staan evenveel medewerkers
paraat. De stemming zit er goed
in. Op de maat van de muziek
van zangeres - met hoofdpijn -
Hannie lopen drie personeelsle
den luid zingend in polonaise
heen en weer. In het voorbij
gaan staat een van hen even stil
voor een knuffel met 'haar'
kind.
Bewoners en personeel van Nieuw Buitenzorg genieten van het zonnetje op 'cruiseschip' Zuydtwijck.
Volgens Rianne van der Spek is
het 'best een heel gepuzzel' om
i ploeg verzorgers voor een
gje uit bij elkaar te krijgen. Ze
is er zelf het beste voorbeeld
i. Uit het verre Groningen is
zij namelijk door haar oud-col
lega's opgetrommeld om aan
boord de handen uit de mou
wen te steken. „Maar dat doet
ze graag, hoor. Zoveel houdt ze
van ons", gilt iemand uit het
vooronder.
De RijnsburgseGorine Hogewo-
ning ziet deze dag op het water
helemaal zitten. „Heerlijk in het
zonnetje, straks ergens picknic
ken. Dit is de eerste keer dat we
met schipper Gilles op pad zijn,
maar we hopen dat we hem nog
vaker kunnen oproepen."
Welke booüiefhebbers kunnen
zeggen dat zij 'eigenaar' zijn
van een haven, een echte heuse
haven. Niet van zo'n lullig aan-
legsteigertje voor het huis, maar
van een afsluitbaar watergebied
met ruimte voor 94 boten. Aan
de Schoener in Alphen aan den
Rijn is die fantasie voor de le
den van Watersportvereniging
Alphen uitgekomen.
Het is nog maar vijfjaar geleden
dat de Alphenaren - althans de
genen die niet aan het water
woonden - hun boten ergens in
Leiden of op De Kaag moesten
'stallen'. En toen. na de komst
van nieuwbouwwijk Aqua, zag
de Watersportvereniging haar
kans schoon. De leden gingen
om de tafel met de bewoners
die wel oren hadden naar een
afmeerplaats voor hun huis. Op
ruime afstand van die steigers
kon de club zijn wensdroom
vervullen. Eigenhandig sloegen
de leden palen in het water en
zo kreeg Alphen een haven. En
de gemeente vond het wel best.
Die was allang blij dat het ge
zeur om een 'botenparkeer-
plaats' van de baan was.
Breedlachend haalt clublid Wil
lem Bezuijen de herinneringen
op. Het is een juweel van een
haven geworden, vindt hij zelf.
„De vereniging is beheerder.
Tussen april en oktober is de
haven tot half elf 's avonds open
en daarna gaat het hek op slot.
De leden hebben een sleutel.
Het bewijs: er is nog nooit iets
gestolen."
Maar daarmee is de haven niet
alleen voorbehouden aan de le
den. „O, nee", schrikt Bezuijen.
„Ook passanten zijn hier meer
dan welkom. Want de leden ne
men niet alle plaatsen in beslag,
die varen ook met hun boot
rond. Ze moeten precies aange
ven wanneer ze komen en
gaan."
Botulisme eist
slachtoffer
Een mooi huisje aan het water.
Bootje erbij, 's avonds beetje
vissen. Het is de droom van ve
len. Maar het kan nog mooier:
een mooi huisje öp het water.
Op de Oude Rijn in Alphen aan
den Rijn, Woubrugseweg 1
'drijft' zo'n optrekje: De Wind
harp. Oftewel de harp van Aeo
lus, de bewaker van de winden
in het oude Griekenland. L)e
wind blaast - windkracht zes -
maar de snaren van de harp
weigeren te zingen. Alleen de
vrolijk gekleurde wimpel op de
dukdalf klappert in de lucht.
Een brede steiger omringt als
een veranda drie zijden van het
witte huis. Negentien betonnen
pijlers, diep weggeheid in het
zand, zorgen ervoor dat het bij
storm niet wegdrijft. Begin jaren
zestig is het gebouwd, ander
halve meter boven het water. In
opdracht van scheepsbouwer
Boot. Even verderop schoven
geregeld z'n vistrawlers de Ou
de Rijn in. De oude Boot heeft
er niet zo lang gewoond. De
dokter vond dat hij maar beter
kon verhuizen. De gepension-
neerde Boot kon de werf vanuit
z'n raam te goed in de gaten
houden en maakte zich een
beetje te druk.
De familie Van Strien woont er
nu. Al tien jaar lang. Storm noch
golfslag hebben De Windharp
ooit bedreigd. Alleen als kerosi-
netankers 's nachts, als nie
mand het ziet, ietsje sneller va
ren, trekt het water aan het
huis. Dan kraakt het een beetje
in de nok. En als er paarden
over de dijk galopperen. Ook
dan beweegt het huis een
beetje.
Midden in de kamer zit een gat
in de vloer. Boot, op z'n ouwe
dag, mocht graag een hengeltje
uitwerpen. Dus maakte de bou
wer van het huis voor de grap
een visgat in het huis. Tom-Erik
van Strien heeft het wel eens
open gehad. Kijken hoe dat
stond. Maar zo'n gat in de vloer,
dat tocht irritant. Nu ligt er een
glazen plaat over. 's Zomers
hoort hij het geregeld tikken.
Het geluid van een peddel tegen
het raam. De zoveelste kanoëer
die denkt dat-ie leuk is. Want je
kunt gewoon onder het huis
doorkanoën.
Er gingen trouwens allerhande
vreemde verhalen de ronde. Dat
Van Strien bijvoorbeeld geen
onroerend-goedbelastingzou
hoeven te betalen omdat hij op
het water woont. Wat een onzin
is dat toch. Dat verhaal werd de
toeristen op de Avifauna-rond
vaartboten verteld als ze langs
De Windharp voeren. Van
Strien is er maar eens langs ge
gaan om de waarheid te vertel
len. Nu is hij gelukkig niet meer
die slimme profiteur. Maar ie
mand die het erg getroffen
heeft, met dat leuke huisje op
het water.
De boutlismebacterie, die dank
zij het warme zomerweer mo
menteel welig tiert in de bin
nenwateren, maakt niet alleen
slachtoffers onder watervogels.
In De Zilk zijn twee honden ziek
geworden nadat ze in een sloot
je met stilstaand water hadden
gezommen. Inmiddels is een
van de honden overleden, de
ander is er nog steeds slecht aan
toe. Volgens de politie doen
hondebezitters er verstandig
aan hun huisdier uit het water
van klein slootjes met stilstaand
water te houden.
Motortjes
gestolen
Vanuit de Kerksloot in Roelo-
farendsveen is in de'nacht van
dinsdag op woensdag een sta
len vissersboot met een 4 pk-
buitenboordmotor gestolen. De
eigenaar is zelf op speurtocht
gegaan en vond zijn eigendom
bij de Veender en Lijkerpolder
terug. Het motortje was echter
van de boot afgeschroefd. Een
tweede buitenboordmotor, ter
waarde van 450 gulden, werd in
dezelfde nacht gestolen vanaf
een vissersbootje dat lag afge
meerd in de sloot bij de Leidse-
weg in Oud Ade.
Kunst komt tot ons in vele vormen, zelfs in de
vorm van een kangoeroe. Jazeker, er staat een
beeld van het beestje op een sokkeltje van beton
aan de oever van de Oude Rijn, vlak bij restaurant
's Molenaarsbrug in Alphen aan den Rijn. Hij
heeft een bal tussen zijn voorpoten - of is het een
kogel - en kijkt guitig in de richting van de
bootjes die passeren. Zo van: 'let op, ik zal me die
kogel toch eens een eind weg stoten.' Of: 'zie je
hoe mooi ik die bal gevangen heb die mij zojuist
is toegeworpen door een schone waternimf die
net is ondergedoken?'
Goede kunst prikkelt de verbeelding. Tenminste,
als dat voor langere tijd geldt. En dat nu is hier
niet het geval. Na een paar seconden al beginnen
we te lachen. Eerst nog binnensmonds, maar al
snel bulderend. Slechte kunst werkt op de lach
spieren. Hoewel, slechte kunst, het is vooral de
lokatie die niet deugt. Een kangoeroe aan het wa
ter, dat geeft geen pas.
Derhalve maar eens aangelegd om poolshoogte
te nemen. Naast het beeld staat een bordje. Daar
op staat te lezen dat Rob Pleijsier de maker is en
dat het beeld Skippy heet. Maar over de reden
van plaatsing staat niets vermeld.
Gelukkig, een voorlichtster van de gemeente Al
phen weet hoe de vork in de steel zit: dat beeld is
daar neergezet op verzoek van de bewoners van
de wijk Gnephoek. Ze legt uit dat Skippy jaren
lang was opgenomen in de beeldenroute, een
reeks sculpturen die her en der verspreid door Al
phen staan. Eens in de zoveel tijd koopt de ge
meente een aantal beelden en de burgers kunnen
dan een verzoek indienen dat beeld in hun wijk
te plaatsen.
Zo zit het dus: Skippy is aan de waterkant gezet in
het leader van de actie: breng de kunst onder de
mensen. Een loffelijk streven. Maar wij hebben zo
onze bedenkingen, als we naar dit beeld kijken.
Dus fluisteren we Skippy bij het weggaan toe:
„Bevrijd je van die bal, beestje. Spring heen, de
wijde wereld in. Maar spring in 's hemelsnaam
achter de bosjes waar niemand je kan zien."
Gedrieën zitten ze te wachten
op de bus naar Leiden. „We
gaan solliciteren voor een
baantje." Mary, Patricia en
Geraldine komen uit Ierland.
Ze hebben een tijdje bij een
conservenfabriek gewerkt,
maar daar is het nu afgelopen.
En zo kunnen zij van een wel
verdiende vakantie genieten.
Aan de Braassem zitten ze, op
een camping. Ze brengen de
dag door met zwemmen, luie
ren, pretmaken en dromen
van een eigen zeilboot. „Nee
we hebben nog niet gevaren,
alleen met het pontje. Maar
we zouden wel eens willen
zeilen. Daarom solliciteren we
ons gek, want we willen zeker
tot december hier blijven." En
van de wind kun je nu een
maal niet leven. Ze vinden de
ze regio prachtig met al dat
water. „En de mensen zijn zo
vriendelijk." Het weer is na
tuurlijk ook prachtig en ze
denken dat het hier altijd zo is.
„Beter dan in Ierland waar het
altijd regent. Het is hier ook
beter om een baantje te zoe
ken. Hier zijn fabrieken en zo.
Die heb je in Ierland niet."
Of er ook nog iets valt aan te
merken op ons land? „Ja die
fietsers die rakelings langs je
heen schieten. Doodeng. Het
valt ons op dat er hier veel
mensen met hun arm in een
mitella lopen. Dat komt vol
gens ons omdat ze in aanva
ring met een fietser zijn geko-
ANNEMIEK RUYGROK
Het is de mooiste zandbak ter wereld. Want hij kan varen. Dan is het net of je zweeft met je schepje, dat je vliegt langs de struiken aan de oever. Heel spannend. En je kunt ook vissen
vanuit deze zandbak. Gewoon gaan zitten met je benen over de rand, en een zwemvest aan natuurlijk. Pa en ma zeggen dat dat veilig is, want het water is gevaarlijk. Maar vandaag
hebben we geen zin om te vissen. Vandaag vervoeren we zand. Van de ene kant van de bak naar de andere. Want in een woestijn zijn toch heuvels? toto holvast/markla,vers
WATER
ROUTE
voorschoten!
leidschendam
olographic:
