'Dit lijkt wel op K&G, man' 'Het moet wel een spannend stuk zijn' Cultuur Kunst WK-tenorenconcert verrast niet Gespecialiseerd in goedkoopte ■njWAANDAG 18 JUL11994 Wat werd er zaterdag in Los An geles kwistig met de hoge c's gestrooid door het supertrio Domingo, Carreras en Pavarotti tijdens het galaconcert aan de vooravond van de WK-finale. De drie beste tenoren ter wereld hadden er hoor- en zichtbaar zin in tijdens het 2,5 uur duren de spektakel, dat door 56.000 bezoekers in het Dodgers base- ball-stadion en naar schatting 1 1,3 miljard televisiekijkers werd gevolgd. Toch was het optreden van de drie tenoren minder sensatio neel dan vier jaar geleden in Ro- ipe, toen zij voor het eerst - eveneens aan de vooravond van de WK-finale - gezamenlijk op traden tijdens de galavoorstel ling, die sindsdien veelvuldig met "het concert van de eeuw' wordt aangeduid. Het concert in LA was te nadrukkelijk c?n Rome-kopie, een herhaling die het beluisteren weliswaar meer dan waard was, maar het ver rassingselement en de sensatie van het moment miste. Opzet en formule van het concert wa ren identiek aan vier jaar gele den: eerst de tenoren twee keer afzonderlijk - zelfs de volgorde Carreras, Domingo, Pavarotti was gehandhaafd - vervolgens een gezamenlijk optreden in een medley ter afsluiting van beide concerthelften. Ook de taakverdeling, waar mee de drie tenoren de wei wa ren ingestuurd, verschilde niet van het Rome-concert: Carreras voor 'het zware werk op het middenveld', Domingo voor 'de strakke, stijlvolle voorzet' en Pa varotti voor 'het inkoppen'. Als een echte topscorer liet Pa varotti zich het nadrukkelijkst fêteren door het steeds uitzinni ger reagerende publiek, waar onder George Bush, Henri Kis singer, Arnold Schwarzenegger, Gene Kelly en Frank Sinatra. Maar het waren zijn beide colle ga's, die muzikaal het meeste te vertellen hadden tijdens dit concert, dat ook nu weer een bonte mengelmoes van beken de en minder bekende opera melodieën, evergreens en tradi tionals liet horen. Voorspelbaar In tegenstelling tot het mediter rane karakter van het program ma van vier jaar geleden lag het accent nu wat meer op het Amerikaanse (musical)repertoi- re. Bernsteins 'I like to be in America' vormde zelfs twee keer de swingende opmaat voor de beide medley's met het betere tenoren-stuntwerk. Natuurlijk ontbraken Nessun dorma, O sole mio en Granada niet. De onderlinge plaag stootjes, de brede lach en de witte doek van Pavarotti even min. De ontwapenende charme en aanstekelijke hartstocht van Domingo, de muzikale oprecht heid en diepgang van Carreras en de verpletterende uitbundig heid van Pavarotti vormden ook nu weer een unieke combinatie. En dirigent Zubin Mehta was aan het hoofd van het alert mu sicerend Los Angeles Philhar monic Orchestra attent genoeg om dreigende ontsporingen vroegtijdig in de kiem te smo ren. De toegiften - waaronder de drie-tenoren-versie van Verdi's La Donna e mobile - waren niet van de lucht. Ook daarin was het concert voorspelbaar. De organisatoren van het Wereld kampioenschap in Frankrijk over yier jaar moeten toch maar naar een nieuw soort volksver maak gaan uitkijken. Vazen gestolen uit Vaticaan Museum Enkhuizen legt Opus Bagger stil enkhuizen «anp Het gemeentebestuur van Enk huizen heeft vrijdag de open lucht voorstelling van het thea ter/muziekstuk Opus Bagger, waarbij een baggermolen wordt gebruikt, verboden wegens ge luidsoverlast. Het was de derde en laatste dag dat het culturele project in Enkhuizen zou wor den opgevoerd. Volgens P. Vlaar van Opus Bagger heeft het „bevoegd ge zag" zijn zin doorgedreven met de afgelasting. „Met de mensen die last hadden, hebben we ge sprekken gevoerd en daar had den we geen problemen meer mee", zegt hij. Volgens wethou der van cultuur J. Knukkel is Enkhuizen overvallen door de in zijn ogen luidruchtige voor stellingen. Opus Bagger trekt langs di verse gemeenten in Noord-Hol land als onderdeel van het cul turele project De Karavaan. Opus Bagger is een combinatie van theater en muziek: met de molen op een baggerschip wordt muziek gemaakt, aange vuld met een groep blazers. De achttien mensen tellende groep opende begin deze maand het U-festival in Amsterdam. De ko mende dagen doet het project onder andere Medemblik en Den Helder aan. Vlaar verwacht daar geen problemen. Luxor met allure rotterdam cpd De gemeente Rotterdam heeft zeven Nederlandse en buiten landse architecten gewaagd een ontwerp te maken voor een nieuw Luxortheater. De deelne mers aan de architectuurprijs vraag zijn Ben van Berkel, Frank Gehry, Herman Hertzberger, Jean Nouvel, Borek Sipek, Sjoerd Soeters en Peter Wilson. Het Rotterdamse college van B en W wil „een gebouw dat de traditie van het Broadway-thea ter koppelt aan hedendaagse ei sen op het gebied van vormge ving, techniek en materiaaltoe passing. Kortom een gebouw dat appelleert aan de smaak van een groot publiek, maar door zijn kwaliteit uitstijgt boven het gemiddelde." Het college heeft een projectteam gevormd om de architectenkeuze te begelei den. 15e eeuw, die f 679.000 waard zijn. Tijdens de invasie van Koe weit hebben Iraakse troepen onder meer 20.000 voorwerpen weggehaald uit het nationale museum van het oliestaatje. Dit museum herbergde een van de belangrijkste collecties Islami tische kunst in de wereld. beeldende kunst recensie onno schilstra Expositie: schilderijen en grafiek 'Jacques Turk III 1994' Te zien: t/m 31/7, ma-vr 10-17 uur, zo 14-17 uur, Kunstsalon De Princehof. Rapenburg 8/10, Leiden. Van tijd tot tijd duikt hij op: de schilder Jacques Turk. Hij be hoort tot de plaatselijke folklore. Hij is zo langzamerhand een echte cult-figuur, met een hele schare bewonderaars. En tel kens wanneer hij exposeert, klinkt weer de echo van het ver leden. Dan wordt er terugge blikt op de tijd van happenings en kunstenaarsacties, dan denkt menigeen met grijzende slapen en dun geworden hoofdhaar met weemoed aan die roerige periode van de jaren zestig, waarin naar verluidt Jacques Turk een vooraanstaande rol speelde. De loopbaan van Jacques Turk kwam in de jaren '70 in onopvallend vaarwater terecht. Lange tijd werd er niets van hem vernomen, totdat hij een jaar of wat geleden op initiatief van een paar oude kameraden, zijn comeback in het Leidse maakte. Een expositie met nieuw werk van zijn hand in de burelen van arbeidsbemidde lingsbureau Switch op het Ra penburg luidde een nieuwe fase in zijn loopbaan in. Inmiddels is Jacques Turk al weer aan zijn derde expositie bij Switch toe. De laatste jaren legt hij zich toe op een soort in stant-imitatie van klassieke meesterwerken. Velasquez, Goya, en Delacroix strekken hem tot voorbeeld. Daarom komt het goed uit dat de expo sitieruimte van Switch, 'Kunst salon de Princehof, een authentieke 18de eeuwse ruim te is. De schilderijen van Turk zijn daar, ouderwets ingelijst, opgehangen als in de kunstka mer van een rijke regent. Het grote verschil met echte oude kunstkamer is, dat de wer ken van Jacques Turk uitgespro ken slonzig van karakter zijn. Turk is gespecialiseerd in goed koopte. Niet alleen zijn de the ma's en de composities tweede hands, ook het materiaal waar op en waarmee hij schildert is dermate shabby, dat het de tand des tijds niet lang zal weer staan. De absolute desinteresse van Turk voor enige vorm van kost baarheid kan haast geen toeval zijn. Het is een bewust uitgedra gen houding. WaarscWjnlijk moet daar ook de diepere be doeling van Turks activiteit worden gezocht. Want schilder kunstig gesproken, en zeker ge meten aan de grote voorbeel den die worden geciteerd, stel len zijn schilderijen niets voor. Noties waarop een klassiek schilderij wordt beoordeeld, zoals proportie, detail, toon en plastiek, blijven in Turks han den allemaal zorgvuldig onder de maat. Eigenlijk zijn het stuk voor stuk heel slechte schilderij en die Jacques Turk hier toont. Het merkwaardige is, dat de schilder juist dat gebruikt als een ontsnappingsclausule: hij weet donders goed dat je niet moet proberen om de oude meesters over te doen. Door na drukkelijk slordig te zijn, vrij waart hij zich voor epigonisme. Zo hij een merkwaardig soort ruimte om, binnen een klassie ke context, zijn eigen, persoon lijke handschrift te celebreren. En, toegegeven, af en toe glimt er wel eens een kristalletje tus sen de modder. Het resultaat is een wel zeer curieuze tentoon stelling: in meer dan één op zicht te beroerd voor woorden, op een heel ander vlak komisch en verrassend. Een ontwapenende Domingo, een oprechte Carreras en een uitbundige Pavarotti. foto epa Ton van het Schip zucht. Niet van de warmte, niet van de in spanning. Maar omdat de zan gers op het waterpodium achter voor de zoveelste maal Ben E. Kings superhit 'Stand by me' aanheffen. „Het is geloof ik het enige nummer dat ze kennen", zegt Van het Schip terwijl hij verder gaat met zijn tekening op het speciaal aangelegde stukje stoep tegenover de Waag. „Ik hoop niet dat dit het hele week einde door gaat." Het is vrij dagmiddag. Van de 99 tegels is ongeveer een kwart ingekleurd. Van de rest van de tekening zijn alleen de contou ren getekend. Vorig jaar was Van het Schip 'helemaal in de Rembrandt' en tekende hij op 252 tegels diens beroemde Nachtwacht. Ditmaal heeft hij gekozen voor een 'De vrijheid die het volk leidt' van van Eugè- ne Delacroix (1798-1863). „Het moet spannend zijn en de pri maire kleuren moeten erin zit ten", somt hij zijn critera. „En dat heeft deze voorstelling." Op de tegels is een struise vrouw te zien temidden in de kruitdampen die met een zwaai van haar arm het volk aan maant om aan te vallen. Ze wordt geflankeerd dooj Robe spierre en een Parijs straatboef- fie. Voor haar de resten van een barricade en de lichamen van hen die vielen voor de vrijheid. De vrouw, heeft de borst deels ontbloot. „Er zijn verschillende versies", vertelt Van het Schip. „Helemaal gekleed, met twee borsten bloot en deze. Ik heb Van het Schip bezig met de laatste loodjes. voor dit schilderij gekozen. Een tepel bloot vind ik spannender dan twee." Het schilderij stelt de bestor ming van de Bastille voor op 14 juli 1789. Toevallig is Van het Schip ook op 14 juli aan de te kening begonnen. „Ik zal een beetje moeten doorwerken. Wat je hier ziet is twee dagen wérk en ik ben nog niet eens op de helft." Veel mensen om hem van het werk te houden, zijn er niet. Er komen er genoeg langs, maar niemand stopt. „Het is niet zo'n goede plek als vorig jaar bij de Hartebrugkerk. Daar kreeg je veel reacties. Hier stopt bijna niemand. In dat opzicht is het eervrotplek." Zondagmiddag, tegen drie uur. De voorstelling is zo goed als klaar. Van het Schip moet al leen nog het gezicht tekenen van het lijk linksonder in de hoek. Carlos Vamos, een Spaan se gitaargod, zorgt voor de ach tergrondmuziek. Al improvise rend en zijn eigen melodieën samplend speelt hij de sterren van de hemel. Van het Schip hoort het nauwelijks, zo inge spannen is hij bezig met de laatste loodjes. „Het blijft een rotplaats", ver zucht hij. „De mensen komen foto hielco kuipers wel langs maar ze blijven niet staan. Dat merk ik ook in mijn geldbakjes. Ik weet in ieder ge val nu wel hoe die vrouw heet: Marianne. Er kwam een student geschiedenis langs die me dat vertelde. Dat vind ik ook het leuke van op straat tekenen. Beetje kletsen, beetje tekenen, beetje plezier hebben. Het weer was prachtig dit jaar alleen de mensen bleven weg. Jammer." ftOME Vier vazen uit de Griekse oudheid zijn op 7 juni gestolen uit het Gregorisch-Etrurisch Museum dat onderdeel uitmaakt van het Vaticaan Museum in Rome. Volgens de Italiaanse krant La Repubblica was er geen teken van inbraak. Dit zou kunnen betekenen dat de dieven hulp hebben gehad vanuit het muse um, misschien zelfs een sleutel. Het is onduidelijk waarom de .diefstal niet eerder bekend is gemaakt. De vazen stamden uit de '4e en 5e eeuw voor Christus. Een van de vazen draagt een af- beelding van de redding van Helena van Troje. De Etrurische collectie was al geruime tijd niet meer toegankelijk voor publiek. Expositie omslagen van Tirade den haag De Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag heeft een tentoonstelling samengesteld rond de om slagen van het literaire tijdschrift Tirade. Aanleiding is de ver schijning van de 40e editie. Tirade verschijnt zes keer per jaar. Sinds 1988 worden deze omslagillustaties gemaakt door studen ten Grafische en Typografische vormgeving en illustratie van de Koninklijke Academie. De expositie duurt van 2 t/m 23 septem ber. Broadwaydebuut Vanessa Williams new york» Zangeres Vanessa Williams heeft vorige week haar debuut op Broadway gemaakt. Ze speelt er de hoofdrol in de musical 'Kiss of the Spider Woman'. Die produktie is al ruim an derhalf jaar te zien in de New Yorkse theaterwijk. Vanessa Willi ams werd in 1984 als eerste zwarte vrouw tot Miss Universe ge kozen. Ze moest die titel echter inleveren toen er naaktfoto's van haar verschenen. Williams maakte vervolgens carrière als zange- Aboriginalkunst in Rotterdam rotterdam Het Museum voor Volkenkunde in Rotterdam her bergt van 3 september t/m 16 oktober de expositie 'Who's afraid of Black, Red and Yella, moderne aboriginalkunst'. Zij belicht aan de hand van 25 werken een nog weinig bekende kant van de Australische kunst. In het werk van de zes kunstenaars staat de bewustwording van de aboriginals centraal. Concert met vuurwerk na op waterpodium loopt af met een sisser: Dylan zingt in Praag praag De Amerikaanse popzanger Bob Dylan heeft het afgelo pen weekeinde een concert gegeven in Praag en een gesprek ge voerd met de Tsjechische president Havel. Over de inhoud van het privé-gesprek werden geen mededelingen gedaan. Het twee tal trof elkaar achter het podium dat in een ijshockeystadion was opgesteld. De 53-jarige zanger trad op voor 15.000 Tsjechen en zong onder meer zijn populaire hits uit de jaren zestig zoals It Ain't Me Babe, Maggie's Farm en Blowin' in the Wind. Het was de eerste maal dat Dylan in Praag een concert gaf. Expositie over het Droste-effect haarlem In de Vleeshal in Haarlem loopt van 30 juli t/m 30 ok tober de tentoonstelling 'Met een Blik op Oneindig'. Deze pre sentatie gaat over het Droste-effect, afgeleid van het plaatje op het Droste-cacaoblikje. Op het plaatje staat een verpleegster met een dienblad, waarop een blikje met een verpleegster met een dienblad, waarop een blikje, enzovoort. Het Drosté-blikje gaf zijn naam aan een verschijnsel dat zichzelf op steeds kleinere schaal binnen zichzelf herhaalt. De herhaling gaat door tot in het oneindige: het Droste-effect. De expositie gaat in tien onder delen in op de diverse facetten van dat effect. 2 Scotland Yard heeft op de Lon- dense zwarte markt Islamitische kunstvoorwepen achterhaald, die tijdens de inval in 1990 van Irak in Koeweit waren gestolen. Twee uit het Midden-Oosten af- komstige mannen zijn in Enge land gearresteerd, een derde, Koeweitse kunst een Jordaniër, in Zwitserland. Onder de teruggevonden voorwerpen is een bronzen lamp uit de 13e eeuw, waarvan de waarde wordt geschat op ruim een miljoen gulden, en twee kandelaars uit de 14e of Zo'n mooie luie lome zaterdagavond. De zon is nog niet onder, de maan komt al op en er zal muziek zijn met vuurwerk na. Het podium dat midden in de stad dobbert op het Leidse waterplein wordt vanaf bruggen, oevers, trappen en terrassen in de gaten gehouden door zoveel mensen, dat je gerust van volk mag spreken. Genieten van de avond, een drankje, een ijsje, een sigaretje of ge woon van gezelschap. Ondertussen worden op het podi um de voorbereidingen getroffen voor Het Concert Met Vuurwerk Na. Tien uur stipt roept Harmonie De Vriend schap uit Woerden de luieraars tot de orde met een dege lijke mars. Voorbijgangers lopen aarzelend door, taxe rend of het de moeite waard is wat te laat te komen op hun afspraak. 'At the Copa, I fell in love there' probeert De Vriendschap te ver leiden. Maar ook door Latin laat Leiden zich niet inpakken. Mis schien omdat de swing toch wat te stram klinkt. Als ze John Mayals 'Music' spelen, roept een jongen: Di's K&G, man!'. Nee, K G is dit niet. De mu ziek verwaait een beetje, ook de bladmuziek. Er wordt gefluisterd dat het vuurwerk pas om twaalf uur be gint. Vier bedaagde watertoeris ten vinden dat toch echt te gor tig, daar blijven ze niet op wachten. Een klein meisje vindt het daarentegen prachtig. Zij wil best nog anderhalf uur wachten - en opblijven. Intussen wil de Hartebrug niet echt doorzakken. Wat wel doorzakt, zijn de planken van een kraampje dat staat te wach ten op spulletjes voor de antiek en curiosamarkt. Maar daar is maar één stelletje voor nodig. Dit is een avond van kleine ef fecten. Rond tien voor elf ontstaat er beroering rond.de slagwerker. Er wordt geheimzinnig gedaan met een Hein apparaatje. Een hydrometertje, een electronisch stemvorkje, een klein EHBO- kistje? Nee. om elf uur blijkt het de lichtkogel te zijn; het signaal voor de vuurwerkontstekers el ders in de stad. Mooi vuurwerk, afgestoken vanaf drie verschillende plek ken. Veel kleuren, met als klap stuk de 'inktvis' die vanaf De Burcht de hoogte ingegooid wordt. Hawaii Op het waterplein raken een aantal mensen dusdanig van de kook, dat ze op eigen initiatief Bengaals vuur laten roken en walmen. Op de prestaties van de blazers heeft dit ongetwijfeld een minder prettige uitwerking, maar hun verrichtingen krijgen nu toch wat minder aandacht. Men heeft het veel te druk met 'ooh' en 'aah' roepen. Van lek ker in het gehoor liggende mar sen als 'Alten Kameraden' (ook wel bekend als 'We gaan met de boot naar Hawaii"), waar pico- lo's goede sier kunnen maken, is men inmiddels overgestapt op 'Music for the Royal Fire works' van G.F. Handel. Dat deel van het programma dus, waar het allemaal om begonnen is en dat ook het alibi van dit concert was. Wanneer het vuurwerk op houdt, verlegt de aandacht zich naar dit meesterstükje uit 1749. En daar blijkt dan iets geks mee. Van het achtdelige werk worden maar drie stukken gespeeld. En voor het publiek het in de gaten heeft, staat de harmonie zijn boeltje te pakken. Het heeft niet eens tijd even fatsoenlijk te ap- plaudiseren. Beetje muziek, beetje vuurwerk, beetje een sis ser. Concert: Music for the Royal Fireworks. Door Harmonie De Vriendschap, Woerden, o.l.v. Fred Boelhouwer. Gezien: 16/7, Waterpodium, Hoogstraat, Lei den. Als het Bengaals vuurwerk afgaat, heeft men het te druk met 'ooh' en 'aah' om op de blazers te letten. foto holvast/mark lamers

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1994 | | pagina 11