V Bazen verdenken Vermey van opzet
Wielerlegende Bartali
trekpleister in Lourdes
Niets dan de waarheid
TVM gaat oudere
renners afdanken
Tony Rominger: 'Ik weet
niet hoe ik er voorsta'
Tour de France
Priem aast
op 'kanjer'
JVRIJDAG 15 JULI 1994
Vrijbuiter wil rode lantaarn kwijt
De heren van France Télévision 2/3 hadden een Maria-
bidon voor hem gekocht. Of Marco Vermeij de plastic fles
even wilde bijtanken in de grot van Lourdes, wilde vullen
met heilig water uit de bron.
c" TV VRIJDAG
NED 2
BRT 2
EURO
18.38
20.00
22.00
19.25 uur
21.20 uur
23.00
LOURDES PETER OUWERKERK
GPD-VERSLAGGEVER
Leek hen wel aardig: de num
mer laatst in het klassement,
met de fiets op bezoek in de
pleisterplaats van geloof en bij
geloof.
„Het is niet voor mij. Ik ben
een uitgetreden katholiek. Het
is voor mijn oma, die kan zo iets
waarderen. En ik eigenlijk ook
wel. Toch vanavond een paar
minuten op de televisie".
Marco Vermeij (29) heeft het
druk aan de poort van de heilige
plaats. Weinig herkenning,
maar als je een rugnummer
draagt ben je belangrijk in juli,
in Frankrijk. Handtekeningen
moet hij zetten, overal. „Dat is
de tol van de roem."
Humor Valt Vermeij niet de
ontzeggen, gevoel voor publici
teit evenmin. Alleen met zijn
Tour wil het nog niet erg vlot
ten. Een oudere eerstejaars prof,
geteisterd door tegenslag in zijn
eerste helft. De nummer drie
van het NT op de weg draagt de
rode lantaarn in de Tour.
„Dat vinden mijn bazen niet
leuk. Ze denken, dat ik het erom
doe. Maar dan ga ik toch geen
tijdrit rijden, die sneller is dan
Bugno? Die eerste paar dagen,
dat was iets abnormaals, toen
wist ik niet wat me overkwam.
Maar net nu het wat beter gaat,
ga ik tegen de grond."
Hij wijst op zijn linkerarm.
Acht hechtingen moeten de die
pe vleeswond bijeen houden.
Souvenir van een valpartij, dins
dag naar Cahors. Het typeerde
hem, dat hij meteen na de tui
meling, arm in een netverband,
voor het peloton uit demarreer
de. „C'est stupide", sprak de
commentator op de Franse TV.
„Dat willen de bazen toch? Ze
willen toch renners in beeld?
Jullie moeten ook eens zorgen
Qrt LOURDES GOVERT VAN VEEN
)je GPD-VERSLAGGEVER
iel
Heden is aan u verschenen de
heilige Gino Bartali. Tourwin-
|Cjs naar in 1938 en 1948 en al tij
dens zijn carrière nog roomser
tejdan de Paus. De Italiaan mag
)ejdan als een monnik gefietst
eJ hebben, hij rookte na de rit als
Jeen ketter. In de basiliek Saint-
Pie X van Lourdes was de bijna
tachtigjarige levende wielerle-
gende gisteren het middelpunt
s van een aan de Tour opgedra
gen mis, die maar door heel
weinig actieve renners werd be-
zocht.
11Maar de verschijning van Gi-
H1 no Bartali maakte alles goed.
Alsof Het Wonder van Berna-
I| dette Soubirous zich herhaalde,
zo groot was de opwinding on-
der de andere bezoekers van de
dienst toen de Italiaan, met veel
i gevoel voor theater, op het
y 1 laatste moment plaats nam
;ra naast Tourdirecteur Jean-Marie
coj Leblanc.
Op 11 februari 1858 ver-
scheen de heilige maagd Maria,
moeder van God, honderd me
ter verderop voor het eerst aan
een arme molenaarsdochter.
Op 14 juli 1994, op de Franse
p. nationale feestdag, verscheen
Bartali aan meer dan duizend
bedevaartgangers in de beton
nen, als een vikingschip ge-
j3j vormde, ondergrondse basiliek.
Maria kwam nog zeventien keer
fa terug, speciaal voor Bernadette,
,j Bartali was tastbaarder aanwe-
-js zig voor de menigte die zich
oe rond hem verzamelde en snel
n( aanzwol. Omdat hij niet vaak
ïn meer terug zal komen, deelde
hij maar handtekeningen uit.
30 Bartali op heilige grond in
o} Lourdes, temidden van de
l, (dood)zieken en gehandicap-
ac ten. In tijden van nood hebben
,-ji mensen een houvast nodig, een
{e geloof of een held. De heilig ver
klaarde Bernadette Soubirous of
,ji de aanbeden Bartali. In de ene
rrt moet je geloven, de ander kon
331 je zien. Bartali werd bestormd,
ook door die Franse vrouw, die
gekomen was om genezing voor
haar zieke moeder te vragen,
maar precies wist wat ze deed
I toen ze zich verdrong voor die
I andere legende, die tenminste
nog leefde. „Meneer Bartali is
een groot man. Een groot ren
ner, maar ook heel erg vroom.
Ik bewonder hem.
Geen Claudio Chiappucci of
Miguel Indurain, toch erkende
aanhangers van het roomska-
tholieke geloof, maar Bartali. De
huidige generatie vertikte het,
op wat renners van Lotto, Lam-
pre en ZG Mobili na, op de rust
dag voor zo'n kerkdienst vroeg
het bed "uit te komen. Bartali
nam de moeite wel, zoals hij dat
ook deed op de rustdag in Pau,
in 1950. De meeste renners ble
ven ook toen in het hotel om te
herstellen, maar Bartali en
Magni gingen naar Lourdes om
daar te bidden voor een goede
afloop. Alle Franse en Italiaanse
kranten kwamen de volgende
dag met foto's van de twee hel
den, die de Basiliek van Onze
Lieve Vrouw van Lourdes verlie
ten. Het verhaal wil dat Bartali
het Pyreneeëndorp niet verliet
zonder iets van het gewijde
Lourdeswater te hebben ge
dronken. Het vocht werd hem
.door een knecht, Corrieri, be
zorgd. Over waterdragers ge
sproken.
Eerder, in 1948, had de Tour
Lourdes aangedaan als finish-
plaats van de zevende Tour-
LOURDES ANP
Cees Priem wilde er niets over
zeggen, maar hij onderhandelt
tijdens de Tour de France wel
met een aansprekende klasse
mentsrenner. Dat was meer dan
voldoende, meende de Zeeuwse
ploegleider van TVM-Bison.
Is het een Nederlander of een
Belg? „Nee, in elk geval niet",
ging Priem vervolgens vrolijk
verder. Zijn die gesprekken al
afgerond? „Nee, anders had ik
hier niet staan kletsen. Maar de
naam kan ik niet zeggen. Er zijn
nog wat kleine problemen. Het
gaat wel om een klassements
renner. Een goede, anders zou
ik hem niet willen hebben."
Priem wilde dus niets zeggen.
in beeld te komen, zeiden ze al
na twee dagen. Nou, toen zijn
we drie keer even in de aanval
geweest. Ik ook één keer. Ik heb
meteen mijn verontschuldigin
gen aangeboden in het peloton.
Ze moesten erom lachen."
Drie keer springen is genoeg
voor zo'n ploeg, vindt Vermeij.
„Want zo veel betalen ze ons
ook niet." Met 'ze' heeft hij het
over Chazal, de Franse formatie,
die als 21ste de Tour is binnen
geloodst. Chazal, een producent
van worst en vleeswaren. „Het
schijnt heel goed te zijn, maar ik
hoef het niet; ik eet geen var
kensvlees".
Het wielerleven van Marco
Vermeij is een woelig leven. Na
een niet-voltooide studie Engels
aan de VU in Amsterdam, toog
de geboren Lissenaar de wijde
wereld in. Eerst naar Amerika,
daarna vertrok hij naar Austra
lië, naar Engeland, naar Berlijn.
In Engeland was hij postbode,
in Berlijn werkte hij bij een koe
riersdienst. Hij vond er een
nieuwe liefde in Charlotten-
burg, en werd er vader van een
zoon. Die hij nog nooit heeft ge
zien, want eenmaal in verwach
ting maakte die vriendin het uit.
Waarna hij in Noord-Frank
rijk terecht kwam, in de hoop
zijn levenservaring met nog een
paar jaar serieus wielerwerk te
kunnen combineren. Talent
had hij zeker, al zagen de toen
malige bondscoaches Boskamp
en Kuijs weinig in hem. Maar
onder Piet Hoekstra kwam er
toch iets van erkenning: de
kampioen tijdrijden mocht mee
naar het individueel weg-WK.
Hij werd er beste Nederlander.
Vermeij, inmiddels in Frank
rijk koersend voor de Véloclub
St.Quentin, hield aan dat WK,
en via zijn relaties met materi
aalsponsor MBK een profcon-
tractje bij Chazal over. Een Hol
lander in een ploeg met verder
Baltische profs, Fransen en een
Mexicaan. Een merkwaardige
mix, maar passend bij de avon
turier die Vermeij nu eenmaal
is.
Het bevalt Vermeij tussen de
professionals om meer dan één
reden. „Het is in ieder geval
goedkoop. Ik geef alleen geld uit
aan postzegels. Gratis kost en
inwoning. Je hebt iedere dag te
eten, en je hoeft je bed niet te
betalen. Hoewel ik buiten de
wedstrijden ook geen klagen
heb. Ik ben altijd welkom in
Cartigny, bij vrienden van me".
Maar, het is sappelen. Een
contractje voor een bril hier,
een paar gulden voor een helm
daar. Ook op gebied van voe
ding: „Wat ze hier binnenschui
ven zijn taartjes en een soort li
monadepoeder. Ik zweer bij
Extran."
Het zijn lastige dingen, zeker
als de ploeg zelf overeenkom
sten afsluit met concurrerende
extra-sportieven. Maar je moet
wel met een minimumloon van
30.000 gulden per jaar, plus een
te verwaarlozen premiestelstel.
Vermeij heeft wel de zeker
heid over een contract voor vol
gend jaar. „Maar er gaat sowie
so elke maand al driehonderd
mark af voor mijn zoon van an
derhalf. Een zoon, die ik niet
ken. Zijn moeder wil niets meer
met me te maken hebben."
„Ik heb hem laatst een beer
gestuurd voor zijn verjaardag, ik
weet niet eens of hij is aangeko-
etappe. De rit, op weg naar het
Pyreneeën-plaatsje en diens be
roemde grot, werd vanzelfspre
kend gewonnen door de uiterst
gemotiveerde Bartali. Een dag
later vertrok de karavaan met
een half uur achterstand op het
tijdschema omdat de bisschop
van Tarbes en Lourdes,
Monseigneur Théas, wilde ken
nismaken met de belangrijkste
coureurs. Jean Robic en
Louison Bobet gaven de hoog
waardigheidsbekleder een stevi
ge handdruk. Alleen Bartali wist
hoe het hoorde, hij kuste de
ring van de Monseigneur. Maar
de Italiaan was dan ook al een
paar keer op bezoek geweest bij
de Paus.
Gisteren leidde Monseigneur
Jean Cadilhac, bisschop van Ni-
mes, de dienst. En opnieuw zat
Bartali prominent op de voorste
rij. Cadilhac hield geen lofrede
op de fiets, zoals Théas dat
toentertijd wel gedaan had,
maar zei het wel te betreuren
dat zo weinig renners op de
dienst waren afgekomen.
„Ongetwijfeld hebben ze op
zo'n rustdag andere dingen te
doen," en de Tour werd nog
een behouden thuiskomst in
Parijs gewenst.
Aan het einde van de dienst
stevende Cadilhac op Tourdi
recteur Leblanc en op Bartali af.
Opnieuw kuste de Italiaan,
zoals dat hoort, de ring van de
bisschop.
Bartali had een ernstige hart
kwaal, maar stierf niet en voelt
zich nu weer een stuk beter. Hij
was al zeer kerkelijk, maar ge
looft sindsdien in wonderen,
net zoals die vijfeneenhalf mil
joen bedevaartsgangers die elk
jaar uit alle landen naar Lourdes
trekken. Enkele tientallen van
de 70.000 bedlegerige zieken
onder hen, woonden gisteren
de aan de Tour opgedragen
kerkdienst bij. Ze hebben dan
misschien niet allemaal meer
hoop meer op genezing, maar
denken in Lourdes in elk geval
wel de kracht te vinden om
meer van het nog resterende le
ven te kunnen genieten. Met
het geloof in Bernadette en Ma
ria en met de herinnering aan
de verschijning van Bartali
moet dat lukken.
Niets is moeilijker achterhaalbaar dan de waar
heid in de wielersport. Zelfs voor degenen, die
er middenin zitten of hebben gezeten. Wie weet
nog van de monster-ontsnapping, van Van Vliet
en Henri Manders in de Tour van 1985. Meer
dan 21 minuten voorsprong in de Hel van het
Noorden, een ontsnapping van 180 km in een
rit naar Roubaix. Manders reed voor Kwantum
(ploeg-Raas), Van Vliet was tweedejaars prof bij
het Belgische Verandalaux. Van Vliet, tweede
dat jaar al in Milaan-Sanremo, dreigde nu ook
in een Touretappe geschiedenis te schrijven.
Manders de ritzege, Van Vliet de gele trui. Gelo
pen koers.
Maar opeens hield Toontje' Manders op met
trappen. Hij mocht niet meer van Raas, en nes
telde zich in het wieL Van Vliet wist niet wat
hem overkwam, zette het kopwerk even alleen
voort, kreeg kramp, en moest Manders laten
gaan. Manders won de rit. Van Vliet duikelde
weg in het peloton. Hij vloekte heel Roubaix bij
elkaar. Het verhaal direct na de streep was, dat
Raas Manders had bevolen 'zijn poten stil te
houden' omdat Manders die nacht ziek was ge
weest, en hij zijn jonge renner niet wilde ver
moorden. Hij had niets tegen Van Vliet.
Een paar dagen later klonk het, dat Raas Van
Vliet geen gele trui had gegund, omdat Van Vliet
een mondelinge afspraak niet was nagekomen.
Van Vliet zou in '86 bij Raas gaan rijden, en bij
elk ander bod Raas in kennis stellen. Maar Raas
wist, dat'bok Panasonic van Post in de markt
was. Zijn reactie: „Dat had Van Vliet me moeten
zeggen, daarom voor straf geen gele trui".
Tot zover het Mysterie van de Hel, dat Teun
van Vliet in ieder geval een gele trui, en dus een
heleboel harde guldens kostte.
In de Tour van dit jaar kwamen Manders en
Van Vliet elkaar toevalligerwijs weer tegen. Bei
den in een andere functie. Manders als chauf
feur bij de Tour-organisatie, Van Vliet als chauf
feur/ reporter voor RTL5.
Wachtend op de ferry van Portsmouth naar
Cherbourg kwamen zij nog eens aan de praat
over 1985. Van Vliet: „En weet je wat Manders
me toen vertelde? Dat Raas en Post een geza
menlijk pact hadden gesloten: de ritten voor
renners van Raas, de gele trui voor Post, met
Vanderaerden, Anderson. Oosterbosch. Alleen:
met zo'n gróte voorsprong kon Raas nog wel rit
ten winnen, maar de gele trui nooit meer naar
een Panasonic gaan. Vandaar dat hij Manders
opdroeg te stoppen..".
En dat had hij tot anderhalve week geleden
nooit geweten. De waarheid na negen jaar. Van
Vliet: „En weet je wat het mooie was? Anderhal
ve week na Roubaix, nog in de Tour, op de rust
dag, tekende ik een contract bij Post".
„De hoogte van een stuurpen is
vanzelfsprekend bepalend voor
de zit op de fiets. Zo'n stuurpen
kan tussen de zes en vijftien cen
timeter lang zijn. En je hebt
stuurpen netjes in een groot aan-
tal variaties als het om de kwali-
teit gaat. Zo heb je er tegenwoor
dig van titanium. Zo'n pennetje
kost toch wel 200 gulden of
duurder. Dan zijn er stuurpen-
nen die gegoten worden en die
koud gesmeed zijn. In een gego
ten stuurpen zie je met een mi
croscoop gaten zitten, het is net
een Gruyère-kaas.
e/Jan
Een koud gesmede is veel be
ter, daar rijden alle renners mee.
Dat is eigenlijk ook hetzelfde
met de zadelpen. Je kimt 'm op
elke gewenste hoogte zetten en
gemakkelijk is ook dat je de za
delpen naar voren of naar ach
teren kunt afstellen.
Zo'n juiste afstelling van de
stuurpen en zadelpen hebben er
alles mee te maken dat je je lek
ker thuis voelt op je fietsje. Bo
vendien, als alles in de juiste
stand staat word je veel minder
moe.
men. Ik zit er aan vast tot hij
volwassen is. En het geld loopt
steeds op. Ik heb uitgerekend,
dat het me alles bij elkaar vier
tot vijf ton gaat kosten."
Het humeur van Vermeij lijdt
er in deze Tour allerminst on
der. Hij geniet van alles wat hij
om zich heen ziet. Had er ei
genlijk al een boek over willen
schrijven, dat wil zeggen een
briefwisseling, maar er is onvol
doende materiaal, en het pro
ject is even stopgezet.
Het heeft er een paar dagen
naar uitgezien, dat Marco Ver
meij de rustdag niet zou halen.
In zijn trui droeg hij een paar
dagen ook een telefoonkaartje
mee. „Kan mijn vriendin me
komen ophalen, als ik ben afge
stapt." Maar qua karakter is er
niets mis met Vermeij. Ook al
staat hij nog steeds laatste.
„Maar Talen moet oppassen,
als hij zo doorgaat. Hoe veel zijn
er trouwens afgestapt naar
Hautacam? Twee maar? Da's
wat weinig. Er moeten er meer
uit, want ik wil bij de eerste
honderd vij ftig eindigen.
Lannemezan 21 km
Bagnères-de-Bigorre
c Scoét» Ou Toj' 4e France
Dertiende etappe
223 km. Start: 10.35 uur, finish:
16.24 uur. Na de bergen de hitte,
want in de Gers, de Haute-Gar-
ronne en de Tarn kan het ver
schroeiend heet zijn. Genoeg hel
lingen en bergjes onderweg om
afscheiding in het peloton te
weeg te brengen. De finish in Albi
is een 900 meter lange rechte
weg, die op het eind licht om
hoog loopt.
LOURDES GOVERT VAN VEEN
GPD-VERSLAGGEVER
Goed idee, die mosselparty van
TVM op de rustdag. Je krijgt dan
automatisch de pers over de
vloer en je kunt weer wat
nieuws kwijt. Dat de ploeg-
Priem nog drie jaar doorgaat
bijvoorbeeld, dat alle jonge ren
ners mogen blijven - en de ou
deren als Rooks en Theunisse
dus niet - en dat er in plaats van
Guido van Calster een nieuwe
assistent-ploegleider komt.
Hoogstwaarschijnlijk is dat Dag
Otto Lauritzen, die nu bezig is
aan zijn laatste jaar als renner.
Hoe de ploeg Priem volgend
jaar zal zijn opgebouwd, staat
nog niet vast. „Maar één ding is
zeker", en directeur Ad Bos gaat
er eens goed voor zitten, „de
toekomst is gewaarborgd. Er is
geld, er is de zekerheid van drie
jaar, alleen de vorm waarin één
en ander wordt gegoten, is nog
niet bekend. Het kan nog alle
kanten op. De partijen gaan na
de Tour nog eens met elkaar om
de tafel."
Bos is directeur van de BV
waaronder de wielerploeg valt,
hij is ook directeur van de hui
dige hoofdsponsor. Wat TVM
betreft, zegt Bos het nog niet te
weten. „Drie mogelijkheden,
nog steeds: of we blijven
hoofdsponsor, of worden co-
sponsor, of duiken drie jaar on
der. „Kan allemaal nog. Als er
een bedrijf is dat goed inves
teert maar het alleenrecht wil
hebben, moet dat in principe
kunnen. Perfecta (moederbe
drijf van huidige co-sponsor
Bison) is in de markt. Maar in
feite zijn de namen en de spon
sors niet interessant, is het al
leen van belang dat de ploeg
minimaal tegen hetzelfde bud
get nog drie jaar door kan
gaan."
Een andere mogelijkheid is
nog dat Priem straks gaat wer
ken met een constructie zoals
de ploeg van Peter Post die nu
hanteert. Die formatie gaat in
Frankrijk als Novémail door het
leven, in Nederland en België
echter als als Histor-Laser. Bos:
„Vijf jaar geleden wilden wij dat
ook ai. Op dat moment hadden
we een Italiaanse sponsor. Toen
kon het niet, nu wel. Nu denken
we er serieus aan het als Post te
gaan spelen. Maar alles ligt nog
open."
De wielerwereld gaat nog van
Bos horen. Hij heeft nog geen
zin eruit te stappen, na negen
tien jaar sponsoring van eerst
een amateurformatie (Transve-
mij) en later een profploeg.
Trekt TVM zich terug - alleen in
het geval een andere
hoofdsponsor fors wil dokken
en het alleenrecht opeist - dan
kan hij altijd nog commissaris
in de BV, waarvan Priem dan
zelf directeur wordt, blijven.
„Dat is al tussen ons overeenge
komen."
Maar ook in dat geval zal Bos
voor zijn mening blijven uitko
men. De criteriums bijvoor
beeld kloppen niet. Het wordt
hoog tijd dat die door de ren
ners eens als een gewone wed
strijd worden beschouwd in
plaats van als een tevoren ver
kocht circusnummer. „Mis
schien is het tij al niet meer te
keren. Maar als het aan mij ligt
gaat de beuk er in. Wat mij be
treft fietsen we door alle afspra
ken heen. Dat hebben we vorig
jaar trouwens al een paar keer
gedaan (met onder anderen
Maarten den Bakker, red.). Het
is toch te gek dat er tevoren ru
zie gemaakt moet worden over
wie als derde over de meet
moet rijden. Organisatoren wil
len een goede winnaar, maar
beseffen dat ze het op de lange
termijn verliezen omdat het pu
bliek voor sport komt en in de
gaten heeft dat het genept
wordt. Dan blijven de mensen
weg, vroeg of laat. Zoals in de
zesdaagsen. Voor theater of cir
cus gaan ze wel naar de
schouwburg of naar Boltini."
Er is nog één circusnummer
waarin Bos wel wat ziet. Een
wielerattractie, verzorgd door
een team van oud-internatio
nals, te vergelijken met de Har
lem Globetrotters of de exhibi
ties van tennisveteranen. „Zo
iets -moet in het wielrennen
toch ook kunnen. Theunisse,
Rooks en Van Poppel straks in
zo'n ploeg, zo'n rondreizend
circus, dat moet aanslaan. Lek
ker nog even fietsen. En als het
publiek échte sport wil zien,
dan moeten ze naar de jongere
generatie gaan kijken, ook in
criteriums. Geen gezeur."
Verliezer maakt toch montere indruk
LOURDES PETER OUWERKERK
Toni Rominger, weer opgeknapt in Lourdes, krijgt de beste wensen van een Italiaanse non.
GPD-VERSLAGGEVER
De grote verliezer maakte toch weer een montere
indruk. Toni Rominger, 24 uur na zijn echec in de
Pyreneeënrit naar Hautacam, was weer zichzelf
tijdens een drukbezochte persconferentie. Hij
antwoordde weer in alle talen die hij machtig is.
Duits, Italiaans, Spaans, Frans, Engels, Schweizer-
deutsch. En hij legde uit.
„Normaal zijn de bergen mijn terrein, nu heb ik
er mijn eerste slechte dag in vier jaar grote ron
den doorgemaakt. Una dia trista. Ik had last van
mijn maag, ja. Ik moest van de fiets af het maïs
veld in. Maar ik geloof niet dat dat het probleem
was. Wat dan wel? Ik weet het niet. Het meest
verrast was ikzelf. Ik hoop alleen, dat er geen
tweede slechte dag op volgt. Vroeger wisselde ik
goede dagen af met slechte; nu ben ik zo regel
matig. En dan ineens een dag, waarop ik heb
moeten lijden als nooit tevoren. Ik weet niet hoe
ik er voorsta. Dat verontrust me nog het meest.
Pas na de etappe van vandaag kan ik antwoord
geven."
„Maar ik voel me wel veel beter dan woensdag.
Eigenlijk 's avonds al weer, bij het eten. Of ik ben
afgevallen weet ik niet, ik weeg me nooit. Ik heb
ook geen contact gehad met mijn dokter, Ferrari.
Ik was slecht, maar Indurain was naar Hautacam
beter dan alle drie voorafgaande Tours. Dat Vir-
enque hem het sein tot de aanval zou hebben ge
geven, omdat hij zag dat ik kapot zat - ach, dat
hoort nu eenmaal bij de sport. Ik heb ruim twee
minuten verloren, ik heb de schade nog beperkt."
„Ik heb geen last van de druk die op mijn
schouders ligt, die kan ik aan. Dat heb ik al eerder
bewezen. Misschien komt het omdat ik al maan
denlang bezig ben met presteren. Dat ik te lang te
hard heb gereden, en daar nu de terugslag van
ondervind. Normaal gesproken is de Tour nu be
slist. Alleen als Indurain in deze Tour net zo'n
slechte dag tegenkomt als ik woensdag, kan er
nog wat veranderen."
„Als ik goed uit de rit van vandaag kom, kan ik
me richten op etappezeges, misschien de berg-
trui. En toch op zijn minst op een plaats op het
podium. Wat ik over Indurain zei in de Giro, zeg
ik nu ook over mezelf: wie bij de eerste vijf in een
grote ronde kan rijden, heeft niet per se gefaald."
