'Gedenk alsjeblieft de echte OJ.'
'Ik moet knokken
voor mijn bestaan'
Rtv show
Over de zwager van Chapuisat en andere WK-voetbal-onzin
MAANDAG 4 JUL11994
Van moord verdachte Amerikaanse sportheld richt smeekbede tot zijn fans
Willie Mays, de ster-honkballer van de San
Francisco Giants die af en toe probleemkin
deren hielp. Mays nam O.J. mee voor een
ritje in zijn auto. Onderweg stopten ze bij
de stomerij, waarna ze doorreden naar
Mays riante huis in de sjieke wijk Forest
Hill. O.J. was diep onder de indruk van het
feit dat Mays een gewone man was met al
ledaagse problemen, bijvoorbeeld dat de
stomerij zijn was nog niet klaar had. „Ik zag
dat hij een mens van vlees en bloed was",
herinnert Simpson zich. „De mensen zei
den altijd dat ik goed was in football en
plotseling drong het tot me door dat ik net
als Mays kon zijn... Vanaf dat moment ben
ik nooit meer echt in de problemen geko
men. Ik had een doel waarop ik me richtte."
Simpson dwong zichzelf om op school
betere cijfers te halen en belandde uitein
delijk op de Universiteit van Southern Cali
fornia „waar ik leerde welk bestek ik voor
de avondmaaltijd moest gebruiken". Hij
onmiddellijk i
Simpson had iemand nodig om zijn afge
dankte sport-ego te ondersteunen. Ze gin
gen samenwonen.
Voordat de scheiding van Marguerite de
finitief werd, vond er een tragedie plaats.
O.J.'s jongste zoon overleed nadat hij be
wusteloos in O.J.'s echtelijke huis in Los An-
geies werd aangetroffen. O.J. heeft hierover
nooit in het openbaar een verklaring afge
legd.
In 1985 trouwde Simpson met Nicole en
in hetzelfde jaar werd hun eerste kind gebo
ren, een dochterje. Drie jaar later kregen ze
nog een zoon. Ze woonden in een villa van
tien miljoen gulden in dezelfde straat als
Meryl Streep en vele andere groten uit de
filmwereld. O.J. verdiende een slordige twee
miljoen gulden per jaar, hoofdzakelijk als
football-commentator. Als onvervalst
glamour echtpaar gingen ze op vakantie
naar Hawaii en Mexico, hadden ze een huis
de Stille Oceaan, een appartement i
back en in 1968 leidde hij zijn
het nationale kampioenschap. Zelf ontving
hij de begeerde Heisman Trophy, de hoog
ste persoonlijke onderscheiding in het uni-
versiteitsfootball. Het verleden was snel ver
geten. In datzelfde jaar overpeinsde de Los
Angeles Times zijn problematische jeugd en
schreef „Er is geen agressie meer in de
ogen van O.J. Simpson. Er is geen agressie
in zijn manier van doen of spreken. Hij lijkt
zijn innerlijke rust te hebben gevonden.
In 1969 werd hij gecontracteerd door de
Buffalo Bills en in 1973 liep hij meer meters
met de bal in handen (rushing yards) dan
welke speler ook. O.J.. of 'The Juice' zoals
hij werd genoemd, liep ogenschijnlijk met
zo veel gemak, dat het leek alsof hij bergaf
rende. Hij was een ster geworden en al snel
kwamen de filmcontracten. Langzaam
maar zeker voerde zijn nieuwe leven hem
steeds verder weg van zijn eerste vrouw,
Marguerite Whitley, zijn liefje van de uni
versiteit bij wie hij drie kinderen had. O.J.
had haar afgepikt van Al Cowlings, een beer
van een vent die later net als O.J. in het pro
fessionele football belandde. Cowlings was
zó woedend over het bedrog, dat hij pro
beerde O.J.'s auto omver te duwen. Maar
zoals zoveel dingen in zijn leven liep voor
O.J. de zaak met een sisser af. Zoals hij ooit
zelf erkende: „Keer op keer ontsnapte ik
zonder kleerscheuren uit lastige situaties."
O.J. bleef altijd een scharrelaar en een
rokkenjager. Maar zijn wilde escapades
werden zorgvuldig in de doofpot gestopt.
Daar zorgden zijn sportbazen en managers
wel voor. Er mocht niets uitlekken naar het
groeiende leger van toegewijde fans. O.J.
was een 'talent' en had als zodanig een ho
ge marktwaarde.
In 1977 ontmoette hij het blonde fotomo
del Nicole Brown in een nachtclub waar ze
werkte. Ze was achttien, kwam uit een ge
goed, blank milieu en stond aan het begin
van haar leven, terwijl de 30-jarige Simpson
het eind van zijn football carrière had be
reikt. Zijn knieën, die hem altijd al proble
men hadden bezorgd, wilden niet meer.
Politiemannen dragen bewijsmateriaal uit het huis van Simpson, foto
CLOSE UP
Het is dinsdag 28 ju
ni, kwart over acht.
De zoveelste WK-
voetbalwedstrijd zit net achter
de kiezen. Italië en Mexico heb
ben de punten gedeeld (1-1).
Vanuit Washington wordt over
geschakeld naar de studio in
Hilversum. Daar zit Mart
Smeets, de anchorman van Stu
dio Sport, met Leo Beenhakker
en John van 't Schip. „Nu wordt
het moeilijk, mijne heren", zegt
Smeets tot zijn gasten. „Want
wij, hier in de studio, weten wat
men thuis nog niet weet."
Jee, wat zou dat nou toch zijn,
denk je dan onmiddellijk. Hij
blijkt het te hebben over de uit
slag van de wedstrijd tussen Ier
land en Noorwegen, die gelijk
tijdig in New York werd ge
speeld. Niets verklappen, hoor,
lijkt Smeets tegen de twee aan
de andere kant van de tafel te
willen zeggen. Straks volgt er
tenslotte nog een samenvatting.
Zo ging het de afgelopen weken
een paar keer. Niet alleen overi
gens bij de NOS. Rik de Saede-
leer deed (of moest doen) alsof
hij de uitslag van Marokko-Ne-
derland niet kende tijdens de
laatste minuten van België-
Saudi-Arabië en studiopresen
tator Mark Uytterhoeven gaf
een perfecte Smeets-imitatie
ten beste ter inleiding van de
samenvatting van dat duel van
Oranje.
Ja, beste WK-kijker, u bent-
/wordt door de NOS, de BRT en
waarschijnlijk ook vele andere
omroepen in Europa, behan
deld alsof u nooit verder bent
gekomen dan een moeizaam af
geronde studie aan de kleuter
school. Alsof u met 25 netten op
de kabel en evenveel teleteksten
niet al lang op de hoogte bent
van wat er elders is gebeurd.
Wie pagina 870 van de Neder
landse teletekst oproept krijgt
zelfs de tussenstand keurig in
het actuele beeld van Neder-
land 3. Op de Belgische teletekst
was luttele minuten na afloop
van de wedstrijden in de
'Nederlandse' groep de eind
stand in al zijn glorie reeds te
bewonderen.
De handelwijze van de Smeet-
sen en de Uytterhoevens is der
halve absoluut niet meer van
deze tijd. Vroeger, toen er om
de vijf huizen een krakkemikki
ge zwart-wit televisie stond en
Tante Hannie de kindertjes nog
gedag zwaaide, ja, toen kon dat.
Maar niet anno 1994. En wie de
uitslagen niet wil horen of zien,
omdat 'de spanning er dan van
af is', moet na het laatste fluit
signaal maar even 'zappen' naar
MTV.
Nu het WK in het tweede stadi
um is gekomen, zijn we geluk
kig grotendeels van die onzin af.
Grotendeels, want straks wor
den de finale en de wedstrijd
om de derde plaats ook nog ge
lijktijdig gespeeld. Maar goed,
wie er derde wordt is tenslotte
niet echt belangrijk.
Waar we echter nog lang niet
vanaf zijn is het gezwets van de
meeste commentatoren. De
(paar) goede niet te na gespro
ken, komen de meeste niet ver
der dan het niveau van ome
Klaas, die zijn vakantiedia's van
Parijs laat zien. 'Hier zie je ons
bij de Eiffeltoren', alsof niet ie
dereen dat ding kent. Duitse en
Engelse verslaggevers houden
soms opvallend lang hun mond.
Je hoeft immers niet te vertellen
wat iedereen ziet?
Maar erkende zwetsers als Eddy
Poelman en Evert ten Napel
blinken uit in het geven van
non-informatie, rechtstreeks
voorgelezen van de papieren,
die in de diverse perscentra per
kilo worden uitgedeeld. Infor
matie die het andere oor al
heeft verlaten, voordat ze het
ene oor heeft bereikt. Zou zo'n
Poelman nou echt denken dat
tout Hollandevn] weten dat een
bepaalde Zwitserse voetballer
(vraag me niet wie) een zwager
is van Chapuisat, aanvaller der
Helveten?
En wat te denken van de weten
schap dat een andere Zwitserse
speler een tweelingzus heeft. Al
thans 'een die op dezelfde dag
en in het zelfde jaar is geboren',
om in het Poelman-jargon te
spreken. Trouwens, ook het feit
dat Knup (ja, de persinfo van de
Zwitsers was dik in orde) vijf
jaar geleden tegen de Spanjaar
den scoorde in een vriend
schappelijke wedstrijd op Tene-
rife, had ik niet graag willen
missen-
Poelman, Oranje-supporterTen
Napel en Hugo 'Komt dat
schööööoöttttt' Walker mogen
zich, wat mij betreft aanmelden
voor 'Wie van de Drie'. Vallen er
tenminste twee af. Frank
Snoeks (niet meer zeuren over
de Amerikaanse regie, dat we
ten we nu wel) en de immer
rustige Theo Reitsma (de Co-
lumbianen zijn naar huis, dus
zijn Asprilla en Valencia niet
meer met elkaar te verwarren)
zijn de enigen die de kop boven
het maaiveld uitsteken en wat
mij betreft mogen blijven.
Het wachten is op een kleine
technische ingreep vanuit Hil
versum. U zult begrijpen dat het
stadiongeluid van een (voetbal
wedstrijd en het commentaar
gescheiden binnenkomen in
Hilversum. En dus kan het hele
spul ook gescheiden worden
doorgegeven aan de televisie
kijker. Begrijpt u waar ik naar
toe wil? Op een TV met stereo
ontvangst zou op het ene ka
naal de wedstrijd op de gebrui
kelijke wijze kunnen worden
gebracht en op het andere ka
naal zonder dat hinderlijke
commentaar, zoals je op Euro
sport de verschoppelingen van
de Nederlandse TV-journalis-
tiek kunt vervangen door En
gelstalige commentatoren.
Doelpuntenmakers, missers van
kansen, ontvangers van gele en
rode kaarten worden toch wel
van 'ondertiteling' voorzien. De
spelers hebben bovendien te
genwoordig de naam op de rug.
Ongestoord naar een sportwed
strijd kijken en het evenement
beleven, alsof je zelf op de tri
bune zit. Zo zou het eigenlijk
horen. Afgelopen zaterdag kre
gen we tijdens Spanje-Zwitser-
land even een voorproefje, toen
Edddy Poelman een paar mi
nuutjes 'wegviel'. En ik moet
zeggen: het beviel uitstekend en
ik heb niet de indruk dat ik iets
heb gemist.
Onvermoeibare Jacques Herb zingt vrolijk door
als running New York en elk een Ferrari. Ó.J. gaf Nicole
toelage van 12.000 gulden per maand
en Nicole gaf feesten waar nachten achter
een werd gedanst.
Terwijl Nicole thuis op de kinderen paste,
was O.J. vaak voor zijn werk op pad en kon
vrijelijk zijn gang gaan. Hij voelde zich on
aantastbaar en werd .steeds arroganter.
Wanneer hij thuis was, kwam het steeds va
ker tot heftige ruzies met Nicole, waarbij
O.J. in grote woede ontstak en agressief
werd. In 1989 takelde Simpson zijn vrouw
zó erg toe, dat ze naar het ziekenhuis
moest. Toen de politie na een spoedmel-
ding van het alarmnummer 911 ter plaatse
verscheen, rende Nicole panisch uit de bos
jes en gilde: „Hij gaat me vermoorden! Hij
vermoordt me!" O.J. kwam in een badjas
naar buiten gestormd en schreeuwde: „Ik
heb vrouwen genoeg en ik wil deze vrouw
nooit meer in mijn bed hebben!" Het was al
de negende keer dat Nicole uit zelfbescher
ming de politie had gebeld. O.J. werd ver
oordeeld, maar kreeg een lichte straf. Hij
moest een boete betalen, 120 uur dienstver
lening volbrengen en psychiatrische hulp
zoeken.
Toen kreeg Simpson een aantal zakelijke
tegenslagen te verwerken. Tijdens de ras-
senrellen in Los Angeles werd zijn lucratie
ve kiprestaurant in de as gelegd en door de
recessie werd hij gedwongen drie van zijn
acht winkels te sluiten waar hij in honing
gebakken ham verkocht. Een onverstandige
aanschaf van aandelen betekende een nieu
we aanslag op zijn financiën.
In 1992 kwamen Nicole en O.J. schei-
dingsvoorwaarden overeen. Ze kreeg
850.000 gulden ineens en een 20.000 gulden
alimentatie per maand. Nicole en de kinde
ren verhuisden naar een huurwoning. Afge
lopen oktober brak hij bij Nicole in en mis
handelde haar zo erg, dat ze opnieuw de
politie moest bellen. Nicole liet O.J. toen
weten dat ze nooit meer met hem wilde sa
menwonen, hoezeer ze ook van hem hield.
Een wanhopige O.J. stopte zijn ontmoe
tingen met andere vrouwen tenminste
tijdelijk en achtervolgde Nicole als een
bezetene in een po
ging haar terug te
krijgen. Als Nicole
naar een café ging
om wat te drinken,
volgde hij haar en
staarde vanaf het
trottoir naar binnen
om naar haar te kij
ken. Hij was ziekelijk
jaloers en kon het
niet verkroppen dat
ze zonder hem uit
ging. Meer dan eens
beet hij Nicole toe:
„Als ik je niet kan
hebben, zal niemand
anders je krijgen."
Ondanks al zijn spor
tieve successen faal
de hij op het per
soonlijke vlak.
Jaques Herb.
ROTTERDAM .JOB BOOT
„Wat er ook gebeurt, ik blijf ar
tiest", klinkt het bijna strijdbaar
uit de mond van Jacques Herb.
De Rotterdamse zanger en ge
boren optimist wérkt al vele ja
ren onvermoeibaar aan een
rentrée in de hitparade, maar
als geen ander weet hij dat suc
ces hebben één is en succes
houden twee.
Zijn gloriejaren met 'Manu-
ela', 'Een man mag niet huilen'
en 'De Toreador' liggen nu
twintig jaar achter hem, maar
het publiek is Jacques Herb nog
niet vergeten. Zijn oude hits zijn
bijna vaste onderdelen in radio
programma's als Arbeidsvitami
nen en Gouden Uren. Maar
Herb snakt naar erkenning. Hij
vindt het prima, dat zijn ver
geelde platen regelmatig wor
den opgepoetst, maar meent
dat ook zijn nieuwe .repertoire
niet aan de aandacht mag ont
snappen.
„Je moet knokken voor je be
staan", ervaart de zanger keer
op keer. „Het publiek is me
weliswaar niet vergeten, dat
blijkt tijdens de optredens in
het land, maar het kost vandaag
de dag buitengewoon veel
moeite om je plaatje gedraaid te
krijgen. Vooral de Hilversumse
omroepen zijn erg kieskeurig en
halen vaak hun neus op voor
Nederlands repertoire. Bij Radio
Noordzee en Holland FM krijg ik
wel de nodige steun. Daar zitten
ook oude bekenden als Chiel
Montagne en Krijn Torringa.
Tja, die jongens zijn van mijn
leeftijd. Die hebben mijn carriè
re van het begin af aan gevolgd.
Zij weten waar ze het over heb
ben."
Inmiddels heeft Jacques Herb
weer een nieuwe zomers klin
kende single-cd. Het betreft een
oud nummer, dat wel, maar ge
heel aangepast aan de tijd van
nu. „Dat wil zeggen", licht de
zanger van het levenslied toe,
„het is voorzien van een mo
dern arrangement. Lekker vlot,
met Spaans temperament. Het
nummer héét Juanita. Het
stond aan het begin van de ja
ren zeventig op een langspeel
plaat. Toen heeft het nooit veel
aandacht gekregen. Ik heb het
altijd een prachtig nummer ge
vonden en mijn huidige platen
maatschappij deelde die me
ning. Vandaar dat we het nu als
zomersingle hebben uitge
bracht. En hopelijk wordt het
foto gpd monique baan
een zomerhit."
Jacques Herb maakte in het
najaar van 1992 een come-back
in de Nederlandse showbizz,
nadat het jarenlang angstig stil
rond zijn persoon was geweest.
Die stilte werd verbroken met
de komst van een nieuwe cd,
getiteld 'Een weg terug', waar
van hij het eerste exemplaar tij
dens een wervelend concert in
de Amsterdamse poptempel Pa-
radiso kreeg uitgereikt door
Mary Servaes alias de Zangeres
Zonder Naam. „Ik voelde mij er
weer helemaal bij horen", her
innert de 48-jarige Herb zich
die dag. Het platensucces bleef
echter uit. Dat weerhield hem
er niet van op te treden in eigen
land en zélfs in het buitenland.
Tot op de dag van vandaag is hij
full-time artiest. Dat stemt hem
tot grote dankbaarheid. „Ik hoef
me 's morgens niet bij een baas
te melden. Ik heb alle vrijheid.
Dat is het heerlijke van het ar-
tiestenbestaan".
Een ander leven zou Jacques
Herb zich niet wensen. „Ik ben
niet rijk, maar kan wel leven van
m'n zes, zeven optredens in de
maand. Natuurlijk zou een hit
me goed doen. Organisatoren
van feestavonden en zaalhou
ders kijken nu eenmaal naar de
hitparade. Wie erin staat, is po
pulair en wordt gevraagd. Mijn
naam komt er al jaren niet meer
in voor. Toch blijft men belang
stelling tonen. Gelukkig wel,
want het is mijn boterham.
Maai" een hit zou meteen wat
meer beleg betekenen."
In 1971 beleefde hij gouden
tijden door de hitsingle 'Manu-
ela'. Het dramatische verhaal
van een jong meisje, dat wordt
getroffen door een noodlottig
ongeval. Herb zong het met
overslaande stem en wist daar
mee een groot publiek aan zich
te binden. Nu nog, zoveel jaar
later, zingt hij dit lied met grote
overgave in dezelfde toonsoort.
„Mijn stem is er in de loop der
jaren alleen maar voller en war
mer door geworden", vertelt hij.
„Ja, Manuela is nog altijd een
topper. Ik zing het soms wel
twee, drie keer op een avond.
De mensen kunnen er niet ge
noeg van krijgen. Ik breng het
nummer met overtuiging. Nog
steeds. Anders belazer ik mezelf
èn het publiek. Dat kan natuur
lijk niet. Een artiest, die z'n pu
bliek niet serieus neemt, is geen
knip voor z'n neus waard."
In een afscheidsbriefje dat O.J.
Simpson had geschreven voor de
zelfmoord die hij vorige week uit
eindelijk toch niet pleegde, smeekte de
Amerikaanse sportheld zijn fans: „Gedenk
alsjeblieft de echte O.J., niet deze verloren
persoon." Maar Amerika leert de echte O.J.
nu pas kennen.
Jarenlang was hij de charmante, knappe,
beminnelijke ster van het American football
die als bekende persoonlijkheid optrad in
televisiereclames en rollen speelde in TV-
series en films. Hij leek een van de meest
evenwichtige, gave beroemdheden uit de
Amerikaanse geschiedenis. Zijn fans haal
den hun hart aan hem op. Maar sinds
het onderzoek naar de moord op zijn
vrouw Nicole en haar vriend Ronald
Goldman is duidelijk geworden dat O.J.
duistere kanten heeft. Kanten die hem in
ieder geval tot een vrouwenmishande-
laar maakten, mogelijk tot een moorde-
Simpson groeide op in de troosteloze
wijk Potrero Hill, een van de slechtse
buurten in Los Angeles. Toen zijn roem
steeg en hij dit verleden achter zich
liet, sprak O.J. vaak over hoe gemakke
lijk mensen als hij. ghettokinderen die
opklimmen tot nationaal heldendom,
'verloren zielen' kunnen worden. In
een recent interview zei hij: „Ik heb
te vaak gezien hoe mensen zich
verliezen in de glamour-wereld
waarin ik me beweeg. Mijn fa-
g Éji milie zorgt ervoor dat ik het
'MMÊfèmÈ contact met mezelf niet ver
lies, dat ik weet wie ik ben."
Wanneer O.J. over zijn fami
lie spreekt, doelt hij voorna
melijk op zijn moeder, Eunice
Simpson, een wilskrachtige
vrouw die hard werkte om
voor haar vier kinderen te
kunnen zorgen. Toen O.J.
vijf was, liet zijn vader
het gezin in de steek.
In het ghetto waar de
Simpsons woonden,
leefden veel alleen
staande moeders, die
om te overleven hun
kinderen streng
moesten opvoeden.
Ze moedigden hun
kroost voortdurend aan
om verder te komen in
het leven.
Het leven van O.J. be
gon niet best. Hij
kreeg rachitis, een
groeistoornis die het
brek aan vitamine D
en calcium. Hij
moest beenbeugels
dragen en hield aan
de ziekte O-benen over.
Afgezien van zijn dunne
beentjes had hij echter een
goed ontwikkeld, gespierd li
chaam, waardoor hij een natuurlijke leider
ongeregelde buurt een
soort vaderfiguur in een vaderloos land.
„Het scheelde niet veel of het was niets
met me geworden. Sommige kinderen
waarmee ik optrok, raakten verslaafd aan
drugs en belandden in de misdaad. Als er
geen football was geweest, was ook ik in
die wereld verzeild geraakt. En wat had ik
dan nog van mijn leven kunnen maken?"
Op een dag werd hij door de politie gear
resteerd en bracht een week in een jeugd
gevangenis door. Toen hij werd vrijgelaten,
regelde een maatschappelijk werker voor
ontmoeting met zijn grote idool
