Publiceren graag, publiciteit, ho maar
Peter Boom is met de muziek mee
Oranje
C3-fe(0~fe
Michael Jackson
kan niet lopen
Ramses in de
bloemetjes gezet
PE
IER
Stof
30QM
(12)
VRIJDAG 17 JUNI 1994
Of u dat nu prettig vindt of
niet, de kleur oranje is
weer terug van wegge
weest. Oranje is de mode
kleur van deze zomer. Er
zijn T-shirts, buttons,
shawls, antenneballtjes,
vlaggen, broeken, pruiken,
speldjes en stickers in die
kleur. En nog veel meer
snuisterijen. De markt
wordt thans werkelijk
overstroomd met aller
hande attributen. Het WK-
voetbal staat immers voor
de deur en daar ziet de
commercie wel brood in,
vooral als Nederland van
de partij is. Kortom, er
spoelt een oranje golf over
Nederland. De gekte is
weer losgebroken.
De wonderen zijn de wereld
,hog niet uit. Ook al kunt u
,zelf nog geen deuk in een
pakje boter schoppen, dan
nog kunt u Nederland aan
de wereldtitel helpen. U
hoeft er geen bal voor te
trappen. Nee, het is alle
maal heel simpel. U hoeft
alleen maar te denken. Uw
telepatische kracht aan te
wenden ter meerdere eer
en glorie van Oranje. En u
moet aan een stukje karton
voelen met uw vingers. Dat
is alles.
Nou ja, zomaar een stukje
karton is niet voldoende
voor de wereldtitel. U moet
daarvoor wel een speciaal
stukje karton kopen. Een
kaartje van de Nationale
Ideeënlijn met als schreeu
wende kop Nederland
wordt wereldkampioen.
Met de weinig bescheiden
toevoeging met behulp van
deze kaart.
Hoe gaat alles in zijn werk?
Vooreen optimale verdedi
ging: met duim en wijsvin
ger het oranjedoel afsluiten
(Op de kaart staat een plat
tegrond van een voetbal
veld. Ter hoogte van de
doelen zit een gat, red J ter
wijl je heel intens denkt aan
een ondoordringbare muur.
Niet vergeten!! Na de rust
wissel je van speelhelft.
In de aanval: met de andere
wijsvinger wrijf je óver be
paalde groenzones (Op de
kaart staan groene crikels,
red.). Daarmee gebruik je
jouw telepathische kracht
om het oranjeteam te hel-
pm goals te maken.
Biige nadeel is dat je de
kaart niet mag loslaten.
Niet tijdens het inschenken
\an de koffie, het drinken
tan de koffie, het opsteken
ran een sigaret, het op
springen van bank of stoel,
en ga zo maar door. Zelfs
bij een doelpunt van de te
genpartij of in het geval van
een valse scheidsrechter
mag de kaart niet worden
losgelaten.
Verder staan de namen van
aJle spelers en van Dick Ad
vocaat op de kaart. Nou ja,
alle. John Bosman ont
breekt. Ach, maakt ook niet
uit. Wie met duim en wijs-
ftnger verdedigt maakt gro-
e kans hands te maken. En
/vie met zijn wijsvinger aan
valt ook.
herman joustra
Reacties en suggesties voor
"Gesprek van de Dag"
Telefoon 071-356444
of
Postbus 54,2300 AB
te Leiden
Bruikbare tips worden
beloond met een cadeaubon)
van 25 gulden.
Leidse Simone van Driel wint prijs voor dagbladjournalistiek
CHEF GERT VISSER. 071 -356439.PLV.-CHEF PAUL VAN DER KOOIJ, 071 -356441
Willy Gijsman was al eerder te
gast op deze pagina. De Leider-
dorpse voorzitster van The Le
gend Continues, een Michael
Jackson-fanclub kreeg flink de
ruimte in onze kolommen. Al
leen was de reden waarom min
der prettig. Ze had ruzie met de
voorzitter van The Legend, een
andere Michael Jackson-fan-
club. De kwestie was: welke van
de twee clubs was de echte? Die
vraag is nooit beantwoord. En
ook het raadsel rond mogelijke
seksuele uitspattingen van Mi
chael is nooit opgelost. Ook wat
dat betreft kwam Willy uitge
breid aan het woord. Ze nam
het op voor de ster.
Maar goed, laten we het verle
den voor even rusten. Want
Willy Gijsman heeft weer iets
nieuws te melden. Ze sprak on
langs met Michael Jackson in
een opnamestudio in New York.
Ze schrijft ons: Michael was
dus wel degelijk in de studio om
aan zijn album te werken en is
dus niet ingestort omdat de die
ren op zijn ranch zoals bijvoor
beeld Bubbles) zogenaamd niet
goed verzorgd zouden worden.
Dat u daar even notie van
neemt!
Gijsman was met een vriendin
naar New York getrokken om
dat ze hoorde dat haar idool
daar een nieuwe cd ging opne
men. Je bent nu eenmal fan of
niet. Gijsman is zelfs een beken
de fan voor Jackson..Michael
herkende ons meteen en begon
uitbundig te zwaaien. "En na de
opnamen kreeg Gijsman nog
een briefje van hem: ,,I loved the
gifts, and I love you. "Want Willy
was natuurlijk niet met lege
handen naar New York vertrok
ken. Michael zei dat hij erg on
der de indruk was van de kado's.
Vooral van de grote wereldbol
die kinderen bevatte van alle
werelddelen.
Leuk dat hij dat zei. Ze zat zeker
met de bibbers in haar lijf te
genover Michael? Nou nee, niet
helemaal. Tenminste, ze zat wel
met de bibbers in haar lijf, maar
ze zat niet tegenover hem. Ze
sprak hem via de telefoon, ter
wijl hij zelf een paar meter ver
der zat in de opnamestudio.
Dus schrijft Willy ons: „Ik hoop
dat op een dag ik ook de eer zal
hebben om Michael persoonlijk
te ontmoeten. Ik zal mijn dro
men blijven volgen, want alleen
dan heb je de kans om je droom
te beleven zoals ik in New York.
Die Michael. Hij kan dansen als
de beste, maar hij is te beroerd
om een paar meter te lopen
voor zijn fans.
Ze zag meer op tegen het ge
sprek dan tegen haar reizen
naar oorlogsgebieden. Simone
van Driel heeft wat meer schrij
vende journalisten hebben: pu
bliceren graag, maar publiciteit,
ho maar. Wat is dat toch?
„Angst", bekent de Leidse die
met een reportage uit de hel
van Sarajevo de prijs voor de
dagbladjournalistiek heeft ge
wonnen. „De waardering vind
ik leuk, maar alles eromheen
hoeft voor mij niet. Maar goed,
ook dat hoort erbij."
Als buitenlandredacteur van de
Geassocieerde Persdiensten,
bediener van 21 regionale kran
ten met 1.6 miljoen abonnees,
trok ze twee keer naar het voor
malig Joegoslavië. Een keer naar
midden-Bosnië, en een jaar la
ter (november '93) naar Saraje
vo. In vijf indringende portret
ten van gewone mensen schil
derde ze het dagelijks leven 'in
het concentratiekamp genaamd
Sarajevo'. Ze sprak er met een
vrijwilliger van het mortuarium
(„We maken doodskisten van
karton"), een kapster („Solda
ten mogen voor niks komen"),
een advocate („Ik denk dat de
oorlog nooit stopt. Er is zoveel
haat"), een bakker („Ik klaag al
tijd over de gebroken vriend
schappen") en een onderwij
zersechtpaar („Kon Tito maar
vijftien minuten uit zijn graf op
staan"). Ze werd ervoor be
loond „met de mooiste prijs die
je kunt krijgen. Een prijs van je
collega's. Dat is een grote waar
dering voor je werk."
Vaak verricht ze dat aan haar
bureau, bij de GPD in Den
Haag. Ze kwam er in 1991 te
recht na HAVO, twee jaar school
voor de Journalistiek in Utrecht
en acht jaar Leidsch Dagblad.
Nu is ze 31, woont ze alleen -
„maar ik heb wel een vriend" -
en trekt ze er 'eens in de zoveel
tijd' op uit om een reportage te
maken. „Naar Zuid-Amerika dat
ik als aandachtsgebied heb,
maansoms ook naar gevaarlijke
gebieden."
Angstig
In Bospië en Sarajevo ging ze in
een kogelvrij vest alleen op pad.
„Wel bang, ja. Maar niet in pa
niek. Kan ook niet, anders blok
keer je. En je moet je werk
doen. Daar ga je tenslotte voor.
Nu Sarajevo een gedemilitari
seerde zone, is het er anders,
maar toen ik er was, was het er
wel angstig. Een paar uur nadat
ik er was aangekomen, liep ik in
het donker terug naar mijn ho
tel. Ineens barstte het los. Een
sluipschutter, een granaat, mor
tiervuur - ik weet niet wat het
was. Dan hg je op de grond te
hopen datje er goed vanaf komt
en als het voorbij is, sta je ook
even behoorlijk te trillen. Maar
ja, het was de eerste dag en je
moet nog wel twee weken ver
der."
Ze relativeerde de ervaring on
middellijk („Want de mensen
daar verkeerden permanent in
die omstandigheden.") en
maakte haar verhaal af. „Om
iets van hun waardigheid te la
ten zien. Om aan te tonen dat
ze er hard knokken om er nog
iets van te maken. Hun dage
lijks probleem was: hoe vind ik
eten, hoe vind ik hout, hoe vind
ik water."
Geschenk
„Gewoon een douche kunnen
nemen, na die twee weken dat
ik er geweest was. Dat was een
soort geschenk", herinnert ze
zich nog scherp. „Water was er
niet, dus voelde je je de eerste
dagen vreselijk smerig. Je kleren
stonden stijf van het vuil, maar
die ongemakken zijn relatief. Je
weet dat het maar even duurt.
En de mensen daar doen er al
les aan om er goed uit te blijven
zien. Zou jij die flexibiliteit dan
niet even kunnen opbrengen?"
De situatie is er nu iets beter. Ze
is in april een paar dagen terug
geweest in Sarajevo. „Het is er
rustiger, maar volgens mij gaat
het alleen om cosmetische ver
anderingen. Er staan wel taxi's
op straat, maar die rijden niet
omdat de benzine te duur is. De
tram rijdt weer, er is weer elek
triciteit, er is water en er spelen
weer kinderen. Maar nadenken
over de toekomst is er nog even
moeilijk. Het is er geen vrede."
Of het daar ooit van komt? Ook
nu ze er drie keer geweest is,
kan ze niet in een paar regels
schetsen waarom de strijd nou
precies gaat. „En de gewone
mensen daar weten het ook
niet. De politici zullen het wel
goed begrijpen. Maar onder de
mensen heerst verbijstering dat
dit hen overkomt. Dat ze na zo
veel jaar naast elkaar wonen, in
eens moeten besluiten dat de
ander fout is. Dat kunnen ze
niet vatten. In Sarajevo gaat het
wel. Serviërs, Moslims, Kroaten,
ze proberen er samen te wonen.
Maar ja, die stad is ook nooit in
genomen."
Nu heerst er een bestand. „Dat
zag er in april hoopvol uit, maar
het is waarschijnlijk maar een
dun laagje", aldus Van Driel, die
bij haar laatste bezoek aan Sa
rajevo ook een vrouw sprak „die
gek werd van de stilte. En daar
kan ik me wel iets bij voorstel
len."
Druk
Rond haar is het plotseling druk
geworden sinds ze prijs en geld
bedrag (7500 gulden) toegewe
zen heeft gekregen. Zomaar, af
gelopen maandag, tijdens haar
werk. Ze werd persoonlijk op de
hoogte gebracht en werd
meteen uitgenodigd om te gaan
eten met de jury, die in de na
bijgelegen Tweede Kamer had
Oud-doelman Roodenburg maakt 'Oranje-schlager'
Wie kent hem nog, Peter Boom?
Ooit was hij, zo'n jaartje of
twintig geleden, zonder concur
rentie de meest spraakmakende
keeper van Leiden en verre om
streken. Ex-sluitpost van voet
balclubs als Meerburg, LFC,
DHC en Roodenburg. Die na
een serie geruchtmakende ver
halen van de ene op de andere
dag verdween. Lang is hij bui
ten beeld gebleven. Maar van
de week dook deze oud-doel
man plotseling vanuit het niets
weer op.
Als keeper had hij vroeger onte
genzeggelijk aanleg. Dat moet
ook wel, want anders red je het
niet in de eerste klasse van de
zondagamateurs. Maar wat me
nig voetballiefhebber in Leiden
toch vooral van hem bijstaat -
en waarvan menig Roodenbur-
ger nog wel eens gillend wakker
wordt - is de gevleugelde kreet
die destijds over Noord schalde.
'Laat maar gaaaan', klonk het
op wat zou uitgroeien tot een
gedenkwaardig middagje. Hij
deed het met een overtuiging
die eenvoudigweg niet stuk kon.
Tja, en wat doe je dan als verde
diger?
Blindelings
Daar blindelings gehoor aan ge
ven natuurlijk. En dat is wat de
blauwzwarten onder aanvoe
ring van hun robuuste laatste
man Maarten van Kooperen
dan ook prompt deden, net als
ze dat al eens eerder deden in
Gorkum bij Unitas. Ze staken
collectief geen poot uit, in de
veronderstelling dat hun sluit
post een goed oog had op de
slap genomen vrije trap van de
tegenstander.
Alleen, wie schetste hun verba
zing - en die van de 2000 toe
schouwers die middag - toen
Boom zelf ook geen vinger uit
stak. Hij kon de bal zomaar op
pakken, maar liet het leder ge
woon gaan. Bewust en schijn-
Babbel
Van zijn oorspronkelijke bra
voure is hij nog niets kwijt. Ook
zijn babbel is gebleven. Wat
verdwenen is, is zijn Leidse ac
cent. Dat heeft plaatsgemaakt
voor een taaltje dat is doorspekt
met Duitse termen en dat op
het eerste gehoor wat kolderiek
overkomt. Jean-Marie Pfaff, de
vroegere nationale doelman-
clown van Belgie, praatte net
zo toen hij twee maanden
Bayem München achter de rug
had.Ach so", veinst Peter
Boom dan interesse in het Leid
se voetbal. „1st UVS kampioen
und Roodenburg degradiert?"
Het verleden laat hij liever rus
ten. Dat hij op de promotiefol
der als ex-prof staat geaffi
cheerd verbaast hem niet. „Wist
je dat nicht? Dat ik bij Saarbruc-
ken gespield hab? Maar jetzt
zing ich. In Deutschland ken
nen ze me. Nein, het gaat gut.
De promotie verloopt geweldig.
Laatst draaiden ze das nummer
in het stadion Galgenwaard bij
een oefenwedstrijd van het Ne
derlands elftal. Iedereen zong
mit. Auch op de radio hoor je de
cd."
Hij hoopt op een doorbraak. En
het moet gezegd, veel slechter
dan al die andere zangers van
het Oranje-lied die momenteel
profiteren van de WK-gekte en
de hitparade bestormen, doet-ie
het niet. Het klinkt bekend - net
als bij al die anderen - en de
tekst levert geen nieuwe ge
zichtspunten op - net als bij al
die anderen. Hoewel. De titel is
natuurlijk toepasselijk. 'We zijn
uit Nederland'. Wat bedoel je
trouwens Peter, met we? Jij bent
toch uit Nederland. Wij zijn hier
gewoon nog. Zo zat het toch? Of
niet? Woon je hier soms toch
nog gewoon om de hoek?
Farao Ramses de Tweede draait
zich in zijn grafpyramide om.
'Zijn' tempel, de Taffeh-tempel
in het Rijksmuseum voor Oud
heden, staat dezer dagen mid
den in de tulpen. Tulpen in de
Egyptische oudheid op zich zijn
al uiterst merkwaardig maar als
dit ook nog middenin in de zo
mer plaatsgrijpt stijgt het 'op
merkelijkheidsgehalte' tot onge
kende hoogte.
Vader en zoon Nieuwenburg, de
Leidse bloemsierkunstenaars
die ook op 3 oktober 'de bloe
metjes buiten zetten', zijn de af
gelopen dagen druk doende ge
weest de Taffeh-tempelzaal in
Oudheden van duizenden bloe
men, kunstig opgestoken in ar
rangementen, te voorzien. De
tentoonstelling 'Tulpen bij de
tempel' wordt, zij het wat ver
laat, gehouden in het kader van
de herdenking van vierhonderd
jaar Tulp.
„Een beetje laat, inderdaad. We
wilden de expositie ook in fe
bruari houden, maar de stich
ting Tulp 400 had toen al allerlei
andere activiteiten op stapel
staan. Dus werd de tentoonstel
ling steeds maar uitgesteld en
nu zitten we midden in de zo
mer", zegt Nieuwenburg senior.
Maar, mosterd na de maaltijd
vindt hij het niet. „Kijk, de
stichting wil nog een tentoon
stelling, dus maken we die."
Een bloemententoonstelling te
midden van de oudheden is, zo
volgens de bloemsierkunste
naars, nog nooit eerder ver
toond. Vader en zoon zijn er
desalniettemin zonder schroom
aan begonnen. „In wezen is het
een gewone expositie. Je meet
de zaal op en bedenkt wat daar
in moet komen. Waarom in het
museum voor oudheden? Ge
woon, omdat dit een fraaie lo
catie is. Hoe die ideeën in je
hoofd komen en hoe je ervoor
zorgt dat de bloemstukken bij
de klassieke sfeer passen, kan ik
niet uitleggen. Dat is nu precies
waarom de ene persoon wel en
de andere geen ontwerper is."
Het plan op papier was geen al
te grote hobbel voor de ontwer
pers, maar waar haal je midden
in de zomer tulpen vandaan.
Zelfs met gebruik van een flinke
hoeveelheid zomerbloemen,
hebben de heren dik 2500 tul
pen nodig om de Taffeh-tem
pelzaal tot tulptempelzaal om te
vormen. Twee keer 2500 tulpen
eigenlijk want de bloemen moe
ten na een paar dagen aange
gaapt te zijn door de bezoekers,
dinsdag allemaal ververst wor
den.
„Waar ze vandaan komen? Uit
de koelkast. De kwekers hebben
de bollen enkele maanden lan
ger in de koelcel laten liggen en
pas in mei uitgeplant. Zo'n 300
bollen hebben zelfs in het ijs ge
legen."
Blijkbaar houden de heren van
een stevige robbertje vechten
met problemen, want ze heb
ben het zichzelf niet makkelijk
gemaakt. Het voorzichtig moe
ten omspringen met de dure
vloer en vooral alle dure oude
beelden in Oudheden - en dus
de noodzaak overal bescher
mend folie aan te brengen - valt
in het niet bij het 'bomenpro-
bleem.' In Oegstgeest gaat de
oude LTS tegen de vlakte. In de
tuin van de school stonden een
paar mooie oude bomen.
Grootste
Nieuwenburg junior: „Die
moesten ook weg en het leek
me mooi om daar nog iets mee
te doen". En dus zijn de twee
bomen, de grootste is 600 kilo
zwaar en 10 meter groot, in de
expositie verwerkt. De Abies, de
grootste, was nog wel horizon
taal de zaal binnen te dragen,
maar voor het rechtop zetten
van het enorme ding waren ne
gen sterke mannen nodig.
Is voor een uit de kluiten gewas
sen kerstboom een flink kruis
hout onder de stam afdoende,
voor deze reus moest iets an
ders bedacht worden. „Neerzet
ten kon echt niet. Dus hangt hij
aan een kabel aan het plafond",
verduidelijkt Nieuwenburg ju
nior. De kabel valt overigens ab
soluut niet op. Nee, Ramses is
niet moeilijk. Tulpen, stalen ka
bels en grasmatten op de grond;
hij blijft liggen waar hij ligt en
verroert zich niet.
Tulpen bij de tempel' is van 16
tot en met 26 juni te zien in het
Museum van Oudheden.
monica wesseling
De tempel van in het Rijksmuseum van Oudheden wordt in de bloeme
tjes gezet. FOTO DICK HOGEWONINO
Het cd'tje met de twee Oranjenummers van Peter Boom.
baar bij zijn volle verstand. Als
enige op sportpark Noord die
middag meende hij te weten
dat de vrije trap een indirecte
was en dus in 'tweeën' moest.
Pas toen de scheidsrechter ge
decideerd naar het midden
wees, begreep hij zijn misvat
ting, kreeg hij in de gaten welke
enorme blunder hij had begaan.
Bij hen die aanwezig waren bij
deze eenakter, staat deze tragi
komedie voor 'eeuwig' op het
netvlies gegrift.
Daarna werd het stil rond de
kleurrijke figuur van Peter
Boom. Dat wil zeggen, niet na
dat er eerst een serie sterke ver
halen in de boulevardpers was
verschenen over de vermeende
handel ep wandel van Boom in
dubieuze kringen. De wildste
geruchten vlogen over de bor
reltafel. Hij zou zwaar gokken,
de schuldeisers zouden hem op
de hielen zitten, hij zou de wijk
hebben genomen naar België;
van dat soort dingen. „Onzin"
zegt hij nu. „Ik woonde gewoon
in Deutschland. Daar leid ik na
melijk al 17 jaar een eerzaam
bestaan".
FOTO PR
Hij is even een paar weekjes te
rug in Nederland, terug ook in
Leiden. Om zijn nieuwe cd te
promoten. Want hij zit tegen
woordig in de muziek. „Dat wist
je niet, hé. Dat doe ik al jaren.
Und met succes hier in Deut
schland. Ik ben hier populair
aan het worden. Ik heb nu een
Oranje-schlager gemacht. Nee,
in het Nederlands. Het is een
schone gelegenheid dat Meis-
terschaft om ook hier mijn stem
eens te laten horen. Ach, hoor
mij eens. Leuk gevonden,
nichts?"
vergaderd. Ze heeft wel enige I hoort erbij. Acht september
moeite met al de belangstelling wordt de prijs uitgereikt. Dan
rond haar persoon. „Maar het moet ik een toespraak houden. paul de tombe
I Daar moet ik nog even goed
voor gaan zitten."
