'Ik wil weten waarom
m'n dochter is gestorven'
1
Filipijnse amah: de nieuwe, goedkope dienstbode van de elite
Regio
ZATERDAG 4 JUNI 1994
Het waren schitterende meidagen, misschien wel de
mooiste van deze eeuw. Voor Marcel M. en zijn Duitse
vriendin Nicola K., twee junkies die naar Oegstgeest kwa
men in een laatste poging van hun heroïneverslaving af
te komen, viel er echter weinig te genieten. Drie dagen
duurde het experiment met ibogaine, een weinig beken
de drug die sterke hallucinaties opwekt, zoals LSD. Voor
Marcel werkte het middel, Nicola ging dood.
OEGSTGEEST GPD/PETER SLAVENBURG
Nu, een jaar later, is nog altijd
niet duidelijk wat er misging in
het Witte Huis. het fraaie hotel
in Oegstgeest. recht tegenover
de Jelgersmakliniek. De ver
maarde professor Jan Bastiaans
die bij het ibogaine-experiment
aanwezig was, moet later dit
jaar voor het Medisch Tuchtcol
lege verschijnen om dat uit te
leggen. De belangrijkste klacht,
ingediend door zowel de moe
der van Nicola als de Inspectie
voor de Geestelijke Volksge
zondheid, is dat Bastiaans een
niet in Nederland geregistreerd
geneesmiddel heeft toegepast.
„Maar het was niet primair mijn
project, ik was meer een getui
ge". zegt de zenuwarts.
Tot dat het hem formeel ver
boden werd, behandelde Basti
aans (76) tientallen getraumati
seerde concentratiekamp
slachtoffers met LSD. De pro
fessor werd voor het experiment
in Oegstgeest, zo zegt hij. gedre
ven door nieuwsgierigheid.
De feitelijke leider van het ex
periment, Howard Lotsof, be
vindt zich in New York. Hij
zorgde voor de drugs, hij huur
de kamers in het hotel, hij nam
de rest van het begeleidende
team mee uit de VS. Voor zover
bekend keerde hij na het dode
lijke incident niet meer terug
naar Nederland.
Jutta K., de moeder van het
slachtoffer is boos, verdrietig en
verbitterd. „Ik wil de waarheid
weten", zegt zij gedecideerd.
„Voor mij hoeft niemand aan
de schandpaal genageld te wor
den en het gaat me ook niet om
een schadevergoeding. Ik wil al
leen weten hoe en waarom mijn
dochter is gestorven".
Marcel M. (28) vertrekt eind
deze maand naar Miami, waar
hij in een academisch zieken
huis een nieuwe behandeling
met ibogaine ondergaat. Niet
om van de heroïne af te komen;
Marcel is clean. „Ik vertrouw in
dat spul. ik wil meewerken aan
verder onderzoek omdat het
verslaafden misschien kan hel
pen. En natuurlijk hoop ik ook
dat duidelijk wordt waarom Ni-
cola er aan onderdoor is ge
gaan."
Tripmiddel
Howard Lotsof is geen weten
schapper of arts. In de jaren
zestig kwam hij toevallig met
ibogaine in aanraking. Het was
de tijd van love peace, LSD en
mescaline. De wortels van de
iboga-plant, die uitsluitend
groeit in Kongo en Gabon, bete
kenden voor Lotsof en zijn
vrienden een nieuw tripmiddel.
Ze lazen over religieuze ritue
len, de met veel seksuele sym
boliek doordrenkte extatische
feesten die een Westafrikaanse
stam onder invloed van het
middel vierde. Dat leek hen wel
iets. Iets later dan LSD werd
ibogaine echter verboden en
was daardoor niet langer ver
krijgbaar.
Pas in de loop van de jaren
'80 herinnerde Lotsof, inmid
dels een hevig verslaafde drug-
Geheimzinnige genezing en dode bij experiment met drug in Oegstgeest
vieren tijdens de behandeling in
Nicola K. zou haar 25ste verjaardag
Oegstgeest.
ochtends werd een ambulance
gebeld. Lotsof belde ook met
Bastiaans. De professor wilde
niet naar het hotel komen. Het
ambulancepersoneel probeerde
Nicola met hartmassage in le
ven te houden. De vrouw kwam
echter niet meer bij kennis en
overleed even later in het aca
demisch ziekenhuis in Leiden
aan hartstilstand.
Marcel sliep op dat moment.
Hij reageerde goed op de ibo
gaine. „Ik had de meest krank
zinnige visioenen, soms dacht
ik dat m'n hoofd uit elkaar zou
spatten maar bang ben ik ei
genlijk nooit geweest. Ik vloog
boven de stad en zag me zelf
rondzwerven, op zoek naar
drugs. In de nacht van woens
dag op donderdag heb ik goed
geslapen".
Nicola's moeder Jutta vertrok
aan het eind van woensdagmid
dag uit het Witte Huis. „Er werd
me gezegd dat mijn aanwezig
heid de behandeling verstoorde,
dat Nicola zich voor mij
schaamde. Daarom ben ik ver
trokken. Donderdagochtend
belde Lotsof; hij vertelde wat er
was gebeurd."
Verstoring
Uit de literatuur blijkt dat ibo
gaine ruwweg de zelfde werking
heeft als LSD. Het wekt ernstige
hallucinaties op, beelden die to
taal losstaan van de realiteit.
Een tweede effect is dat allerlei
herinneringen, weggestopt in
verste uithoeken van het geheu
gen, plotseling naar boven ko
men. Dat laatste, het therapeu
tische effect, zette professor
Bastiaans destijds aan tot toe
passing van LSD en aanverwan
te stoffen.
Bastiaans; „Veel verslavingen
berusten op een verstoring in
een vroeger deel van iemands
leven; traumata die nooit ver
werkt werden. LSD en naar ik
meen ook ibogaine zijn in staat
die onverwerkte gebeurtenissen
weer aan de oppervlakte te
brengen. Wat bij een gewone
analyse vele honderden uren
praten kost, kan met deze mid
delen in korte tijd".
Een dag per week behandelt
Bastiaans nog cliënten, meestal
drie mensen per dag. Niet met
LSD, dat is nog altijd verboden, j
„Voor een narco-analytische
behandeling gebruik ik nu pen-
tothal. Ondanks het ongeluk
met dat Duitse vrouwtje - dat
het zo zou aflopen had ik na-
tuurüjk nooit gedacht - blijf ik I
nieuwsgierig naar ibogaine."
Dat ibogaine voor sommige ver
slaafden werkt, is heel waar
schijnlijk. Dat het tevens een
gevaarlijk middel is, staat sinds
het dodelijke incident in Oegst-
geest vast. Volgens Marcel en
Jutta is ook in Frankrijk een
vrouw overleden na gebruik van
het wondermedicijn. Een zon
der meer angstaanjagend ge
dachte is dat in elk geval nie
mand precies weet hoe het
middel werkt, wat het precies
doet in de geest van de gebrui
kers.
Ook Bastiaans weet dat i
laatste niet. Hij zegt: „Ach, het
psychologische proces en wat er
precies chemisch gebeurt, dat is
moeilijk van elkaar te schei
den."
Het Openbaar Ministerie, dat
na de dood van Nicola K. een
onderzoek instelde, kon geen
doodsoorzaak vaststellen. Van
moord of dood door schuld kan
daarom in juridische zin geen
sprake zijn, het onderzoek is ge
sloten.
De man die meer weet, How
ard Lotsof, houdt zich schuil
achter een antwoord-apparaat. j
De andere Amerikanen die het
team vormden, zijn niet meer te
vinden. De Amsterdamse kun
stenares Mathilda Groenveld, i
die om onduidelijke redenen
eveneens deel uit maakte van
het begeleidende team, wil niet
praten. Een woordvoerder van
het Medische Tuchtcollege be
roept zich op ambtsgeheim. De
zaak tegen Bastiaans dient
waarschijnlijk in september.
gebruiker, zich het wondermid
del weer. Hij haalde wat van het
spul naar de VS. Tot zijn eigen
verbazing voelde hij na een flin
ke trip geen behoefte meer aan
heroïne of cocaïne. Lotsof wist
uit de wortels van de plant een
extract te maken, dat hij later
patenteerde onder de naam En-
dabuse (einde-misbruik). Er
volgde laboratorium-onder
zoek, experimenten met ratten.
Lotsof richtte een bedrijfje op.
NDA International incorpora
ted; Howard Lotsof was in za
ken.
Zonder ook maar enige in
druk te maken, probeerde
Lotsof de Amerikaanse overheid
en de officiële hulpverlening
van de heilzame werking van
ibogaine te overtuigen. De drug
bleef in de VS verboden. Vanaf
1991 vloog de zakenman/gene
zer met enige regelmaat Heine
groepjes Amerikaanse verslaaf
den naar tolerant Nederland.
Jutta K„ de moeder van Nicola,
heeft een video-band van een
Amerikaans tv-programma,
waarop ex-verslaafden getuige
nis afleggen van hun wonder
baarlijke genezing. Zij zijn clean
geworden dankzij Lotsof en zijn
ibogaine-extract: in een hotel
bij Leiden, in Holland.
Relaties
Hoewel hij zegt het zich niet
goed meer te kunnen herinne
ren, moet ook professor Basti
aans in die tijd over de drug
hebben gehoord. Terwijl hij ver
ward in stapels verslagen en
rapporten graaft, zegt de gepen
sioneerde geleerde: „Ik heb er
in elk geval nooit mee gewerkt,
het lukte mij niet ibogaine te
vinden. Daarvoor had ik niet de
juiste relaties."
Bastiaans, beroepshalve nog
altijd geinteresseerd in halluco-
gene drugs, ontmoette Lotsof
tijdens een congres. „Hij nodig
de mij uit tijdens een sessie te
komen kijken. Inmiddels had ik
wat meer over het middel gele
zen en het leek me wel interes
sant."
Uit de schriftelijke uitnodi
ging blijkt dat tijdens de week
waarin Marcel en Nicola behan
deld zouden worden, tevens
nog drie Amerikaanse verslaaf
den werden verwacht. „Zij kwa
men pas opdagen toen Nicola al
Rotterdam gereden. Via een
kennis kocht ik daar vijf gram.
Dat hebben we die middag en 's
nachts opgemaakt".
Dat laatste verklaart wellicht
dat bij de autopsie sporen van
heroïne in het lichaam van Ni-
cola werden gevonden. Volgens
Bastiaans zou de vrouw tijdens
net experiment nog meer heroï
ne gebruikt kunnen hebben en
mogelijk aan de gevolgen daar
van zijn overleden. Het autop
sie-rapport spreekt de professor
tegen; het gaat alleen om spo
ren. Behalve ibogaine bevonden
zich in het bloed van het slacht
offer geen drugs. In het rapport
staat dat er geen organische of
anatomische verklaring is voor
Nicola's dood.
„Tien uur voor we de hoofd
dosis ibogaine kregen, namen
we de laatste heroïne, precies
zoals Lotsof zei dat hef moest",
zegt Marcel. „Wie beweert dat
we misschien drugs mee naar
binnen hebben gesmokkeld, is
niet goed bij zijn hoofd. Toen
het experiment begon, gingen
Niki en ik ieder naar een eigen
kamer. We moesten alles afge
ven, ook onze kleding. We kre
gen ondergoed, een T-shirt en
een soort wielrenbroek. Meer
niet. Hoe zouden we dan iets
naar binnen kunnen smokke
len?"
Jutta K. bevestigt dat. „Ze
werden opgesloten in een ka
mer. met een camera en een
microfoon. Via een monitor
werden ze geobserveerd door
Lotsof s team. Dat waren ook de
enigen die toegang tot de ka
mers hadden."
Hartstilstand
In de loop van woensdag voelde
Nicola zich niet lekker. Ze
klaagde over rugpijn, moest een
paar maal braken en wilde stop
pen met het experiment. Jutta
K.: „Lotsof praatte op haar in.
Ze moest de moed niet opge
ven, blijven volhouden. Tenslot
te kreeg ze nog een paar ibogai-
ne-capsules; dat heb ik met ei
gen ogen gezien."
In de loop van de nacht werd
Nicola steeds zieker. Haar
ademhaling werd onregelmatig,
maar de leden van team grepen
niet in; niemand van de bege
leiders was trouwens gequalifi-
ceerd als arts. Rond vijf uur 's
Professor Bastiaans: „Ik blijf nieuwsgierig naar ibogaine." foto's gpd
dood was. Niki en ik hadden het
hele team voor ons zelf', zegt
Marcel cynisch.
Het tweetal en Jutta K„ die
met haar dochter meereisde,
kregen te horen dat Bastiaans
de verantwoordelijkheid zou
dragen. Het enige contact be
stond uit een paar korte ge
sprekken. Marcel: „Bastiaans
leidde in naam het project,
maar in feite is hij niet langer
dan een paar uur in het hotel
geweest. Toen het spul net goed
begon te werken, vertrok hij en
pas twee dagen later zag ik hem
weer terug. Ik voelde me fantas
tisch, sterk. Ik vroeg hoe het
met Niki ging. 'Nou goed, ze
slaapt', kreeg ik te horen. Pas
een uur of zo later, ik had een
flinke wandeling gemaakt en
was net lekker aan het ontbij
ten, kwam Bastiaans. Hij vertel
de me dat Niki eerder die och
tend was overleden."
Marcel en Nicola wisten dat
zij tijdens het experiment geen
drugs mochten gebruiken, dat
zou het effect van de ibogaine
verstoren. „Daarom hadden we
niets bij ons, ook geen coke of
speed. Toen we maandagoch
tend aankwamen, zei Lotsof dat
we ons ook niet ziek mochten
voelen. Omdat we pas dinsdag
avond de hoofddosis ibogaine
zouden krijgen - de eerste tijd
kregen we kleine beetjes om
aan het spul te wennen en te
kijken hoe we zouden reageren
- moesten we nog wat heroïne
nemen. Daarom ben ik die
maandag nog met Jutta naar
'Ergerlijk zoals die meisjes hier worden uitgebuit'
Ze moet er eerst over nadenken. Maar na een paar uur is
ze toch bereid te praten over haar ervaringen als au pair
in Nederland. Alleen: onder een schuilnaam, zonder na
dere aanduiding van haar tijdelijke nieuwe woon- en
werkplek en geen foto's. De 26-jarige 'Lucia' is voorzich
tig geworden door de negatieve verhalen die de laatste
tijd over Filipijnse au pair-meisjes de ronde doen. Mis
bruik en uitbuiting blijken in een aantal gevallen aan de
orde van de dag.
Na een reeks van problemen bij
haar eerste gastgezin ergens in 't
Gooi zit Lucia sinds een paar
maanden bij een nieuwe hostfa-
mily in de 'rijke' omgeving van
Bloemendaal. Opnieuw in een
riant pand, weer bij een welge
steld gezin met (drie) kinderen
en andermaal in dezelfde rol.
„Het grootste verschil is", vertelt
ze in perfect Engels, „dat ik me
hier thuis voel, goed wordt be
taald en privacy geniet."
Lucia is een van de naar
schatting 1500 Filipijnse meis
jes, die in Nederland verblijven
om er als au pair te werken. Offi
cieel om - zoals het fenomeen
wordt omschreven - voor de pe
riode van maximaal een jaar
'kennis te maken met de taal en
iets van de cultuur op te snui
ven'. Als tegenprestatie voor
kost, inwoning en zakgeld (500
gulden per maand) dient er op
de kinderen te worden gelet en
licht huishoudelijk werk te wor
den verricht.
Maar die gedachte is nauwe
lijks van toepassing op de Fili
pijnse au pair, oftewel de amah,
zoals een kindermeisje in Aziati
sche ontwikkelingslanden wordt
genoemd. Zij maakt de vliegreis
van Manilla naar Amsterdam in
hoofdzaak uit economische mo
tieven. De armoede op de eilan
dennatie is groot, het perspec
tief op een baan doorgaans klein
en als je werkt hebt, is de belo
ning net genoeg om te kunnen
leven. Kortom, wat is er mooier
dan de ellende van alle dag even
te ontvluchten, elders tijdelijk in
weelde en welvaart te leven en
ook nog goed geld te verdienen?
„In het Westen", verduidelijkt
Lucia, „kun je op je achttiende
op eigen benen staan en in je ei
gen bestaan voorzien. In onze
cultuur heb je de plicht voor de
rest van de familie te zorgen. Ik
moet in twaalf maanden dus
proberen zoveel geld te verdie
nen voorthuis."
Nederland biedt daartoe vol
doende kansen, want de vraag
naar au pairs in ons land over
treft nog steeds het aanbod.
Dergelijke geluiden vallen ten
minste bij veel bemiddelingsbu-
ro's te horen. Onder meer bij
Exis in Amsterdam, dat jaren
lange ervaring heeft met inter
nationale uitwisselingscontac
ten voor jongeren uit onder
meer Europa en Zuidafrika. En
bij het kleinschalige kantoor Au
Pair Stichting Stip in Zandvoort,
dat zich uitsluitend richt op uit
jeugdige klanten uit Tsjechië en
Hongarije. Steeds vaker be
schouwen twee-verdieners met
kinderen een meisje (of soms
jongen) voor dag en nacht als de
ideale oplossing om te kunnen
blijven werken. En is zij of hij
een goed alternatief voor de du
re crèches en andersoortige op
vangmogelijkheden.
Opmerkelijk in die trend is de
groeiende interesse voor de frele
en aantrekkelijke Filipijnse au
pair. Tot drie jaar geleden bleek
slechts een enkeling zich via een
vrijgevige kennis in Nederland
de dure overtocht te kunnen
permitteren. Maar sinds (vanaf
januari 1991) de Stichting
Mondial uit Den Haag zich na
drukkelijk op die markt beweegt,
lijkt aan de stroom geen einde te
komen. De hoge bemiddelings-
kosten (1000 gulden) en het du
re ticket (3000 gulden) ten spijt.
Volgens Luc Klinkhamer uit
Hillegom, getrouwd met een Fi
lipijnse en vertrouwenspersoon
van veel landgenootjes van zijn
Vrouw, zijn de redenen voor die
toename niet moeilijk aan te ge
ven. De meisjes zijn onderdanig,
betrouwbaar, lief voor kinderen,
werken hard en tonen respect
„Ze doet de kinderen, wast, kookt, strijkt en past op."
foto ton kastermans
De amah wordt overal voor gebruikt.
en eerbied voor hun 'meerdere'.
Maar belangrijker: ze zijn goed
koop. Zeker in verhouding tot de
westerse au pairs, die andere
normen en waarden hanteren
en onafhankelijker zijn.
„Het is een unieke kans om
iets van de wereld te zien", licht
hij toe. „Maar in feite zijn de Fi
lipijnse meisjes op de vlucht, op
zoek naar een betere toekomst
of soms naar een levenspartner.
Ze worden aangemoedigd door
bemiddelaars, die ze gouden
bergen beloven. De cultuurs
hock is echter enorm groot. De
pracht en praal hier, tegenover
de ellende en armoede daar. Als
ze na een jaar terug moeten, is
het een verschrikking. Ze zitten
zo weer zonder centen, omdat
ze vaak hun schulden nog niet
hebben afgelost."
Opvallend is dat veel Filipijnse
meisjes terecht komen in welge
stelde gezinnen met riante land
huizen en kastelen in 't Gooi,
Amsterdam, Wassenaar en Bloe
mendaal en directe omgeving.
Die blijken doorgaans niet op
zoek naar een au pair, maar
naar een dienstbode voor dag en
nacht. Het bevreemdt Luc Klink
hamer geenszins dat juist de
mensen met geld, zo'n goedko
pe 'meid' in huis willen nemen.
„Want", zegt hij met gedempte
stem in zijn kantoor van het
bloembollenbedrijf CNB in Lis-
se, „vaak is het zo: hoe rijker,
des te zuiniger. Ze vinden het
bovendien interessant een
mooie Aziatische au pair in huis
.te hebben. Ik hoor vaak dat ze
op party's worden geshowd. In
een zwart -jurkje met een wit
schortje."
Youp van 't Hek gaf een soort
gelijk signaal al eerder af in een
van zijn columns in NRC Han
delsblad: „Is mijn generatie kak
kers slechter dan die van mijn
ouders?", vroeg hij zichzelf af.
„Ja!!! Schaamteloos veel slechter
zelfs. Zeker nu ze een nieuw
speeltje hebben ontdekt. De au
pair oftewel de amah. Wat is een
amah? Een amah is een derde
wereldvrouw met veel honger en
weinig financiële eisen, die voor
een ldeine vijfhonderd gulden
per maand de Hnderen doet,
wast, kookt, strijkt en voor dat
zelfde bedrag ook nog drie
avonden per week oppast."
Dat het ook anders kan, heeft
Lucia inmiddels ervaren. Ze
heeft het op dit moment in haar
huidige gastgezin uitstekend
naar de zin. Ze heeft vrijwillig
meer huishoudelijke taken op
zich genomen en wordt daar
keurig extra voor betaald. Bo
vendien mag ze met enige regel
maat kosteloos naar huis bellen,
gaat ze soms met het Bloemen-
daalse gezin mee op vakantie en
worden haar vaak nieuwe He
ren, schoenen en andere nood
zakelijke zaken toegeschoven.
„Wij hebben en nemen de
verantwoordelijkheid voor zo'n
meisje", zegt Anna, de 40-jarige
'mevrouw' van Lucia. „We zijn
een meer dan welvarend gezin.
We kunnen het ons permitteren
om haar goed te honoreren, al
zou dat geen norm moeten zijn.
Want als je wilt, kun je deze
meisjes inderdaad verschrikke
lijk uitbuiten. We behandelen
Lucia met respect. Er is geen re
latie van de vrouw en de meid,
die moet opdraven als de man
tegen het kopje tikt. We vertrou
wen haar ook volledig. En dat
kan ook niet altijd. Ik heb ooit
een Engelse au pair gehad, die
aan de drank was en later het
hele huis heeft leeggeroofd.
De goede verstandhouding
betekent niet dat er nooit iets is.
„Er zijn best wel eens strubbe
lingen", erkent Anna. „Maar ik
heb geleerd hoe dat op te lossen.
Het is een soort spel en dat be
heers ik nu redelijk."
Lucia weet inmiddels ook dat
het rijke westen niet altijd het
beloofde paradijs is. Op haar
eerste adres in 't Gooi ging het
direct al faliekant mis. „Daar za
gen ze me als een outcast", her
innert ze zich. „Het contact was
minimaal. Ze betaalden me
slecht, ik moest lange dagen
maken, ze roddelden over me
en ik mocht niet eten wat ik wil
de. Bovendien had ik nauwelijks
enige privacy. Ik mocht zelfs
mijn eigen Heding niet zonder
toestemming in de wasmachine
stoppen. Ik was de huishoud
ster, de meid. Meer niet. Aan
vankelijk durfde ik niks te zeg
gen. Uit angst dat ze me terug
zouden sturen. Uiteindelijk viel
het niet meer uit te houden. De
stichting Mondial heeft me toen
in een ander gezin geplaatst."
Veel van haar landgenoten, veel
al ouder dan de gemiddelde au
pair leeftijd van 18 tot 20 jaar en
soms zelfs getrouwd, hebben
het aanzienlijk slechter getrof
fen. Luc Klinkhamer somt moei
teloos voorbeelden op van Fili
pijnse meisjes die schromelijk
zijn en worden uitgebuit. In uit
zonderlijke gevallen is er zelfs
sprake geweest van aanranding,
verkrachting of kwamen ze in
sexhuizen terecht. „En dan weet
ik heus nog lang niet alles", zegt
hij.
Margiet Lap van de Stichting
Bayanihan, die opkomt voor het
welzijn van Filipijnse vrouwen
in Nederland, kent de misstan
den. De Utrechtse organisatie is
aan de hand van een enquete
bezig alle problemen te ipventa-
risen. Klinkhamer en Lap vinden
dat de overheid de malafide bu-
ro's aan moet pakken die voor
de Filipijnse meisjes bemidde
len. Minkhamer; „Bovendien
dient er betere voorlichting in
eigen land te worden gegeven,
moeten de meisjes op hun rech
ten plichten worden gewezen en
zijn waterdichte contracten een
absolute voorwaarde.
De overheid heeft inmiddels
enkele algemene maatregelen
genomen om de stroom van au
pairs in te dammen. Per 1 janu
ari is de leeftijdgrens van 30
naar 25 jaar verlaagd. En is een
toeristenvisum niet meer vol
doende om het land binnen te
komen. Met ingang van 1 april
dient in het land van herkomst j
bij de ambassade een zoge
naamde MW (machtiging Voor
lopig Verblijf) te zijn geregeld. Is
die verkregen, dan moet de au
pair zich in Nederland melden
bij de Vreemdenlingendienst en
een verHaring ondërtekenen dat
ze na een jaar het land weer ver
laat. Daarnaast dient het gastge
zin een garantieverHaring af te
geven.
Hoeveel Filipijnse au pairs in
de regio Kennemerland onder
dak hebben gevonden, valt vol
gens Marinus de Haas, chef van
het bureau Haarlem van de
Vreemdelingendienst moeilijk in
te schatten. „Want ik heb niet I
het totale overzicht van alle ge
meenten. In Haarlem, Halfweg,
Zandvoort en Bloemendaal is
het verhoudingsgewijs niet
spectaculair hoog."
De Haas bevestigt de indruk
dat Filipijnse au pairs soms als
'werkslaven' worden gebruikt, j
„Maar veel mogelijkheden om
uitbuiting en misbruik aan te
pakken, zijn er niet. Daar ligt
een belangrijke taak van de
rijksoverheid. Onder meer door
scherpere controles op de be-
middelingsburo's."
In de Duin en Bollenstreek
alsmede Leiden en omgeving is
volgens de woordvoerders van
beide regio-diensten wel een
toename van het aantal au pairs
geconstateerd, maar niet van
meisjes die afkomstig zijn uit de i
Filipijnen. „Er zitten er slechts
een paar. Ik vermoed dat er
meer in de richting van Wasse
naar zitten", is hun indruk.
De Vreemdelingendienst
houdt zich formeel alleen bezig
met het verstrekken van de ver
blijfsvergunning, maar grijpen
in wanneer zich uitwassen voor
doen. „Dat soort zaken pakken
we aan", aldus De Haas. „On
langs nog hebben we vier au
pairs uit het Oostblok bij een fa
milie weggehaald. Ze zaten hier
illegaal. Die hebben we direct op
het vliegtuig gezet."
Luc MinHiamer is blij met el
ke maatregel, die de Filipijnse
au pairs ook maar enigszins kan
beschermen. „Want", zegt hij,
„het is uitermate ergerlijk om te
zien dat deze meisjes zo worden
geplukt."
