'Je moet wel eens slikken, ja' Hoe puzzelaar Batelaan zijn snoeken vangt 'Ik loop eerst altijd naar de boekenkast' we'ek Theo Bakker Leidens Levenslust Het Gesprek van de Dag gesp^ ZATERDAG 21 ME11994 „Je moet soms een spierinkje uitgooien om een snoek te van gen", weet Henk Batelaan nu wel zeker. De Leidenaar won eerder dit jaar een reis naar Spanje door mee te doen aan een prijsvraag van een waspoe- derfabrikant. En als klap op de vuurpijl rolde hij gisteren als winnaar uit de bus van de hoofdprijs van het LEIDSCH DAGBLAD WK-GOALSPEL. Dat betekent voor hem en zijn vrouw Jetty na de Spaanse zon van mei elf dagen Orlando USA in juni met een bezoek aan twee wedstrijden van het Ne derlands elftal. Als dat geen wonderbaarlijke visvangst is, dan weet ik het niet meer. Het is een helemaal een gek verhaal trouwens rond 'aarts- puzzelaar' Henk Batelaan, in het dagelijks leven controleur bij de NZH. Hij speelt op alles en iedereen, doet waarlijk overal aan mee. Prijsvragen, puzzels, slagzinnen, je kan het zo gek niet noemen of Henk vult het wel in. Het liefst met tientallen briefkaarten tegelijk. Hetgeen zijn 'bijtkans' in de speelvijvervanzelfsprekend aanzienlijk verhoogt. Zo ook nu. Aan het WK-spel van het Leidsch Dagblad, een actie ove rigens voor het goede doel, de den in totaal zo'n 1200 lezers mee. Onder wie Henk, zijn vrouw, zijn zoon, zijn moeder, zijn buren, zijn collega's en wie hij er nog verder bij kon verzin nen. Hij speelde op hun naam, dit uiteraard met toestemming van de betrokkenen. Mag. Is niks op tegen. Zo lang die rijks daalder voor het goede doel maar wordt betaald. In week acht was het ergens raak. Ving de NZH-man op één van zijn inzendingen de week- prijs. En gisteren haalden we Gerard van den Burg van bus 54. Collega van Henk. Hij had* de hoofdprijs gewonnen, ge trokken door notaris Karstens. Mis dus. Want Henk Batelaan had gewonnen. Hij had ge speeld op de naam Van de colle ga- Die gisteren bij de uitreiking vrolijk meekwam. Baalt hij dan niet, nu hij is blij gemaakt met een dooie mus? „Ik hou hele maal niet van voetbal", reageer de de Lissenaar lakoniek. „Dus aan mij is zo'n prijs ook niet be steed. Ik hoef ook niet mee. Ik vind het gewoon leuk voor hem. Eerlijk is eerlijk, hij heeft ge wonnen, al gebeurde dat dan op mijn naam." Die 'hem', in casu Henk, sprong daarentegen een gat in de lucht. Inviteerde in eerste instantie zoon Arthur, voetbalfanaat pur sang, om de trip naar Floria mee te maken. Maar die haakte, overigens zeer tot zijn verdriet, na ampele overwegingen af. „Ik heb uitgerekend tijdens het WK belangrijke tentamens op school. Ik kan niet een heel jaar weggooien voor het voetbal. Hoezeer het me ook aan mijn hart gaat. Maar ik ben hartstik ke blij voor pa en ma. Ik kom nog wel eens een keer in de VS. Zij krijgen die kans misschien nooit meer", aldus de sportieve zoon. In wiens plaats nu zijn moeder Jetty gaat. En hoe zit het eigenlijk met werk, Henk, kan dat zomaar eerst naar Spanje en dan naar Amerika? „Ik heb de NZH in derdaad een enorm probleem bezorgd", lacht de Leidenaar. „Maar wat er gebeurt, gebeurt er en al moet de onderste steen bovenkomen, gaan zal ik. Maar zonder gekheid, de NZH is een sociaal bedrijf. Dat werkt heus wel mee. Daar vinden we zeker een oplossing voor. Per slot van rekening kunnen ze op mij ook altijd een beroep doen. Voor het Leidsch Dagblad zul len Henk en Jetty Batelaan in Florida een dagboekje bijhou den. Om eind juni gewag te doen van hun belevenissen in Orlando. Ze zullen straks zeker het nodige te vertellen hebben. Na die omweg via Spanje. AD VAN KAAM Spanningen in het gezin rond de eindexamens Jill van 'Hot Dreams Escort' in Leiden Heerlijk dat we in Nederland wonen, ja toch. Melk en ho ning. We staan op, lopen naar S de bakker en kunnen kiezen uit wel twintig soorten brood. Tuurlijk, kiezen is moeilijk, maar dit zijn toch niet te vers maden keuzes. Zo ook, wan neer we gezeten aan tafel de keuze tussen oude of jonge kaas moeten maken en ons af vragen of we omwille van het gewicht na twee, dan wel drie sneetjes zullen stoppen. Kopje thee toe, of direct maar de eer ste mok koffie? We zitten en lezen de krant, het is zaterdag. De centrale I verwarming staat op twintig, maar we zetten hem lager, om- dat we nog nagloeien van die langdurige hete douche. „Zeg schat, zullen we vanavond fon- duën, of uit eten gaan?" Als we de krant wegleggen, werpen we nog even een blik op de au to. Misschien toch al inruilen? Eenmaal boven dient zich weer even een lastig keuzemoment aan. De garderobe is groot. Verhip, dat overhemd heb ik ook nog. Nederland is een fijn land. Het kan altijd beter, maar ik heb al lang niet gelezen, dat iemand van de honger of de kou is om gekomen. Laat staan over bloe dige onlusten. Zelfs de armsten I ontbreekt het, afgezet tegen de wereldwij de levensstandaard, aan weinig. En toch, en toch, en toch, en toch. En toch zijn we soms niet ge lukkig. Hoe kan dat nou? Je krijgt het benauwd van de wor steling die het leven voor de meesten is. Persoonlijke pro blemen. Moeilijk, moeilijk. We laten ons bijstaan, kan, of zijn daar te trots voor, mag ook. Leed is leed, en alle leed moet serieus worden genomen. Ster ker nog, je moest iets kunnen zeggen, dat helpt. Dat vraag ik me nu af. Heb ik niks te zeg gen, geen boodschap? Ik kom tot niks 'substantieels'. Al sinds heugenis mengt de mens als een alchemist woor den in de hoop dat de Gouden Oplossing eruit rolt. Dat is het niet, taal is stom. En denken als leedbestrijdingsmiddel? Dat is de kwaal met de kwaal be strijden. Eigenlijk kan ik maar één piepklein plannetje aan dragen. Een lachwekkend ini tiatief wellicht, maar goed be doeld. Kan er niet een salsaband wor den gevormd van werkelozen en arbeidsongeschikten en an deren die buiten het arbeids proces staan? En kan die band niet iedere ochtend door de straten van Leiden lopen? Ik weet precies hoe het moet klinken, net als de huwlijksop- tocht waarachteraan ik nog eens gelopen heb in de slop pen van Calcutta. Swingend, schetterend, hard, pompend, heet, striemend, opwindend, spetterend en niet versagend. Verdomd, het is een plan. Ge woon over het Rapenburg, de Breestraat, door de Professo- renwijk, door heel Leiden. En iedereen die thuis zit en die hét om wat voor reden dan ook niet ziet zitten erachteraan. Zonder bedoeling, gewoon omdat de muziek pompt. Ik zou dat mooi vinden. Blazers, veel blazers en trommels en mensen erachter die na hon derd meter al niet meer netjes in de pas kunnen blijven. Elke ochtend een optocht van lui die het zoeken, het worstelen opgeven. Lopen achter die bonk dynamiek en schijt aan de hele wereld krijgen. Inwen dig vloeken, hardop vloeken, lachen naar de mannen en vrouwen op de kantoren, diep ademhalen, van iedere scheet een donderslag maken, dan sen, het zweet voelen gutsen en de vuist ballen en ermee zwaaien, God weet naar wie. Het is een wereldvreemd plan netje, maar ik weet niet beter. Toch zie ik zo'n band - Leidens Levenslust, is dat een naam? - al dagelijks door de stad trek ken. Ik ben de eerste die erach teraan loopt. De hoofdprijswinnaars van het LEIDSCH DAGBLAD WK-GOALSPEL Henk en Jetty Batelaan krijgen van LD- man Paul Beerenfenger de cheque uitgereikt. foto loekzuyderduin Leidenaar wint LD-hoofdprijs naar Orlando Het is eindexamentijd en voor zover dat al niet het geval is, be tekent dit dat in 200.000 Neder landse gezinnen het kind deze weken nadrukkelijk centraal staat. Voor hem of haar moet al les wijken. De spanningen lo pen soms hoog op. Waar de ou ders een oogje dichtknijpen als het de uitverkorene betreft en waar de andere telgen het tijde- I lijk maar even met wat minder aandacht moeten doen. Die ha len dan straks tijdens de vakan tie de schade maar weer in. In het Leidse gezinnetje Eek- hardt is de spanning dezer da gen dubbel voelbaar. Want daar doet niet éèn kind eindexamen, maar zelfs twee. Nog goed dat er geen derde in het spel is, want die had natuurlijk geen le ven meer gehad. Als 'kop van jut' fungeert daarom moeder Trix. Die met haar dochters An- .drea (16) en Mariska (15) heel wat te stellen heeft. Het duo doet momenteel eind examen MAVO 4 aan de Duin- zigt-school in Oegstgeest. Zo'n beetje hetzelfde pakket, dus ze kunnen elkaar helpen. „Dat doen ze ook wel", bevestigt Trix Eckhardt. „Maar aan de andere kant vliegen ze elkaar soms bij het minste of geringste in de haren. Staan ze elkaar nog net niet naar het leven. Dat heeft uiteraard alles met de opge kropte spanning te maken. Gaat straks, als het allemaal achter de mg is wel weer over. Want in principe kunnen ze hartstikke goed met elkaar overweg, hoor. Houden ze echt van elkaar." Waar de meiden dan ruzie over maken? „Om niks natuurlijk. Om een trui die de één aan heeft en de ander plotseling te rug wil. Of om de radio die van het ene op het andere moment te hard staat. Dat is het typeren de. Over dingen waar ze nooit over zouden vallen, vallen ze nu. Ik wijt dat aan de zenuwen, aan de stress. Je kan echt aan alles merken dat het een hele speciale tijd voor hen is. Ik stel me daarom maar een beetje tussen de partijen op. Sussen, vooral. Een beetje meepraten, ook." Als gescheiden vrouw staat Trix er alleen voor. „Maar", haast ze zich te zeggen, „ze krijgen ook Mariska en Andrea op weg naar school en het examen Nederlands. En ma maar hopen op de goede afloop. steun van hun vader, hoor. Die kwam gisteren met twee Parker- pennen aanzetten, zodat in elk geval het schrijfgerei niet zou haperen tijdens het examen. Vonden ze vanzelfsprekend prachtig. Ikzelf knijp deze da gen een oogje toe. Dingen die ik normaal niet zou tolereren, zoals een grote mond, laat ik nu maar langs me heen gaan. Je moet wel eens slikken. Voor de goede vrede, begrijp je. Al kun nen ze er op rekenen dat zo gauw als dp examens voorbij zijn, de touwtjes weer worden aangehaald." Dat er sprake is van zenuwen, komt mede omdat haar meiden poot aan moeten spelen om straks de goede afloop te kun nen vieren. „Kinderen van deze tijd, hé," verzucht ze. „Alles op het laatste moment. Moeilijke leeftijd ook. Vriendjes en zo, op stap gaan, werken bij McDo nalds, dat hoort er natuurlijk al lemaal bij. Wat dat betreft heb ben we afgesproken deze weken alles op een laag pitje te zetten. Dus om tien uur naar bed, niet die film afkijken wat normaal wel zou mogen, gezond en goed eten, kortom regelmaat. Dat lukt aardig, ja, daar gaan ze wel in mee." Tussen nu en volgende week vrijdag moet het gebeuren voor de twee. Die de mondelinge tentamens in elk geval met goed gevolg aflegden. Op 14 juni krij gen ze dan de uitslag van het schriftelijke examen. Wie niet wordt gebeld die dag zit goed, zo gaat dat. En dan? „Mariska wil naar het Holtlant College. De mode in. En Andrea heeft zich opgegeven voor de politie school Haaglanden. Zelf gaan ze er vanuit dat ze zullen slagen. Ik moet het nog zien, maar laten we het hopen. Als ze beiden sla gen, geven we in elk geval een leuk feestje. Mocht er eentje zakken, dan doen we het niet. Dat zou niet aardig zijn." Zelf zit moeder Trix ook nog op school. Of beter gezegd, wéér op school. De vrouwenvak school om precies te zijn. Een opleiding speciaal voor hen destijds om wat voor reden dan ook haar school niet hebben af gemaakt of die er een tijdje tus- foto henk bouwman senuit zijn geweest en op wat latere leeftijd de draad weer wil len oppakken. Zoals zij die zich in eerste instantie toch vooral heeft beziggehouden met de opvoeding van de kinderen. Straks wil ze iets gaan doen op kantoor of receptie en daarom zit ze nu 'in de computers'. „Maar", zegt ze lachend, „de laatste dagen is er van studeren niet veel gekomen door al dat gedoe rond hun examens. Ik wees daarom dat mijn eerstko mende tentamen de mist in gaat. Dat zou dan het eerste zijn. Maar ik heb het er vanzelf sprekend voor over. En dan daarbij, als zij slagen en ik zak kan ik me mooi op mijn beurt eens op hun afreageren." De televisie gaat tegenwoordig steeds meer uit de kleren. De programma's over seks zijn niet meer op de vingers van een hand te tellen. Zelfs de preuts ogende Catherine Keijl is over de morele streep getrokken. In haar programma 'Sex. De stand van zaken' inventariseert zij wat er zoal aan seks in Nederland te beleven valt. In een van haar uitzendingen zal zij een beeld geven van het inmiddels al erg populaire fenomeen: het escort bureau. Eeh bureau waarbij men dames en heren kan inhu ren voor de horizontale geneug ten. Ook in Leiden zijn er enkele escort-bureau's. Een ervan heet 'Hot Dreams Escort'. Jill, Linda en Angélique, drie appetijtelijke 'vrouwen, werken bij deze leve rancier van Hete Dromen. Lin da is de jongste. Ze is negen tien. Ze werkt voor het geld en lijkt niet van plan hiermee haar hele leven door te gaan. „Maar je verdient het makkelijker dan bij V&D achter de kassa." Jill, een volslanke blondine, is de spraakzaamste van de drie. Ze is 27 jaar en ontvangt naast haar werk voor het escortbu reau ook heren in de privésfeer. Net zoals de andere dames trouwens. Want vaak beperkt het escortwerk zich tot de avonduren en ook overdag kan er geld worden verdiend; het is bekend dat het tussen de mid dag in de rosse wijken vaak spitsuur is. Dat dan de mannen komen die 's ochtends keurig met hun broodtrommeltje ach terop de bagagedrager naar hun werk gaan. „Je begint voor het geld", zegt Jill. „Maar later, dat vind Ik ten minste, is het toch ook de gezel ligheid die trekt. Je bent lekker met meiden onder elkaar. Ik heb dus geen hekel aan mijn vak. Ja, je hoort het goed: ik noem het een vak. Er wordt door mensen wel minderwaar dig tegenaan gekeken, maar vaak krijg ik hier mannen met huwelijksproblemen. Die een wouw hebben die helemaal niks wil. Dan ga ik tegen zo'n man niet zeggen: ach, wat ben jij zielig. Nee, ik help hem. Na- 1 tuurlijk speel ik toneel. Maar net zoals een toneelspeelster dat doet, leg ik wel mijn hart in het spel. Voor de geestelijke verzor ging zijn er psychiaters en psy chologen. Maar wie zorgt ervoor dat iemand zich lichamelijk prettig voelt? Wij dus. Waarom SM. Daarbij komt het nooit tot werkelijke gemeenschap. Want ik ben de meesteres en dan ga je niet met je slaaf naar bed. 'Lik mijn laarzen!', zeg ik dan bij voorbeeld tegen zo'n man. Hij doet het natuurlijk nooit goed genoeg. En dan krijgt-ie klap pen. Die klappen wfl-ie hebben. In het begin is dat wel eng, ja, maar je krijgt er ervaring mee. Ik heb wel eens gedacht: ie mand die aan zijn gerief komt doordat je hem op een bepaal de plaats slaat - wat moet daar allemaal niet achter zitten?" „Ik heb klanten uit alle lagen van de bevolking. Vaak ook mannen die een leidinggevende positie hebben. Nee, natuurlijk zeg ik niet wie dat zijn. Wij heb ben een beroepsgeheim en daar houden we ons strikt aan. Dat is een erecode. Die mannen ko men dan vaak voor SM. In het dagelijks leven domineren ze en bij mij willen ze gedomineerd wórden. Ze willen klein zijn in hun vrije tijd. Er komt er een te gen wie ik steeds moet zeggen dat hij 'een vies varken is'. En het is juist zo'n heer." „Ik heb ook voor het raam geze ten. In Den Haag maar ook in Antwerpen. De Belgische man nen zijn wat liever dan de Ne derlandse. Ze zijn vaak minder inhalig. Sommige Nederlandse mannen willen toch altijd pro beren meer te krijgen dan waar voor ze betalen. Je zegt 'nee', maar dan proberen ze het toch. Maar gelukkig heb ik die klan ten nu niet. En dat komt omdat, ik eerlijk ben en geef wat ik be loof." „Ook het raamwerk vond ik leuk. Hier in Nederland mag je bij wijze van spreken met je borsten bloot zitten, maar in België mag alleen maar je sil houet achter het gordijn te zien zijn. Ik heb wel eens nare din gen meegemaakt,Ja. Een man die maar niet kon*klaarkomen omdat hij teveel had gedron ken. Die ging trammelant ma ken omdat ik ermee ophield. Want als het na zo'n half uur niet lukt, hou ik op. En ik heb het in Den Haag een keer mee gemaakt dat er ineens een be kende voor het raam stond. Maai" zoals ik al zei: ik hou toch van dit vak. En ik denk. dat ik in mijn leven meer lieve woorden hoor dan vrouwen die netjes ge trouwd zijn." Jill: „Ik was laatst bij een invalide man. Ik was de eerste vrouw die hij bloot zag. Hij huilde bijna van ontroe ring." foto loekzuyderduin mag dat niet, waarom zou dat vies zijn?" Jill wordt 's avonds naar haar klanten toe gereden. Door een chauffeur en de eigenaar van Hot Dreams Escort. Ze heeft in die nachtelijke uren nog nooit iets naars meegemaakt. „Wij blijven meestal in de buurt", zegt de eigenaar van Hot Dreams Escort. „En dat is tot nu toe altijd goed gegaan. Als er wat gebeurt, zo heb ik tegen de meisjes gezegd, moeten ze een asbak of een ander zwaar voor werp door het raam gooien. Maar zoals ik al zei, we hebben nog nooit problemen gehad. Het gaat altijd in goede harmo nie. Een week of wat geleden maakten we trouwens echt iets moois mee. Die man kwam ons met een bootje afhalen. Wij hebben in de keuken een bakkie zitten drinken terwijl Jill haar werk deed." Onlangs kreeg Jill een telefoon tje van-een invalide man. „Daar heb ik niets op tegen. Die man had een open rug gehad en was dus gedeeltelijk verlamd. Incon tinent ook. Ik heb hem laten zien wat-ie nog wel kon en wat niet. Hij was eenendertig jaar. Ik was de eerste vrouw die hij bloot zag. Hij huilde bijna van ontroering. Na afloop had zijn gezicht ineens een veel zachtere uitdrukking." „Als ik bij de mensen aan huis kom, loop ik altijd eerst even naar de boekenkast. Daaruit kun je afleiden met wie je te maken hebt. Hoe iemand is. Sommigen willen je al besprin gen bij de voordeur. Maar meestal ga je vooraf wat drin ken en even kletsen. Je komt bij de meest uiteenlopende men sen thuis. Laatst was ik bij een jongen wiens ouders naar een kaar tavo n dj e waren „Ik heb het wel eens meege maakt dat klanten verliefd wer den. Maar daar begin ik zelf niet aan, daar wapen ik me tegen. En je moet heus niet denken dat ik alleen maar oudere man nen binnen krijg. Vaak juist ko men er jonge jongens die nog nooit eerder met een wouw hebben geslapen. Kijk, ze heb ben het altijd over de onderge schikte positie van de vrouw. Maar wij hebben juist een enor me macht. Wij maken eigenlijk de dienst uit, maar dat willen mannen natuurlijk niet snel toegeven." Angélique mengt zich even in het gesprek. „Kijk, als zo'n man erg bevelerig is of grof, dan kun je dat a la minute verhelpen. Dan ga je er gewoon ongeïnte resseerd bij liggen en doe je ver der niets. 'Wil je het zo?', vraag je dan, 'of zullen we gewoon aardig zijn voor elkaar?' En dan is het zo over." „Die macht geeft me wel een kick", geeft Jill toe. „Ik doe ook WtTmiÊÊÊÊ-lê

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1994 | | pagina 17