Rob Out: 'Rancuneus? Nee, écht niet'
Radio Bosnië: een zender waar geen muziek in zit
P
Rtv show
De vele levens van Tineki
VRIJDAG 22 APRIL 1994
De dagen van grote roem zijn voorbij voor de man die het gezicht van Veronica was
Meer dan vijfentwintig jaar was de naam Rob
Out nauw verbonden met Veronica. Beter
gezegd: Rob Out, dat was Veronica. Eerst
was er het illegale schip, dat uiteindelijk zijn uitzendin
gen moest staken. Na een onzekere periode, waarin aller
minst duidelijk was of Veronica een zendmachtiging zou
kunnen verwerven, tilde Out Veronica in recordtijd van
aspirant-omroep naar super A-omroep. Rob Out was
machtig. Hij was algemeen directeur, vice-voorzitter van
het dagelijks bestuur én hoofdredacteur van het Veroni-
cablad. Maar de dagen van grote roem zijn voorbij. Na de
komst van Joop van der Reijden als voorzitter verbleekte
de ster van Out snel. In september 1992 besloot hij het
RTV-bedrijf te verlaten en in dienst te treden van het Ve-
ronicablad BV. Sadder and wiser? ,,Nee, droeviger niet.
Wel veel wijzer."
HILVERSUM CPD
De villa van Rob Out (55) ligt
enigszins op een verhoging aan
het eind van zo'n typische La-
rense weg. Aan weerszijden
prachtige huizen met garages
en grote tuinen. Het electro-
nisch vanuit huis te bedienen
hek is hermetisch afgesloten.
Een bord maakt duidelijk dat
het niet de bedoeling is zich on
gevraagd op het terrein van de
voormalige Veronica-directeur
te begeven. Wie dat wel doet,
weet zich verzekerd van twee
grijskleurige aanstormende
honden.
Even later nemen we op drin
gend verzoek van Out even een
kijkje bij de, tijdelijk in de keu
ken bivakkerende, huisdieren.
Deze wandeling biedt tevens de
gelegenheid en passant een blik
te werpen op het binnenzwem
bad van forse afmetingen, dat
met een glaswand van de huis
kamer gescheiden is. Het
zwembad buiten in de tuin
doet, zo vroeg in de lente, nog
geen dienst. Stevig toegedekt
ligt het te wachten op zonniger
tijden.
Het gedwongen afscheid van
Veronica, anderhalf jaar gele
den, heeft Out zo op het eerste
oog niet bijzonder aangegre
pen. Wellicht loopt hij wat
strammer, maar de blik achter
de onafscheidelijke zonnebril is
alert als altijd. Zelf vindt hij dat
hij er rustiger op geworden is.
En gezonder. ,,!k laat me regel
matig door de dokter nakijken
en die merkt het ook. Ik voel me
nu veel relaxter. Probeer gezond
te leven. Elke ochtend lig ik om
zeven uur in het zwembad.
Daarna ga ik dan sporten in
mijn fitnessruimte en onder de
zonnebank. Verder rijd ik paard,
tennis ik op mijn eigen baan, ga
ik regelmatig golfen en loop ik
veel met de honden hier op het
terrein." Dat terrein meet maar
liefst één hectare en bestaat
voor een groot deel uit bos. Een
weelde, zeker voor het peperdu
re Laren. Gekocht met geld,
overgehouden aan Outs avon
tuur bij RTL Véronique. ,,Dat
heeft me heel wat dukaten op
geleverd. Nee, geen miljoenen."
Algemene termen
Eenmaal genesteld op een van
de crèmekleurige lederen ban
ken in zijn werkkamer wil Rob
Out niet veel kwijt over zijn ver
trek bij Veronica. Of beter ge
zegd: zolang hij nog als adviseur
onder contract staat, en dat is
tot het jaar 2000, mag hij niet
veel kwijt. Dus praat hij in alge
mene termen en zwijgt hij her
haaldelijk met een veelbeteke
nende blik in de ogen als de
naam van voorzitter Joop van
der Reijden ter sprake komt.
„Bekwaam, een echte politi
cus", wil Out nog wel kwijt. „Ik
heb ook begrepen dat Joop te
rug wil naar de politiek". Maar
verder? „Rancuneus? Nee, écht
niet. Waarom zou ik? Ik verge
lijk mijn vertrek bij Veronica
met het moment waarop je be
sluit te scheiden van je vrouw.
Dat is een proces. En daarna,
ach, daarna vind je meestal wel
weer een andere vrouw. Of niet,
natuurlijk."
„Het is zonder meer duidelijk
dat Veronica een heleboel heeft
betekend in mijn leven. Ik heb
niet voor niets vijfentwintig jaar
voor die club gewerkt. Veronica,
dat is van mij en van Bordewijk
(tot 1990 voorzitter, red.). Aan
het schip bewaar ik toch wel de
allermooiste herinneringen. Je
moet je voorstellen: op een zon
dagochtend wakker worden,
terwijl de zon hoog aan de he
mel staat. Een praatje met de
bemanning, die sféér. En dan
beginnen met de uitzending.
Dat is toch prachtig?"
Terugkijkend ziet hij voor
zichzelf als toch wel beslissend
keerpunt het mislukken van het
commerciële avontuur met RTL
Véronique in 1990. „Toen dacht
ik: nog één keer een enorme
uitdaging, een nieuw avontuur,
nieuwe aankopen. Maar het is
anders gelopen dan ik gedacht
had. Daarna kreeg ik te kampen
met een terugslag. Hilversum
werd steeds, hoe moet ik het
zeggen, ambtelijker. Zelf denk ik
dat de publieke omroepen bin
nenkort in de moeilijkheden
zullen komen. Want aan de ene
kant werken ze nauw samen,
maar aan de andere kant be
vechten ze elkaar zo dat er wel
problemen moeten ontstaan."
Avontuur
Uitdaging, avontuur. Of juist
het gebrek daaraan. Het zijn
sleutelwoorden in het leven van
Rob Out. Wie een blik werpt op
zijn omvangrijke boekenkast of
zijn uitgebreide videotheek,
weet het zeker. Ludlum, zowel
vertaald als in de oorspronkelij
ke Engelse taal. De films: Rocky,
Jaws, Police Academy. En na
tuurlijk alle James Bonds waar
bij, zoals het de echte Bond-lief-
hebber betaamt, zijn voorkeur
uitgaat naar die waarin Sean
Connery de hoofdrol speelt.
Hij lacht. „Inderdaad, jonge
tjesfilms. Dat is zo. Ik ben ei
genlijk altijd een jongetje geble
ven. Spanning, dat hoort er écht
bij, want ik verveel me snel."
Naast favoriet Ludlum leest Out
nog heel veel meer. „Echt alles
door elkaar heen. Ik ben leergie
rig, wil alles weten. In de garage
heb ik nog zeker duizend boe
ken staan."
Laarder Rob Out blijft diep in
zijn hart Amsterdammer. Hij
groeide op in de Dapperbuurt,
een echte volkswijk. Z'n vader
was schilder. Kunstschilder.
Maar hij heeft hem amper ge
kend. „Mijn vader ging in de
oorlog ondergronds, reisde naar
Frankrijk. Ik heb 'm in die jaren
nog wel een paar maal gezien.
Maar daarna nooit meer. Toen
hij was overleden, bleek hij ei
genaar te zijn van twee jachtha
vens in Frankrijk. En ik bleek
ook nog een halfzusje te heb
ben. Daar kwam ik pas achter
toen de erfenis op tafel kwam."
Een straatvechtertje was de
Amsterdamse Robbie Out niet.
Hij was meer van het dromerige
type. In zijn tienertijd op de
HBS gingen zijn dromen steeds
PETER SLAVENBURG CPD
ommunicatie. Contact, praten, n
beetje ouwehoeren, bakkeleien des-
noods, het laatste nieuws uitwisselen
en zingen in een taal die je verstaat; je eigen taal.
Dat is dagelijks de droom van Rasim Krecinic,
één van de ongeveer 25.000 Bosnische vluchte
lingen in Nederland. Samen met zijn vrouw Me-
liha stelt hij zich voor een onmogelijke taak: de
oprichting van een Bosnische radio-zender in
Nederland.
Rasim Krecinic (37), in eigen land gerespec
teerd als journalist en politicoloog, is al maan
den in de weer om de muren van de Nederland
se bureaucratie te bestormen. 'Omroepvereni
ging', 'zendmachtiging', 'lid-abonnee': woorden
die uitsluitend in het Nederlands bestaan, maar
die in alle talen van de wereld betekenen dat
Krecinic een officiële Bosnische zender wel kan
vergeten.
„Overal en met iedereen hebben we gespro
ken. Iedereen zegt: 'Ik begrijp precies wat u be
doelt'. Maar niemand kan me duidelijk maken
wat je nu precies moet doen wanneer je via de
radio met landgenoten wilt praten. En dan heb
ik het niet eens over geld, wat in feite het eerste
probleem is."
Meliha Krecinic, getekend door de holle blik
van de permanente slapeloosheid, wijst op de
speciale positie die voormalige Joegoslaven in
Nederland innemen. „Turken, Marokkanen,
Pakistanen, Surinamers en Antillianen: ze heb
ben hun eigen kranten, radio en soms zelfs tele
visie, hun eigen video- en geluidscassettes. Ik
kan soms snakken naar een liedje in het
Bospisch, maar dat is er niet."
„Daarom werken we aan een radio-zender, of
een paar uur zendtijd per week op bestaande
stations. En ook omdat 't van het grootste belang
is dat Bosniërs elkaar kunnen vinden. Ik hoor
van familie in Duitsland dat andere familieleden
en vrienden in Nederland wonen. Ik heb geen
idee waar. Hoe moet ik ze vinden, hoe kan ik ze
bereiken? Via een radio-station zou dat lukken,"
zegt Rasim Krecinic overtuigd.
Hokjesgeest
Rasim en Meliha Krecinic, hun drie kinderen en
de ouders van Rasim, overleefden de vlucht naar
Nederland. Precies twee jaar geleden trokken ze
over de grens. Ze trotseerden de asielzoekers
kampen, de opvanghuizen en sinds november
vorig jaar wonen ze in zo'n miezerige maison
nette, een typisch voorbeeld van na-oorlogse
hokjesgeest, in Rotterdam Zuidwijk. Daar doen
ze verder niet moeilijk over, ze zijn al lang blij
met wat ze hebben.
„We willen ook werken," zegt Meliha Krecinic
wat afgebeten. Als drie-dubbeltalige tolk (behal
ve Bosnisch/Joegoslavisch spreekt en schrijft zij
Arabisch en Engels) kan ze slechts moeilijk wen
nen aan het gedwongen niets-doen in Neder
land. Ook op dat punt is geld een probleem. Me
liha en haar man volgen de cursus Nederlands
als Tweede Taal (NT2), speciaal bedoeld voor
migranten met een redelijk tot goede opleiding
in hun land van herkomst. Tijd en geld voor an
dere cursussen, vakopleidingen bijvoorbeeld,
ontbreken.
„In Bosnië hadden we het niet slecht, maar al
les wat we hadden is daar achtergebleven: alles
kaput. Hier krijgen we bij het arbeidsbureau te
horen dat we te oud zijn. Dat je goed Nederlands
moet spreken om in Nederland als journalist te
werken begrijp ik, maar Rasim heeft ook veel er
varing in de grafische sector. Alleen zijn daar
Nederlandse vakdiploma's voor nodig die hij, af
gestudeerd in Sarajevo, niet heeft."
Nieuws
Zoals zijn vrouw verlangt naar Bosnische mu
ziek, mist Rasim Krecinic een eenvoudige krant.
„Soms koop ik de Oslobodenje, een weekblad
dat bijna overal in Europa te koop is. Maar het
Icost vijf gulden en dat kan ik me niet elke week
veroorloven. Natuurlijk willen we nieuws maar
we moeten eerst eten, wonen, Nederlands leren.
En de kinderen moeten naar school."
De thuisplaats van de Krenicic's, Modrica in
het noorden van Bosnië, is vrijwel volledig ver
woest. De stad ligt in de beruchte corridor, het
strategische gebied dat de Serviërs als eerste ver
overden en hoe dan ook in bezit willen houden.
Terugkeren en het oude bestaan weer opvatten
is voor eeuwig onmogelijk.
Rasim Krenicic: „Ook elders in Bosnië zullen
we nooit meer kunnen wonen, ben ik bang. We
zijn al te lang van huis. Daar vinden we ook geen
werk, daar zijn we ook al te oud om iets nieuws
te beginnen. Hier, in Nederland, hebben de kin
deren tenminste nog uitzicht op een redelijk be
staan."
Voor de overige Bosniërs in Nederland (en
Duitsland, Spanje, Denemarken, Frankrijk, Bel
gië en Italië) is de situatie gelijk. Teruggaan is
vrijwel uitgesloten.
„Wij zijn het gewend met veel culturen om te
gaan. In Bosnië leefden we samen met Kroaten
en Serven maar ook met Oekraïners, Roemenen,
zigeuners en joden; er zijn wel twintig volken die
daar samen wonen. Zonder problemen, tot aan
de oorlog. In Nederland zijn we overal welkom,
ook bij onze Kroatische buurman. We willen Ne
derlanders worden maar net als thuis ook Bos
niërs blijven. Met onze eigen taal en cultuur.
Ook voor de kinderen. Daar is dat radio-station
voor nodig."
Die kinderen, jongens van tien en elf jaar en
een meisje van vier, spreken prima Nederlands,
zo blijkt. Het meisjes komt wat moe uit school
en laat zich in het Bosnisch troosten door haar
oma, waarna ze in het Nederlands haar oudere
broer lik op stuk geeft. „Samen praten die kinde
ren altijd Nederlands," merken hun ouders op.
De oudste zoon antwoordt: „Helemaal niet
moeilijk hoor, gewoon leren."
Terwijl hun kinderen opgroeien in Rotterdam-
Zuid, blijven Rasim en Meliha Krenicic werken
aan hun ideaal. Een radio-station waar met het
oog op de Nederlandse regelneverij voorlopig
weinig muziek in zit, maar dat er moet en zal ko
men: Radio Bosnië.
CLOSE UP
omvangrijkere proporties aan
nemen. „Ik wilde beslist op
mijn 35-ste miljonair zijn. Hoe
dat moest, dat wist ik niet. Daar
had ik geen idee van. Het kon
me ook niet schelen. Het ging
me niet zozeer om het geld,
maar meer om het avontuur.
Nou, ik haalde dat dus niet op
mijn 35-ste."
Jongensdroom
Wat later dan gepland is zijn
jongensdroom toch uitgeko
men, erkent hij royaal. Maar
ondanks zijn huidige rijkdom
houdt hij vol dat geld voor hem
uiteindelijk geen drijfveer is.
Zelfs dat geld in wezen niet zo
belangrijk is. „Eigenlijk leef ik
heel sober. Kijk maar naar m'n
kleren, dat stelt toch niets voor.
Ik zit hier lekker in m'n spijker
broek en een truitje. Moet ik
dan een pak gaan kopen? Alsje
blieft niet. Sieraden heb ik niet.
Ja, behalve dan dit klokje om
m'n pols. Auto's? Ach, een Ma-
serati."
Zich nogmaals het jongetje
dat hij was herinnerend, om
schrijft hij de toenmalige Rob
Out als 'rustig en eigenlijk heel
teruggetrokken.' „Ik wilde ook
helemaal niet in militaire
dienst. Maar uiteindelijk werd ik
ingedeeld bij de commando
troepen in het Brabantse Rucp-
hen. En daar heb ik geleerd wat
afzien is. Ze maakten je hele
maal kapot. Totaal. Ze braken je
tot op het bot toe af. Maar aan
het eind van de oefening was er
altijd iemand die je hand vast
hield en je verder hielp. Daar
heb ik geleerd wat échte kame
raadschap is, iets wat ik verder
ik mijn leven weinig ben tegen
gekomen."
„Ik heb niet veel vrienden ge
maakt, nee. Heb daar ook geen
behoefte aan. Maar een uitzon
dering is Bordewijk, dat is een
echte vriend. Het ergste dat ik
in mijn leven heb moeten doen
is hem vertellen dat hij naar
aanleiding van zijn betrokken
heid bij de oprichting van Véro
nique moest opstappen als
voorzitter van Veronica. Dat
was verschrikkelijk. Niet dat ik
mezelf iets kon verwijten. We
hebben er urenlang over verga
derd. Het hele bestuur wilde
van hem af, ik was de enige die
daar tegen was."
Oud-radiodirecteur Lex Har
ding, ook iemand met wie hij
vele jaren lang Veronica-ge-
schiedenis schreef, is geen
vriend van Out. „We kwamen
en komen nooit als vrienden bij
elkaar over de vloer, hooguit za
kelijk. Er zijn wel vrienden, bij
voorbeeld Peter de Jager (voor
malig financieel adviseur van
Veronica, red.). Echte vrienden,
dat zijn mensen die je door dik
en dun steunen, ook in slechte
tijden. En daar zijn er niet zo
veel van."
ERL
Journ;
Younj
Amer
_rie.
n Tee V
Progf
- Prese
Elzer
Topsi
Woor
Uitze
SF
DNijnt
Teke
enk vooral niet dat Tineke de Nooy in een vorig lex gesa
dorpsomroeper is geweest. Lachzak ook niet trouw ^mc
En al helemaal geen visventer. Nee, Tineke moet zi
in vervlogen eeuwen onder meer als balletdanseres en koordiri ^|ok
artistiek hebben uitgeleefd. Tineke meent dat te weten, omdat nfQI
ooit een sessie bijwoonde, waar aan regressie-hypnose werd g( ne
daan. Bij die gelegenheid werd Tineke, als stapte ze in een tijdi u
chine, geconfronteerd met haar vroegere ikken. En wat zag Tin
terug in de tijd? Ze spoelde rond 1750 ergens langs de Engelse 1 rje
aan. Of ze toen als een van de eerste Kanaalzwemsters meer dc [jev
dan levend de White Cliffs of Dover in het vizier had gekregen,
daarover heeft de regressie-hypnose haar geen opheldering vei senj
schaft. Voor hetzelfde geld is ze een, twee, drie in Godsnaam alj jQur
overtollige ballast overboord gekieperd door een alleen aan z'n yan
gen hachie denkende kapitein, die z'n zinkende piratenschip d r ng
vende probeerde te houden. Maar nogmaals, die op zich toch i y^
oninteressante informatie is ergens tussen hemel en aarde blij\ m|S
hangen. res)
Hoe dan ook, het ging destijds niet goed met haar. Maar gelukl
ze heeft een paar herkansingen gekregen. En het moet gezegd
het de latere ikken van De Nooy toch beduidend beter verging. ya*
dat betreft laat Tineke zich vergelijken met een poes, die ook ve ee|_
levens leidt en altijd weer op haar pootjes terechtkomt. Zo rond m0
1850 schijnt ze als koordirigente tal van opera's van Verdi te he |aa
ben gedirigeerd. En al zie je het vandaag de dag niet helemaal i
Tineke af, de regressie-hypnose heeft haar het inzicht gegeven j n|g
ze omstreeks de eeuwwisseling als elegante balletdanseres pira p
tes draaide. yhJ
Tineke begeeft zich sinds enige tijd in de paranormale wereld,
maar acht zich niet het zweverige type dat zich moeite moet g& y^(
troosten om met beide benen op de grond te blijven staan. Nief
min gelooft ze er heilig in dat er tussen hemel en aarde meer isi
wat redelijkerwijs wetenschappelijk valt te verklaren. In haar pr n
gramma Tineke en de Paranormale Wereld draven geregeld lied
op, die worden geplaagd door klopgeesten. Althans, die te pas
onpas vreemde geluiden in hun huis horen en die een en andei jfa
mogelijk in verband kunnen brengen met de werking van hout,
ook 's nachts doe-het-zelvende buurman of een roodborstje da) °{]-
gen het raam tikt.
In Tineke en de Paranormale Wereld hebben reeds tal van zo ka
zien en te horen bepaald niet op hun achterhoofd gevallen kj
kers verhaald over de spoken die ze bij tijd en wijle menen te zii
Je kunt erop wachten dat er een scepticus opstaat, die dergelijkt
waarnemingen pareert met de stelling dat een of andere huisg<
noot het telkenmale weer lollig schijnt te vinden een laken ovei
hoofd te trekken. Bij Tineke de Nooy vinden personen met derg
ke 'ervaringen' in elk geval gehoor.
Op het ook wel als zwart gat aangeduide occulte schemergebiec zc
dat wie weet gaapt tussen illusie, suggestie, het onverklaarbare
al wat wel aantoonbaar is, houden mediums, helderzienden, ka
leggers en anderen die zich op de een of andere manier paranou
maal begaafd achten hun 'antenne' gericht. Ze houden andereiL
voor in contact te staan met mensen die 'over' zijn. Aan de hanr
van foto's menen ze iemands karakter, levensloop en toekomst)
kunnen 'lezen'. Min of meer in trance wrijven deze 'zieners' hun
vingers over de beeltenissen of andere persoonlijke attributen. H—
Waarbij ze zich naar eigen zeggen laten leiden door zogenaam CLE(
geleiders, overledenen die vanuit het bovenaardse hun hevmdm
gen doorgeven. i -
Dat gaat ongeveer zo: „Ik zie een man met een pijp, kunt u dat
plaatsen?" Een spontane reactie blijft dan niet zelden uit. Zekei?|an
de aangesprokene het ongeluk heeft nogal wat pijprokers in de ionf|,
milie te hebben, vormt een vraag als deze aanleiding genoeg oriDe B
diep gepeins te verzinken. En dan zie je zo'n persoon denken: jp wil
„Welke onverlaat die de nare gewoonte erop nahoudt zijn omgeM ee
ving lastig te vallen met het aroma van pijptabak zal in vredesn#s e"
worden bedoeld?" Op een antwoord dat hangt tussen ja en nee^g
je wilt zo'n helderziende niet meteen laten zakken, nietwaar ieihn
volgt meestal nog een vraag als: „Kind van de melkboer, kunt u tnoge
plaatsen?" Nou, Tineke en haar zus Astrid in elk geval wel. Was 0e ga
gevleugelde kreet van hun verscheiden opa.
Geloof het of geloof het niet, frappant blijft het. Zoals in elke
lopen ook in de paranormale wereld lieden rond die zich bediener
van goedkope trucs, die er maar een slag naar slaan en aan de op z
goedgelovigheid van hun medemens nog een aardig belegde boft gel
ham overhouden ook. Daartegenover staat dat mensen aan wieF®
integriteit niet behoeft te worden getwijfeld denk maar aan d^^
overleden paragnost Gerard Croiset anderen op z'n minst ver
steld doen staan. Geloof kunnen ze daarbij niet geven; ze hebbettme:
leren levenmet het gegeven immer argwanend te worden bekekpbo
Tineke bezocht laatst een schilderes uit Brazilië, die buiten zichQ™
tredend ook met haar voeten een echte Van Gogh wist te schilde
ren. Volgens Tineke was hier iets hoogst opmerkelijks aan de haioer
Want ga er maar eens aan staan om met de tenen een penseel vjitwe
te houden, laat staan een portret te schilderen. En daar valt het flkun
en ander voor te zeggen, natuurlijk. Maar om nu te roepen dat djlJ
kijkers getuigen waren van iets dat het verstand te boven ging,
zoals Tineke vorige week in woorden van gelijke strekking wilde
doen geloven, doet geen recht aan het bestaan van legio voetsch^—
ders. Of krijgt Tineke niet elk jaar zo rond de kerst geheel vrijblijl Aj
vend take it of leave iteen stapeltje ansichtkaarten in de bu"
gepenseeld doorvoetschilders?
Hoe het ook zij: Tineke en de Paranormale Wereld biedt wekelijkj
zicht op verschijnselen die zich in de huiskamer in elk geval metjjQj
verbazing laten bekijken. Vooralsnog is het wachten op het moolg Lj
item: een koffieconcert, gedirigeerd door Tineke en gedanst op <193.1
choreografie van Tineke. Als het dirigeerstokje dan maar niet spdde c
taan gaat zweven. De Stichting Korrelatie heeft het al druk genokt*
Tineke: ex-koordirigent en ex-balletdanseres.
