'Ik hoop dat dit verder groeien zal'
'Muziek maken vorm van verliefdheid'
Couperus in eerste editie in Leiden
Cultuur&Kunst
l'risse Oeifaust door Fact
ndonesisch dans- en muziekfestival Ton Ko°P"mn voornaamste 'exportprodukt' klassieke muziek
■iCommil Foo: plank als leidraad
Smits schittert in Sloane
TERDAG 26 MAART 1994
19
CHEF ANNEMIEK RUYGROK. 071-356472. PLV -CHEF IAN RIJSDAM. 071 -356472
tialezing over informele kunst
den» Armando en Jan Schoonhoven benadrukken in de jaren
3g -stig de uitdrukkingskracht van het materiaal. Hun kunst blijft
jr .pressief en impulsief. Tegelijkertijd treedt een aantal kunste-
tars op die juist wetmatigheid als uitgangspunt nemen. Kun-
enaars als Peter Struyken en Ad Dekkers werken volgens wis-
ïndige principes en maken bij de uitvoering gebruik van bij-
jorbeeld computers. Over deze twee richtingen in de moderne
inst gaat de lezing door kunsthistoricus Erik Kreytz op dinsdag
leli) maart in de Kapelzaal van K&O, Oude Vest 45. Leiden. De le
ng begint om kwart over acht en wordt woensdagochtend om
alf tien herhaald.
iina's Band of Blues op zondag
iden» Tijdens het internationale jazz festival in Noordwijk en
Leidse Keytown Festival speelde zij de zaal plat. Morgenmid
dag is zij in het Leidse café Cheers, Doelensteeg 11. te beluiste-
•n: de zangeres Gina Silvers en haar Band of Blues. Rauwe,
notionele, maar sfeervolle muziek in het kader van 'Jazz on
jnday'. Vanaf half vier.
'Andennans Eiland' in Alphens Parktheater
Vijftig voorstellingen waren al verkocht en er stond nog
geen letter op papier. Toen meldde Justus van Oei aan
Diederik van Vleuten dat hij afhaakte. Vervelend, want
hij zou het stuk gaan schrijven. Van Vleuten nam vervol
gens een voor hem ongewone stap, hij schreef zelf een
voorstelling. En die speelt hij nu samen met Arie van der
Wulp, die tot voorheen uitsluitend musicus was. Ook
voor hem opent zich met de gezamenlijke produktie 'An
dermans Eiland' een nieuwe horizon.
nieuwegein hans brok
<un, recensie»susanne lammers
irstelling: Fact, Oerfaust. Regie en ver-
lg: Ernst Braches. Gezien: 25/3, Lak-
iter, Leiden. Nog te zien: 26/3
de wetenschap failliet is, wat
t je dan nog? Je verzuipen in
nelijke genoegens mis-
lien? Het van oorsprong mid-
eeuwse verhaal van doctor
jstus, die zijn ziel aan de dui-
verkocht omwille van ken-
macht en genot, en wat
Dr ongeluk hij daarmee be-
rkstelligde, is bekend. Johann
>lfgang Goethe maakte de
"""ofdpersoon tot het oervoor-
eld van de menselijke hoog-
oed: Faust. De oerversie van
drama schreef Goethe als
Deze proeve van zijn
nb%inen was bedoeld om te wor-
n voorgelezen, niet om te
irden gespeeld. Ernst Braches
rieyftaalde dit stuk voor Fact.
lanideze versie ligt de nadruk op
ent falen van de wetenschap om
45geheimen van het bestaan te
Typerend is dat
scène waarin Faust zijn ziel
se,rkoopt, ontbreekt. Die wordt,
trajgal abrupt, verteld. Vervol-
ns zien we hoe Mefisto Faust
zaïaeneemt om zijn geluk te vin
den. Dat blijkt niet in de kroeg
te liggen, maar in de liefde.
Faust vindt 'het' in Gretchen,
maar verliest het ook weer. Tja,
als de duvel ermee speelt.
De oerversie van Faust is niet af,
bepaalde scènes ontbreken, de
intrige is schematisch en veel
staat nog tussen de regels. Dat
deondanks de Oerfaust op het
toneel indruk maakt, is vooral
de verdienste van de levendige
en frisse vertaling.
Minstens zo levendig en fris zijn
de acteurs. Gretchen (Stella De
nier van der Gon) is de on
schuld in persoon, Faust (Rafaël
Troch) het romantische, opge
wonden standje, en Mefistofeles
(Carlo Scheldwacht) zijn tegen
hanger: cynisch, bedaard en vol
spot over die dwaze mensjes.
Akelig is, dat hij nou net degene
moet zijn in wie je je het beste
kunt inleven.
De weinige requisieten zijn ef
fectief, zo ook muziek en zang.
Vooral de verwijten die
Gretchen door het hoofd spelen
en hardop hoorbaar worden ge
maakt door Hilt de Vos terwijl
de drie heren met accordeon
een 'Dies Irae' laten horen. Was
het 'Gretchen an Spinnrade'
ook maar zo mooi geweest.
Twintig man publiek zat er bij
de try-out in Nieuwegein. Die
derik Van Vleuten (32) en Arie
Van der Wulp (39) doen er luch
tig over, maar het knaagt des
ondanks. Nog niet zo heel lang
geleden stond Van Vleuten met
Zak As in hetzelfde theater.
Ook een try-out. Driehonderd-
vijftig plaatsen bezet. Arie van
der Wulp, musicus bij het in
mei 1993 opgeheven Dubbel
Dwars van Jack Spijkerman is
ook gewend aan volle zalen.
Van der Wulp: „Voor zo'n lege
zaal, dat is zo raar joh, dat je in
zo'n zwart gat staat te kijken en
er komt niks terug."
Andermans Eiland is er geko
men dankzij een klein drama.
Justus van Oei zou met Van
Vleuten een stuk gaan doen.
Maar Van Oei had cabaret wel
zo'n beetje gezien. In hem
groeide de toneelambitie. Hij
beet zich vast in Lunapark en zo
stond Van Vleuten opeens met
lege handen en de wetenschap
dat er in maart een première
aan kwam van een stuk dat nog
niet bestond.
Al vrij snel werd Arie van der
Wulp gebeld. De musicus was
even overdonderd. Van der
Wulp: „Ik ben muzikant van
huis uit. Ik heb altijd achter een
keyboardje gezeten of achter
een gitaar gestaan. Ook bij Dub
bel Dwars heb ik nooit een
zin gesproken die uit meer dan
vier woorden bestond. Toen
Diederik me belde om samen
het stuk te spelen, was het iets
van 'mijn hemel, wat gebeurt
er'. En gelijk er achteraan 'okee.
het is onbekend terrein, maar ik
doe het wel'. Het was een open
baring om te ontdekken dat ik
het kan en dat de mensen het
nog leuk vinden ook."
Twee mannen
Van Vleuten over de inhoud van
de voorstelling: „Twee mannen
die in een huiskamer zitten. Dat
is de uiterlijke vorm die je ziet.
Inhoudelijk gaat het om een
kleine jongen die groot wordt.
Met al zijn fantasieën hoe de
wereld in elkaar zit. Van de
mensen die hij bewondert
maakt hij onbereikbare goden.
Of het nu Cruijff is of Maurice
Ravel of zijn vader of Jan Adri-
aanszoon Leeghwater. Dat zijn
voor hem allemaal mythische
figuren geworden. Het is voor
hem een grote teleurstelling als
blijkt dat het gewoon mensen
zijn van vlees en bloed. Zijn we
reld stort in. Het heeft te maken
met volwassen worden. Of het
niet volwassen willen worden,
want eigenlijk loopt die jongen
van 32 nog steeds het liefst in
een pak van Superman rond."
„Jeugdherinneringen staan
centraal in Andermans Eiland.
Maar niet als geïsoleerde stuk
jes. Ze krijgen een vervolg en
worden onderdeel van een ver
haal, een groter verband. We
mÊÊÊÊk
Diederik van Vleuten en Arie van der Wulp 'Andermans Eiland'.
vergen veel van onszelf, in het
stuk zit veel subtiele humor.
Maar dat maakt het ook anders.
Onlangs was hier een verslagge
ver die opmerkte: Er zitten hele
maal geen vrotlwen of smerige
grappen in de voorstelling. Nee,
inderdaad, die zitten er niet in.
Het is ook wel eens prettig het
daar niet over te hebben."
Intussen is de lucht tussen Van
Vleuten en Van Oei al lang weer
opgeklaard. Van Oei heeft al een
flink deel van de regie voor zijn
rekening genomen. Van Vleu
ten: „Achteraf is het heel goed
dat het programma met Justus
niet is doorgegaan. Dat zeg ik
nu, met de aantekening dat ik
nog nooit zo kwaad ben ge
weest als toen. Als ik met Justus
was gegaan, dan weet ik precies
hoe het was gelopen. Ik had een
compleet script in de bus gekre
gen. ik had er tien liedjes bij ge
maakt. en het was ongetwijfeld
een goed programma gewor
den. Maar wel helemaal door
hem geschreven, misschien met
een paar ideeën van mij erbij.
En nu ben ik met een leeg stuk
papier begonnen. Daar heb ik
oneindig veel meer van geleerd
dan bij Zak As. Daarin zit de
grote winst. Ik hoop dat dit ver
der groeien zal. En dan spreek
foto marcel de ruk
ik voor ons beiden.
Arie van der Wulp knikt in
stemmend. Hij wil op deze ma
nier wel doorgaan. „Ik vind het
wat \Toeg om nu al te zeggen of
er hierna nog meer komt. maar
ik heb de smaak wel te pakken.
In die zin zeg ik, ja, het is een
start vooreen nieuwe carrière."
Andermans eiland is van
avond te zien in het Parkthea
ter in Alphen aan den Rijn.
-vpen.
•or het derde achtereenvolgende jaar wordt
prgen in het Rijksmuseum voor Volkenkunde
001 Jaap Kunstfestival voor traditionele Indonesi-
ne muziek en dans gehouden. Veertien muziek-
.3(1 dansgroepen zorgen deze middag voor afwis
sende optredens en kinderen kunnen meedoen
n een workshop Balinese dans door de groep
nar Bulan. In het museumcafé zijn de beroem-
)00i traditionele Indonesische hapjes verkrijgbaar.
storNa de officiële opening bijt morgenmiddag om
al^n uur de groep Irama in de hal het spits af met
ehnen programma van Balinese gamelan en dans.
workshops voor kinderen zijn van kwart voor
a1 'ee tot kwart voor drie en van drie tot vier uur.
irvolgens geeft Irama weer Balinese gamelan en
insen ten beste.
k' Een parallelprogramma is er in de bovenzaal
van het museum, waar het gamelan-ensemble
Widosari speelt, gevolgd door de groepen Trisno
Utomo en Anaraga die Javaanse dansen ten beste
geven. Vervolgens Iaat Kusomo Budoyo Javaanse
gamelan-muziek horen, is er Balinese dans door
Legong Bali en Javaanse dans door Kridha Bud-
haya Sari.
Voor wie dat allemaal nog niet genoeg is, kan in
de filmzaal terecht waar tegelijkertijd ook van Ja
vaanse en Balinese dansen kan worden genoten.
Hier treden ook Bunga Rosi (Javaanse dans) en de
xylofoongroep Kolintang Rineo-ni-Ina op.
Een uitgebreid festivalprogramma kan gratis
worden afgehaald bij de balie van het museum.
Entree voor het festival bedraag ƒ12,50. Wie een
museumjaarkaart heeft betaalt vijf gulden min
der. Het Rijksmuseum voor Volkenkunde is ge
vestigd aan de Steenstraat, 1, Leiden.
i he recensie»wunand zeilstra
ank' door het Vlaamse duo Kommil
Foo Gezien 25/3. Kapelzaal. Leiden
'ers; heten Mich en Raf Wal-
haerts, als cabaretduo noe-
i ^n ze zich Kommil Foo en in
wonnen ze de eerste prijs
het Cameretten Festival in
Dtterdam. De beide Vlamingen
jn in ons land tot nu toe alleen
^7g beperkte kring bekend. Daar-
il._ ïi was de Kapelzaal ditmaal
AS)gal matig bezet.
brengen Vlaamse humor.
wil zeggen: een combinatie
tn absurdisme, meligheid,
aaftwnerie, muziektheater en
dasime. In de vele liedjes en in
|Y" ?t stoeien met een plank komt
t. ifit alles in een reeks invallen
aan bod. Omdat ze al die din
gen meestal op de plank projec
teren. lijkt hun voorstelling
'Plank' een samenhangend ge
heel. Kommil Foo neemt, hoe
gek het ook moge klinken, de
plank als leidraad van het pro
gramma. De plank stelt van al
les voor: dat varieert van bij
voorbeeld een gereïncarneerde
broer, muziekinstrument, meis
je, doodskist en God tot een
schaamlapje.
Eigenlijk zijn het gewoon alle
maal losse invallen die door die
plank als het ware een zekere
meerwaarde krijgen en onder
linge samenhang gaan verto
nen. De keuze voor die plank
blijkt een originele vondst die
vaak subtiel en origineel, helaas
ook wel eens flauw wordt uitge
werkt.
Als de plank, die heel wankel te
gen de microfoonstandaard is
geplaatst, op een gegeven mo
ment dreigt te vallen, blijven de
heren van Kommil Foo dood
kalm. Ze doen niets en laten het
één van de bezoekers opknap
pen, alsof dat een vast onder
deel van het programma is. Wie
zo durft te reageren, voelt zich
kennelijk op een professionele
manier thuis op het podium.
'Plank' duurt ongeveer twee
maal drie kwartier. Voor dit
soort humor dat drijft op gekke
onverwachte wendingen, is dat
betrekkelijk lang. Wie echter
met zijn gevoel voor humor op
precies dezelfde golflengte zit,
vindt het waarschijnlijk geen
minuut te veel.
amsterdam herman haverkate
Ooit, in een grijs verleden, gaf
hij concerten met het Stedelijk
Koor Hengelo. Nu, twintig jaar
later, is Ton Koopman (49) Ne
derlands voornaamste 'export
produkt' op het gebied van klas
sieke muziek, zijn er van zijn
Matthaus Passion alleen al in
eigen land 17.000 exemplaren
verkocht - goed voor een gou
den plaat - en is zojuist een Jo
hannes Passion verschenen.
Vertellen over zijn vak doet Ton
Koopman met liefde. De haren
zijn nauwelijks nog wild en zelfs
al lichtelijk grijs. Straks wacht
hem weer de repetitie. Een ora
torium van Telemann. „Mijn
oude leraar Leonhardt zou een
rolberoerte krijgen, maar ach, ik
vind het spetterende muziek.
Vuurwerk, in die tijd zelfs 'mu
sic for the millions', die je abso
luut niet moet vergelijken met
de muziek van die geleerde
Bach. Die is van eenzaam ni
veau. Hem speel ik natuurlijk
het liefst. Maar ik zeg altijd: je
kunt niet altijd Nietzsche lezen,
af en toe een roman werkt ge
woon verfrissend."
Bach
Toch wordt zijn naam wel geas
socieerd met Bach. Vorig jaar
verscheen de Matthaus Passion,
dit jaar de Johannes en in de
komende tien jaar volgen' nog
de Hohe Messe, het Weihnachts
Oratorium en, als kroon op dit
alles, het complete cantate-
werk. Peinzend achter z'n glas
rept hij van de doordringende
kracht van Bachs muziek. „Die
kan geen mens onberoerd laten,
dat bestaat niet. Die muziek is
zo welsprekend, zo van hart tot
hart, dat je de gevoelens van de
componist voor je ziet. Iemand
die niet overdreven is, maar
zoals iedereen in die tijd zijn ge
voelens had over leven en dood,
de opstanding uit de doden en
lijden dat iemand ten onrechte
is aangedaan."
Koopman koestert zijn Zwol
se herinneringen. Zijn jaren als
hardzingende jongensalt op het
kerkkoor, de eerste Matthaus in
de Grote Kerk met het Schnit-
ger-orgel die hij als katholiek
jongetje te midden van de naza
ten van de Reformatie eigenlijk
helemaal niet mocht zingen. „Ik
hoorde er eigenlijk niet bij. Ach
teraf denk ik: mijn interpretatie
van de Matthaus heeft daar mee
te maken. Ik ben wat Bourgon-
discher dan bijvoorbeeld
Gustav Leonhardt, die ik overi
gens zeer bewonder. Van hem
heb ik een fundamentele les ge
leerd, namelijk dat muziek niet
alleen een zaak is van het ge
voel, maar ook van het ver
stand. Beiden zijn wezenlijk. Al
leen vind ik hem te steil in zijn
benadering. Daarin ligt wellicht
zijn kracht, maar ik geloof niet
dat er maar één waarheid is. Bij
mij is er meer grijs gebied dan
bij hem. Mijn Bach-opnamen
ademen, vind ik, toch meer ge
voel. Meer doorleefdheid, iets
katholieker wellicht. Als ze mij
in Italië barok horen spelen,
zeggen ze: jij bent in een vorig
leven Italiaan geweest."
Voor hem op tafel liggen de
Matthaus en de Johannes.
Koopman, die vorig jaar in de
voetsporen van Mengelberg en
Harnoncourt op Palmzondag
het podium in het Concertge
bouw beklom, is zich van die
traditie bewust. „Ik denk dat het
ook te maken heeft met een
sluimerend religieus besef. Men
gaat minder naar de kerk, maar
er hangt bij de meesten nog wel
iets. De Matthaus is een natio
naal werk geworden. Wat de Ai-
da voor de Italianen is, is de
Matthaus voor ons. Naar een
passie gaan: dat is toch ook zo
iets als met Pasen naar de kerk
gaan, het zoeken naar diepere
waarden in je leven."
„Ik vind de Matthaus een
groot werk- Wanneer ik die mu
ziek speel, dan voel ik een grote
verantwoordelijkheid: iemand
die zoiets maakt, die moet je
met het allergrootste respect
benaderen. Dat geldt ook voor
de Johannes, die aanmerkelijk
dramatischer is. Ik heb dat ook
in de opname tot uitdrukking
proberen te brengen. Alleen al
door de keuze van de akoestiek.
Die is anders. De Johannes is
opgenomen in de kleine ruimte
van de Waalse kerk in Amster
dam. Het stuk, met zijn contra-
Ton Koopman: „Ik zeg altijd: je kunt niet altijd Nietzsche lezen, af en toe
i roman werkt verfrissend.
puntische felheid, zijn bijna ka-
mermuzikale karakter en bezet
ting. heeft een helderheid no
dig, die ik alleen daar kon vin
den. Je praat over andere waar
heden. De waarheid van de Jo
hannes is een dramatische
archieffoto gpd
waarheid, bijna een kerkopera
die je neerzet, met alle gevoe
lens van pijn en vreugde die
daarbij horen. Als ik het ope
ningskoor van de Johannes
hoor, ben ik nog steeds ont
roerd."
leiden annemiek ruygrok
Omslag van de catalogus bij 'Een lent van boeken'. Louis Cou-
1 perus in eerste editie. Een overzicht van de oorspronkelijke uitga
ven van zijn werk. afbeelding p
Zelf was Louis Couperus helemaal niet zo
gelukkig met de vele oorspronkelijke ban
den van zijn werk: „Niemand en ik ook
niet. vindt op den duur die kleurige ban
den mooi. Ze vermoeien en naast elkaar
maken ze elkaar nog lelijker dan zij zijn."
Wie wil beoordelen of de schrijver al dan
niet gelijk had, kan zijn smaak toetsen bij
boekhandel antiquariaat AioloZ aan de
Leidse Botermarkt. Dat toont onder verwij
zing naar het debuut van Couperus ('Een
lent van vaerzen') 'Een lent van boeken':
Louis Couperus in eerste editie, een over
zicht van de oorspronkelijke uitgaven van
zijn werk.
De expositie geeft een uitgebreid over
zicht van het gehele oeuvre van de schrij
ver. samen met een groot aantal varianten,
vertalingen en curiosa. Bijzondere banden
met ontwerpen van Toorop, Lebeau, Berla-
ge en andere kunstenaars zijn tot en met 9
april daar te zien.
Na een voorvertoning in de Koninklijke
Schouwburg in Den Haag, die twee maan
den lang de theateruitvoering van De Klei
ne Zielen begeleidde, is in Leiden een defi
nitieve opstelling gemaakt. Wie de grote
verscheidenheid aan banden overziet, kan
zich verbazen over de geringe verkoopsuc
cessen van Couperus' werk. Uit de corres
pondentie van de auteur met zijn uitgever
blijkt dat van de eerste druk van titels als
'De Berg van Licht' of 'God en Goden' al
leen al vijf verschillende banden bekend
zijn. Niet om esthetische redenen, maar
gewoonweg omdat ze niet verkochten,
werden steeds andere omslagen ontwor
pen.
Bij het verschijnen liet Veen een klein
deel van de oplage binden. Wanneer deze
exemplaren waren verkocht - wat soms ja
ren kon duren - werd een volgend deel in
een nieuw jasje gestoken. Vaak werd ge
bruik gemaakt van seriebanden, zodat niet
telkens voor een ontwerp hoefde te worden
betaald. Veen schrok overigens niet terug
voor grote namen om zijn toch belangrijke
auteur zo goed mogelijk te presenteren:
Toorop, R.N. Roland Holst, De Praetere,
Sluyterman, Berlage, Lebeau en vele ande
re vooraanstaande Art Nouveu-kunste
naars maken de banden tot geliefde collec
tors-items.
Dat die banden voor een habbekrats
(een paar honderd gulden) in Nederland te
koop zijn, komt omdat ons land rond de
eeuwwisseling een rijke cultuur aan uitge
versbanden kende. Meestal werden ze in
linnen uitgevoerd, terwijl in het buitenland
unieke (soms slechts één) exemplaren le
ren of perkamenten banden werden ge
maakt. Toch zijn die er ook van Couperus,
want van 'De Boeken der Kleine Zielen' be
staat een dergelijke zeldzame uitgave ook
in perkament. Van De Komedianten is een
uitgave in slap 'peau-de-suède' en 'De Stil
le Kracht' is in een fluwelen luxe-editie ver
schenen.
AI staan op de tentoonsteling de eerste
drukken (banden) centraal, duidelijk wordt
dat Couperus reeds tijdens zijn leven op
grote schaal is vertaald. Achter de buiten
gewoon zeldzame druk van 'Eline Vere' (in
de ingenaaide editie), staan de Engelse en
Amerikaanse vertaling uit 1892. 'Van Oude
Menschen De Dingen Die Voorbijgaan' is,
zo blijkt op de expositie, behalve in het En
gels en Duits ook in het Tsjechische, het
Slowaaks en zelfs in het Urdu verschenen.
Verder zijn op de expositie de ansicht
kaarten met eigen beeltenis die Couperus
bij zijn 60ste verjaardag rondstuurde, en
gedenkpenningen te zien. Bij de expositie
is - van de hand van /VioloZ-directeur Piet
van Winden - een catalogus verschenen
met een kleurig overzicht van de oospron-
kelijke uitgaven.
'Lent van Boeken. Louis Couperus in
eerste editie'. T/m 9 april bij AioloZ, Bo
termarkt 8, Leiden, geopend: dinsdag t/m
zaterdag 12-18 uur. De catalogus kost
17,50.
theater
recensie»dick van teylingen
Theater van het Oosten speelt Lief zijn
voor Sloane van Joe Orton Vertaling Ger
Apeldoorn én Harm Edens Decor Jos
Groenier. Gezien 25/3, Leidse Schouw
burg
Voor de voorstelling kijk je aan
tegen een bakstenen muur met
dichtgemetselde ramen. Als die
wordt opgetrokken, kijk je als
voyeur een huiskamer in: de
vuile was die je te zien krijgt, is
niet voor buiten bedoeld.
Entertaining Mr. Sloane van de
Britse burgerschrik Joe Orton
was aanstootgevend bij de pre
mière in 1964. Kitty haalt de
mooie jonge Sloane als huurder
binnen en springt direct boven
op hem. Broer Ed is minder di
rect met zijn erotische plannen
anders had het stuk natuur
lijk in geen enkel Brits theater
een kans gekregen. De bij Kitty
inwonende vader herkent Sloa
ne als de moordenaar van zijn
chef.
Sloane lijkt aanvankelijk
schuchter en beleefd, maar
neemt zoveel ruimte als de om
standigheden hem toelaten en
wordt niet gehinderd door enig
moreel besef. Hij heeft bij Ed en
Kitty al snel het heft behoorlijk
in handen, maar als hij de oude
man vermoordt, gaat hij te ver.
Broer en zus maken een deal:
hij is drie maanden van jou en
drie van mij. Sloane moet slik
ken. anders draait hij de bak in.
Schokkend is het stuk dertig
jaar later niet meer, hoewel vol
gens regisseur Leonard Frank
de omgeving van Arnhem daar
anders over denkt. Hij wil met
Lief zijn voor Sloane de egoïsti
sche en racistische burgermo
raal van nu aan de kaak stellen.
Maar wat is de burger? Het de
cor plaatst hèt stuk in een arbei
dersbuurt, maar op het toneel
staan geen arbeiders. Het stuk
en de speelstijl hebben te wei
nig banden met de realiteit om
een boodschap te kunnen uit
dragen.
Blijft over: een amusante klucht
met mooi spel van Wim Kou-
wenhoven (vader). Cas Enklaar
(Ed) is altijd goed, maar was wel
eens scherper en Chris Tales
(Sloane) bleef nogal vlak. De
grote attractie van Sloane was
voor mij Els Ingeborg Smits,
propperig, knotje, klef, geil. heel
komisch, toch altijd subtiel en
elke dramatische situatie moei
teloos naar haar hand zettend.
