M
'Het is een echte publieksprijs,
dat spreekt de artiesten aan'
Wanhopige brieven en hilarisch gesnurk
'Iedereen mag controleren'
Rtv show
Na verwijderen billetjes sterft
kikker pas een kwartier later l
WOENSDAG 9 MAART 1994
René Mioch gelooft in toekomst van 'zijnRembrandt
Rasti Rostelli verbaast z 'n publiek
ZWOLLE CPD
HILVERSUM. LEO V
ichael Douglas
kan hij uil zijn
bed bellen. Met
Schwarzenegger is hij goeie
maatjes. En Michelle Pfeiffer
heeft hij tijdens interviews diep
in de ogen gekeken. Amsterdam
of Hollywood. Het is René
Mioch om het even.
De Veronica-presentor van
het programma 'Pilm en Video'
pendelt met grote regelmaat
tussen Nederland en de Ameri
kaanse droomfabriek. Uiteraard
is hij ook aanwezig bij het jaar
lijkse hoogtepunt in filmland,
de uitreiking van de Oscars. Die
mei veel glamour omgeven ge
beurtenis bracht de mensen bij
Veronica op een idee. Het idee
werd vorig jaar werkelijkheid en
Nederland had er een filmprijs
bij: de Rembrandt.
Ren
brandts ging vorig jaar naar de
actrice Sharon Stone. Stone kon
niet naar Amsterdam komen,
dus kwam Mioch naar Stone.
De techniek deed de rest. Kwes-
tie van schakelen. TV-kijkend
Nederland hoefde niets te mis
sen. Tijdens de tweede afleve
ring van de Rembrandt-uitrei-
king ontvangt René Mioch in ie
der geval de Amerikaanse ac
teur Richard Dreyfuss en de En
gelse regisseur sir Richard At-
tenborough. Over het verdere
verloop van de avond wil hij
niet veel kwijt. „Ga er maar van
uit dat ik een paar aardige ver
rassingen in petto heb."
Concurrent
Volgens René Mioch is de Rem
brandt absoluut niet bedoeld
als concurrent van de Gouden
Kalveren die elk jaar tijdens het
filmfestival in Utrecht worden
uitgereikt.
„Utrecht is een elitair festival.
Dat is trouwens hun goed recht.
Ze kiezen voor de minder be
kende kant van het filmmaken.
Maar Utrecht gaal volledig
voorbij aan wat er in de bio
scoop echt gebeurt. Ik geloof
niet dal Dick Maas daar ooit
een prijs heeft gev
René Mioch: „De Rembrandt is niet bedoeld als concurrent van de Gouden Kalveren,
wijl heel Nederland naar zijn
films gaal. In Utrecht beslist een
jury wie voor de prijzen in aan
merking komt, terwijl ik juist
het publiek in de gelegenheid
wil stellen prijzen uit te delen.
Dit jaar hebben we in het Vero-
nicablad oproepen geplaatst.
Ruim 4600 mensen hebben hun
voorkeur uitgesproken. Dat is
als steekproef representatief.
Volgend jaar willen we de stem
ming grootser aanpakken zodat
iedereen in de gelegenheid is.
Dan kun je echt van een pu
blieksprijs spreken. Naast die
publieksprijzen reiken we ook
ere-Rembrandts uit. En die be
palen we zelf. Die gaan naar
mensen dié nooit voor een pu
blieksprijs in aanmerking zullen
komen omdat ze bij voorbeeld
achter de schermen werken.
Vorig jaar kreeg cameraman Jan
de Bont zo'n prijs. Of we kiezen
een acteur of actrice die mooie
films heeft gemaakt maar niet
snel een publiekslieveling zal
worden."
Rembrandt, Hollandser kan
het niet.
„Die naam is tijdens een re
dactievergadering ontstaan. We
zochten een naam die vooral in
het buitenland zou aanspreken.
Van Gogh had natuurlijk ge
kund. Maar Rembrandt heeft
voor mij iets met film. Kijk maar
naar de Nachtwacht. Dat zoe
ken naar kleur, dat neerzetten
van die mannetjes. Ik weet dat
Barbra Streisand voordat ze de
film 'Yentil' ging maken, in het
Rijksmuseum is geweest. Om
werken van Breughel en Rem
brandt te bekijken. Ze wilde het
soort licht dat die mensen in
hun schilderijen gebruikten, te
rug laten komen in haar film."
Molentje
Het beeldje dat de winnaars nu
krijgen is een schilderende
Rembrandt. Aanvankelijk had
René Mioch een gestyleerde on
derscheiding voor ogen. „We
hebben eerst met een kunste
naar overlegd. Ik dacht aan een
element uit de Nachtwacht. Aan
een gestyleerde helm. jan van
Doorn, onze programmaleider
zei: 'Niet doen. Rembrandt
moeten we zien. Puur Rem
brandt.' En iedereen, of het nu
Spielberg of Anthony Hopkins
is, zegt: 'Wat een mooi beeldje.'
Voor ons is het alsof je een mo
lentje geeft. Maar die buitenlan
ders vinden het prachtig."
René Mioch heeft het volste
vertrouwen in de toekomst van
Rembrandt. „Dit gaat een tradi
tie worden, zeker weten. En
waarom? Omdat het een pu
blieksprijs is. Ten eerste waar
deren ze dat in het buitenland
ontzettend. Echt, onderschat
dat niet. Spielberg krijgt met
enige regelmaat miljoenen op
zijn bankrekening gestort. Geld
dat overal vandaan komt. Dat is
mooi meegenomen maar het
blijft iets abstracts. Op het mo
ment dat hij een prijs krijgt, rea
liseert ie zich dat hij in Neder
land en België net zo populair is
als in Amerika. Zo werkt dat. Ik
heb dat vorig jaar met Sharon
Stone meegemaakt. Die vond
het echt geweldig dat ze ook bij
ons populair is."
Mioch steekt niet onder stoe
len of banken dat er aan de for
mule nog heel wat te schaven
valt. Daarnaast moet hij oproei
en tegen de stroom in Neder
land die het geven van prijzen
een belachelijke bezigheid
vindt.
„Er is vooral bij de pers veel
weerstand tegen het uitreiken
van dit soort prijzen. De argu
menten die ik hoor? Die komen
niet verder dan 'O, hij moet zo
nodig.' En 'hoe kunnen bio-
scoopgangers en videokijkers
nu kiezen.' Of: 'het is Veronica
maar'. Glamour is in ons land
bijna iets vies. En je mag al he
lemaal niet zeggen dat wat je
doet, goed is. Ook onze eigen
sterren heb.ben daar last van.
Neem de filmpremières in Tus-
chinski. Als de rode loper uitligt
met aan weerskanten de palm
boompjes zijn er nog steeds ge
nodigden die het liefst achter de
palmen om de bioscoop bin
nenschieten. Ze zijn niet ge
wend om over die rode loper te
lopen met een houding van
'hier ben ik.' Maar waarom mo
gen we onze eigen acteurs, ac
trices, zangers en zangeressen
niet als sterren behandelen? Re
né Froger verkoopt moeiteloos
tien keer Ahoy' uit. Daar mag
hij eigenlijk niet trots op zijn.
Terwijl het een geweldige pres
tatie is. En dat heeft niets te ma
ken met het feit of je wel of niet
van zijn muziek houdt. Neem
Paul Verhoeven. Hoe is die hier
niet de grond ingeboord."
De nacht na de Rembrandt
kan René Mioch niet slapen.
Dat weet hij nu al. „Dan gaat er
zoveel door je kop. Vorig jaar
was het een leuke poging. Nu
moet het stukken beter. En we
zijn op de goede weg. Al moet je
vijf jaar voor zo'n programma
uittrekken. Dan pas heb je de
juiste formule te pakken. We
hebben na een enkele uitzen
ding al gigantisch veel naams
bekendheid gekregen. Dat
sterkt me om door te gaan. Al
leen moet je het nooit met de
Oscars vergelijken. De eerste
dertig seconden van die uitrei
king, kosten meer dan ons hele
programma."
(Uitzending, morgenavond,
22.10 uur, Nederland 2)
Ook dat nog!: consumentenleed met humoristisch tintje
Heb je a! slaap, Ap?
Neu..." Bavo Gala
ma staat grinnikend
in het decor van Ook dat nog!
De woordspeling is flauw, maar
als je over enkele minuten een
onderwerp over het 'slaap-ap-
neu syndroom' moet behande
len, ligt een grap voor de hand.
„Hij is niet van mij hoor. Daar
kwam Gregor vanmorgen mee,
tijdens het doorlezen van de
teksten. Goeie, hè?".
Al sinds de eerste uitzending
op 29 september 1989 trekt hel
satirische consumentenpro
gramma Ook dal nog! van de
KRO wekelijks bijna drie mil
joen kijkers. Over enkele weken
wordt de honderdste aflevering
uitgezonden. Honderd afleve
ringen lang consumentenleed
met een humoristisch tintje op
de buis. Voordat Bavo Galama,
Gregor Frenkel Frank, Sylvia
Millecam en Hans Böhm echter
de lolbroek kunnen uithangen,
wordt er heel wat werk verzet.
Een zevenkoppige redactie
ploegt zich week in, week uit
door stapels post om de leukste
en merkwaardigste brieven er
uit te pikken. Met een beetje
mazzel komen die uiteindelijk
als onderwerp in het program-
Neem het item over slaap-ap-
neu. Op een zekere vrijdag vist
Claudine F.veraert, hoofd van de
redactie van Ook dat nog!, een
brief van taxi-chauffeur Van Eijk
uit Spijkenisse uit het postkrat.
„Ik ben de wanhoop nabij",
schrijft Van Eijk. Drie jaar gele
den werd bij hem apneu gecon
stateerd. Dit is een ziekte, waar
bij 's nachts de luchtweg vele
malen wordt geblokkeerd. Het
snurken stopt, de adem stokt en
de patiënt wordt heel even wak
ker. Zo komt een apneu-lijder
nooit toe aan een gezonde
slaap, met alle gevolgen van
dien. Apneu kan zelfs dodelijk
zijn.
Om de klachten te verhelpen,
krijgt Van Eijk een masker. Een
operatie is ook mogelijk, maar
die slaagt slechts bij een klein
percentage en brengt boven
dien bijverschijnselen met zich
mee als slik- en spraakstoornis
sen. Probleem: de operatie, die
minstens tienduizend gulden
Het team van Ook dat nog!: Bavo Galama, Hans Böhm, Sylvia Millecam, Gregor Frenkel Frank en Aad van den Heuvel.
kost, wordt wel door het zieken
fonds vergoed; het masker van
zesduizend gulden niet. „Dit is
een goed verhaal", roept Clau
dine. „Het is absurd dat die
operatie wel wordt vergoed en
het masker niet."
De redactrice belt direct met
Van Eijk om te checken of het
probleem inderdaad zo groot is
als hij aangeeft. Ook neemt ze
contact op met de Nederlandse
Vereniging van slaap-apneu pa
tiënten om wat meer over de
ziekte te horen. Daar blijft het
voorlopig bij. Het onderwerp
wordt in de eerstvolgende re
dactievergadering op tafel ge-
legd.
Debiel
Onder leiding van eindredac
teur Aad van den Heuvel schui
ven de zeven redactieleden aan
de vergadertafel. Na een evalua
tie van de laatste uitzending -
„Bavo leek wel een debiel, toen
hij die verstopte neus speelde" -
wordt de voorraad onderwer
pen geïnventariseerd. Claudine
komt met haar apneu-syn-
droom op de proppen. Van den
Heuvel sluit zich bij haar aan.
„Heel mooi onderwerp."
De redactieleden hebben nog
nooit van de ziekte gehoord en
zijn onder de indruk van het
verhaal. Conclusie: het wordt
een item, liefst in de eerstvol
gende uitzending. Hier en daar
sneuvelen wat onderwerpen en
worden andere uitverkoren tot
'object voor nadere bestude
ring'. Iedereen die een brief
stuurt, ontvangt in elk geval be
richt van de KRO. Is na zes we
ken niets met hun brief gedaan,
dan mogen ze ervan uitgaan dat
hun probleem niet meer op de
buis komt.
In de dagen na de redactie
vergadering stort Claudine zich
op Van Eijk. Als ze alle mensen
aan de lijn heeft gehad die een
rol spelen in het verhaal gaal
een uitgebreid verslag naar één
van de tekstschrijvers. Zij ver
werken de informatie tot hap
klare en lichtverteerbare brok
ken. Aad van den Heuvel doet
dat, maar ook Henk van Gelder
(NRC Handelsblad), Jan
Boerstoel (verantwoordelijk
voor de liedjes) en Justus van
Oei (voormalig Cabaretgroep
Zak en As).
Justus mag zich buigen over
het apneu-item. Veel tijd heeft
hij niet. De volgende dag ligt de
tekst bij Claudine op tafel. Tot
op het laatste moment zijn aan
passingen mogelijk. Zo voegt ze
de reactie van een professor toe
en worden kleine feitelijke on
juistheden uit de tekst gehaald.
„De tekst moet heel nauwkeurig
zijn, zeker bij een onderwerp als
dit. Het gaat om een serieuze
zaak. Justus voegt weliswaar hu
mor toe, maar de feiten moeten
kloppen."
Nog diezelfde dag krijgen de
acteurs de teksten. Het is dan
inmiddels vrijdag, twee dagen
voor de opname en uitzending.
Ook dat nog! wordt enkele uren
voor de uitzending opgenomen.
De hele zondagochtend is ge
reserveerd voor tekst- en scène
repetities. Uiteindelijk staan alle
puntjes op de i en kunnen de
acteurs geschminkt worden. De
studio stroomt langzaam vol
met publiek. Even later komt de
apneubrief van de taxichauffeur
uit Spijkenisse aan bod. Aad van
den Heuvel kijkt serieus in de
camera: „We gaan het hebben
over een medische afwijking.
De naam zegt u misschien wei
nig, maar hoe de kwaal klinkt,
Een luid gesnurk stijgt op.
Gregor Frenkel Frank en Bavo
Galema leven zich uit. Het pu
bliek lacht.
('Ook dat nog!', iedere zondag
avond, 20.16 uur, Nederland 1.
Op 27 maart is de honderdste
aflevering te zien)
Hypnose, telepathie
en telekinese: de
show van Rasti
Rostelli, Roland van den Berg in
het dagelijks leven, blijft het pu
bliek verbazen. Rostelli maakt
deze en komende maand een
tournee door het land. Het mag
opmerkelijk heten dat hij met
name op rokers, nagelbijters en
vraatzuchtigen een magische
aantrekkingskracht uitoefent.
Rostelli als de laatste hoop om
de verslaving aan sigaret of vet
te hap af te zweren. „Het is in
eerste instantie amusement, al
gebeuren er onverklaarbare
dingen. Ik ben geen preekapos-
tel, dus ik wil niemand ervan
overtuigen, dat er meer is tus
sen hemel en aarde. Mijn doel
is dat mensen na afloop zeggen,
dat ze een leuke avond hebben
gehad."
Rostelli probeert dat onder
meer ook door propjes papier
heet te laten worden in de
hand. Door over glasscherven te
lopen. Door perziken als citroe
nen te laten smaken. En wat al
niet. „Hypnose en geestelijke
beïnvloeding, daardoor kan het
allemaal," zegt hij.
Hoog tijd om de proef op de
som te nemen, vindt Rostelli.
„Doe je handen onder mijn ok
sels, zak door je knieën en til
me op. Zie je, dat lukt."
Het lukt inderdaad en daar is
niets magisch aan. „Kijk me nu
diep in m'n ogen. Denk je dat je
me nu nog kunt optillen?"
Valt dat even tegen; Rostelli
voelt nu aan als een blok beton.
Nog geen halve centimeter van
de grond te krijgen. Ook niet bij
de tweede en derde poging.
„Deze act doe ik vaak in de zaal
en dan het liefst met mannen
die er als bodybuilders uitzien.
Maar dit heeft niets met hypno
se te maken, het is zuiver gees
telijke beïnvloeding. Als er ie
mand naast je zou staan met
een pistool en die zou dreigen
je neer te schieten als je me niet
optilt, lukt het je wel. Met hyp
nose krijg je weer andere din
gen voor elkaar. Bijvoorbeeld
door iemand te laten denken
dat iedereen in de zaal naakt is.
Je ziet ze genieten. Met hypnose
krijg je ook mensen van het ro
ken af. Als ze de zaal verlaten is
roken voor die mensen geen
verslaving meer. Het is niet zo
dat het na korte tijd weer is uit
gewerkt. Maar ik kan geen ga
rantie geven, dat zo iemand
nooit meer rookt. Neem een
drugsverslaafde die afkickt in
een kliniek. Als zo iemand daar
na weer in hetzelfde milieu te
rugkeert, is hij zo weer ver
slaafd. De omstandigheden
kunnen bepalend zijn."
Rasti Rostelli werkt tijdens
zijn optredens met vrijwilligers
uit de zaal. „Natuurlijk denken
veel mensen, dat ik die vantevo-
ren uitkies. Maar met het aantal
voorstellingen dat ik geef, kan
dat helemaal niet. Dan heb je er
veel te veel nodig. Bovendien
val je dan snel door de mand.
Als ik vrijwilligers waag, staat
het podium zo vol. Dan ga ik se
lecteren. Ik neem degenen bij
wie ik er het meest uit kan ha
len. Ze moeten ontvankelijk
zijn. Men moet zich goed kun
nen concentreren. Een sterke
wil hebben. Logisch lijkt mis
schien dat iemand juist een
zwakke wil moet hebben. Zo
werd dat vroeger door hypnoti
seurs ook gebracht: ik ben de
sterke meester en jullie zijn
zwak. Maar zo werkt het niet.
En iemand móet willen. Als ie
mand tegenwerkt lukt het ook,
maar dan gaat het moeilijker."
Het is een gave die hij van de
natüur heeft meegekregen,
meent Rostelli. Een ander is
muzikaal of beschikt over een
goed geheugen. En hij, Rostelli,
kan mensen paf laten staan met
van alles en nog wat. „Ik kwam
er op mijn negentiende achter
dat ik zo'n gave heb. Ik kreeg
zakelijk vrijwel alles voor elkaar,
overtuigde mensen binnen de
kortste keren. Ik runde al snel
vijf horecabedrijven. Daarvoor
zocht ik een keer een nieuwe
boekhouder. Die man vertelde
me, dat alles wat ik bereikt heb
geen toeval was. Ikzelf ging er
van uit dat het gewoon geluk
was. Maar die man zei: toeval
bestaat niet, alles is een gevolg
van iets. Ik werd nieuwsgierig
en heb me er in verdiept."
Reizend door Zuid-Amerika
zag hij ooit een hypnoseshow.
Rostelli raakte zo gefascineerd
door de hypnotiseur, dat hij be
sloot hem naar Duitsland te ha
len. „Daar woon ik al jaren,
vandaar. Het werd een groot
succes. Die man begon alleen
steeds meer geld te verlangen.
Toen ik dat niet wilde geven,
liet hij me zo van het ene op het
andere morpent zitten, terwijl ik
met allerlei zalen contracten
had gesloten. Ach, wat hij kan,
kan ik ook, dacht ik toen. Van
een zanger, Randy Randall,
leende ik bühnekleding. Hij had
een cape met daarop twee grote
R'en. Dus ik moest wel een
naam met die beginletters heb
ben. Ik verzon Rasti Rostelli, die
naam betekent dus eigenlijk
niets. Ik ben op het podium ge
sprongen, heb de show gedaan,
het publiek was enorm enthou
siast. Dat was twaalf jaar gele
den. In Duitsland had ik snel'
van alles bereikt."
Na zes jaar verlegde hij zijn
werkterrein naar Nederland, le
dereen verklaarde hem voor
gek, want wie kende Rostelli in
Nederland? „Maar ik wilde be-
wijzen dat ik het kon. Ik wilde
bewijzen, dat als je volhoudt je
het ook bereikt. Ik begon in
Eindhoven en heb daar drie
maanden gestaan. Die shows
trokken 43.000 bezoekers. Zo
ben ik verder gegaan, al ben ik
de eerste jaren in de regio ge
bleven. Vanwege de hoge zaal-
en reclamekosten meed ik de
grote steden. Ik zat liever in
kleine steden en dan een paar
weken achter elkaar. Twee jaar
geleden ben ik voor het eerst in
Amsterdam gaan staan. Negen
weken in de Meervaart en iede
re avond vol."
Geestelijke kracht
Het ligt voor de hand dat ieder
een van Rostelli wil weten hoé
hij het allemaal klaar speelt. Het
onverklaarbare moet immers
verklaard worden. „In het begin
wilde ik mensen ook overtui
gen, dat heb ik niet meer. Ik heb
een act, waarbij een gehypnoti
seerde met zijn blote rug op
glasscherven ligt. Soms wordt
niet geloofd, dat het echte
scherven zijn. Maar dat mag ge
controleerd worden, alles mag
gecontroleerd worden. Vaak be
zoeken mensen meer dan één
show. Sommigen nemen een
volgende keer dan zelf flessen
mee. Die scherven moet ik dan
gebruiken. Als ze dat willen, doe
ik dat gewoon. Maar ik ga niet
tot de rand om me te bewijzen.
Ik wil niet vechten, ik wil pre-
senteren. Nogmaals, ik wil niet
hoeven te overtuigen. Op de Fi-
lippijnen en in Indonesië lopen
ze ook over hete kolen en over j
glas. Daar zit het geloof er ach
ter, bij mij gaat het om geestelij
ke kracht. Daar is niets engs
aan, als je maar weet hoe je er
mee moet omgaan. Als je weet
hoe het werkt, kan het niet eng
zijn. De menselijke geest kent
geen grenzen. Maar je mag en
kan denken wat je wilt. De eni-
ge macht die de mens heeft, is i
die over de geest."
EO-programma over dierenmishandeling
goedkoper een levende kreeft in een bak water te a
bewaren dan een dode kreeft ingevroren. De me- n
vrouw van de Dierenbescherming koestert de 3
(ijdele?) hoop, dat mensen stoppen met het eten
van kreeft en kikkerbilletjes etc. na het zien van r,
de beelden. „Als je ziet hoe het gaat, hoef je echt b
niet meer", zegt ze optimistisch. c
EO's Vijftig Kamers volgt ook nog het actie- g
groepje Wij koken van woede. In het eerste res-
taurant - dat goede sier denkt te maken met de
verkoop van enorme kreeften - is de groep niet D
welkom. Integendeel: de eigenaar schopt het n
groepje bijna letterlijk de deur uit. Enkele verwoe-
de pogingen van de dierenbeschermers om een j(
gesprekje aan te knopen, lopen op niets uit. De v
horeca-uitbater kan alleen nog maar schreeuwen.
Bij een ander restaurant heeft Wij koken van
woede meer succes: ze kopen zeven kreeften voor E
de somma van 500 gulden. Diezelfde avond wor-
den ze uitgezet in het kille water van de Ooster- i
schelde.
smakelijk in Vijftig Kamers zijn de 1
:en jongeman, die precies wordt be-
jn dier. Hij wordt levend vastgebon-
en ijzeren ketting opgehangen. In- i
tussen loopt het bloed uit zijn mond en zijn neus.
Het einde van het verhaal is, dat de gemartelde
jongeman in een kokende pan water terecht
komt. De filmpjes over de bizarre belevenissen
van de jongen zijn volsterkt overbodig, want de
beelden over de dieren zeggen meer dan genoeg. i
(Uitzending, vanavond, 22.40 uur, Nederland 2)
De mens boft maar. Die wordt niet levend gevild
eri daarna smakelijk opgepeuzeld. Met (sommi
ge) dieren gaat dat wel even anders. Die komen
buitengewoon beroerd en pijnlijk aan hun einde.
EO's Vijftig Kamers gaat over dierenmishande
ling. Gruwelijke beelden derhalve, vandaar dat
het programma niet om half acht wordt uitgezon
den, zoals gebruikelijk, maar pas a&n het einde
van de avond.
De slacht van sommige dieren kan buitenge
woon onsmakelijke beelden opleveren. Onder het
mom van 'ze voelen toch bijna niets' worden bij
voorbeeld schildpadden levend uit hun schild ge
sneden, en vetgemeste ganzen levend van hun
sterk vergrootte lever ontdaan. Om die lever te
vergroten wordt het dier drie weken lang vetge
mest met mais. Daartoe krijgt het beestje een
trechter met een twintig centimeter lange buis in
zijn keel. Gieten maar. De lever kan zoveel voed
sel niet aan, vandaar dat het orgaan zwelt.
De beelden over de slacht (in Indonesië) van
kikkers - voor de kikkerbilletjes - zijn niet minder
vrolijk. Het achterlijf wordt met een scherp mes
losgesneden, de rest van het diertje sterft een
kwartier later. Het lot van de kreeft mag bekend
zijn: vlak voordat ze op het bord terechtkomen,
worden ze levend in kokend water gegooid. Vers
kreeftvlees schijnt namelijk lekkerder te smaken.
Volgens de dierenbescherming, die tussen de
filmpjes door commentaar geeft op de beelden,
spelen financiën een grote rol. „Als geld een rol
speelt, gaan we niet goed met dieren om." Het is
Ronduit c
beelden var
handeld als
den
