'Ik kan me geen leven
zonder TV voorstellen'
'Buitenlanders zijn
zo gewoon als wij'
'Ik wil alles zo goed mogelijk doen'
Rtv show
'Ik kan niet stil zitten'
WOENSDAG 16 FEBRUAR11994
Linda de Mol ziet zichzelf als een blijverdje
Ze nadert de dertig, is bijna miljonair en zit inmiddels
tien jaar in het televisievak. Overladen met prijzen, be
wonderd door miljoenen fans in Nederland, Duitsland,
Zwitserland en Oostenrijk. Het daarbij vastgeroeste
imago van poezelig, blond, altijd vrolijk buurmeisje
hangt haar slechts 'een tikje de keel uit'. Typisch Linda
de Mol.
werk, automatisme. Het ligt op
de loer bij de vrouw die al jaren
de ene succesvolle show na de
andere op het scherm brengt.
Ze geeft toe dat ze daar heel erg
voor moet waken. Shows als De
leukste Thuis, Love Letters,
Traumhochzeit, Kollegen Kolle
gen verschaffen haar alle dagen
van de week werk. „Bij de ca
mera-repetities is het van: goh
moeten we weer. Slof, slof er
naar toe. Maar tijdens de voor
gesprekken met de kandidaten
realiseer je opeens dat het niet
zomaar een kwisje is. Dat het
voor hen heel uniek is wat er
gebeurt. En dan moet je het
voor jezelf ook maar opbrengen
om het bijzonder voor ze te ma
ken. Tijdens de opnamen gaat
er een knop om, dan is het echt,
dan gaat het vanzelf. En als het
als een trein loopt, denk je: goh,
is het nu alweer klaar, wat leuk.
Daar krijg je een adrenaline
stoot je van."
De monitor verdom
de het tot vier keer
toe beeld te geven,
het licht viel uit, het computer
programma werkte niet en de
ceremoniemeester was ziek.
Kortom de opname van Traum
hochzeit, de Duitse versie van
Love Letters, was een complete
catastrofe. „Ik vergat zelfs hoe
de bruid heette, toen ze van de
trap afkwam."
Maar op de studiovloer geen
spoor van irritatie. Linda houdt
het er maar op dat het de der
tiende opname is en veront
schuldigt zich verscheidene ma
len bij het Duitse publiek. Ze
gilt af en toe dat ze gek wordt, of
dat ze gaat huilen. Maar alles
uiteraard met een stralende
glimlach. Ze aait een jochie over
de bol en roept 'toi, toi, toi' naar
de kandidaten. „Het is je vak
om vriendelijk te blijven en dat
ben ik dan ook. Na afloop zijn
er wel pittige woorden gevallen.
Iedereen loopt ervan te balen.
Op het moment dat je denkt,
ach dat kunnen we wel, dat
doen we wel eventjes, gaat het
fout. Daar ontkom je niet aan."
Gemakzucht, sleur, fabrieks
Zwarte humor
Helemaal zichzelf is ze niet op
de 'vloer'. De Mol biecht op zich
altijd bewust te zijn van de aan
wezigheid van camera's. En ook
dat ze door miljoenen kijkers
wordt bekeken. „Je kunt het je
niet veroorloven een steekje te
laten vallen. Als iemand naar
beneden komt in een lelijke
jurk, kan ik dat niet zeggen-
Mijn gevoel voor humor is ook
veel zwarter, veel cynischer dan
ik in Love Letters ten toon kan
spreiden. Af en toe zo'n opmer
king plaatsen is ontzettend lek
ker. Ik ben geen onvriendelijk
iemand. Maar het is moeilijk
om aardig te blijven als je onder
druk staat. Als mensen bijvoor
beeld de inzet niet tonen die je
van ze verwacht, omdat het
maar een baan voor ze is. Mijn
ploeg gaat tot een hele grote
hoogte met me mee, maar ze
kunnen niet de inzet hebben
die ik heb. Ik ga door tot het af
is. Is er nog gauw een bal nodig
voor een spelletje, dan komt die
bal er. Maar ik kan dan nog zo
iets hebben van: nee, die bal is
toch leuker met gouden sterre
tjes."
Thuis is Linda de Mol niet
zo'n actief type. Privé mag ze
haar tijd graag doorbrengen
met zalig niets doen. Er zijn van
die dagen dat ze de hele dag op
bed ligt. Sporten houdt ze nog
geen drie weken vol, een dieet
nog geen dag, administratief is
ze een chaoot. „Dan ben ik aan
het fitnessen en dan denk ik
mijn god, wat saai. Dus trom
mel ik enthousiast wat mensen
op om te gaan joggen. Zij blij
ven trouw joggen, terwijl ik al
weer aan het aerobicen ben.
Vreselijk. Ik kom graag thuis in
een oase, ik wil niet het ellendi
ge idee hebben dat ik de troep
nog moet gaan opruimen."
Ze vindt het wel 'lekker' dat
ze in Nederland gewoon haar
gang kan gaan. De Mol kan hier
gewoon een bioscoopje pikken,
uit eten of gaan sporten. „Af en
toe komen een paar kinderen
een handtekening vragen, meer
is het niet. Beroemd in Neder
land, dat klinkt helemaal niet.
Het is zo'n klein landje. Mensen
gunnen je het succes, omdat ze
je aardig vinden, of ze gunnen
je het niet. Maar in Duitsland
met z'n tachtig miljoen mensen
wordt het als een prestatie be
schouwd als je er met je kop bo
venuit steekt".
Stardom
Afgelopen zomer werd het star
dom in Duitsland haar even te
veel. Roddelbladen dichtten
haar een verhouding toe met ie
mand die ze niet eens kende.
„Er lagen fotografen in de tuin,
ik moest me verantwoorden te
genover hele domme journalis
ten. Gelukkig roept mijn man
me in zo'n geval niet op het
matje. Zou dat wel zijn gebeurd,
ik had er een punt achter gezet.
Als het me privé teveel gaat kos
ten, als ik de lol in mijn werk
verlies, stop ik er onmiddellijk
mee. Als mijn man het genoeg
vindt, zet ik een paar stappen
terug, dat is dan ook het mo
ment om aan kinderen te be
ginnen".
Roem zegt haar niets, een le
ven zonder al die poespas trekt
haar eigenlijk wel. „Heerlijk als
dat morgen wegvalt. Als opeens
niemand meer zou weten hoe ik
heet, dan heb ik daar geen pro
blemen mee."
De betrekkelijkheid inzien
van glitter en glamour is vol
gens haar de absolute voor
Linda de Mol: „Buurmeisje pfffft, ik ben al bijna dertig. Ik mag toch hopen dat ik langzamerhand als vrouw beschouwd word."
foto
waarde om te kunnen overleven
in het amusementswezen. „An
ders ga je heel erg de fout in.
Dan ga je te lang door, ga je op
een gegeven moment alles doen
om met je hoofd op de buis te
komen."
Linda niet. Het werk achter
de schermen geeft haar nog de
meeste voldoening. Ze is van
het begin tot het eind betrokken
bij de opbouw van haar pro
gramma's, schrijft teksten, ver
zint spelletjes, vertaalt losse
ideeën naar televisie.
„Na tien jaar televisiepro
gramma's heb ik hiervoor zo'n
gevoel ontwikkeld, dat ik er
mijn hele leven plezier van kan
hebben. Ik kan me geen leven
zonder televisie voorstellen."
Beter dan wie ook is ze zich
bewust van haar imago van
poezelig, spontaan blondje. Ze
weet ook dat menigeen haar
een leeghoofd vindt. „Iedereen
die denkt dat je een groot pro
gramma op de Bühne kan bren
gen zonder hersens, zonder in
telligentie, moet maar eens een
maandje meelopen", klinkt het
kortaf. „Buurmeisje pfiffft, ik
ben bijna dertig. Ik mag toch
hopen dat ik langzamerhand als
vrouw beschouwd word. Ik ben
toch behoorlijk ontwikkeld, ik
heb een uitgesproken mening.
Ik ben wel altijd vrolijk, maar
niet altijd gelukkig. Het leven al
leen maar roze inzien is er nu
wel vanaf hoor."
Graag zou ze in de toekomst
een eigen praatprogramma pre
senteren. Kan ze meteen afreke
nen met die wat kneuterige
bakvissen-reputatie. Aan de an
dere kant is De Mol zich ervan
bewust dat er al zo veel talk
shows op TV te zien zijn. „En
het gaat ook niet altijd ergens
over. Zeker als iets actueel is,
duikt heel Nederland erop.
Waar het aan ontbreekt is een
talkshow met amusements
waarde. Met meer lach. Ik zie
mezelf niet zo in de hoek van
Karei of S.onja zitten."
Vooralsnog is er geen sprake I
van dat Linda de Mol Love Let
ters opgeeft. Zou zonde zijn van 22
het goede concept, zegt ze. Dat
praatprogramma kan altijd nog.
„Aan lange termijnplanning doe
ik niet meer. Ik ga per seizoen.
Scoort Love Letters dit jaar niet,
dan wordt dit 't laatste seizoen.
Scoort het nog wel goede kijk
cijfers, dan beldjken we volgend
jaar of 't nog een seizoen mee
kan. Pas als dat wegvalt, is er
weer ruimte voor iets nieuws.
Heerlijk. Ik zie me op m'n veer- 22
tigste namelijk echt niet meer in
een mooi cocktailjurkje van de
trap afkomen."
Ireen van Ditshuyzen, maakster
Migranten centraal in Nieuwe Buren
HILVERSUM SUSANNE V
Documentairemaakster Ireen
van Ditshuyzen stond tijdens
het filmen van het AVRO-drie-
luik Nieuwe Buren af en toe ver
baasd van zichzelf. Eigenlijk
had ze er nooit bij stil gestaan,
maar ze merkte zelf ook nogal
wat vooroordelen te hebben
over buitenlanders. „Ik betrapte
me erop dat ik de hoofdperso
nen in de documentaire zo ge
woon vond. Net als wij."
Met een lichtelijk gevoel van
gêne biecht Ireen van Ditshuy
zen haar ontdekking op. „Gek
eigenlijk dat je denkt dat bui
tenlanders anders zouden zijn
dan wij."
Voor de AVRO maakte zij de
driedelige documentaireserie
Nieuwe Buren over migranten
in Europa. In de serie staan jon
ge Turkse vrouwen en Marok
kaanse mannen in Nederland
centraal. Hun persoonlijke ver
halen zijn openhartig en verras
send. Over vreemdelingenhaat
maken ze zich in tegenstelling
tot hun ouders niet zo heel erg
druk. „Racisme houdt vanzelf
op", vertelt een jonge Marok
kaan. „Mijn zoontje behoort tot
de derde generatie buitenlan
ders en die vloeit helemaal sa
men met de Nederlandse kin
deren."
In de eerste aflevering maakt
de kijker kennis met de Turkse
zusjes Münüse en Gül Karasu
en hun vriendin Peryhan
Koyuhun. Drie vlotte meiden
die middenin het leven staan.
Gül gaat Bouwkunde studeren
aan de TU in Delft en Münüse
ontvangt in de documentaire
haar hbo-diploma Personeel en
Arbeid. Münüse bereidt zich
voor öp haar huwelijk met Ali,
die in Frankfurt woont. In de
laatste aflevering van Nieuwe
Buren is de kijker getuige van
het huwelijksfeest.
In dat deel vertellen de hoofd
personen over hun toekomst
verwachtingen en een aantal
Europese beleidsmakers praten
over de problemen in een mul
ticultureel Europa. Zij geven
stuk voor stuk aan dat de poli
tiek veel te lang uitgegaan is van
migranten die op termijn weer
terug zouden gaan naar hun va
derland. Nu blijkt dat migran
ten hier hun toekomst zoeken,
komen de problemen boven
drijven.
De oorspronkelijke opzet van
het drieluik was een program
ma over de positie van islami
tische vrouwen. „Ik kreeg van
minister D'Ancona het verzoek
om over dat onderwerp iets te
maken", vertelt Van Ditshuy
zen. „Na ongeveer een maand
researchen bleek dat er zoveel
aan de hand was met de positie
van de migrant in Europa dat
we het onderwerp breder wil
den aanpakken."
De uitgangspositie voor het
drieluik was steeds: migranten
aan het woord laten die iets wil
len bereiken, die niet bij de pak
ken neerzitten. Ireen van Dits
huyzen raakte al snel onder de
indruk van het doorzettingsver
mogen van de hoofspersonen in
haar film. „Op een gegeven mo
ment was er bij Gül en Münüse
thuis een discussie aan tafel. Ik
kon er niets van verstaan, maar
voelde dat het bijzonder was,
adembenemend. Achteraf bleek
dat vader heel bezorgd was om
dat zijn dochter Gül naar Duits
land ging en haar baan in Ne
derland op moest zeggen."
Van Ditshuyzen heeft in haar
documentaireserie bewust ge
kozen voor de positieve verha
len van migranten. „Ik wil geen
medelijden opwekken, maar
juist laten zien hoe gewoon de
ze mensen zijn".
(Nederland 1, morgenavond
om 22.22 uur)
Laurent Voulzy, een droom van een chansonnier
AMSTERDAM
In Nederland is zijn naam
nog zo goed als onbekend.
Maar in Frankrijk staat hij
al jaren aan de top. De directie
van het theater L'Olympia in
Parijs hoeft maar aan te kondi
gen dat Laurent Voulzy zal op
treden en een volle zaal is gega
randeerd. Hij wordt op één lijn
geplaatst met Charles Trenet en
Serge Gainsbourg. Pas nu waagt
Voulzy de stap naar Nederland.
Met een verzamel-CD en met
een single: La rêve du pècheur,
de droom van de visserman.
Aan hem, zegt Voulzy, heeft
het niet gelegen dat Nederland
zo lang verstoken is geweest van
zijn vocale kwaliteiten. „Ik wilde
hier best mijn muziek uitbren
gen. Ze hebben me altijd verteld
dat Nederland zo openstaat
voor andere culturen. Boven
dien reis ik graag. Ik heb nooit
ingezien waarom Spanje en
Zwitserland wel m'n muziek
waardeerden en waarom Ne
derland dat niet zou doen. Al
leen, het is me nooit voorge
steld mijn platen in Nederland
uit te brengen. Althans, tot nu
Sinds 1972 zit Laurent in het
vak. Vanaf het begin hadden z'n
composities succes. Elk jaar
bracht hij een single uit, elk jaar
ook had hij een hit. „Ik heb al
tijd geschreven wat ik zelf leuk
vond. Kennelijk pasten m'n
chansons in de geest van de
tijd."
Invloeden
Hij groeide op in de jaren zestig.
Het kan haast niet anders of
zelfs hij als Fransman moet zijn
beïnvloed door de Engelse en
Amerikaanse muziek. „Natuur
lijk. The Beatles, 'The Beach Boys.
Frankrijk is niet helemaal een
eiland. Wat mezelf betreft kan ik
nog zeggen dat ik beïnvloed ben
door de Braziliaanse muziek.
Dat komt wellicht door mijn af
komst. Mijn ouders komen van
Guadeloupe. Maar ik ben echt
een Fransman. Mijn chansons
wortelen heel sterk in de Franse
traditie. Uiteraard voeg je iets
persoonlijks toe. Ieder mens is
anders. Ik streef naar harmonie,
in alle opzichten. Ik wil alles zo
mooi en zo goed mogelijk doen.
Dat heb ik vanaf het begin ge
had. Daarom heb ik het idee dat
m'n werk niet zo erg is veran
derd in de loop der jaren. De
grondtoon is altijd dezelfde ge
bleven. Maar je evolueert, daar
aan ontkom je niet. Je leert, je
verzamelt ervaringen, de tech
nologie verandert, instrumen
ten worden vervolmaakt, de re
gistratie van muziek verbetert
en buiten dat: ik heb veel ge
reisd."
Laurent Voulzy zegt van rei-
Laurent Voulzy: „Ik schrijf elke morgen mijn dromen op."
zen te houden. Dat wil zeggen:
hij mag graag kennis maken
met andere volkeren en cultu
ren, maar ook reizen in de geest
doet Voulzy geregeld. „Ik hecht
enorm aan dromen. Ik heb
naast mijn hoofdkussen een no-
tatitieblokje liggen. Elke och
tend schrijf ik op wat ik heb ge
droomd. Dat doe ik al ten min
ste zo'n jaar of tien. En het fas
cinerende is: in de eerste plaats
zie je na verloop van tijd een
patroon ontstaan. En in de
tweede plaats merk je, dat als je
je dromen maar serieus genoeg
neemt, ze werkelijk een oplos
sing aanreiken voor de proble
men in je leven. Dromen zijn
voor mij een haven die open is
naar een andere dimensie van
het leven."
„Ik heb soms het idee dat er
in wakende toestand een gor
dijn in ons hoofd zit waarachter
veel van wat je zou kunnen
noemen de Waarheid verbor
gen zit. Er is zo veel meer dan
we vermoeden, dan we waarne
men ook. Veel van wat we me
nen helder te zien is valse
schijn. Dromen helpen je door
die schijn heen te kijken."
Uren kan hij erover praten en
dat doet Voulzy ook. Met name
met zijn grote vriend Alain Sou-
chon, met wie hij al zo'n twintig
jaar samenwerkt. Souchon
schrijft veel teksten voor Lau
rent en hij maakt de muziek er
bij. Lolo et la Soucho worden ze
liefkozend genoemd. Ze zijn
een hecht team en omdat ze el
kaar al zo lang kennen, zijn ze
meer broers dan vrienden.
Magisch
„We delen zo veel ervaringen.
We hebben ieder een eigen ge
zin, eigen besognes, maar we
nemen in eikaars leven een be
langrijke plaats in. Vanaf het
eerste moment dat we aan el
kaar werden voorgesteld, bij de
platenmaatschappij waarvoor
we toen samen werkten, klikte
het. Er zit iets magisch in onze
vriendschap. We voelen elkaar
aan en we vullen elkaar aan.
Waar ik iets optimistisch in me
heb, is hij eerder pessimistisch.
Als we een halfvol glas zien, zegt
hij: het is half leeg. Ik hou vol
dat het half vol is en het eind
van het liedje is dat we erken
nen dat in beide verklaringen
een grond van waarheid zit. Ik
denk dat het allermooiste nog is
dat we niet alles aan elkaar hoe
ven uitleggen. We hebben aan
een half woord genoeg. Er is
fundamenteel begrip.
De professionele samenwer
king heeft in elk geval al tot gro
te successen geleid. Voor een
aantal chansons kreeg het duo
de Victoire, het Franse équiva
lent van de Edison. Verder kun
nen Voulzy en Souchon nog bo
gen op onderscheidingen zoals
de Grand Prix de la Chanson
Fran^aise. Naar het zich laat
aanzien, ligt er nog het een en
ander in het verschiet. La Rêve
du Pècheur is nu al genomi
neerd voor 'Beste Lied van het
Jaar.
Het drukke leven van Wessel van Diepen
HILVERSUM EVELYNE
Radio 538-dj Wessel van Diepen
wil meer dan plaatjes draaien.
Hij heeft een eigen platenlabel
(WesTel) en het is zijn grote am
bitie een hit de Amerikaanse
Top-10 binnen te loodsen.
„Binnen nu en twee jaar wil ik
in de VS een hit hebben. Naast
het radiomaken produceer ik
ook platen. Onder pseudoniem.
Anders worden de platen niet
onbevangen ontvangen. Het
publiek kent mijn naam al en
als ze die op een plaat zien
staan, is die plaat extra goed of
extra slecht. Dat hangt ervan af
hoe die persoon mij vindt. Dat
wil ik niet. En ik doe geen din
gen die ik niet wil."
Hij maakt vooral clubmuziek.
James Brown is dead was de
eerste grote hit van Van Diepen
en een vriend. Wereldwijd zijn
er twee miljoen exemplaren van
verkocht. Hij zegt zijn eigen
produkties niet in zijn eigen
programma op Radio 538 te
draaien, dat vindt hij een taak
voor anderen. Volgens Van Die
pen is het geen uitdaging om
een plaat in de Nederlandse
Top 10 te krijgen. „Als je tien
duizend platen hebt verkocht in
Nederland, sta je er al in. Daar
om Amerika."
Of Van Diepen ooit zijn doel
zal bereiken is moeilijk te con
troleren, omdat hij zijn platen
steeds onder een andere schuil
naam zal uitgeven. Wessel van
Diepen (27) is bekend gewor
den door zijn werk bij Veronica
(zowel radio als TV) en bij ver
schillende radioprogramma's,
die hij voor de VARA en RTL 4
presenteerde. Een goeie ander
half jaar is hij nu werkzaam bij
Radio 538, een jonge zender
voor jonge mensen. Een zender,
opgezadeld met een piratenre-
putatie, die geen etherfrequen
tie krijgt en voorlopig 'gevan
gen' zit op de kabel. Van Diepen
betreurt het lot van zijn huidige
werkgever. De beslissing om
Radio 538 geen etherfrequentie
te geven, doet hij af met Haagse
vriendjespolitiek. Voor Radio
538 zit hij elke werkdag van ze
ven tot tien 's morgens op de
radio met Van Diepen draait
door en op zaterdagavond van
zeven tot tien met Dance de
partment, een programma
waarin hij clubmuziek draait.
Hoe komt Wessel van Diepen
zijn bed uit? De vraag wordt
niet zonder reden gesteld. Hij
wordt er enigszins door in ver
warring gebracht. „Hoezo?",
vraagt hij, geen link leggend
met zijn ochtendprogramma,
waarin om zeven uur een kreu
nende vrouw te horen is: „Ik
kom... ik kom... ik kom m'n bed
uit." Van Diepen met pretogen:
„Nee, zo kom ik m'n bed niet
uit. Ik vond die jingle gewoon
leuk, maar nu mag ik 'm na
achten niet meer draaien."
Van Diepen was vijftien toen
hij met zijn eigen zender begon:
Radio Stad Delft. Voordat hij
naar school ging, zette hij de
banden aan die automatisch"
opnieuw startten. 'Na drie uur
spoelde de band automatisch
terug. Dat horen de luisteraars
toch niet. Soms wisselde mijn
moeder de banden. Ik legde
haar uit hoe dat werkte en als ik
op school zat, ging zij naar bo
ven om de banden te wisselen.
Ik heb een heel lief moedertje.
Door het radiomaken was Van
Diepen één van de rijkere leer
lingen op school, want hij
maakte ook reclame voor de
Delftse middenstand, vanaf 275
gulden per maand. Na een jaar
werd de zender uit de lucht ge
haald. „Vanaf dat moment heb
ik voor verschillende Haagse ra
diopiraten gewerkt. In 1983
kwam ik bij Hofstad-radio, één,
van de grotere piraten. Daar zat I
al het radiotalent bij elkaar.
Jeroen van Inkel, Adam Curry,
Dave Daily en Rik Veldhuizen j
komen daar bijvoorbeeld ook
vandaan. Ik draaide daar onder
de naam Martin Kortooms op
zater- en zondagmiddag."
Op zijn achttiende ging hij
naar een vriend in de Verenigde
Staten die in Kansas voor een
Top-40 station draaide. Van
Diepen werkte er drie maanden.
Hij keerde terug naar Nederland
met de bedoeling zich nader
hand voorgoed in de States te
vestigen. „Maar er was een
bandje vap mij bij de VARA te
rechtgekomen. Zij vroegen of ik
voor hen wilde werken en vanaf
dat moment is het eigenlijk heel
snel gegaan."
Sinds 1985 werkte hij achter-
eenvolgens voor de VARA, Vero
nica, RTL 4, opnieuw Veronica
en nu Radio 538. „Tachtig pro
cent van de 538-luisteraars is
jonger dan 35 jaar. Het station
bereikt 1,2 miljoen luisteraars
per week. De naamsbekendheid
moet nog groeien, maar we
hebben tijdens onze etheractie
al duizenden adhesiebetuigin
gen gekregen van luisteraars.
Vooral jongeren."
Van Diepen maakt er geen
geheim van radio boven TV te
verkiezen. „TV is te veel gelul. Ik
heb twee jaar Countdown
presenteerd. Alles moest e
paar keer overnieuw, waardoor
alle spontaniteit ervan af is.
Voor een uur Countdown was je
soms twee dagen bezig met op
names. Voor radio loop je naar
binnen, je draait platen, je praat
wat en je loopt weer weg. Dat
doe ik het liefst: binnenkomen,
mijn kunstje doen en weer weg
gaan. Geen gelul."
Hij zegt boordevol ideeën te
zitten. Vandaar ook dat Van
Diepen niet kan stilzitten. „Als
ik thuiskom van mijn werk duik
ik meteen de studio weer in om
me met muziek bezig te hou
den. Mijn vriendin krijgt me
daar maar moeilijk uit."
W
