Smakelijke bouillabaisse in de Waag 'Mensen opzwepen een kick' Cultuur Kunst Weer top voorstelling van Truus Bronkhorst Indrukwekkende butodans Ariadone Solo Theo Maassen is veelbelovend seMdiaaar 1JZATERDAG 29 JANUARI 1994 Foto's van Cecil Beaton den haag Museum Paleis Lange Voorhout in Den Haag toont van 12 februari t/m 13 maart foto's van Cecil Beaton (1904- 1980). Van deze Britse society-fotograaf en ontwerper van thea terdecors worden in totaal 135 foto's getoond, waarvan 28 zoge noemde vintage prints. Aan de orde komen zelfportretten, socie ty, Hollywood, oorlog, kunst en literatuur. Speciale hoofdstuk ken worden gewijd aan Greta Garbo en de jaren zestig. Beaton was ook hoffotograaf. De tentoonstelling heet 'Fair Ladies and Gentle Men'. In hetzelfde museum is in dezelfde periode 'De to venaar heeft getoverd' te zien, een expositie van atelierfoto's van de schilder Jurjen de Haan. Franse grafiek uit de 19de eeuw den haag Onder de titel 'Voyages Romantiques' exposeert het Haags Gemeentemuseum van 5 februari t/m 20 maart Franse grafiek uit de 19de eeuw. Aan de hand van 120 litho's en etsen wordt een beeld gegeven van de reizen die de Franse kunste naars in de vorige eeuw vooral in hun land en naar Italië maak- Robbert Ritmeester toont 'Delen van een overzicht' recensie maarten e n volkslied' door Truus Bronkhorst. Gezien 28/1 LAKtheater Leiden. Nog te en 29/1 LAKtheater 20 30 uur. Er zijn maar weinig dansers of danseressen in Nederland die zo'n consequente lijn'in hun opeenvolgende voorstellingen ontwikkelen als Truus Bronk horst. De solovoorstellingen die en aantal jaren geleden maakte hadden iets provo- cèrends. Ze ging haar eigen weg en deinsde er niet voor terug het publiek te schokken. Gelei delijk werden haar voorstellin gen minder hard, bespiegelen- meer naar binnen gekeerd. Thema's uit haar persoonlijk le- als danskunstenares bracht naar voren. Eenzaamheid, het wankele gevoel dat ze had bij de triomfen die ze op het to neel beleefde, het gevoel een koningin en tegelijk een marte lares te zijn verwerkte ze over tuigend in haar voorstellingen. 'Klein volkslied' sluit hierop n en is weer een absolute top per. Vijf kwartier neemt ze het publiek mee in een wereld van eenzaamheid en angst. Haar bewegingen zijn zuiver en een voudig en worden met een fe nomenale precisie uitgevoerd. Geen enkel gebaar maakt ze al leen maar om iets moois te la ten zien. Alles staat in dienst van wat ze uit wil drukken. Het is een balanceren tussen krach tig, beheerst dansen en bezwij ken. Ze maakt vuistgebaren, vloer en schietbewegingen naar het publiek, maar telkens blijkt de kracht die ze nodig heeft om zich staande te houden te groot te zijn. Een passage die ze sa men met danser Mare Vanrunxt danst is een veilig intermezzo. In de slotscène trekt ze boks- handschoenen aan en maakt ze triomfgebaren. Vol opgeblazen kracht beweegt ze. Gebaren uit het begin komen iets grotesker terug, maar zonder dat de sub tiliteit verloren gaat. Ook uit de ze stroom van kracht wordt ze weggeslingerd en als ze uitge schakeld op de vloer ligt, is een aangrijpende voorstelling ten einde. De nieuwste tentoonstel ling in de Waag lijkt op een soep waarin ingrediënten van een onwaarschijnlijk uiteenlopend karakter zijn verwerkt. Het is een sma kelijke bouillabaisse van rariteiten die varieert van foto's van satellieten, ob servatoria en bibliotheken tot een 19e eeuwse bad kuip. Voorts zijn er neo klassieke sculpturen en een stel quasi-wetenschappelij- ke instrumenten. leiden onno schilstra Het brein achter deze uitstalling heet Robbert Ritmeester. Hij komt uit Amsterdam en is 35 jaar. Als kleine jongen, zo vertelt hij, hield hij zich bezig met on derwerpen die zelfs de meeste volwassenen boven de pet gaan. Hij nam deel aan astronomie- kampen en schepte plezier in het maken van wiskundige be rekeningen. Verrassend genoeg vond hij, eenmaal volwassen geworden, zijn roeping niet in de wetenschap. Hij werkte een poos in het kindertheatercircuit en besloot later een opleiding te gaan volgen aan de Rietveldaca demie. Direct na het behalen van zijn diploma staakte hij zijn theaterwerk om zich te vestigen als beeldend kunstenaar. „Ik ben gestopt met het thea ter omdat ik mij als beeldend kunstenaar sneller kan uiten", zegt Ritmeester. „Als ik vroeger een plan had voor een voorstel ling, dan kon het nog drie jaar duren voordat het werd uitge voerd. Nu kan ik mijn ideeën ogenblikkelijk in beeld omzet ten." De affiniteit met theater klinkt nog wel door in zijn beel- Ariadone met 'Le language du Sphinx'. recensie dick van teylingen Ariadone Le langage du sphinx. Choreo grafie Carlotta Ikeda Muziek: Osama Goto. Gezien op 28 januari in de Leidse Schouwburg. Buto is een moderne dansvorm ia de oorlog in een geha vend Japan werd geboren en al op zeer jeugdige leeftijd zo'n schandaal veroorzaakte, dat verbanning naar de subcultuur van de avant-garde niet te ver mijden was. Dat gebeurde in de jaren vijftig, toen tijdens een butovoorstelling een man tus sen zijn dijen een kip wurgde en 'ervolgens blijk gaf van eroti sche belangstelling voor een jongen. Ariadone, het in Frank rijk gevestigde butogezelschap Carlotta Ikeda, ging gisteren veel minder ver, maar piettemin getuigde het van lef om 'Le lan gage du sphinx' naar de Leidse Schouwburg te halen. Die moed werd beloond met een goed gevulde zaal, een en thousiast publiek en een prach tige voorstelling. Ariadone be staat uit zeven danseressen, van wie de grote technische beheer sing en de heftige, maar steeds gecontroleerde expresssieve kwaliteiten direct opvallen. Ze zijn kalkachtig wit geschminkt, identiek gekapt en ook naar be weging zo'n eenheid dat groepsscènes als een bijna ano nieme eenheid overkomen. So lo's zijn meestal voor de leidster van de groep, Carlotte Ikeda, over de vijftig, maar krachtig, vi taal en boeiend. Bij de karakterisering van bu to vallen vaak termen als heftig, wreed, mystiek, extreem en schockerend. Veel van die kwa liteiten zijn in Le langage du de t i of r door Theo Maassen Regie Martijn Bouw- Gezien 28/1 (landelijke première) Kapelzaal, Lelden. 'Mijn vriendin heeft me bedro gen. Vorige week vertelde ze dat was vreemdgegaan. Maar dat is niet waar'. Grappen ver klappen mag eigenlijk niet. Toch moet één uitzondering op die regel hier even toegestaan djn, want deze dubbele bodem- grap demonstreert precies het soort humor waarmee Theo Maassen zijn publiek regelma tig op het verkeerde beèn zet. Dergelijke grappen zijn niet echt iets bijzonders en scoren dan ook pas bij een uitgekiende timing. Als beginnend cabare tier beschikt Theo Maassen nu al over een opvallend goede techniek. Daardoor haalt hij op timaal effect uit zo'n grap. Met ogenschijnlijk gemak vult hij ontspannen babbelend zijn tweemaal drie kwartier. Dat is niet gering, en in zoverre is de wat obligate kwalificatie 'veelbelovend' zonder meer van toepassing. HUIL MAAR vraag maar... ■de kindertelefoon! BEL06-0432; dende werk, dat in veel gevallen doet denken aan decorstukken. Maar de belangrijkste plaats is weggelegd voor zijn aloude fas cinatie met wetenschap. Dat is het belangrijkste thema. Hij zoekt naar de verbanden en de verschillen tussen de nogal uit eenlopende werelden van kunst en wetenschap en laat zien wat er gebeurt wanneer een kunste naarsoog naar de wetenschap kijkt, en tevens wat er gebeurt wanneer een kunstenaar zelf wetenschappelijke ten gaat ontwerpen. Ritmeesters werk doet den ken aan Leonardo da Vinei en Panamerenko. Maar waar die twee steeds hebben geprobeerd om apparaten te maken, die ook werkelijk zouden kunnen werken, daar streeft Ritmeester hooguit naar het creëren van een illusie van functionaliteit. Het wetenschappelijke uiterlijk van zijn werk gebruikt hij als metafoor. „Wetenschap zoekt r waarop de wereld in elkaar zit, kunst zoekt naar de n naar de manier waarop de we reld in elkaar zit, kunst zoekt naar de manier waarop de we reld in elkaar zou moeten zit ten," stelt Robbert Ritmeester. Door zijn werkwijze - het vermengen van kunst met we tenschap - laat hij niet alleen het verschil zien tussen beide, maar ook de overeenkomst. Zo toont hij op een behoorlijk ge loofwaardige manier hoe de we tenschappelijke zowel als de kunstzinnige fascinatie voor de onmetelijkheid van het univer sum en de wens om dat te doorgronden, voortkomen uit eenzelfde verlangen naar gees telijke verlichting. Zoals de spi rituele verheffing die een kunst werk teweeg brengt meestal slechts van korte duur is, zo is ook de kennis, bijeengebracht in de talloze wetenschappelijke publikaties per definitie onvol ledig. De mens is slechts in staat om de wereld waar te nemen in fragmenten. De tentoonstelling van Ritmeester heeft dan ook de zeer toepasselijke titel 'Delen van een overzicht'. Leidraad Met de tentoonstelling van Rob bert Ritmeester (29 januari tot en met 6 maart) gaat een nieuw seizoen in de Waag van start. De programmering in de Waag is nu voor het eerst geheel on der supervisie van het Centrum Beeldende Kunst tot stand ge komen. Evenals in voorgaande jaren zal aan de hand van een vast thema een reeks exposities worden gepresenteerd. Dit jaar staat de relatie tussen kunst en wetenschap centraal. Maar vol gens CBK-stafmedewerkster Ni cole Roepers zal het thema minder op de voorgrond staan dan voorheen, en meer als 'lei draad' gehanteerd worden. Op het programma staan onder meer tentoonstellingen van kunstenaars die zich laten in spireren door wetenschappelij ke archieven, naast een exposi tie waarin technologie centraal staat. Behalve de thematische reeks wordt door het CBK ook meegewerkt aan een internatio nale tentoonstelling die zal wor den samengesteld door een gast-curator. Een ander project dat buiten de reguliere pro grammering van de Waag valt is getiteld 'De Hollandse Tuin'. Het gaat hier om een meervou dige opdracht voor kunstwer ken in tuinen, verstrekt door het CBK. De Waag, weliswaar geen tuin, zal ook worden betrokken in dit project, waarover binnen kort meer bekend zal worden gemaakt. Robbert Ritmeester 'Delen van een overzicht', te zien: 29 januari t/m 6 maart in De Waag, Aalmarkt 21, Leiden, woe t/m za 12-17 uur, zo 13-17 FOTO G. BRIAND sphinx ook terug te vinden, maar ze worden afgewisseld met relativerende, soms humo ristische passages. De sfeer i stukken verschilt sterk, contrasten tussen langzame, vloeiende bewegingen en krampachtige uitbarstingen ko men vaak terug. In de voorstel ling is tot in de details perfectie nagestreefd (de belichting is adembenemend mooi en zelfs het buigen is een choreo- gemaakt), die dankzij het mooie en gevarieerde bewe gingsmateriaal niet tot steriliteit leidt. Opk als je weinig kunt navoelen van begrijpen met je voetzolen, het door dans ophef fen van de scheiding tussen li chaam en ziel en kritiek op Ja panse normen, komen de kracht en kwaliteit van Ariado ne over. Zijn programma dingen' is van begin tot eind onderhoudend. Dat speelt hij helemaal in zijn eentje klaar. Een heel sterk punt, ook al zit er een keerzijde aan de medaille. De opzet is dermate sober dat het wel eens een zwaktebod zou kunnen gaan lijken. Een caba retprogramma zonder één noot muziek bijvoorbeeld komt kaal over. Bovendien zou het Paul de Leeuw-effect in zijn nadeel kunnen keren. Ook Theo Maas sen durft zijn publiek brutaal te bejegenen. Direct op iemand uit de zaal spelen, blijft dubieus en gemakkelijk. Aan een jonge dame op de eerste rij vragen, of ze tevreden is over het naspel van haar vriend. Het schijnt te mogen - maar of het kwaliteits humor is, is een andere vraag. Jong talent in seniorenorkest recensie susanne lammers Concertdoor het Jeugd Symphonie Orkesten Oegstgeest o.l.v Johan Top. Elgar, Mendelssohn, Dvorék, Volgend jaar vieren ze hun lustrum in de Stadsgehoor zaal van Leiden. Dit jaar ga ven ze hun Koninginnecon- cert nog in de Willibrordkerk Er zit bepaald jong talent in het seniorenorkest, waar van de leeftijd tussen de 14 en 20 jaar ligt. Onder leiding van Johan Top liet men ho ren wat men kon. De junioren (12 tot 16 jaar oud) verzorgden het pro gramma voor de pauze. De programmering voor dit jon ge orkest was hier en daar te hoog gegrepen, maar de hei lige ernst waarmee het de stukken aanpakte, maakte veel goed. De vertolking van Bach klonk erg zwaar, gedragen, al te statig misschien. De vierde mars uit Elgars Pomp and Circumstance lag wat meer op tempo. Het eerste deel van Dvoréks negende symfo nie 'De nieuwe wereld' diri geerde Top heus te lang zaam. Maar de junioren de den enorm hun best. Na de pauze begon het se niorenorkest enthousiast met het allereerste stukje van R. Strauss' Also sprach Zara- thustra. Hoewel het een beetje vreemd is om het bij de eerste maten te laten, maakte dit een goede indruk. Met het onbekende High Places van M. Mauldin liet men ten volle zien waar men toe in staat is. Energiek klonk het eerste en derde deel, de hoogten, ingetogen het twee de. Ook de senioren hadden werk van Edward Elgar op het repertoire. In zijn Chanson de matin speelde de concertmeesteres een so- lootje, dat deed verlangen haar vaker alleen te horen. Het pièce de résistence was de ouverture 'Ruy Bias' van F. Mendelssohn. Uitste kend gespeeld. Krachtig, met vaart, goede balans, juiste dynamiek en lekker gillende violen. Zowel de junioren als de senioren eindigden met mo dem Amerikaans repertoire. De junioren vertolkten hoog tepunten uit de musical 'The Wizzard of Oz'. Het koper van de senioren mocht schit teren met delen uit Gershwins opera 'Porgy and Bess'. Gespeeld in de geest waarmee het oorspronkelijk geschreven is, symfonisch dus. Swingen deed het pas echt bij de toegift: het Theme of the Pink Panter, met Top in regenjas als inspecteur Clouseau. Leidse zangeressen Danielle Mulder en Ingrid Mank van Indigo: leiden «job boot „We willen wel als band gezien worden. Hoewel we ons vooral als twee zangeressen presente ren. Dat komt, omdat voor een band in dit land nu eenmaal te weinig werk is om alle bandle den aan een fatsoenlijk inko men te helpen. Zeker met zo'n grote bezetting als wij kennen: tien muzikanten en een achter grondkoor van drie zangeres sen. Dat is armoede, hoor." Daniëlle Mulder (24) en In grid Mank (25) kennen elkaar al van de middelbare school in Leiden. Nu komen ze elkaar re gelmatig tegen in de gangen van het Rotterdams Conserva torium, waar ze allebei de oplei ding lichte muziek volgen. Da niëlle is in haar eindexamen- jaar, Ingrid heeft nog enkele studiejaren voor de boeg. Intus sen besteden de twee zangeres sen ook veel aandacht aan hun groep: Indigo. Kort voor de jaarwisseling verscheen hun eerste CD onder de titel Make our day'. Met de single 'Give love a try' gaat het de goede kant op. In hitparade termen gesproken: het plaatje stijgt elke week en rukt op naar de hogere regionen van de na tionale hitparade. „We zijn er reuze trots op, dat het ons is ge lukt om een hit te scoren", on derstreept Daniëlle Mulder. Indigo heeft al eerder van zich doen spreken. Het pla- tendeduut dateert van april 1992. Dat gebeurde met het nummer 'Dim the light and put on some Barry White', dat een vette knipoog naar het repertoi re van zanger Barry White be vatte. De opvolger Head over heels' was mooi gezongen, maar sloeg de plank finaal mis. Hetzelfde lot overkwam het liedje 'Everyday is the first day of your life', dat in de tipparade bleef steken. Indigo wordt van liédjes voor zien door een gelouterd compo nist en tekstschrijver: Peter de Wijn. De Wijn schreef de vele hits van Gerard Joling, waaron der zijn wereldhit 'No more bo leros' en voorziet ook zijn le venspartner zangeres G'Race van pakkende popliedjes. „Via onze huidige manager zijn we in contact gekomen met Peter de Wijn", vertelt Daniëlle Mulder. „Peter was op zoek naar een damesduo, voor wie hij al enkele liedjes op de plank had liggen. We zijn gaan praten en het klikte. We hebben onze muzikale ideeën uitgewisseld. Wij zijn nogal soul-gericht. Pe ter is vervolgens aan de slag ge gaan. Na enige tijd kwam hij met zijn speciaal voor ons ge schreven of aangepaste liedjes op de proppen. En daar waren we meteen van onder de in druk." Zowel Ingrid Mank als Da- Daniëlle Mulder en Ingrid Mank: „We zijn er ri niëlle Mulder hadden vroeger maar één vurige wens: zangeres worden. Dat is in hun geval uit gekomen. Ze zingen al vanaf hun middelbare schooltijd in al lerlei bandjes. Jazzbandjes had den de voorkeur van Daniëlle. „Maar ik heb ook in een musi cal op de middelbare school ge- zongeh. Eigenlijk heb ik in de schooljaren alles aangepakt wat interessant was, waardoor ik er varing kon opdoen." Ook samen hebben Ingrid en Daniëlle al voor de start van In digo vaak op het podium ge staan. „We hadden zelfs een ei gen naam: I.D. Way. Die initia len slaan op onze voornamen. Maar de platenmaatschappij vond dat geen welluidende naam voor een popgroep. De telefoniste van Phonogram kwam met Indigo aanzetten. Dat klonk ons meteen als mu ziek in de oren. Verder moet je er geen dieper liggende beteke nis achter zoeken." De band, want Daniëlle en In grid willen niets liever dan met een band op het podium staan, is al veelgevraagd. De huidige hitsingle 'Give love a try' doet daar nog een schepje bovenop. Bij het management komen bij na dagelijks verzoeken voor op tredens binnen. „Optreden voor publiek is na tuurlijk ook het allerleukste dat er bestaat in dit vak. Om men sen in de zaal met jouw muziek te amuseren en op te zwepen. Dat is de kick. Spiegelwanden Spiegels op maat Spiegels met lijst Glazen meubelen Vitrines Tafels volgens model GLAS EN SPIEGELS Motief stralen Volmolengracht 4 2312 PH Leiden (NL) Alles uit eigen atelier Telefoon: 071 - 21 80 55

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1994 | | pagina 19