De vele levens van Leo Driessen
Rtv show
Koken op TV; smakeloze hap
C
L
Kip met tomatensaus uit de afwasmachine
Privé- en kantoorbeslommeringen
van advocaten vormen de rode draad
VRIJDAG 28 JANUAR11994 157
JllJDA(
F.v-nriesterstiident vindt 7 'n wpq tnccen I nnot Ap I iin pii Wip hen llr Kffti
AMSTERDAM GERARD V
Het leven gebiedt
mensen bij tijd en
wijle met zichzelf in
conclaaf te gaan en dat kan
soms uitermate verrassende uit
komsten opleveren. Neem nu
I.eo Driessen. Eens leek hij
voorbestemd het celibataire le
ven van een priester te leiden,
vandaag de dag gelooft hij heilig
in zijn driehoeksverhouding
met de radiomicrofoon, de
sport en het amusement. Een
bedrijvig personage, deze 38-ja-
rige Amsterdammer, die ook
nog eens acht jaar voor de klas
stond. Al een jaar of twaalf
struint Driessen als radiover
slaggever voor het NOS-pro-
gramma Langs de Lijn de voet
balvelden af. Driessen zit tot
zijn genoegen al een jaar of zes
als reporter van Radio Tour tus
sen de wielen van de Tour de
France-karavaan. En bij Joop
van den Ende Produkties ver
richt hij hand- en spandiensten
op de centrale redactie en op
produktioneel gebied. Wellicht
een wat curieuze combinatie.
Zo niet voor Driessen. „Sport is
als het goed wordt bedreven
amusement. En het maken van
amusement is voor mij sport."
Bij JE Produkties wordt dank
baar gebruik gemaakt van de
contacten die hij als Langs de
Lijn-verslaggever in de loop der
jaren heeft opgebouwd in de
sportwereld. Zodra in Aalsmeer
de noodzaak ervan wordt inge
zien om de attractiewaarde van
maakt niet uit wat voor pro
gramma te verhogen met de
aanwezigheid van een bekende
sporter, dan regelt Driessen
diens komst. Marco van Basten
was een keer te gast in de praat
show van Ursul de Geer;
Driessen had tevoren de pre
sentator volledig bijgepraat.
Toeval
„Met collega Han Koornneef
bedenk ik van A tot Z de vragen
van Wie ben Ik. De coupletjes
van het Pizza-lied, dat in al die
André van Duin-shows telkens
weer voorbij kwam, hebben
Han en ik ook geschreven. Zo
ook de vragen en inleidingen
van Postcodebingo en Cum Imu-
de, het programma dat Jos
Brink presenteerde."
Bij toeval is Driessen in het
amusementswezen verzeild ge
raakt, al sleepte hij ooit op het
vermaarde Camerettenfestival
in Delft de eerste prijs in de
wacht met de groep Sofocles.
Maar Van den Ende vroeg hem
in 1989 voor de sportredactie
van TV 10. „Ik heb een contract
getekend met een looptijd van
drie jaar, ik heb er maar vier
maanden gezeten. Toen was het
voorbij met TV 10. De contac
ten met Van den Ende zijn wel
gebleven. Ik was dan ook niet
echt verbaasd, toen hij me later
nog eens polste. In die korte pe
riode bij TV 10 had ik ook in de
amusementssfeer het nodige
ingebracht voor de program
ma's die we maakten, maar die
helaas nooit zijn uitgezonden.
Ideetjes voor Een van de Aclit,
om maar wat te noemen."
Driessen voelt zich er wel bij
dal hij ooit de mystiek van het
Rijke Roomse Leven heeft geof
ferd aan de poenige subcultuur
van sport en amusement, waar
persoonlijke adoratie niet zel
den zweemt naar de beleving
van surrogaat-religie. Wie hem
nu hoort of ziet, zou het niet
zeggen. Maar aan hem is wel
degelijk een priester verloren
gegaan. Op de lagere school, de
Lourdesschool in Amsterdam
om het nader te duiden, had
pater Henssen gloedvol ver
haald over het missiewerk in
verre landen. De pater raakte bij
de jonge Driessen een gevoelige
snaar, het avontuur lokte, maar
dan was het wel zaak eerst op
het internaat te gaan. De pater
had een zieltje gewonnen voor
het geestelijke ontwikkelings
werk, zo leek het. Vier jaar lang
verbleef Driessen intern op het
Lavigerie-college in Santpoort.
Dagelijks reisde hij naar het
Paulinum-gymnasium in Drie
huis, alwaar hij weldra tot de
conclusie kwam dat leven in ce
libaat toch niet zijn roeping
„Ik zat in een klas waarin voor
het eerst ook meisjes zaten.
Héél revolutionair voor die tijd.
En ja, toen leerde ik toch de
aantrekkelijke kanten van het
leven kennen en dat was dat."
Eenmaal van zijn geloof ge
vallen om ooit priester te wor
den, zag Driessen toekomst in
het onderwijs. Hij stond drie
jaar voor de klas op een lagere
school in Hoofddorp, daarna
gaf hij ruim vier jaar les op een
lts in Amsterdam-Oost. „Het
was dezelfde school waar Louis
van Gaal leraar lichamelijke op
voeding was."
In zijn vrije tijd maakte hij
programma's voor Radio Lucas,
de ziekenomroep van het Sint
Lucasziekenhuis in Amsterdam-
West. Driessen trof daar types
als Ferry de Groot, Hans Hoog-
endoorn, René Mioch, Maya
Eksteen en Tom Blomberg,
mensen die naderhand naam
hebben gemaakt in Hilversum.
„Het was mijn ambitie om voet
balverslaggever bij Langs de Lijn
te worden. Maar om zover te
komen moet je wel een bepaal
de ingang hebben. Kijk, je moet
goed zijn en je moet relaties
hebben."
Leuk puntje
Tom Blomberg, beter bekend
als de Dikke Blomberg, praatte
Driessen bij Langs de Lijn bin
nen. Bij Felix Meurders dan wel
te verstaan, toen nog volop ac
tief als voetbalverslaggever.
Driessen mocht in het seizoen
'80/'81 meelopen met Meurders
tijdens het duel Willem II-Spar-
ta. Na afloop kreeg Meurders
van de regie de opdracht een
nababbel te houden met Louis
van Gaal, toen middenvelder bij
Sparta. „Meurders lag niet zo
goed bij Van Gaal. Nu trof het
dat ik Van Gaals collega was. Ik
heb Louis uit de bus gehaald en
hem bij Meurders gebracht. Ja,
daar heb ik bij Felix wel een
leuk puntje mee gescoord."
Vraag hem naar z'n eerste
keer en bij Driessen borrelen
louter nare herinneringen op.
Haarlem-Fortuna Sittard, praat
hem er niet van. Wat zich toen,
in 1982 of daaromtrent, op het
veld afspeelde nodigde nauwe
lijks uit tot bevlogen verbale
hoogstandjes. De 0-0 score zei
alles over de nietszeggende
wedstrijd. En Driessen was
stiknerveus, riep voor zijn ge
voel maar wat. „Ik was bijna
weggelopen, ware het niet dat
mijn broer de tegenwoordig
heid van geest had mij terug op
m'n stoel te duwen. En na af
loop kreeg ik ook nog ruzie met
Frans Körver, de trainer van
Fortuna Sittard. Ik zei alleen
maar: als je zo defensief speelt,
nou dan weet je het wel. Begon
die Körver me daar een partij
uit te varen. Ik was helemaal
van streek. Nu zou ik daar om
lachen, maar we zijn nu ook
twaalf jaar verder.
Onderhand weet Driessen wel
hoe hij z'n verhaal moet verko
pen. Niet dat hij gewend is bij
wijze van zelfcontrole achteraf
banden van z'n reportages af te
luisteren, dat heeft volgens hem
weinig zin. „Je hoort jezelf dan
emotioneel praten, terwijl jezelf
heel rustig bent. Nee, ik hou het
bij een goede voorbereiding
door zoveel mogelijk alles bij te
houden, contacten met mensen
in de sport te onderhouden en
trainingen te bezoeken. Dan
kom je te weten wat er allemaal
leeft. En je leert, niet te verge
ten, ook van fouten die je
maakt."
Terug naar z'n eerste Tour de
France in 1987. Plaats van han
deling: Berlijn. Driessen was de
aangewezen man om de fi-
nishreportage van de eerste hal
ve etappe te verslaan, nadat
eerder die morgen de proloog
was verreden. De Pool Lech
Piasecky was in die mini-tijdrit
tweede geworden en had daar
om de groene trui mogen aan
trekken.
„Nu wilde het geval dat Su-
perconfexde ploeg van Jan
Raas, ook in groene tricots
rondreed. En wat gebeurde? In
die halve etappe was een groep
je ontsnapt, waarin Nico Ver
hoeven en die Piasecky zaten.
De eindsprint naderde. Ik
moest inbreken in het platen-
programma van Hans van der
Togt. Enfin, ik werd aangekon
digd. Ik kom in de uitzending,
volg de sprint en zeg vervol
gens: Piasecky wint. Mijn con
clusie: Piasecky zit in de gele
trui. Ik sluit af en Van der Togt
neemt het in Hilversum weer
over. En wat deed ik? Ik keek
even naar links. En zag daar die
Verhoeven juichen. Ik nog vra
gen aan onze chauffeur Gerard
CLOSE UP
pel-, koppel- en huil-
programma's strijden
V- momenteel op leven
en dood om de gunst van de kij
ker. Er gaat geen avond voorbij
zonder dat er een spel wordt ge
wonnen, de winnaar in huilen
uitbarst maar met een beoogd
partner sjiek uit dineren mag.
Sinds kort hebben dergelijke
programma's er wat frequentie
betreft een rivaal bij: kookpro-
gramma's. Je kunt zo langza
merhand geen zender opzetten
of een al dan niet witgejaste
man/vrouw staat in een prutte
lend pannetje te roeren.
Koken schijnt amusement te
zijn ten minste als je het niet
elke dag hoeft te doen en als er
geen afwas overblijft. En dus is
het uit het oogpunt van pro
grammamakers bekeken lo
gisch dat de TV zich erop heeft
gestort.
Nu lijken de meeste kookpro-
gramma's bedoeld te zijn om
van een doorsnee huisman of -
vrouw een kookwonder te ma
ken dat een culinair verant
woordde maaltijd op tafel kan
zetten. Altijd aardappels en
spruiten is ook niet alles.
De kookprogramma's die mo
menteel de ether worden inge-
slingerd benaderen dit doel niet
eens. De prioriteit is het amuse
mentsgehalte van het program
ma. Het moet snel, gelikt, buite
nissig en wordt daardoor volsla
gen onduidelijk.
De kijker krijgt wat gestoei
met ingrediënten, een beknopt
overzicht van benodigdheden
en een vage opsomming van
hoeveelheden voorgeschoteld.
Wat de ingehuurde topkok nu
precies bij elkaar gooit en hoe
veel, blijft duister. De camera
zoomt liever in op de presenta
tor/presentatrice en gasten dan
op het geheim van de kok.
Die gasten zijn meestal 'Be
kende Nederlanders' die de kok
mogen assisteren. Zij mogen
paneren, snijden, hakken, roe
ren, proeven en zich verbazen.
Het daadwerkelijke creëren la
ten zij aan de deskundige over.
Het meest stuitende kookpro-
gramma is ongetwijfeld RTL4's
Koken met Sterren, waarin Ca
therine Keyl samen met enkele
gasten chefkok Jon Sistermans
hinderlijk in de weg loopt. De
'diepte-interviews' waaraan
'Amusementskok' Joop Braakhekke zwaait in zijn programma Kookgek met de pollelepel, maar de leergierige
kijker steekt er nauwelijks iets van op. Het is te vaag en het gaat te snel. foto archief
Keyl haar gasten onderwerpt,
worden slechts af en toe onder
broken door een shot op het
fornuis of als Keyl hoogstper
soonlijk bij Sistermans pools
hoogte komt nemen.
Zinnige vragen over ingredi
ënten, bakmethoden of hoe
veelheden komen zelden aan de
orde. Is ook niet de bedoeling,
want Keyl speelt duidelijk de rol
van culinaire domoor. Ze kijkt
al met volle bewondering toe als
de topkok er in slaagt uitjes te
snijden zonder daar enkele vin
gertopjes aan te voegen.
Binnen een half uur heeft de
kok er een majestueuze maal
tijd doorheen gejast. De goed
willende kijker is er geen cent
wijzer van geworden. Maar als
pleister op de wonde wordt nog
even vermeld dat het recept is
na te lezen op pagina zoveel
van Teletekst. Een kookboek is
echter aanzienlijk sneller ge
raadpleegd.
Een kookprogramma waar
nogal wat mensen zich aan
schijnen te ergeren, is het
NCRV-programma Kookgek,
Mitskok' Joop
Braakhekke met de pollepel
zwaait. Ook hiervan steekt de
leergierige kijker nauwelijks iets
op. Het is te onduidelijk, te vaag
en het gaat te snel.
Wat Kookgek echter van Ko
ken met Sterren onderscheidt,
is het echte amusementsgehal
te. Braakhekke goochelt, rom
melt en relativeert. Praat met de
kijker en met de cameraman,
likt zijn vingers af, geeft het stuk
vlees nog een bemoedigend tik
je alvorens het de pan in gaat en
laat het edele hakwerk over aan
een meedogenloze keukenma
chine.
Spelenderwijs loodst hij de
kijker zijn keuken binnen maar
gunt hen slechts een summier
kijkje. Koken is slechts een kap
stok waar Braakhekke zijn one-
man-show aan hangt. Een an
der uitgangspunt dan de overi
ge kookrubrieken.
Wie denkt dat we op het ge
bied van kokkerellen op TV alles
hebben gehad, vergist zich
deerlijk. Vanaf maandag gaan
EO, TROS en Veronica op elke
werkdag het programma Kook
TV (origineel gevonden) uitzen
den. Presentatrice Manon Tho
mas, die bij RTL 4 nooit echt
verder is gekomen dan pro
grammaatjes van ten hoogste
vijftien minuten, zal worden bij
gestaan door Ria van Eijndho-
ven, hoofredacteur van een
kookblad en al eerder op TV te
zien in het AVRO-programma
Kokkerellen.
Volgens Van Eijndhoven zal
dit programma vooral een voor
lichtend karakter hebben. Een
nobel streven, maar de voor
beelden die zij geeft, doen het
ergste vrezen. Want een 'pro
bleem' als 'hoe moet je groente
snijden' (heel voorzichtig met
een mes, dunkt me.) lijkt me
niet voldoende om vijf minuten
over door te zaniken. En het di
lemma 'wat doen we met een
oud plakje ham en een droge
boterham' lijkt me ook in één
tel te beantwoorden. Als het
plakje ham namelijk uit eigener
beweging van het aanrecht holt,
kiep je het in de groenbak. En
het boterhammetje vindt ook
na uitdroging nog gretig aftrek
bij de eendjes.
Koel waarom die Verhoeven z'n
handen in de lucht stak. Zei
Koel: hij heeft gewonnen."
Het liefst had Driessen op dat
moment natuurlijk zijn com
mentaarpositie verlaten om de
kater van de canard ergens in
z'n eentje weg te spoelen. Maar
de plicht riep hem wederom
contact te zoeken met Hilver
sum. „Nu is improvisatie niet
bepaald Van der Togts sterkste
kant. Dus Hans zei: we gaan
even terug naar Berlijn voor een
belangrijke rectificatie. En ja,
toen moest ik zeggen dat niet
Piasecky maar Verhoeven had
gewonnen."
Zoiets zal hem nu niet
overkomen. Ten eerste omdat
Driessen bij de meet vertrouwt
op het haarscherpe waarne
mingsvermogen van Koel („Hij
heeft het 99 van de 100 keer bij
het rechte eind") en ten tweede
omdat hij nu doorkijkt. „Op de
streep zie je het niet, maar als
de renners tien meter verder
zijn wel."
Artistieke inslag
Als het hem zo uitkomt
Driessen zijn luisteraars in de
goede zin van het woord in de
maling. Een beetje aandikken
voor het mooie moet wat
Driessen betreft kunnen, als het
maar niet overdreven wordt. „Ik
herinner me dat Bergkamp
fraaie goal scoorde tegen Tori
no. Die bal rolde tergend lang
zaam het doel in. Ik heb dat
doelpunt nog een seconde of
drie langer laten duren. Het is
het spel dat je speelt met je pu
bliek."
Het verraadt de artistieke in
slag van sportverslaggever
Driessen. Tijdens de Ronde van
Frankrijk (.Als je de boekjes een
beetje bijhoudt is de Tour een
jongensvakantie van drie we
ken") knijpt hij er dagelijks even
tussenuit om een frivool uit
stapje te maken van de Tourka
ravaan naar het cabaret. Dan
leeft hij zich volledig uit in z'n
rol van Ab Kaashoek. „Zie hem
als de opvolger van Koen Ver-
hoeff. Nooit heb ik de bedoeling
gehad die man te beledigen of
in discrediet te brengen, Ab is
mede uit respect voor die man
ontstaan. Je kunt wel zeggen dat
Leo Driessen: een radioverslaggever met een artistieke inslag.
Kaashoek een hele goeie vriend,
van mij is. Omdat hij een lieve
vent is, zoals Koen een hele lie
ve verslaggever was met een
uniek taalgebruik. Zo'n zinnetje
als laten we wel zijn, dat kon al
leen maar uit de mond van
Koen komen. En ook: deze pass
is goedgekeurd door de Neder
landse Vereniging van Huis
vrouwen, naar wij dachten. Ab
leeft in elk geval tot 1 juni, tot
die datum loopt zijn contract
met het blad Voetbal waarin hij
een column heeft. Maar als het
aan mij ligt, leeft Kaashoek zo
lang ikleeL"
Leo Driessen. Oftewel, hoe ie
mand die geroepen scheen voor
het celibaat een innige en tame
lijk ingewikkelde driehoeksver
houding heeft met de radiomi
crofoon, de sport en het amuse
ment. Op een en dezelfde dag
langs de lijn als razende repor
ter en als een eigentijdse dr.
foto dijkstra
Lastpost die achter de coulissen
van Joop van den F.nde's TV- 2.45
studio vragen verzint voor Wie
ben ik, in Driessens bestaan
past een dergelijk eentweetje.
„Tijd tekort? Valt best mee hoor.
Als je vindt dat je werk je werk 3.21
is, zie je het als een inbreuk op I
je vrije tijd. Maar als je je werk|3.51
leuk vindt, is geen ui
veel."
Jolanda Oukes
HONDE
loggetu
HILVERSUM SUSANNE VAN VELZEN
Men neme: 1 auto van het type Lincoln Sa
loon 1992, 2 zalmmoten, 6 garnalen, 6
plakjes bacon, een blik bevroren boontjes
en een warmgelopen motor. De zalm en de
in bacon gerolde garnalen worden stevig in
zilverfolie verpakt en onder de motorkap
tussen de motor geschoven. Dan nog een
kwartier stevig doorrijden en de maaltijd is
klaar. Handig toch, zo'n Carbecue.
En wat te denken van Parmezaanse kip
met tomatensaus gekookt in de afwasma
chine. Een huisvrouw in Amerika demon
streert programmamaker Jonathan Ross
haar kookkunst met de afwasmachine alsof
het de gewoonste zaak van de wereld is.
„Een zeepsmaak?", reageert ze enigszins
moedeloos. „Dat vraagt nou iedereen. Nee,
natuurlijk zit er geen zeepsmaak aan de
kip. Hij zit waterdicht verpakt in zilverfolie
en speciaal plastic."
De Engelsman Jonathan Ross registreer
de Amerika's meest bizarre eetgewoonten
in de verbazingwekkende en humoristische
documentaire Fat. RTL 5 zendt Ross' be
vindingen in het land van de onbegrensde
mogelijkheden uit. Fat is één van de drie
afleveringen van de documentaireserie
Americana. De overige delen, die RTL 5 op
8 en 15 februari uitzendt, gaan over de
'domheid' van de Amerikanen en de rijk
dom.
Jonathan Ross is erin geslaagd om over
onderwerpen, waarbij je direct de bekende
clichées verwacht, een zeer boeiende reeks
programma's te maken. Zo gaat Fat niet,
zoals de titel daarentegen doet vermoeden,
enkel over de zwaarlijvige Amerikanen en
de vette hap. Jonathan Ross gaat op zoek
naar de achtergronden van de eetcultuur
van de Amerikanen.
Hij bezoekt het allereerste (1955) McDo
nald's restaurant in Californië dat nu dienst
doet als McDonald's-museum. Hij eet een
hamburger (rundvlees met tomatensaus
tussen twee geroosterde boterhammen!!!)
in de tent waar het razendpopulaire pro
duct 'uitgevonden' is.
In de documentaire wordt duidelijk dat
Amerikanen houden van hun voedsel,
maar het moet wel zo makkelijk en snel
mogelijk verkrijgbaar en op te eten zijn. Zo
doet de drive-in supermarkt in Louisiana
goede zaken. Onder het motto 'Als je eet
om energie te krijgen, waarom zou je dan rnde
energie stoppen in het verkrijgen van voed- fees mc
sel' is de zaak opgericht. Volgens de eige- pnerike
naresse is de drive-in winkel Hello may I F"n w
help you...thank you and come back) de
ideale oplossing voor mensen die nog hou- raunggril
den van direct contact met de verkoper. „Je Jenveri
hoeft je auto niet meer achter te laten op *en. m;
een onveilige parkeerplaats en lastige kin- Mia-w
deren blijven gewoon rustig op de achter- |^e®r5
bank zitten."
Amerikanen eten niet alleen omdat ze linneni
honger hebben, het is een levensstijl. Bij al- peonia
les wat ze doen komt eten kijken. De prij- Nle,0°
zen bij een spelletje op de kermis bestaan
uit blikken witte bonen en potjes tomaten- kg0p
saus, naar een live-striptease kijken heren Kandei
terwijl een dubbele hamburger verorberd {Binner
wordt. En de hamburger is natuurlijk zo pedew
klaargemaakt dat er geen klodder ketchup r"^1
op je kleding druipt omdat je gedachten ifJeder|
niet helemaal bij het fastfood zijn. iederl:
februari, 20.35 Hees,e
AVRO start serie nieuwe afleveringen van 'Pleidooi'
HILVERSUM NPA
Met 'Pleidooi' heeft de AVRO
een televisieserie in huis waar
mee de omroep nog een tijd wil
doorgaan, minimaal twee jaar,
zegt Kees van Twist, manager
cultuur van de AVRO. Van Twist
spreekt een groep mediajourna-
listen toe. Naast hem staat het
Gouden Kalf op een tafeltje in
villa Casparus te Weesp.
'Pleidooi' sleepte de Nederland
se filmprijs vorig jaar in de
wacht. Bij het kalfje brandt ver
wachtingsvol een waxinelichtje.
Zou de tweede serie afleverin
gen een even groot succes wor
den als de eerste?
In de eerste aflevering van de
nieuwe reeks, nummer 12, krijgt
Mourad Aziz een incestzaak
voor de kiezen. Als dochter
Roos het ouderlijk huis verlaat,
dient ze een klacht in tegen
haar vader, die haar seksueel
heeft misbruikt. De botsing van
de verboden liefde en loyaliteit
komt goed tot uitdrukking.
De privé- en kantoorbeslom
meringen van de advocaten
vormen de rode draad. De juris
ten hebben te kampen met alle
daagse dingen, zoals liefdes,
conflicten, ziekten en, in het be
gin, de verhuizing van het kan
toor. Het aantal rechtszaken per
aflevering is teruggebracht tot
één, daardoor komt de nadruk
sterker te liggen op het leven
van de hoofdrolspelers. De
AVRO hoopt dat deze maatregel
Pleidooi voor een breder pu
bliek toegankelijk maakt.
De serie is van deze tijd. De
zaken gaan over hedendaagse
problemen: incest, ontvoering,
gebedsgenezing, beroving, bu
rengerucht en desertie. Ook ko
men vakinhoudelijke proble
men aan de orde. In aflevering
veertien zit een aardige gewe
tenskwestie. Een gebedsgeneze
res heeft haar raadsman, Cas
Heystee, op een essentieel punt
voorgelogen. Waar juristen in
de Verenigde Staten zo'n zaak
laten vallen, kozen de schrijvers
van Pleidooi erover de verdedi
ging door te zetten. Volgens Van
Twist is deze houding represen
tatief voor de pragmatische
houding van advocaten in Ne
derland. Er is volgens Van Twist
veel research gedaan in de juri
dische wereld. Pleidooi is opge
nomen als film. De opnamen
zijn met veel aandacht gemaakt.
Willem van de Sande Bakhuy-
zen, een van de twee recent toe
gevoegde regisseurs, zegt: „Veel
shots zijn vanuit velschillende
I
Gijs Scholten van Aschat is weer
van de partij in een nieuwe serie
afleveringen van 'Pleidooi'.
foto archief
hoeken genomen, zodat we
konden kiezen wat de beste op
namen waren." Het geluid en
de muziek maken een verzorg
de en frisse indruk. Er wordt
over het algemeen natuurlijk
gespeeld, terwijl de verhalen
verre van onwaarschijnlijk zijn.
De tekst bevat zo hier en daar
modieus en modern taalgebruik
(„Ze heeft een nieuw pakje ge
scoord") en („Jij betaalt een di
ner, maar dan wel met begrijpe
lijk eten").
Volgens Van Twist is de serie
niet goed te vergelijken met de
Amerikaans advocatenserie LA
LAW. „Pleidooi is namelijk heel
erg Nederlands: Nederlandse
problemen, Nederlandse aan
pak en een Nederlandse sfeer.
Zelfs de Belgen, die de eerste
serie ook hebben uitgezonden,
vinden dat."
Het natuurgetrouwe spel
komt tot uiting in de laatste scè
ne van de eerstvolgende afleve
ring, als vier van de vijf advoca
ten ergens een etentje hebben
en ze met een draadloos tele
foontoestel contact maken met
de afwezige Cas die in het zie
kenhuis ligt. Ze geven elkaar het
toestel door en dragen allemaal
een gedichtje voor. De originele
epiloog markeert op ongedwon
gen wijze de onderlinge band
tussen de advocaten. Pleidooi
deel II is de moeite van het kij
ken meer dan waard.
(Uitzending, maandag 31 janu-
i, 20.26 uur, Nederland 1)
