Country van hoog niveau
Humor Teeuwen Smeenk
balanceert op het randje
Cultuur Kunst
Jaren zestig herleven in Stadsgehoorzaal
Rembrandt
gestolen op
antiekbeurs
Emerson, Lake en Palmer goed
voor avondje jeugdsentiment
Filmkeuring pleit voor
Europese richtlijnen
Tatlin in Stedelijk Museum
MAANDAG 26 OKTOBER 1992
REDACTIE CEES VAN HOORE ANNEMIEK RUYGROK (CHEF) JAN RIJSDAM
leiden De muziek uit de woelige jaren zestig
herleefde zaterdag in de Leidse Stadsgehoor
zaal. 1200 Kaartjes waren in een mum van
tijd uitverkocht, dus eigenlijk stond al tevoren
vast dat, voor er een noot was gespeeld, het
popfestijn een daverend succes zou worden.
Het nostalgische feest onder de naam Propop
'91 trok liefhebbers tussen de 25 en pakweg
60 jaar die enthousiast 'uit hun dak gingen'
bij klassiekers van The Stones, Beatles en
Golden Earring(s). „Het heeft iets van een
reünie", zei een van de bezoeksters. Je komt
allemaal mensen tegen die je anders nooit
meer ziet. En de sfeer is heel gemoedelijk.
Veertigers en twintigers in een broederlijk
sfeertje naast elkaar swingend. Dat is ook ei
genlijk heel bijzonder. Zo'n feest zou er vaker
dan eens per jaar moeten zijn."
Het jaren zestig repertoire werd ten gehore
gebracht door de Leidse groepen MAC en The
Pub Band. Op de foto The Clarks, een Haagse
band die de zaal moeiteloos plat speelde.
Volgens sommigen speelden ze de oude
nummers van The Beatles beter dan The
Beatles zelf.
Volgend jaar krijgt Propop zeker een vervolg.
„Er hebben al veertig mensen een kaart gere
serveerd", aldus een tevreden organisator
Henny Kwik over het feest dat zonder een
wanklank verliep. Zo'n 300 man bleef nog,
tot ver na sluitingstijd napraten over de hits
van weleer. foto hielco kuipers
Bcmds spelen in Noordwijkerhoutse Schelft sterren van de hemel
Steen speelt
hoofdrol in
onderhoudende
voorstelling
Het was de avond van Cor en Margreet Sanne. Met het
concert zaterdag in De Schelft in Noordwijkerhout vier
den zij afgelopen zaterdagavond hun twintigjarige jubile
um als impresario's op het gebied van country and wes-
tern-muziek. Het was duidelijk dat het echtpaar door de
musici en door het publiek op handen wordt gedragen:
van alle kanten stroomden de complimentjes toe.
noordwukerhout wilfred simons
De mooiste uitspraak kwam
echter aJ aan het begin van het
concert, toen één van de Dean
Twins over Cor Sanne zei: „He's
been great for the market." In- -
derdaad: zonder CMS Produc
tions (afkorting voor Cor en
Margreet Sanne) bestond de
country western in Nederland
niet of nauwelijks.
Florissant is de positie van de
country western in ons land
allerminst. Er zijn weinig impre
sario's die zich iets aan de mu
zieksoort gelegen laten liggen
en op de radio besteedt alleen
de KRO nog regelmatig aan
dacht aan deze muzieksoort.
Cor Sanne heeft dit feit in de
loop van de jaren geaccepteerd,
maar toch verbaast het hem dat
het genre niet populairder is:
„Het is toch een soort middle-
of-the-road-muzieksoort die
door bijna iedereen opgepikt
kan worden." In het liefneb-
berstijdschrift Country Gazette
verzuchtte hij dat de country
western pas zal doorbreken
naar het grote publiek als Joop
van den Ende zich ermee gaat
bemoeien.
In De Schelft, afgelopen za
terdag, geen wereldberoemde
namen: „De country western-
muziek moet zich veq'ongen",
aldus Sanne tot het publiek.
,.De grote publiekstrekkers zijn
Emmylou Harris, Freddy Fen
der en Johnny Cash, maar zij
houden er ooit mee op. Dat
moment komt eerder dan me
nigeen denkt. Met deze drie ar
tiesten had ik deze zaal twee
keer kunnen vullen, maar ik heb
Jubileumconcert Exultate Deo
voorschoten De Christelijke Oratorium Vereniging 'Exultate
Deo' geeft woensdag 28 oktober een feestelijk concert in de
stadsgehoorzaal (20.00 uur) in Leiden. Het programma biedt
werken van Bach, Mozart en Gounod. Het concert staat onder
leiding van Sander van Marion. Medewerking verlenen: Hanne-
ke Kaasschieter (sopraan), James Doing (tenor), Addie de Jong
(orgel), Leonie Korff (alt), Jan Alofs (bas) en het Toonkunst Or
kest Leiden. Kaartverkoop: VW-Leiden en Rabobanken in Voor
schoten.
Sting en Little Richard in Ahoy'
rotterdam. Popster Sting
geeft volgend voorjaar twee
concerten in Nederland, zo
heeft concertorganisator
Mojo meegedeeld. Op 16 en
17 maart treedt de Brit op
in sportpaleis Ahoy' in Rot
terdam. De voorverkoop
van kaartjes begint op 7 no
vember op de bekende
adressen. Little Richard
doet volgend jaar tijdens
zijn Europese toernee ook
Nederland aan. De rock
and roll-held treedt op 9
maart op in sportpaleis
Ahoy' in Rotterdam. De
voorverkoop van de kaart-
jes voor dit concert begint
op 6 november. Sting. foto pr
Clouseau in Klaverhal
zqeterwoudeDe Belgische formatie Clouseau komt naar de
Klaverhal in Zoeterwoude op zaterdag 7 november. In het voor
programma (20.00 tot 21.00 uur) treedt de succesvolle leidse
band 'Nederland 2' op. De Klaverhal heeft Clouseau in huis ge
haald om op feestelijke wijze uiting te geven aan haar 10-jarig
bestaan. Voor kaartverkoop bellen naar 01715-2427.
Op de nationale kunst- en an
tiekbeurs PAN, die jaarlijks in
de RAI in Amsterdam wordt ge
houden, zijn gisteren twee teke
ningen gestolen met een totale
waarde van 800.000 gulden. In
de nacht van donderdag op vrij
dag werden uit vier vitrines al
aniieke sieraden gestolen. De
tekeningen die zijn ontvreemd,
zijn een krijttekening van Rem
brandt en een gewassen pente
kening van Jacob de Gheyn 11.
Volgens PAN-directeur mr. C
van der Ven zijn er in het zesja
rig bestaan van de beurs nog
niet eerder kunstvoorwerpen
gestolen.
Aan de kunst- en antiekbeurs,
die zondag is afgesloten, heb
ben 84 kunsthandelaren, anti
quairs en galeriehouders mee
gedaan. Meer dan 25.000 men
sen hebben in de afgelopen tien
dagen de beurs bezocht. Daar
mee ligt het aantal bezoekers
bijna 40 procent hoger dan in
1991.
Tentoonstelling
over Mozaïek
NOORDWUK
Een tentoonstelling over 25
operettejaren van Mozaïek
Operette Noordwijk is van 2 tot
21 november te zien in de
Openbare Bibliotheek in
Noordwijk Foto's, affiches, kos
tuums, rcquisieten en program
maboekjes brengen de 25 jaar
opurettevèreniging in beeld.
Van grillige vernieuwers tot
innemende entertainers. Jemig
de pemig, dat was best even
schrikken en slikken bij de her
nieuwde kennismaking met
Emerson, Lake Palmer in het
uitverkochte Haagse Congres
gebouw. Want in plaats van het
heilige vuur flink op te stoken,
bleef het opnieuw actieve Britse
symfonische rocktrio steken in
braaf avondje nostalgie.
Keith Emerson (toetsen),
Greg Lake (bas, gitaar, zang) en
Carl Palmer (drums) zetten be
gin jaren zeventig de toon in
hun toen nog prille genre, on
der meer door vindingrijk ge
bruik van klassieke composities.
Eerstgenoemde had zodoende
reeds furore gemaakt met The
Nice en wist zich in Nederland
ook al snel nagevolgd door Rick
van der Linden met Ekseption.
ELP groeide uit tot een ware
rockdinosaurus, die ten slotte
de punk- en new wave-hausse
niet zou overleven.
Nadien (vanaf 1980) werd er
wel steeds gespeculeerd over
een tweede leven, maar tot een
volledige reünie wilde het niet
meer komen. Totdat dit voor
jaar heel verrassend met het
(twaalfde) album Black Moon
een nieuwe start werd gemaakt.
Niet om financiële redenen,
maar puür uit muzikale nieuws
gierigheid. vermeldden de drie
heren erbij.
De oogst van de grote verzoe
ning leverde eigenlijk niet meer
dan één surprise op: het pak
kende instrumentaaltje Romeo
Juliet, geleend van Prokofiev.
Met dezelfde behoudende in
stelling is ELP ook weer het
concertpad opgegaan. Het grote
geluk hierbij is dat het legioen
oude fans zo opgetogen is over
de hereniging, dat de middel
grote concertzalen vanzelf vol
lopen. Weliswaar voor een
avondje jeugdsentiment, maar
daar zit het voormalige super-
trio in het geheel niet mee: de
liefhebbers van goud van oud
worden op hun wenken be
diend, het nieuwe repertoire
speelt - anders dan aangekon
digd - slechts een kleine bijrol.
Waar vroeger de individuele
krachtpatserij maar al te vaak
voorop stond, overheerst thans
de vriendelijkheid, onderling en
tegenover de zaal. Een voor
beeld: voor Carl Palmer is een
drumsolo nu ook het sein om
uitgebreid 'handjeklap' met de
zaal te gaan spelen. In het Con
gresgebouw, waar ELP op 7 no
vember wederom op een volle
bak kan rekenen, was de benja
min (41) van het drietal nog het
meest gretig. Keith Emerson
was nog slechts een schim van
de toetsentijger van weleer en
Greg Lake bleef als zanger te
vaak onder de maal, met name
bij de klassieker Lucky Man,
waarmee een onnodige pauze
werd ingeleid.
theater
recensie maarten baanders
Voorstelling 'Terre Promise/Terra
Promessa' door Theatre de la Mar-
maille/T eatro dell' Angolo Gezien
24/10, Leidse schouwburg.
'De kunst is lang, het leven
kort,' zegt een oud spreek
woord. Maar het is nu de
kunst zelf die deze wijsheid
relativeert. Dat gebeurt in de
voorstelling 'Terre Promise-
/Terra Promessa', een co-
-produktie van Théatre de la
Marmaille uit Montreal en
Teatro deH'Angolo uil T urijn.
In het dagelijkse leven
houdt het ons zelden bezig
hoe oud onze planeet Aarde
is, of, als deel daarvan, een
willekeurige, ruwe steen.
Zo'n steen heeft heel wat
meegemaakt en is getuige
geweest van wat mensen
vanaf het allereerste begin op
aarde deden. Het is leuk
hierbij stil te staan en dat
doen de beide theatergroe
pen, die met 'Terre Promise-
Terra Promessa' zowat de
hele aardbol afreizen.
De hoofdrol in deze voor
stelling is voor een steen; de
bijrollen worden vervuld
door de vier acteurs. In een
grote reeks tafereeltjes zien
we wat de steen vanaf de
schepping tot de dag van
vandaag overkomen is. Een
vrouw in de prehistorie ge
bruikt de steen om er het
graan op fijn te malen. Een
ontdekkingsreiziger krast zijn
naam op de steen ten teken
dat hij het was die het nieu
we land ontdekte. Een was
vrouw maakt de kleren erop
schoon. Een kind doet er een
hinkspelletje op. Een visser
maakt zijn vis erop schoon.
Een verliefde jongen tekent
er een hart op. Er breekt oor
log uit en de hand van een
gesneuvelde soldaat rust op
de steen. En als de oorlog
voorbij is, wordt het slagveld
opgeruimd en omgetoverd in
een gazon, waarop de steen
een keurig plekje krijgt.
De groei van de menselijke
beschaving trekt in een uur
tijd aan ons oog voorbij. Het
doek is niet meer dan een
meter opgetrokken, wat op
een aardige manier bena
drukt dat de gebeurtenissen
zich dichtbij de aarde afspe
len. Alle geluiden van wat er
op de grond plaatsheeft,
worden vergroot door echo's,
wat het gevoel van een enor
me ruimte geeft, waarin de
mens maar ldein is.
De tafereeltjes zouden over
het algemeen best wat ge
waagder mogen zijn. Vaak
beperken ze zich tot het
weergeven van concrete ge
beurtenissen. waar verder
niets onverwachts meer op
volgt. Maar de voorstelling is
onderhoudend voor kinde
ren en laat voor volwassenen
genoeg zien om je een prik
kelend idee mee te geven
waar je zelf over door kunt
mijmeren. Dat geldt vooral
voor de afsluiting: dan is on
ze steen in een vitrine van
een museum terechtgeko
men, achter glas, zorgvuldig
opgesteld, als een kunstwerk
bewonderd en gefotogra
feerd. Dat is een eer die hij
verdient met zijn rijke ge
schiedenis. Die ruwe steen is
een monument om bij stil te
staan.
Pianist Pace naar Amsterdam
De Italiaanse pianist Enrico
Pace verzorgt op 1 november
een recital in het Amsterdamse
Concertgebouw. Dat gebeurt in
de serie Meesterpianisten
1992/1993. Pace zal werken van
Schumann, Liszt en Prokofieff
uitvoeren. Enrico Pace won in
1989 de eerste prijs tijdens het
Franz Liszt Pianoconcours in
Utrecht.
ervoor gekozen om dat niet te
doen. Ik wilde nieuwe acts laten
zien. Wat u hier vanavond
hoort, zijn de mensen die de
komende jaren het gezicht van
de country western gaan be
palen."
De acts die in De Schelft op
traden, waren van een conse
quent hoog niveau en verdie
nen beslist een groot publiek.
Alle bands speelden de sterren
van de hemel en de zangers
(maar vooral de zangeressen)
hadden stemmen als nachtega
len. De virtuoze violist Randy
Howard bracht in een spette
rende solo het publiek op de
stoelen.
Het concert was zó opge
bouwd, dat aan de verschillen
de stijlen in de country wes
tern recht werd gedaan. Karen
Tobin bijvoorbeeld heeft een
strakke, volle stem en een inne
mende uitstraling. Haar stijl
doet denken aan die van Em
mylou Harris. Zij bracht een se
rie songs waarbij de liefde in al
haar facetten werd bezongen.
Tijdens een liedje waarin zij
verkondigde dat 'het in onze
slaapkamer kouder is dan in
Canada' liepen de tranen haar
over de wangen. Na afloop van
haar bijdrage moest Cor Sanne
de bescheiden zangeres haast
smeken om het applaus van het
publiek in ontvangst te nemen:
„Would you take another bow,
sweetheart?"
Het optreden van Kathy Chia-
vola stond hiermee in fel con
trast. Ook Chiavola heeft een
prachtige stem, maar haar uit
straling is anders: melancholie-
ker en filosofischer. Zij zong
niet alleen over de liefde, maar
ook over de eenzaamheid die
mensen bevangt als zij tijdens
een lange treinreis bij vreemden
naar binnen kijken en over de
onbaatzuchtige liefde van haar
eigen moeder. Chiavola zoekt
haar onderwerpen dicht bij
huis, maar met haar songs steeg
zij toch ver uit boven het cliché
matige karakter dat de country
western vaak aankleeft.
Tijdens het optreden van Chi
avola werd wel duidelijk waar
om de country western-mu-
ziek zo'n krachtige, levende
muzieksoort is. Ondanks de
komst van de drums, de elek
trisch versterkte basgitaar en de
commercie verloochent de
Karen Tobin. Tijdens een liedje waarin zij verkondigde dat 'het in onze slaapkamer kouder is dan in Canada'
liepen de tranen haar over de wangen. foto henk bouwman
country western haar wortels
niet. Ze liggen op het platteland
van Tennessee, temidden van
de boeren, de cowboys, de klei
ne stadjes. Ze gaan over het le
ven van alledag, over de gevan
genis, over relatieproblemen,
over drankzucht en over Mary,
het lieve brave meisje waarop
de zanger wacht.
Twintig jaar Country Muziek'
met: The Dean Twins, Karen
Tobin, Kathy Chiavola, Allen
Frizzell, The McCarters en
Ruud Hermans.
Er moeten dezelfde richtlijnen
komen voor de filmkeuring in
de verschillende Europese lan
den. Dat vindt directeur C.
Crans van de Nederlandse
Filmkeuring. Deze week wordt
in Rijswijk en Den Haag eèn
internationale conferentie ge
houden over de toekomst van
de filmkeuring in Europa.
„De filmkeuring in de mees
te landen gebeurt meestal op
gevoel. Wij zouden het echter
op prijs stellen als er een soort
referentiekader werd opge
steld waaraan je films kunt
toetsen. Zo'n kader zou er op
Europees niveau moeten ko
men.", aldus Crans in de
WVC-uitgave T refpunt.
Hij denkt in de eerste plaats
aan een Europese databank
met conclusies van weten
schappers over wat in een film
schadelijk kan zijn voor een
kind. Uit die databank kunnen
dan weer internationale regels
worden gedestilleerd.
De Nederlandse Filmkeu
ring werkt al veel samen met
de Duitse, zegt Crans. Er wordt
steeds vaker overeenstemming
bereikt. „Dat betekent niet dat
we de middenweg opzoeken.
Nee, de Duitsers gaan steeds
meer onze kant op, kiezen
voor onze liberale houding. Ik
denk ook dat we andere Eu
ropese landen op onze lijn
kunnen krijgen."
Dat laatste leidt Crans af uit
de „bewondering die interna
tionaal bestaat voor onze film
keuring, die als enige in de we
reld niet werkt met vakmen
sen als wetenschappers, maar
met een doomsede van de sa
menleving."
Het Stedelijk Museum in Am
sterdam heeft onlangs in Mos
kou definitieve afspraken ge
maakt over een grote over
zichtstentoonstelling van het
werk van Vladimir Tatlin (1885-
1953). De werken komen eind
volgend jaar naar Amsterdam.
Op dit moment werkt een inter
nationaal team van weten
schappers aan de expositie. Zij
omvat ongeveer 350 werken,
waaronder sculptures, schilde
rijen, tekeningen, decor- en
kostuumontwerpen. Met deze
presentatie voltooit het Stedelijk
Museum het drieluik over de
Russische avant-garde dat on
der directeur Wim Beeren tot
stand kwam. In 1989 was Kazi-
mir Malevich te bewonderen en
afgelopen zomer werd de Russi
sche avant-garde in een breed
kader getoond met 'De Grote
Utopie'.
theater
RECENSIE WUNAND ZEILSTRA
Voorstelling: Heist, cabaretprogramma
van en door Teeuwen Smeenk.
Gezien: 24//10, Muzenhof, Leiderdorp.
Echt avondvullend is het pro
gramma 'Heist' van het nieuwe
cabaretduo Teeuwen Smeenk
maar net aan. Krap anderhalf
uur kan met wat goede wil voor
avondvullend doorgaan. Maar
wat pas echt telt, is dat zij hun
zuivere speeltijd optimaal ge
bruiken. Nog geen jaar na hun
overwinning van Cameretten
'91 vormen Hans Teeuwen en
Roland Smeenk een hecht duo
in een afwisselend programma
vol vaart.
Daarbij gaan ze niet altijd
even zachtzinnig te werk. Slaan
ze bijvoorbeeld domme ex
treem-rechtse taal uit, dan be
rust het beoogde effect ervan op
een klassiek cabareteske dubbe
le bodem. Op zulke momenten
komt er zo'n gemakkelijk en
vrijblijvend soort engagement
om de hoek kijken. Hun hom
mage aan een zekere Fredje van
der Zande zit daarentegen veel
geraffineerder in elkaar. Omdat
dit loflied lekker in het gehoor
ligt, is de meezingbereidheid
aanvankelijk groot, totdat lang
zaam maar zeker blijkt dat die
Teeuwen Smeenk: gekke wendingen en platte grappen.
Fredje een eng mannetje is.
Er wordt trouwens wel meer
in swingende muziek verpakt,
waar besmuikt om te lachen
valt. Ongegeneerd zingen zij
hun scabreuze teksten en platte
grappen. In een op zichzelf tref
fende 'Kinderen voor Kinderen-
'-liedparodie met het refrein
'Au, au, pappie, dat doet pijn'
wordt bijvoorbeeld incest
plompverloren aan de orde ge
steld. Humor op het randje
waarmee zij door hun sterke
presentatie uiteindelijk toch de
lachers op hun hand weten te
krijgen.
foto andre beekman
Niet hun wat gewild
doende pogingen tot provoce
ren maar met name hun
dingrijk gevoel voor gekke1
dingen en absurde grappen vor
men het sterkste punt. Beiden
beschikken overduidelijk over
de nodige podiumervaring en
maken daar vooral bij hun
fraaie 'crosstalks' handig ge
bruik van. Hun muzikaliteit en
het pittige tempo van de voor
stelling zijn de andere pijlers
van het succes. Ongetwijfeld
zullen we nog meer horen van
dit duo.
