7
Een onbekende multinational
Hotelet
ZATERDAG 24 OKTOBER 1992
ZATERDAGS
BIJVOEGSEL
Kasteelheer
Ton Goedmakers jr.
„De onderneming is
niet zomaar een stuk
kapitaal, dit is ook
emotie."
FOTO DRIES LINSSEN
Hetfamiliebedrijf Goedmakers
De onderneming Vebego Interna
tional koestert zich met genoe
gen in de anonimiteit. Anno
1992 lijkt het bijna onmogelijk dat een bedrijf
met een omzet van 600 miljoen gulden en
meer dan 14.000 werknemers zo goed als on
bekend is. Wie heeft er ooit van Vebego ge
hoord?
Directeur en eigenaar Ton Goedmakers jr.
houdt wel van die onbekendheid: „Niet dat
we iets te verbergen hebben, maar Vebego is
slechts een houdstermaatschappij op de ach
tergrond. Die naam zegt onze klanten hele
maal niets en dat hoeft ook niet. Ik heb veel
liever dat iedereen de dochterbedrijven, zoals
Alpheios en Hago kent".
In 1986 kocht Goedmakers het verwaar
loosde kasteel Cortenbach in Voerendaal om
er Vebego te vestigen. De restauratie heeft ja
ren en kapitalen gevergd. „Dat was ping-
ping-kassa. Een 1 met zes nullen was niet ge
noeg". De fundamenten van Cortenbach da
teren uit de tijd van Karei de Grote. Net als de
edellieden uit de middeleeuwen heerst kas
teelheer Ton Goedmakers jr. vanuit het slot
over zijn bezittingen. Vebego (Verenigde Be
drijven Goedmakers) zwaait als houdster
maatschappij de scepter over tenminste 25
bv's, verdeeld over zes Europese landen.
Ton Goedmakers regeert zijn concern op
een ogenschijnlijk ontspannen manier. De
bv's hebben hun eigen directies en commis
sarissen en krijgen veel vrijheid om een eigen
beleid te voeren. „Het zijn zelfstandige on
dernemingen. Ik wil alleen binnen vijf dagen
na elke maand weten wat er verdiend is".
Goedmakers is een beminnelijk man. Lijkt in
niets op een snelle allround manager, spreekt
het liefst plat Limburgs. Een rustige kerel, die
de tijd neemt voor een antwoord. Hij zegt
Achter de kantelen van kasteel
Cortenbach in Limburgse Voe
rendaal schuilt het hoofdkwar
tier van een onbekende multi
national. Weinig mensen ken
nen "Vebego International'.
De baas van het familiebedrijf,
Ton Goedmakers jr. (41), vindt
dat wel goed zo. Hij heeft het
schoonmaakconcern van zijn
vader uitgebreid tot een veelzij
dig Europees miljoenenbedrijf,
precies wat hem voor op de tong ligt, vanuit
de wetenschap dat hij van niets en niemand
iets heeft te vrezen.
De bedrijven van Vebego pakken van alles
en nog wat aan. De dienstengroep, met Hago
als belangrijkste onderneming, houdt zich
bezig met schoonmaken, het wassen van lin
nengoed voor bedrijven en ziekenhuizen,
brandschade-reiniging, rioolreiniging en het
uitzenden van personeel. Vebego heeft
schoonmaakbedrijven in België, Zwitserland,
Portugal, Frankrijk en Nederland. „Dat noe
men we geografische risicospreiding". De
handelsgroep verkoopt machines, gereed
schappen en produkten voor professionele
schoonmakers en geeft cursussen voor
schoonmaakpersoneel. De produktiegroep
maakt badschuim, shampoo, haargel, body
lotion, afwasmiddel, glasreiniger, vloeibaar
schuurmiddel en wasmiddelen voor winkels
in Frankrijk, Engeland en Duitsland en ook
nog reinigingsmiddelen voor professionele
schoonmakers. In Frankrijk staat een fabriek
voor insectenbestrijdingsmiddelen. En in
Zeewolde is Vebego partner in een fabriek
voor allerlei luxe lichaamsverzorgingspro-
dukten.
Goedmakers weet heel goed wat hij wil. Alle
cijfertjes noemt hij zonder aarzelen op. „Dit
jaar bereikt de omzet een record van 600 mil
joen gulden. Maar binnen vijf jaar zitten we
op 800 miljoen. Tegen die tijd moet dit een
nog internationaler bedrijf zijn". De helft van
de omzet van dit jaar haalt de Vebego-groep
binnen in de schoonmaakbranche, 50 mil
joen in de uitzendbranche, 180 miljoen in de
produktie, 50 miljoen in de handel en 20 mil
joen in de automatisering.
Ton Goedmakers senior startte in 1943 een
glazenwassersbedrijf om als kleine zelfstandi
ge de Arbeitseinsatz van de bezetter te ontlo
pen. Het beviel hem goed en hij kreeg al snel
meer werk: de tramwagens van de LTM en de
kantoren van de Staatsmijnen. Na de oorlog
ging hij steeds meer zaken erbij doen. Behal
ve grote gebouwen en fabrieken kregen ook
de ziekenhuizen regelmatig een poetsbeurt.
En omdat het goedkoper bleek de schoon
maakmiddelen zelf te fabriceren dan in te ko
pen, kwamen er fabrieken en een groothan
del, die de spullen ook aan de concurrentie
verkocht. Daarna begon al snel de groei in
het buitenland.
Goedmakers jr. zit sinds 1976 in het bedrijf.
In 1980 nam hij de dagelijkse leiding over van
zijn vader, die nu nog commissaris is. Ook
broer Ronald heeft een plaats in de zaak. Ton
jr. erkent ruiterlijk dat hij het miljoenenbe
drijf in de schoot geworpen kreeg. De aande
len zijn allemaal in het bezit van de broers.
Jaarlijks hebben ze samen een dividend van
enkele miljoenen te vèrdelen. Wat Ton be
treft zal Vebego altijd een familiebedrijf blij
ven.
Verkoop van aandelen Vebego aan een
buitenstaander is uit den boze. „Dit is niet
zomaar een stuk kapitaal, dit is ook emotie.
Toen ik hier kwam, was de grootste ellende
van een groeiend bedrijf al achter de rug.
Mijn vader heeft pionierswerk gedaan. Ik
weet nog uit mijn jeugd dat hij op z'n knieën
bij de bank om een lening moest vragen. Dat
vergeet je nooit meer. Hij heeft het bedrijf in
de moeilijkste situaties overeind weten te
houden. De ellende met de mijnsluitingen
liet ook ons niet onberoerd. Uit die puinho
pen is toch een aardige onderneming opge
bouwd. Op die manier krijg je een heel ande
re band met zo'n bedrijf'.
Strooien
Ton Goedmakers ontkent dat hij en zijn
broer puisssant rijk zijn. „We hebben gewoon
een goed salaris voor onze verantwoordelijk
heden. De echte rijken zijn de mensen die
hun bedrijven op het juiste moment weten te
verkopen. Ik zou dat ook kunnen doen, maar
ik zie me niet de rest van mijn leven thuis
achter de pc doorbrengen om de aandelen
koersen in de gaten te houden".
Vebego zal zelf ook nooit een beursgeno
teerde onderneming worden. „In godsnaam
niet", zucht Goedmakers. „Dan moet je
steeds al je energie gebruiken om de aan
deelhouders zand in de ogen te strooien".
Het bedrijf is eind jaren tachtig door een paar
overnemingen sterk gegroeid. Omdat een
beursnotering uitgesloten is, geeft Goedma
kers voor de verdere groei van zijn bedrijf de
voorkeur aan samenwerkingen, het liefst met
familiebedrijven. „Die zijn stabiel, zonder
wisselingen in de directie en met een ver
trouwde mentaliteit. Je zit makkelijker op de
zelfde golflengte. Ik voel me er beter thuis
dan bij grote beursfondsen, met die carrière-
gerichte managers die de betrokkenheid mis
sen".
O N ze TAAL
Een hotel dat geen ontbijt ser
veert mag zich binnenkort geen
hotel meer noemen. Het moet
maar eens uitzijn, metal die
groezelige gasten i •erbliji'en die
de goede naam van de echte
hotels te grabbel gooien. Laten
ze zoiets dan maar 'hotelet'
noemen, maar niet meer 'hotel'.
Aldus het Bedrijfschap Horeca.
Dat stond vorige week in de
krant.
De argumentatie is duidelijk. Bij
het woord 'hotel' heb je een be
paalde voorstelling. Gasten ver
wachten toch minstens dat hun kamer een
raam heeft, dat er frisse lucht is, stromend
water en 's winters verwarming. Door de ho
telaanduiding te beschermen bied je de con
sument meer zekerheid over de minimum
voorzieningen. zo werd gesteld. Tot die mini
mumvoorzieningen behoort ook dat er min
stens per tien kamers een toilet is en dat men
er een ontbijt kan gebruiken. Straks is het
niet meer toegestaan om de vliering en de
kolenschuur te verhuren met in de voortuin
een bordje 'hotel'. Wie toch nog klandizie
vindt voor zijn vliering, zal zijn bedrijf voort
aan 'hotelet' moeten noemen. Het lijkt wel
op een hotel maar het is niet een 'echt' hotel.
Naar verwachting zullen er in Nederland on
geveer 300 hotels in de naaste toekomst 'ho
telet' moeten gaan heten, of wc's bijbouwen
en ontbijt gaan serveren.
Wat mij zelf betreft hecht ik ook wel aan
bepaalde minimumvoorzieningen. Maar ik
betreur dat het zoveelste woord van bovenaf
een betekenis krijgt opgelegd. Naar mijn
smaak wordt daarmee onze taal geen goede
dienst bewezen. Wat het Bedrijfschap Horeca
hier doet, is in feite een algemeen woord, ei
gendom van iedereen, inpikken voor privége-
bruik. Dat gebeurt op grote schaal maar ver
dient geen navolging.
Het aantal woorden waarvan de betekenis
niet langer vrij is maar door de overheid of
door allerlei onduidelijke instanties gedic
teerd wordt en vastgelegd in wetten en veror
deningen is namelijk al heel groot.
Om te beginnen de namen van wettelijk be
schermde beroepen, zoals notaris, ingenieur
en hoogleraar. Je mag je alleen zo noemen
als je voldoet aan nauwkeurig omschreven
eisen. Dat is op zichzelf begrijpelijk, maar het
woord 'notaris' verschilt daarmee wezenlijk
van bij voorbeeld het woord 'tafel'. Wat een
notaris is, staat in de wet, maar een tafel is al
les wat u en ik een tafel gelieven te noemen.
Het geval wil nu dat er hand over hand meer
woorden la notaris bijkomen.
Chocola is lange tijd vrij geweest, maar nu ze
zo knap zijn om met geur- en smaakstoffen
de vreselijkste rotzooi zonder een gram cacao
tot keurige repen te verwerken, nu heeft ook
chocola al weer een hele tijd een officieel
voorgeschreven betekenis. Er moet zo en zo
veel cacao in zitten, anders mag het geen
chocola heten. Iets dergelijks geldt voor wijn,
voor bier, voor boter, margarine en kaas. En
het geldt ook voor al die zaken waar de rech
ter mee te maken krijgt: misdrijf, moord,
doodslag, overtreding, delict, eigenaar, abor
tus, euthanasie.
De gedachte erachter is wel duidelijk
Voorschriften en wetten zijn onvermijdelijk.
Maar de overheden en instanties beseffen
niet altijd dat ze door woorden een zoge
naamd officiële betekenis te geven, in feite
ingrijpen in de taal en onze vrijheid van spre
ken aantasten. Het hotelprobleem was trou
wens allang opgelost, namelijk door de aan
duiding met sterren.
Laten we zuinig zijn op onze vrije woorden.
Wij hebben een kat. Het is geen kat met drie
sterren. Toch ben ik blij dat ik onze kat nog
gewoon een kat mag noemen, zonder dat het
Bedrijfschap Huisdieren me komt venellen
dat ze niet aan bepaalde wettelijke mini
mumeisen voldoet en dus eigenlijk een kattet
moet heten.
i Goedmakers doet er schijnbaar laconiek
en Ziet VOOl lopig nog geen einde oven (iDaar maken we zonnecrème, gezichts
behandelingstroep en modderspul voor op je
aan de groei. gezicht. Het loopt als een trein".
De automatiseringsgroep tenslotte, doet
onder de naam Limbit aan de verkoop van
pc's en het ontwikkelen van softwarepakket
ten. Goedmakers: „Deskundige commissaris
sen houden in de gaten wat daar gebeurt.
Want van automatiseren heb ik zelf geen klap
verstand".
FOTO United Photos De Boer POPPE DE BOER
JOOP VAN DER HORST
universitair docent Nederlands
