Mike Oldfield terug naar het begin
Een modieus verantwoord interieur
Rtv show
VOO-radiodirecteur Lex Harding geschorst
ry
WOENSDAG 2 SEPTEMBER 1992
Musicus produceert na bijna 20 jaar vervolg op Tubular Bells
buckinghamshire giles smith
the independent
Na twintig jaar heeft de Britse
musicus Mike Oldfield een ver
volg uitgebracht op Tubular
Bells. De plaat waarmee hij in 1973 debu
teerde en in één klap bekend werd. Oldfield
(die praktisch ieder instrument kan bespe
len in praktisch iedere stijl, hoewel hij voor
geen enkel instrument een opleiding heeft
gehad) had toen al een paar jaar met zijn
muziek lopen leuren.
Maar alleen Richard Branson van het Vir
gin-label was gek genoeg om geld te steken
in een 50 minuten durend instrumentaal al
bum met rock en folkmuziek. Op dit mo
ment zijn er over de hele wereld 16 miljoen
exemplaren van Tubular Bells verkocht. En
nog steeds gaan er jaarlijks 100.000 over de
toonbank.
Oldfield stak een deel van de winst in een
huis in Buckinghamshire, waar hij nog
steeds woont, wanneer hij niet in Zuid-
Frankrijk of Los Angeles is. Bij het huis
hoort een overdekt zwembad (niet in de
vorm van een gitaar) en de aanbouw is om
gevormd tot een kantoor en een opname
studio.
Rizla-vloeitjes
Aan één van de muren hangt een foto van
een cricketteam (Oldfield die hooghartig
met een schoolpet op en de armen gevou
wen staat te kijken) en daaronder twee in
gelijste pagina's uit een scoreboek. De wed
strijd: het team van Mike Oldfield tegen dat
van Richard Branson. De datum: zomer
1985, voordat de relatie tussen Oldfield en
Branson wat minder sportief werd, Oldfield
zich ontworstelde aan zijn contract en korte
tijd overwoog om Branson te vervolgen
vanwege zijn royalty's.
„Er werd mij uitgelegd dat ik geen erg
hoog percentage kreeg. Ik heb geprobeerd
op legale wijze van het contract af te ko
men, maar een advocaat die ik had inge
schakeld gaf me geen kans. Tegen de tijd
ZOGEZEGD
„Er is een nitwittencircuit in Hilversum dat
zichzelf in stand houdt door voortdurend in
terviews te geven over alles wat ze niet kun
nen, maar wel doen. Sommige mensen ge
bruiken zelfs hun vrouw die een kind dreigt
te krijgen, om maar in bladen te komen. Het
is een beetje in, en terecht, om Frank Mars-
meijer op de korrel te nemen. Die jongen is
echt elke schaamte voorbij en denkt nu: hoe
meer er over mij wordt geluld, des te beter.
Wat overigens een misverstand is. Hij iseen
symbool van nationale narigheid." (Kees
Driehuis in VARA TV-Magazine)
„Is dit een interview? Nou, daar voel ik niets
voor. Ik heb geen zin in ouwekoekvragen
over mijn werk als theaterproducent." (Henk
van der Meyden in Elsevier)
„Geloof me, ik geniet intens van mijn
nieuwbakken gezinsleven. Mijn leven heeft
veel meer waarde gekregen. Ik heb de harts
tochtelijke liefde mogen ontdekken tussen
ouder en kind. Maar ik identificeer me zelf
zo sterk met muziek, dat ik het toch ging
missen. Ik heb ontdekt dat ik vóór alles een
zangeres, muzikante en performer ben. Het
is niet zo simpel voor mij om te zeggen: ik
stop, ook al zou ik willen. Muziek is mijn vij
ver. Ik zwem er graag in rond." (Annie Len
nox in VARA TV-Magazine)
„Die bijnaam spreken de Amerikanen op z'n
Hollands uit. Janny dus. Jan is veel moeilij
ker voor ze om over m'n achternaam nog
maar te zwijgen. Dat vinden ze een klote-
naam. Maken ze ook de gekste dingen van.
Diebont, The Boat, The Bone of zelfs T-Bone. Dat de post mij nog weet te vinden is een
wonder...." (Cameraman Jan de Bont in Panorama)
„Vroeger dacht ik altijd: voor mijn dertigste wil ik wel een kind. En eventueel wil ik dat nog
steeds wel. Maar dit soort werk en het hebben van een kind is natuurlijk heel moeilijk te
combineren. De tijd om ze te maken ontbreekt zelfs." (Linda de Mol in Story)
„Zolang ik me kan herinneren wil ik al een tatoeage. Ik ben er altijd heel erg door gefasci
neerd geweest. Mooie mannen, lelijke tatoeages. Lelijke mannen, mooie tatoeages. Tat
too's hebben voor mij ook iets met de zomer te maken. Ik vind het zo vrolijk staan als die
jasjes op de terrassen uitgaan en ze komen tevoorschijn." (Angela Groothuizen in Revu)
„Oh ja, hij kan fantastisch huilen! Als hij een paar biertjes of wijntjes op heeft, wat veelvul
dig voorkomt, zet hij zelfs bij de slechtste B-film meteen de sluizen open. Terwijl ik nog aan
het denken ben: wat een sentimentele rotfilm, zit hij al heerlijk te janken." (Shireen Strook
er, vriendin van Bram Vermeulen in Humo)
„Mijn komisch talent is geboren op de dag dat ik Woody Allen met een eland op het dak
van zijn auto zag rijden." (Acteur Danny Devito in Humo)
STARDOM
,Y Van de memoires van 'The Iron Lady' alias Mar
garet Thatcher komt mogelijk een tv-serie. Margaret
zal niets verhullen van wat zich achter de scher
men heeft afgespeeld in de periode dat zij premier
was. Nog een saillant detail: voor haar memoires
heeft de ex-premier het lieve sommetje ontvangen
van bijna tien miljoen gulden. Wat zij voor de tv-se-
rie krijgt is niet bekend.
Tc Het gaat niet goed met Michael Jackson. Tij
dens een concert in het Engelse Wembley stortte
de zanger volledig in. Michael gaat maar door met
zijn tournees en dat gaat natuurlijk niet in je kouwe
kleren zitten. Bovendien eet hij veel te weiningen
is daarom zwaar ondervoed.
Ti Financiële perikelen voor Grace Jones. De dame
in kwestie heeft een belastingschuld eh ook platen
maatschappijen krijgen nog het nodige geld van
haar. De zangeres moet ruim drie miljoen gulden
bijeen zien te vergaren om uit de malaise te ko
men.
Tc Het gaat steeds beter met Rutger Hauer in
Hollywood. Onlangs ging de nieuwe Amerikaanse
speelfilm 'Buffy the Vampire Slayer* in première.
Daarin speelt de Nederlandse acteur de hoofrol. Na
afloop van de première werd hij door de aanwezi
gen de hemel in geprezen vanwege zijn acteerta
lent.
Tc De problemen voor actrice Jane Seymour zijn
voorbij. Vorig jaar nog zat Seymour in zak en as. Ze
scheidde, na tien jaar gelukkig getrouwd te zijn ge
weest, van David Flynn. Bij de scheiding werd zij
gedwongen een schikking te treffen van maar liefst
vijftig miljoen dollar. Nu gloort er weer hoop aan de
horizon. Zij gaat de hoofdrol spelen in de nieuwe
televisieserie 'Dr. Quinn Medicijnvrouw'.
Tc Deze maand wordt in 54 landen (ook in Neder
land) een vier-cd-box uitgebracht van Bob Marley,
de reggaezanger, die in 1981 overleed. De box,
'Songs of Freedom' gedoopt krijgt een oplage van
één miljoen. Eenderde van de winst gaat naar de
Bob Marley-Stichting voor medisch onderzoek.
Lex Harding (47), directeur radio van de Veronica
Omroep Organisatie, is dinsdag met onmiddellij
ke ingang geschorst. Dat heeft interim-directeur
Herrema bekendgemaakt.
Veronica acht het onverenigbaar dat R.L. den
Hengst, alias Harding, naast zijn activiteiten bij
de omroep, werkt aan de opzet van een nieuw
commercieel radiostation. Harding wil in samen
werking met Sky Radio en Radio 10 een populai
re radiozender met uitzendingen via de kabel en
de ether tot stand brengen.
Eerder al maakte VOO bekend dat Harding de
omroep op korte termijn zou moeten verlaten.
Volgens een woordvoerder zijn de gesprekken
tussen Harding en directeur Herrema over het
vertrek van de radio-directeur nog gaande.
STRIPS
Foto's van Paul Hufmet een passend meubelstukje van Jan des Bouvrie
M ijn werk hing op on-
M telbare internationale
tentoonstellingen. Hij
maakte een aantal schitterende
boeken die als warme broodjes
over de toonbank vlogen. Over
de hele wereld verkocht hij 4
miljoen ansichtkaarten. En zijn
naam is bekend van Appelscha
tot Wladiwostok. Tijd dus, vond
Paul Huf, om eens in het groot
te gaan denken.
Hij selecteerde zestien foto's
uit zijn archief en drukte deze
op reuzeformaat af. Jan - daar
is-ie weer - des Bouvrie liet zich
door Hufs kleurgebruik inspire
ren en zocht bij elke foto een
passend meubelstukje. Een en
ander resulteerde in de (ver
koop) tentoonstelling 'Zestien
hele grote foto's', tot en met 27
september te zien in Museum
Van der Togt te Amstelveen.
Onlangs was de feestelijke
opening. Panda baande zich
een weg door de voor de ingang
geparkeerde Daimlers en Jagu
ars, slechtte de massieve muur
van exclusieve parfums en liet
het nieuwste op het gebied van
interieur-verrijking tot zich ko-
Ingenieus
„Prachtig, schitterend, fantaèès-
tisch!" De bewonderende kre
ten zijn niet van de lucht. „Ge
rard hè, waar is hij nu weer.
Heeft u mijn man ergens ge
zien?" vraagt een massief gou
den mevrouw, „ik wil dat hij ze
alle zestien koopt. En dan wil ik
dat zwart-witte fauteuiltje van
Jan erbij." De filosofie van Paul
Huf 'Grote foto's zijn decoratief
in interieur of hall', lijkt aan te
slaan.
De foto's zijn indrukwekkend
en de omgekeerde weg - het
lijkt logischer te zoeken naar
een foto die bij een interieur
past dan andersom - die Des
Bouvrie heeft bewandeld is op
zijn minst ingenieus. Zo staat
het door de gouden mevrouw
zozeer bewonderde zwart-witte
leren stoeltje voor een foto van
een zwart-witte travestiet. Een
zwart met gele bank staat uitno
digend voor een dito zonson
dergang. De pluche design-stoel
heeft precies dezelfde zachtroze
kleur als de balletschoenen op
de foto erboven. En klapstuk is
een ultra moderne waterkoeler-
op-zuil die een mooie foto van
een bruisende en zeer koud uit
ziende waterpartij flankeert.
„Gerard, verd..., waar zit hij
nou toch..?" Het is opschieten
geblazen, want de oplage is be
perkt tot 10 foto's per titel. En
de grote (150x190 cm) kosten
slechts 7000 gulden, terwijl de
kleinere (100x150 cm) voor 1000
gulden minder de deur uitvlie
gen. (Wie nog een grote Huf bo
ven zijn bankstel wil, moet zich
haasten).
De Heer Witte van Leeuwen,
bestuurslid van het nog jonge
Museum Van der Togt (geen fa
milie van Hans) is trots op deze
tentoonstelling: „Er is een erg
leuke respons en daar ben ik blij
om. We willen graag dat ons
museum méér is dan een dode
collectie, en dat is op deze.ma
nier zeker gelukt."
Winkel
Beeldend kunste
naar Aat Veldhoen
is even in de war
over waar hij zich
nu precies bevindt:
„Het lijkt hier wel
de winkel van jan
des Bouvrie." Hufs
foto's vindt hij heel
mooi, heel smaak
vol. Zijn vrouw Cris-
ti, zelf fotografe, is
ook enthousiast:
„Dit zou ik zelf ook
graag willen met
mijn foto's, ze zó
groot en zó mooi af-
drtflekeaJ^'Paul Huf,
die tijdens het glim
lachen en welkom
heten veelvuldig
zijn camera ter
hand neemt, kan
ook Vincent Ment-
zel het fotograferen
geen moment laten.
Twee zeer deftige
oude dames die een
foto bekijken: klik.
Marthe Röling in
zwart met zilveren
couture: klik. Wat
vindt hij van de ex
positie? „Ik heb eer
lijk gezegd nog niet
rondgekeken. Maar
bij Paul kan het bij
na niet dat ik het
niet mooi vind. Die man maakt
nooit een misser, nou ja, een
heel enkele keer."
„De manier waarop hij kijkt is
fantastisch. Zijn techniek is fan
tastisch. En daarbij is hij ie
mand met visie, hij weet van
niets iets te maken. Door de
charme die hij naar buiten toe
tentoonstelt lijkt zijn werk heel
gemakkelijk, losjes, maar over
alles is heel goed nagedacht.
Die balletschoenen bijvoor
beeld, boven die roze stoel, dat
is zó goed, zo precies goed in
het kader. En dat grote formaat,
dat geeft er een extra dimensie
In een zijvertrek staat Bonnie
Het
Wereldje
PANDA DE
L'ISLE
Paul Huf voor zijn fo
to met de roze ballet
schoenen: „Het is
ook wel wat vind je
niet?" foto
frank fahrner
Huf tientallen glazen vol te
schenken. „Schat toch, doe je
dat zelf?" vraagt de mevrouw in
het goud. „Iemand moet het
toch doen." „En moet je dat
dan straks allemaal afwassen?
By the way, heb je mijn man er
gens gezien?"
Comfort
Ik neem een slokje wijn en ga
zonder erbij na te denken op de
okerkleurige zeemleren sofa on
der foto nummer 12 'Abu Sim-
bel' zitten. „Hè gelukkig," zegt
een dame naast me, „eindelijk
iemand die erop durft te zitten.
Kun je meteen het comfort tes
ten. Zit-ie lekker?" Ik beaam
het. Maar waarom probeert u
het zelf niet even? Er brandt een
heftige discussie los over of de
spullen van Jan des Bouvrie nu
kunst zijn of dingen om op te
zitten.
Ingegeven door vermoeidheid
- twee uur lang staan, je buik in
houden en pootjes geven is niet
niks - komt men unaniem tot
de conclusie dat kunst en ge
mak geïntegreerd dienen te
worden en ploft iedereen neer
op de tentoongestelde meube
len. Paul Huf komt bij me zitten
en kijkt tevreden om zich heen.
„Leuk dat je gekomen bent.
Maar het is ook wel wat, vind je
niet?" Wederom knik ik be
amend.
Als ik even later naar de uit
gang loop passeer ik de gouden
mevrouw en haar Gerard, die
hevig ruzie staan te maken.
„Maar grote foto's zijn decora
tief in interieur of hall, Paul Huf
zegt het zelf', gooit ze hem
woedend voor de voeten. Ik be
denk dat ik ergens in een la nog
een hele grote foto van mijn ro
de kater heb liggen, een waar
meesterwerk van Frank Fahr-
ner. Als ik die nu aan de muur
hang en ik zet er een rood stoel
tje onder, dan is mijn woonka
mer ook weer voor een paar jaar
modieus verantwoord.
dat ik de rechtsgang had ge
maakt, zou ik het huis kwijt zijn,
de studio, alles." In plaats daar
van troffen Oldfield en Branson
een schikking buiten de recht
bank. „Hij kwam met het idee
dat ik nog drie platen zou ma
ken. bovenop de tien waarvoor
ik al was gecontracteerd. Daar
bij telde filmmuziek niet mee,
dus ik denk dat ik totaal 16 pla
ten heb gemaakt voor Virgin.
Een gruwelijke hoop werk, bijna
twintig jaar van iemands le-
Oldfield spreekt met zachte
stem, bijna onverstaanbaar, zit
het liefst met gekruiste benen
op zijn stoel en rookt shag. Al
zijn muzikale ideeën schrijft hij
op Rizla-vloeitjes, die hij be
waart in een jampot. Wanneer
het tijd wordt om iets te com
poneren, zet hij de pot onder
steboven op tafel en zoekt tus
sen de beschikbare mogelijkhe
den.
Claustrofobie
Hij lijkt een nuchter mens,
maar tegelijkertijd is hij serieus
wanneer hij zegt dat hij steeds
meer vermoedt dat zijn grijze
spaniël, CD (afkorting van Com
pact Dog), een reïncarnatie is van de Ierse
wolfshond die tijdens de opnamen van Tu
bular Bells I in de Manor Studios rondhing.
Oldfield was 19 toen die plaat uitkwam.
„En plotseling stonden er accountants en
juristen op de stoep die me vertelden dat ik
vanwege de belasting ergens anders moest
gaan wonen."
In feite bleef hij liever thuis drinken. „Ik
was overal bang voor. Muziek was een
vlucht die ik voor mezelf had uitgevonden
omdat ik de echte wereld niet aankon. Ik
leed aan afschuwelijke paniekaanvallen,
claustrofobie en pleinvrees. Ik was niet in
staat een stad in te gaan, omdat ik dacht dat
ik omringd moest worden door dingen die
Mike Oldfield: „Ik was overal bang voor. Muziek was een vlucht die ik
voor mezelf had uitgevonden omdat ik de echte wereld niet aankon."
natuurlijk waren. Ik was niet in staat om
met iemand een behoorlijke relatie te on
derhouden. Kortom, ik was er verschrikke
lijk aan toe."
„Toen Tubular Bells uitkwam, ging ik in
een klein huisje in Wales wonen, legde een
kussen over de telefoon en ging helemaal
op in de muziek. Richard kwam soms opda
gen en zei dan: 'Amerika wil dat je komt
voor een tournee', maar ik kon niet. Ik had
absoluut niet kunnen vliegen."
Hij slaagde er toch in om platen te maken
Hergest Ridge en Ommadawn werden met
wagonladingen verkocht), maar toen kwam
de punkrock. „Binnen een paar weken werd
ik plotseling afgewezen. Ik werd in de mu-
ziekpers aan de schandpaal ge
nageld. En geen telefoontje van
Richard, van 'maak je geen zor
gen, we staan achter je, we zin
gen deze crisis wel uit'."
„Ik vond dat ik psychisch sterker
moest worden. Ik bezocht een
weekendsessie van een groep die
zich Exegesis noemde, en daar
door was ik in staat een deel van
mijn verleden te onderzoeken. Ik
realiseerde me dat veel van mijn
problemen uit mijn vroege kin
dertijd stamden. In feite hingen
de grootste problemen samen
met mijn geboorte."
Klokken
Voordat hij Tubular Bells II ging
schrijven, ging hij terug naar TBI
zoals hij die nu noemt, en brak
die af tot in de kleinste deeltjes.
Toen tekende hij de nieuwe als
diagram op een groot tekenblok,
waarbij de verschillende delen
werden aangegeven met ge
kleurde blokken. De uiteindelijke
opname werd geproduceerd
door Trevor Hom, die er een
diepte en een glans aan geeft die
ondenkbaar was toen het origi
neel werd gemaakt.
pr-foto Oldfield noemt Hom 'Dr. Click',
vanwege diens eis dat de instru
menten op tijd invielen. „Maar hij brengt er
ritme en een swing in waar ik altijd zwak in
ben geweest. Als je nu naar TBI luistert,
klinkt het moeizaam door gebrek aan bewe
ging"
„De klokken die ik op TBI heb gebmikt,
heb ik met de opname vernietigd omdat ik
er zo hard op sloeg. En we hebben er nooit
meer één kunnen vinden die zo goed klonk,
totdat ik in een klein percussiewinkeltje was
in Londen en een klein stel vond, speel-
goedklokken bijna. Ik sloeg er een keer op
en zei: ja, dat is het'."
Vertaling: Luutje Niemantsverdriet
BOES
BOLLEBOOM
a/hti
