Carl Lewis is onverzadigbaar
Hwang overleeft
in de 'hellevaart'
Nivellering in atletiek
Olympische Spelen
Afscheid tijdens emotioneel duel
Waterpoloteam heeft weer aansluiting met de top
MAANDAG 10 AUGUSTUS 1992
Twee wereldrecords op estafette
Koreaan wint goud op marathon
Carl Lewis
eeuwige vijfde
Hij liep al de hele week te dagdromen. Van goud en van
een wereldrecord. Carl Lewis' fantasie werd zaterdag
avond werkelijkheid. Met zijn 'dream team' bewees hij
dat de Amerikanen het sprinten nog niet zijn verleerd. De
oude toptijd (37.50), daterend van het WK in Tokio, werd
van de aardbodem gevaagd: 37.40 seconden. Lewis was
helemaal lyrisch en kondigde prompt aan zijn loopbaan
mogelijk tot en met de Spelen van Atlanta te verlengen.
„Ik stop pas als ik mijn beste sprints loop en toch niet
meer kan winnen."
BARCELONA FRANS DREISSEN
GPD-VERSLAGGEVER
Het waren niet alleen de Ameri
kaanse spurters (Marsh, Burrell,-
Mitchell, Lewis) die hun gepo
lijste wisselwerk showden. Ook
de 4 x 400 meter-equipe (Val-
mon, Watts, Johnson, Lewis)
zorgde voor een wervelend
spektakel. Met 2.55.74 ging het
belegen record van 1968
(2.56.16) dat in Seoul werd geë
venaard, aan flarden.
Verrassend tegenvallend wa
ren de nederlagen die de Kenia-
nen op de 1500 en 5000 meter
moesten incasseren. De titels
gingen nu naar de Spanjaard
Fermin Cacho en de Duitser
Dieter Baumann. Bij de vrou
wen groeide Gwen Torrence uit
tot absolute ster van de Spelen.
Na goud op de 200 meter deel
de querulant Torrence ook in de
successen van de 4 x 100 en 4 x
400 meterploegen.
Het was echter 'Carl de Grote'
die op de voorlaatste avond de
show stal. Er was vooraf nogal
wat ophef ontstaan over zijn
eventuele deelname. Lewis, zes
de tijdens de Amerikaanse se
lectiewedstrijd op de 100 meter
vanwege een mysterieuze virus
ziekte, kon aanvankelijk geen
aanspraak maken op een 'basis
plaats'. Met het voortijdige ver
trek van de geblesseerde Mark
Witherspoon was zijn aanwe
zigheid in de ploeg echter gega
randeerd.
Carl Lewis staat te boek als
een 'golden oldie'. Hij is 31 jaar,
maar blijkt nog geen spoor van
mentale verzadiging te verto
nen. Lewis is gretig en vooral
hongerig. „Ik wil me nog steeds
In Barcelona voegde de
'maestro' twee nieuwe olympi
sche titels aan zijn collectie van
zes toe. Alleen de Fin Paavo
Nurmi scoorde er ooit één
meer. Het gaat de sportmiljo-
nair echter niet meer om goud
alleen. „Wat ik wil zijn wereld
records."
Carl Lewis voelt zich nog fris
en kwiek genoeg om zijn carriè
re met enkele jaren te verlen
gen. Vooral de loopnummers
krijgen in de toekomst weer alle
aandacht. „Ik ben van mening
Carl Lewis,
goud op de onderdelen ver
springen en 4 x 100 meter,
neemt op de olympische rang
lijst aller tijden de vijfde plaats
in. De Amerikaan won bij drie
achtereenvolgende Spelen (Los
Angeles 1984, Seoul 1988 en
Barcelona 1992) in totaal negen
medailles. Achtmaal goud, een
maal zilver. De olympische hit
parade wordt aangevoerd door
de turnster Larissa Latynina die
de voormalige Sovjetunie tus
sen 1956 en 1964 hoogstper
soonlijk aan negen gouden, vijf
zilveren en vier bronzen plak
ken hielp.
1. Larissa Latynina
(Sov. tumen. 1956-1964) 9 5
2. Paavo Nurmi
(Fin, atletiek, 1920-1928) 9 3
3 Mark Spitz
(VSt, zwemmen. 1968-1972) 9 1
4. Sawao Kato
(Jap. tumen. 1968-1976) 8 3
5. Cari Lewis
(VSt. atletiek, 1984-1992) 8 3
dat ik mijn beste sprints nog
moet lopen."
Hij had de afgelopen weken
vlagen van verdoemenis moe
ten trotseren. Menigeen dacht
dat zich op de benen van de
wereldrecordhouder al wat
roest had afgezet. In de finale
van de 4 x 100 meter snoerde
Lewis de critici echter de mond.
Niemand in de wereld loopt de
100 meter nog zo soepel en snel
als hij. „Het was een perfecte
race met prima wissels."
Carl Lewis mocht als slotloper
het karwei afmaken. Zijn explo
sieve vliegende start bracht hem
nog bijna in problemen. „Ik
struikelde haast op de eerste
meters." Een krachtige versnel
ling, waarop hij een patent lijkt
te hebben, maakte evenwel alles
goed.
„Ik voel me beter dan ooit.
Hij was de totale uitputting nabij en zeeg meteen na de
finish naar de grond. Young-Cho Hwang had op de ma
rathon zijn laatste reserves moeten aanboren om zich de
Japanse kamikaze Morishita van het lijf te houden. Maar
na een van de meest boeiende en indringendste gevech
ten viel hem goud ten deel (2.12.23). Het tweede mara
thongoud voor Korea sinds de Spelen van Nazi-Duits-
land. „Deze medaille draag ik op aan mijn moeder, die
mij altijd heeft gesteund", sprak de opgekalefaterde win
naar even later met enig gevoel voor dramatiek.
BARCELONA FRANS DREISSEN
CPD-VERSLAGGEVER
De olympische marathon werd
een hellevaart, een overlevings
tocht, die door Bert van Vlaan
deren goed werd voltooid. In
zijn pas vierde klassieke loop
denderde de atleet uit Tienho
ven naar een uitstekende vijf
tiende plaats (2.15.47). De 27-
jarige Van Vlaanderen liep een
zeer verstandige marathon. Hij
hield zich de eerste kilometer
goed schuil in een grote kop
groep en liep nadat het tempo
eenmaal was opgeschroefd zijn
eigen race. „Meteen na de start
was het wat rommelig. Af en toe
levensgevaarlijk zelfs. Met du
wen en trekken moest ik me
een pad door het lopersveld ba-
Van op hol geslagen haas tot
nummer vijftien op de Spelen.
Bert van Vlaanderen heen zich
in een rap tempo ontwikkeld tot
een gedegen marathonloper. De
technisch medewerker van een
modebedrijf zei geen enkel mo
ment in moeilijkheden te zijn
gekomen. Ook de extreme con
dities (25 graden en 72 lucht
vochtigheid) hadden nauwelijks
vat op hem gekregen. Veel drin
ken bleek echter een uitstekend
wapen in de strijd tegen de hit
te.
„Toen ik eenmaal die heuvel
zag kreeg ik een kick. Ik had van
tevoren wat reserves opge
bouwd en voelde me sterk. Ik
wist dat de finish dichtbij was",
aldus Van Vlaanderen, die in
zijn jacht op een hoge klasse
ring onder meer gerenommeer
de lopers als Ceron en Bordin
achter zich hield.
Voor Tonnie Dirks, die pas
vrijdag rechtstreeks vanuit een
trainingskamp op Lanzerote
met Van Vlaanderen naar Bar
celona was afgereisd, werd de
marathon een martelgang. De
olijke Brabander zocht op het
drukbezochte parcours kilome
terslang vergeefs naar een toilet
en besloot na 36 km om er maar
de brui aan te geven.
„Na 25 km kwamen de eerste
problemen. Steken in de zij en
opspelende darmen. Ik kreeg
last van diaree, maar kon geen
toilet vinden. Het leek me ver
standig om mijn gezondheid
niet op het spel te zetten en uit
te stappen", sprak Dirks teleur
gesteld.
Kim Reynierse, de Zeeuw die
namens Aruba aan het vertrek
kwam, finishte wel. Als 53ste in
2.25.31. Reynierse was dolblij
met zijn prestatie. „Ik heb de af
gelopen dagen namelijk nog ge
twijfeld of ik wel zou starten."
Pijnlijke hamstrings en
knieklachten leken de atleet uit
Middelburg op te breken.
„Dankzij een pijnstillende injec
tie heb ik de marathon toch
kunnen uitlopen. Ik heb in het
begin gegokt om met de grote
groep mee te gaan en kwam
daardoor na 35 km in moeilijk
heden. Ik dacht even dat de pijp
leeg was. De klim naar het sta
dion bleek echter reuze mee te
vallen", sprak Reynierse vol
daan.
De marathon maakte nogal
wat slachtoffers van naam. Bor
din, Mekonnen, Garcia. Atleten
met een behoorlijke staat van
dienst sneuvelden op het zware
parcours. Slechts 84 van de 112
deelnemers overleefden de
slachting.
De Koreaanse winnaar
Young-Cho Hwang bleek het
meest vuurbestendig. In een
wedstrijd die pas na 24 km ont
plofte na een demarrage van de
Italiaan Bettiol, nestelde de 22-
jarige Hwang zich samen met
landgenoot Kim in een kop
groep van vijf. Na 33 km had
Hwang alleen nog tegenstand
van de Japanner Morishita te
duchten. De Koreaan, in Bar
celona bezig aan zijn vierde
marathon, besloot tot de laatste
klimmende meters te wachten
om zijn opponent met een ke-
line tempoversnelling de gena
deklap toe te dienen.
wege die venijnige klim. Ik
kreeg een black-out na de fi
nish, De doktoren hebben me
met wat water echter weer op
de been geholpen."
Carl Lewis schreeuwt het uit nadat hij en zijn drie ploeggenoten het goud en het wereldrecord op de 4x100
meter hebben binnengehaald. foto ep>
Sterker dan een paar jaar gele
den. Ik heb geen verleden als
sprinter, maar een toekomst.
Mijn beste races moeten nog
komen." Carl Lewis denkt zowel
de 100 als de 200 meter nog een
nieuwe dimensie te kunnen ge
ven. „9.80 en 19.60 seconden
moeten haalbaar zijn."
Het verspringen zweert hij tij
delijk af. „Dat wordt vanaf nu
weer bijzaak. Ik zie de sprint als
mijn domein. Ik kijk al verlan
gend uit naar een ontmoeting
met Linford Christie."
Lewis vond het bitter om de
finale 100 meter slechts vanaf
de tribune te mogen meema
ken. „Goh, ik had er alles voor
over gehad om in die race te
mogen starten. Maar ik krijg
nog genoeg kansen. En dan zul
len we zien wie de echte sprint
koning is."
Scheidsrechter Fred van Dorp heeft gisteren
met het leiden van de enerverendste wedstrijd
'an het olympische toernooi afscheid genomen
'an het internationale waterpolo.
De Nederlander was met de Cubaan Eugenio
Hernandez uitverkoren de finale te fluiten tus-
gastland en favoriet Spanje en Italië. Van
Dorp had nog wel een jaar door kunnen gaan
tot bijvoorbeeld het EK in Engeland, maar vond
de tijd rijp jongere collega's de kans te geven.
De oud-international zal zijn laatste duel niet
licht vergeten. De eindstrijd bood alles wat top-
polo spectaculair maakt: aan beide zijden
volop snelheid, kracht, ideeën, techniek en
emotie. Het laatste leidde overigens ook tot
handgemeen op de kant, maar het liep niet
echt uit de hand.
Italië, dat in de voorronde gemakkelijk van
Nederland had kunnen verliezen als Oranje
aanvallend maar iets doortastender was ge
weest, stond bijna de gehele wedstrijd voor.
Met nog 34 seconden op de klok gaf Oca Span
je weer hoop: 7-7.
De verlenging van twee keer drie minuten
werd op 8-8 afgesloten. Daarna waren er nog
liefst vier extra perioden van elk drie minuten
nodig om de beslissing te forceren. De meeste
spelers konden de armen toen haast niet meer
uit het water tillen. Gandolfi slaagde er na 45
minuten en 28 seconden zuivere speeltijd nog
wel een keer in. Hij bracht Italië in een vreug
deroes: 9-8.
'Kleintjesprofiteren van angst voor dopingcontrole
BARCELONA FRANS DREISSEN
Frivool was het optreden van
een aantal Nederlandse atleten.
Sprankelend vooral de gouden
800 meter van Ellen van Lan
gen. Een dramatische hoogte
daarentegen bereikte het niveau
van een groot aantal internatio
nale grootheden. Angst voor de
piascontrole? De schrik zat er in
elk geval goed in bij de atleten.
Vooral bij de kleintjes, die zich
vanwege de exorbitante kosten
blijkbaar niet de nieuwste far
maceutische snufjes kunnen
veroorloven.
Slechts drie 'dommeriken' lie
ten zich pakken. De anderen
keken wel uit. Wellicht dat daar
om veel prestaties te wensen
overlieten en een klein land als
Nederland zich eindelijk weer
eens op het internationale podi
um kon manifesteren.
Wemer Günthor, Leroy Bur-
rell, Sergej Boebka, Michael
Johnson, Christian Plaziat. Gro
te reputaties gingen in de hel
van Barcelona ten gronde.
Voorbestemd voor goud, maar
om onverklaarbare redenen ge
flopt. Tekenend waren ook de
matige afstanden bij de techni
sche nummers (kogel, discus,
speer). Kennelijk heeft men het
anabolengebruik toch (tijdelijk)
afgezworen.
Het thema doping bleek ook
in Barcelona een 'hot item'.
Grote namen werden door het
slijk gehaald. Het Duitse blad
'Der Spiegel' opende de jacht
op kogelstoter Günthor en atle
te Gwen Torrence beschuldigde
enkele medaillewinnaars. Nige-
rianen, Koreanen en Britten
werden al voor de Spelen ont
maskerd en veroordeeld. Ande
ren bleven thuis. Ziek of gebles
seerd, volgens de officiële le-
Hoe ziek is de patiënt, die at
letiek heet, nu werkelijk? Die
vraag zal vermoedelijk nooit be
antwoord worden. Slechts aan
de hand van de statistieken kan
men zich een beeld vormen.
In Seoul mochten 23 landen
delen in de medaillepot. In Bar
celona werd het eremetaal ver
deeld onder 34 ploegen. 1988
leverde vier wereldrecords op
(mannen: 4x400 meter; vrou
wen 200 en 4x400 meter en ze
venkamp). In Spanje sneuvel
den toptijden op de 400 meter
horden (Kevin Young) en de
mannen-estafettes. In Seoul
gingen 22 olympische records
aan diggelen. In Barcelona vijf.
Cijfers die niet alles, maar wel
veel zeggen.
Opvallend is vooral de nivel
lering in de top. In het verleden
werd de atletiek gedomineerd
door een handvol landen.
Sprinten en springen droegen
een hoofdzakelijk Amerikaans
stempel, de middenlange en
lange afstanden waren van Afri
kaanse signatuur en bij de vrou
wen waren immer de voormali
ge DDR en Sovjetunie sterk ver
tegenwoordigd. Andere naties
staken daar bleekjes bij af. Of
schoon Amerika en het GOS
nog steeds met kop en schou
ders boven de andere naties uit
steken, werd in Barcelona aan
getoond dat er in zekere zin
sprake is van een normalisering.
Duitsland is wat dat betreft
een even fraai als navrant voor
beeld. In Seoul was de DDR
goed voor 27 medailles. West-
Duitsland voor 4. Nu, bijna drie
jaar na 'Die Wende' blijkt de
verenigde ploeg niet verder te
komen dan slechts 9 plakken.
De voormalige Sovjetunie lijkt
eenzelfde lot beschoren. Bar
celona werd een gedenkwaardi
ge afscheid. Met veel bloemen
en eremetaal. De oogst van
1988 werd niet overtroffen maar
bleek met 7 eerste, 11 tweede
en 3 derde plaatsen nog altijd
imposant.
Dat het eens zo prestigieuze
sportbolwerk van de voormalige
Sovjets op instorten staat, is be
kend. De prestaties zullen in
zakken. Zeker nu topsport niet
langer deel uitmaakt van een
politiek propagandasysteem.
De geldverslindende medi
sche en technische begeleiding
zijn afgeschaft. De staatssteun is
geminimaliseerd. En eigenlijk
ook terecht. In een land met
een armzalig welvaartspeil be
hoort de sport nu eenmaal geen
prioriteit te krijgen. Hoe pijnlijk
dat voor sommige atleten ook
moge zijn.
De een zijn dood, de ander
zijn brood. Nederland mocht na
lange tijd weer even aan het
topniveau snuffelen. Goud voor
Ellen van Langen. Absolute we
reldklasse. Behaald op pure
wilskracht en inzet. Een redelij
ke voldoende voor tienkamper
Robert de Wit; nog geen zeven
tig punten verwijderd van de
vierde plek. Hoopgevend voor
de toekomst waren ook de pres
taties van de betrekkeljk oner
varen Christien Toonstra, Mar
cel Versteeg, Robin van Helden
en Marko Koers.
Maar alles bij elkaar opgeteld
blijkt de Nederlandse equipe,
waarin discuswerper Erik de
Bruin schitterde door afwezig
heid, toch nief helemaal aan de
verwachtingen te hebben vol
daan. Het goud van Ellen van
Langen vergoedde in Barcelona
veel, maar beslist niet alles.
Het Nederlands waterpoloteam heeft de
aansluiting met de wereldtop hervon
den, maar dat bij de Olympische Spelen
nog' onvoldoende tot uitdrukking ge
bracht. Oranje kwalificeerde zich in Bar
celona rechtstreeks voor het wereldkam
pioenschap, dat in 1994 in Rome wordt
gehouden. Door overwinningen op Tsje-
choslowakije (9-8) en Frankrijk (15-8)
eindigde de selectie van de Ivo Trumbic
in het olympische toernooi als negende.
„We hebben heel veel kansen gecre-
eerd en laten liggen, maar we zijn niet
ïi aanvoerder John Jansen
het evenement overziend. „We hebben
ook wat pech gehad bij de loting. Door
het wegvallen van Joegoslavië, was de
andere poule duidelijk zwakker. De fina
listen Italië, die we hadden moeten pak
ken, en Spanje, waarbij we in de buurt
hadden kunnen blijven, kwamen ten
slotte uit onze groep."
Een dieptepunt was de voorlaatste
wedstrijd. Ondanks de zege bleef Trum
bic tot ver na afloop laaiend. De con
frontatie met de Tsjechoslowaken was
van erbarmelijk niveau. De Tsjechoslo
waken, die de laatste tien duels met Ne
derland steeds verforen waaronder twee
keer bij het olympische kwalificatietoer
nooi in Calgary, stonden met nog tien
minuten zuivere speeltijd te gaan met 7-
2 voor. Er was bovendien geen groots
spel voor nodig, slechts de wil tot in
spanning.
Toen niemand er nog een peseta voor
gaf, gebeurde het ongelooflijke. Op ka
rakter en op goed geluk kwam Neder
land terug tot 5-7 aan het einde van het
derde partje en tot 6-8 drie minuten voor
het einde van de partij. Wagenaar per
mitteerde het zich nog een strafworp te
missen, maar aanvoerder Jansen (met
2.15 te gaan) en Van de Meer (1.29) zorg
den alsnog voor evenwicht. De laatste,
tevens de jongste en koelste van het stel,
bracht met nog 38 seconden op de klok
9-8 op het bord. Tegen Frankrijk was ie
dereen gisterochtend wel direct bij de
les. Met name de 'oudere garde', onder
wie de doelpuntenmakers Van Belkum
(6), Scherrenburg (4) en Jansen (3), nam
resoluut revanche voor de mindere ver
richtingen van de voorgaande dagen,
toen inspiratie ver bleef te zoeken. Het
besluit werd daardoor positief en hoop
gevend. Over de toekomst werd echter
alleen in stilte nagedacht.
