Afscheid nemen kost
Dream Team moeite
Hockeyteam: tijd voor bezinning
Tennisfinale op Melkhuisje-niveau
Olympische Spelen
Blessuretijd brengt Spaans voetbal goud
Surprise in
hockeyfinale
Goud voor
handballers
van het GOS
Handigheid
Koreaansen
goud waard
MAANDAG 10 AUGUSTUS 1992
Delissen: 'Vierdeplaats ontgoocheling voor iedereen'
The job is done. Het karwei zit
erop, zoals de Amerikanen het
stellen. Magic Johnson en zijn
even fameuze ploeggenoten
brachten de olympische basket-
baltitel terug naar de Verenigde
Staten. Door Kroatië met 117-85
te verslaan.
Er werd ook niets anders ver
wacht van de lange miljonairs
uit de Amerikaanse profcompe
titie. De unieke groep van twaalf
super-ego's vormde in Barcelo
na een perfecte eenheid. Af
scheid nemen van Catalonië
was voor hen de zwaarste op
dracht.
De Spelen van Barcelona be
reikten zaterdagavond een
nieuw hoogtepunt. Gillende si
renes, overscherende helicop
ters, gespannen politie, over
spannen controleurs, een uit
puilend stadion en jankende
mensen erbuiten die geen
kaartje voor het grootse spekta
kel konden krijgen.
De basketbalfinale maakte
ongekende emoties los in Bada-
lona, enkele kilometers buiten
Barcelona. Alleen omdat de
beste spelers uit de NBA twee
uur door de gewone sterveling
te bewonderen vielen. Tegen
Kroatië, dat tien minuten de ge
lijke was en daarna aan alle
kanten werd voorbijgelopen.
De miljonairs toonden cle
mentie met de opponent, die
het verschil tot 32 punten wist
te beperken. Het was de kleinste
zege van de best betaalde profs
in het evenement. Ondanks het
gebrek aan spanning zat ieder
een van de eerste tot de laatste
seconde aan zijn stoel gekluis
terd.
Voor de hoogstandjes van
Magie Johnson, Michael Jordan,
Larry Bird, Charles Barkley,
Scottie Pippen, Karl Malone,
Patrick Ewing, John Stockton,
Chris Mullin, Christian Laettner,
David Robinson en Clyde Dr-
exler. Met de huldiging als fan
tastisch slot van het twee uur
durende afscheidsparty. Die
met een minuten durende blik
semflits door duizenden op de
foto werd vastgelegd.
Het publiek wilde geen af
scheid nemen van de Amerika
nen, de sterren konden het niet.
Het minutenlange ovationele
applaus ligt vast in het geheu-,
gen van Magie Johnson. De ere
haag rond zijn persoon na de
wedstrijd eveneens.
„De mensen in Spanje heb
ben ons als een koninklijke fa
milie behandeld. Iets* mooiers
heb ik mijn hele loopbaan niet
meegemaakt. We zullen dit mis
sen. Over vier jaar ben ik er niet
meer bij, andere profs zullen in
Atlanta spelen. Dat moet, vind
ik. Voor eigen publiek horen de
beste NBA'ers binnen de lijnen
te komen", grijnsde de man die
als laatste van IOC-voorzitter
Juan Antonio Samaranch de
gouden medaille kreeg omge
hangen.
Over zijn toekomst in de NBA
beslist de seropositief bevonden
ster over enkele weken. „Ik
moet me eerst opnieuw laten
onderzoeken en dan neem ik in
over leg met mijn vrouw de
juiste beslissing", bleef hij op de
Earvin 'Magie' Johnson, behangen met goud en de Amerikaanse vlag.
Het dundoek heeft een dubbelfunctie en is niet louter een toonbeeld
van vaderlandsliefde. Het moet de sponsomaam verbergen. De uitrus
ting waarin de Amerikaanse sporters moeten worden gehuldigd is na
melijk van een andere kledingfirma dan die waarmee Johnson een mil
joenencontract heeft afgesloten. foto epa
vlakte. Barcelona was voor hem
het hoogtepunt. „Michael Jor
dan had dit al eens meege
maakt. Hier wilde ik per se aan
wezig zijn. Dit was het enige dat
nog onbrak in mijn loopbaan",
gaf de populairste sporter van
de Spelen aan.
De Amerikanen staken in Bar
celona met kop en schouders
boven iedereen uit. In alles. Tot
woede van hun eigen olympisch
comité (USOC), dat zich erger
de aan het eigenzinnige optre
den van de basketbalploeg. Het
verblijf buiten het olympisch
dorp, de sponsorperikelen rond
het dragen van de verplichte
kleding, de voorkeursbehande
ling van de sterren. Het was
chef de mission Leroy Walker,
de beoogde nieuwe voorzitter
van het USOC, allemaal te veel
van het goede.
Gehuld in het groene
shirtje van Khalid Bashir
staarde Floris Jan Bovelan-
der na de olympische ca
deaushow van het Neder
lands hockeyteam minu
tenlang wezenloos voor
zich uit. Liefst had hij het
goedbedoelde presentje
van zijn Pakistaanse straf-
comer-evenknie niet aan
getrokken, maar zo na
drukkelijk wilde hij zijn te
leurstelling over de wegge
geven bronzen medaille
ook weer niet tot uiting
brengen.
TERRASSA
D HEESBEEN
Veel zal de Haarlemmer het na
tionale tricot van de Aziaat
waarschijnlijk niet dragen.
Daarvoor bewaart de 172-vou-
dige international te slechte
herinneringen aan de 25e editie
van de Zomerspelen. Zoals de
meesten in en buiten het Oran
je-kamp de kater zo snel en zo
lang mogelijk wilden wegspoe
len met een smakelijk koel
Spaans biertje. De morele steun
van minister-president Ruud
Lubbers en de in Barcelona al
lesbehalve gemakkelijk in zijn
vel zittende IOC-reus Anton
Geesink konden daar met hun
bemoedigende schouderklopjes
na de ontgoochelende 4-3 ne
derlaag (na een 2-0 voorsprong)
weinig aan veranderen.
Voor de afvallers was het af
scheid helemaal wrang. Frank
Leistra, Harrie Kwinten, Cees
Jan Diepeveen, Hendrik Jan
Kooijman en Maarten van
Grimbergen zetten een punt
achter hun indrukwekkende in
terlandcarrière en hadden graag
een tweede olympische plak
aan hun bonte verzameling toe
gevoegd. „Een ontgoocheling
voor iedereen", verwoordde
aanvoerder Mare Delissen later
de gevoelens van de groep.
Ook bondscoach Hans Jorrits-
ma zat er aangeslagen bij. Of hij
zijn werk bij de bond voortzet is
nog maar de vraag. „Mijn con
tract loopt af. Het is tijd voor
bezinning", bleef hij vaag. Die
schimmigheid heeft wellicht
iets te maken met een mogelij
ke toekomst in de opleidings-
Stephan Veen (links) en Harrie Kwinten treuren na over de nederlaag tegen Pakistan.
sfeer van de voetballerij. Alle
suggesties in die richting wees
hij nadrukkelijk van de hand.
„Want", zo merkte hij op, „ik
blijf het leuk vinden om in deze
sport te werken." Maar het star
re 'topsportbeleid' van de bond
('Ik ben bang dat er niks zal ver
anderen') is voor hem bepaald
geen aanmoediging aan te blij-
Zeker niet na de opmerking
van voorzitter Wim Cornelis, die
zich onlangs liet ontvallen dat
hij gecharmeerd was van het
Deense voetbalmodel. Dus
rechtstreeks van de camping
naar een Europese titel opsto-
men. Jorritsma schertsend:
„Dan zou ik dus niet nodig zijn
of het hele jaar vrij hebben. Dat
lijkt heerlijk, maar ik werk lie-
Verbaal scoorden bond, spe
lers en bondscoaches maxi
maal. Sportief nauwelijks. Net
als de vrouwen dat een dag eer
der deden met een zesde plek,
beschadigden de mannen de af
gelopen twee weken op ontluis
terende wijze de status van het
alom gerespecteerde hockey-
land. Echt vrolijk liepen de bo
bo's, die hun blazers vanwege
de drukkende warmte hadden
verwisseld voor allesbehalve
spannende zomertenue's, dan
ook niet rond op het olympisch
complex in Terrassa.
Eigenlijk had al veel eerder
ingespeeld moeten worden op
de weinig bemoedigende signa
len, die de Oranje-teams na het
veroveren van de wereldbeker
met hun prestaties lieten uit
gaan. Maar het bestuur, toch al
niet uitblinkend door een voor
uitstrevende visie en een pro
gressief beleid, voelde geen be
hoefte om iets met die dreigen
de omwenteling te doen. Alle
pogingen en suggesties van de
bondscoaches Hans Jorritsma
en Roelant Oltmans ten spijt.
„Ik kan niet ontkennen", rea
geerde Theo Ykema, bestuurslid
technische zaken, „dat we het
de laatste jaren op de cruciale
momenten hebben laten afwe
ten. Het niveau van het interna
tionale hockey en dat van de
Nederlandse competitie komen
steeds verder van elkaar te lig
gen. Dat zijn verontrustende te
kens aan de wand, die de uit
straling en aantrekkelijkheid
van de sport geen goed doen.
Het kan echter nooit zo zijn dat
de nationale teams alleen maar
prioriteit krijgen. Zeker niet als
je kijkt naar de programmering
van de internationale kalender.
Als bond hebben we meerdere
belangen te dienen."
De schoen wringt bij de clubs,
die wel iets, maar niet alles wil
len inleveren om de algemene
zaak te dienen. Met pijn en
moeite zijn ze bereid links en
rechts een verschuiving in het
competitieschema te accepte
ren. En dat geldt ook voor de
spelers en speelsters zelf. Werk
en of studie botsen vaak met de
wereldagenda. Laat staan dat er
ruimte is voor een intensieve
voorbereidingsstage op de grote
toernooien, zoals de nummers
1, 2 en 3 (Duitsland, Australië
en Pakistan) van 'Barcelona'
„De leden van het olympisch
comité hebben ons als kinderen
behandeld. Ze zijn nooit naar
ons toegekomen om over de
problepien te praten. Een abso
luut onprofessionele benade
ring", sloeg Magie Johnson later
op de persconferentie terug.
Johnson, Jordan en Barkley
verborgen de voor hen verkeer
de sponsoruiting van Reebok op
de kleding tijdens de huldiging
met de Amerikaanse vlag. Die
hing keurig over de rechter
schouder. „Dit was de best
denkbare oplossing", stelde
Johnson. „Als je twaalf Clint
Eastwoods inhuurt, vraag je ook
niet wat voor kogels er in het
wapen worden gestopt. In At
lanta moet het anders geregeld
zijn."
BARCELONA ANP
Spanje heeft het eerste grote voetbaltoer
nooi onder de nieuwe spelregels gewonnen.
In een aanvankelijk uiterst voorzichtig ge
speelde finale tegen Polen (3-2) was de gou
den medaille zowel een eerlijke beloning als
een geschenk uit de hemel. Quico besliste
de wedstrijd in blessuretijd, één minuut en
vijf seconden later floot de Colombiaanse
scheidsrechter Torres Cadena de olympi
sche voetbalstrijd af.
Het toernooi heeft behalve de nieuwe re
gel over het terugspelen weinig schokkends
gebracht en zeker geen opmerkelijk voetbal.
Vier jaar geleden manifesteerden Hassler,
Romario en Kalusha zich nadrukkelijk, dit
jaar waren de prijzen voor Ferrer, die al
faam bij Barcelona heeft, Juskowiak de top
scorer van het toernooi met een schitterend
De finale benadrukte opnieuw dat de be
perking van het terugspelen van de bal op
de doelman (de keeper mag de bal slechts
in uitzonderlijke gevallen oprapen na te zijn
aangespeeld door een medespeler) het spel
wezenlijk heeft veranderd. Beide elftallen
begonnen uiterst behoudend, kozen voor
een vijfde verdediger als buffer om een op
gepikte bal maar veilig kwijt te kunnen.
Het Spaanse elftal, opgezweept door
95.000 toeschouwers en in de tweede helft
bewonderd door de complete koninklijke
familie, ondervond de nieuw geschapen
moeilijkheden als eerste. Vlak voor aist
moest Lopez een oplossing zoeken in een
situatie waarin hij vorige seizoen de bal nog
risicoloos op doelman Toni had kunnen te
rugspelen. Kowalczyk profiteerde (0-1).
Abelardo maakte voor Spanje gelijk en een
paar minuten later scoorde Quico omdat
Waldoch in het eigen strafschopgebied
geen raad met de bal wist.
Spanje had kort daarvoor zijn verdedi
gende stellingen verlaten en een vijfde ver
dediger (Lasa) geofferd. Polen deed het ook
toen de achterstand op het bord stond. De
gelijkmaker van Staniek was echter niet het
gevolg van een aanhoudend offensief, maar
van een schitterende actie van Juskowiak,
die zijn middenvelder volkomen vrij voor
Toni zette.
De strijd om de winst werd bepaald door
de Spanjaarden, die door Quico, de scherpe
spits van Cadiz, in eigen huis het goud bin
nen haalden.
Levensgenieter Rosset wint goud na vijfsetter
BARCELONA PAUL BERKHOUT
De olympisch kampioen tennis
had toch nog iets gemeen met
de ware helden van het centre-
court. Ook deze jongeman, die
wat schaapachtig de wereld in
kijkt en nagels bijt, nam het ge
vecht voor goud weinig serieus.
Mare Rosset bereidde zich op
de Olympische Spelen voor met
een weekje waterskiën op het
meer van Genève en nachten
vol drank en vrienden. Eenmaal
in de finale aanbeland, betrapte
hij zichzelf er op dat-ie de wed
strijd zat was. „Bij vlagen wilde
ik van de baan stappen, een
douche nemen en een cola
drinken".
Maar helaas voor Jordi Arrese,
zijn tegenstander, is het ver
wende kind van Zwitserland
langzaam volwassen aan het
worden. „De mensen zullen me
vermoorden als ik nu ophou",
bedacht Mare Rosset zich. „Ik
begreep dat dit een grote finale
was, waarin een speler niet kan
stoppen als hij zich moé voelt.
Toen besloot ik af te wachten
hoe de partij verder zou verlo
pen." En hij tenniste verder,
verveeld als een scholier aan het
einde van de zomervakantie.
Die overpeinzingen tekenen
de 21-jarige Rosset, een olym
pisch kampioen om wie nog
vaak zal worden gelachen. Hij is
een rare snijboon. In zijn vader
land verguisd om zijn gemak
zucht en opmerkelijke stunts.
Een individualist van goede
komaf, die zich zelden een hele
partij lang kan concentreren en
wedstrijden met opzet verloor
omdat-ie geen zin meer had.
„Tennis moet leuk zijn", zei hij,
„anders doe ik het niet."
In Barcelona speelde Rosset
zijn beste spel sinds lange tijd,
timmerde 's werelds nummer
één Jim Courier van het gravel
af evenals de Spaanse favoriet
Emilio Sanchez en de Kroaat
Goran Ivanisevic. Terwijl hij
zonder ambities het olympisch
dorp was binnengetrokken, na
een week waarin hij alleen voor
de grap met een vriend een bal
letje sloeg. Na de eerste, moei
zaam gewonnen, partij ver
klaarde hij: „Ik moest eerst de
alcohol uitzweten voor ik op
toeren kwam."
Rossets grootste verdienste is
zijn spijkerharde service, de
hardste van het circuit. Geme
ten snelheid: 213 kilometer per
uur. In de finale goed voor 33
aces, tot wanhoop van de Bar-
celonees Arrese. Verder stelden
zijn prestaties niet veel voor.
Matige volley, zwakke back
hand. Hij imponeerde slechts
door van ongenoegen in het net
te bijten en zijn shirt na afloop
in het publiek te gooien. Omdat
Arrese niet veel anders deed
dan de bal terug te slaan, op
zich al een kunst, ontspon zich
voor de ogen van zeer luidruch
tige Catalanen een vijf uur lange
beproeving. Tijdens de pauzes
werd de spinrag uit het net ge
veegd. Het was, een dag na de
boeiende finale bij de vrouwen,
een fraai stukje anti-reclame
voor het tennis.
Pas bij 8-6 in de vijfde set
kwam aan de martelgang vol
pesterige 'moonballs' en dode
lijk geldungel een einde. Rosset
stortte ter aarde, de massale en
onophoudelijke spreekkoren
'Forca Jordi' verstomden. Al die
tijd had het vechtertje Arrese
zich vastgebeten in de lange
kuiten van Rosset. De nummer
dertig van de wereldranglijst,
doorgaans vastgeketend aan de
base-line, heeft slechts opzien
gebaard door Björn Borg bij zijn
comeback uit te schakelen. Een
wapenfeit dat hem nog altijd
verdriet. „Want Borg is een
grootheid." Bovendien verloor
hij tweemaal de finale van het
Melkhuisje; exact het niveau dat
deze olympische eindstrijd
haalde.
Toch slaagde Rosset er niet in
die lastpak van zich af te schud
den. De zon deed het baksteen
gloeien en tartte de lange slun
gel met de pet. „Ik heb me geen
moment fit gevoeld", verklaarde
hij. „Ik kwam hier met niets te
verliezen, maar voor de finale
was ik erg nerveus. Mijn benen
leken wel leeg, ik kon het net
niet bereiken. Arrese maakte
het me moeilijk. Bovendien is
het zwaar om je te concentreren
met zo'n publiek. Je ziet overal
dingen gebeuren op de tribu
nes, vlaggen, spandoeken. Na
een dubbele fout volgt een kei
hard applaus. Dat soort zaken
zetten mij onder druk."
Vier jaar geleden won
Miloslav Mecir de olympische
titel, wat hem veel geld oplever
de bij demonstratiepartijen,
maar weinig roem. Mare Rosset
was zich er van bewust dat deze
overwinning, anders dan bij an
dere sporten, hem niet tot een
belangrijk tennisser maakt. „Ik
tel pas mee als ik bij alle grote
toernooien goed speel", beaam
de de man die is afgedaald naar
de 44e plaats op de ranglijst.
„Het is geen compliment als
mensen mij altijd blijven zien
als de man die het olympisch
goud won". Waarmee hij het
toernooi voldoende kwalificeer
de. Straks, als bij de Amerikaan
se kampioenschappen de win
naar 500.000 dollar verdient,
staan alle toppers weer te drin
gen. Of Mare Rosset daar dan
ook tussen staat, is afwachten.
Met hem weet je het nooit. Mis
schien moet hij dan wel net wa
terskiën op het meer van Genè
ve. Of heeft hij een stapavond
met zijn vrienden.
Mare Rosset neemt een hapje van de netband.
zich konden permitteren.
„Meer dan we voor de Olympi
sche Spelen hebben gedaan, zit
er wat mij betreft niet in", legt
Bovelander de vinger op de ge
voelige plek. „Jezelf ruim twee
maanden vrijmaken zoals voor
deze gelegenheid is in feite al
onzinnig. Dan moet je naar een
ander systeem, zeg maar pro
fessionalisme, toe."
In de optiek van Jorritsma en
Oltmans zou dat haast ideaal
zijn. Zij beseffen echter ook dat
een dergelijke ommezwaai niet
realistisch en niet haalbaar is.
„Als je die vicieuze cirkel wilt
doorbrekenlegt Jorritsma de
vinger op de gevoelige plek.
„dient tophockey een eigen
plaats te krijgen. Nu is het te
veel ingebed in de recreatie
structuur. Of anders gezegd: het
ligt te dicht bij elkaar."
NEDERLAND: Leistra; Bovelander Van
Pelt, Poonenaar en (Gein Gebbink:
Brinkman, Delissen en Diepeveen; Van
den Honen, Veen en Weterings.
De pet van favoriet past lang
niet iedereen. In een finale zakt
die plotseling over de oren of
klemt de bloedsomloop in het
hoofd af. De Australiërs lieten
ontegenzeggelijk het beste hoc
key van de Olympische Spelen
zien, maar in de eindstrijd kon
dat niet worden verguld tegen
de Duitsers. Die herhaalden, na
twee verloren finales (Los Ange
les en Seoul), het succes van
1972 in München: 2-1.
BARCELONA ANP
De beste handballers uit het Ge
menebest van Onafhankelijke
Staten hebben zaterdag op
waardige wijze afscheid van el
kaar genomen. In hun laatste
gezamenlijke optreden wonnen
ze in de olympische finale met
22-20 van wereldkampioen
Zweden. Frankrijk won, ten kos
te van IJsland (24-20). het
brons.
De Zuidkoreaanse handbalsters
hebben hun olympische titel
geprolongeerd. In de eindstrijd
versloegen de Aziatische speel
sters Noorwegen met 28-211 let
brons ging naar het COS, dat
Duitsland versloeg: 24-20.
Dat de finale tussen winnaar
van goud en zilver van Seoul
zou gaan, was niet te voorzien
Noorwegen was in de laatste
week voor de Spelen gevraagd
in te vallen voor Joegoslavië, dat
als handballand een grote repu
tatie genoot
