'Het wordt tijd, dat ik
aan mezelf ga denken'
Grote geld ligt klaar voor Orhan Delibas
Raymakers koning te rijk
Olympische Spelen
Onzekere toekomst
MAANDAG 10 AUGUSTUS 1992
Brazilianen verstoren Zwervers 'goudendroom
André Bolhuis had hem min al meer gekroond tot de ko
ning van de Spelen. Maar die koninklijke titel kon de chef
de mission van de Nederlandse ploeg Ron Zwerver uit
eindelijk niet toedichten. „Ik wilde goud, het is slechts
zilver geworden", droop een uur na verloren volleybalfi
nale tegen Brazilië (3-0) de teleurstelling nog van zijn ge
zicht af. „Het enige gouden randje dat 'er aan deze me
daille zit is dat ik tot de beste speler van het toernooi ben
uitgeroepen."
BARCELONA AD HEESBEEN
De ster-aanvaller van het Ne
derlands team had gisteren heel
veel tijd nodig de olympische
plak op z'n juiste waarde te
schatten. Wachtend in een
hoekje van het Palau Sant Jordi
op zijn zoveelste dopingcontro
le verbeet de 26-jarige Amster
dammer de pijn van de deels
mislukte missie. Pas nadat de
profetische woorden van
bondscoach Arie Selinger goed
tot hem waren doorgedrongen,
kwam er toch iets van blijd
schap bij hem los. „Dit resultaat
vormt een prachtige uitdaging
om over vier jaar in Atlanta te
overtreffen", had de bewind
voerder de internationals na af
loop voorgehouden in de kleed
kamer. „Besef goed dat jullie
droom hoe dan ook is uitgeko
men. De investering van de af
gelopen zes jaar is de moeite
waarde geweest."
Ron Zwerver realiseerde zich
dat pas op het moment dat de
geëbd. „Dit is het mooiste toer
nooi uit mijn carrière", gaf hij
zijn gevoelens prijs. „Ik heb de
finales van drie EK's, een WK,
een World League en een Olym
pische Spelen van een afstand
gevolgd. Vandaag stond ik zelf
in zo'n eindstrijd. Dat was een
fantastische ervaring. We zijn
voor goud gegaan, maar ach
teraf mogen we blij zijn dat we
de laatste vier hebben bereikt.
Als ik eerlijk ben, was dit voor
ons het maximaal haalbare.
Brazilië (ongeslagen in zeven
duels met slechts drie sets ver
lies, red.) heeft ons in alle op
zichten afgetroefd. Aan de an
dere kant is deze plek gerechtig
heid. Je wordt niet bij toeval bij
de Olympische Spelen nummer
twee."
Voor de man, die de komende
seizoenen vele miljoenen gul
den gaat verdienen bij het Itali
aanse Treviso, was het in vele
opzichten een bewogen toer
nooi. Tegenvallende prestaties,
een matige vorm in de aanloop
alsmede een voetblessure, op
gelopen tegen het GOS, dreig
den zijn olympisch ideaal al
vroegtijdig te vermorzelen. De
revival tegen de wereldkam
pioen Italië (slechts vijfde) en
Cuba (vierde na 3-1 verlies te
gen de USA), kwam evenwel
precies op tijd. „Ik laat hier wat
tranen achter", merkte hij ver
na de snelle drie-setter (12-15,
8-15, 5-15) op. „Maar ja, emo
ties horen er bij. Die maken de
sport zo mooi. Ik heb er geen
spijt van zes jaar van mijn leven
aan de nationale ploeg te heb
ben gegeven. Ik neem tevreden
afscheid, ook al houd ik me be
schikbaar voor het Nederlands
team. Of dat gebeurt, hangt van
vele factoren af. Vanaf nu heeft
Italië de hoogste prioriteit. Het
wordt tijd dat ik aan mezelf ga
denken."
Arie Selinger ging precies drie
jaar geleden al zijn eigen weg.
De Poolse Amerikaan, grondleg
ger van de opleving van het Ne
derlandse volleybal, liet zijn ge
dreven sekte in de steek in ruil
voor een lucratief contract bij
het Japanse Daiei Sports in Ko
be. Vijf maanden voor de Zo
merspelen keerde hij terug op
verzoek van de internationals,
die het met Harrie Brokking al
leen niet zagen zitten.
„Ik ben gelukkig dat ik deel
genoot ben geweest van dit suc
ces", aldus de coach. „En trots
ook dat ik dit samen met mijn
zoon heb kunnen meemaken.
Hij is veel blijer dan hij in wer
kelijkheid toont. Maar zo zitten
we alletwee in elkaar. Iedereen
is naar Barcelona gegaan om
een droom te verwezenlijken.
Dat doel is hier na zes jaar be
reikt, ook al is het zilver gewor
den."
In die zin hield de onvoor
spelbare volleybalprofessor een
beter gevoel over aan Spanje
dan aan Los Angeles. In '84
bleef hij met de Amerikaanse
vrouwen-volleybalformatie te
gen China ook steken op een
medaille van dezelfde kleur.
„Toen botsten we tegen allerlei
politieke problemen op", herin
nerde hij zich. „Dat soort obsta
kels zijn we hier niet tegengeko
men. Ik voel me nu dan ook
heel goed, zij het ook leeg. Want
het is voor mij best een moeilij
ke en zware periode geweest.
Sinds december heb ik geen
vrije dag meer gehad. Het wordt
tijd om even gas terug te ne-
Morgen, een dag na terugkeer
van de olympische ploeg op
Schiphol, vliegt Selinger weer
naar Japan. In de hoop dat de
NeVoBo in de geest van de ooit
opgezette structuur blijft han
delen. „Anders is het over met
het topvolleybal in Nederland",
gaf hij drie maanden na de
openlijke aanvaring met bonds
voorzitter Bert Funk nog
maar een keer een schot voor
de boeg. „De federatie moet het
model handhaven, een oplos
sing zien te vinden voor de pro
blemen met de clubs en trach
ten sponsors te vinden om het
programma breder en sterker te
maken. Een andere weg is er
niet."
Vooralsnog dient het bestuur
eerst een opvolger voor Selinger
te zoeken, die vervolgens een
nieuwe -selectie dient samen te
stellen. Want van de huidige
groep vertrekken Zwerver en
Benne met mogelijk Held,
Boudrie, Teffer en Klok in hun
spoor de grens over. Zij blijven
echter beschikbaar voor de na
tionale ploeg, zij het alleen voor
de grote titel toernooien. Voor
routinit- Avital Selinger heeft
zich schrijnend genoeg nog
geen club gemeld. „Als ik het
voor het zeggen had", sprak se
nior voor zijn beurt, „zou ik
hem bondscoach maken. Hij
heeft het hele programma van
de afgelopen jaren meegemaakt
en zou het proces dus prima
verder kunnen begeleiden. Ik
heb wel eens tegen ze gezegd:
als ik een goede coach ben,
worden jullie als je stopt nog
beter. Dat zie ik aan Avital. Hij
was altijd al een betere speler
dan ik. Als coach zal dat niet an
ders zijn."
Bondspraeses Bert Funk stond
gisteren glunderend op de tri
bune na het behalen de eerste
(zilveren) olympische volleybal
medaille in de nationale histo
rie. Voor het oog van miljoenen
televisiekijkers zorgde het na
tionale 'dreamteam' voor een
ongekende opwaardering van
de sport in Nederland, ook al
kleefde er voor een aantal spe
lers een vervelend smetje aan
het succes. Het beoogde en be
loofde goud gloorde twee volle
dagen aan de horizon. Maar in
de finale dansten Braziliaanse
samba-atleten met dermate
oogstrelend spel langs het net,
dat zelfs hun ambitieuze Hol
landse tegenstrevers ze het
goud niet konden misgunnen.
Ofschoon zijn voorganger Piet
de Bruin tegen de verdrukking
in de basis legde voor de facelift
van de sport, mocht en kon
Funk zichzelf ook enigszins op
de borst kloppen voor zijn be
scheiden aandeel in het inter
nationale succes. Tenslotte brak
hij de patstelling na het misluk
te EK in Berlijn vorig jaar open
door Arie Selinger, de grondleg
ger van de revival, terug te ha-
Aangespoord en geïnspireerd
door de pioniers van het eerste
uur kregen de weerbarstige en
door het gouden ideaal verblin
de internationals hun zin. God-
father Arie Selinger kwam, zag
en overwon. Zij het dat de Pool
se Amerikaan meer hindernis
sen op zijn weg tegenkwam dan
in de periode '85-'89. Toen kon
hij de onvolwassen internatio
nals nog met groot- en beeld
spraak drillen in de richting, die
de gedreven leider voor ogen
Bij zijn rentree slaagde hij daar
slechts ten dele in. Met diens
(aanvankelijk omstreden) be
sluit de 'dissidente buitenlan
ders' terug te laten keren haalde
hij zichzelf meer problemen op
de hals dan was voorzien. De
mondige Italiaanse grootverdie-
s lieten zich niet meer de les
lezen door de goeroe en zijn
trouwe volgelingen. Ze eisten
inspraak en kregen dat veelal
tegen de zin van Selinger jr. en
Zwerver ook van de tijdelijke
bewindvoerder. Die onderhuid
se onvrede dreigde op het pré-
olympisch toernooi in Rotter
dam uit de hand te lopen, maar
de kwalificatie deed de gelede
ren weer sluiten. Zoals ook de
dramatische aanloop en de
hoog opgelopen emoties in Bar
celona na het zilver waren ver
geten.
Wat naast de onvrede over de
kleur van de medaille bleef zit
ten, betrof de onzekere toe
komst van de nationale ploeg.
Hoewel de ontmanteling van
het team, door het vertrek van
Zwerver, Benne en mogelijk nog
enkele anderen, al heel lang
vast staat, heeft het bestuur het
beleid voor de komende jaren
nog niet duidelijk op papier.
Enerzijds willen de gezagsdra
gers de clubs tegemoet komen,
anderzijds het huidige model
van de nationale ploeg(en) met
links en rechts een paar aanpas
singen zo lang mogelijk hand
haven. Maar er heeft zich na het
terugtreden van de even loyale
als royale hoofdsponsor Natio
nale Nederlanden nog geen
nieuwe geldschieter aangediend
om het financiële plaatje in te
vullen. Zelfs spelers met dezelf
de ambitie als de huidige gene
ratie hebben zich nog niet ge
meld. Laat staan dat de vacatu
re van bondscoach al is inge
vuld.
Regeren is vooruitzien en vooral
slagvaardig optreden. Met ad-
hoc beslissingen is met het oog
op een succesvol vervolg van de
gezette trend niemand (meer)
gediend. Of Funk daarvoor ge
noeg krediet en goodwill heeft
gecreeërd in zijn nog korte be
windsperiode is de grote vraag.
Zo niet dan heeft de bondsprae
ses gisteren waarschijnlijk voor
de laatste keer op de tribune
staan glunderen.
'Zilveren' Arnhemmer overweegt terug te keren naar Turkije
Van ontroering, dacht de com-
mentator die hem met betraan
de ogen in de ring zag staan,
wachtend op de prijsuitreiking.
Orhan Delibas had gehuild, in
derdaad. Maar niet overweldigd
door de grootsheid van het mo
ment, maar van nijd. Van pure
frustratie dat hij, juist nu het er
op aankwam, niet had kunnen
brengen wat hij wou.
„Ik kan toch al slecht tegen
m'n verlies", fluisterde hij, meer
dan anderhalf uur na zijn ge
vecht tegen Juan Lemus nog al
tijd aangeslagen, „maar nu he
lemaal niet. Je verliest je laatste
partij, dat blijft je toch het lang
ste bij. Ik heb nog nooit verlo
ren in een finale. Daarom ook
kan ik niet echt blij zijn met dit
zilver. Het had goud moeten
zijn."
Zelf weigerde Delibas er de
nederlaag (1-6) op af te schui
ven, maar dat zijn pijnlijke
rechtse en allesbehalve soepele
rug een topprestatie in de weg
hadden gestaan tegen de Cu
baanse wereldkampioen was
duidelijk. „Ik heb niet echt m'n
eigen wedstrijd kunnen bok
sen", gaf de Arnhemmer toe.
„Ik kon hem niet afstoppen met
m'n rechter en het bewegen
ging ook al niet zoals het hoort.
Maar ik denk niet, dat het daar
aan heeft gelegen. Hij was ge-
i beter, vandaag. Volgende
kee
ik."
De vraag is of er een volgende
keer komt. Aan Juan Carlos Le
mus Garcia zal het niet liggen.
De zwaarwelter uit Pinar del Rio
zal, ondanks zijn gevorderde
leeftijd (hij is van 6 mei 1965),
nog wel even amateur blijven.
Cubanen boksen nu eenmaal
ter meerdere eer en glorie van
Fidel Castro en de natie, niet
voor eigen roem of voor het
geld.
In Nederland ligt dat anders,
en belangrijker misschien
nog in Turkije ook. Orhan
Delibas (21) zegt nog geen be
slissing te hebben genomen
over zijn toekomst, maar dat er
heel wat voor hem zal verande
ren, vraag dat maar aan Regilio
Tuur. „Er zal verschrikkelijk veel
op hem afkomen", voorspelde
trainer Hennie van Bemmel.
„En dat daar aanbiedingen bij
zullen zijn van promotors, staat
voor mij vast. Hij zou ook een
goeie prof kunnen zijn, maar
niet in Nederland. In Duitsland
misschien, of in Italië. Daar
heeft-ie al een mooie aanbie-
Het verschil tussen goud en zilver. Juan Lemus springt een gat in de lucht, Ohran Delibas staart verdrietig naar het
PAULSTOLK
ding gehad, na zijn overwinning
in San Pellegrino. Mocht hij
zelfs een vriend meebrengen,
die kreeg dan ook een con
tract."
In Leverkusen evenwel wordt
erop gerekend, dat de zwaar
welter ook volgend seizoen voor
Bayer in de Bundesliga bokst.
Delibas heeft dat zijn coach in
Barcelona, Fritz Sdunek, al min
of meer beloofd. „Zijn droom is
volgend jaar in eigen land, in
Bursa, Europees kampioen te
worden", weet Hennie van
Bemmel, „en dan is hij bij
Sdunek toch echt aan het beste
adres."
Maar kampioen worden in
Turkije, dat kan natuurlijk ook...
als Turk. Orhan Delibas heeft
twee paspoorten, leeft in Arn
hem, maar voelt zich Turk. Eer
der in dit olympische toernooi
heeft hij gezegd nooit meer
voor zijn vaderland te willen
uitkomen, na een 'geintje', da
de Turkse bond hem jaren gele
den (t.g.v. de WK junioren)
heeft geflikt. Maar, zeg
nooit.
„Ik denk dat ik voor Neder
land blijf boksen", zei hij giste
ren. „Maar", voegde hij er bijna
i ader
kan
nog van alles veranderen." Om
hem heen dromden op dat mo
ment landgenoten van allerlei
pluimage samen: boksers, wor
stelaars, gewichtheffers, sup
porters en officials. Met ieder
van hen moest en zou hij op de
foto, ook met Doganeli, de in
vloedrijke voorzitter van de
Turkse bond.
Die liet wijselijk in het mid
den of er vanuit Istanboel of
Ankara pogingen zullen worden
gedaan de 'verloren zoon' bin
nen te halen, zoals ooit met de
befaamde gewichtheffer Suley-
manoglu is gebeurd. Daar is
toen heel veel goud aan te pas
gekomen, een huis, een baan.
„Een fortuin", aldus Delibas
verlekkerd.
Het boksen in Turkije kan dus
wel een injectie gebruiken. „Ik
kan moeilijk zeggen: kom
maar", deed Doganeli diploma
tiek. „Maar als Delibas zelf
wil..."
Die gaat voorlopig eerst eens
met vakantie. Twee weken naar
huis om het nodige te regelen
en dan... naar Istanboel, een
paar ooms bezoeken, naar Kay-
seri (waar hij geboren is) en
naar de streek in het oosten
waar hij' is opgegroeid, midden
tussen de Koerden. Daar zal hij
ook zijn vader ontmoeten, die al
anderhalve maand in Turkije is.
Delibas' definitieve terugkeer
zou een verlies zijn voor het Ne
derlandse boksen, een tegenval
ler voor mannen als Van Bem
mel, Sdunek en Arnold Vander-
lijde, die gisteren ieder voor
zich pleitten voor continuering
van de plezierige en vruchtbare
samenwerking. Sduneks con
tract loopt af, maar de voorma
lige Oostduitser („We kunnen
trots naar huis gaan") zou zijn
werk heel graag voortzetten.
„Arnold heeft daar ideeën over,
maar daar is verder nog niet
over gesproken met de bond.
Niet concreet tenminste."
Vanderlijde, zaterdag afscheid
nemend van het olympisch po
dium met een derde bronzen
plak, ziet voor zichzelf in die
constructie een adviserende rol
weggelegd. De zo goed als uit-
gebokste 'ambassadeur' zou
zich ook verdienstelijk kunnen
maken met het werven van
fondsen, want talent zat in Ne
derland, maar geld - ho maar!
BARCELONA PAUL BERKHOUT
GPD-VERSLAGGEVER
Van geld moet Piet Raymakers
niks weten, hij leeft simpelweg
voor het geluk. Een ongecom
pliceerd mens, blij met wat hij
heeft. „We woonden op de
boerderij met negen kinderen:
we hadden goed te eten en kle
ren aan ons lijf, verder was er
nul...".
Dat hij gisteren een halve se
conde te langzaam was voor
olympisch goud, deerde hem
dan ook nauwelijks. Opmerke-
lijkrtoch, met welk een volledige
overgave springruiters berusten
in de loop der dingen. Neem Jos
Lansink, de man die het dichtst
bij de titel leek van allemaal.
„En nu", zei hij na zijn dramati
sche opgave, „ben ik er het verst
vanaf." Zo simpel is dat: in de
paardesport ben je de ene dag
koning, de andere dag de nar.
Jos Lansink vond in het begin
van zijn carrière al eens zijn lie
velingspaard dood in de stal.
Dat kweekt eelt op de ziel. Piet
Raymakers wilde boer worden,
maar werd smidsknecht en
kampioen paarden zadel maken
van Asten-Heusden. Dan is zil
ver bij de Olympische Spelen al
een droom na achttien jaar
hard werken. De geestdriftige
Brabander bleef dan ook lachen
toen Ludger Beerbaum hem
van zijn troon reed. „Het kan
bijna niet beter.... bijna. Weetje,
een atleet die vandaag de hon
derd meter in tien seconden
loopt, doet er morgen geen half
uur over. En dat kan bij ons wel
gebeuren."
Piet Raymakers beschouwde
zijn zilver dan ook met recht
een gouden succes. Anderhalf
jaar geleden verruilde hij zijn
geboortedorp met pijn in het
hart voor het bedrijf van miljo
nair Leon Melchior, de stoeterij
Zangersheide in het pal over de
Belgische grens gelegen Lana-
ken. Hij vond daar de hemel op
aarde en een vriendin voor het
leven: Ratina Z. Een grootmoe
der al, haar dochter baarde
reeds zes gezonde veulens,
maar wel een grootmoeder met
pit. „Toen ik voor het eerst met
haar kennis maakte", aldus Piet,
„dacht ik: dit kan niet meer mis.
Maar dat Ratina als een raket de
lucht in zou schieten, had ik na
tuurlijk ook nooit gedacht."
Het was na zeventien jaar op
eigen benen een gok om zich
weer te onderwerpen aan de
willekeur van een baas. „Maar
ik heb het nu super naar mijn
zin", zegt de man. die de on
schuld zelve lijkt. „Ik beheer de
topsport-afdeling van Zangers-
heide, met dertig paarden en
onder me die ik
zelf heb uitgezocht. En Ratina
blijft voor altijd bij ons op stal."
Het paard bevestigt zijn filo
sofie, waarmee hij zijn tijd voor
uit is geweest. Kruis twee top
paarden met elkaar en je krijgt
een nog betere."
Zelfs op het..moment dat op
de piste van de Koninklijke Po
loclub de zwaarste eisen wer
den gesteld aan ruiter en paard,
overwon de tien-jarige merrie
de hoogste en breedste oxers.
Het, kwart strafpunt wegens
tijdsoverschrijding gaf echter de
doorslag. „Ik heb niets geris
keerd", aldus Raymakers. „Toen
ik langs de bloembakken bij
hindernis acht kwam, zag ik dat
het krap werd om op tijd bin
nen te zijn. Maar ik besloot op
safe te gaan. Ratina heeft het
laatste beetje kwaliteit. Zodra de
weg echter lang wordt, moet ik
met haar oppassen. Als ik Rati
na laat rijden, krijg-ik haar nooit
meer terug. Ze heeft zo'n motor
in haar lichaam, dat ze dan het
verband tussen voor en achter
verliest."
Dat is de schaduwzijde van
de kwaliteit. Ratina is soms te
snel om hard te gaan. Voor Jos
Lansink gold hetzelfde met Ega-
no. De krachtpatser is zo voor
zichtig, dat hij bij de geringste
aarzeling of tegenslag weigert te
springen. Alles moet kloppen en
het klopte niet op een dag waar
op de goden vertoornd waren.
De individuele finale van de
springruiters begon tegen een
grimmig decor, 's Ochtends om
negen uur was het bijna donker,
hindernissen woeien om, de re
gen kletterde neer en in de verte
hingen donder en bliksem. Ega-
no werd er slechts nerveuzer
door. Bij hindernis acht, een in
een aquaduct veranderde
spoorbrug, stak hij zijn voorbe
nen in de blubber. Vol afgrijzen
probeerde de Twentse ruiter het
opnieuw, maar Egano was defi
nitief van slag.
