Oranje heeft eigen 'dreamteam'
Het wordt een zware klus voor Delibas'
Olympische Spelen
'Als ze goud pakken,
jank ik morgen mee'
ZATERDAG 8 AUGUSTUS 1992
17
'Het gekke is, dat Arie Selinger altijd gelijk krijgt'
Henk-Jan Held is zo enthousiast
na de volleybal-sensatie in Bar
celona, dat hij ploeggenoot
Edward Benne 'bespringt', foto
reuter
Delibas: politie
Orhan Delibas heeft van de ge
meentepolitie van Arnhem het
verzoek gekregen een sollicita-
tiebriefje te schrijven. In een
vraaggesprek had de succesvol
le bokser te kennen gegeven
een baan als agent van politie te
ambiëren. De 21-jarige Delibas,
die zich gisteren voor de Olym
pische finale in het zwaarwel-
tergewicht plaatste, woont in
Arnhem. Hij is lid van de boks
vereniging De Gong in Apel
doorn. In een uitzending van
Radio Gelderland nodigde com
missaris André de Vries van de
Arnhemse gemeentepolitie De
libas uit te schrijven.
Zilver geweigerd
Worstelaar Elmadi Jabraijlov
heeft de zilveren medaille ge
weigerd. De sportman uit het
Gemenebest van Onafhankelij
ke Staten protesteerde daarmee
tegen de beslissing van de
scheidsrechters. Jabraijlov ver
loor in de verlenging (6.54 mi
nuten) met 0-1 de finale in de
klasse tot 82 kg van de Ameri
kaan Kevin Jackson. Tijdens de
reguliere tijd had hij onmisken
baar een punt gescoord, maar
de jury dacht daar anders over.
Jabraijlov was zo boos over de
beslissing dat hij niet op het po
dium wilde verschijnen. Hui
lend verscheen hij toch, maar
eenmaal op het ereschavot wei
gerde hij de medaille.
Koninklijk feestje
DEN HAAG ANP
Koningin Beatrix heeft alle Ne
derlandse medaillewinnaars bij
de Zomerspelen in Barcelona
uitgenodigd voor een-feestelijke
bijeenkomst. De podiumklan
ten van Oranje worden dins
dagmiddag op paleis Huis ten
Bosch in Den Haag verwacht
BARCELONA CEES OLSTHOORN
GPD-VERSLAGGEVER
Kè-kè-kè-kèrooo....kè-kè-kè-
kèrooo. Vrij vertaald uit het
Spaans: 'wij houden van jul
lie'. De van de Braziliaanse
aanhang geleende yell don
derde ook gisteren veelvul
dig van het oranje gekleurde
vak in het Palau Sant Jordi.
Samen met een flink aantal
Hollandse zwemmers, zei
lers, judoka's, roeiers en
wielrenners vierden de Ne
derlandse supporters het be
reiken van de volleybalfinale
net zo uitbundig als hun fa
vorieten.
„Kijk nou, moet je zien",
stoot de geëmotioneerde
Christien haar vriend Hans
aan. „Ron (Zwerver) en Avi-
tal (Selinger) vallen elkaar
om de nek. Ik geloof dat ze
huilen. Jeetje wat mooi, wat
ontroerend. Daar krijg je
warm en koud tegelijk van.
Als ze zondag goud pakken
ga ik meejanken."
Hans van der Velden en
zijn Christien behoren tot
het fanatieke legertje van
zo'n 150 fans, die de volley
ballers door dik en dun steu
nen. Iedere wedstrijd zijn ze
luidruchtig aanwezig. Uitge
dost in oranje shirts, shawls,
handdoeken en linten, hun
gezichten in de nationale
kleuren. De 27-jarige auto
matiseringsdeskundige uit
Nieuwegein is bovendien ge
tooid met een reusachtige
Vikinghelm.
„Voor het pré-olympisch
toernooi in Rotterdam had
ik al zo'n ding gekocht Na de
beslissende pot heb ik hem
aan Henk-Jan Held gegeven.
Voor de Spelen moest ik dus
een nieuw exemplaar aan
schaffen. Als de jongens de
finale winnen, doe ik geef ik
hem cadeau aan Ron Zwer
ver. Als iemand het verdient,
dan is hij het wel."
Hans en Christien zijn vol
leyballiefhebbers in hart en
nieren. Ze spelen zelf, hij is
daarnaast scheidsrechter
('op landelijk niveau') en dis
trictsbestuurder. Maar bo
venal zijn ze supporter van
Oranje. „Toen de jongens zes
jaar geleden aan hun 'missie
Barcelona' begonnen", ver
telt Christien, „hebben wij
tegen elkaar gezegd: als ze
het halen zijn wij er bij.
Sindsdien volgen we het Ne
derlands team op de voet
Met uitzondering van de bui
tenlandse trips natuurlijk.
Dat kan bruin niet trekken."
De Olympische Spelen zijn
al duur genoeg. Ze schatten
dat ze zo'n 3500 gulden ar
mer naar huis zullen terug
keren. Ongeveer de helft van
het bedrag was nodig om
kaartjes voor alle sessies met
hét Nederlandse mannen- en
vrouwenteam te bemachti
gen. Acheraf zijn ze blij dat
ze de tickets al maanden ge
leden via een reisbureau
hebben geregeld. Veel land
genoten zijn op de bonnefooi
naar Barcelona gekomen. Zij
zijn voor toegangsbewijzen
aangewezen op de zwarte
markt
Het duo verblijft deze we
ken op een camping in
Castelldefels. „Daar zitten
bijna alle Hollandse fans",
weet Hans. „Heel gezellig.
We zijn vanlieverlee één gro
te familie geworden, leder
een geniet van de Olympi
sche Spelen. Het is echt heel
bijzonder om zo'n spektakel
eens van dichtbij mee te ma
ken. En zeker het volleybal
toernooi."
Hij geeft toe dat hij na de
groepswedstrijden behoor
lijk was gaan twijfelen aan
'onze jongens'. „Maar ik heb
nooit gewanhoopt. Ik heb
me steeds vastgehouden aan
de Zweedse ijshockeyers. Die
verloren bij het laatste WK
ook bijna alles in de poule,
maar werden uiteindelijk
toch kampioen."
Eensgezind nemen ze mor
genmiddag hun vertrouwde
stekkie in op de tribunes van
het Palau Sant Jordi. Goud of
zilver, aan de Oranje-fans zal
het niet liggen.
Kè- kè-kè- kèrooo.... kè- kè-
kè-kèrooo.
De duizenden Nederlandse
televisiekijkers moeten er
gistermiddag kippevel van
hebben gekregen. Toege
juicht door een zingend en
uitbundig Oranje-legioen
liet Ron Zwerver na de sen
sationele doorbraak van
het Nederlandse 'dream-
team' naar de olympische
volleybalfinale zijn gevoe
lens in het Palau Sant Jordi
de vrije loop.
BARCELONA AD HEESBEEN
Eerst viel hij huilend in de ar
men van zijn even gedreven
maatje AvitaJ Selinger, vervol
gens spurtte hij als dank voor
bewezen medische diensten
naar NSF-arts Peter Vergouwen
en fysio Hans Hoekstra om uit
eindelijk minutenlang zijn tra
nen te delen met zijn al even
emotionele vriendin Jacky
„Wat een fantastisch gevoel",
klonk het opgelucht nadat hij
zich uit de innige omstrengeling
met zijn levenspartner had los
gewrikt. „Zo mooi kan sport ook
zijn. Zilver hebben we al, nu
nog het goud."
Enkele meters verderop bloei
de de familieband tussen de Se-
lingers minstens even heftig op.
Nog trotser dan hij na de winst
op wereldkampioen Italië al
was, drukte Arie Selinger zijn in
Israel geboren en opgegroeide
kind na de even snelle als spec
taculaire uitschakeling van Cu
ba, de nummer 2 van de wereld
(3-0), in de halve eindstrijd te
gen de borst. „Ik ken de ge
schiedenis niet zo goed", gaf se
nior een extra dimensie aan
hun gelukzalige stemming,
„maar ik geloof dat het in het
volleybal nooit eerder is voorge
komen dat een vader-zoon
combinatie goud heeft gewon-
Maar ook als coach zag Selin
ger, die zich gisteren afgaande
op de spontane omhelzing ver
zoende met voorzitter Bert
Funk, nog nimmer goud aan de
horizon blinken. In '84 stond hij
in Los Angeles wel in een olym
pische volleybalfinale met het
De huilende Ron Zwerver wordt na de winst op Cuba gefeliciteerd door zijn vriendin.
vrouwenteam van de Verenigde
Staten, maar toen bleek China
te sterk. „Dat zit hem nog altijd
hoog", herinnerde Ron Zwerver
zich. „Hij heeft ooit tegen me
gezegd dat hij al zijn geld zou
willen weggeven voor de mooi
ste medaille. Het zal ongetwij
feld niet gebeuren, maar het
zegt iets over het gevoel dat zo
iets bij hem losmaakt als we die
plakbinnenhalen."
Zo ver is het nog niet, zo rea
liseerde iedereen zich. Brazilië
vormt morgen het laatste strui-
ktlbok. „Maar de droom wordt
langzaam werkelijkheid", glim
lachte Avital Selinger, nadat hij
samen met zijn vader voor de
Israëlische televisiecamera's
was gehaald. „We zijn het be
oogde doel nu heel dicht gena
derd. In feite kan onze missie al
niet meer mislukken. Zelfs als
we zondag de finale verliezen.
Dat zou niet meer dan een klei
ne fout zijn in een heel lang
proces."
Maar zo zal de kleine (1.75 m)
grote spelverdeler dat morgen
ongetwijfeld niet ervaren. Net
zo min als de andere pioniers
van het eerste uur Martin Tef-
fer, Ron Boudrie, Edwin Benne
en Ron Zwerver. Zij willen hun
olympisch ideaal na zes jaar
met goud bekronen. Niet voor
niets lieten zij, en sterspeler
Ron Zwerver in het bijzonder,
veel geld liggen om in Barcelo
na te schitteren. Jan Posthuma,
Ronald Zoodsma, Peter Blangé
en Rob Grabert (de enige afwe
zige van het buitenlandse vier
tal) deden dat niet en staken de
grens over om hun zakken flink
te vullen.
„Wij beleven het toch anders
dan de buitenlanders", kon
Edwin Benne niet om de harde
werkelijkheid heen. „Zij hebben
bij hun clubs al vele mooie mo
menten meegemaakt. Aan de
andere kant vinden zij dit na
tuurlijk ook schitterend. De
Olympische Spelen is hoe dan
ook een uitzonderlijk evene
ment. Op zo'n toernooi iets
winnen, geeft een haast onbe
schrijfelijk gevoel van geluk. Het
klinkt misschien gek, maar toen
Ellen van Langen goud won,
waren we net zo uitgelaten als
zij zelf. We herkenden allemaal
iets van haar in onszelf. Favoriet
zijn en dat ook waarmaken.
Daar hebben wij echt een kick
van gekregen. Tegen Cuba had
ik ook zoiets van: dit is mijn
toernooi, mijn wedstrijd, mijn
moment. Er is niks voor jullie
bij."
Peter Blangé, voor de rest van
het toernooi uitgeschakeld door
een tegen Italië opgelopen
achillespeesblessure, daarente
gen zat met andere gevoelens
op de bank. „Zo koel als ik nor
maliter ben op de vloer, zo ge
spannen was ik nu", toonde de
Voorburger zijn betrokkenheid.
„Uit pure wanhoop ben ik maar
een beetje gaan coachen."
De regisseur van lands- en
Europees kampioen Parma, die
zich volgende week dinsdag in
het Dijkzigtziekenhuis meldt
voor een operatieve ingreep aan
zijn enkel en knie, heeft zich ge
schikt in het lot dat hem in Bar
celona beschoren is. „Uiteraard
doet het mij pijn om niet te
kunnen spelen. Maar wellicht
kan ik het beter verbergen dan
Ron Zwerver bij voorbeeld. Hij
is zo emotioneel betrokken bij
dit proces dat zijn leven kapot
was geweest wanneer het dit
was overkomen. Zijn blijdschap
over dit succes en zijn bijdrage
daaraan kan ik juist daarom zo
goed begrijpen. Zes jaar bloed,
zweet en trainen zonder dat je
weet waar de ingeslagen weg
eindigt. Als het dan zo loopt, is
dat fantastisch. Ik ben bij dat ik
daar gelet op het recente ver
leden toch deelgenoot van
ben."
En niet in de laatste plaats
een fikse bijdrage aan de revival
foto anp koen suyk
heeft kunnen leveren. Want de
Zuidhollandse spelverdeler is
ervan overtuigd dat de nationa
le ploeg zonder de buitenlan
ders en de uit Japan terugge
haalde Selinger niet zo ver was
gekomen. „Er staat nu een heel
ander team dan destijds, toen
wij er nog bijzaten. Wij houden
er andere opvattingen op na.
gaan anders met spanning om
en hebben meer internationale
ervaringen. Dat soort zaken is
door ons ingebracht en door de
groep goed opgepakt. Daar ligt
het grootste rendement van on
ze terugkeer."
Desondanks ziet Blangé ook
de betrekkelijkheid van alles in.
„Ach", verwijst hij naar de be
slissende klap van Olaf van der
Meulen in de kruisfinales tegen
Italië, „de marge tussen een
plek in de halve eindstrijd is
soms niet meer dan vijf centi
meter op een aardoppervlakte
van 40.000 kilometer. Ik uil al
leen maar zeggen: de pech. die
we in de voorronden hebben
gehad, heeft zich in de laatste
fase vertaald naar geluk. Arie
Selinger kan wel zeggen dat hij
op Italië en Cuba heeft gegokt,
maar dat is de goden verzoeken.
Hoe dan ook: het is gelukt. Dat
is het vreemde van die man. Hij
Voor het eerst sinds 1928 Bep van Klaveren weer Nederlander in olympische boksfinale
BADALONA LOET VAN SCHELLEBEEK
GPD-VERSLAGGEVER
De minister-president daalde er
zelfs de trappen voor af, drukte
de bezwete bokser aan de borst.
Zei dat hij genoten had, dat de
arbitrage correct en de zege
overtuigend was en wenste de
winnaar veel succes in de finale.
Vervolgens gaf hij hem een
hand. En dat nu had Ruud Lub
bers beter kunnen laten, want
Orhan Delibas ging door de
grond.
Het past misschien niet de
premier de linkerhand te reiken,
maar dan maar onbeleefd. Lub
bers hoeft met rechts alleen het
glas te heffen, hem (Delibas)
wacht in Barcelona nog een Cu
baan: Juan Carlos Lemus, de
ongekroonde wereldkampioen.
Vierenzestig jaar na Bep van
Klaveren (Amsterdam 1928)
staat er weer een Nederlandse
bokser in een olympische finale.
Een bokser bovendien naar het
hart van de betreurde kam
pioen. Een strijder, een vechter,
een man bij wie het publiek al
tijd aan zijn trekken komt. Bep
is dood, lang leve Orhan Deli
bas!
Duidelijk genoeg (8-3) was de
overwinning op Robin Reid en
waren ook zijn eerdere triomfen
om niet van een toevalstreffer te
hoeven' spreken. „Ik heb altijd
gezegd", zei Hennie van Bem-
mel, zijn nog jeugdige trainer,
„dat hij in een veld van 32 so
wieso bij de laatste acht moet
kunnen komen. Omdat ik 'm
gewoon tot de sterkste acht van
de wereld reken."
Dat dat er niet uitkwam in
Orhan Delibas (rechts) scoort tegen de Brit Robin Reid.
Sydney, bij de wereldkampioen
schappen, en een paar maan
den eerder in Goteborg (EK'91),
had alles met de loting te ma
ken. Delibas treft het doorgaans
slecht. In Zweden de wereld
kampioen in de eerste ronde, in
Sydney de ook niet misselijke
Duitser Schmidt. „Dit kan zo
niet doorgaan", hield Van Bem-
mel hem voor, „eens moet je
toch medailles gaan winnen."
Die prognose kwam uit. In
San Pellegrino di Terme (Italië)
won de zwaarwelter in maart
vijf wedstrijden in vijf dagen en
kwalificeerde hij zich voor het
toernooi, waarvan hij thans de
eindstrijd heeft bereikt. In juni
voegde hij er in Halle de hoog
gekwalificeerde Chemie Pokal
aan toe. Daar versloeg hij de
Europese (de Zweed Wehlin) en
de voormalige wereldkampioen.
De laatste, Du vergel, is ook een
Cubaan, net als Lemus, en dat
geeft vertrouwen voor de dag
van morgen.
Alleen die hand... Voor het
eerst vertrok het gezicht van de
Turkse Nederlander in een pijn
lijke grimas, toen zijn helpers in
de hoek na de zege op de Brit
zijn handschoenen uittrokken.
foto anp paul stolk
„Ik kan geen vuist maken", zei
hij op weg naar de douches en
er klonk oprechte verontrusting
in zijn stem.
„Die blessure", aldus Hennie
van Bemmel, „speelt al sinds
San Pellegrino. Die hand was
daar dikker dan-ie hier ooit is
geweest. Een kneuzing. Rust is
de beste remedie, maar kom
daar maar eens om als je naar
Barcelona wilt. Daar heb ik veel
met ijs kunnen werken en op
het laatst nog wat met bandages
gerommeld, maar hier is dat er
gewoon niet bij. Dit zijn de
Olympische Spelen, maar de
fiescherming is een lac her. Een
rolletje gaas krijg je, een pruts
verbandje, fatsoenlijk intapen is
er niet bij." In anderhalve dag
evenwel kan veel gebeuren en
Orhan is een harde. Maar
vraag aan Hennie van Bemmel
hoe praat je hem die hand
uit het hoofd? „Dat zal niet zo
veel moeite kosten lachte de
Arnhemmer. „In San Pellegrino
was hij na drie partijen ge
plaatst voor de Spelen. I aten we
maar stoppen, zei ik, dat is be
ter voor ie hand. Maar hij werd
boos, wilde het toernooi per se
winnen - en dat praat je hem
dan niet uit het hoofd.'
De trainer veronderstelde, dat
zijn pupil klaagde „omdat de
wedstrijd voor zijn gevoel niei
liep zoals de andere. Ook al
hadden na die overwinning op
Raul Marquez allebei zijn han
den en zijn knieën vreselijk veel
pijn gedaan, dan nog had je
hem er niet over gehoord. Nu
wel. Gaat wel over."
Juan Lemus (25) uit Pinar del
Rio behoort, volgens Van Bem
mel, met Felix Savon en Hector
Vinent, de lichtwelter, tot de
beste Cubanen van dit moment
„Het wordt een verschrikkelijke
klus, hij is heel sterk, maar we
zullen zien wat we er tactisch
tegenover kunnen zetten."
Hij gaf alvast een hint: „Le
mus valt aan, is explosief, maar
pakt zo nu en dan zijn pauzes
Dat zijn de momenten, waarvan
Orhan gebruik moet zien te ma
ken."
'Zuinig boksen' heet dat in
het moderne boksen, en daar
had Bep van Klaveren nou echt
nog nóóit van gehoord.
