Brons met een bittere bijsmaak
Leistra volgt taktiek van Van Breukelen
Q&P
Leistra
Olympische Spelen
Haringa kan druk
steeds beter aan
WOENSDAG 29 JUL11992
T7
Leon van Bon in finale puntenkoers
Barcelona Leon van Bon heeft de finale van de puntenkoers
over 30 kilometer bereikt. De Apeldoomer eindigde in de tweede
serie als zesde. De 20-jarige renner vergaarde 21 punten en had
één ronde achterstand op de Australische wfnnaar McGlede.
Aouita niet fit genoeg voor deelname
Barcelona Said Aouita, houder van vier wereldrecords, neemt
niet deel aan de Olympische Spelen van Barcelona. De topatleet
uit Marokko voelt zich niet fit genoeg. Hij zou uitkomen op de
1500 meter. Aouita maakte het nieuws gisteren bekend tijdens
een vraaggesprek met de Nederlandse Wereldomroep. Hij is al
een tijd geblesseerd aan zijn dijbeen. De Afrikaanse medaille
kandidaat had het dringende advies gekregen van zijn dokter
om van een start af te zien. Aouita is na de Portugese Rosa Mota
(marathon) de tweede prominente atleet die wegens een blessu
re afzegt.
Achillespees speelt Everett parten
Barcelona Het is twijfelachtig of Danny Everett kan deelnemen
aan de Spelen. De Amerikaanse atleet, wereldrecordhouder op
de 400 meter, is geblesseerd aan zijn rechter achillespees. „Maar
voor een definitieve beslissing is het nog te vroeg", verklaarde
Everett gisteren. „Ik doe wat het beste is voor ons team. Het
heeft geen zin te lopen als ik niet honderd procent fit ben. Dat
zal ik ook zeker niet doen." Everett komt normaal gesproken za
terdag in de eerste serie van de 400 meter uit.
Irene de Kok en Theo Meijer treuren om gemiste kans
Irene de Kok (rechts) delft het onderspit tegen de Japanse Yoko Tanabe.
FOTO AFP
stapt. Winnen, olympisch kam
pioene worden, ze kon zich
niets mooiers bedenken.
Ze deed. toen ze eenmaal had
besloten nog een keer de kans
te wagen, eerst het drumstel de
deur uit - tot vreugde van de
buren - en vervolgens ook haar
vriendin. Het vervolg is bekend.
Een verhaal vol wrijvingen en
onvermijdelijke botsingen met
de bond. Alles is dan nog wel
niet vergeten en vergeven (al
omhelsde voorzitter Frans
Hoogendijk opponent Ooms
gisteravond wel erg hartelijk),
naar de achtergrond verdron
gen is het wel sinds ze zich in
mei, bij de EK in Parijs, te lan
gen leste plaatste voor de Spe
len. „In principe net zoiets als
de wereldkampioenschappen,
zelfde mensen, zelfde toernooi,
maar het betekent oneindig veel
meer." Voor haar zeker.
In Parijs zei Peter Ooms na de
loting, dat zijn oogappel het
slecht had getroffen. 'Ireentje'
kon volgens nem van vier meis
jes verliezen: van Kim. de we
reldkampioene, van Tanabe.
Werbrouck. de Belgische en van
Laetitia Meignan. De Francaise,
32 jaar inmiddels, was destijds
in het Stade de Coubertin haar
eerste tegenstandster en na iets
meer dan anderhalve minuut
werd Ooms' bange voorgevoel
bewaarheid.
De Kok knokte zich via de
herkansing alsnog naar het po
dium (brons) en... stond in haar
eerste partij in Barcelona op
nieuw oog in oog met de Eu
ropese kampioene. Nu won zij,
zoals ze altijd - nou ja, meestal -
van meiden wint, van wie ze
eerder heeft verloren. Omdat ze
dan, zoals Ooms het zegt. 'in
haar poten' heeft gehad. „Als ze
hier vorig jaar (bij de WK in de
zelfde hal, red.) Tanabe was te
gengekomen, had ze nu niet
van haar verloren."
Na Meignan moest gisteren
ook de Roemeense Richter er
aan geloven plus de tweede uit
de 'bende van vier', de bevallige
Ulla Werbrouck. Door de mis
stap tegen Tanabe bleef Kim uit
haar buurt. De Koreaanse, een
klasse apart, zou naderhand het
goud grijpen.
„Je bent teruggekomen voor
de Olympische Spelen", werd er
gevraagd. „Nee, ik ben terug-
ggekomen voor de olympische
titel, dat is even iets anders",
corrigeerde ze adrem. Of dat
brons al die moeite waard was
geweest, wilde iemand weten.
Irene de Kok (26) moest er heel
even over nadenken. „Ja, abso
luut". zei ze uiteindelijk. „Het
geeft toch wel een goed gevoel."
Over stoppen, vaste halte in de
nabeschouwing, wilde ze zich
liever nog niet uitlaten. Het was
allemaal nog te vers. „Maar",
gaf ze toch een hint, „dat judo
heeft wel ietsverslavends."
BARCELONA ANP
De wereldkampioene sprint is
in een jaar veranderd. Ingrid
Haringa wist zich vorig jaar in
Stuttgart geen raad met haar
onverwachte mondiale titel. Op
de snelle houten piste van het
knusse Horta Velodrome in Bar
celona presenteerde de Hoofd-
dorpse zich gisteren opnieuw
als de vrouwelijke 'Speedy Gon
zalez' van de jaren negentig.
Haringa is in het afgelopen
jaar gegroeid. In Stuttgart stond
ze als onbekende nieuweling op
de sprint plotseling in het mid
delpunt van de belangstelling.
Ze had in de Duitse stad, waar
ze als enige doel kwalificatie
voor de Spelen voor ogen had,
moeite met haar nieuwe status.
In Barcelona niet. Ze gaat voor
goud en lijkt na de eerste dag
van het sprinttoemooi ook de
voornaamste kandidaat.
Achteloos zette ze in de kwa
lificatie de beste tijd neer in het
deelnemersveld van twaalf.
Uren later moest ze twee keer
aantreden om de laatste acht te
bereiken. Een val van de Li
touwse Razmaite, die onderuit
ging na een klapband in de eer
ste serie, maakte een tweede
poging noodzakelijk. Ze behoef
de alleen met de Chinese Wang
af te rekenen. Dat deed ze. Op
pure snelheid.
De sprintster heeft in het af
gelopen jaar veel bijgeleerd. „Ik
weet dat ik één van de snelsten
ben op de 200 meter. Technisch
ben ik vergeleken met vorig jaar
honderd procent vooruitge
gaan. Maar ook tactisch ben ik
veel verder dan in Stuttgart."
Van druk had ze vlak voor
haar eerste optreden niets ge
merkt. Een avond eerder wél.
„Toen was ik gespannen. Een
maal op de baan was dat gevoel
weg. Ik was volkomen rustig."
De reden dat ze zich op haar
gemak voelde, liet zich eenvou
dig verklaren. „Ik was vroeg ze
ker van Barcelona en daardoor
was mijn voorbereiding ideaal."
Voor Dirk-Ian van Hameren
was de sprint gisteren een bij
nummer. Na zijn negende
plaats op de kilometer stond hij
ontspannen aan de start. Zijn
kwalificatietijd leverde hem de
zeventiende plaats op. In de se
rie kon hij het geweld van de
Australiër Neiwand en de Co
lombiaan Gonzalez niet aan.
Voor de Utrechter restte slechts
de herkansing. Ook daarin ont
beerde hij de pure snelheid. De
Nieuwzeelander Andrews be
ëindigde het toernooi van de
Nederlander.
Servais Knaven sloot zijn ach-
tervolgingstoernooi voor zijn
doen wel heel minnetjes af. De
begaafde coureur uit Zevenaar
miste de grote vorm. Na zijn
slechte optreden in de kwalifi
catie - twaalfde - was hij een
dag later nauwelijks beter op
dreef. Op de houten baan kwam
hij in de B-groep op 4.36,541
uit. Na zijn vijfde plaats bij de
wereldtitelstrijd in 1991 bete
kende de tiende positie na zijn
laatste race een onvervalste te
genvaller.
De Brit Boardman blijft ieder
een op de door het Britse Lotus
ontwikkelde 'rijwiel' verbazen.
Op zijn ultra-lichte materiaal,
met één voorvork, reed hij de
vier kilometer in de kwartfinales
in 4.24,496. Boardman belde
vlak voor de Spelen zelf maar
een Engelse krant om mee te
delen dat hij op zijn nieuwe
materiaal dik onder het wereld
record van Goentautas Oema-
ras (4.31,160) was gebleven. In
Barcelona blijkt het geen loze
melding te zijn geweest.
Twee winnaars, één ge
dachte: moet ik blij zijn
met een bronzen medaille
als het voor hetzelfde geld
ook goud had kunnen zijn?
De judoka's Irene de Kok
en Theo Meijer stapten gis
teravond tien minuten na
elkaar met een triomfante
lijk gebaar van de tatami,
maar in die gebalde vuist
ging ook de woede schuil
over de jammerlijk gemiste
kansen.
Barcelona'92
BARCELONA LOET VAN SCHELLEBEEK
GPD-VERSLAGGEVER
Meijer kon zijn teleurstelling
nog het slechtst verbergen. De
Amersfoortse kei was naar brui
send Barcelona gekomen in de
heilige overtuiging aan de Eu
ropese titel van vorig jaar de
olympische toe te voegen. Vol
gend jaar in Hamilton, Canada
wilde hij dan als wereldkam
pioen afscheid nemen.
Toen hij gisteravond, na een
triomftocht langs drie tegen
standers (Vladas Burba uit Li
touwen, de Japanner Yasuhiro
Kai en Leo White, een US Army
captain), op de drempel van de
finale struikelde over de latere
winnaar, de Hongaar Antal Ko-
vacs, toen had de halfzwaarge-
wicht even helemaal geen zin
meer in de strijd om het brons.
„Als je komt om kampioen te
worden en je bent er voor je ge
voel zo dichtbij geweest, dan
stelt een derde plaats niks voor.
terrassa ad heesbeen
Minister-president Ruud Lub
bers, zijn echtgenote Ria en
Amsterdams burgemeester Ed
van Tijn stonden na de specta
culaire 3-2 winst van het Neder
lands mannen-hockeyteam op
het veld al uitbundig handen te
schudden, terwijl in een andere
hoek de Spanjaarden hun woe
de nog aan het afreageren wa
ren op scheidsrechter Tarlok
Bhullaar. Ondanks de verwar
ring, die in de slotfase door de
afgekeurde Spaanse gelijkmaker
was ontstaan, lieten de vakantie
vierende gezagsdragers zich uit
bundig meevoeren in de geluk
zalige sfeer onder de internatio
nals en het grote Oranje-legioen
op de tribunes. „Want", vertolk
te bondscoach Hans Jorritsma
de gevoelens van iedereen, „de
ze triomf is een hele belangrijke
stap op weg naar de kruisfina
les. Zeker ook gezien in het licht
van de tegenwerking, die we de
laatste dagen van de organisatie
hebben gehad."
Met die opmerking doelde de
Amsterdammer op de bewuste
obstakels, die voor de cruciale
match tegen Spanje door het
toemooi-comité waren opge
worpen. Manager Joost Bellaart
gebruikte later, met onderkoel
de woede, de term 'koude-oor-
logvoering'. Zo mocht video-ca
meraman Roberto Tolentino
geen opnamen maken van de
wedstrijd Spanje-Nieuw Zee
land (zondag) en werd hij letter
lijk van de tribune geschopt.
Verder werd de technische staf
in het Olympisch Dorp gewei
gerd wedstrijdbeelden op de
vaste videocircuit in te zien van
het nationale keurkorps van het
gastland. Een faciliteit, die elke
willekeurige natie ter beschik
king staat.
Maar erger nog dan dat wa
ren de transportperikelen. Voor
de wedstrijd van gisteren bleek
ondanks gemaakte afspraken
op het overeengekomen tijdstip
'zogenaamd' geen vervoer voor
handen. Zodoende was regel
neef Bellaart gedwongen de
vrije bus van de Canadese vrou
wen te 'kapen' om vroegtijdig
genoeg in Terrassa aanwezig te
kunnen zijn. Een dag eerder
bleek ook de poort gesloten van
een plaatselijke hockeyclub,
waar de nationale ploeg een
training zou afwerken. Via een
Wat moet ik daarmee, dacht ik.
Maar gaande de partij groeide
het besef, dat ik er later, thuis,
spijt van zou krijgen als ik deze
prijs zou laten lopen." De Est
Indrek Pertelson werd er, tot
vreugde van de meegereisde
supporters ('Theo vlug, gooi ze
op hun rug'), het slachtoffer
van.
Irene de Kok wist ook niet of
ze huilen moest of lachen. Voor
haar gevoel had ze deze dinsdag
in het Palau Blaugrana (pal
naast Nou Camp, het stadion
van FC Barcelona) niets ver
keerd gedaan. Toch verloor ze
andere gate wist het gezelschap
zich echter toch nog toegang te
verschaffen tot het complex.
Bellaart: „We hebben via chef
de mission André Bolhuis een
protest ingediend bij de organi
satie en de verantwoordelijke
mensen van de Internationale
Hockey Bond. Maar ik geloof
niet dat het veel zal uithalen."
Achteraf kon Jorritsma erom
lachen. Zo goed als de bewind
voerder zijn emoties ook weer
in bedwang had na de tumultu
euze eindfase van de ontmoe
ting. Want hij was wel degelijk
geschrokken van het (uiteinde
lijk geslaagde) staaltje blufpo
ker. dat doelman Frank Leistra
in de laatste seconden had op
gevoerd. De Eindhovenaar liet
in het chaotische slot met de ar
men wijd gespreid koelbloedig
een door Igancio Escude inge
slagen bal tegen het net bollen.
Naderhand kwam hij met de
de cruciale partij tegen de Ja
panse Yoko Tanabe, die besliste
over een plaats in de finale.
„Omdat de scheidsrechter iets
deed wat hij, vind ik, niet had
mogen doen: een yuko terug
draaien naar een koka. Voor
mijn gevoel was ik niks minder
dan Tanabe en dan is het even
slikken als je toch verliezer
wordt gemaaJct."
Tien wereldtitels wegen niet
op tegen een gouden medaille
op de Olympische Spelen, vindt
de Tilburgse. Daar heeft ze het
voor gedaan, is ze anderhalfjaar
geleden de mat weer voor opge
verklaring dat hij had gezien dat
het speeltuig buiten de cirkel
was ingeslagen en dus domweg
niet telde.
En daarmee plaatste de kee
per zich op één lijn met zijn
stadgenoot en voetbalevenlcnie
Hans van Breukelen. Want ook
deze maakte zich op soortgelij
ke wijze legendarisch. Tijdens
het WK in Italië tegen Engeland
oordeelde Van Breukelen op
een minstens even cruciaal mo
ment eigenhandig dat Stuart
Pearce had gescoord uit een in
directe in plaats van directe
vrije trap. Ofschoon voor alle te
levisiekijkers duidelijk te zien
was dat de poortwachter toch
reageerde, is hij tot op de dag
van vandaag het tegendeel blij
ven beweren.
Dat zal Leistra ongetwijfeld
ook volhouden. aJ gaf hij wel toe
dat het link was geweest om die
streek uit te halen. „Want voor
hetzelfde geld was in de hectiek
dat doelpunt wel goedgekeurd."
Jorritsma daarentegen had er
geen goed woord voor over:
„Stom, gewoon stom."
De arbiter uit India, wellicht
overtroefd door de overtui
gingskracht van Leistra, had de
zelfde fout geconstateerd en liet
zich niet door de Spaanse furie
vellen. In de wanorde vielen
links en rechts klappen, maar
uit de hand liep het desondanks
niet. .Als hij die goal wel had
geteldgrinnikte de 147-voudi-
ge international veelbeteke
nend, „denk ik dat de man geen
tulband meer op zijn hoofd had
gehad." Na afloop weigerde
Bhullar leistra een hand te ge
ven. „Maar", merkte de sluit
post nog op. „daar kan ik niet
mee zitten. Hij was helemaal de
weg kwijt. Ik heb hem zelfs nog
moeten wijzen op het feit dat de
wedstrijd was afgelopen."
Die onverkwikkelijke en voor
hockeybegrippen ongebruikelij
ke taferelen leverden tot ver in
de late uurtjes bij menigeen nog
voldoende gespreks- en discus
siestof op. Maar meer dan dat
ook niet. Voor Nederland kwam
de winst, tot stand gekomen
door drie rake strafcomers van
Floris Jan Bovelander. op een
uitermate goed moment. Met
de wedstrijden tegen achtereen
volgens Nieuw Zeeland (mor
gen), Pakistan (zaterdag) en
Malaysia (maandag) in het ver
schiet is het moreel danig opge
krikt. Of zoals Jorritsma het for
muleerde: „Er is een zware last
van onze schouders gevallen."
NLDFJtlAND; leistra; BmtHander.
F'oortrnaar. Van Fde en Van Pelt;
Bnnkman. Deiissen en Diepevren; Van
den Honert. Van (trimbergen (45.
Veen) en Weterings.
Hoop
Ah fenvnt bahport-
l lefhebber zitten ze
niet zo in mijn pak
ket. Ik heb het over zwemmen en
roeien. Te mak al heb ik de fa-
mrieten zien winnen en ontbrak
het verrassingselement, wat
sport voor mij juist zo interes
sant maakt.
Bij bahporten kun je allerlei
manieren Itedenken om het je
tegenstander zo lastig mogelijk
te maken, ook al weet je op
voorhand dat je minder bent. Je
hebt daar ook altijd de hoop net
voor die stunt te zorgen waar
men nog jaren oierzal spreken.
Bij roeien en zwemmen ben je
altijd op jezelf aangewezen.
Is dat dan niet de zuiverste vorm
van sport? In princifre natuur
lijk wel. Wars van tijdrekken,
overtredingen en uéderzijdse ir
ritaties bestrijden mensen elkaar
in keurig afgezonderde banen.
Ze stuwen elkaar op naar onge
kende snelheden en tijden, een
ieder boort krachten aan waar
van hij of zij niet eens weet ze te
hebben. Zo ook nu weer, want ik
kijk natuurlijk wel.
Als ik dat vooroordeel overboord
gooi zie ik in deze eerste week de
meest fascinerende z wemfinales,
beslist op honderdsten van se
conden waarbij ook ik op het
puntje van mijn stoel zit. Zwem
men bewijst voor de zoveehte
maal gewoon dé sfxnt te zijn
waar de eerste week van de Spe
len om draait. Helaas slaat onze
rijke historie ditmaal niet toe
dat wij ons in de medai lies trijd
mengen. Waar dat aan ligt weet
ik niet en de zuvmmers en
zwemsters zelf helaas ook niet.
Verder dan kreten ah 'Ik ben
hier nog om te lerenof 'Het ging
eigenlijk best lekker'zijn de ver
klaringen tot nu toe nog niet ge
komen. Wat mager en niet ge
tuigend van zelfanalyse. Net zo
min ah bondscoördinator Van
Klooster, die beweert dat de
voorbereiding perfect is geweest
en het dan ook op de ervaring
gooit. Geen gunstig vooruitzicht
dus in deze wereldwijde sport
waar I4-jarigen gouden medail
les veroveren, blijkbaar gezegend
met een natuurlijke schat aan
ervaring.
Een totaal ander terugkerend fe
nomeen dat mij altijd weer ver
baast zijn de sporten waarbij
deelnemers ajliankelijkzijn van
de jury-beoordeling. Vooropge
steld dat ik geen enkel verstand
heb van turnen en schoonsprin-
gen valt mij op dat deze sporten,
en zeker de deelnemers, een hoge
acceptatiegraad hebben. Zelden
ellen lange dhcussies aangaande
de honderdsten van punten die
beslissen over de medailles. Hoe
knap en ingewikkeld alle uitvoe
ringen ook zijn, ik kan er niet
warm voorlopen. Het gaat ge
heel aan mij voorinj.
Zo'n andere gejureerde sport,
waarvan ik ook al niet zo'n fan
ben, h boksen. Toch weet deze
sport iedere vier jaar weer de ir
ritatie van menigeen op te wek
ken Na alle schandalen van Se
oul hoeft men ook nu weer niet
bepaald een kenner te zijn om te
zien dat bij tijd en wijlen de
meest schandalige beslissingen
worden genomen. Hoe lang deze
klucht nog mag voortduren we
ten alleen de IOC-leden en de
Ixiksofficiahzelf waarschijnlijk.
Met de teamsporten en veel te-
leurstellendeOmnje- resultaten
zijn de Olympische Spelen op
gang gekomen. Die verrotte me
daillestand, waarnaar ook ik
natuurlijk nog altijd weer even
kijk, toont verder aan dal het
met de teloorgang i>an de presta
ties in de vroegere Sovjet-Unie
u>el meevalt. Onder de naam
GOS worden aardig wat succes
sen aaneengeregen. Gelukkig
maar dat deze staten met zo veel
sporthistorie zich voorlopig zo
goed handhaven.
De medaillestand aller tijden liet
mij trouwens zien dat Neder
land daarin op de zeventiende
plaats staat. Mocht dat een
maat zijn voor ons i>eel bekriti
seerde topsffortklimaat dan valt
het blijkbaar allemaal nog wel
mee. Nederlandse sporters heb-
ben nogal eens de neiging om
iele factoren van buiteiuif aan te
dragen ah reden voor het niet le
xer en van prestaties. Dat menta
liteit echter ook nog altijd zeer
Ih'fHilend h, bewijst de slotltaan
van iedere zwemfmale. Dat onze
niet zo veel praterule maar wel
goed op koers liggende Oranje
roeiers dan ook maar ah i<oor-
beeld dienen voor de meeste i<an
onze andere deelnemers.
TOM VAN T HEK
