Ovabloc gaat afgeslanken
Adjudant lege dozen
moet de straat weer op
'Geen patiënten onnodig in ic-bedden'
'Twijfelen hoort niet op het Binnenhof
Regio
De Kamer
Centrale inzameling bedrijfsafval
Pleidooi: bruggen in spits
openhouden voor wegverkeer
VRIJDAG 26 JUN11992
Tien miljoen gulden verlies in twee jaar
Ovabloc Europe bv in Leiden, dat deze week failliet is ge
gaan, wil in afgeslankte vorm verder. De curator, mr. M.
Teekens, verwacht dat er voor hooguit vijf van de zestien
mensen werk blijft. Het is onzeker of de vestiging in Lei
den openblijft.
JAN WESTERLAKEN
Ovabloc, dat ook een bedrijf in
het Zwitserse Basel heeft, heeft
een bestaan van ruim vijf jaar
achter de rug. Zijn product: een
ovabloc (een flexibel stukje rub
ber), dat de eileiders bij vrou
wen blokkeert om zwanger
schap te voorkomen. De ge
boorteregeling is permanent en
worplt poliklinisch in een half
uur uitgevoerd. In Nederland, is
de schatting, zijn er duizend
vrouwen met een ovabloc, we
reldwijd drieduizend. Het stre
ven is er op gericht om jaarlijks
tienduizend ovablocs te plaat
sen. Wat ging er mis dat het fail
lissement moest worden aange
vraagd? Niets, vertelt directeur
Uyrlings. Mensen, die geld in de
onderneming staken, hebben
zich teruggetrokken. Als gevolg
daarvan kwam Ovabloc in de
problemen. Er werd surseance
van betaling aangevraagd. Na
dat die echter was ingetrokken,
sprak de rechtbank in Den Haag
halverwege deze week het fail
lissement uit. Maar er wordt
met nieuwe geldschieters ge
praat om de zaak, weliswaar
met minder personeel, voort te
zetten. Uyrlings denkt in augus
tus hierover uitsluitsel te kun
nen geven.
Té royaal
Zaakwaarnemer Teekens zegt,
dat Ovabloc Europe de zaken
wat té royaal heeft aangepakt.
Dat kon ook, omdat de mensen
met wie het bedrijf samenwerk
te meer geld beschikbaar stel
den dan banken ooit zouden
hebben gedaan. „Men dacht,
dat de groei veel sneller zou
gaan dan in werkelijkheid het
geval was. Die gewenste groei
bleef uit. Het ging allemaal een
stuk langzamer dan men had
verwacht."
De gevolgen daarvan waren
niet gering. In twee jaar (1990
en 1991) leed Ovabloc Europe
een verlies van tien miljoen gul
den. „Nu waren die verliezen
opgelopen tot zo'n zestigdui
zend gulden per dag. Voor de
aandeelhouders was dat aanlei
ding om de geldkraan dicht te
draaien. Er werd surseance van
betaling aangevraagd. Men
kwam er niet uit. Met een ver
lies, dat zo hoog was opgelopen,
kon ik de zaak niet laten door
draaien."
Mr. Teekens bevestigt dat er
onderhandelingen gaande zijn
over de overname van Ovabloc
Europe. Onder hen bevinden
zich enige grote ondernemers,
die belangstelling tonen het be
drijf in afgeslankte vorm voort
te zetten. Teekens: „Ik verwacht
dat we in de loop van volgende
week wel overeenstemming be
reiken. Het product blijft, er ko
men alleen nieuwe financiers
aan het roer van de onderne
ming te staan. De toekomst
leert of Ovabloc aan de Ein-
steinweg doorgaat.
Het bedrijf van Ovabloc Europe aan de Einsteinweg. foto loekzuyderdl
dicht bij huis
Onrust binnen politiekorps over gevolgen reorganisatie
De adjudant 'lege dozen' en
die van 'gevonden vliegtuigen'
moeten weer de straat op. Poli
tiemensen die jaren achtereen
bureaufuncties hebbèn ver
vuld, halen het uniform uit de
mottenballen. Commandanten
en anderen die op hun plek
een zekere status hadden, ra
ken die kwijt. Dat komt hard
aan. Er is onrust en onzeker
heid in het politiekorps. Eerst
was iedereen voorstander van
reorganisatie, nu vraagt men
zich af of de politie van nu echt
zó slecht is dat veranderingen
noodzakelijk zijn.
De 'dooie diener' roert zich,
zo blijkt uit de woorden van
voorzitter van de regionale
dienstcommissie van het poli
tiekorps Hollands Midden, J.J.
Wagemaker. Het samengaan
van rijks- en gemeentepoliite
in één groot korps is oorzaak
van veel politiek gekrakeel en
onrust bij het personeel. Wat
de burger merkt van de nieuwe
organisatie is nog onduidelijk.
Duidelijk is wèl dat de politie
mensen zelf niet direct een
verbetering voor henzelf noch
voor de burger verwachten.
Voor een groot deel van de
bijna 1300 man van het korps
betekent de reorganisatie een
andere rangorde en ander
werk. Hoewel er vgnuit het
korps het nodige aan perso-
neelsvoorlichting wordt ge
daan, is de onzekerheid groot.
„Je weet wat je hebt, maar niet
watje krijgt."
De reorganisatie betekent
voor velen een nieuwe functie
en voor iedereen een andere
organisatie. Zo mogen de hui
dige politiekorpsen zelf beslis
sen welke auto ze rijden en
hoe de toeslagregeling voor
overwerk wordt geregeld. In
het korps Hollands Midden
worden dergelijke zaken cen
traal geregeld. „En dat komt
hard aan. Voor de jongens op
straat is het verdomd belang
rijk in wat voor auto ze rijden.
Dat bepaalt voor een groot
deel je plezier in je werk", zegt
Wagemaker.
Blauw of niet
De ongemakken rondom de
reorganisatie zouden wellicht
eenvoudiger te dragen zijn ge
weest als iedereen ervan over
tuigd was dat er uiteindelijk
een betere politie zou komen.
Wagemaker is daarvan wel
overtuigd (hoewel hij erkent
niets hard te kunnen maken),
maar vertolkt daarmee niet de
stem van zijn korps.
In januari van dit jaar werd
bekend dat Hollands Midden
dik 1280 man gaat tellen. Als je
alle personeel van de gemeen
tekorpsen en de rijkspolitie in
deze regio bij elkaar optelt,
kom je 200 hoger uit. „Dus
concludeert de politieman dat
er minstens evenveel werk is
voor 200 man minder. Meer
politie op straat gaat dus vol
gens hen niet door."
Twee weken geleden luidde
de Leidse politie de noodklok
het Leidse korps levert een fik?
aantal mensen in en verwachi
zijn werk niet meer goed t€
kunnen doen. Opmerkinger
als 'we vangen alleen nog boe
ven als de burgers deze bij de
aangifte zelf meenemen' en 'de
agent komt de straat niet meei
op', zijn schering en inslag. Die
opmerkingen zijn ook in de
landgroepen van de rijkspolitie
veelvuldig te horen.
Wagemaker kan ook niet an
ders dan erkennen dat de bur
ger in de nieuwe organisatie
soms niet zo snel 'bediend'
wordt als nu het geval is. „We
gaan niet voor elk woningin-
braakje direct op pad. De bur
ger moet iets langer wachten,
omdat de recherche centraal
werkt en beter plant. De uitge
spaarde tijd besteden we aan
inbraakpreventie. We bedie
nen dus de hele wijk in plaats
van alleen die ene burger." Zo
ook bij zakkenrollerij. In plaats
van direct elk geval van zak
kenrollerij te onderzoeken,
wordt meer tijd besteed aan
surveillance in een winkelcen
trum. Wagemaker denkt dat
uiteindelijk de zorg beter
wordt. Het korps niet. De
brandweerfunctie van de poli
tie (komen als iemand om
hulp roept) wordt minder: er
gaat meer tijd naar preventie.
„Voor de politieagent telt al
leen het brandweerwede. Als
dat het summum is van blauw
op straat, dan wordt de straat
inderdaad minder blauw.
DEN HAAG MEINDERT VAN DER KAAIJ
Een inzamelcentrum voor afval
op een bedrijventerrein. De
provincie Zuid-Holland wil on
derzoeken of zo'n oplossing de
problemen in de Leidse regio
wat betreft de afvoer van afval,
enigszins kunnen oplossen. Een
onderzoeksbureau bekijkt hier
voor de bedrijfsterreinen De
Waard in Leiden en Grote Pol
der in Zoeterwoude.
Het is de bedoeling dat op
zo'n inzamelc.entrum werk
wordt gemaakt van het schei
den van bedrijfsafval. Door dit
op grote schaal aan te pakken
hoopt de provincie een renda
bel bedrijf te krijgen. Voor indi
viduele ondernemingen is
scheiding op dit moment vaak
nog te kostbaar. Ook zijn bedrij
ven veelal niet ingericht om op
het eigen terein de afvalstoffen
te bewerken. Kleine onderne
mingen beschikken niet over de
juiste deskundigheid, admini
stratie en opslagruimte.
De provincie verwacht boven
dien dat vanuit het inzamelcen
trum ook voorlichting over het
afval kan worden gegeven. Deze
adviezen kunnen op termijn er
toe leiden dat bedrijven schoner
gaan werken en minder afval
stoffen produceren.
Het onderzoek bevat een en
quête onder de firma's van de
genoemde bedrijventerreinen.
Zo moet duidelijk worden welke
hoeveelheden afvalstoffen pre
cies vrijkomen. Uit de resulta
ten moet blijken hoeveel waar
een inzamelcentra kan kome
en welke exploitatievorm dez
moet hebben. Zo speelt de pre
vincie met de gedachte op h<
centrum tevens te laten diene
als een soort vooruitgeschove
post van de gemeentereinigin
waar bewoners grof vuil e
bouw- en sloopafval kunnen a!
geven.
Dat de provincie juist in d
Leidse regio een dergelijke op
lossing uitprobeert, heeft te ma
ken met de torenhoge tarievei
voor de vuilverwerking. Inwo
ners van Leiden en regioge
meenten betalen de hoogsti
reinigingsrechten van het land
Dat is onder meer veroorzaak
door de sluiting van de Leids
vuilverbranding.
Het Alphense D66-statenlid
Harry van Woerden vindt dat
bruggen tijdens de ochtend
en avondspits open moeten
blijven voor het wegverkeer. Zo
kunnen files worden voorko
men en blijven de negatieve
gevolgen voor economie en
milieu beperkt. Daarom dringt
Van Woerden er bij het provin
ciebestuur op aan om de brug
gen voor boten tijdens de spits
dicht te houden.
In elk geval, zegt het D66-sta-
tenlid in vragen aan gedepu
teerde staten, moeten de brug
gen in de spits niet worden ge
opend voor pleziervaartuigen.
Voor het beroepsgoederenver-
voer te water moet tijdens de
spits het systeem van spertij
den worden toegepast om ^le-
vorming op de wegen zoveel
mogelijk te voorkomen.
Van Woerden vraagt GS af te
stemmen met gemeenten om
op bepaalde vaarroutes tijdens
de spits de bruggen gecoördi
neerd niet te laten opengaan
voor zowel pleziervaart als het
vrachtvervoer te water. Op die
manier, zegt hij, stimuleer je
een vloeiende en efficiënte
doorgang van het verkeer c
de weg. En de vaartuigen hoe
ven niet onnodig lang voor
doorvaart te wachten.
Het Academisch Ziekenhuis Leiden en
het Elisabeth Ziekenhuis in Leiderdorp
zeggen dat er geen patiënten onnodig
worden opgenomen in intensive-care-
bedden of op de afdeling hartbewaking.
De ic-bedden worden alleen gebruikt
voor zeer ernstige gevallen, aldus woord
voerders van beide ziekenhuizen.
JUit een onderzoek van de provinciale
raad voor de volksgezondheid in Zuid-
Holland komt naar voren, dat tweederde
van de patiënten op de hartbewaking en
een kwart op de ic-afdeling, daar niet
thuishoren. Zij zijn niet zo ziek dat ze ex
tra zorg nodig hebben. Onnodig gebruik
van de ic-bedden drijft de kosten op. Bo
vendien komt het voor dat er geen ic-
bedden vrij zijn als er ernstige gevallen
worden aangemeld. In Rijnmond ge
beurde het tussen 1990 en 1991 200 keer
dat er met ernstig zieke patiënten moest
worden uitgeweken naar de regio, omdat
er geen ic-bedden beschikbaar waren.
De woordvoerder van het AZL ontkent
dat er patiënten ten onrechte op de ic-
afdeling en de hartbewaking liggen. „We
hebben heel duidelijke richtlijnen voor
de opname op die afdelingen. Er is een
schaarste aan bijzondere bedden en ge
specialiseerd personeel. Daar spring je
dus zuinig mee om", aldus voorlichter
Ketting. Van de normale bedden op het
AZL is gemiddeld driekwart bezet. „Dat
betekent dat we met wat schuiven altijd
wel een plek vinden op de normale afde
lingen. Om die reden hoeft dus niemand
op de ic te blijven liggen."
Het AZL heeft een aantal ic-afdelingen
(heelkunde, neurochirurgie). Kan een
patiënt niet op de ene afdeling terecht,
dan wordt bekeken of er op een andere
nog plek is.
Directeur patiëntenzorg van het Lei-
derdorpse Elisabeth-ziekenhuis A. Boes
ten ontkent eveneens dat er ten onrechte
ic-bedden worden gebruikt. „We hante
ren strenge opnamecriteria." Dat ligt an
ders met de bedden op hartbewaking.
Volgens de directeur kan een dergelijke
afdeling alleen goed functioneren als er
een lage drempel voor opname is. „We
wachten niet met bewaken totdat we ze
ker weten dat iemand een hartinfarct
heeft. Gelukkig blijkt een deel van de pa
tiënten met hartklachten er minder ern
stig aan toe te zijn. Een goede zorg kan
alleen als je ze snel opneemt en bewaakt.
Dat betekent automatisch dat een deel
van hen later alsnog naar een normaal
bed kan worden overgebracht."
ARTHIE SCHIMMEL
Uiteraard is een kamerlid
er voor het hele volk. Maar
Friese parlementariërs lij
ken er vooral voor Fries
land te zijn en Limburgse
voor Limburg. Kamerleden
uit onze regio denken niet
zo regionaal. In een korte
serie wordt uit de doeken
gedaan wat ze wel doen.
Vandaag in de voorlaatste
aflevering het Leidse ka
merlid A. Schimmel. Mor
gen, in het Zaterdags Bij
voegsel, sluit CDA-fractie-
leider Brinkman de rij.
Sinds ze tijdelijk in de Amster
damse Bijlmer ging wonen en
prompt werd beroofd, is de
Leidse Arthie J. Schimmel een
stuk bekender geworden als ka
merlid. Kranten, tijdschriften en
tv-programma's besteedden
ruim aandacht aan de volksver
tegenwoordiger die op harde
wijze werd geconfronteerd met
de problemen van het gewone
volk.
En keer op keer riep ze haar
collega's op om uit hun ivoren
torens te komen. De Bijlmer
heeft ze allang weer verlaten,
maar de lust om zich onder het
volk te begeven is er niet min
der op geworden: „Men is hier
aan het Binnenhof veel te veel
met elkaar bezig, in plaats van
met de samenleving".
Ze ziet ook weinig vruchten
van haar vele werk. Hoe con
creet is het nu allemaal? Als ze
bij de PTT de aanzet tot kinder
opvang gaf, zag ze toiletpotjes
verschijnen. Bij het scholings-
en vormingsinstituut van D66
was ze niet alleen directeur,
maar plakte ze ook postzegels.
Tegenwoordig bestaat haar
werk uit praten, praten en pra
ten. En maakt ze moties en
amendementen waarvan ze
vreest dat die alleen maar tot
meer formulieren zullen leiden
(„Terwijl fk nu juist zo graag het
aantal formulieren terugdring").
Geen wonder dat ze wel eens
filosofeert over een overstap
naar een milieu-organisatie als
Greenpeace: „Vervuilers oppak
ken. Veel zelf doen". Dat ze zich
graag ergens in vastbijt, maakt
de Mellery-affaire duidelijk.
Sinds haar eerste dagen als sta
tenlid houdt ze zich bezig met
de illegale stort van Nederlands
gif in dit Belgische plaatsje. Vra-
„Men is hier aan het Binnenhof veel te veel met elkaar bezig, in plaats van met de samenleving."
gen, bezoekjes en een laatst nog
een verzoek om een internatio
naal onderzoek, gedaan als rap
porteur voor het 'parlement'
van de Benelux.
De bollenstreek is pas van de
Leidse parlementariër af als je
er veilig kunt werken en het
milieu er niet meer zo wordt be
last. Niet voor niets waslij het
eerste kamerlid dat minister De
Vries vroeg om het zogenaamd
onmisbare grondontSmettings-
middel metam-natrium te ver
bieden toen bleek dat het on
vruchtbaarheid kan veroorza
ken. En niet boog toen de pro
testen hoog opliepen.
Ook heeft ze de nodige mo
ties achter haar naam staan. Zo
vocht ze voor een sterkere posi
tie van vrouwen in de onderne
mingsraad en een 'werkgaran-
tie' voor jongeren die langer
dan een half jaar werkloos zijn.
Ook in de WAO-discussies roer
de ze zich duchtig, tot het echte
politieke knalwerk begon: op
zo'n moment nemen de fractie
voorzitters het vap specialisten
als Schimmel over. De specialis
ten vervallen dan tot assisteren
of souffleren.
Het zijn rollen die kamerle
den van grotere partijen vaak
wat langer moeten spelen. Als je
partij maar over twaalf parle
mentariërs beschikt, word je nu
eenmaal wat sneller in het die
pe gegooid en met portefeuilles
overladen. Of, zoals een collega
het omschreef: „Als bij grote
fracties de porfefeuilles worden
verdeeld, ben je bang dat je wat
verliest tijdens het plassen. Bij
kleine fracties ben je bang dat je
er dan juist wat bijkrijgt".
Toen Schimmel nog maar net
haar takenpakket op zak had,
waren het vooral haar kleren en
haar moeder die de kranteko
lommen haalden. Waar colle
ga's het op keurig grijs en blauw
houden, draagt Schimmel na
melijk de kleding waar ze zich
lekker in voelt. En dat verleidde
journalisten tot omschrijvingen
die op een modeshow niet zou
den misstaan.
Haar moeder symboliseerde
in de beginperiode haar twijfel.
„Mam, wat moeten we nou?",
had dochter Arthie uitgeroepen
toen haar fractie, tegen het ad
vies van haar moeder in, troe
pen naar de Golf wilde sturen.
Inmiddels ziet ze in dat twijfe
len niet hoort op het Binnenhof,
al duurt het vaak even voordat
ze met haar zachte stem begint
te antwoorden.
Ze is nu eenmaal geen mens
van dogma's en voelde zich dan
ook niet thuis in de 'gelijkheb
berige' PvdA, de partij v
ze tijdens haar studie politicolo
gie nog langs de deuren was ge
gaan in de Leidse Mors. Contri
butie ophalen en horen wat
Joop (den Uyl) nu weer goed of
fout had gedaan.
Na haar studie politicologie in Leiden,
gaf mevrouw A(rthie) J. Schimmel (2-3-
1953) les aan Rotterdamse MAVO- en
VWO-leerlingen. In 1979 trad ze aan
als directeur van het Politiek Scho-
jaar nadat ze de PvdA vaarwel had ge
zegd en was gaan 'zweven'.
In 1985 stapte ze over naar PTT Ne
derland en in 1987 kwam daar het lid
maatschap van Provinciale Staten in
Zuid-Holland bij. In 1989 verruilde ze
haar baan als beleidsmedewerkster bij
PTT Nederland voor de kamerbankjes.
Ze kreeg een deel van de portefeuille
sociale zaken (werkgelegenheid en ar
beidsomstandigheden) en milieu (bo-
