H. Ross Perot: Texaan
op weg naar Witte Huis
'Alleen de onwetenden worden
Feiten &Meningen
DINSDAG 21 APRIL 1992
Onafhankelijke kandidaat is zakenman met militaire allures
Dit zei H. Ross Perot in 1970: „Ik zou een hele slechte po
liticus zijn, al was het maar, omdat ik geen geduld heb".
En dit zei H. Ross Perot in 1987: „Ik me verkiesbaar stel
len? Het land heeft al genoeg problemen."
WASHINGTON HENK DAM
CORRESPONDENT
Maar niets is veranderlijker dan
de mens, zelfs al heeft hij een
slordige 2,5 miljard dollar op
zak. Want wie denkt er serieus
over om als onafhankelijke kan
didaat mee te doen aan de ko
mende presidentsverkiezingen?
Het is H. Ross Perot.
Niet dat hij zo nodig hoeft, want
vorige maand zei hij in een tv-
interview: „Mijn persoonlijke
gevoel is, dat iemand die intelli
gent genoeg is om president te
kunnen worden, dat niet wil
omdat het de hardste, vuilste,
meest ondankbare baan ter we
reld is." Maar aan de andere
kant: H. Ross Perot houdt toe
vallig van harde, vuile en on
dankbare banen. En dus zou hij
zich best beschikbaar willen
stellen. Als de mensen in het
land hem dat tenminste vragen.
En dat laatste, dat doen ze.
Want sinds Perot op 16 maart
voor de camera's van CNN zei
dat hij desnoods wel zou willen
meedoen aan de race naar het
Witte Huis, hebben al 1,8 mil
joen Amerikanen hem gebeld.
Ze hadden allemaal hetzelfde
verzoek: of de kleine zakenman
met de grote oren uit Texas als
jeblieft ja wil zeggen. Zodat er
tenminste weer eens een echte
vent in het Witte Huis komt.
Eert doordouwer. Een knokker.
En in elk geval iemand van wie
niemand kan zeggen dat hij een
politicus is.
Wie is H. (de letter staat voor
I lenry, maar Perot heeft een he
kel San die naam) Ross Perot
dan wel? Het korte antwoord is:
hij is de verpersoonlijking van
'the American Dream'de man
die zichzelf letterlijk van kran
tenjongen tot miljonair, pardon,
miljardair omtoverde.
Hen kort resumé zegt genoeg.
Perot begon met geld verdienen
toen hij nog op de lagere school
zat door een krantenwijk te be
ginnen in het door zwarten be
woonde deel van zijn thuisstad
Texarkana in Texas, iets dat nie
mand vóór hem zelfs maar had
bedacht.
Van huis uit doordrenkt door
positieve waarden, vulde hij zijn
schaarse vrije tijd als padvinder.
De leider van zijn troep, Sam
Shuman, zei later: „Het was een
jongen met pit. Omdat hij klein
van gestalte was, stond hij altijd
kaarsrecht, met z'n kleine borst
je zo ver vooruit als hij maar
kon."
Met een beurs ging Perot na
zijn schooltijd naar de presti
gieuze Naval Academy, en na
enige jaren bij de marine begon
hij een carrière als verkoper bij
computergigant IBM. Dat ging
hem zo goed af, dat hij ooit al
op 19 januari zijn verkoopdoel
voor het hele jaar haalde.
In 1962 had Perot een idee. Als
IBM nu eens niet alleen compu
ters zelf maar ook computertijd
verkocht? Maar IBM voelde
niets voor dit plan, en daarom
stapte Perot op. en begon hij
met 1000 dollar die hij van zijn
vrouw leende een eigen bedrijf.
Dat bedrijf, Electronic Data
System (EDS), werd meteen een
succes. Dat was niet in de
laatste plaats te danken aan de
onorthodoxe manier waarop
Perot zijn bedrijf leidde, als een
soort militair kampement. Hij
nam bij voorkeur Vietnam-vete-
ranen in dienst en eiste strenge
discipline. Zo controleerde hij
of zijn personeel correct gekleed
ging, verbood hij baarden en
snorren, en moest hij van vak
bonden al helemaal niets heb
ben.
Het hoofdkwartier van EDS in
Dallas was omgeven door hoge
hekken en prikkeldraad, met bij
de toegangspoort gewapende
wachten. Zo wilde H. Ross Perot
het, en zo gebeurde het dus
ook.
Perots fascinatie met militaris
me bleek op een sensationele
manier in 1979, toen twee me
dewerkers van EDS in Iran tij
dens de omwentelingen daar
gevangen werden genomen.
Een vermomde Perot zocht de
mannen eerst zelf op. Daarna
huurde hij een commando-een
heid in die de werknemers wist
te bevrijden, een huzarenstukje
dat van Perot een volksheld
maakte.
In 1984 verkocht Perot EDS aan
de autofabrikant General Mo
tors voor het bedrag van 2,5
miljard dollar. Onderdeel van
de overeenkomst was dat Perot
een fors aandeel in GM kreeg,
en er directeur werd.
Dat werd, geheel voorspelbaar,
een sof want de eigenzinnige
Perot paste helemaal niet in de
fossiele structuur van GM, kreeg
met de hele top ruzie en ver
kocht daarom in 1986 zijn aan
deel voor 700 miljoen dollar te
rug aan GM.
Perot heeft dus nu geen eigen
bedrijf meer, maar zijn legende
groeit nog steeds. Hij heeft
nogal wat energie en geld gesto
ken in de hervorming van het
onderwijs van Texas, en daar
mee ook wel enig succes ge
boekt. Verder besteedt hij veel
aandacht aan het menigmaal
wrede lot van Vietnam-vetera-
Kleurrijk
Veelvuldig is Perot bovendien
de afgelopen jaren in de Ameri
kaanse media te vinden ge
weest, want dit is niet iemand
die verlegen is om een mening,
en ook niet iemand die bang is
die mening, op een altijd kleur
rijke manier, te uiten.
Hij was bijvoorbeeld morcidus
tegen Amerika's bemoeienis
met het Golfconflict. In zijn ei
gen woorden: „We moeten de
emir van Kuwayt redden. Wat
zou u ervan zeggen als ik op uw
deur klopte om uw zoon te le
nen, zodat die naar het Mid
den-Oosten kon om die baas
z'n troon terug te bezorgen? Ie
mand met 70 vrouwen, met een
minister voor seks die hem elke
donderdagavond een maagd
moet bezorgen? Dan zou u me
toch op m'n bek slaan?"
Perots oplossing voor de Iraakse
agressie: een groep comman
do's sturen, mogelijk met hulp
van de Israëli's, om de Iraakse
president Saddam Hussein te
vermoorden.
Dit soort uitgesproken menin
gen over van alles en nog wat
hebben Perot steeds in de kijker
gehouden. Het is daarom niet
zo gek dat nogal wat Amerika
nen, ziek als ze zijn van de offi
ciële politiek en van archetypi
sche politici als Bush en Clin
ton, in Perot wel een goede pre
sident zien.
Dat was bij voorgaande verkie
zingen ook al zo. Wat nieuw is,
is dat Perot deze keer heeft ge
zegd, erover te willen denken.
Sterker, hij heeft gezegd zeker te
zullen meedoen als zijn fans
erin slagen in alle 50 staten zijn
naam als onafhankelijk kandi
daat op de stembiljetten te krij
gen.
Daarvoor zijn handtekeningen
nodig, uiteenlopend van enkele
honderden in de staat Tennes
see, tot meer dan 130.000 in Ca-
lifomië. En op dit moment zijn
duizenden vrijwilligers in het
hele land bezig die handteke
ningen op te halen.
Perot is dus een eind op dreef,
en de kans neemt toe dat hij
mei of juni officieel gaat i
ren te zullen meedoen aan de
race omdat het gestelde doel is
gehaald.
X
Geschiedenis
Zou hij enige kans op de eind
overwinning hebben? Afgaande
op de geschiedenis zou je zeg
gen: nee. Want alle mannen die
in de loop der decennia hebben
geprobeerd als onafhankelijke
kandidaat (buiten de Democra
tische en Republikeinse partij
om, dus) mee te doen, faalden.
George Wallace haalde ooit 13,5
procent, maar geen ander
kwam verder ooit boven de 10 -
procent uit. De laatste onafhan
kelijke kandidaat, Anderson die
in 1980 aan de presidentsver
kiezingen meedeed, haalde
maar zes procent.
Maar aan de andere kant: Perot
heeft een aantal unieke voorde
len. Zo heeft hij geld, en hij
heeft al gezegd bereid te zijn
100 miljoen dollar van zijn ei
gen fondsen ter beschikking te
willen stellen voor zijn campag
ne.
Dat is twee keer zoveel als Bush
en Clinton, die voor een deel af
hankelijk zijn van federale fond
sen en daarom maar tot een be
paald plafond mogen gaan,
kunnen uitgeven. Zoiets telt in
een land als Amerika, waar ver
kiezingen met tv-spotjes wor
den gewonnen.
Daar komt bij dat, zoals gezegd,
veel kiezers hun buik vol heb
ben van de officiële politiek.
Bush wordt bovendien een
slappeling op het gebied van de
binnenlandse politiek gevon
den, en Clinton wordt niet ver
trouwd. Dat opent enige ruimte
voor een recht-door-zee-doe-
type als Perot.
Dat blijkt uit al die honderddui
zenden telefoontjes die Perots
campagne heeft binnengehad.
Het blijkt ook uit de peilingen
die Perot nu - terwijl hij zich
dus nog niet eens kandidaat
heeft gesteld - 20 tot 25 procent
van de stemmen beloven.
Daarbij moet dan wel weer in
acht worden genomen, dat ei
genlijk niemand weet wat Perot
wil. Gevraagd naar zijn beleids
voornemens is hij tot nu toe
niet veel verder gekomen dan:
'to run the country as a busi
ness', het land als een bedrijf
besturen.
Dat zo'n ideaal wel eens op ge
spannen voet met de democra
tische beginselen zou kunnen
staan, is niet Perots grootste
zorg, zo blijkt uit een aantal van
zijn meer recente uitspraken.
Het is vooral daarom dat zijn
oude uitspraken, uit het begin
van dit verhaal, nog steeds zo
de moeite waard zijn.
Sportartsen Harm Kuipers en Rob Pluymers regelmatig benaderd voor doping
Vier jaar geleden raakte Rob Pluymers in
opspraak omdat hij in de beginjaren tachtig
als bondsarts van de schaatskernploegen
dopingadviezen zou hebben verstrekt aan
I lenk Boer, in die tijd trainer van de natio
nale mannen-equipe. Pluymers, die mo
menteel in Brabant zo'n 150 topsporters
begeleidt, raadde Boer destijds aan de rij
ders hormoonpreparaten te laten gebruiken
om „de ongelijke strijd met het Oostblok"
aan te kunnen.
Boer, nu terugkijkend op die affaire: „Ik heb
Pluymers er nooit van beschuldigd dat hij
stimulerende middelen zou toedienen. Wel
dat hij ze aanbood. Ziin advies was per
soonlijk aan mij gericht. Ik weet niet of hij
het toen daarover met de schaatsers heeft
gehad. I lij was van mening dat je met ande
re middelen meer kon bereiken. Ik heb dat
resoluut van de hand gewezen. Ik ben een
fervent tegenstander van doping. Dat weet
ook iedereen. Mijn woorden zijn altijd ge
weest: als iemand wordt gepakt, zal ik hem
geen enkele rugdekking geven. Het gaat om
de ethiek van de sport. Iedereen moet gelijk
aan de start komen. Laten we hopen dat nu
het llzeren Gordijn is gesloten ook het che
misch sportgordijn snel naar beneden
gML"
'Trap na'
Pluymers, werkzaam bij het farmaceutische
concern Organon International in Oss, ont
ploft bijkans wanneer hij opnieuw met die
spraakmakende zaak wordt geconfronteerd.
Niet in de laatste plaats omdat hij zich als
geen ander realiseert dat de relatie met de
I faprlemse huisarts Michel Karstcn, die veel
opwinding veroorzaakte met zijn uitspra
ken over het gebruik van doping in de
schaatssport, snel wordt gelegd.
„Boer", reageert hij furieus, „neeft twee jaar
nadat hij uit de schaatsbond werd ge
schopt, allerlei mensen een trap na gege
ven. Ik kwam als een van de laatstcn aan de
beurt. Volgen hem zouden we samen over
dit soort zaken hebben gesproken. Dat
klopt ja. maar dat gebeurt in elke tak van
sport. Als er weer eens een actueel geval is
in de wielrennerij, de atletiek of zoals nu
rondom Karsten en het schaatsen, dan
praat je als medici onderling en met trai -
Harm Kuipers: „We moeten niet c
ners over dat soort zaken. Zo goed als ik
met Boer en andere coaches als Henk Gem-
ser en Tjaart Kloosterboer heb gediscussi
eerd over de bloedwaarden van schaatsers.
Dan geef je of toets je, die mening."
„Zo controleerde ik in die tijd al het testos
teron bij de kemploegleden. Op basis van
die gegevens werden de trainingsschema's
gebaseerd. Bij die gelegenheden kwamen er
van de zijde van de trainers vragen als: die
jongen zit zo laag in zijn testosteron, hoe
zou je dat kunnen verbeteren?. En. is daar
überhaupt ruimte voor? Maar dat wil toch
niet zeggen dat we vervolgens een lijstje
gaan maken hoe we die jongens kunnen
volspuiten met testosteron of anabole ste
roïden. Het is waanzin om te stellen dat ik
dat soort adviezen zou hebben gegeven."
Pluymers, die ook veel wielrenners bege
leidt, blijft vaag als hem wordt gevraagd of
schaatsers hem in het verleden ook zelf
hebben benaderd voor anabolica. „Laat
maar zitten", zegt hij grinnikend.
Bij Harm Kuipers, voorzitter van de medi
sche comiViissie van de KNSB, moet de eer
ste schaatser zich volgens hem nog melden
met een verzoek om advies over het gebruik
van stimulerende middelen. „Ik ben en
word daarover wél heel vaak door sporters
van andere disciplines benaderd", zegt de
inspanningsfysioloog, werkzaam aan de
Rijksuniversiteit van Maastricht. „Maar ver
der dan het geven van raad ga ik niet. Ik be
geleid geen mensen op dat terrein. Dus zijn
ze bij mij aan het verkeerde adres. Ik ver
wijs ze door naar het NeCeDo (het Neder
lands Centrum voor Dopingvraagstukken,
red.) en naar Michel Karaten."
De Haarlemse huisarts maakt er geen ge
heim van dat hij sporters helpt bij het ge
bruik van s'pierversterkende produkten.
Karaten is van oordeel dat topsporters, die
per se dit soort middelen willen nemen,
zich tot hem kunnen wenden, mits de be
geleiding onder zijn toezicht plaatsvindt.
Voor Karaten is dat de enige manier om de
gezondheid van de sporters tot op zekere
hoogte te kunnen waarborgen. In die zin
toetst hij zijn eigen handelwijze ook regel
matig bij ethische commissies en de In
spectie voor de Volksgezondheid van
Noord-Holland. Die instituten zijn welis
waar niet gelukkig met de werkwijze van de
arts, maar ze vinden dat hij met zijn medi
sche bijstand geen ontoelaatbare grenzen
overschrijdt.
Griep
„Op zich", geeft Pluymers toe, „is het best
goed dat topsporters voor dit soort zaken
bij een arts terecht kunnen, al heb ik moeite
met de manier waarop Karatpn het doet.
Kijk, als er een echte reden of een medische
indicatie is om anabole steroïden te gebrui
ken, ben ik er geen tegenstander van. Bij-
voorbeeld als iemand twee weken griep
heeft gehad of langdurig geblesseerd is ge
raakt en zo'n persoon moet weer keihard
aan de bak. Als ondersteuning in de trai
ning kun je dan een aantal dingen doen.
Wat? Ia, anabole is in feite het enige waar
mee je op verstandige wijze iets kunt on
dernemen. Er zijn stofjes die met een dag of
drie/vier helemaal uit het lichaam verdwij
nen. Op zo'n manier kun je ook iemand
helpen. Waar ik problemen mee heb, is dat
sporters naar wedstrijden gaan en dan on
der de spullen zitten. Daaraan zal ik nooit
meewerken."
Kuipers, zelf voormalig topschaatser. ziet
weinig heil in het gebruik van anabolen.
„Het helpt alleen in die takken van sport,
Rob Pluymers: „Als er een echte reden of me
dische indicatie is om anabolen te gebruiken,
ben ik er geen tegenstander van."
FOTO CPD ARCHIEF
waarbij het om het vergroten van de spier
massa gaat", weet hij. „Bovendien zul je
keihard moeten blijven trainen. Anders
heeft het helemaal geen zin. Voor een sport
als schaatsen, waarin het vooral op de tech
niek en snelheid aankomt, werkt het eerder
nadelig. Alleen voor vrouwen gelden andere
normen. Zij kunnen er in het algemeen ge
sproken wèl profijt van hebben, omdat in
anabolen mannelijke hormonen zitten.
Mannen produceren die zelf en dus slaan
ze minder aan wanneer je ze toedient. Bij
vrouwen werkt zo'n middel sneller, is
slechts een lage dosering nodig en ver
dwijnt het ook eerder uit het lichaam. Met
dien verstande dat het rendement zo'n zes
tot acht weken blijft. Anders gezegd: wan
neer je stopt, heb je er nóg bijna twee
maanden voordeel van zonder dat er bij
een controle iets wordt gevonden. En dat
stuit me tegen de borst, want het is concur
rentievervalsend."
Zowel Pluymers als Kuipers blijft van me
ning dat stimulerende middelen niet in de
sport thuishoren. „Aan de andere kant",
geeft Kuipers toe, „moeten we onze kop
niet in het zand steken en doen alsof er
niets gebeurt." Pluymers is ervan overtuigd
dat 99 procent van de artsen niet bereid is
anabolica te. verstrekken. „Als een sporter
bij me komt met een vraag over anabole
steroïden dan bespreek ik dat heel uitge
breid met hem. De plussen en minnen stre
pen we af en we praten over de risico's, die
hij loopt voor wedstrijden en voor zijn eigen
lijf. In bepaalde gevallen zeg ik hem dat er
ook wel ruimte zou kunnen zijn om iets te
doen. Maar vervolgens verwijs ik door naar
de huisarts. Het kan dus voorkomen dat
anabolen via de huisarts worden verstrekt.
Dat is altijd nog beter dan wanneer zo'n
sporter even de grens over gaat en het mid
del daar weghaalt. In dat geval komen ze
bijna altijd in het grijze circuit terecht, zeg
maar bij de mannetjes die erom heen han
gen. En dat is vreselijk dom. Want je weet
vaak niet wat je precies krijgt. Bovendien,
als je het met een verkeerde timing doet.
word je gegarandeerd gepakt. Een arts zal
altijd zeggen: luister eens, de eerste maand
kun je niet aan wedstrijden meedoen, want
die stof blijft zo lang in je lichaam zitten.
Nee, het zijn altijd de onwetenden, die ge
bruiken en worden gepakt."
Pluymers zal zich nimmer met dat soort
praktijken inlaten. „Ik kan het niet doen",
werpt hij tegen. „Hoe mensen eraan ko
men, moeten ze zelf maar weten. Ik werk
bij een farmaceutisch bedrijf en daarnaast
heb ik privé een sportpraktijk. Als een spor
ter van mij ooit gepakt zou worden op do
ping en het komt uit dat ik het hem gege
ven heb, dan kan ik mijn job, raison van
anderhalve ton per jaar, wel vergeten en
raak ik mijn naam als sportarts kwijt. Ik sta
dan maatschappelijk helemaal aan de
grond. Ik zal dan ook de laatste zijn die dit
soort dingen aan een sporter geeft."
Morgen: Hans van Helden c
derlandse schaatser onder verdachte
omstandigheden. En hij niet alleen
eerder verschenen in deze serie:
15 april: Schone schijn In de schaatssport al
lang verdwenen
16 april: Eerste dopinggeval in Nederland een
raadsel
17 april: Dagboek van een spraakmakende
zaak.
18 april: Dokter Karsten: 'Schaatsers weten
van elkaar niet dat ze hier komen'.
H. Ross Perot (rechts) in een 'talkshow' voor CNN: „Eindelijk
i echte vent in het Witte Huis.'
FOTO AP CHRIS MARTINEZ
