Rtv show
Dynasty was vooral
een leuke zomerklus
'Ik behandel kinderen als volwassenen
Maandag 23 december 2691
Redactie: 023-150191/023-150192 INEKE VAN DER MEER JAN VAN DER NAT GERARD VAN PUTTEN Vormgeving: JAN KUNGE
10
Jeroen Krab
bé: „Ik blijf al
tijd terugko
men naar Ne
derland. Ik
heb ontzet
tend veel ge
zien in mijn
leven, maar ik
voel toch al
tijd een diepe
vreugde als ik
weer over de
gracht fiets.
Het valt soms
niet mee om
uitje koffer te
leven." foto
GPD
Jeroen Krabbé over zijn flirt met Alexis
Hij mag zichzelf weliswaar het liefst
betitelen als kunstenaar, zijn film
en tv-werk trekt bij het grote pu
bliek vooralsnog de meeste aandacht. Binnen
kort is Jeroen Krabbé in de hoedanigheid van
acteur dan ook weer ruimschoots in de Neder
landse bioscopen te bewonderen. Een achteloze
greep uit het aanbod: 'Prince of Tides', een film
van Barbra Streisand; 'Kafka' van Steven Soder-
berg. Een hoofdrol in Rudi van Dantzigs 'Voor
een verloren soldaat', een project van Paul Ru-
ven. Een internationale tv-produktie over Stalin
en de verfilming van het boek Oeroeg van Hella
Haasse door Hans Hylkema.
Daarnaast mag natuurlijk zijn tv-rol als de
boosaardige nieuwe vlam van Alexis, Jeremy van.
Dom in de miniserie 'Dynasty, the Reunion' (Ve
ronica, vanavond) niet worden vergeten. De klas
siek geschoolde Krabbé in een 'wegwerp-serie',
kan dat wel?
„Natuurlijk. Ik wil absoluut niet pretenderen
dat het Shakespeare is, maar je moet toch be
hoorlijk wat vakmanschap in huis hebben om
zo'n rol echt goed te vervullen. Dynasty is junk
food, maar wel zeer professionele junkfood. Bo
vendien was het leuk én leerzaam om te doen. Ik
heb het resultaat pas geleden voor het eerst ge
zien, samen met mijn gezin, en het viel ontzet
tend mee. Het was wel uitermate vreemd om me
zelf tussen al die figuren te zien. Dynasty was er
gewoon altijd, zo vanzelfsprekend, en nu stond ik
er opeens tussen."
Hoog tempo
„Er werd gewerkt in een ontzettend hoog tempo;
Na een'take' was het bekeken, er werd vrijwel
niets opnieuw gedaan. Mensen als Joan Collins,
die die rol negen jaar hebben vervuld, hoeven
maar een keer met hun ogen te knipperen en ze
wórden het personage. Voor mij, als 'nieuwko
mer' was dat wel even wennen".
Krabbé heeft niets dan lof voor zijn Dynasty-
collega's. Vooral met Joan Collins klikte het
meteen. „Ik kon het geweldig goed met haar vin
den, elke dag dolle pret. Ik liet me niet comman
deren, en dat is ze niet gewend. Daar viel ze blijk
baar voor. Joan is misschien geen ijzersterke ac
trice, maar ze heeft zichzelf wel tot een soort my
the verheven door keihard te werken. Ze weet
verdomd goed wat ze met dat hoofd van haar
kan".
Zelf zou Krabbé een vaste rol in zo'n langlopen
de serie niet accepteren. Dynasty was voor hem
„een leuke summerjob", maar hij wil niet op een
dergelijke rol vastgepind worden. Kort geleden
nog kreeg hij een aanbieding voor een hoofdrol in
een Amerikaanse serie. „Ik moest tekenen voor
vijf jaar en twee 'optional years', wat wil zeggen
dat de filmmaatschappij beslist of ze wél of niet
met je door willen gaan. Na die vijf jaar mag je
niet zomaar opzeggen, dat wordt voor jou beslist.
Ik kon er kapitalen mee verdienen, met zes
maanden werk per jaar. Toch heb ik de rol niet
genomen. Ik zou mijn groeimogelijkheden als
filmacteur daarmee afsnijden. De acteurs uit Dy
nasty zijn, op Collins na, allemaal werkloos sinds
de serie werd stopgezet".
Stalin
Krabbé reist sinds zijn internationale doorbraak
als acteur heel wat af. Toch heeft hij zijn 'thuis'
nog steeds in Amsterdam, 'de leukste stad van de
wereld'. „Ik blijf altijd terugkomen naar Neder
land. Ik heb optzettend veel gezien in mijn leven,
ik geniet er nog steeds van, maar ik voel toch al
tijd een diepe vreugde als ik weer over de gracht
fiets. Het valt soms niet mee om uit je koffer te le
ven, het kan knap eenzaam zijn. Ik neem dan ook
altijd mijn hele gezin mee op reis, we lijken soms
een stel zigeuners".
Krabbé is net terug uit Moskou, waar hij de op
namen voor een internationale tv-film over Stalin
en met onder anderen Robert Duvall, voltooide.
Inmiddels zijn in Amsterdam de repetities gestart
voor het theaterstuk 'Love Letters' van de schrij
ver A. Guersney, waarin twee geliefden elkaar hun
liefdesbrieven voorlezen. In januari zal hij met
het stuk een maand lang met Petra Laseur in de
hoofdstedelijke Amstelkerk optreden. „De pre
mière zal me wel hartkloppingen bezorgen. Ik
heb zeven jaar niet op het toneel gestaan, en ik
heb het gemist. Het kwam er gewoon niet van".
Tussen de repetities door vliegt Krabbé naar
Curasao, waar hij een expositie van eigen werk
moet openen. Krabbé is een uitermate verdien
stelijk schilder, en de internationale erkenning
laat dan ook niet op zich wachten. „Ik doe alles
wat op mijn pad ligt, als ik het maar leuk vind. Of
het nu film, tv of kunst is: het maakt me niet uit.
Ik heb nu eenmaal dat dubbeltalent meegekre
gen, en ik benut het ook. Vooral het schilderen
heeft een hoge vlucht genomen. Ik sla soms rol
len af als mijn schilderwerk in gevaar dreigt te ko
men, want ik heb het echt nodig, dat moment
van bezinning achter mijn ezeltje. Het geeft me
nieuwe energie, terwijl filmen juist uitputtend is.
Schilderen staat zo extreem tegenover al 'dat ge
doe', het reizen, de publiciteit Het is zo introvert,
zo heerlijk stil".
CLOSE UP Gerard van Putten
DYNASTY IS JUNKFOOD, maar wel zeer professionele junk
food. Bovendien was het leuk én leerzaam om te doen. Ik heb
het resultaat pas geleden voor het eerst gezien, samen met mijn
gezin, en het viel ontzettend mee. Het was wel uitermate vreemd
om me zelf tussen al die figuren te zien. Dynasty was er gewoon
altijd, zo vanzelfsprekend, en nu stond ik er opeens tussen.
(Jeroen Krabbé)
Onderduiken in des
noods een of ander
bungalowpark van
Piet Derksen is er dus niet meer
bij. Het heeft geen enkele zin
meer om weg te kruipen voor
mensen die u dezer dagen ei
genlijk liever niet zou willen
zien. Er helpt geen lieve moe
dertje meer aan: of u wilt of
niet, aan al die familie-plicht
plegingen en al die visites valt
niet meer te ontkomen. Vluch
ten kan echt niet meer. Mocht u
overwegen de grote verdwijn
truc uit uw particuliere goo-
cheldoos te toveren, weet dan
dat anderen sinds twee jaar de
hulp van KRO's eigen speur
neus Han van der Meer kunnen
inroepen om u op te sporen.
Tersluiks de anonimiteit opzoe
ken om in de beslotenheid van
uw favoriete gezelschap een
hapje en een drankje te nutti
gen, vergeet het maar.
Een briefkaart naar de KRO en
uw eigen Ver van m'n Bed-show
is tot mislukken gedoemd. Voor
Han van der Meer bestaat het
begrip Spoorloos eenvoudig
niet. Vertrekken zonder achter
lating van een nieuw adres of
tijdelijk een andere identiteit
aannemen om te ontsnappen
aan de gezinstradities, het is bij
voorbaat al verspilde moeite.
Spoorloos is best onderhou
dend, daar niet van. Maar juist
voor mensen die prijs stellen op
absolute privacy had het be
wuste programma best enkele
weken na net nieuwsjaarscon*
eert en het schansspringen uit
Garmisch Partenkirchen mogen
worden uitgezonden. Maar nee,
Bart de Graaff van B.O.O.S. voelt zich een met de kids
Ruim drie jaar gele
den, toen de eerste
serie afleveringen
van B.O.O.S. (Bart Omroep Or
ganisatie Stichting) uitgezonden
werd, was het programma
meteen het gesprek van de dag.
Inmiddels is het programma
aan zijn vierde seizoen bezig, en
nog altijd met succes. Ook nu
het nieuwtje er af is. Een beter
bewijs bestaat er niet: Bart de
Graaff (24) is meer dan een cu
riosum: hij is een raspresenta
tor.
„Het verschil tussen B.O.O.S.
en andere kinderprogramma's
is dat de kinderen bij B.O.O.S.
serieus genomen worden. Ik be
handel kinderen niet anders
dan volwassenen," aldus Bart
de Graaff. Hij heeft net zijn
computerspelletje weggelegd.
Voor aanvang van het gesprek
was hij er zo druk mee in de
weer dat hij de hele wereld om
zich heen vergat.
„Ik ben niet als Hennie Huis
man, die letterlijk en figuurlijk
neerbuigend tegen de kinderen
doet."
Eikels
Letterlijk neerbuigend hóeft
Bart ook niet tegen de kinderen
te doen. Door groeistoornissen
in zijn jeugd is hij nooit groter
geworden dan een kind van een
jaar of twaalf. Doordat is hij zich
ook nog eens goed in de bele
vingswereld van een kind kan
verplaatsen, is hij „een van de
kids",zoals producer Guido van
der Kraan van B.O.O.S. het om
schrijft. Zoals Bart de kinderen
niet beschouwt als onderont
wikkelde wezentjes die je moet
aanspreken alsof ze achterlijk
zijn, zo zien zij hem niet als een
volwassene. De Graaff: „Ze vra
gen als ze binnenkomen wel
hoe oud ik ben, maar dat zijn ze
zo weer vergeten. En dan ko
men de verhalen over school en
over de vriendjes en vriendin
netjes."
Bart de Graaff stelt zich als
presentator van B.O.O.S. na
drukkelijk op als iemand die,
met de kinderen, volwassenen
maar eikels vindt. Produktielei-
der Peter Adrichem van Rob de
Boer Productions, het bedrijf
dat B.O.O.S. voor Veronica
maakt: „Het idee achter
Bart de Graaff: „Ik ben niet als Hem
B.O.O.S. is dat Bart de baas is
van een eigen omroep, die in
zijn ogen veel te weinig zendtijd
krijgt van (Veronica-)baas Rob
Out, en dat maar niks vindt.
B.O.O.S. sponsort een eigen
voetbalelftal, heeft een omroep-
ster en heeft zelfs een eigen
showballet gehad."
Religie
„De formule van B.O.O.S. is
amusement brengen voor kin
deren," vertelt Guido van der
Kraan. „Daarbinnen is veel mo
gelijk. Tachtig procent van de
onderwerpen is leuk, maar we
mijden ook de serieuze onder
werpen niet. We zijn bijvoor
beeld onlangs op bezoek ge
weest in het Ronald MacDo-
lie Huisman, die letterlijk en figuurlijl
nald-huis in Amsterdam. In dat
huis, bij het St.Lucas-ziekenhuis
in Amsterdam kunnen ouders
logeren van kinderen die aan
kanker lijden. Dat was niet be
paald vrolijk, maar het sluit wel
aan bij de belevingswereld van
kinderen."
De meeste onderwerpen zijn
echter minder zwaar. Ook za
ken die je niet meteen zou ver
wachten in een snel en flitsend
kinderprogramma in Veronica-
stijl worden niet uit de weg ge
gaan.
De onderwerpen die in
B.O.O.S. aan de orde komen
worden tijdens de redactiever
gadering vastgesteld. Bart de
Graaff heeft zelf een behoorlijke
stem in het kapittel. Toch komt
het wel eens voor dat hij onder
werpen voor z'n neus krijgt
waar hij zelf in eerste instantie
absoluut niets in ziet. „Maar
ja," vertelt hij zelf, „als we al
leen maar dingen zouden be
handelen die ik zelf leuk vind,
zou het programma alleen maar
gaan over race-auto's, speedbo
ten en helikopters."
Theater
De jonge presentator is afkom
stig uit de theaterwereld. In het
seizoen '86-'87 speelde hij bij
Nooys Volkstheater, en daarna
bij de Amsterdamse Jeugdko-
medie. Een reclamespot waarin
hij de hoofdrol vertolkte was
zijn eerste ervaring met het me
dium televisie. De spot wekte de
aandacht van Rob de Boer,
FOTO gpd
waarna hij benaderd werd voor
het nieuwe programma
B.O.O.S. Zijn hele leven heeft
Bart de Graaff kinderrollen ge
speeld. Hij heeft er geen moeite
mee dat men gebruik maakt
van zijn unieke combinatie: een
volwassene in het lichaam van
een kind.
De B.O.O.S.-redactie is niet
van plan speciale aandacht aan
Kerstmis te besteden. „Of het
het zou iets heel speciaals moe
ten zijn," stelt Bart. „Kijk, als ik
naar Lapland mag om de kerst
man te interviewen zeg ik na
tuurlijk geen ,nee'."
En oud en nieuw? „Hmmm,
jammer dat die vuurwerkfabriek
in Culemborg niet van de wéék
ontploft is."
Han van der Meen aan hem valt m<
de KRO moest zo nodig in de
cember Spoorloos laten herbe
ginnen. En alleen daarom al kan
die vereniging van anti-kerst
feestvierders maar beter meteen
worden opgedoekt, want die
Van der Meer gaat geen zee te
hoog om ook lieden die daar
voor in principe niet te porren
zijn onder de familiaire kerst
boom te parkeren.
De KRO heeft het patent op dit
soort programma's. Zal wel
voortkomen uit de wens om de
genen die uit de moederschoot
zijn gevallen terug te zetten op
de hoeksteen van de maat
schappij. Sinds jaar en dag
wordt op de radio Adres Onbe
kend uitgezonden. Maar de
kans dat een radio-oproep
wordt opgevangen is beduidend
minder groot dan wanneer ie
mands opsporing wordt ver
zocht via de beeldbuis. Een ra
dioprogramma kan nog zo goed
zijn, de slechtste tv-uitzending
heeft meer impact. Zien is im
mers geloven. Een oproep in
Spoorloos brengt een sneeuw
baleffect teweeg, een oproep in
Spoorloos ontlokt reacties op
reacties op reacties. Desnoods
worden ambassadeurs, zaakge
lastigden, missionarissen en
zendelingen ingeschakeld om
de gezochte in een of andere
nederzetting in de rimboe te lo-
caliseren.
En dan komt het onvermijdelij
ke moment dat in het holst van
de Australische nacht ergens de
telefoon gaat. Slaperig hoort de
foto dijkstra
emigrant die z'n corresponden
tie met het moederland al lang
heeft gestaakt dan de blijmoedi
ge stem van Van der Meer aan
de andere kant van de lijn. Of je
even een vliegreis van 24 uur
wil maken omdat de nicht van
achterneef toevallig prijs stelt
op een kennismaking. Het zal je
maar gebeuren. Wie na al die
moeite nog nee durft te zeggen
moet wel heel «stevig in de
schoenen staan. Zeker als die
Van der Meer ook nog op het
gemoed van zo'n emigrant gaat
werken door het verhaal op te
hangen dat binnen de familie
kring het vergeelde fotootje van
dat ventje in matrozenpakje
nog dikwijls uit de schoenen
doos wordt gehaald.
Voor het oog van de camera zijn
slepende conflicten bijgelegd,
oud zeer toegedekt en wrok
weggeslikt. En naast oprechte
blijheid vanwege het weerzien
ook blijheid geveinsd. Die zee
kapitein uit Katwijk was vorig
jaar anders wel ontroerend eer
lijk. Hij mocht ter plaatse neer
vallen, maar die ene kerel die
met uitgestoken hand opdraaf
de kon de vroegere zeebonk
met geen mogelijkheid voor de
geest halen. Een beeldbuisver
stekeling misschien, die voor
het oog van de camera clande
stien wilde meevaren in het kiel
zog van de ex-kapitein om zo
doende ook eens door tv-kij-
kend Nederland te worden ge
zien. Je hebt van die ongevaar
lijke gekken die koste wat het
kost een keer voor de tv willen
komen.
Het zijn dezelfden die als levend
decor bij shows en kwissen uit
bundiger klappen en zwaaien
dan al die andere applaudisse
rende enthousiastelingen, die in
Hilversum en Aalsmeer brutaal
weg plegen te worden aange
duid als klapvee.
Maak er de komende dagen wat
van, ook daar in dat vakantie-
bungalowtje waar zelfgekozen
eenzaamheid tijdens de feest
dagen niet per se hetzelfde
hoeft te betekenen als alleen
zijn. Want één noodkreet rich
ting Han van der Meer en u
leert uw familie weer kennen.
Een troost: ook 1 januari duurt
maar een etmaal. Laat al dat
handengeschud maar over u
heenkomen en incasseer ook
welgemoed al die natte klap
zoenen. Even flink doorbijten
en daarna is er weer het waarlijk
niet onaantrekkelijke vooruit
zicht dat u tot eind december
met rust wordt gelaten.
STRIPS
BOLLEBOOM
BOES
