Rtv show
Toon Hermans en de
gave van de nonsens
May wood terug naar jaren zestig
Een veelzijdig fenomeen
CLOSE UP
Kinderwensen
Kleine mensen, grote
wensen. Het rijmt,
en het is nog waar
ook. Want wie heeft nooit zon
der blikken of blozen om een
broertje, zusje, reis om de maan
of een echte brandweerauto ge
vraagd? Ieder kind heeft op die
manier z'n ouders wel eens de
stuipen op het lijf gejaagd. En
terecht, want een dreumes weet
nog niet wat wel en wat niet
kan.
De kinderen die zijn uitgekozen
voor het VARA-programma
'Geef Nooit Op' zijn dat stadi
um reeds ontgroeid. Want alle
wensen die zij hebben, zijn re
delijk en belangrijker uit
voerbaar. En daar draait het om
in dit op het Britse Jim '11 Fix It
gebaseerde programma.
'Groot kind' Peter Jan Rens
zorgt ervoor dat alle wensen uit
komen. Met hulp van alle denk
bare sectoren en beroepsgroe
pen in den lande. En het maakt
hem niet uit waar die dromen
werkelijkheid worden. Waar ca
mera's verschijnen, vervult
Rens thans elke wens. Op loka-
tie of in de studio, Rens schrikt
er zelfs niet voor terug olifanten
of de nationale selectie ritmi
sche gymnastiek naar de studio
te halen.
Dat Rens zijn wilde haren nog
lang niet kwijt is, blijkt wel uit
het enthousiasme waarmee de
presentator aan de kinderwen
sen voldoet. Het lijkt wel of de
selectie van de massaal inge
stuurde wensen gebaseerd is op
zijn jeugddromen. Hij beleeft er
soms meer plezier aan dan de
aanvrager zelf.
In elk geval heeft Rens één kan-
didaatje niet kunnen overtref
fen. Het jongetje dat dolgraag
een dagje mee wilde hobbelen
met de brandweer, speelde ziin
rol zo vol verve dat je zwoer dat
het ventje de volledige brand
weeropleiding al achter de rug
had. Op het moment dat het
tweetal op het dak van een
brandend gebouw op de ladder
wagen stond te wachten, be
kommerde de jonge spuitgast
zich louter en alleen om het
'slachtoffer'. Toen de hoogwer
ker de rand van het dak einde
lijk bereikte en Rens als eerste
wilde instappen, duwde de jon-:
gen hem opzij. „Nee, eerst het
slachtoffer", zei hij met be
roepsmatige vastberadenheid.
Rens had het nakijken.
Hoe anders verging het dat
meisje dat zo graag op een oli
fant wilde zitten. Toen het dier
het toneel op wandelde, trok
het kind bijna wit weg. Toch
groter dan ze had gedacht, die
olifant Maar ze zette door en
zat enkele ogenblikken later
toch bovenop de dikhuid.
„Spannend hè", riep Rens haar
vanaf zijn veilige plek op de
grond toe. „Ja", klonk het bene
pen van boven. De vervulling
van haar wensdroom duurde
niet lang. Nog geen minuut na
dat ze op de rug van haar troe
teldier was gaan zitten, had het
meisje weer vaste grond onder
de voeten. Ze had het „best wel
eng" gevonden.
Kinderen zijn er in verschillen
de soorten en maten. Groot,
klein, dik, dun, bijdehand, of ti
mide. Er zijn er ook die over zo
veel natuurlijke flair beschikken
dat ze totaal geen problemen
hebben om voor een volle zaal
op te treden. Het 8-jarige goo
chelaartje in spe bijvoorbeeld
zat zichzelf niet in de weg. Met
theatrale gebaren, niet onge
woon voor goochelaars, ver
maakte hij de zaal met zijn goo
chelkunsten. Een meisje dat
dolgraag eens doormidden wil
de worden gezaagd, assisteerde
hem vakkundig. Dat stel zien
we misschien nog wel eens te
rug op de bühne.
Of we het kleine blonde ukkie
dat zo graag de post wilde rond
brengen, nog terug zien bij de
PTT is nog maar de vraag. Ze
wilde per slot van rekening al
leen in haar eigen straat de post
verdelen. Maar ze had er wel
plezier in. Vooral toen het
postkarretje er uit zichzelf van
door ging.
De reacties van de kinderen zijn
nog het leukst om naar te kij
ken. Vaak weten ze zich met
hun houding geen raad en
dreunen plichtmatig het 'dank
je wel' en 'het was leuk' op.
Sommigen verraden geen enke
le emotie, hoewel ze een gat in
de lucht zouden moeten sprin
gen, nu ze eindelijk met Hans
van Breukelen hebben kunnen
oefenen of samen met een
groep olifanten hebben kunnen
eten. Maar misschien zitten
kinderen wel zo in elkaar. De
wens is in vervulling gegaan en
hup, de volgende uitdaging
staat alweer op het programma.
Een beetje vermoeiend is het
wel.
Platenbazen zien niets in eigen materiaal van duo
Zaterdag 14 december 1991 Redactie: 023-150191/023-150192 INEKE VAN DER MEER JAN VAN DER NAT GERARD VAN PUTTEN Vormgeving: ANDRIES DETMAR
Je kunt hem een vrijbuiter noe- het Nederlands Theater Insti-
men, een flierefluiter of een tuut in Amsterdam een door
clown. Maar ook: cabaretier, Kick van der Veer samengestel-
vak-entertainer, schilder, schrij- de band te zien met daarop een
ver, dichter en liedjeszanger, aantal hoogtepunten uit zijn
Het fenomeen Toon Hermans is shows.
niet in één woord te vangen. De EVA-records brengt een dub-
artiest wordt morgen tffrjaëri De bel-cd-ttór, 75 jaarToon (f 49.50)
VARA-zendt morgenavond-<op samèngésteld door zijn zoon
Nederland 2, 20.13 uur - 21.29 Maurice Hermans. Op de cd
uur) ter gelegenheid van zijn zijn een aantal beroemde con-
verjaardag een groot gala uit. férences en liedjes te beluiste-
Tal van artiesten brengen in het ren als 'Vader gaat op stap', '24
Antwerpse Sportpaleis een rozen', en het onvergetelijke
hommage aan de jarige. 'Wat sluipt daar door het struik-
Bovendien is tot 12 januari in gewas'.
BERGHAREN MARTIN HERMENS
Nieuwe liedjes liggen
er genoeg voor
Maywood. Pareltjes
zelfs. Maar de Nederlandse
atenbonzen zien er geen heil
Dus gooit het populaire da-
mesdubbel het over een ande
re boeg. Terug naar de jaren
zestig. Drie maanden lang wer
den alle kasten opengetrok
ken, op zoek naar geschikt re
pertoire.
„Met al dat materiaal hadden
we wel tien cd's kunnen vul
len", zeggen Caren en Alice de
Vries. De zusjes timmeren al ja
renlang aan de weg. Hun platen
verschenen in ruim vijftig lan
den. Daar waren ze ook graag-
gëziene gasten in radio- en tele
visieprogramma's. Onlangs pre
senteerde het duo in een Hilver-
sums etablissement de nieuwe
cd "Walking back to happiness',
een verzameling van 14 klassie
ke songs van pakweg dertig jaar
geleden in een eigentijdse jas.
Op de nieuwe cd is geen ma
teriaal van Alice de Vries terug
te vinden, terwijl zij als compo
niste de laatste jaren een be
hoorlijke naam opbouwde. „Ik
heb het schrijven niet gemist",
bekent ze. „Het zijn allemaal
liedjes uit de beginjaren zestig.
We konden ons er artistiek in
vinden. We imiteren de origine
le versies niet, maar hebben een
duidelijke eigen inbreng ge
had."
„We vonden het een hele eer
om met deze stukken te mogen
werken", vervolgt Alice. „Ik heb
het idee dat we het goed gedaan
hebben. Als deze cd aanslaat,
betekent dat voor ons weer con
tinu werk en zijn er misschien
mogelijkheden voor een volgen
de cd met eigen materiaal. Die
verkoopcijfers zijn zo belangrijk.
Scoort dit produkt, dan klaagt er
niemand. Scoort het niet, dan
Sylvia Millecam in 'Klasgenoten'
Sylvia Millecam vertelt over vroe
ger in 'Klasgenoten'. Foto hen-
ny miltenburg
BOLLEBOOM
BOES
HEINZ
Hermans blijft de eenvoud
zelve. Zo begon zijn loopbaan
ook: eenvoudig op een biljart in
het Sittards café Victoria, de
stad vvaar hij in 1916 werd ge-
boren. Op dat geïmproviseerde
podium in een rokerige kroeg
die naar kachel stonk, ontdekte
hij zijn gave van de nonsens. Hij
zong, steevast begeleid door
een blinde accordeonist over
'van alles': over de schoenen
van een stamgast, over een oud
hondje of een glas op de bar.
„Hele domme dingen eigen-
lijk", zei hij er achteraf over.
„Maar de mensen lachten zich
rot. En dat is de kem van de he
le zaak. Het is absoluut niks."
Pretentieloos
Pretentieloos en impulsief is
Toon Hermans na al die jaren
nog steeds. Als geen ander weet
hij het publiek aan het gieren te
krijgen door eenvoudige kolder,
door het voorlezen van een lijst
je namen als voorzitter van ver
eniging Ons Genoegen, door
het schijnbaar losjes ophalen
van jeugdherinneringen aan
'Snieklaas' -„als ik s'avonds
mijn schoen zette was ik blij dat
die d'r 's ochtends nog stond"-.
]Door een 'filosofische' verhan
deling te houden met een feest
neus op - „welig tieren de neu
rosen, het knaapje zag een neu-
roosje staan"-. Als hij eenmaal
bezig is lijken de dwaze invallen
en onziri-vérhalen niet méér te'
stuiten. J
Zijn typetjes zijn tijdloos en
weergaloos, zijn mimiek en ge
baren onnavolgbaar. En stam
men nog uit de tijd dat hij - in
^ijn jonge jaren - veel succes
had met een imitatie van de be
roemde Nederlandse clown Jo-
han Buziau. Hij profileert zich
Ongekroonde keizer van Carré 75 jaar
De zusjes Maywood terug naar de j
zullen we met de mensen van
de platenmaatschappij rond de
tafel gaan zitten om te kijken
wat er verder gaat gebeuren."
Amateurs
Jarenlang traden Caren en Alice
op als amateur-artiesten. In
1979 raakte hun carrière in een
stroomversnelling toen produ
cer Pim Koopman zich met hen
bemoeide. „Dat was echt een
perfecte samenwerking", vertelt
Caren. „Hij voelde precies aan
wat wij met onze liedjes bedoel
den". Diezelfde Koopman
opende voor Maywood de deu
ren naar het internationale suc
ces. De compositie-talenten van
Alice en de loepzuivere zang
van Caren waren begin jaren
tachtig goed voor duizelingwek
kend hoge verkoopcijfers.
Terwijl in Nederland de be
langstelling voor Maywood in
zakte, bleef het duo in het bui
tenland nog jaren mateloos po
pulair. Tot twee keer toe toer
den de zusjes door Rusland.
Ook in Bulgarije, Duitsland,
Zweden, Indonesië en Finland
boekten Caren en Alice grote
ren zesng.
FOTO PERSBUREAU DIJKSTRA
successen met hun toernees.
Als we vorig jaar het Nationale
Songfestival niet hadden ge
wonnen, waren we in eigen
land helemaal terug bij af ge
weest", stelt Alice.
Leuren
Ondanks al die successen voel
den de Nederlandse platenba
zen er weinig voor om met
Maywood in zee te gaan. Op de
plank liggen tal van goede lied
jes waarmee Caren en Alice bij
de platenbonzen hebben moe
ten leuren. Een frustrerende er
varing, aldus Alice. „Waar het
aan ligt weet ik niet. Misschien
durven ze hun nek niet meer uit
te steken met ons of zien ze de
liedjes niet zitten."
Riny Schreijenberg en Emile
Hartkamp van de Arnhemse
MM Studio zagen Maywood wel
zitten.. Zij kwamen met het idee
voor de nieuwe cd. „Wij hadden
in hun studio een duet met
Ronnie Tober opgenomen. Wij
doen ons huiswerk altijd heel
goed. We nemen zo'n lied thuis
door, zodat je in de studio snel
kunt werken. Emile en Riny
kwamen meteen met het con
cept voor deze jaren zestig cd."
Caren en Alice voelden wel
voor het idee. „Dat repertoire is
met onze act heel goed te doen.
Maar we hebben dit project niet
te gehaast aangepakt. De on
derhandelingen met de platen
maatschappij verliepen in het
begin wat stroef. Aanvankelijk
was het de bedoeling dat deze
cd afgelopen zomer al zou ver
schijnen. Nu hebben we al die
tv-programma's op lokatie ge
mist. Dat is eigenlijk heel jam
mer. We hopen nu op veel pro
motie op de radio. Dat is weer
belangrijk om in de hitparades
terecht te komen."
Scoren
Caren en Alice zien het nu wel
zitten met platenfirma Koch In
ternationa]. 'Walking back to
happiness' is voor deze firma de
eerste eigen Nederlandse pro-
duktie. „Die firma begint eigen
lijk net in Nederland. In Duits
land, Zwitserland en Oostenrijk
brenet ze veel volksmuziek uit",
vertelt Alice. „Na een meeting
met de directeur en drie verte
genwoordigers van Koch zeiden
wij tegen elkaar met die men
sen willen we scoren. Of dat
gaat lukken, weet ik niet. De
naam Maywood is geen garan
tie voor succes."
Als eerste single komt 'Stupid
cupid' uit. Programmamakers
van radio en televisie tonen
'voorzichtige belangstelling'
voor Maywood in new-look.
Ook de roddelbladen richten
hun vizier weer op het duo. „We
worden regelmatig gebeld. Of
we nog een verhaal hebben.
Maar wij praten alleen over ons
werk. Dat is voor die bladen niet
interessant", zegt Alice. „Als ik
direct van de trap val en mijn
been breek, bel ik niet meteen
de bladen op om dat te vertel
len. Zo zijn wij niet."
Ooit kenschetste hij komieken als 'af
gebrande mensen, mensen die op
hun zestiende al uitgeblust zijn'.
Toon Hermans is zelf echter het levende bewijs
van het tegendeel. De ongekroonde keizer van
Carré wordt morgen 75 jaar, maar hij is nog
lang niet van plan om met pensioen te gaan,
want zijn shows gaan eigenlijk nü pas ergens op
lijken, zo vindt hij zelf. „Omdat ik me niet meer
zo aanstel."
Toon Her
mans, de veel
zijdigheid in
persoon.
FOTO'S GPD
ook nog altijd het liefst als een
clown, daarbij uitbundig ge
bruik makend van zijn mime-
kunsten. Hij schreef er zelf eens
een gedichtje over:
'Pantomime is een kunst
die houdt in Holland op
dat komt,
hier lullen ze mekaar
de oren van de kop.
Ondanks alle publiciteit rond
de hier zo bejubelde artiest,
blijft om hem heen altijd een
ondoorzichtige waas van mys
terie hangen. Hij is meer dan al
léén de lolbroek, de zanger van
de lieve kolderliedjes, de hofle
verancier van gepaste tekstjes
bij overlijdensadvertenties, de
strooier van levenswijsheden.
Maar hij zegt zich tot een soort
oppervlakkigheid te beperken
om de mensen aan het lachen
te maken, te ontspannen. Dat is
genoeg voor Toon. Verder mo
gen de mensen over hem den
ken wat ze willen. „Ik til er niet
zwaar aan, maar ze bedenken
maar wat en dat etiket plakken
ze je op. Maar dat imago van
mij, dat ik almaar over bloeme
tjes en bijtjes zing, dat is onzin.
Ik heb hele shows gehad waar
geen bloem in voorkwam."
Vat vol tegenstrijdigheden
Toon is - als zovelen - een vat
vol tegenstrijdigheden, en juist
dat maakt hem zo boeiend. Hij
is openhartig, maar ook weer
niet. Hij is gewoon, maar ook
weer niet. Hij had een paar car
navalshits, maar houdt van lief
desliedjes. Toon Hermans heeft
die tegenstrijdigheid eens pro
beren te schetsen in een zelf
portret, 'niet in olieverf, maar in
een liedje':
'Ik ben een druppel
ik ben de zee
ik ben champagne
of lauwe thee
ik ben een ouwe reus
ik ben een dwerg
ik ben een hopie klei
maar ook een blije berg".
HILVERSUM
Sylvia Millecam ziet in het pro
gramma van Koos Postuma
'Klasgenoten', de mensen terug
met wie ze destijds op de mid
delbare school in Boxmeer zat.
Op 12-jarige leeftijd verhuisde
ze van'Den Haag naar deze Bra
bantse plaats en die verhuizing
heeft, zo blijkt, de nodige voe
ten in de aarde gehad. Ze be
landde op een meisjesmavo,
met aan het hoofd de geliefde
zuster Regiria. De zuster is in
middels niet meer actief in het
onderwijs, maar spreekt 'haar
leerlingen' toch nog een keer
toe in 'Klasgenoten'.
Uit het programma blijkt ook
dat Sylvia zich snel wist aan te
passen aan de Boxmeerse ge
bruiken, de taal en de Brabantse
normen. Uiteraard komt ook
haar werk ter sprake. Zo werkt
Millecam mee aan de program
ma's 'Ook dat nog' en 'Binnen
landse zaken' en was ze onder
meer naast Urbanus, te zien in
de film Hector.
(Vanavond om 21.10 uur bij
RTL 4).
STRIPS
Peter Jan Rens: een groot kind
