Rtv show
'Publiek bepaalt voor de helft je succes'
Vedetten treden op voor Unicef
Bevrijdingssores
'Dat knokken om iets te
bereiken is echt Hollands'
Rob de Nijs sleept
Story voor rechter
Maandag 21 oktober 1991
Redactie: 023-150191/023-150192 e JOLANDA OUKES GERARD VAN PUTTEN e REiNA VAN POPPELEN e Vormgeving: ESTHER NYPELS
10
MAAR DAN ZIE IK het publiek: ze zitten tien tot
vijftien meter van me af, armen over elkaar. Af
wachtend. En ik moet dan het gat dichten. Ik zou
het misschien kunnen. Maar wil ik het? Ik denk
van niet dus. (Henk Wijngaard)
Henk Wijngaard terug met 'Ik moet nog wat jaren mee'
ELS SMIT GRD
Hij kan er niet meer
tegen, al die natte
wegen. En een te
genligger die z'n felle lichten
niet dimt Hij moet nog wat ja
ren mee. Dat is niet zo'n fijn
idee. „Nee, wie vindt van wei?
Misschien is dat voor een deel
het succes van dat nummer.
Het gaat over het vooruitzicht
om te moeten werken tot je
aow. Of je wao. Hoewel, die
wao is niet meer voor veel
mensen weggelegd, gezien de
ontwikkelingen. Maar geloof
me, het lied is in het voorjaar
geschreven, dus voordat het
gedoe rond de wao echt be
gon."
Henk Wijngaard zit even in
de kantine van het NOB. Hij
heeft zojuist, louter met akoesti
sche gitaar zijn 'Ik moet nog
wat jaren mee' ten gehore ge
bracht als opening van een ra
dioprogramma.
Alleen voor dat ene nummer
is de zingende vrachtwagen
chauffeur even uit Emmen op
en neer gekomen. Maar Wijn
gaard zit er niet mee. „Ach, het
kan erger. Weet je wat erg is?
Twee dagen repeteren voor een
televisie-uitzending en dan
blijkt dat uitgerekend jouw bij
drage niet wordt uitgezonden."
Wijngaards 'Ik moet nog wat
jaren mee' wordt regelmatig ge
draaid door 'Hilversum' en het
ziet er naar uit dat de sympa
thieke trucker er wederom een
hit mee scoort. Zelfs zonder or
kest blijft het nummer overeind.
„Eddy Rabbit had er tien jaar
geleden een hit mee. Dreaming
my life away.' Ik heb het veel
Henk Wijngaard: Publiekslieve
ling FOTOGPD
gedraaid toen ik bij radio Em
men zat. Ik had daar een pro
gramma. Ik heb ook nog een
programma bij radio Noord ge
had, maar daar ben ik mee op
gehouden, ik had te veel werk
en ze vonden mij, geloof ik, ook
niet zo goed. Ik ben geen
discjockey. Ik vind het saai
werk. Je ziet je publiek niet",
legt Henk uit.
„Maar het gaat inderdaad
goed met de plaat. Erik de
Zwart (Veronica) kwam laatst
naar me toe. Hij zei: Ik weet niet
wat het met die plaat van jou is,
maar als ik hem in de disco
theek draai gaan de mensen uit
hun dak."
„Ik merk dat zelf ook als ik
optreed in discotheken, op
bruiloften, studentenfeesten,
personeelsfeesten, in bejaar
dentehuizen en instellingen
voor gehandicapten."
„Ja, het is onvoorstelbaar,
maar iedereen zingt mee. En ik
ben blij toe. Een jaar of vijf gele
den zag ik er echt geen gat meer
in. Ik had, geloof ik, zes, zeven
lp's vol vrachtwagenliedjes. Ik
wist op een gegeven moment
echt niet meer wat ik nog moest
schrijven. Anderen hebben me
nog wel liedjes aangeboden,
maar ik heb die aanbiedingen
afgeslagen. Ik had er gewoon
niets meer aan toe te voegen."
„Kijk, ik heb geen bezwaar te
gen het stempel van de zingen
de trucker en ik ga ook geen
moeite doen om daarvan af te
komen. Dat zou namelijk bete
kenen dat je je afkomst verloo
chent. Maar ik was op dat mo
ment gewoon uitgeschreven."
„Ja, hoe begon het. Ik reed
voor Autorama, voornamelijk in
het noorden van het land. In
mijn vrije tijd schreef ik liedjes.
Ik heb ook nog gevaren. Bij de
koopvaardij. Ik ben een beetje
een zwerver. Daarna ben ik
gaan rijden. Voornamelijk semi-
buitenland. Zo heet dat als je
even de grens overgaat, naar
België, Duitsland. Voor een
Amerikaanse firma heb ik drie
maanden op Italië gereden,
maar daar had ik gauw genoeg
van. Ik had drie jonge kinderen.
Mijn vrouw begon terecht be
zwaar te maken, want in de
weekeinden was ik ook vaak
weg. Optredens en dergelijke"
„In het begin was het een
hobby. Ik reed met Harry, Harry
Vaartjes. Van hem is 'De vlam
in de pijp', althans de slogan.
Als we bijna thuis waren zei hij
altijd 'Henk, even de vlam in de
pijp'. Later, toen ze na veel
moeite mijn plaat onverwacht
op de radio draaiden, zaten
li
Het wereldberoemde presentatieduo, vlnr. Gregory Peck, Audrey Hepburn en Roger Moore. FOTO AA
FREPERIKE CONTANT GPP
Voor de tweede keer zendt Veronica
vanavond het Danny Kaye Interna
tional Awards gala uiL Vorig jaar
maakte producent Ivo Niehe met dit gaia zijn
debuut bij Veronica- Waarom Niehe's vaste af
nemer de TROS het programma niet meer wil
uitzenden is nog altijd niet duidelijk geworden.
Veronica heeft echter met Niehe en zijn gala-er
varingen een vakman in huis gehaald. Ook van
avond blijkt dat weer. De show loopt geolied en
is een perfecte combinatie van entertainment
en promotie voor Unicef.
Het Danny Kaye gala is al vorige maand in Den
Haag opgenomen, maar wordt nu op de buis ge
bracht omdat vandaag de Unicef-actieweek voor
slachtoffertjes van oorlogsgeweld van start gaat.
In kranten, tijdschriften, via radio en tv, zal regel
matig de aandacht worden gevraagd voor kinde
ren die de dupe zijn geworden van geweldsitua-
ties.
Veronica-directeur Rob Out is blij dat zijn om
roep het Danny Kaye gala heeft weten te strikken.
„Met de televisie-uitzending hopen wij een sub
stantiële bijdrage te leveren aan het fantastische
werk van Unicef. Bij alles wat er vanavond over
het scherm komt, blijft het werk van Unicef voor
op staan. Hoe mooi het programma ook wordt,
écht mooi wordt het pas als de oneerlijke ver
schillen tussen arm en rijk in de wereld niet meer
bestaan. Daarom hoop ik op een grote financiële
opbrengst via dit tv-programma."
Het gala staat in het teken van kinderen. Kinde
ren spelen dan ook een hele belangrijke rol. Deel-
nemertjes uit 22 landen zijn begin augustus naar
Nederland gekomen om deel te nemen aan de
halve finale voor de felbegeerde Award. Een vak
jury heeft zes finalisten aangewezen en die kinde
ren zijn vanavond tijdens het gala te zien. De
Award wordt uiteindelijk uitgereikt door Dena
Kaye, Danny's dochter. Danny Kaye was in 1954
de eerste echte Unicef-ambassadeur en heeft zich
tot aan zijn dood voor de organisatie ingezet. De-
na overhandigt de prijs aan het land dat met een
lied, muziek of dans het beste de doelstellingen
van Unicef uitbeeldt.
De optredens van de kinderen worden onder
steund door internationale sterren als Nathalie
Cole,. France Gall, Randy Crawford en Jeffrey Os
borne. Het gala wordt gepresenteerd door drie
filmsterren, Audrey Hepburn, Roger Moore en
Gregory Peck.
Hepburn is sinds 1988 speciaal ambassadeur
van Unicef. De actrice neemt haar taak zeer seri
eus en reist de hele wereld rond om aandacht te
vragen voor het werk van het kinderfonds van de
Verenigde Naties.
Roger Moore, vooral bekend als James Bond,
werkt al sinds het begin van de jaren tachtig mee
aan de promotie voor Unicef. Vorig jaar werd hij
voor het eerst gevraagd om samen met Hepbum
een groots tv-gala te presenteren. Dat is Moore zo
goed bevallen dat hij dit jaar geen seconde be
denktijd nodig had om weer het Kaye Wards gala
te presenteren.
Het illustere duo Hepbum en Moore wordt dit
jaar nog eens bijgestaan doOT de acteur Gregory
Peck die Unicef ook een warm hart toedraagt.
Danny Kaye International Awards gala, van
avond, Nederland 2,20.25 uur.
Harry en ik op de weg. Hé, hoor
eens, zei Harry toen, ze draaien
ons."
Vreeswijk
„Ik had toen gewoon mijn werk
nog. Veel terreinwerk. Met m'n
rubber in de blubber. In de
weekeinden trad ik op. Ik zong
top veertig-werk en liedjes van
Dimitri van Toren, Comelis
Vreeswijk. Van die laatste was ik
een fan. Hij heeft liedjes van Jim
Croce vertaald, zo prachtig. Die
heb ik ook gezongen."
„En toen de chauffeursliedjes.
Ik weet niet of het echt een gen
re is. Kijk, ik kan duur gaan zit
ten doen. Maar dat past niet bij
me. Zo had ik me na twee, drie
hitsingles kunnen terugtrekken.
Ik had me een vast aantal musi
ci kunnen aanmeten. Dan had
ik een ensemble gehad, want zo
heet dat. Ook had ik op dat mo
ment kunnen zeggen: Ik
schnabbel niet meer, nee, ik ga
op toemee. Want zo heet dat
ook. Het kan en ik zie het om
me heen. Ik heb het zelfs over
wogen: een toemee langs thea
ters".
„Maar dan zie ik het publiek:
ze zitten tien tot vijftien meter
van me af, armen over elkaar.
Afwachtend. En ik moet dan het
gat dichten. Ik zou het mis
schien kunnen. Maar wil ik het?
Ik denk van niet dus."
„En buiten dat: ik heb niets te
willen. Het publiek bepaalt voor
vijftig procent je succes. Publiek
is net zo belangrijk als de be
lichting, het geluid. Wij arties
ten hebben een oeroude functie
en daarover mag je je als artiest
af en toe best eens buigen:
mensen willen als ze uitgaan
een feestje, ze willen plezier.
Aan die behoefte moet je als ar
tiest voldoen."
CLOSE UP
De dronkemanscul
tuur heeft dit land
dus nog niet hele
maal ingepakt. Goed, lopende
band-amusement scoort hier
hoog en het kan hier ook ge
beuren dat een stelletje hei
kneuters in een dorpskroeg een
gelegenheidsmannenkoor
vormt en zich dan vervolgens
met het gras tussen de kiezen
naar een hoge notering in de
top 40 knauwt. Maar daarnaast
blijkt hier op z'n tijd zowaar
ruimte voor het betere werk.
Met de produktie van De zomer
van '45 een dramaserie waar
voor het schrijverscollectief Wil
lem Capteyn, Carel Donck en
Hugo Heinen het scenario aan
droeg was iets meer dan 8,5
miljoen gulden gemoeid. Het
produkt is deels gefinancierd
met subsidiegeld van het Sti
muleringsfonds voor Culturele
Omroepprodukties. Aan de ver
toning ging een jaar filmen op
ruim honderd lokaties in Ne
derland en Canada vooraf. Er
mag dan een kapitaal zijn geïn
vesteerd in de verfilming van De
zomer van '45, er is door de
NCRV absoluut geen geld over
de balk gesmeten.
De Zomer van '45 begint on
der bekwame regie van Bram
van Erkel begin mei 1940 in
Zeeuws-Vlaanderen met Anna,
die zich plagend onderhoudt
met haar in apepakkie gestoken
broer Gees. Helaas, kort na de
inval van de Duitsers sneuvelt
Gees aan de Grebbelinie.
De familie Bayens, en in het bij
zonder de rechtlijnige heer des
huizes, kan de dood van Gees
niet verwerken. Dat blijkt in ok
tober 1944, als Canadese troe
pen Zeeuws-Vlaanderen bevrij
den van het Duitse gezag.
Bayens sr., hoofd ener school
met de bijbel, is amper in staat
iets van blijheid uit te stralen.
En later, als Anna (Will van Kra
lingen) na een kalverliefde-ach-
tige flirt met Jim hopeloos ver
liefd raakt, is Bayens slechts na
heel veel overredingskracht van
zijn vrouw en van Anna in staat
de Canadese militair tot zijn
geestelijk territorium toe te
laten. Jim in uniform deed hem
te zeer denken aan zijn overle
den zoon Gees, wiens foto pro
minent op het dressoir prijkt.
Noord-Brabant, en meer be
paald in Breda, wordt te zelfder
tijd door op vrijersvoeten verke
rende Canadezen bevrijd. Maria
(Renée Fokker) is ook zo'n oor
logskind dat vijf jaar jeugd heeft
moeten ontberen en daarom
wanhopig probeert de verloren
tijd in te halen. Met medeweten
van haar zus ontsnapt ze via het
slaapkamerraam voor een ver
zetje in het plaatselijke hoofd
kwartier van de Canadezen. Er
wordt gedanst op de naoorlogse
zwijmelmuziek van het Senti
mental Journey-genre en Maria
kijkt haar ogen uit. Ze treft er
ene Bob, een rasversierder die
elk meisje dat hij tegenkomt wil
doen geloven dat ze op zijn
moeder lijkt en ook luistert naar
dezelfde naam als zijn moeder.
Eenmaal tot het inzicht geko
men dat zijn lieftallige gespreks
partner zich althans die avond
niet in bed laat smoezen, ver
legt hij zijn aandacht naar Ma-
Anna Bayens geschokt na haar ontdekking van Jims relatie met Eva.
Regisseur Van Erkel over 'De zomer van '45'
ria. Met de allure van Casanova
papt hij aan met de naïeve bak
vis. Nog diezelfde avond krijgt
hij Maria in een of ander hotel
bed.
De gevolgen laten zich raden,
de moeder van Maria (Kitty
Courbois) mist, zoals zij het uit
drukt, al een tijdje iets bij het
wasgoed en dan moet Maria
opbiechten dat ze zwanger is
geraakt.
Na bemiddeling van meneer
pastoor („Samen gaan we deze
moeilijke weg") belandt Maria
in een rooms-katholiek tehuis
in Limburg, waar een strenge
moeder-overste (zuster Ignatia
alias Anita Menist) erop toeziet
dat Maria geblinddoekt en vast
gebonden haar kind baart en
voedt. Op de vraag waarom ze
haar baby niet mag zien, ant
woordt de moeder-overste:
„Omdat het beter voor je is.
Kindjes die hier geboren wor
den, zijn voorbestemd voor
goed-katholieke mensen die
geen kinderen kunnen krijgen."
Lekkere jongen trouwens die
Bob, die zijn dienstmaten op
samenzweerderige toon toever
trouwt dat hij zich in Breda
door de meiden laat aanspreken
als Bob en in Tilburg als Ton.
Aldus laat Ron Callahan tijdens
de triomfale intocht van de Ca
nadezen een spoor van half-Ca-
nadeesjes na.
Het lot brengt Callahan samen
met Jim Weaver, minnaar van
Zeeuwsvlaamse Anna. Op pa
trouille wordt z'n branie Cal
lahan fataal. Middenin het bos
stapt hij in een verlaten Duitse
jeep vol explosieven en dat was
dat.
Maar niet alleen voor Maria
draait de bevrijding uit op een
ontluistering, ook Anna raakt
geestelijk in de knel. Op initia
tief van Joey een kameraad
van Jim sluiten Anna en Jim
weliswaar een fake-huwelijk, tot
een echte trouwpartij komt het
niet omdat de Canadese autori
teiten hem geen toestemming
verlenen.
Het paar wordt gescheiden na
Jims oneervolle ontslag uit
krijgsdienst. In verwachting ge
raakte Anna kan het thuis niet
meer vinden en trekt naar Am
sterdam. Terug in Canada
merkt Jim dat hij en thuis even
eens uit elkaar zijn gegroeid.
Jim Weaver uitstekend ver
tolkt door de Canadese acteur
David Palffy trekt op basis
van kost en inwoning in bij Eva,
de ex van Ron Callahan en eige
naresse van een haveloos res
taurant ergens in de middle of
nowhere. Door toedoen van Jim
fleurt de tent op, gaan de zaken
beter en worden Jim en Eva ver
liefd. En Anna belandt niet in
Jims trouwboekje, maar in
diens vergeetboek. Althans
voorlopig.
Opmerkelijk is het ingetogen,
zeer acceptabele spel van de
cast. De enige dissonant was in
aflevering 2 Maria de Booy die
van koningin Wilhelmina een
lachwekkende karikatuur maak
te.
In Canada bestaat geen belang
stelling voor de serie. Het zal
toch niet waar zijn dat de cul
tuur daar nog dieper dan hier in
de borrelglazen is gezonken?
Dat de waardering
van de kijkers voor
de drama-serie 'De
zomer van '45' na de tweede
aflevering al was gestegen tot
het hoge cijfer van 7,7 verbaast
regisseur Bram van Erkel (59)
niet „De eerste aflevering
bleef bij een waarderingscijfer
van 7,4 steken. Dat heeft alles
te maken met het feit, dat er
nogal dramatische oorlogs
scènes in zaten", meent Van
Erkel: „Veel kijkers kunnen
daar altijd nog niet tegen."
Ook over de kijkdichtheid -
tot dusverre bijna twee miljoen
kijkers per aflevering - is de ma
ker van „het drama-klapstuk
van het seizoen op Nederland
1" dik tevreden. „Ik heb er drie
jaar in alle rust met een voor
treffelijk team en negen miljoen
gulden als budget aan kunnen
werken", aldus Van Erkel, die
met De zomer van '45 na Ar
moede (1982) en Het Wassende
Water (1985) zijn derde grote
drama-serie voor de NCRV afle
verde.
Zijn tv-debuut vormde bij de
AVRO de regie van het eerste
tienerprogramma van Hilver
sum, Rooster. Dat was in 1961,
toen de in Rotterdam geboren
Van Erkel afscheid nam als
hoofd van een basisschool in
Capelle aan de IJssel. Van Erkel:
„Het filmen van drama voor te
levisie is geleidelijk aan mijn
grote liefde geworden. Neder
land heeft wat dat betreft een
traditie hoog te houden."
Je bent in Hilversum nog één
van de weinige drama-regisseurs
in vaste dienst van een omroep.
Betekent dat, dat je in staat
wordt gesteld nog eens aan een
vergelijkbare serie te beginnen?
Van Erkel: „We hebben inder
daad bij de NCRV wat dingen
op de rails staan. Maar we kun
nen nog niet kiezen omdat we
bij realisering natuurlijk sterk
afhankelijk zijn van de financie
ringsmogelijkheden. Voor De
zomer van '45 hebben we ge
lukkig miljoenen van het Stimu
leringsfonds Nederlandse Cul
turele Omroepprodukties, en
uit de verenigingskas van de
NCRV toegeschoven gekregen."
In Canada zijn Van Erkel en
zijn team bij het filmen ook fi
nancieel bijgestaan door een
provinciale instantie, die in een
gebied vlak bij de Rocky Moun
tains filmprojecten steunt. Van
de 320 rollen film, die in totaal
ten behoeve van de serie wer
den gevuld (38.400 meter film),
werden er 120 in Canada volge
schoten.
Van Erkel: „Ik wilde de Rocky
bounties als decor. Van die Ca
nadese instantie hebben we een
producer te leen'gekregen, die
ons weer geholpen heeft bij het
inschakelen van een casting
bureau voor de benodigde Ca
nadese acteurs."
Heeft de Canadese tv nog be
langstelling getoond voor de se
rie?
Van Erkel: „Zeer zeker. Maar
ze wilden de serie alleen aanko
pen als geheel Engelstalige se
rie. Ondertiteling kennen ze
daar niet. Maar in Canada zijn
ze zeer voorzichtig met verha
len over oorlogsbruidjes. Mas
sa's mislukte huwelijken uit die
vluchtige bevrijdingscontacten
in Europa vormen er nog steeds
een enorm probleem waarmee
ze erg voorzichtig omspringen."
De drie schrijvers van de serie
en de mensen van het NCRV-
produktieteam hebben voordat
aan de scenario's werd begon
nen veel reizen naar Canada ge
maakt.
Van Erkel: „Ter oriëntatie en
voor het opsnuiven van de
sfeer. We zijn ook wat dat be
treft erg authentiek te werk ge
gaan."
Is De zomer van '45 nou ty
pisch NCRV-drama?
Van Erkel: „Als je naar de din
gen kijkt waarvoor de NCRV
staat, ja. De serie toont hoe
mensen moeten knokken om te
bereiken wat ze willen bereiken.
Dat meebuigen met de stormen
en weer overeind komen, hé.
Dat kan heel verrijkend zijn.
Het is de kem van ieder drama.
Ik denk, dat 't ook heel Hollands
ARTHUR MAANDAG
Nijs en Meuldijk hebben een
autistisch kind. Volgens Story
ligt hierin de belangrijkste re
den van de scheiding tussen de
twee.
„We willen er niet rijk van
worden. Het gaat om een uit
spraak van een rechter dat dit
niet kan", aldus De Nijs. De ad
vocaat van het tweetal is vorige
week een zogeheten bodempro
cedure tegen Spaamestad ge
start. Zo'n zaak speelt zich
voornamelijk schriftelijk af en er
is geruime tijd mee gemoeid.
Zanger Rob de Nijs en zijn vroe
gere partner Belinda Meuldijk
eisen 155.000 gulden schade
vergoeding van het blad Story.
Beiden zijn woedend over be
richtgeving in het roddelblad.
Bij ae rechtbank in Haarlem
loopt inmiddels een procedure
tegen VNU-dochter Spaame
stad, de uitgeefster van Story.
„Hun ziekheid heeft geen
grenzen", zei De Nijs zaterdag
in het tv-programma Karei. De
STRIPS
BOLLEBOOM
QKOP[f
HA! köP!
6£SF M6 MN H06P.' J
Mjl
IffZUCHT
BOES
