Extra
Hans Kesteloo: droomcarrière
en unieke collectie singletjes
'Ik had meer aan de band dan de band aan mij
Woensdag 16 oktober 1991
Redactie: 023-150239 PIET BERGHUIS Vormgeving: JAN KUNGE
27
Hans Kesteloo, jaargang 1951, veertig jaar dus. Ging twintig jaar geleden zon
der één cent op zak naar Duitsland. Heeft het inmiddels gemaakt. Is eigenaar
van een grote platenwinkel in Tübingen, even onder Stuttgart. Heeft boven
dien een eigen platenlabel en een wekelijks radioprogramma. Maar is boven
al beroemd (en berucht) vanwege zijn ruim vijfduizend exemplaren tellende
zeer specialistische verzameling obscure, psychedelische singletjes uit Ame
rika.
Maar die inmiddels wereldberoemde col
lectie gaat van eigenaar veranderen. Hans
heeft genoeg van Duitsland. Is een beetje
moe geworden van het steeds maar moeten
luisteren naar muziek die hem eigenlijk niet
meer zint. Hij wil wel weer eens rustig vis
sen in Holland. Want de in Den Helder en
Noordwijk opgegroeide Kesteloo, die bin
nenkort in Almere gaat wonen, is Nederlan
der gebleven.
Toen Hans na de mulo, een onafgemaakte
studie bouwkunde en militaire dienst geen
werk kon vinden, vertrok hij op
uitnodiging van een vriend naar
Kopenhagen waar het 'werk op
straat lag'. „Maar ver kwam ik niet
Liftend kwam ik terecht in de auto
van een Duitser, ene Herbert Lud-
wig. Ludwig zat in de platenbusi-
ness en had van zijn moeder twee
platenzaken in Bochum in beheer
gekregen. Ludwig was gechar
meerd van mijn langharig hippie-
uiterlijk en samen praatten we
honderduit over rock 'n' roll en al
les wat daarmee samenhing.
In Duitsland waren in die tijd net de bin
dende prijsafspraken afgeschaft. Een elpee
kostte daar toen 22 mark, in Nederland la
gen de prijzen rond de vijftien, zestien gul
den. Ludwig probeerde die goedkopere pla
ten in Duitsland te introducereit, zag moge
lijkheden via import uit Nederland en zocht
dus adressen. Ik kende die talloze bedrijfjes
wel en van het een kwam het ander."
Studenten
„Elke week reed ik naar Nederland in een
oud VW-busje, vulde dat met goedkope pla
ten. Ik kreeg Zuid-Duitsland als rayon en
maakte een vast rondje langs de universi
teitssteden München, Frankfurt, Heidel-
berg, Freiburg en Tübingen. Ik verkocht aan
de lopende band platen aan studenten.
Kassa dus. Slapen deed ik in het busje. Na
verloop van tijd kreeg ik een plekje in de
universiteit van Tübingen. Dat mooie stadje
werd mijn basis, ook al omdat ik daar de
lieftallige Duitse Angela ontmoette. Later
ben ik met haar getrouwd."
„We vonden een leuke stek midden in de
stad en gingen op vakantie in de toenmali
ge DDR. Toen werden we gebeld. Herbert
Ludwig, de eigenaar van Rimpo dus, was
tijdens het maaien van zijn gazon getroffen
door de bliksem en op slag gedood.
Ik kon de winkel in Tübingen kopen. Bin
nen tien dagen waren Angela en ik en mijn
beste vriend, Claus, de nieuwe eigenaren
van Rimpo. We moesten stoppen met het
filiaaltje spelen en voortaan zelf alles doen.
De naam Rimpo en het bijbehorende logo
werden officieel beschermd. Rimpo werd
een zogenaamde Gmbh. Klassieke muziek
en jazz kwamen er bij. Zelfs tot in Stuttgart
hebben we een uitstekende naam opge-
„In die tijd werd ook het importeren van
grote partijen zogenaamde cut-outs een
hausse. Cut-outs zijn overcomplete partijen
grammofoonplaten die niet meer in het as
sortiment worden opgenomen. In Europa
worden die partijen gerecycled. In Amerika
niet. Van de hoezen worden hoekjes afge
sneden of er worden gaatjes in geboord.
Daarna gedumpt voor lachwekkend lage
prijzen.
Veel van die partijen werden naar Neder
land verscheept en verkocht voor vier of vijf
stuks voor een tientje. Meestal betrof het
onbekende groepen en artiesten die nooit
een officiële release in Europa hadden ge
had. De mooiste platen waren opeens voor
een prik binnen mijn bereik. Een welkome
verrijking van mijn inmiddels grote hobby,
het verzamelen van West Coast-psychedelia
en flower power, als antwoord op de Engel
se beat-explosie."
-Hoe zit het nu met je beroemde singles
verzameling?
Mijn eerste plaat was
Over under sideways down
van de Yardbirds.
bouwd, vooral omdat we qua kennis, snel
heid en inzet nog steeds een voorsprong
hebben op de reguliere Duitse platenwin
kel."
-Je hobby is het verzamelen van platen uit
een bepaalde periode. Waarom alleen uit
Amerika?
Illustere namen
„Via mijn broer kwam ik in contact met de
muziek van de Beatles en de Rolling Stones.
In Leiden was een goede platenzaak waar ik
op mijn gemak de nieuwste import-platen
kon beluisteren. Die muziek van groepen
met illustere namen als Jefferson Airplane,
West Coast Pop Art Experimental Band,
H.P. Lovecraft, Mad River, Velvet Under
ground, Big Brother the Holding Compa
ny en Grateful Dead sprak me aan. Al m'n
zakgeld ging naar die platenhandel.
En dan luisteren naar het radioprogramma
'Super-clean-dream-machine' van Ad Vis
ser, waar de vreemdste muziek te horen
was. Ik kwam op de proppen met de nieuw
ste platen. Mijn eerste plaat was 'Over un
der sideways down' van de Yardbirds."
Aan het einde van de jaren zestig,
begin jaren zeventig sprak de mu
ziek me allemaal niet meer zo aan.
Het was hard rock als Black Sab
bath en Led Zeppelin, daarna
country rock. Toen kwamen ook
alle solisten: David Bowie, Neil
Young, Tim Buckley, Leonard Co
hen. Goede bands vielen uit elkaar
vanwege de solistische aspiraties
van bandleden.
Het werd toen een sport steeds
onbekende groepen te ont
dekken. Via advertenties en ruilen kwam ik
aan veel in Amerika zeer gewild materiaal.
Ik ging met een grote koffer ruilmateriaal
naar de States, op zoek naar het grote onbe
kende."
„Daar heb ik pas echt de smaak van het
verzamelen te pakken gekregen. Zoeken in
stoffige kasten, grote warenhuizen, bij ben
zinestations, op vlooienmarkten en bij
mensen thuis. Zoeken op het parkeerterrein
bij de beroemde Capitol Tower in Santa
Monica vlak bij Hollywood waar elk week
einde een grote beurs gehouden werd. Daar
kon je de meest uitzonderlijke plaatjes vin
den.
Ik heb daar heel veel goede, maar ook heel
bizarre ervaringen opgedaan. En er heel wat
vrienden gemaakt."
Tot in de badkamer
„De schilderachtigste figuur was Ed Smith.
Na telefonisch een afspraak te hebben ge
maakt, kwamen Angela en ik aan in de ach
terbuurten van EI Paso, waar
Smith woont. In zijn woonkamer
staat alleen een bank om te zitten.
Voor de rest alleen maar stapels
platen, tot in de badkamer en het
toilet. Ik heb er heel veel zeldzame
dingen gevonden. Platen met
handgemaakte hoezen die nu
goud geld opbrengen. Singles kos
ten bij Ed standaard een dollar, el
pees vijf. Ik had altijd een klein op
batterijen werkend platenspelertje
bij me en kon dus ook meteen ho
ren wat ik in handen had."
„Het verzamelen ging een beetje
over, toen ik eigen baas werd. Ei
genlijk werd ik overdonderd door
het vele werk en mijn verantwoor
ding voor in- en verkoop en het
kleine groepje enthousiaste perso
neelsleden. De belastinginspectie
stond regelmatig voor de deur
evenals de banken die garanties
vroegen. Daarbij kwam nog dat de
prijzen voor zeldzame platen als
maar hoger werden.
Het werd een kwestie van kiezen of
delen. Delen dus maar en de aan
dacht nog meer richten op het za- 5
kelijke. Een paar jaar geleden
kwam er een telefoontje van een
Franse muziekliefhebber. Die had
via via gehoord dat ik zo'n unieke
singles-collectie had en vroeg zich
af of daar niets mee te doen was.
Meestal waren die singletjes ge
maakt als demo, in de opnamestu
dio gesneden en met de hand ge
perst. Niet om te verkopen, maar
meer om discjockeys en zaaleige
naren te overtuigen dat een be-
paalde band wel wat kon. Die mu-
ziek kon dus nooit door het grote
publiek worden gehoord.
Eigen platen-label
Van het een kwam het ander en z
werd een serie van maar liefst 55
compilaties uitgebracht op het label EVA.
Het materiaal werd door mij uitgezocht en
beschikbaar gesteld. En ik schreef de tek
sten voor de hoezen, want via m'n Ameri
kaanse vrienden wist ik erg veel van de han
del en wandel van al die onbekende groep
jes. De rechten werden geregeld via Frank
rijk. Dat was moeilijk, want veel van die
bands waren niet meer te achterhalen. Vaak
wilden de leden van die bandjes ook niet
meer weten dat ze zich ooit in hun wilde
periode hadden bezondigd aan dit soort
ruige onbegrepen muziek."
-Je hebt ook een eigen platen-label?
„In Tübingen was een andere Fransman in
Hans Kesteloo heeft geld genoeg verdiend in de platenindustrie in Duitsland en wil graag weer
eens rustig vissen in Holland.
dienst, Mare Labat, gitarist van
het groepje Vietnam Veterans.
Mare kwam regelmatig bij ons ii
de winkel en liet blijken zeer on
tevreden te zijn met het label
s, ook al doordat het optre
den werd uitgezonden op de Hes-
Ik verheug me s>sclie Rundfunk. Het label groei-
de. we konden door mondreclame
er op Straks platen van internationaal bekende
waarop zijn platen werden uitge- wPPr tp kunnen bands als Droogs, Dead Moon
bracht. Zo kreeg hij geen royalty's (heel populair in Nederland) en
uitbetaald. Dat kan ik beter, gaan Vissen Fuzztones uitbrengen.
Momenteel heeft Music Maniac
een catalogus van vijftig platen en
vijftien cd's. Ons label wordt in
Nederland vertegenwoordigd door
dacht ik, en stichtte onafhankelijk
van de winkel het label Music
Maniac.
De eerste plaat werd het door mij
geregelde live-optreden van de Vietnam Ve- I Semaphore in Schagen en heeft verder
terans in Frankfurt. De plaat werd een groot bindingen met Amerika. Engeland, Frank
rijk, Italië en Scandinavië."
Beach Boy Bruce Johnston, een bescheiden million-seller
In een dure Amsterdamse hotelsuite zit
Beach Boy Bruce in fleurig overhemd met
korte mouwen, een katoenen bermuda met
bijpassende sportschoenen. Platenmaat
schappij EMI bracht onlangs een dubbel-cd
met alle bekende deuntjes uit en Johnston
is dik tevreden met deze Beach Boys-cata
logus. „Nu kan de jonge generatie kennis
maken met onze muziek en misschien be
sluiten ze dan wel om ook één van onze
'deep albums', zoals 'Pet Sounds' te kopen.
Een compilatie van oud werk kun je om
twee redenen op de markt brengen: öf je
neemt er afscheid mee, öf je sluit er een pe
riode mee af om aan iets nieuws te begin
nen. „Dar laatste geldt voor ons", aldus
Johnston. „We zijn blij dat we
met deze cd's iets definitiefs ach-
ter de rug hebben. We hoeven
niet meer met ons oude werk te
Maar we brengen al
heb niet veel artistieke inbreng gehad. Ik
had meer aan de band dan de band aan
mij. In 1965 kwam ik erbij, omdat Brian
Wilson het optreden niet meer aan kon. Bij
de plaatopnames hadden ze me niet nodig,
maar ik deed toch mee."
Johnston kwam als bassist en zanger bin
nen voor de live-optredens, maar hij heeft
toch zijn weg in de studio gevonden als een
begaafde producer.Ach, ik doe mijn best.
Maar nog steeds is Brian tienduizend keer
beter dan ik. Platen produceren interesseert
me niet. Als ik terugkijk op de platen, die ik
heb gemaakt, denk ik bij mezelf: dat had ik
beter niet kunnen doen. Als songwriter ben
ik met wat ik dan maar 'elevator-songs'
noem behoorlijk succesvol geweest: daar
heb ik er elf miljoen van verkocht."
Er zijn jaren geweest dat de Beach Boys het
wat rustiger aan deden, maar zelfs nu de
heren aan de 'verkeerde' kant van de veer
tig zitten, piekeren ze er niet over om op te
houden. „We hebben al zoveel ex-Beatles,
ex-Who, ex-dit en ex-dat gezien, dat is ner
gens voor nodig. Veel bands komen weer bij
elkaar en als dat niet gebeurt, blijven de
meeste muzikanten toch actief. Zoals The
Eagles. Die hoeven de royalties nu met nie
mand meer te delen. Dat is hun enige voor
deel. Voor de rest hadden ze ook net zo
goed bij elkaar kunnen blijven."
Weg geweest
Maar Bruce Johnston zelf is een aantal jaren
bij The Beach Biys weg geweest. „Niet in de
studio", corrigeert hij. „Ik heb een
aanal jaren niet opgetreden. Dat
had te maken met een manager die
j-i y i |j naa ie maxen met een manager aie
Elevator-songs daar heb ons beioog en d,, maak,e
..-0van ons vertrouwen. En drugs be-
ik er elf miljoen van verkocht K^S^'nlkr'6"
e zijn er nog r
gehouden.
In Amerika hebben we geen
moeite met het bereiken var
i. We spelen elk jaar
jon-
niljoe-
nen mensen, ons publiek is altijd erg jong.
We lijken Disney World in Floria wel; daar
gaan ook elk jaar miljoenen kinderen naar
oude figuren kijken. Er zijn steeds weer
e fans die 'Phantasia' willen zien.
Ook ouders
Als we binnenkort weer een studio-elpee
uitbrengen, doen we misschien wel weer de
volwassen-Beach Boys. Ik bedoel: we heb
ben ook nog de ouders van de kinderen die
naar onze concerten komen en die zijn wat
meer geïnteresseerd in bijvoorbeeld het
milieu."
Terugkijkend opzijn carrière als Beach Boy
is Bruce Johnston de eerste om zijn aandeel
in het mega-succes te bagatelliseren. „Ik
Reputatie
The Beach Boys zijn de popgeschiedenis in
gegaan als een groep met een fabuleuze
studio-sound. Ze hebben geen sensationele
live-reputatie hoog te houden. Het romme
lige opreden bij Live Aid was daar een geod
voorbeeld van. Zit dat de juist voor de live-
optredens aangetrokken Johnston niet
dwars?Als ik het met deze stelling eens
was, zou ik antwoord geven. De twee mil
joen mensen, die elk jaar naar onze concer
ten komen, kunnen het niet mis hebben. En
wat Live Aid betreft: in al die jaren ben jij de
eerste die het niet goed vond. Ik ben erg
verbaasd. I thought we were great. Vorige
week kreeg ik in Londen nog een compli
mentje voor Live Aid."
maken hebben. Die jaren buiten de
Beach Boys waren achteraf bezien
de meest succesvolle uit mijn loop
baan. Met mijn composities verdiende ik
meer geld dan ik als Beach Boy ooit had ge
daan. Ik kreeg het respect van de hele mu
ziek-business en wat nog het belangrijkste
is: ik leerde in die tijd mijn vrouw kennen.
Als ik de band toen niet had verlaten, had ik
nu mijn vrouw en mijn vier kleine Beach
Boys niet gehad."
In 1978 ging de storm liggen. Brian Wilson
belden Johnston op, de Boys zaten stuk in
de studio. Of Bruce ze niet even vlot wilde
trekken. Als producer, wel te verstaan. Het
album 'Keepin' the summer alive' had een
groot succes en sindsdien is Johnston terug
op het strand waar het leven vrolijk is en de
meisjes mooi. „Wij blijven bij elkaar, al is
het maar voor één benefietconcert per
jaar."
Radioprogramma
„Elke week maak ik een radioprogramma
voor de regionale omroep Zuid. Twee uur
lang nieuwtjes en beschouwingen. Muziek
laten horen waar ik zelf van houd. Mijn hart
ligt nog steeds bij de sixties. Over de kwali
teit van het huidige aanbod ben ik slecht te
spreken. Bandjes zijn populair voor een
week en daarna hoor je er niets meer van.
Het verst komt de muziek waarvoor het
meeste publiciteit wordt gemaakt. Daar
wordt ook het meeste geld in gestoken. Het
omkopen van discjockeys is aan de orde
van de dag.
Ik heb gemerkt dat ik niet meer geniet van
muziek. De markt wordt volgestopt met
heel veel voorgeprogrammeerde rotzooi.
Het lijkt aJlemaal zo op elkaar, het is zo
voorspelbaar. Wie het hardst schreeuwt,
wordt populair. Ik zie het niet zo zitten met
de toekomst van de rock 'n' roll.
Straks trek ik de deur achter me dicht.
Twintig jaar lang hard gewerkt. Het is mooi
geweest, maar ik ben er een beetje moe van
geworden. Ik heb ontdekt dat er nog meer
is in het leven dan muziek en werken. Meer
aandacht bij voorbeeld voor mijn vrouw
Angela en voor m'n dochtertje Linda van
vijf. En Nederland, want dat trekt weer. Ik
heb een prachtig huis aan het water ge
kocht in Almere. We hopen er in de loop
van 1992 te kunnen gaan wonen.
DAT-recorder
Mijn vader zei een tijdje geleden tegen me:
'longen, je kunt het toch niet meenemen'.
Toen heb ik een prachtige DAT-recorder
gekocht. Ik ben nu bezig al mijn favoriete
platen op te nemen. Want die muziek heeft
toch mijn leven bepaald. Mijn collectie gaat
de verkoop. Voor sommige singletjes neb
i bod gekregen tot 900 dollar en
elpee zelfs 2.500 Mark.
Ik verheug me er al op straks weer te kun
nen gaan vissen, wanneer ik maar wil. M'
eigen tijd indelen. Als je een verzameling
postzegels verkoopt, heb je niets mi
platen zijn straks ook weg. maar de
heb ik nog. Kan ik blijvend van genieten
Prachtig toch?"
M'r
Na twintig jaar moe van muziek, geld genoeg en zin om weer eens rustig te vissen in Holland
