Extra
De prins van Mongolië woont in Limburg
Jacht op mensenetende luipaarden in Uttar Pradesh
Zaterdag 17 augustus 1991
Redactie: 023-150239 PIET BERGHUIS Vormgeving: ESTHER N
Een sprookjesprins? Of
een prins die in zijn eigen
sprookje gelooft?
Ga je alleen af op zijn visi
tekaartje dan is Gerard
Karei Meijers prins
Dschero Khan. de laatst
levende afstammeling
van Djengis Ka Khan, ko
ning der koningen van
Mongolië.
Bel je met de Mongoolse
vertegenwoordiging in
Londen, dan valt er een
lange stilte. Koekoektoe
Khan, de laatste koning
van dit steppenvolk, stierf
in 1924. Dat is even slik
ken.
Maar diplomaat van
Mongolië is hij hopelijk
wel. Want daar geeft de
oud-Koreastrijder zich
eveneens vlot vooruit.
'Londen' glimlacht oos
ters. Ook deze status be
zit de 'man die Khan wil
zijn' niet.
19
Ontmoeting met een
Mongool met drie pas
poorten, die twee dagen
per week resideert in een
paleis van een drive-in
woning in het Noordlim
burgse Horst.
Oorlogsveteraan en karateka Gerard Meijers alias prins Dschero Khan
Hij pakt kordaat mijn wijsvinger. En trekt ermee door de pikzwart geverfde
haren vlak boven zijn brede nek. „Voel je die diepe jaap? Daarin zat het
zwaard van een Japanner met wie ik in 1945 op leven en dood vocht. Met
mijn klewang heb ik dat samoerai-zwaard eruit geramd." Wijst naar een dot
van een doodskop, links boven een ingelijste foto van Beatrix en Claus. Gnif
felt: „Vanaf die boekenplank kijkt-ie me sindsdien aan."
in zijn woning in het Noordlimburgse Horst.
FOTO JAN PAUL KUIT
tenlandse zaken. Van zijn bezoek aan Mon
golië zijn we op de hoogte. Wij weten echter
niet beter dan dat hij als toerist komt." Sec
tie Krijgsgeschiedenis in Den Haag: „We
kennen wel Gerard K. Meijers, geboren op
28 augustus 1934 zoals blijkt uit zijn regi
stratienummer 34.08.28.245. Dat moet 1928
zijn? Akkoord. Hij is echter allesbehalve de
meest gedecoreerde soldaat van Nederland.
Hij heeft niet een officiële dapperheidson
derscheiding. Omdat hij in Korea is ge
weest, kreeg hij het Kruis met gesp, de UN-
service-onderscheiding en de Koreaanse
oorlogsmedaille. In 1953 ging hij als vrijwil
liger naar Korea, wat hem de mogelijkheid
bood beroepsmilitair te worden. In 1954
heeft hij voor zeven jaar getekend om in
1961 voor onbepaalde tijd beroepsmilitair
te worden. In oktober 1966 zwaaide hij af.
Nee, niet als sergeant, maar als korporaal
eerste klas."
Taipei Economie and Cultural Office, voor
heen Far East Trade Office in Den Haag:
..Prins Dschero Khan werkt niet voor ons.
Hij is wel een bijzondere vriend. Vooral ook
omdat hij getrouwd is met een Taiwanese,
Pi Wuan Lee. Daarom heeft hij van ons en
kele jaren geleden een letter of honour' ge
kregen. Over zijn werk is hij nogal geheim
zinnig. Voor zover ons bekend woont hij in
Horst. Heeft hij nooit in Taiwan gewoond.
Of hij veel geld heeft weggezet in Taiwan,
betwijfelen we zeer. Prins Dschero Khan is
vooral heel aardig.
Reactie Gerard Meijers alias prins Dschero
Khan op deze bloemlezing: ..Het interes
seert me geen bal of Nederland mij erkent
als Mongools diplomaat. Ik weet wie ik ben.
Jammer dat de ambassade in Londen niet
even kortsluit met hun collegae in Bonn,
want daar ben ik wel degelijk bekend. Bo
vendien heb ik voor mijn komend bezoek
een officiële uitnodiging van de president
van Mongolië. Ze doen maar daar in Lon
den."
Even later sluist hij via de redactie-fax een
kopie van de presidentiële uitnodiging
door. De aanhef luidt: Dear Mr. Khan. Niks
Your Highness.
Gerard Karei Meijers alias prins Dschero Khan
rug in zijn eerste vaderland. Om er voor
goed te blijven? „Ik kom het volk wel hun
koninklijk symbool terugbrengen, maar
hun vorst kan ik niet zijn. Ik zal niet nala
ten alles te doen om dit nomadenvolk een
betere toekomst te geven. Ik kom net terug
uit Engeland, waar ik met mijn bloed
trouw aan Mongolië heb gezworen. Maar
er blijven, kan ik niet Ik mag dan steppen-
bloed bezitten, toch ben ik te zeer verwes
terd. Ik ben een nomaad met een Merce
des."
Niet erkend
Het ministerie van Buitenlandse Zaken
deelt desgevraagd mee Khan niet als diplo
maat te erkennen. „Kan ook niet, aange
zien het zeer ongebruikelijk is dat een Ne
derlands staatsburger in Nederland een
ander land vertegenwoordigt. Inderdaad,
onlangs was hij in gezelschap van een ho
ge Mongoolse diplomaat die ons departe
ment bezocht. Het is niet aan ons te bepa
len hoe het gezelschap van een bezoekend
diplomaat eruit ziet. Om diezelfde reden
werd hij ook beleefd te woord gestaan, toen
hij belde over het komende bezoek van de
minister van buitenlandse zaken van Mon
golië begin juni. Dat hij zich druk maakte
over de VIP-ontvangst op Schiphol, is zijn
zaak. Noodzakelijk is het niet, want wij re
gelen dat zelf. Onze betrekkingen met Mon
golië lopen öf via de bij ons geaccrediteerde
Mongoolse ambassade in Londen, of via
onze ambassadeur, mr. Vos, in Moskou.
Over de voor ons onduidelijke, prinselijke
status van de heer Meijer kunt u het beste
Londen bellen".
Mongoolse ambassade in Londen: „Hij is
nog nooit op onze ambassade geweest. Wel
hebben we van hem gehoord. Dat hij zich
de laatste Khan - wat koning betekent - van
Mongolië noemt, is heel kras. Sinds de
dood van de laatste Khan in 1924 bestaat er
geen koninklijke familie meer in ons land.
Over zijn aristocratische achtergrond buigt
zich momenteel ons departement van bui-
HORST HANS TOONEN GPD
Van alle verhalen, twee middagen lang op
getekend in zijn rijtjes-residentie in Horst,
twijfel ik het minst aan deze snedige story.
Gerard Karei Meijers (62) alias prins
Dschero Khan is een knalharde. Schrik niet:
tweehonderd doden heeft hij zeker op zijn
naam. Zo houdt hij vol. Kan ook best, want
tot voor kort was zijn wereld één
krijgstoneel. „Maar nu ik eindelijk
mijn identiteit heb teruggevonden -
en me als diplomaat inzet voor de
mocratie in Mongolië, duik ik niet
langer op in landen waar rotzooi
Geeft dan een krijgshaftig kiekje,
waarop hij staat uitgerust als een
Aziatische Rambo. En waarvan hij
volhoudt dat het geschoten is tij
dens zijn laatste geheime actie als
militair adviseur, ergens in Mid-
den-Amerika. Panama misschien?
De uitgevochten 'profi-killer' knikt
zuinig. In opdracht van de CIA? Dan weet
Gerard Meijers van de prins geen kwaad.
Waar hij wel en graag mee te koop loopt, is
zijn aristocratische afkomst. Hij is op 28 au
gustus 1928 geboren als enig kind van prins
Ganjuurjav Mian en prinses Taimu Altan
Ceceky in Calachin uit het geslacht van de
Mongoolse veroveraar Djengis Khan. Om
dat Mongolië dan zowel in China als in
Rusland overheerst wordt door communis
ten, geven zijn ouders hem in 1934 mee aan
Chinese monniken in het klooster in Ho-
nan. Daar krijgt hij de naam Chen Tao Tze.
Kazemekind
Een jaar later wordt de jonge prins door
Paul Meijers, kapitein op de Java-China-
lijn, meegenomen naar Nederlands-Indië.
Diens broer en KNIL-sergeant Gerard Meij
ers neemt het Mongoolse weeskind op.
Tussen haalqes: augustus 1935 worden zijn
ouders in Mongolië vermoord samen met
tienduizenden Boeddhistische volgelingen.
Hij groeit op als een 'anak kollong', een
kind dat onder het bed slaapt. Als kazerne
kind trekt hij mee met een ijzervreter van
een pleegvader.
„Ik ben opgevoed als een oorlogsmachine.
Als het even kon, trok ik op met het KNIL.
Toen de Jappen ons Indië hadden bezet,
wist ik het jongenskamp bij Tjimahi te ont
vluchten door een Japanse bewaker te do
den. Tot 1945 hield ik me schuil bij Chinese
monniken in een klooster in Bandung, vlak
bij Tjimahi. Daar heb ik kempo-karate ge
leerd."
Haalt uit de voorkamer van zijn Mongools
paleis aan een pleintje in Horst een oorkon
de, waaruit moet blijken dat hij tiende dan
karate bezit. Gerard Meijers alias prins
Dschero Khan blijft me die middagen van
luisteren en doorvragen bestoken met oor
kondes, visitekaartjes en brieven, al dan
■^iiet beduimeld, om zijn levensverhaal te
bewijzen. Niet wetend dat hij daarmee juist
argwaan oproept.
Terug naar 1945, het jaar van de doodskop.
Gerard Meijers dient, net als zijn pleegva
der, bij de 'Andjing Nica', de zogeheten wit
te honden-brigade van kapitein Van Zan
ten. Op een dag wenst een van de Japanse
krijgsgevangen eervol om zijn dood te vech
ten. „Mijn vader riep me en zei: dit is de
kans van je leven om je haat tegen de Ja
panners uit te leven. Even later vocht ik met
de klewang op leven en dood. Achttien was
ik pas, maar gehard door het soldatenleven.
Iemand doden stelt voor mij niks voor".
Kick
„Ook later, toen ik als militair adviseur ge
heime operaties uitvoerde, heb ik de dood
meer dan eens in de ogen gekeken. Mijn
hele lichaam zit vol littekens. Van gevaar
krijg ik een kick. Hoe gevaarlijker, hoe beter
de Hek. Klopt, op mijn visitekaartje staat
wel dat een ontweken gevecht een gewon-
Even later
vocht ik wet
de klewang
op leven
en dood
nen gevecht is, maar als het niet anders
kan, moet je je vijand vernietigen." Speelt
even met een van zijn gouden ringen. En
knikt: „Mijn hele leven is barbaars geweest.
Maar nu ben ik in ruste. Maak ik me alleen
druk om Mongolië, dat ik zijn koninklijke
status teruggeef.
In 1950, als de uittocht uit Indonesië af
loopt, komt hij aan in Harderwijk. En krijgt
officieel de naam van zijn
pleegvaders overleden zoon,
Gerard Karei Meijers. In zijn
paspoort wordt gerommeld
met het geboortejaar 1934.
Waarom heeft hij toen niet
zijn ware afkomst boven tafel
gebracht? Prins Dschero
Khan zwiept naar voren. Als
of hij wil toeslaan. „Dat kon
toen toch niet. Mongolië was
communistisch. Dan had ik
naar een baan bij het leger
kunnen fluiten."
Met de tweede Amerikaanse
infanteriedivisie knokt hij twee jaar mee in
Korea. In 1954, terug in Nederland, blijft
Meijers beroeps en schopt het vooral ver als
karate-expert.
Wat dan nog niet scoort, is zijn bewering
dat hij prins Dschero Khan is, afstammeling
van veroveraar Dsjengis Khan. Een oorlogs
veteraan die prins wil zijn. Meijers moet
geen sprookjes vertellen, zo meesmuilt zijn
legergroene omgeving.
Oktober 1966 stapt korporaal
Meijers op. En noemt zich de
meest gedecoreerde soldaat van
Nederland. Waarom dan toch de
dienst uit?
„Omdat Amerikaanse agenten,
die ik tijdens een bezoek in
Thailand had ontmoet, me wel
zagen zitten als militair adviseur.
Of ik me verhuurd heb aan de
CIA? Zelfs als het waar is, mag ik
dat niet bevestigen. Dan breng ik
mijn eigen leven en dat van an
deren in gevaar. Schrijf maar dat
ik geheime acties heb uitge
voerd. Meer dan eens in Viet
nam; in 1969 in Libanon. En in
Egypte heb ik kwaaie geesten
opgeruimd die er een atoom
bom wilden fabriceren. Nee,
meer details mag ik u niet geven.
Trouwens, over mijn daden als
profi-killer wil ik niet opschep
pen. Ik ben een drol, een zand
korrel."
„Status doet me niks", zegt de
man met vijfdelig opvouwbaar
en aan weerszijden volgeschre
ven visitekaartje, waarop hij zich
afficheert als De Onbedwingba
re. Miljoenen dollars op de bank
in Taipei. De AOW die hij straks
krijgt, mag Nederland gerust
houden. Alleen al als Mongools
diplomaat is hij jaarlijks goed
voor minstens een ton, tax free.
Wie hem betaalt, gaat me geen zak aan.
Wel mag ik noteren dat hij de Duitse politie
een commando-training heeft gegeven om
zich te weren tegen de terreur van de RAF.
En komt dan aanzetten met een oorkonde
van de Bundesgrenzschutz, waarvan hij nu
erelid is. Politie-generaal van Taiwan, ook
dat zegt hij te zijn. Mongolië heeft zijn ver
loren prins inmiddels dringend verzocht
een derde van het volksleger om te scholen
tot politieleger. Bovendien woont hij offi
cieel in Tajwan. Maar eigenlijk woont de
laatste prins van Mongolië overal en ner
gens. In Düsseldorf staat de Taoistische
Esoterische Universiteit, zelf opgericht.
Vandaar ook het professor-doctor achter
zijn adellijke naam.
Glaasje water
Het paleisje in Horst dankt hij aan een
glaasje water, nu negen jaar geleden. „Ik
was hier toevallig in de buurt. Ik had het
warm en vroeg de vorige bewoner of ik een
glaasje water mocht. PH7, ik proefde het
meteen. Deze zuurgraad is bijzonder voor
drinkwater. Dus kocht ik dit huis, wat nu op
naam staat van mijn partner, nee, niet mijn
vrouw. Zij is mijn universele liefde, mijn ad
viseur. Je ziet het wel meer bij grote namen,
dat hun vrouw de drijvende kracht is. Ove
rigens leef ik celibatair, net als zij." En wijst
naar Pi Wuan Lee, die verstrooid in een vla-
punt prikt.
Elke woensdag en donderdag houdt hij in
zijn Horster huis, dat van buiten oogt als
een Chinees restaurant maar dan zonder
menukaart aan de pui, spreekuur voor wie
interesse heeft in Mongolië en/of Taiwan.
Camera's houden in de gaten wie er voor de
deur staat. Binnen gromt een hond geme
ner dan hij smoelt. Waar je ook kijkt, overal
prijken karate-oorkondes, bekers, medail
les, plaquettes die herinneren aan de tijd
waarin hij geen dakpan of steen heel kon
i van zijn geheime acties ergens in Midden-
laten. Zelfs een stier zakte door zijn hoeven
onder één dreun van deze kempo-kemp-
haan, die daarmee protesteerde tegen het
lange lijden in Spaanse arena's.
Even een gewetensvraag: hoe wist de Volks
republiek Mongolië van het bestaan van
prins Dschero Khan? Zuigt aan zijn filter.
Legt alvast zijn donkerrood gekafte diplo-
matenpas klaar, en verhaalt: „Door mijn
contacten met Mongolen in Taiwan, waar
ik officieel woon. Zij wisten van mijn aristo
cratische afkomst, maar konden er jaren
lang niets mee doen, omdat er absoluut
geen contact was tussen Taiwan en het
communistische Mongolië. Dat ik de laatste
Khan ben, wordt wel degelijk geloofd. De
Mongoolse mythe wil namelijk dat op zeke
re dag de prins terugkomt uit het buiten
land. Lang dachten ze aan Duitsland. Niet
erg, want daar heb ik elf jaar gewoond."
Binnenkort keert Gerard Meijers ofwel prins
Dschero Khan voor het eerst na 57 jaar te-
TIM MCGIRK THE INDEPENDENT
In de jaren twintig verslond een mensen-
etend luipaard in Rudraprayang 125 men
sen voordat hij na een klopjacht werd
doodgeschoten door de beroemde jager en
naturalist Jim Corbett. Nu sluipen er in de
zelfde nauwe ravijnen in de Himalaya drie
mensenetende luipaarden rond.
Bedreigde diersoort
In 1981 werden luipaarden in India op de
lijst van bedreigde diersoorten gezet en
mocht er niet meer op worden gejaagd. Dit
heeft geleid tot een dramatische toename
in het aantal luipaarden in de dichte eiken
wouden en op de bergterrassen aan de voet
van het Himalaya-gebergte. Nu het wild
steeds schaarser wordt, heeft een aantal van
deze luipaarden het op mensen voorzien.
Valstrikken en giftig aas hebben geen effekt.
Wild-deskundige Ram Singh:Als een lui
paard eenmaal een mens heeft gedood,
wordt het zeer moeilijk hem te vangen. Een
luipaard is slim. Ik heb meegemaakt dat
een luipaard met zijn klauwen een gat
maakte in een rieten dak, voorzichtig naar
beneden sprong en geruisloos een kind
doodde.
Met bet kind in de bek sprong het dier over
een ruim drie meter hoge muur en rende
zes kilometer zonder dat het lichaam van
het kind over de grond schuurde."
In de afgelopen twee en een half jaar heb
ben de drie luipaarden 29 mensen gedood
en dertien mensen zwaar toegetakeld. De
van kop tot staart ruim twee meter lange
menseneters zijn inmiddels zó brutaal ge
worden, dat ze 's avonds door de dorpjes
sluipen, huizen binnengaan en hun prooi
wegslepen.
Deze luipaarden zijn fijnproevers. In plaats
van direct op hun maaltje aan te vallen,
ontdoen ze hun slachtoffers eerst van hun
kleding alvorens alleen de lekkerste stukjes
te verorberen.
Waar zouden de Indiase autoriteiten beter
hqlp kimnen vragen dan in het Corbett Na
tionaal Park? Het park stuurde zijn beste
scherpschutter en spoorzoeker, Thakur
Dutt Joshi. Maar de arme man verloor zijn
geloofwaardigheid toen hij één van de
menseneters met behulp van vijfhonderd
drijvers had omsingeld en het dier toch nog
liet ontsnappen. Zwaar gepiqueerd distan-
cieerde hij zich van de hele zaak en trok
zich terug in het park.
Aas
Het is bijna onmogelijk een luipaard op te
sporen zonder aas te gebruiken. Een men-
senetend luipaard is meestal alleen nog ge
ïnteresseerd in mensenvlees en zelfs wan
neer dit als aas wordt gebruikt, blijft het
dier uitermate achterdochtig.
Twee maanden geleden werd een twaalf-ja
rig jongetje aangevallen op weg naar
school. Zijn lijk wérd later half opgegeten in
de bosjes gevonden. De ouders wilden hem
volgens godsdienstige voorschriften laten
cremeren, maar de politie verhinderde dit:
het lichaam moest in de bosjes blijven lig
gen als aas. Jagers verstopten zich in de
omgeving maar het luipaard kwam niet te
rug. Het enige dat de jagers konden doen,
was honden wegjagen van het lijk.
Zestig jagers
Inmiddels jagen ruim zestig wildwachters
in een gebied van vijfhonderd vierkante ki
lometer op de drie luipaarden. Tot dusver
zijn twee luipaarden doodgeschoten, maar
onderzoek van de maaginhoud heeft niet
kunnen aantonen dat dit menseneters wa
ren.
Mensenetende grote katachtigen zijn vol
gens Singh oude, verzwakte dieren die niet
meer in staat zijn hun gebruikelijke prooi
van snelle herten en apen te verschalken.
„Kinderen zijn smakelijker en malser dan
honden of geiten en ze vormen een makke
lijke prooi voor een luipaard."
De dorpsbewoners hebben een heilig ont
zag voor luipaarden, die door hun intelli
gentie en ongrijpbaarheid een haast boven
natuurlijke status hebben gekregen, 's
Nachts zouden luipaarden zich vaak op
houden in de buurt van Hindu heiligdom
men gewijd aan Kali, de godin van vernieti
ging en ondergang.
