Waar iedereen iedereen kent
1/1/ at doet nou...?!', vraagt
W w cen man in korte broek
W W en ontbloot bovenlijf aan
mij. Zijn stem mengt verbazing met verbijs
tering.
In de ene hand een pot verf, in de andere
hand een kwast. Hij schildert puntjes van
spierwit hekwerk knalrood, de kleur van mijn
hoofd intussen.
ZATERDAGS
z
BIJVOEGSEL
Wat valt er dit seizoen voor de
vakantieganger te beleven in de
kuststreek? Verslaggever Peter Heerkens
toert deze weken van badplaats naar
camping en van attractiepark naar
toeristenoord. Dit keer trok hij een
stukje landinwaarts en zette zijn tentje
op een camping in
Tuitjenhorn. Daar blijkt veel te doen.
Wie als campinggast alle activiteiten
wil volgen moeter vakantie voor
opnemen...
ZATERDAG 10 AUGUSTUS 1991
Omdat ik stam uit de tijd dat veel kampeer
plaatsen zo onontgonnen waren dat je zelf de
wc moest graven (de 'Hiido), ga ik op weg
naar het toilet met een rol closetpapier onder
de arm. Maar dat hoeft tegenwoordig hele
maal niet meer!!
Het sanitairgebouw van 'In de Bongerd'
voorziet in alles. Dus ook in closetpapier. Hen
juweeltje, dit sanitairgebouw. De camping
verdiende er vorig jaar zijn vijfde ster mee;
hoger gaat de classificatie van de ANWB niet.
Van die topcategorie zijn er maar 38 in Ne
derland; in Noord-Holland is Tuitjenhorn'
de enige.
Het sanitairgebouw werd ontworpen op 45
graden, zoals dat in vaktermen heet. Ik zou
dat nooit geweten hebben, als camping
manager Peter Vriend me er niet op had ge
attendeerd. Nu zie ik het: alles staat onder
schuine hoeken. Zelfs de letters van de op
schriften 'Babyroom', 'Douche', 'Toilet',
'Groentewas', 'Gezinsdouche', 'Was-scheer-
cabine', 'Urinoir'. 'Vaatwas', 'Kindertoilet'.
'Was-föhncabine', Text iel was'.
Het tegel- en houtwerk is uitgevoerd met
subtiele gebruikmaking van de nationale
kleuren rood, wit en blauw. „Want", zegt Pe
ter Vriend, „Nederland: vakantieland." Zelf
het sanitairpaleis ontworpen. Behalve de
camping heeft Vriend (34) een bouwadvies-
bureau. Vandaar. De kleurenkeuze is van zijn
vrouw Wilma. Samen leiden ze 'In de Bon
gerd', een vennootschap onder firma.
Ze namen elf jaar geleden het werk over
van Wim Stuyt, Wilma's vader. Stuyt begon
in 1970 op 57-jarige leeftijd - met de cam
ping. Gedreven door nood. Het ging slecht
met de fruitteelt.
In het eerste jaar 25 caravans en tenten in
zijn boomgaard, daarna snel steeds veel
meer. Peter en Wilma Vriend bouwden in de
jaren '80 de onderneming uit tot wat-ie nu is:
cen riant vakantieverblijf. Vijf sterren, die
geeft de ANWB niet gauw. Er zijn strenge
keuringen vooraf mee gemoeid en daarna
tussentijdse, onverwachte, controles. Inspec
ties op onderdelen als sanitair, electra, riole
ring. EHBO, en receptie.
Ik heb na mijn eigen onderzoek niets af te
dingen op het ANWB-oordeel. 'In de Bon
gerd' is in alle opzichten schitterend, ver
zorgd, en aangenaam.
Het enige wat ik me afvraag, is of zoveel
comfort, zoveel voorzieningen, nog wel tot
het begrip camping behoren. De mogelijk
heid van telefoonaansluiting in de caravan, is
dat camping? Of - wat dreigt te komen - 'ka
bel' voor de televisie, valt dat er nog wel on
der? „Dat hebben we ons vier jaar geleden
ook afgevraagdzegt Peter Vriend. „We wil
den voor briefpapier, folders, vlaggen, recla
meborden en zo, een nieuwe huisstijl. Toen
zijn we serieus bezig geweest met de bena
ming camping. Ten slotte vonden we: het is
camping."
Ik zou zeggen: Park.
Peter Vriend: „Onderling zeggen we nooit
'ik ben even op de camping.' Altijd 'ik ga naar
het park.'
Dus toch!
Op het gazon gemetselde mini-waterputjes
waarop een dakje, waaraan een emmertje
Plastic eenden met een open rug voor be
gonia's.
Stenen kabouters, paddestoelen, ooievaars,
ezeltjes, eekhoorns, honden, uilen; bont ge
klemd
Molens uit de fimiurzaag.
Hekwerk met karrewiel
De caravan bezitter, hij maakt wat van z'n
Zou ik dè&rom geen caravan bezitten?
Peter Vriend, manager van camping 'In de
Bongerd'. foto'i john oud
Achter die omheining een caravan 'Ve-
luwemaat' (=kleiner dan een stacaravan, gro
ter dan een toercaravan) met bij de parasol
twee mensen van wie ik verneem dat het zijn
schoonouders zijn. Op de camping, mijn bu
ren voor een weekend.
Aardige lui. Jo (64) en Piet (61. Alles. Ze
hebben een rijtjeshuis in Alkmaar waar ze ui
terst tevreden over zijn. Maar de caravan is
alles. Eigenlijk: Alles is de caravan Hier wo
nen ze tussen 1 april en 1 oktober (het offi
ciële campingseizoen) van vrijdag (snipper
dag) tot en met maandag (snipperdag). Als
Piet volgende maand in de vut gaat, worden
dat volle weken.
Veel mensen - zal ik ontdekken - die voor
een half jaar op de camping leven. Of, nage
noeg alle weekeinden van die zes maanden.
Daarom zijn die caravans ook v«in gemak
ken voorzien. Daarbij wordt dan nog eens zo
veel 'mikmak' van huis meegenomen, dat ik
almaar zoek naar wat ze bedoelen met 'Lek
ker, om thuis achter je te laten.' Mij zou dat
niet lukken met weer de parkietenkooi in de
buurt en de fotolijstjes op een rij.
De vraag was dus, wat ik doe. Ik doe
grondzeil aan dé grond. Met een geleende
hamer van rubber, waarmee ik mep op ge
leende haringen, waarvan de zak naast een
geleend slaaptentje ligt; zo'n tentie waar je
op je rug in gaat. Of op je buik, maar een
maal binnen moet je dan kantelen.
Volgens de schoonzoon ben ik niet bezig
grondzeil tegen het gras te rammen, maar
buitentent. Het grondzeil schijnt \ast te zit
ten aan wat hij-binnentent noemt. Daar gaat,
naar ik verneem, de buitentent overheen.
Dan zijn er ook nog stokken
Binnen vijf minuten heeft hij mijn chaos
omgezet in slaaptentje. Jo en Piet vertellen
me dat hun schoonzoon chauffeur is. „Hier
voor", zeggen ze, „deed hij wat anders. Hier
voor bouwde hij kermistenten en circusten
ten op, overal in Europa."
Ik dacht al: 't is net of-ie een bilzettafeltje
in elkaar knutselt.
Ik sta op k m v camping 'In dt Bongerd'
te Tuitjenhorn. Zoals men weet, een dorp
vlakbij Eenigenburg en niet ver van Valkkoog.
Strand en zee op 10 kilometer.
Tuitjenhorn. Vraag me niet waai om, maar
hier heb ik altijd naar toe gewild. Nu Lourdes
nog.
Onj heel precies te zijn: te Tuitjenhorn sta
ik op Kalverdijk in Harenkarspel. Dat is een
ingewikkeld verhaal over een gemeentelijke
herindeling, die zo'n 15 kilometer hoven Alk
maar per afgelopen 1 januari 13 dorpen aan
elkaar heeft geklonken tot de gemeente Ha
renkarspel (13.300 inwoners). Tuilienhorn is
een van de oude kernen, net als Kalverdijk.
Omdat Kalverdijk onder de post van Tuitjen
horn valt, en ook het telefoonbeek in die
richting verwijst, heeft het als zodanig opge
houden te bestaan. Ik woon dit weekend dus
in Tuitjenhorn. Mijn straat op d( camping
heet Elzenlaan, die ik bereik door voorbij de
Sportlaan de ABC-laan in te slaan.
zwembad wordt luidkeels het lied aangehe
ven waarmee de Rotterdamse volkszanger
Appie de Booy altijd zo'n succes had bij zijn
optreden in gevangenissen: 'We gaan nog
niet naar huis.' Daar moet op gedronken
worden. Rond buikige buiken spant zich het
elastiek
ledereen op het terras kent iedereen, zo
lijkt het. Terwijl er 'In de Bongerd' toch zo
veel mensen wonen: 1200, ondergebracht op
287 staanplaatsen, bijna allemaal bezet door
caravans. Die zijn persoonlijk eigendom. De
grond wordt per seizoen gepacht; 1988.--
voor ëen stacaravan, 1514.-- voor een toer
caravan. Inclusief toeristenbelasting, water-
zuiveringslasten, btw, electra, water, en ge
bruik van alle faciliteiten behalve de tennis
baan. Op de 'vrije plaatsen' komt een over
nachting voor een echtpaar met twee kinde
ren. neer op/ 30.--
In zijn nota 'Richting 2000' werkt camping-
manager Peter Vriend via grondaankoop
naar een totaal van 450 plaatsen. Met rond
de 2000 bewoners zal 'In de Bongerd' straks
een bijna even groot dorp zijn als Tuitjen
horn, dat bij de laatste gemeentetelling
(maart) uitkwam op 2752.
Ze kennen elkaar van waar mensen op een
camping elkaar leren kennen: in de rij voor
het toilet, bij de wasplaats, de speeltuin voor
de kinderen, het terras, het laantje naar de
staanplaats, de over-en-weer visites in en
rond de caravan.
„Dat is het mooie van zo'n camping", zegt
Hans Theisen (voor het zestiende jaar op 'De
Bongerd'). „Je hebt hier cen geweldig sociaal
contact." Tegenover mijn straat zie ik ze in
de Conferencelaan over de volle lengte vlag
getjes ophangen, tafels installeren. Dat wordt
straks met z'n allen barbecuen. Of zoiets.
Hans Theisen: „Voor Amsterdamse begrip
pen woon ik goed. Osdorp, tweede verdie
ping, ruim uitzicht. Maar als ik thuis kom, de
gerd'. Daar komt zelfs een professionele re
creatieleidster aan te pas: Hanneke van
Bleek. Bij de peuters en kleuters op de cam
ping is ze bekend als 'Mevrouw Snoep' om
dat ze tijdens het spelkwartiertje voor het sla-
pen-gaan, verkleed is als Engelse Drop. Be
halve Hanneke van Bleek leidt - en in niet
onbelangrijke mate - ook campingmanager
Peter Vriend 'de activiteiten'.
Met die twee. hoeft de kampeerder zich
hier niet te vervelen. Dit seizoen bij voor
beeld: 24-uurs grastennistoernooi met barbe
cue, bouwvakkersbal, nachtwandeling, voet
baltoernooi, dorp timmeren voor kinderen,
playbackshow, zeskamp, volleybaltoernooi,
damesvoetbalwedstrijd, joggingtocht, vissen,
vlotbruggen, tafeltennistoernooi, bingo, au-
topedrace, behendigheidsproeve met ballen,
klaverjassen, ober hindernisrace, jeu de bou-«
lestoernooi, biljartwedstrijden, spellenavon-
den, dansen op levende muziek.
Wie als campinggast dit allemaal wil vol
gen, moet er vakantie voor opnemen.
Het terras langs het zwembad ligt er als een
gezellig trefpunt, in de rug gedekt door een
uiterst verzorgde horcca-gelegenheid. Zeg
nooit zo maar kantine legen een Rongeric.
Op witte kuipstoeltjes rusren deelnemers
aan de watersportwedstrijden. Kracht verza
melen voor de volgende beurt handtrekken,
ballenscheppen, kuipenrace, sponzengooien
dan wel waterloop. De supporters putten hun
moed uit 'De Bongerie'.
Er hangt een vrolijke stemming hoewel ve
len weten dat ze bezig zijn met hun laatste
vakantieweekend. Aan de rand van het
deur dicht trek, zie ik m'n buren niet meer.
Op de camping kom je mekaar regelmatig te
gen, je loopt eens effe ergens binnenJe
weet een hoop van elkaar. Bij ons - in Am
sterdam - maak je mee, dat je op 'n gegeven
moment ontdekt dat je iemand al heel lang
niet gezien hebt, dat je niet weet van hoe en
wat, en dat je dan ineens hoort: die is dood.
Dood....?! Op de camping, weet je meteen
wanneer het niet goed gaat met iemand. Ik
zal niet zeggen dat dat nou zo leuk is, maar ik
bedoel maar
Ter terras, met uitzicht op het sponzen
gooien voor volwassenen, dring ik het gezel
schap binnen met die van die Belg die er na
drie weken achter kwam dat je in een stacara
van ook kunt zitten. Ik hoor er meteen bij.
Waarover wij praten als campinggasten?
Over dat verse jus lekkerder is dan uit een
pak, over waarom ze in supermarkten het
prijsstickertje van wijnflessen bi; voorkeur op
het etiket roetsjen zodat je moet pulken om
het eraf te krijgen waaraan de visite kan zien
dat het van de supermarkt is, over het voor-
en nadeel van papieren slips, de overlast van
muggen, het'lekkere van sudderiappen, en
hoe zweetvoeten te bestrijden.
Wij laten geen wereldvraagstuk onge
moeid.
Er hinkt een dame op krukken. Bij het sani
tairgebouw gaat een rolstoel met gips voorbij.
Aan de bar bestelt iemand met zijn rechter
wijsvinger in een netjesverband. Op het ter
ras een man wiens linker voet verborgen is
onder dikke zwachtels. Bij het sportveld een
arm in mitella. En daar, een pols in het gips;
bij de recreatievijver.
Er zal een wonder moeten gebeuren wil
l/uirdes het bij mij gaan winnen van Tuitjen-
Mij overvalt een trots gevoel: voor even
ben ik plaatsgenoot van Steven Rooks. Die
woont in Warmenhuizen, het sportieve dorp
van Harenkarspel. Het dorp van Co Gilling en
Tinus Roozendaal (beiden oud-Nederlands
kampioen marathonschaatsen), van Matthé
Pronk (oud-wereldkampioen wielrennen bij
de amateurstayers) en van Dorus Pronk
(oud-wereldkampioen prikslee). Kees Kist
(oud-voetbalinternatibnal) heeft er ooit ge
woond.
Wat Tuitjenhorn daar tegenover stelt zijn
sportverenigingen zonder brede glorie, zoals:
de biljartclubs 'Krijt op Tijd', 'De Poedelaars',
'Spel Geeft Vreugde' en 'De Treffers', alsmede
voetbal- en handbalclub 'Hollandia T.', draf
sportvereniging 'Klein Begin', de zaalvoetbal
clubs 't Roer' en 'De Ruif.
Het wachten is op de doorbraak van vol
leybalvereniging 'De Boemel'.
Hoe jammer. Ik arriveer op de camping een
kwartiertje te laat voor deelname aan de
wedstrijden om de titel 'Watersportvrouw-
man 1991' in het 15 meter-zwembad. Nog er
ger: de volgende dag mis ik door een nood
lottige samenloop van omstandigheden ook
de inschrijving voor het ringsteken.
Ze organiseren nogal wat af, op 'In de Bon-
