'Ik ben geen denker,
ik ben een doener'
ZATERDAGS BIJVOEGSEL
eindredactie: willem schrama ian van der nat
ZATERDAG 3 AUGUSTUS 1991
vormgeving: ered van gelderen marco kroes ruud vogelesang
Een karaktertrek waarvan Harry Mens zijn
gehoor een aantal straffe voorbeelden zou
kunnen geven. Neem alleen al de wijze waar
op hij Pavarotti te pakken kreeg. Ia toch? Een
gewoon mens zal er niet opkomen. Hij wel.
Zit—ie voorjaar '90 op een concert in Frank
furt. hoort-ie Pavarotti, krijgt—ie kippevel,
denkt-ie onmiddellijk: en nou zal ik hem krij
gen ook. Want zo namelijk, zit de mens Mens
in elkaar. „Ik heb vervolgens wel een paar
foutjes gemaakt hoor. Ik dacht, ik laat me
aandienen bij Pavarotti, ik vraag 'm hoeveel-
-ie wil hebben en de zaak is rond. Maar zo
werkt dat dus niet. Waarmee ik niet wil zeg
gen, dat juist die onwetendheid van 'hoe het
er in die wereld aan toe gaat, geen voordeel
zou zijn. Ben je er wel van op de hoogte van
wat je allemaal precies moet doen om Pa
varotti te contracteren, dan zou je er waar
schijnlijk niet eens aan beginnen."
Hoewel... Harry Mens laat zich niet zo vlug
afschrikken. Als hij het in zijn hoofd haalt 's
werelds meest extravagante golfer (en tegelijk
ook een van de besten). Payne Stewart, naar
de 'Nederlandse Open' te halen, dan moet
zo'n Stewart wel verrekte sterk in zijn onaf
scheidelijke knickerbocker staan, wil hij die
invitatie weigeren. De makelaar te Lisse met
triomfantelijke blik: „Bè-je gek. Doet-ie niet.
Komt volgend jaar weer, Payne. Heeft-ie me
al beloofd. Klassejongen."
Harry Mens is er - onthult hij - dol op. op
'klassejongens'. „Ik hou van mensen die iets
bijzonders kunnen. Dat had ik als kind al met
broeder Claudius. Die ken je niet hè? Broeder
Claudius ging over het onweer. Je moet we
ten, mijn vader schreef toneelstukken voor
de vereniging Sint Genisius in Lisse. 'Als de
tulpen bloeien in De Keukenhof was een hit
in de Bollenstreek. Net als 'Deborrah' trou
wens. een passiespel. Nou, in die stukken
kwam altijd onweer voor, want dat hakte er
bij de toeschouwers flink in natuurlijk. Rusti
ge scène en dan ineens: Boeninimmboem-
kladderatsjboemmknal, fantastisch vond ik
dat. Als ik als klein jochie iets graag wilde dan
was het wel broeder Claudius terzijde te
staan in het produceren van het verschrikke
lijkste onweer dat ooit boven de Bollenstreek
was losgebarsten. Toen al was ik blijkbaar dol
op herrie maken. Maar broeder Claudius
duldde geen-concurrentie. Daar heb ik nach-
Tegenslagen
stimuleren
Pavarotti-maffe
makelaar
Harry Mens
ten om gehuild, weet je dat?"
Net als om het feit dat hij zijn eerste ver
diende centen - fl. 36,40 via de verkoop van
narcissenslingers op een regenachtige zon
dagmiddag - naar pater Van den Hoorn
diende te brengen. Somber: „Moest van mijn
vader. Die was zo verschrikkelijk, ontzettend,
ongelooflijk, allejezus katholiek dat-ie vond
dat die centen naar de missie moesten. I lad
ik zes uur voor in de regen gestaan zeg. om
zesendertig gulden en veertig cent naar mis
sionaris Van den I loorn te brengen. De grijns
van die man. ik /ie 'm nog voor me. (Klein
stemmetje) I lij vond hel zo lief dat zo'n klein
knulletje uit eigen beweging... Kreeg ik nog
een loto ook van 'm. Met handtekening.
Hahahaha. Over ernstige tegenslagen gespro
ken, wat denk je wat ik daar van geleerd heb?
Hij lacht uitbundig en neemt de telefoon
op. Het gesprek gaat uiteraard over Pavarotti.
Tijd om zijn kamer te bekijken. Of liever nog
de wanden die behangen zijn met onder
meer een schitterend schilderij van Kees van
Bohemen. „Heb je d'r verstand van?", vraagt
de gastheer als hij de telefoon heeft neerge
legd, „ik geen barst. Maar ik weet wèl wal ik
mooi vind." Vervolgens jaagt hij in nog geen
kwartier het hele kantoor door. Wijzend, ge
barend en geen moment zijn mond hou
dend. Nog meer Van Bohemens, wat oude
Corneille's („Nu vind ik er niks meer an, het
is een stropdassenschilder geworden"), een
paar Jan Cremers, ettelijke Herman Broods,
een Heyboer („Die verkoop ik weer, waarde
loos") en een paar magnifieke werken van
Theo den Boon. Harry Mens triomfantelijk:
„Kende je die niet? Let op mijn woorden: dat
wordt een wereldschilder. Theo. Die moet je
nou eens gaan interviewen."
Terug in zijn kamer neemt hij vliegensvlug
een net gearriveerde fax van drie velletjes
door. Murmel, murmel, murmel; vreug
dekreet. „Mooi. mooi, mooi. (Zich wendend
tot de visite). Ik had contacten om dat con
cert van Pavarotti op de televisie te brengen.
Maar dat ging niet door. Van den Ende zag
het niet zitten. Die man is toch veel minder
slim dan ik dacht. Is me niet meegevallen. Nu
ga ik Pavarotti in eigen beheer op video op
nemen. (Wapperend met de fax-velletjes) Dit
is de bevestiging van het produktiebureau.
I leb ik binnen twee dagen geregeld.
Mooie wereld overigens, die televisiewe
reld. Zou hij zelf ook wel wat in willen doen.
Hij lièeft nou vanaf 1973 rondgehuppeld in
de makelaardij en als-ie eerlijk moet wezen:
Hij begint meer en meer naar iets anders te
verlangen. Hij heeft een nieuwe uitdaging
nodig. Niet dat hij van de ene op de andere
dag zal stoppen, maar als hij een aanbieding
krijgtGeit-Jan Droge. Glamourland, dat
soort werk. Of liever nog CNN's Larry King in
bretels, dat vind ik een fantastisch program
ma. Ik weet zeker: dat zou ik heel goed kun
nen. Lullen met mensen. Harry live op zon
dagochtend, zie je het al voor je? Als ze me
eens kans geven - en als ze verstandig zijn,
doen ze dat - spring ik er zo in."
DOOR ROEIEN EN RUITEN
Nee. nee, bang voor zo'n brutale wending
in zijn loopbaan is hij geenszins. Hij heeft
toch al gezegd dat hij niet bang is voor even
tuele zeperds? En daarbij: het is niet de eerste
keer. Toen hij zich in 1973 in de huizenmarkt
stortte, had hij zich al hoog en breed een
goed belegde boterham verworven als
bloembollenmakelaar. „Mag je best weten, ik
verdiende honderdtwintigduizend gulden
per jaar. Of ik gek was geworden, vroegen ze
op de veiling. Maar dan ga ik door roeien en
ruiten. Juist als ze zulke opmerkingen plaat
sen. Tegenstand stimuleert me. Ik nam ont
slag, haalde binnen zes weken m'n make
laarsdiploma en begon."
Op een moment dat de oliecrisis uitbrak,
naar het lijkt niet de meest ideale voedings
bodem voor een nieuw bedrijf. Harry Mens:
„Gelul. .Kijk, met wind mee rijden we op de
fiets allemaal even hard. Geen kunst aan.
Maar bij wind tegen, komen de sterke jon
gens te voorschijn. Toen ik als makelaar be
gon. stonden er hele straten te koop. Mooi
toch? Niemand kon zijn huis kwijt. Dus ik
roepen dat ik het wel kon. En ik kon het ook.
Dat kwam: ten eerste was ik er zelf van ou r
tuigd dat ik het kon - wat toch het belangrijk
ste blijft, vertrouwen in jezelf - en ten tweede
begon de markt weer wat aan Ie trekken. Ik
begon al vlug een hele hoop geld te verdie-
Tot juli 1978. Harry Mens: „Daar doe ik
niet geheimzinnig over. Als je nieuwe dingen
doet waar je geen barst verstand van hebt,
loop je een goeie kans op een gegeven mo
ment plat op je bek te gaan. Wat wist ik nou
Angst voor zeperds heeft hij niet.
Waarom zou hij? 'De enige tegen
slag waarvan ik niet sterker word,
is de dood' heeft iemand eens geschreven en
zo voelt hij het ook. Harry Mens: „De eerste
artiest die ik contracteerde was Mariska Ver-
es van Shocking Blue. Ik was achttien of zo.
Iemand had me verteld dat ik goud geld kon
verdienen als ik die meid contracteerde voor
een zondagmiddagje in de Eurohal in Val
kenburg. Dat geloofde ik b^st want dat num
mer van haar. Venus, stond\n Amerika op de
eerste plaats van de hitparade. Er zijn acht
mensen wezen kijken, die middag. Mariska
Veres, Shocking Blue, Venus...? Dat vonden
die Limburgers helemaal niks joh. Een week
later begon het carnaval. Was veel belangrij
ker. 'Mien waar is mijn feestneus, Mien waar
is...' Daar viel Venus bij in het niet. Heeft me
vijfduizend gulden gekost, die grap. Vijfdui
zend gulden voor een jochie van achttien.
Maar wat dacht je dat ik er van geleerd heb?
Voor wel tienduizend gulden."
Harry Mens (44) is makelaar. De meest
succesvolle van Nederland wordt wel eens
beweerd. Maar daaraan ontleent hij zijn be
roemdheid niet. Beroemd is Harry omdat hij
erin is geslaagd de Italiaanse zanger Luciano
Pavarotti te contracteren voor een concert in
het Rotterdamse Ahoy'. De gebeurtenis vindt
plaats op 1 september en kost Harry bij el
kaar 5.5 miljoen gulden. De gage van de te
nor zelf, zijn entourage, het Rotterdams Phil-
harmonisch Orkest, Andrea Griminelli de
fluitist, het hardgekafte super-de-luxe pro
grammaboek op kunstdrukpapier, de twee
duizend speciaal uit Amerika overgevlogen
fauteuils, de huur van Ahoy', het natje en het
droogje na afloop voor de speciale gasten...
„Ach jongen, er komt zoveel voor kijken.
Maar heb geen angst hoor, er komt zes mil
joen binnen."
KIPPEVEL
Harry Mens werd geboren in Lisse. Vader
exporteerde bloembollen en was katholiek.
Vooral dat laatste, meent Harry, is voor de
huidige gang van zaken niet van belang ont
bloot. „Want ja, als Pavarotti gaat zingen dan
hoor ik toch mijn jeugd terug. Ave Maria, dat
is van het begin tot het eind kippevel. Kom ik
nooit meer van los." Als de makelaar dat
trouwens al zou willen. Romantische geest,
op het sentimentele af. „Maar daar schaam ik
me niks voor, als je dat soms mocht denken.
Als ik op zoiets stuit als de Stichting Zwerf
jongeren. dan schiet ik vol en besluit ik
meteen: Okay, de winst van dat Pavarotti-
-concert gaat naar de zwerfjongeren. Daar
hoef ik geen seconde over na te denken. Ik
ben geen denker, ik ben een doener."
van projectontwikkeling? Niks toch? Maar die
banken maar lenen. En ik maar denken dat
het niet stuk kon. Maar dat kon ik dus wel.
Ineens draaiden ze de kraan dicht. Leuk ge
probeerd meneer Mens, maar u kunt gaan.
Dat verwijt ik ze toch wel een beetje hoor, die-
banken. Ze laten je gewoon aanmodderen,
alles moet je zelf ontdekken. Met het engage
ren van Pavarotti ging het trouwens niet an
ders. Moest ik plotseling meer dan zestigdui
zend gulden aan de Buma/Stemra betalen. Ik
zeg, wat? Daar hou je toch zeker nooit reke
ning mee. zestigduizend gulden? Naar wie
gaan die toe? Naar de erven Mozart? Maar ja.
ook daar leer je weer van. 't Is een beetje vies
praatje, maar mijn opa zei altijd: Op drollen
moet je niet gaan zitten kauwen; je moet ze
direct doorslikken."
Je verlies nemen. Als je een hek tegenkomt
niet aarzelen en er meteen over heen klim
men. Wat het eerst in je opkomt, moet je uit
voeren. Het zijn adviezen van Harry Mens die
door hem zelf zijn uitgeprobeerd en die door
hem zelf van een keurmerk zijn voorzien.
Laatst nog verpakte hij ze in een zeven kwar
tier durend gastcollege op de Erasmus-uni-
versiteit van Rotterdam. „Driehonderd Lub-
bersjes in spe en ze gingen allemaal plat. Van
die mooi gekapte jongetjes, weet je wel, aard
appel in de keel, dure .vaders, dure moeders
en allemaal op z'n minst gymnasium. Klimt
Harry Mens. een gesjeesde IIBS-er op het
spreekgestoelte, en die roept: 'Mijn opa zei
altijd: Op drollen...' Ze hebben ademloos zit
ten luisteren."
Wat trouwens minder verwonderlijk is dan
het lijkt, want laten we nou toch vooral niet
aan valse bescheidenheid gaan doen: Harry
Mens heeft bewezen dat je 't ook zonder een
gedegen opleiding ver kunt schoppen in deze
maatschappij. „Als je maar nadenkt, oplet,
leert van je fouten. Wat ik bijvoorbeeld al ja
ren roep maar ik moet bekennen, ik kwam
Harry Mens is
makelaar te Lisse.
Maarzo kent
Nederland hem
nauwelijks. Harry
Mens geniet
bekendheid, omdat
hij Luciano
Pavarotti naar
Nederland haalt
voor een concert op
1 september.
Omdat hij Payne
Stewart liet
overkomen om een
golfballetje te slaan
tijdens de
'Nederlandse
Open'. Leuk werk
vindt hij dat. Maar
het allerliefst zou
hij een talkshow
willen verzorgen op
de televisie.Harry
live op
zondagochtend. Zie
je 't al voor je?"
U
er ook pas na verloop van tijd achter - is dat
je het op je inkoop moet verdienen. Niet op
je verkoop. Ja, soms is dat onmogelijk. Over
zo'n Pavarotti valt niet te onderhandelen. Ze
noemen een prijs en het is slikken of stikken.
Ie moet echt niet gaan vragen of het mis
schien voor een dubbeltje minder kan..."
Het idee alleen al doet hem in lachen uit
barsten. „Maar dat kan me dan weer niet
schelen, dat ik op die manier moet onder
handelen. Ik haal een unieke man naar Ne
derland voor een unieke voorstelling. Want
het wordt een feest hoor, een fantastisch
feest. En begin nou niet te zemelen over de
happy few en de champagne en de kreeft en
de gewone man die er niet naar toe kan... Al
lemaal bullshit. Er zijn entreekaartjes te koop
voor honderdvijhu ld« n. de champagne
stroomt pas na all i» .m het concert en ge-
een even hard. Lijkt me trouwens een
mooie kop, hè, moet je boven je verhaal zet
ten: Pavarotti zingt voor iedereen even hard.
Prikkelend toch? Nou ja, Ujk zeU ook
maar. lij bent journalist, ik doe maar wat."
